"ကၽြန္မခ်စ္သူအခန္းကိုလာတဲ့ မိန္းမ"
|
1:41 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
Yu HninnFollow
ကၽြန္မနာမည္ ၀င္ဒီလို႔ေခၚပါတယ္။ ကၽြန္မခ်စ္သူ မာ့ခ္နဲ႔ ရွင္းက်ဴမွာ ေတြ႔ၿပီး ကၽြန္မတို႔ ခ်စ္ေနတာ ခုဆိုရင္ ၅ႏွစ္ေတာင္ ရွိေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီ၅ႏွစ္အတြင္းမွာ အေတြ႔နည္းပါတယ္။
ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး။ အလုပ္ေၾကာင့္ ကၽြန္မ ထိုင္ေပကို ေျပာင္းရတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးအေျခအေနမွာ အခ်စ္မပ်ယ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းရတာ အေတာ္ေလး ခက္ခဲပါတယ္။ ကၽြန္မဟာ အၿမဲတမ္း မာ့ခ္ကို ထိုင္ေပမွာ အလုပ္လုပ္တစ္ခုခုရွာပီး မေျပာင္းရေကာင္းလားဆိုၿပီး အျပစ္တင္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အၿမဲတမ္းလည္း သူက မေျပာင္းႏိုင္ဘူးလို႔ ျငင္းပါတယ္။
အခုေတာ့ ပံုစံၾကည့္ရတာ သူ႔မွာ အျခား မေျပာင္းႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းရင္း ရွိေနၿပီနဲ႔ တူပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္တာ ၿပီးခဲ့တဲ့လ ကေပါ့...
အဲဒီေန႔က ကၽြန္မ ရွင္းက်ဴကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ မာ့ခ္တို႔ လမ္းထိပ္က စတိုးဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္၀င္၀ယ္တယ္။ အဲဒီ ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ ေကာင္ေလး ကၽြန္မကို ၾကည့္တဲ့ မ်က္လံုးေတြက တစ္မ်ိဳးထူးျခားေနတယ္။
"ဟဲ့ ေရာ္ကီ၊ ငါ့ကို ဘာလို႔ အဲလိုၾကည့္ေနတာလဲ? ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ။" ကၽြန္မ ေကာ္ဖီခြက္ကိုင္ရင္း၊ အမ္းေငြလွမ္းယူရင္း ေမးလိုက္တယ္။
"မ၀င္ဒီက အရမ္းလွတာပဲေနာ္....၊ ဒါနဲ႔မ်ား....။ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ဘူးဗ်ာ။" ေရာ္ကီက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ပါ။ ဒီႏွစ္ေတြအတြင္း ကၽြန္မ မာ့ခ္အိမ္ကို ၀င္ထြက္ေနေတာ့ ရင္းႏွီးေနၿပီဆိုပါေတာ့...။
"ဘာကို နားမလည္တာလဲ" ျဗဳန္းကနဲဆို ေရာ္ကီ ကၽြန္မကို ရည္းစားစကားေျပာမယ္ ထင္သြားတယ္..။
"မ၀င္ဒီရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ တဲ့ပဲ ေျပာေတာ့မယ္ဗ်ာ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ကၽြန္ေတာ္ မာ့ခ္ အိမ္ထဲကေန ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ထြက္လာတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္ဗ်။" ေရာ္ကီ့ပံုစံက ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္နဲ႔ ေျပာလာတယ္။
"ဟုတ္လား.." ကၽြန္မ ရုတ္တရက္လန္႔သြားတယ္.။ အေစာတည္းက ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ၁ေနရာစီ ေနတာ သိပ္စြန္႔စားလြန္းတယ္ဆိုတာ သိေနေပမယ့္ ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ သိရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားဘူး..။
