ေျပာလည္း ေျပာခ်င္တယ္၊ ေျပာလည္း မေျပာရဲဘူး မတစ္ရာသားေတြထဲမွာ
|
7:32 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ေၾကးမံုသတင္းစာတြင္ လူမႈဘဝသ႐ုပ္ေဖာ္ရသစာေပမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို႔
ေဖာ္ျပေပးလ်က္ရွိပါသည္။ ထို႔သုိ႔ ေဖာ္ျပေပးရာတြင္ စာဖတ္ပရိသတ္၏
ႏွလံုးသားတြင္ စြဲထင္က်န္ရစ္ေစမည့္ လူမႈဘဝျဖစ္ပ်က္ပံုမ်ားကို ရသ
ေပၚလြင္ေအာင္ေရးသားၾကသည့္ ထင္ရွားေသာစာေရးဆရာမ်ားအား
ေရြးထုတ္ေဖာ္ျပေပးလ်က္ ရွိပါသည္။ ယခု အပတ္စဥ္ စေနေန႔တိုင္းတြင္ ''ေျပာလည္း
ေျပာခ်င္တယ္၊ ေျပာလည္းမေျပာရဲဘူး'' က႑သစ္ကို ဖြင့္လွစ္၍ စာဖတ္ပရိသတ္အား
အသိပညာမွ်ေဝေပးထားပါသည္။
ထုိက႑တြင္ စာေရးဆရာ ဆူဒိုနင္၏ လူမႈဘဝအေထြေထြအေပၚ ႐ႈျမင္ခ်က္မ်ားကို ေၾကးမံုသတင္းစာဖတ္ပရိသတ္မ်ား ပြင့္လင္းျမင္သာစြာ ဖတ္႐ႈႏိုင္ရန္အတြက္ အပတ္စဥ္ေဖာ္ျပေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ (စာတည္း)
ဝစီစ႐ိုက္ မ်ိဳး႐ိုးလိုက္၏
အမိယုတ္ေတာ့ ႏႈတ္ၾကမ္းတယ္ဆိုတာ ဖန္တရာေတေနတဲ့ ဆို႐ိုးစကား ပီပီရာခိုင္ႏႈန္းအားျဖင့္ ၉ဝ ေက်ာ္ မွန္ပါတယ္။ ဘုရားေဟာ ေက်းညီေနာင္ ပုံျပင္ဆိုတာလည္း အထင္အရွား ရွိသားပဲေလ။
ကေလးေတြ စကားတတ္လာတာ မိဘမဟုတ္ရင္ေတာင္မွ သူတို႔ကို ေမြးကင္းစအရြယ္မွ စတင္ၿပီး ရင္အုပ္မကြာ ထိန္းေက်ာင္းတဲ့ အုပ္ထိန္းသူေတြဆီကေန တတ္လာတာဆိုတာ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။ ဗမာကေလး ဗမာ စကားတတ္၊ ကခ်င္ကေလး ကခ်င္စကားတတ္၊ ရွမ္းကေလး ရွမ္းစကားတတ္၊ တ႐ုတ္ကေလး တ႐ုတ္စကားတတ္၊ ျပင္သစ္ကေလး ျပင္သစ္စကားတတ္ျခင္းဟာ လက္ဦးဆရာ မိဘဆီက တစ္ဆင့္၊ ဒါမွမဟုတ္ ရင္အုပ္မကြာ ထိန္းခဲ့သူက တစ္ဆင့္ တတ္ေျမာက္လာၾကစၿမဲမို႔ ဆဲေရးတိုင္းထြားတတ္တာမွာလည္း မိဘဆီ က ျဖစ္ဖို႔က ရာခိုင္ႏႈန္းအလြန္မ်ားပါတယ္။
ေျပာရတာေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အင္မတန္ဆဲတတ္ပါတယ္။ စုတ္စုတ္ပဲ့ပဲ့ကို ဆဲတတ္တာပါ။ ဒါေပသည့္ ကြၽန္ေတာ့္အေမ ကြၽန္ေတာ္အားနာလို႔ လူျမင္ကြင္းမွာဆို အတတ္ႏိုင္ဆုံးထိန္းပါ တယ္။
ကြၽန္ေတာ့္အေမက စကားအလြန္ခ်ဳိတဲ့ မႏၲေလးသူစစ္စစ္ ျဖစ္လင့္ကစား သူႀကီးျပင္းရတာက မိဘလက္ေပၚမွာထက္ သူ႕အိမ္က ပညာအေျခခံ လုံးဝမရွိ သူ အလုပ္သမားမ်ားရဲ႕ လက္ေပၚမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕မိဘေတြက စီးပြားေရးကိုပဲ မဲတင္းေနခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ သားသမီးကို လွည့္မၾကည့္အားခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ ေမေမ့ကို မလိုခ်င္ဘဲ ေမြးလာတဲ့ ကေလးအျဖစ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကဥ္ထားခဲ့ၾကတာလည္း ပါပါလိမ့္မယ္။ အဲေတာ့ ပညာအေျခခံ လုံးဝမရွိသူ မိလကၡဴ လူတန္းစားရဲ႕ ဝစီစ႐ိုက္က ေမေမ့ကိုယ္ထဲမွာ အုံနဲ႔ က်င္းနဲ႔ ရွိပါတယ္။
ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွခ်င္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေဖဆိုတာလည္း ပညာအေျခခံနည္းလွတဲ့ အေဖ၊ ပညာအေျခခံ လုံးဝမရွိတဲ့ အေမတို႔ဆီက ဆင္းဆင္းရဲရဲ ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕ငဲ့ငဲ့ေပါက္ဖြားၿပီး သူကိုယ္တိုင္ကလည္း အလယ္တန္း ပညာေလာက္ေတာင္ ဆုံးခန္းတိုင္ေအာင္ မသင္ခဲ့ရရွာေလေတာ့ အေဖ့ႏႈတ္က လည္း ၾကမ္းပါတယ္။
သည္ေတာ့ကာ အဆဲစကားလုံး ေပါင္းစုံဟာ ကြၽန္ေတာ္ လူမွန္းသိကတည္းက နားယဥ္ေနတဲ့ စကားလုံးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေကာင္းေကာင္း ဆဲတတ္တယ္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။
ကေန႔ လူမႈမီဒီယာႀကီးေပၚမွာ
---------------------------------
သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုက်ေတာ့ အေဖတို႔ အေမတို႔က လူတန္းေစ့ေအာင္ သူတို႔ ပခုံးအသားမာ အတက္ခံၿပီး ထမ္းတင္ေပးခဲ့ၾကတာမို႔ သိမ္ေမြ႕ေခ်ငံတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္လာရပါတယ္။ ေမာင္ႏွမခ်င္း ရန္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ေခ်ေခ်ငံငံ၊ မေအမိဘကို ျပန္ေျပာရင္လည္း ညင္ညင္သာသာ သူငယ္ခ်င္းေတြမ်ားစြာနဲ႔ ေပါင္းသင္းခြင့္ ရတဲ့အခါ ကိုယ့္ပါးစပ္ကိုယ္ ရွက္လာတတ္ပါတယ္။ သည္လိုနဲ႔ ဆင္ျခင္ေနခဲ့တာပါ။
