ကြ်န္မ ဧည့္လမ္းညြွန္ အခန္း (၁၁)

စပယ္ေအာင့္အနုပညာ

"မစပယ္၊ေဗဒါမ"
==========
၂၀၀၂ ခုႏွစ္၊ဒီဇင္ဘာလ
"ကဲ..ၿမန္မာၿပည္မွာ ေစ်းကြက္တင္လို့မရတဲ့၊ပစၥည္းအမ်ိဳးအစား တစ္မ်ိဳးကို တစ္ေယာက္ေယာက္ ေၿပာၿပႏိုင္မလား.."
………..
ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ ပတၱၿမားေဆာင္၏၊ eMBA စာသင္ခန္းထဲမွာၿဖစ္ေလ၏။
မားကတ္တင္းဘာသာရပ္၏ ေစ်းကြက္ဗ်ဴဟာမ်ားကို ဆရာမၾကီးေဒၚတင္စန္းရီမွ သင္ၾကားေပးေနခ်ိန္လည္းၿဖစ္ေလသည္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားသည္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၾက၏။
ဘယ္သူ စ,ေၿဖမည္လဲ?၊ ဘာကို စေၿဖမည္လဲ?၊ ေက်ာင္းသားတဦးကမူ နားထင္ကို ေဘာပင္ေလးၿဖင့္ တေဒါက္ ေဒါက္ ေခါက္ကာ ေနေလ၏။ သို့ေသာ္မည္သည့္စကားမွ် ထ,မေၿပာ။ စပယ္ကား စာသင္ခံုေပၚ လက္ႏွစ္ဖက္္ပိုက္ကာတင္ထားရင္း ဆရာမၾကီးကို ၿပံုးၿပံုးၾကီး စိုက္ၾကည့္ကာေနေလ၏။ ဆရာမၾကီးက အတန္းကို ေ၀့ၾကည့္လိုက္ၿပီး စပယ့္ကိုလက္ညွိဳးထိုးလိုက္ေလကာ-
"ကဲ..စပယ္..ေၿဖစမ္း..?"
စပယ္က ဖ်တ္ကနဲပင္-
"ဘီ..ကီ..နီ..ပါ.ဆရာမ.."
အတန္းထဲတြင္ရုတ္ခ်ည္းပင္ အသံခပ္တိတ္တိ္တ္တစ္မ်ိဳး၊ခပ္အုပ္အုပ္ အာေမဋိတ္သံတမ်ိဳး ၿဖတ္စီးသြားခဲ့ေလ၏။ သူငယ္ခ်င္း ခပ္ေနာက္ေနာက္ အမ်ိဳးသားမ်ားက "လူဆိုး"..ဟု အခန္းေထာင့္မွလက္ညိဳးေလး
လွမ္းေထာင္ၿပၾက၏။ ဆရာမၾကီးက သူမအရမ္းသေဘာက်လွ်င္ ၿပံုးတတ္ေလေသာ ပံုစံၿဖင့္ ပါးစံုကေလးမ်ားတက္လာေလေအာင္ၿပံုး လိုက္ၿပီး-
……………..
"ဘာ့ေၾကာင့္ ဘီကီနီ လို့ ညည္းကေၿပာတာလဲ ေဒၚစပယ္.ရဲ့.? ဟု အနည္းငယ္ရီခ်င္ေနေသာ အသံၿဖင့္ စပယ့္အားေမးေလ၏။
"ၿမန္မာေတြရဲ့ စရိုက္ေၾကာင့္ေပါ့ တီခ်ယ္..။"
"နဲနဲ ပိုေၿပာေအ.."
"'ဒီလိုပါ..တီခ်ယ္၊ သမီးတို့ ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာက ခုခ်ိန္ထိ ကမ္းေၿခလိုေနရာမ်ိဳးေတြမွာေတာင္ လူၾကားသူၾကားထဲ ဘီကီနီ၀တ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမွဳမရွိေသးဘူးေပါ့ေနာ္။ ရွက္တတ္ၾကတာရယ္၊ "မ်က္လံုးဥပေဒ" နဲ့တားၿမစ္ထား
သလိုၿဖစ္ေနတာေၾကာင့္ရယ္ေပါ့။"
"ေၿပာစမ္းပါဦးစပယ္ေရ..ညည္းရဲ့ မ်က္လံုးဥပေဒ ဆိုတာ..?"