"တကယ္.....အဲဒီေနက မနက္အေစာႀကီးပဲ။ ၾကည့္ရတာ မာ့ခ္အိမ္မွာ ညအိပ္တာနဲ႔တူတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆိုင္ေရွ႔က ျဖတ္ျပန္သြားတာ" ေရာ္ကီက တိုးတိုးေလး ဆက္ေျပာတယ္။
"သူ႔ကို ထပ္ေတြ႔ရင္ မွတ္မိဦးမလား" ကၽြန္မေမးလိုက္တယ္။
"မွတ္မိတယ္။ သူက အရမ္း ရုပ္ဆိုးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိပါတယ္။" ေရာ္ကီက ေျပာတယ္...။ ကၽြန္မ မ်က္လံုးထဲမွာ မသကၤာတဲ့သူေတြရဲ့ မ်က္ႏွာေတြ တန္းစီၿပီး ေပၚလာတယ္။
လီဆာ၊ မက္ဂီနဲ႔ ဘဲလ္ တို႔ကလြဲရင္ က်န္တဲ့သူေတြ သိပ္မျဖစ္ႏိုင္.။
အေျခခံအားျဖင့္ မာ့ခ္ဟာ အျပင္ထြက္ရမွာ အရမ္းပ်င္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ကယ္ေဖာက္ျပန္ရင္ေတာင္မွ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ လာတဲ့သူ ဟုတ္ရင္ဟုတ္။ မဟုတ္ရင္ ေဖာက္ျပန္ဖို႔ သိပ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး.။
ကၽြန္မခ်က္ခ်င္း ေရာ္ကီကို ကၽြန္မ ဖုန္းနံပတ္ေပးၿပီး အစီအစဥ္ကို ရွင္းျပတယ္။
အစီအစဥ္ကေတာ့ မသကၤာတဲ့ သံုးေယာက္ကို အိမ္ကို ဖိတ္ၿပီး ဖဲရိုက္ၾကမယ္.။ ၿပီးရင္ သူတို႔သံုးေယာက္ကို ခြဲျခားၿပီးေတာ့ ဒီစတိုးဆိုင္မွာ ပစၥည္းတစ္မ်ိဳးစီ ၀ယ္ခိုင္းမယ္.။
လီဆာ ၀ယ္မွာက အံစာတံုး
မက္ဂီ ၀ယ္မွာက အေအး
ဘဲလ္ ၀ယ္မွာက ဖဲထုပ္
ေရာ္ကီက တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို ၾကည့္ၿပီးသြားတဲ့အခါမွာ ဟိုေန႔က လာသြားတာ ဘယ္သူလဲဆိုတာကို ကၽြန္မကို ဖုန္းဆက္ၿပီးေျပာမယ္.။
ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ အေစာတည္း မက္ဂီပဲဆိုတာ ေသခ်ာေပမယ့္လည္း အဲလိုပဲ စီစဥ္ျဖစ္သြားတယ္။
ကၽြန္မေသခ်ာရတဲ့ ပထမအေၾကာင္းရင္းက မက္ဂီကို ၾကည့္ရတာ မာ့ခ္ကို စိတ္၀င္စားေနတဲ့ပံုေပါက္တယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က မာ့ခ္ဟာ မက္ဂီနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံတာ အမ်ားဆံုးျဖစ္လို႔ပဲ။
အျခားသူေတြကေတာ့ လီဆာဆိုရင္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီ၊ ဘဲလ္ကေတာ့ သူ႔မွာ ခ်စ္သူရွိေနၿပီဆိုေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်က ပိုနည္းတာေပါ့။
"မာ့ခ္ ငါ့ကို အေအးေလး တစ္ခြက္ေလာက္ ယူေပးပါလား"
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မအေတြးေတာင္ မဆံုးေသးဘူး ဘဲလ္က အလြန္ခ်ိဳသာတဲ့ ေလသံနဲ႔ မာ့ခ္ကို အကူအညီေတာင္းေနၿပီ။ တစ္ခဏအတြင္းမွာ ဘဲလ္ကို မသကၤာမႈဟာ တစ္ဟုန္ထိုး တက္သြားတယ္။
"မာ့ခ္၊ ကၽြန္မ အိမ္သာ ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္။ ရွင္ကၽြန္မကို ဖဲေမႊထားေပးပါလား" ေျပာရင္း လီဆာဟာ မာ့ခ္ ပုခံုးကို ပုတ္လိုက္ရံုသာမက လက္ကိုေတာင္ ထိသြားေသးတယ္။
သံုးေယာက္လံုး မသကၤာစရာေကာင္းတယ္.!!!!!