သို႔တိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္တိုရင္ေတာ့၊ အထူးသျဖင့္ ကားေမာင္းေန စဥ္မွာေတာ့ ႏႈတ္ကၾကမ္းခ်င္ဆဲ၊ ၾကမ္းေနမိၿမဲပါပဲ ခင္ဗ်ာ။
လူမႈမီဒီယာ တြင္က်ယ္လာသလို အင္တာနက္ဆက္သြယ္ေရးႀကီးက လူတိုင္းလိုလိုရဲ႕ လက္ထဲမွာ ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ အင္မတန္ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာလွပါတယ္ဆိုၿပီး ဂုဏ္ယူတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြထဲမွာလည္း အမိယုတ္က ေပါက္ဖြားလာသူေတြ အမ်ားအျပား မဟုတ္ေတာင္ အုံနဲ႔ က်င္းနဲ႔ ရွိေနတာကို ေတြ႕ရတယ္လို႔ဆိုလိုက္ရင္ တခ်ဳိ႕ေတြ အနာေပၚ တုတ္က်ၿပီး ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ ကုန္ၾကေလာက္ပါတယ္။ (ကိုယ္က မူလကတည္းက ေခ်ငံဖြယ္ရာ သူဆိုရင္ေတာ့ နာစရာဘာအေၾကာင္းမွ မရွိပါဘူးဆိုတာေလးလည္း သတိခ်ပ္ သင့္မယ္ ထင္ပါသဗ်။)
ျမန္မာေတြ အသုံးအမ်ားဆုံး လူမႈမီဒီယာျဖစ္ေလတဲ့ စာအုပ္မ်က္ႏွာစာကို သုံးေနသူဆိုရင္ကြၽန္ေတာ့္အဆိုမလြန္မွန္းတန္းခနဲသိမွာပါ။ ဆိုင္ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္ ပါးစပ္နဲ႔ တစ္လုံးဆဲမယ္ဆိုတဲ့သူေတြက အမ်ားသားလားခင္ဗ်။
ဒါနဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္က ကြၽန္ေတာ့္ ပင့္ကူအိမ္စာမ်က္ႏွာမွာ ဘာသာျပန္တင္ဆက္ခဲ့တဲ့ စာေလးကို ေၾကးမုံပရိသတ္အတြက္ ျပန္လည္ တင္ဆက္ပါရေစခင္ဗ်။ (Erica Johnson ေရးတဲ့ Are you well-versed in comment etiquette ၊ ကို တိုက္႐ိုက္ျပန္ဆိုေဖာ္ျပလိုက္တာပါ။
မူရင္းကို https://en.blog.wordpress.com/2011/02/15/comment-etiquette/ မွာ ဖတ္ႏိုင္ၾကေၾကာင္းပါ။)
သူ႔ဟာက လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ဆိုေတာ့ လူမႈမီဒီယာေတြ သိပ္မတြင္က်ယ္ခင္ အခ်ိန္က ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပင့္ကူအိမ္စာမ်က္ႏွာ [ဘေလာ့(ဂ္)] 'ဆိုတာနဲ႔ သူက အဓိကထားၿပီး ေရးသြားပါတယ္။ အခုကာလအတြက္ေတာ့ အဲဒါအစား လူမႈမီဒီယာမ်ားျဖစ္တဲ့ စာအုပ္မ်က္ႏွာစာတို႔၊ ထြစ္ထာတို႔၊ အင္စထဂရမ္ တို႔ကို သုံးတဲ့အခါ ဒါေလးေတြေတာ့ ဆင္ျခင္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔ ျဖည့္စြက္ စဥ္းစားေပးေတာ္မူၾကေစခ်င္ပါတယ္။
ကြန္မန္႔ (မွတ္ခ်က္) ေရးတတ္ၾကရဲ႕လား
ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ကြန္မန္႔ႏွစ္မ်ိဳးအနက္က ဘယ္လိုကြန္မန္႔မ်ိဳးကို လိုခ်င္ပါသလဲ။
''ေကာင္းလိုက္တာ၊ က်ဳပ္ဘေလာ့(ဂ္)ကို http://someblog.blogspot.com မွာ ၾကည့္လိုက္ပါ''ဆိုတာနဲ႔''တင္ျပပုံေကာင္းတယ္။ X ဆိုတဲ့အေၾကာင္းရပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခင္ဗ်ားဘာဆိုလိုခ်င္မွန္း က်ဳပ္တန္းသိသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း အဲသလို ယူဆေနတာ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္မွန္း သိလိုက္ရလို႔လည္း ဝမ္းသာတယ္။ က်ဳပ္သာဆိုရင္ A ေတြ၊ B ေတြ၊ C ေတြေတာင္ ပါေအာင္ ထည့္ေျပာမိဦးမွာ။ အခုလို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပတာကို အရမ္းသေဘာက် မိပါတယ္''ဆိုတာနဲ႔ေပါ့။
ဒုတိယကြန္မန္႔ကိုသာ ပိုလိုခ်င္ၾကမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာတာေပါ့ေနာ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။ ႏွစ္လိုစရာ ေကာင္းေနတဲ့အခ်က္ တစ္ခ်က္ကေတာ့ အဲဒီ့ ဒုတိယကြန္မန္႔ဟာ ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ က်င့္ဝတ္ထုံးတမ္းလမ္းၫႊန္ေတြကို လိုက္နာထားတဲ့အတြက္ပါပဲ။ သို႔ေသာ္ သည့္ထက္ပိုအေရးႀကီးတာက သည္ဒုတိယကြန္မန္႔ကိုေရးတာဟာ ခင္မင္မႈတစ္ရပ္ကို ခိုင္မာလာေအာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕ကိုယ္သူ ဇန္းတင္ဖို႔ ေရးလိုက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။