…………..
"ဒီလိုပါတီခ်ယ္ ..သမီးတို့ ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာက ရပ္ထဲရြာထဲ အေနအထိုင္ မတတ္တဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြကို ရပ္ရြာက အနဲဆံုးေတာ့ မ်က္လံုးစိမ္းစိမ္းရိုင္းရိုင္းေတြနဲ့ ၀ိုင္းၾကည့္ၾကပါတယ္။ အၾကည့္ရဲ့အဓိပၸါယ္ကို မိန္းကေလးကိုယ္၌
ခံစားရတာကေတာ့ "နင့္ရဲ့ အၿပဳအမူ အေနအထိုင္ ကို ငါတို့မလိုလားဘူး၊မႏွစ္သက္ဘူး၊လက္မခံဘူး .."လို့ အသံတိတ္ ေၿပာၾကတာပါ။ ေတာ္ရံုတန္ရံု မိန္းကေလးဟာ ဒီလိုအၾကည့္တခ်က္နဲ့တင္ သူမရဲ့အၿပဳအမူကို သူမၿပန္ထိန္းသြားတတ္ပါၿပီ။ ဒါ ၿမန္မာ့လူ့ေဘာင္မွာ ရွိတဲ့ အင္မတန္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ရွားပါးယဥ္ေက်းမွဳတခုေပါ့တီခ်ယ္ရယ္။ သမီးက ဒါကို မ်က္လံုးဥပေဒ လို့ တင္စားခ်င္တာ တီခ်ယ္ရဲ့.."
စပယ္က ေဘးဘီမွသူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလဲ ေ၀့ၾကည့္လိုက္သည္။ ၿပီး စကားဆက္ၿပန္၏။
………….
"ခုခ်ိန္ထိ တခ်ိဳ့ ရပ္၊ရြာေတြမွာ ရပ္ထဲရြာထဲ အေနအထိုင္မတတ္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ားအိမ္ကို ညဘက္လူေၿခတိတ္ခ်ိန္က်ခါမွ ခဲနဲ့၀ိုင္းေပါက္တတ္တဲ့ဓေလ့ ရွိေနဆဲပါ၊ အဲ့ဒီလို ခဲနဲ့အေပါက္ခံရတဲ့ မိဘေမာင္ဖြားေတြဟာ အရမ္းအရွက္ကဲၾကၿပီး ဒီမိန္းကေလးကို ၀ိုင္း၀န္းဆံုးမၾကပါတယ္"
……………….
"စပယ္ ဧည့္လမ္းညြွန္ လုပ္ခဲ့စဥ္က စပယ္နဲ့ အတူတူ ၿမန္မာၿပည္အႏွံ့ လည္ၾကတဲ့ တိုးရစ္စ္အမ်ိဳးသားေတြ က စပယ့္ကို ေၿပာၿပဘူးပါတယ္။ သူတို့သမီးန့ဲအတူ သြားလာ လည္ပတ္တဲ့ အခါ မ်က္လံုးစိမ္းစိမ္းရိုင္းရိုင္းၾကီးေတြ ကို ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြ့ၿမင္ၾကရပါတယ္တဲ့။ အထူးသၿဖင့္ ေတာနယ္ေတြ သြားေရာက္ လည္ပတ္တဲ့ အခါေတြမွာ ေတြ့ရတတ္တာပါတဲ့။ သမီးတို့ႏိုင္ငံနဲ့အထူးကပ္လ်က္ေနတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းထိုင္းႏိုင္ငံလို ေနရာမ်ိဳးမွာေတာင္ ဒီလိုမ်က္လံုးမ်ိဳးၾကီးေတြနဲ့ လိုက္ၾကည့္တာမ်ိဳး မၿမင္ခဲ့ရပါဘူးတဲ့။ စပယ္ကေတာ့ ၿပန္ေၿဖလိုက္တယ္ တီခ်ယ္..၊ ငါတို့ၿမန္မာ့လူ့ေဘာင္မွာ ဟိုးတုန္းကတည္းက မိန္းကေလးေတြ အရွက္အိေၿႏၵၾကီးရင္ၾကီး မၾကီးရင္ ပတ္၀န္းက်င္က အဲ့လို မ်က္လံုးေတြနဲ့ ထိန္းတယ္…လို့ေလ"
……