ကၽြန္မၾကည့္ရင္း မ်က္လံုးေတြ မီးေတာက္ေတာ့မလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဖဲျမန္ျမန္ရုိက္ၿပီး ေရာ္ကီ့ဆီက ဖုန္းျမန္ျမန္လာဖို႔ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတယ္။
နာရီအခ်ိဳ႔ ကုန္လာေတာ့မွ နားဖို႔ စေျပာတဲ့သူ ေပၚလာတယ္။ "ကဲေတာ္ၿပီ၊ မရိုက္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မေယာက္်ား ကၽြန္မကို ေစာင့္ေနေတာ့မယ္။ ကၽြန္မ ျပန္ေတာ့မယ္"
လီဆာရဲ့ အဲဒီစကားက ကၽြန္မကို စိတ္သက္သာရာရေစတယ္။ သံုးေယာက္လံုးကို တံခါးနားထိ လိုက္ပို႔ၿပီးသြားေတာ့ ကၽြန္မ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလသံနဲ႔ မာ့ခ္ကို ေမးလိုက္တယ္။ မာ့ခ္ေရ အဲဒီ မိန္းမသံုးေယာက္ထဲမွာ ဘယ္သူလွတယ္လို႔ထင္လဲ
မာ့ခ္ မ်က္လံုးကို တီဗီြက မခြာပဲ လွမ္းေျဖတယ္။
"အဲေလာက္ မိတ္ကပ္ေတြ ထူပ်စ္ေနေအာင္ လိမ္းထားတာ၊ ဘယ္သူလွလဲ၊ ဘယ္သူရုပ္ဆိုးလဲ ဘယ္လိုလုပ္ခြဲမလဲ..။"
မာ့ခ္ရဲ့အေျဖက ကၽြန္မ လိုခ်င္တဲ့ အေျဖမဟုတ္ေပမယ့္လည္း မဆိုးလွပါဘူး။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေရာ္ကီ ဖုန္းဆက္လာၿပီေပါ့
"ေရာ္ကီ၊ ျမန္ျမန္ေျပာစမ္း၊ အံစာတံုးလား၊ အေအးလား၊ ဖဲထုပ္လား" ကၽြန္မ အေလာတႀကီး ေမးလိုက္တယ္။
"မ....မ၀င္ဒီ၊ တစ္ေယာက္မွ မဟုတ္ဘူး" ေရာ္ကီရဲ့ အသံက ဒီ အစီအစဥ္မေအာင္ျမင္တဲ့အတြက္ နည္းနည္း စႏိုးစေနာင့္ ျဖစ္ေနတဲ့ အသံနဲ႔ ။
တစ္ေယာက္မွ မဟုတ္ၾကဘူး.။ အဲဒါဆိုရင္ ျပႆနာက တစ္ကယ္ႀကီးၿပီ၊ ကၽြန္မသိတဲ့ သူမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့။ မာ့ခ္ကေတာ့ တစ္ကယ္ကို ေလွ်ာက္ကဲေနၿပီထင္ပါရဲ႔..။
ဒီကိစၥက ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္မကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေပးေနတာ သံုးလရွိသြားပါၿပီ။ ဒီသံုးလအတြင္းမွ ကၽြန္မ မာ့ခ္ကုိ ဘာမွ မေျပာခဲ့ပါ။ ကၽြန္မမွာ ဘာသက္ေသ အေထာက္အထားမွ မွမရွိဘဲေလ။
သံုးလၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ ညတစ္ညမွာ ကၽြန္မ အိပ္မလို႔ ကုတင္ေပၚအတက္ ေျခေခ်ာင္းေလးက ကုတင္နဲ႔ တိုက္မိသြားၿပီး ေသြးေတြ တရေဟာ ထြက္လာတယ္။
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ မာ့ခ္ကို ၾကည့္ၿပီးမႏႈိးရက္တာနဲ႔ ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မ လမ္းထိပ္ စတိုးဆိုင္ကိုသြားၿပီး ေရာ္ကီ့ဆီက ပလာစတာသြား၀ယ္တယ္။
အိမ္ေပါက္ပဲ ေရာက္ေသးတယ္။ ကၽြန္မဖုန္းျမည္ေနသံကို ထူးထူးဆန္းဆန္းၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မ အျမန္ အိမ္ထဲ ေျပး၀င္သြားၿပီး ဖုန္းသြားကိုင္ေတာ့ ေရာ္ကီ့ဆီက ျဖစ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ "မ၀င္ဒီ...မ၀င္ဒီ၊ ဟိုအရမ္းရုပ္ဆိုးတဲ့မိန္းမ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ပလာစတာ၀ယ္ၿပီး မာ့ခ္အိမ္ထဲကို ၀င္သြားတာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔လိုက္တယ္။"
ေသေတာ့မွာပဲ...။ ကၽြန္မ မိတ္ကပ္မပါဘဲ အိမ္ျပင္ထြက္မိရံုေလးပါ။ အဲေလာက္ေတာင္ဘဲ ကြာသလားရွင္...