ခင္မင္မႈတည္ေဆာက္ျခင္းဟာ ကိုယ့္စာမ်က္ႏွာကို ဧည့္သည္ေစာင္သည္ အသစ္မ်ား တိုးပြားဝင္ေရာက္လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ရာမွာ ဇြတ္အတင္း ေၾကာ္ျငာေတြ လိုက္ပို႔တာထက္ အမ်ားႀကီး ပိုထိေရာက္ၿပီး အမ်ားႀကီးလည္း ပိုအက်ဳိးမ်ားလာေစႏိုင္တဲ့ မဟာဗ်ဴဟာတစ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲေတာ့ကာ ကိုယ့္စာမ်က္ႏွာကို ဝင္ဖတ္တဲ့သူေတြ မ်ားလာေအာင္ လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ တျခားသူေတြ တင္ထားတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကြန္မန္႔ေရးတဲ့အခါေတြမွာ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ အခ်က္မ်ားကို လိုက္နာသင့္တယ္လို႔ အႀကံျပဳလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
၁။ ေရေရရာရာ ရွိပါေစ။ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေရးသားတဲ့ ကြန္မန္႔မ်ားေၾကာင့္ ကိုယ္ဟာ သူေျပာတာကို အမွန္တကယ္ စိတ္ဝင္စားၿပီး သူေရးထားတာကို ဖတ္ဖို႔အတြက္ ကိုယ္တကယ္အခ်ိန္ေပးခဲ့တယ္ဆိုတာကို တစ္ဖက္သား သိသြားေအာင္ ျပဆိုလိုက္ရာ ေရာက္သြားပါတယ္။ သည္လိုဆိုတဲ့ အတြက္ ကြန္မန္႔အရွည္ႀကီးေရးပါလို႔ ေျပာလိုက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သည္ကြန္မန္႔ကို ေရးျဖစ္သြားေအာင္ ကိုယ့္ကို လႈံ႔ေဆာ္ခဲ့ပုံေလးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေရးျပဖို႔ပါပဲ။ ကိုယ္မသိေသးတာ သိလိုက္ရတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္မွာေရာ အလားတူ အေတြ႕အႀကံဳမ်ဳိး ရွိခဲ့သလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ရဲ႕တျခား အျမင္တစ္ခုကို ေျပာလိုက္ခ်င္တာလား။ ကိုယ္ေရးေနတဲ့ ကြန္မန္႔နဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ မူရင္းေရးသူရဲ႕ ဝါက်ေတြကို တိုက္႐ိုက္ ျပန္ကိုးကားတန္ ကိုးကားသင့္ပါတယ္။ (''မ်က္ေတာင္အဖြင့္အပိတ္''နဲ႔ သူေရးထားတာကို ျပန္ကိုးကားႏိုင္ပါတယ္။)
သူေရးထားတာကို ႐ိုး႐ိုးေလးပဲ ခ်ီးမြမ္းခ်င္တယ္ဆိုဦးေတာ့ေတာင္မွ ဘာကို ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာကို ရွင္းျပသင့္ပါတယ္။ ''အရမ္းေကာင္းတာပဲ၊ ရွဲတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ''ဆိုတာမ်ဳိးလို မေရမရာ ေရးတာမ်ဳိးကို ေရွာင္သင့္တယ္။ ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူးဆိုရင္ ကိုယ္သူ႕ကို (သူေရးတာကို) ေထာက္ခံအားေပး ေၾကာင္းျပဖို႔ လိုက္(ခ္)ဆိုတာေလး ႏွိပ္လိုက္ရင္ ရတာပဲဟာေနာ္။
၂။ ကိုယ့္ဘေလာ့(ဂ္)ရဲ႕ လင့္(ခ္)ကို ထည့္မေရးပါနဲ႔။ ဘေလာ့(ဂ္)ေတြမွာက ကိုယ္လည္း အဲဒီ့ ဘေလာ့(ဂ္)ဖြင့္ထားရာ ပင္မစာမ်က္ႏွာကို သုံးေနတယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္နာမည္နဲ႔ ကြန္မန္႔ေရးလိုက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကိုယ့္ဘေလာ့(ဂ္)နဲ႔ အလိုအေလ်ာက္ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီးသား ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲေတာ့ ႏွစ္ခါျပန္ ထည့္ေနစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ေပၚတင္ႀကီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေၾကာ္ျငာတာမ်ဳိးကို လူေတြက သိပ္မႀကိဳက္ၾကတာမို႔ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျဖစ္သြားၾကမယ့္ အလားအလာက ပိုမ်ားပါတယ္။ အဲေတာ့ကာ ကိုယ့္ကို ဇြတ္အတင္းေၾကာ္ျငာေတြ လိုက္ထိုးေနသူလို႔ ျမင္သြားၿပီး ကိုယ့္နာမည္ ကိုယ္ဖ်က္မိရာ မေရာက္ေလေအာင္ သတိထား သင့္ၾကပါတယ္။
တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ကိုယ့္ဘေလာ့(ဂ္)မွာ တျခား စာေရးသူတစ္ဦးကို ရည္ၫႊန္းတဲ့အခါ သူတင္ထားတာရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ ဒါမွမဟုတ္ သူ႕ဘေလာ့(ဂ္)ရဲ႕ နာမည္ကိုသာ ေဖာ္ျပမယ့္အစား သူ႕လင့္(ခ္)ကို ေဖာ္ျပေပးသင့္ပါတယ္။ အဲလို ေဖာ္ျပ ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ သက္ဆိုင္တဲ့ စာေရးသူအေနနဲ႔ ကိုယ္က သူတင္ထားတာကို ရည္ၫႊန္းခဲ့ေၾကာင္း နည္းပညာရဲ႕ ေစာင္မမႈနည္းနဲ႔ သိသြားႏိုင္ပါတယ္။