"ငါတို့ဧည့္လမ္းညြွန္မိန္းကေလးေတြက လုပ္ငန္းသဘာ၀ေၾကာင့္ နင္တို့အမ်ိဳးသားတိုးရစ္စ္ေတြနဲ့ သြားလာလည္ပတ္ေနရတယ္၊ ဒါကို အခ်ိဳ့ တို့ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြ က အၿမင္တမ်ိဳးၿမင္တတ္ၾကတယ္၊ မႏွစ္သက္ၾကဘူး၊ ဒီလိုၿဖစ္ရတာလဲ သူတို့မမွားဘူး၊ သူတို့ရဲ့ ၿမန္မာမိန္းကေလးတေယာက္ကို တန္ဖိုးထားရာက ၿဖစ္လာတဲ့မ်က္လံုးစိမ္းေတြေပါ့ေလ၊ ငါကေတာ့ အဲ့လို အၾကည့္ခံရလို့ ပိုမို အေနအထိုင္ ဆင္ၿခင္ရတာကိုေက်နပ္တယ္…လို့ေလ။"
"ဆိုလိုတာကေလ၊ သမီးက ဒါ့ေၾကာင့္ၿမန္မာၿပည္မွာ ေစ်းကြက္တင္လို့ မေအာင္ၿမင္ႏိုင္တဲ့ ပစၥည္းဆိုတာ "ဘီကီနီ" လို့ေၿဖတာပါ တီခ်ယ္ … "
…..
တီခ်ယ္ႏွင့္ အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ထိုေန့က စပယ့္အေၿပာ ကို မ်က္လံုးလက္လက္ ကေလးမ်ားၿဖင့္စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနခဲ့ၾကေလသည္။ ထိုစဥ္က အေၿဖေကာင္းသူ မစပယ္အား အားေပးသည့္အေနၿဖင့္ ဆရာမၾကီးမွ စ,ကာ လက္ခုပ္တီးအားေပးခဲ့ၾကဖူးေလသည္။ စပယ္ကား ပါးစပ္မေစ့ေလေတာ့ပီ။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္တြင္ကား စပယ္သည္ ထိုေမးခြန္းကို ထိုသို့ေၿဖၾကားခ့ဲဖူူးေလ၏။
…………..
စပယ္သည္ ယင္းညေနခင္းအမ္ဘီေအသင္တန္းအား လြန္စြာစိတ္၀င္စား၏။ ဌာနမွဴးဆရာမၾကီးေဒၚဥဥခင္သည္ စပယ္တို့ ခရီးသြားလုပ္ငန္းက႑မွ စာသင္သားမ်ားအတြက္ Tourism Management courses ကို ထပ္မံထည့္သြင္းေရးဆြဲေပးေလ၏။ ပထမဆံုး ဒီဘာသာရပ္ကို presentation လုပ္ခြင့္ရသူေလးက..မစပယ္.။
စပယ္သည္ စိတ္လွဳပ္ရွားလွေသာ္လည္း ခပ္တည္တည္ပင္။ အတန္းေရွ့ထြက္ၿပီး whiteboard တခုလံုးၿပည့္သြားေလေအာင္ ကမၻာ့ေၿမပံုကို ေရးဆြဲလိုက္ေလ၏။ ခရမ္းၿမိဳ့မွဆရာမေဒၚၿမင့္ၾကည့္တၿပည့္မို့ ပထ၀ီ၀င္အေၿခခံေကာင္းေသာစပယ္သည္ ကမၻာ့ေၿမပံုအား တစ္ေရးႏိုးအခ်ိန္ပင္ မ်က္ေစ့မွိတ္ေရးဆြဲႏိုင္ေလသည္။ ထို့ေနာက္မွင္နီေလးၿဖင့္ ၿမန္မာၿပည္ေၿမပံုေသးေသးေလးအား ထည့္သြင္းေရးၿခယ္ၿပ၏။
…………
စပယ္က-
ၿမန္မာႏိုင္ငံသည္ ယခုၿမင္သည့္အတိုင္း ကမၻာ့တိုးရစ္စ္ေၿမပံုတြင္ အစက္အေၿပာက္ေလးတစ္ခု
သာလွ်င္ၿဖစ္ေလေၾကာင္း၊ ၿမန္မာႏိုင္ငံအား ကမၻာကသိေအာင္ မိတ္ဆက္ဖို့ရာ၀ယ္ ႏိုင္ငံေပါင္း ရာခ်ီေနသည့္အထဲမွ မထင္မရွား tour spot ေလးတစ္ခုသာၿဖစ္ေလသည္ကို ပထမဆံုး အေၿခခံသိထားၿပီးမွသာ ယခုသင္ၾကားေနသည္ ခရီးသြားစီမံခန့္ခြဲမွဳပညာကိုဆက္လက္ေလ့လာရမည္
ၿဖစ္ေၾကာင္း… စတင္လိုက္ေလကာ ေနသာသာ ေကာင္းကင္ၿပာၿပာတြင္ မိုးသီးမိုးေပါက္မ်ား
ၾကဲခ်လိုက္သကဲ့သို စိတ္၀င္စားဖြယ္ရွင္းလင္းေလေတာ့သည္။
eMBA တစ္ခန္းလံုးကား စပယ္၏ ခရီးသြားဘာသာရပ္ ရွင္းလင္းခ်က္တြင္ စီးေမ်ာပါလ်ွက္ရွိၾကေလ၏။ တုတ္တုတ္ပင္ မလွဳပ္ေခ်။
……….