ကၽြန္မနာမည္ ၀င္ဒီလို႔ေခၚပါတယ္။ ကၽြန္မခ်စ္သူ မာ့ခ္နဲ႔ ရွင္းက်ဴမွာ ေတြ႔ၿပီး ကၽြန္မတို႔ ခ်စ္ေနတာ ခုဆိုရင္ ၅ႏွစ္ေတာင္ ရွိေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီ၅ႏွစ္အတြင္းမွာ အေတြ႔နည္းပါတယ္။
ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး။ အလုပ္ေၾကာင့္ ကၽြန္မ ထိုင္ေပကို ေျပာင္းရတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးအေျခအေနမွာ အခ်စ္မပ်ယ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းရတာ အေတာ္ေလး ခက္ခဲပါတယ္။ ကၽြန္မဟာ အၿမဲတမ္း မာ့ခ္ကို ထိုင္ေပမွာ အလုပ္လုပ္တစ္ခုခုရွာပီး မေျပာင္းရေကာင္းလားဆိုၿပီး အျပစ္တင္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အၿမဲတမ္းလည္း သူက မေျပာင္းႏိုင္ဘူးလို႔ ျငင္းပါတယ္။
အခုေတာ့ ပံုစံၾကည့္ရတာ သူ႔မွာ အျခား မေျပာင္းႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းရင္း ရွိေနၿပီနဲ႔ တူပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္တာ ၿပီးခဲ့တဲ့လ ကေပါ့...
အဲဒီေန႔က ကၽြန္မ ရွင္းက်ဴကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ မာ့ခ္တို႔ လမ္းထိပ္က စတိုးဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္၀င္၀ယ္တယ္။ အဲဒီ ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ ေကာင္ေလး ကၽြန္မကို ၾကည့္တဲ့ မ်က္လံုးေတြက တစ္မ်ိဳးထူးျခားေနတယ္။
"ဟဲ့ ေရာ္ကီ၊ ငါ့ကို ဘာလို႔ အဲလိုၾကည့္ေနတာလဲ? ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ။" ကၽြန္မ ေကာ္ဖီခြက္ကိုင္ရင္း၊ အမ္းေငြလွမ္းယူရင္း ေမးလိုက္တယ္။
"မ၀င္ဒီက အရမ္းလွတာပဲေနာ္....၊ ဒါနဲ႔မ်ား....။ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ဘူးဗ်ာ။" ေရာ္ကီက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ပါ။ ဒီႏွစ္ေတြအတြင္း ကၽြန္မ မာ့ခ္အိမ္ကို ၀င္ထြက္ေနေတာ့ ရင္းႏွီးေနၿပီဆိုပါေတာ့...။
"ဘာကို နားမလည္တာလဲ" ျဗဳန္းကနဲဆို ေရာ္ကီ ကၽြန္မကို ရည္းစားစကားေျပာမယ္ ထင္သြားတယ္..။
"မ၀င္ဒီရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ တဲ့ပဲ ေျပာေတာ့မယ္ဗ်ာ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ကၽြန္ေတာ္ မာ့ခ္ အိမ္ထဲကေန ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ထြက္လာတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္ဗ်။" ေရာ္ကီ့ပံုစံက ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္နဲ႔ ေျပာလာတယ္။
"ဟုတ္လား.." ကၽြန္မ ရုတ္တရက္လန္႔သြားတယ္.။ အေစာတည္းက ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ၁ေနရာစီ ေနတာ သိပ္စြန္႔စားလြန္းတယ္ဆိုတာ သိေနေပမယ့္ ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ သိရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားဘူး..။