၃။ ေျပာထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာကေန မေသြဖည္ပါေစနဲ႔။ မူရင္းတင္ထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ မဆိုင္လွတာေတြဆီ ေသြဖည္မသြားေအာင္ သတိထားသင့္ပါတယ္။ မူရင္းတင္ထားတဲ့စာနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘဲ တျခား ကြန္မန္႔ေရးသူေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ ေျပာျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္ မူရင္းေရးသူ တင္ထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘဲ တျခားဟာကို အာ႐ုံေျပာင္းကုန္ေအာင္ လုပ္မိသလို ျဖစ္ေနေၾကာင္း အဲဒီ့လူေတြဆီကို သီးျခား မက္ေဆ့(ခ္်)ပို႔သင့္ပါတယ္။
သက္ဆိုင္ရာ လင့္(ခ္)ေတြကို မၽွေဝေပးတာက ေကာင္းပါတယ္။ တစ္ခု ပါပဲ၊ မူရင္း တင္ထားတာနဲ႔ ဘယ္လို သက္ဆိုင္ ေနေၾကာင္းေတာ့ ရွင္းျပေပးဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။
၄။ ယဥ္ေက်းပါ။ ကိုယ္ သေဘာမတူဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ ေစာ္ကားတာ၊ ဆဲေရးတာ၊ တျခားမဖြယ္ရာတဲ့ စကားလုံးေတြ သုံးတာမ်ိဳးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္သင့္တဲ့ အရာေတြပါ။ ႐ိုင္းပ်တဲ့ ကြန္မန္႔ေတြဟာ ဘယ္ေဆြးေႏြးခ်က္အတြက္မွ တန္ဖိုးမရွိပါဘူး။ ေရးသူရဲ႕ အာေဘာ္ကေန တျခားကို အာ႐ုံေျပာင္းသြား႐ုံသာ တတ္ႏိုင္ပါတယ္။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ေဝဖန္ခ်က္ေပးတာ ဘာျပႆနာမွ မရွိပါဘူး။ ယဥ္ေက်းဖို႔၊ ေခ်ငံဖို႔ပဲ လိုတာပါ။ အဲလို မေလးမစား၊ မဖြယ္မရာ ကြန္မန္႔ေတြ၊ ျပႆနာကို မီးထြန္းရွာတဲ့ ကြန္မန္႔ေတြကို တျခားသူေတြက ေရးလာရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္ဘေလာ့(ဂ္)မွာ အဲလို ကြန္မန္႔မ်ိဳးရလာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲလို ကြန္မန္႔မ်ိဳးေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈလိုက္ပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ဖ်က္သာပစ္လိုက္ပါ။ အဖက္လုပ္ၿပီး တစ္ခုခု ျပန္ေျပာေနမယ္ဆိုရင္ အဲလိုလူေတြကို အားေပးအားေျမႇာက္လုပ္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကိုယ့္အခ်ိန္ကို အလဟႆ အျဖစ္ မခံပါနဲ႔။
၅။ လိုတိုရွင္းပါ။ ကြန္မန္႔က က်စ္လ်စ္ေလေလ၊ တျခားသူေတြအတြက္ ဖတ္ရတာ၊ ျပန္ေရးရတာ ပိုလြယ္ေလေလပါပဲ။ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဝါက်ႏွစ္ေၾကာင္း၊ သုံးေၾကာင္းဆိုရင္ကို ျပည့္စုံေနပါၿပီ။
သို႔ေပမယ့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ရပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အခိုင္အမာ အေျခအတင္ေျပာခ်င္လာၿပီး ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလာတယ္ဆိုရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မတုံး။ ကြန္မန္႔အရွည္ႀကီး ေရးသင့္သလား။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ကိုယ္ေရးခ်င္ တာကို ကိုယ့္ဘေလာ့(ဂ္)မွာ အားရပါးရ ေရးၿပီး ကိုယ္တင္ထားတာရဲ႕ အတိုခ်ဳပ္ကိုပဲ ကြန္မန္႔မွာ ေရးျပသင့္သလား။
ဒါကေတာ့ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ သေဘာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ ဘေလာ့ဂါေတြကေတာ့ ကြန္မန္႔အရွည္ႀကီးေတြက သိပ္လြန္လြန္းတယ္၊ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကက်ျပန္ေတာ့လည္း ေဆြးေႏြးခ်က္ အားလုံးကို တစ္ေနရာတည္းမွာပဲ စုစုစည္းစည္း ရွိေနေစခ်င္ၾကတယ္။ ခင္ဗ်ားကေရာ အဲဒါကို ဘယ္လို သေဘာရသလဲ မသိဘူးေနာ္။
သူ႔မူရင္းက အဲဒီ့ေနရာမွာ ဆုံးပါတယ္။
မေျပာရဲ ေျပာရဲ
-----------------
ကြၽန္ေတာ္လည္း ထပ္ျဖည့္ခ်င္တာ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ သည္ေဆာင္းပါး ေၾကးမုံမွာ ပါလာၿပီးတဲ့ေနာက္ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဌာနနဲ႔ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးတို႔ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာမ်ားမွာ တင္လာတဲ့အခါက်မွသာ မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးေတြ ဟုတ္ မဟုတ္ဆိုတာ လယ္ျပင္မွာ ဆင္သြားသလို ဆက္လက္ ေတြ႕ျမင္ရဦးမွာကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေနမိျပန္ပါတယ္လို႔သာ မရဲတရဲနဲ႔ ဇြတ္မွိတ္ ေျပာလိုက္မိရျပန္ပါၿပီ။ အားလုံးအတြက္ ေတြးဆ ဆင္ျခင္စရာ တစ္ခုခုေတာ့ ရသြားတန္ေကာင္းရဲ႕လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ မိေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။
ဆူဒိုနင္
6.2.2016...ေၾကးမုံ ေဆာင္းပါး
ထုိက႑တြင္ စာေရးဆရာ ဆူဒိုနင္၏ လူမႈဘဝအေထြေထြအေပၚ ႐ႈျမင္ခ်က္မ်ားကို ေၾကးမံုသတင္းစာဖတ္ပရိသတ္မ်ား ပြင့္လင္းျမင္သာစြာ ဖတ္႐ႈႏိုင္ရန္အတြက္ အပတ္စဥ္ေဖာ္ျပေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ (စာတည္း)
ဝစီစ႐ိုက္ မ်ိဳး႐ိုးလိုက္၏
အမိယုတ္ေတာ့ ႏႈတ္ၾကမ္းတယ္ဆိုတာ ဖန္တရာေတေနတဲ့ ဆို႐ိုးစကား ပီပီရာခိုင္ႏႈန္းအားျဖင့္ ၉ဝ ေက်ာ္ မွန္ပါတယ္။ ဘုရားေဟာ ေက်းညီေနာင္ ပုံျပင္ဆိုတာလည္း အထင္အရွား ရွိသားပဲေလ။
ကေလးေတြ စကားတတ္လာတာ မိဘမဟုတ္ရင္ေတာင္မွ သူတို႔ကို ေမြးကင္းစအရြယ္မွ စတင္ၿပီး ရင္အုပ္မကြာ ထိန္းေက်ာင္းတဲ့ အုပ္ထိန္းသူေတြဆီကေန တတ္လာတာဆိုတာ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။ ဗမာကေလး ဗမာ စကားတတ္၊ ကခ်င္ကေလး ကခ်င္စကားတတ္၊ ရွမ္းကေလး ရွမ္းစကားတတ္၊ တ႐ုတ္ကေလး တ႐ုတ္စကားတတ္၊ ျပင္သစ္ကေလး ျပင္သစ္စကားတတ္ျခင္းဟာ လက္ဦးဆရာ မိဘဆီက တစ္ဆင့္၊ ဒါမွမဟုတ္ ရင္အုပ္မကြာ ထိန္းခဲ့သူက တစ္ဆင့္ တတ္ေျမာက္လာၾကစၿမဲမို႔ ဆဲေရးတိုင္းထြားတတ္တာမွာလည္း မိဘဆီ က ျဖစ္ဖို႔က ရာခိုင္ႏႈန္းအလြန္မ်ားပါတယ္။
ေျပာရတာေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အင္မတန္ဆဲတတ္ပါတယ္။ စုတ္စုတ္ပဲ့ပဲ့ကို ဆဲတတ္တာပါ။ ဒါေပသည့္ ကြၽန္ေတာ့္အေမ ကြၽန္ေတာ္အားနာလို႔ လူျမင္ကြင္းမွာဆို အတတ္ႏိုင္ဆုံးထိန္းပါ တယ္။
ကြၽန္ေတာ့္အေမက စကားအလြန္ခ်ဳိတဲ့ မႏၲေလးသူစစ္စစ္ ျဖစ္လင့္ကစား သူႀကီးျပင္းရတာက မိဘလက္ေပၚမွာထက္ သူ႕အိမ္က ပညာအေျခခံ လုံးဝမရွိ သူ အလုပ္သမားမ်ားရဲ႕ လက္ေပၚမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕မိဘေတြက စီးပြားေရးကိုပဲ မဲတင္းေနခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ သားသမီးကို လွည့္မၾကည့္အားခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ ေမေမ့ကို မလိုခ်င္ဘဲ ေမြးလာတဲ့ ကေလးအျဖစ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကဥ္ထားခဲ့ၾကတာလည္း ပါပါလိမ့္မယ္။ အဲေတာ့ ပညာအေျခခံ လုံးဝမရွိသူ မိလကၡဴ လူတန္းစားရဲ႕ ဝစီစ႐ိုက္က ေမေမ့ကိုယ္ထဲမွာ အုံနဲ႔ က်င္းနဲ႔ ရွိပါတယ္။
ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွခ်င္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေဖဆိုတာလည္း ပညာအေျခခံနည္းလွတဲ့ အေဖ၊ ပညာအေျခခံ လုံးဝမရွိတဲ့ အေမတို႔ဆီက ဆင္းဆင္းရဲရဲ ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕ငဲ့ငဲ့ေပါက္ဖြားၿပီး သူကိုယ္တိုင္ကလည္း အလယ္တန္း ပညာေလာက္ေတာင္ ဆုံးခန္းတိုင္ေအာင္ မသင္ခဲ့ရရွာေလေတာ့ အေဖ့ႏႈတ္က လည္း ၾကမ္းပါတယ္။
သည္ေတာ့ကာ အဆဲစကားလုံး ေပါင္းစုံဟာ ကြၽန္ေတာ္ လူမွန္းသိကတည္းက နားယဥ္ေနတဲ့ စကားလုံးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေကာင္းေကာင္း ဆဲတတ္တယ္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။
ကေန႔ လူမႈမီဒီယာႀကီးေပၚမွာ
---------------------------------
သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုက်ေတာ့ အေဖတို႔ အေမတို႔က လူတန္းေစ့ေအာင္ သူတို႔ ပခုံးအသားမာ အတက္ခံၿပီး ထမ္းတင္ေပးခဲ့ၾကတာမို႔ သိမ္ေမြ႕ေခ်ငံတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္လာရပါတယ္။ ေမာင္ႏွမခ်င္း ရန္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ေခ်ေခ်ငံငံ၊ မေအမိဘကို ျပန္ေျပာရင္လည္း ညင္ညင္သာသာ သူငယ္ခ်င္းေတြမ်ားစြာနဲ႔ ေပါင္းသင္းခြင့္ ရတဲ့အခါ ကိုယ့္ပါးစပ္ကိုယ္ ရွက္လာတတ္ပါတယ္။ သည္လိုနဲ႔ ဆင္ျခင္ေနခဲ့တာပါ။
သို႔တိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္တိုရင္ေတာ့၊ အထူးသျဖင့္ ကားေမာင္းေန စဥ္မွာေတာ့ ႏႈတ္ကၾကမ္းခ်င္ဆဲ၊ ၾကမ္းေနမိၿမဲပါပဲ ခင္ဗ်ာ။