"တကယ္.....အဲဒီေနက မနက္အေစာႀကီးပဲ။ ၾကည့္ရတာ မာ့ခ္အိမ္မွာ ညအိပ္တာနဲ႔တူတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆိုင္ေရွ႔က ျဖတ္ျပန္သြားတာ" ေရာ္ကီက တိုးတိုးေလး ဆက္ေျပာတယ္။
"သူ႔ကို ထပ္ေတြ႔ရင္ မွတ္မိဦးမလား" ကၽြန္မေမးလိုက္တယ္။
"မွတ္မိတယ္။ သူက အရမ္း ရုပ္ဆိုးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိပါတယ္။" ေရာ္ကီက ေျပာတယ္...။ ကၽြန္မ မ်က္လံုးထဲမွာ မသကၤာတဲ့သူေတြရဲ့ မ်က္ႏွာေတြ တန္းစီၿပီး ေပၚလာတယ္။
လီဆာ၊ မက္ဂီနဲ႔ ဘဲလ္ တို႔ကလြဲရင္ က်န္တဲ့သူေတြ သိပ္မျဖစ္ႏိုင္.။
အေျခခံအားျဖင့္ မာ့ခ္ဟာ အျပင္ထြက္ရမွာ အရမ္းပ်င္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ကယ္ေဖာက္ျပန္ရင္ေတာင္မွ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ လာတဲ့သူ ဟုတ္ရင္ဟုတ္။ မဟုတ္ရင္ ေဖာက္ျပန္ဖို႔ သိပ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး.။
ကၽြန္မခ်က္ခ်င္း ေရာ္ကီကို ကၽြန္မ ဖုန္းနံပတ္ေပးၿပီး အစီအစဥ္ကို ရွင္းျပတယ္။
အစီအစဥ္ကေတာ့ မသကၤာတဲ့ သံုးေယာက္ကို အိမ္ကို ဖိတ္ၿပီး ဖဲရိုက္ၾကမယ္.။ ၿပီးရင္ သူတို႔သံုးေယာက္ကို ခြဲျခားၿပီးေတာ့ ဒီစတိုးဆိုင္မွာ ပစၥည္းတစ္မ်ိဳးစီ ၀ယ္ခိုင္းမယ္.။
လီဆာ ၀ယ္မွာက အံစာတံုး
မက္ဂီ ၀ယ္မွာက အေအး
ဘဲလ္ ၀ယ္မွာက ဖဲထုပ္
ေရာ္ကီက တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို ၾကည့္ၿပီးသြားတဲ့အခါမွာ ဟိုေန႔က လာသြားတာ ဘယ္သူလဲဆိုတာကို ကၽြန္မကို ဖုန္းဆက္ၿပီးေျပာမယ္.။
ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ အေစာတည္း မက္ဂီပဲဆိုတာ ေသခ်ာေပမယ့္လည္း အဲလိုပဲ စီစဥ္ျဖစ္သြားတယ္။
ကၽြန္မေသခ်ာရတဲ့ ပထမအေၾကာင္းရင္းက မက္ဂီကို ၾကည့္ရတာ မာ့ခ္ကို စိတ္၀င္စားေနတဲ့ပံုေပါက္တယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က မာ့ခ္ဟာ မက္ဂီနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံတာ အမ်ားဆံုးျဖစ္လို႔ပဲ။
အျခားသူေတြကေတာ့ လီဆာဆိုရင္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီ၊ ဘဲလ္ကေတာ့ သူ႔မွာ ခ်စ္သူရွိေနၿပီဆိုေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်က ပိုနည္းတာေပါ့။
"မာ့ခ္ ငါ့ကို အေအးေလး တစ္ခြက္ေလာက္ ယူေပးပါလား"
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မအေတြးေတာင္ မဆံုးေသးဘူး ဘဲလ္က အလြန္ခ်ိဳသာတဲ့ ေလသံနဲ႔ မာ့ခ္ကို အကူအညီေတာင္းေနၿပီ။ တစ္ခဏအတြင္းမွာ ဘဲလ္ကို မသကၤာမႈဟာ တစ္ဟုန္ထိုး တက္သြားတယ္။
"မာ့ခ္၊ ကၽြန္မ အိမ္သာ ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္။ ရွင္ကၽြန္မကို ဖဲေမႊထားေပးပါလား" ေျပာရင္း လီဆာဟာ မာ့ခ္ ပုခံုးကို ပုတ္လိုက္ရံုသာမက လက္ကိုေတာင္ ထိသြားေသးတယ္။
သံုးေယာက္လံုး မသကၤာစရာေကာင္းတယ္.!!!!!