လူမႈမီဒီယာ တြင္က်ယ္လာသလို အင္တာနက္ဆက္သြယ္ေရးႀကီးက လူတိုင္းလိုလိုရဲ႕ လက္ထဲမွာ ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ အင္မတန္ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာလွပါတယ္ဆိုၿပီး ဂုဏ္ယူတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြထဲမွာလည္း အမိယုတ္က ေပါက္ဖြားလာသူေတြ အမ်ားအျပား မဟုတ္ေတာင္ အုံနဲ႔ က်င္းနဲ႔ ရွိေနတာကို ေတြ႕ရတယ္လို႔ဆိုလိုက္ရင္ တခ်ဳိ႕ေတြ အနာေပၚ တုတ္က်ၿပီး ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ ကုန္ၾကေလာက္ပါတယ္။ (ကိုယ္က မူလကတည္းက ေခ်ငံဖြယ္ရာ သူဆိုရင္ေတာ့ နာစရာဘာအေၾကာင္းမွ မရွိပါဘူးဆိုတာေလးလည္း သတိခ်ပ္ သင့္မယ္ ထင္ပါသဗ်။)
ျမန္မာေတြ အသုံးအမ်ားဆုံး လူမႈမီဒီယာျဖစ္ေလတဲ့ စာအုပ္မ်က္ႏွာစာကို သုံးေနသူဆိုရင္ကြၽန္ေတာ့္အဆိုမလြန္မွန္းတန္းခနဲသိမွာပါ။ ဆိုင္ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္ ပါးစပ္နဲ႔ တစ္လုံးဆဲမယ္ဆိုတဲ့သူေတြက အမ်ားသားလားခင္ဗ်။
ဒါနဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္က ကြၽန္ေတာ့္ ပင့္ကူအိမ္စာမ်က္ႏွာမွာ ဘာသာျပန္တင္ဆက္ခဲ့တဲ့ စာေလးကို ေၾကးမုံပရိသတ္အတြက္ ျပန္လည္ တင္ဆက္ပါရေစခင္ဗ်။ (Erica Johnson ေရးတဲ့ Are you well-versed in comment etiquette ၊ ကို တိုက္႐ိုက္ျပန္ဆိုေဖာ္ျပလိုက္တာပါ။
မူရင္းကို https://en.blog.wordpress.com/2011/02/15/comment-etiquette/ မွာ ဖတ္ႏိုင္ၾကေၾကာင္းပါ။)
သူ႔ဟာက လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ဆိုေတာ့ လူမႈမီဒီယာေတြ သိပ္မတြင္က်ယ္ခင္ အခ်ိန္က ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပင့္ကူအိမ္စာမ်က္ႏွာ [ဘေလာ့(ဂ္)] 'ဆိုတာနဲ႔ သူက အဓိကထားၿပီး ေရးသြားပါတယ္။ အခုကာလအတြက္ေတာ့ အဲဒါအစား လူမႈမီဒီယာမ်ားျဖစ္တဲ့ စာအုပ္မ်က္ႏွာစာတို႔၊ ထြစ္ထာတို႔၊ အင္စထဂရမ္ တို႔ကို သုံးတဲ့အခါ ဒါေလးေတြေတာ့ ဆင္ျခင္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔ ျဖည့္စြက္ စဥ္းစားေပးေတာ္မူၾကေစခ်င္ပါတယ္။
ကြန္မန္႔ (မွတ္ခ်က္) ေရးတတ္ၾကရဲ႕လား
ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ကြန္မန္႔ႏွစ္မ်ိဳးအနက္က ဘယ္လိုကြန္မန္႔မ်ိဳးကို လိုခ်င္ပါသလဲ။
''ေကာင္းလိုက္တာ၊ က်ဳပ္ဘေလာ့(ဂ္)ကို http://someblog.blogspot.com မွာ ၾကည့္လိုက္ပါ''ဆိုတာနဲ႔''တင္ျပပုံေကာင္းတယ္။ X ဆိုတဲ့အေၾကာင္းရပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခင္ဗ်ားဘာဆိုလိုခ်င္မွန္း က်ဳပ္တန္းသိသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း အဲသလို ယူဆေနတာ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္မွန္း သိလိုက္ရလို႔လည္း ဝမ္းသာတယ္။ က်ဳပ္သာဆိုရင္ A ေတြ၊ B ေတြ၊ C ေတြေတာင္ ပါေအာင္ ထည့္ေျပာမိဦးမွာ။ အခုလို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပတာကို အရမ္းသေဘာက် မိပါတယ္''ဆိုတာနဲ႔ေပါ့။
ဒုတိယကြန္မန္႔ကိုသာ ပိုလိုခ်င္ၾကမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာတာေပါ့ေနာ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။ ႏွစ္လိုစရာ ေကာင္းေနတဲ့အခ်က္ တစ္ခ်က္ကေတာ့ အဲဒီ့ ဒုတိယကြန္မန္႔ဟာ ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ က်င့္ဝတ္ထုံးတမ္းလမ္းၫႊန္ေတြကို လိုက္နာထားတဲ့အတြက္ပါပဲ။ သို႔ေသာ္ သည့္ထက္ပိုအေရးႀကီးတာက သည္ဒုတိယကြန္မန္႔ကိုေရးတာဟာ ခင္မင္မႈတစ္ရပ္ကို ခိုင္မာလာေအာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕ကိုယ္သူ ဇန္းတင္ဖို႔ ေရးလိုက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။
ခင္မင္မႈတည္ေဆာက္ျခင္းဟာ ကိုယ့္စာမ်က္ႏွာကို ဧည့္သည္ေစာင္သည္ အသစ္မ်ား တိုးပြားဝင္ေရာက္လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ရာမွာ ဇြတ္အတင္း ေၾကာ္ျငာေတြ လိုက္ပို႔တာထက္ အမ်ားႀကီး ပိုထိေရာက္ၿပီး အမ်ားႀကီးလည္း ပိုအက်ဳိးမ်ားလာေစႏိုင္တဲ့ မဟာဗ်ဴဟာတစ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲေတာ့ကာ ကိုယ့္စာမ်က္ႏွာကို ဝင္ဖတ္တဲ့သူေတြ မ်ားလာေအာင္ လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ တျခားသူေတြ တင္ထားတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကြန္မန္႔ေရးတဲ့အခါေတြမွာ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ အခ်က္မ်ားကို လိုက္နာသင့္တယ္လို႔ အႀကံျပဳလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
၁။ ေရေရရာရာ ရွိပါေစ။ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေရးသားတဲ့ ကြန္မန္႔မ်ားေၾကာင့္ ကိုယ္ဟာ သူေျပာတာကို အမွန္တကယ္ စိတ္ဝင္စားၿပီး သူေရးထားတာကို ဖတ္ဖို႔အတြက္ ကိုယ္တကယ္အခ်ိန္ေပးခဲ့တယ္ဆိုတာကို တစ္ဖက္သား သိသြားေအာင္ ျပဆိုလိုက္ရာ ေရာက္သြားပါတယ္။ သည္လိုဆိုတဲ့ အတြက္ ကြန္မန္႔အရွည္ႀကီးေရးပါလို႔ ေျပာလိုက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သည္ကြန္မန္႔ကို ေရးျဖစ္သြားေအာင္ ကိုယ့္ကို လႈံ႔ေဆာ္ခဲ့ပုံေလးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေရးျပဖို႔ပါပဲ။ ကိုယ္မသိေသးတာ သိလိုက္ရတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္မွာေရာ အလားတူ အေတြ႕အႀကံဳမ်ဳိး ရွိခဲ့သလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ရဲ႕တျခား အျမင္တစ္ခုကို ေျပာလိုက္ခ်င္တာလား။ ကိုယ္ေရးေနတဲ့ ကြန္မန္႔နဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ မူရင္းေရးသူရဲ႕ ဝါက်ေတြကို တိုက္႐ိုက္ ျပန္ကိုးကားတန္ ကိုးကားသင့္ပါတယ္။ (''မ်က္ေတာင္အဖြင့္အပိတ္''နဲ႔ သူေရးထားတာကို ျပန္ကိုးကားႏိုင္ပါတယ္။)
သူေရးထားတာကို ႐ိုး႐ိုးေလးပဲ ခ်ီးမြမ္းခ်င္တယ္ဆိုဦးေတာ့ေတာင္မွ ဘာကို ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာကို ရွင္းျပသင့္ပါတယ္။ ''အရမ္းေကာင္းတာပဲ၊ ရွဲတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ''ဆိုတာမ်ဳိးလို မေရမရာ ေရးတာမ်ဳိးကို ေရွာင္သင့္တယ္။ ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူးဆိုရင္ ကိုယ္သူ႕ကို (သူေရးတာကို) ေထာက္ခံအားေပး ေၾကာင္းျပဖို႔ လိုက္(ခ္)ဆိုတာေလး ႏွိပ္လိုက္ရင္ ရတာပဲဟာေနာ္။
၂။ ကိုယ့္ဘေလာ့(ဂ္)ရဲ႕ လင့္(ခ္)ကို ထည့္မေရးပါနဲ႔။ ဘေလာ့(ဂ္)ေတြမွာက ကိုယ္လည္း အဲဒီ့ ဘေလာ့(ဂ္)ဖြင့္ထားရာ ပင္မစာမ်က္ႏွာကို သုံးေနတယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္နာမည္နဲ႔ ကြန္မန္႔ေရးလိုက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကိုယ့္ဘေလာ့(ဂ္)နဲ႔ အလိုအေလ်ာက္ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီးသား ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲေတာ့ ႏွစ္ခါျပန္ ထည့္ေနစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ေပၚတင္ႀကီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေၾကာ္ျငာတာမ်ဳိးကို လူေတြက သိပ္မႀကိဳက္ၾကတာမို႔ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျဖစ္သြားၾကမယ့္ အလားအလာက ပိုမ်ားပါတယ္။ အဲေတာ့ကာ ကိုယ့္ကို ဇြတ္အတင္းေၾကာ္ျငာေတြ လိုက္ထိုးေနသူလို႔ ျမင္သြားၿပီး ကိုယ့္နာမည္ ကိုယ္ဖ်က္မိရာ မေရာက္ေလေအာင္ သတိထား သင့္ၾကပါတယ္။
တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ကိုယ့္ဘေလာ့(ဂ္)မွာ တျခား စာေရးသူတစ္ဦးကို ရည္ၫႊန္းတဲ့အခါ သူတင္ထားတာရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ ဒါမွမဟုတ္ သူ႕ဘေလာ့(ဂ္)ရဲ႕ နာမည္ကိုသာ ေဖာ္ျပမယ့္အစား သူ႕လင့္(ခ္)ကို ေဖာ္ျပေပးသင့္ပါတယ္။ အဲလို ေဖာ္ျပ ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ သက္ဆိုင္တဲ့ စာေရးသူအေနနဲ႔ ကိုယ္က သူတင္ထားတာကို ရည္ၫႊန္းခဲ့ေၾကာင္း နည္းပညာရဲ႕ ေစာင္မမႈနည္းနဲ႔ သိသြားႏိုင္ပါတယ္။
၃။ ေျပာထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာကေန မေသြဖည္ပါေစနဲ႔။ မူရင္းတင္ထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ မဆိုင္လွတာေတြဆီ ေသြဖည္မသြားေအာင္ သတိထားသင့္ပါတယ္။ မူရင္းတင္ထားတဲ့စာနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘဲ တျခား ကြန္မန္႔ေရးသူေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ ေျပာျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္ မူရင္းေရးသူ တင္ထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘဲ တျခားဟာကို အာ႐ုံေျပာင္းကုန္ေအာင္ လုပ္မိသလို ျဖစ္ေနေၾကာင္း အဲဒီ့လူေတြဆီကို သီးျခား မက္ေဆ့(ခ္်)ပို႔သင့္ပါတယ္။