ကၽြန္မၾကည့္ရင္း မ်က္လံုးေတြ မီးေတာက္ေတာ့မလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဖဲျမန္ျမန္ရုိက္ၿပီး ေရာ္ကီ့ဆီက ဖုန္းျမန္ျမန္လာဖို႔ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတယ္။
နာရီအခ်ိဳ႔ ကုန္လာေတာ့မွ နားဖို႔ စေျပာတဲ့သူ ေပၚလာတယ္။ "ကဲေတာ္ၿပီ၊ မရိုက္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မေယာက္်ား ကၽြန္မကို ေစာင့္ေနေတာ့မယ္။ ကၽြန္မ ျပန္ေတာ့မယ္"
လီဆာရဲ့ အဲဒီစကားက ကၽြန္မကို စိတ္သက္သာရာရေစတယ္။ သံုးေယာက္လံုးကို တံခါးနားထိ လိုက္ပို႔ၿပီးသြားေတာ့ ကၽြန္မ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလသံနဲ႔ မာ့ခ္ကို ေမးလိုက္တယ္။ မာ့ခ္ေရ အဲဒီ မိန္းမသံုးေယာက္ထဲမွာ ဘယ္သူလွတယ္လို႔ထင္လဲ
မာ့ခ္ မ်က္လံုးကို တီဗီြက မခြာပဲ လွမ္းေျဖတယ္။
"အဲေလာက္ မိတ္ကပ္ေတြ ထူပ်စ္ေနေအာင္ လိမ္းထားတာ၊ ဘယ္သူလွလဲ၊ ဘယ္သူရုပ္ဆိုးလဲ ဘယ္လိုလုပ္ခြဲမလဲ..။"
မာ့ခ္ရဲ့အေျဖက ကၽြန္မ လိုခ်င္တဲ့ အေျဖမဟုတ္ေပမယ့္လည္း မဆိုးလွပါဘူး။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေရာ္ကီ ဖုန္းဆက္လာၿပီေပါ့
"ေရာ္ကီ၊ ျမန္ျမန္ေျပာစမ္း၊ အံစာတံုးလား၊ အေအးလား၊ ဖဲထုပ္လား" ကၽြန္မ အေလာတႀကီး ေမးလိုက္တယ္။
"မ....မ၀င္ဒီ၊ တစ္ေယာက္မွ မဟုတ္ဘူး" ေရာ္ကီရဲ့ အသံက ဒီ အစီအစဥ္မေအာင္ျမင္တဲ့အတြက္ နည္းနည္း စႏိုးစေနာင့္ ျဖစ္ေနတဲ့ အသံနဲ႔ ။
တစ္ေယာက္မွ မဟုတ္ၾကဘူး.။ အဲဒါဆိုရင္ ျပႆနာက တစ္ကယ္ႀကီးၿပီ၊ ကၽြန္မသိတဲ့ သူမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့။ မာ့ခ္ကေတာ့ တစ္ကယ္ကို ေလွ်ာက္ကဲေနၿပီထင္ပါရဲ႔..။
ဒီကိစၥက ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္မကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေပးေနတာ သံုးလရွိသြားပါၿပီ။ ဒီသံုးလအတြင္းမွ ကၽြန္မ မာ့ခ္ကုိ ဘာမွ မေျပာခဲ့ပါ။ ကၽြန္မမွာ ဘာသက္ေသ အေထာက္အထားမွ မွမရွိဘဲေလ။
သံုးလၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ ညတစ္ညမွာ ကၽြန္မ အိပ္မလို႔ ကုတင္ေပၚအတက္ ေျခေခ်ာင္းေလးက ကုတင္နဲ႔ တိုက္မိသြားၿပီး ေသြးေတြ တရေဟာ ထြက္လာတယ္။
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ မာ့ခ္ကို ၾကည့္ၿပီးမႏႈိးရက္တာနဲ႔ ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မ လမ္းထိပ္ စတိုးဆိုင္ကိုသြားၿပီး ေရာ္ကီ့ဆီက ပလာစတာသြား၀ယ္တယ္။
အိမ္ေပါက္ပဲ ေရာက္ေသးတယ္။ ကၽြန္မဖုန္းျမည္ေနသံကို ထူးထူးဆန္းဆန္းၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မ အျမန္ အိမ္ထဲ ေျပး၀င္သြားၿပီး ဖုန္းသြားကိုင္ေတာ့ ေရာ္ကီ့ဆီက ျဖစ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ "မ၀င္ဒီ...မ၀င္ဒီ၊ ဟိုအရမ္းရုပ္ဆိုးတဲ့မိန္းမ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ပလာစတာ၀ယ္ၿပီး မာ့ခ္အိမ္ထဲကို ၀င္သြားတာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔လိုက္တယ္။"
ေသေတာ့မွာပဲ...။ ကၽြန္မ မိတ္ကပ္မပါဘဲ အိမ္ျပင္ထြက္မိရံုေလးပါ။ အဲေလာက္ေတာင္ဘဲ ကြာသလားရွင္...
0 comments:
Post a Comment