သက္ဆိုင္ရာ လင့္(ခ္)ေတြကို မၽွေဝေပးတာက ေကာင္းပါတယ္။ တစ္ခု ပါပဲ၊ မူရင္း တင္ထားတာနဲ႔ ဘယ္လို သက္ဆိုင္ ေနေၾကာင္းေတာ့ ရွင္းျပေပးဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။
၄။ ယဥ္ေက်းပါ။ ကိုယ္ သေဘာမတူဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ ေစာ္ကားတာ၊ ဆဲေရးတာ၊ တျခားမဖြယ္ရာတဲ့ စကားလုံးေတြ သုံးတာမ်ိဳးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္သင့္တဲ့ အရာေတြပါ။ ႐ိုင္းပ်တဲ့ ကြန္မန္႔ေတြဟာ ဘယ္ေဆြးေႏြးခ်က္အတြက္မွ တန္ဖိုးမရွိပါဘူး။ ေရးသူရဲ႕ အာေဘာ္ကေန တျခားကို အာ႐ုံေျပာင္းသြား႐ုံသာ တတ္ႏိုင္ပါတယ္။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ေဝဖန္ခ်က္ေပးတာ ဘာျပႆနာမွ မရွိပါဘူး။ ယဥ္ေက်းဖို႔၊ ေခ်ငံဖို႔ပဲ လိုတာပါ။ အဲလို မေလးမစား၊ မဖြယ္မရာ ကြန္မန္႔ေတြ၊ ျပႆနာကို မီးထြန္းရွာတဲ့ ကြန္မန္႔ေတြကို တျခားသူေတြက ေရးလာရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္ဘေလာ့(ဂ္)မွာ အဲလို ကြန္မန္႔မ်ိဳးရလာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲလို ကြန္မန္႔မ်ိဳးေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈလိုက္ပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ဖ်က္သာပစ္လိုက္ပါ။ အဖက္လုပ္ၿပီး တစ္ခုခု ျပန္ေျပာေနမယ္ဆိုရင္ အဲလိုလူေတြကို အားေပးအားေျမႇာက္လုပ္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကိုယ့္အခ်ိန္ကို အလဟႆ အျဖစ္ မခံပါနဲ႔။
၅။ လိုတိုရွင္းပါ။ ကြန္မန္႔က က်စ္လ်စ္ေလေလ၊ တျခားသူေတြအတြက္ ဖတ္ရတာ၊ ျပန္ေရးရတာ ပိုလြယ္ေလေလပါပဲ။ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဝါက်ႏွစ္ေၾကာင္း၊ သုံးေၾကာင္းဆိုရင္ကို ျပည့္စုံေနပါၿပီ။
သို႔ေပမယ့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ရပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အခိုင္အမာ အေျခအတင္ေျပာခ်င္လာၿပီး ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလာတယ္ဆိုရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မတုံး။ ကြန္မန္႔အရွည္ႀကီး ေရးသင့္သလား။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ကိုယ္ေရးခ်င္ တာကို ကိုယ့္ဘေလာ့(ဂ္)မွာ အားရပါးရ ေရးၿပီး ကိုယ္တင္ထားတာရဲ႕ အတိုခ်ဳပ္ကိုပဲ ကြန္မန္႔မွာ ေရးျပသင့္သလား။
ဒါကေတာ့ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ သေဘာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ ဘေလာ့ဂါေတြကေတာ့ ကြန္မန္႔အရွည္ႀကီးေတြက သိပ္လြန္လြန္းတယ္၊ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကက်ျပန္ေတာ့လည္း ေဆြးေႏြးခ်က္ အားလုံးကို တစ္ေနရာတည္းမွာပဲ စုစုစည္းစည္း ရွိေနေစခ်င္ၾကတယ္။ ခင္ဗ်ားကေရာ အဲဒါကို ဘယ္လို သေဘာရသလဲ မသိဘူးေနာ္။
သူ႔မူရင္းက အဲဒီ့ေနရာမွာ ဆုံးပါတယ္။
မေျပာရဲ ေျပာရဲ
-----------------
ကြၽန္ေတာ္လည္း ထပ္ျဖည့္ခ်င္တာ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ သည္ေဆာင္းပါး ေၾကးမုံမွာ ပါလာၿပီးတဲ့ေနာက္ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဌာနနဲ႔ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးတို႔ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာမ်ားမွာ တင္လာတဲ့အခါက်မွသာ မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးေတြ ဟုတ္ မဟုတ္ဆိုတာ လယ္ျပင္မွာ ဆင္သြားသလို ဆက္လက္ ေတြ႕ျမင္ရဦးမွာကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေနမိျပန္ပါတယ္လို႔သာ မရဲတရဲနဲ႔ ဇြတ္မွိတ္ ေျပာလိုက္မိရျပန္ပါၿပီ။ အားလုံးအတြက္ ေတြးဆ ဆင္ျခင္စရာ တစ္ခုခုေတာ့ ရသြားတန္ေကာင္းရဲ႕လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ မိေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။
ဆူဒိုနင္
6.2.2016...ေၾကးမုံ ေဆာင္းပါး
0 comments:
Post a Comment