စပယ္သည္ လက္ထဲတြင္ ပိုက္ဆံတၿပားမွမရွိေသာ္လည္း ယခုႏွစ္တြင္တစ္ကိုယ္ေတာ္ေသြးၾကီးေနေလ၏။ ဒီတခါ စပယ့္ရူးေနသည္မွာ ဧည့္လမ္းညြွန္ရူး မဟုတ္ေတာ့ေပ။ စပယ္သည္ ေမာင္ႏွမ ၃ ဦးငွားေနေသာ စံရိပ္ၿငိမ္ရွိ၊အထပ္ၿမင့္၊အခန္းက်ဥ္းကေလး၀ယ္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ တစ္ခုခုကိုလုပ္ေဆာင္ေနေလသည္။ ဖေယာင္းပုဆိုးခပ္ညံ့ညံ ့ခင္းထားေသာ သံမန္တလင္းေပၚ၌ ေခါင္းအံုးကေလးကို ဗိုက္ေအာက္ထဲ့ၿပီးသကာလ Travel Company Business Plan ကို ေစ်းေပါေပါ A4 စာရြက္အၾကမ္းမ်ားၿဖင့္ ခပ္တည္တည္ၾကီးေရးဆြဲေနေလ၏။ စပယ္သည္ကား ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ရူး,ရူးေနေခ်ေလၿပီ။
…………..
ဇြဲၾကီးေသာစပယ္ေလးသည္ တဖက္က ဧည့္လမ္းညြွန္အလုပ္လုပ္ေနရင္း၊ တဖန္ ရံုး၀န္ထမ္းအလုပ္လုပ္ေနရင္း Diploma of Management Administration ေခၚ DMA သင္တန္းအားအခ်ိန္ပိုင္းတက္ေနခဲ့၏။ စပယ့္ရခဲ့ေသာလခမ်ားသည္ မိသားစုႏွင့္ ပညာေရးတြင္သာတြင္တြင္သံုးခဲ့ေလ၏။ ၿပင္သစ္သံရံုးတြင္ ၿပင္သစ္စကားေၿပာသင္ၾကားခဲ့ဖူး၏။ ၿဗိတိသွ်သံရံုးတြင္ အဂၤလိပ္စကားေၿပာသင္တန္းတက္၏။ ေစ်းၾကီးေသာ္လည္း ဘ၀ အတြက္ရင္းႏွီးၿမွဳပ္ႏွံေလ၏။
………………
ထို့ေနာက္ evening MBA ေခၚ eMBA အားဆက္လက္တက္ေရာက္ေနေလ၏။ စပယ္မွတ္မိသေလာက္ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) ေက်ာ္အတြင္း စီးပြားေရးတကၠသိုလ္မွ ဆရာ၊ဆရာမၾကီးမ်ားသည္ ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ ပတၱၿမားေဆာင္၏ ေအးတိေအးစက္၊တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ အခန္းေလးမ်ားထဲမွေန၍ ၿမန္မာၿပည္သမိုင္းသစ္ကို ဖန္တီးမည့္အနာဂတ္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း၊ ေနာက္လိုက္ေကာင္းမ်ားကို တသုတ္ၿပီးတစ္သုတ္ ေမြးဖြားေပးေနခဲ့ေလ၏။ စပယ္တစ္ေယာက္သည္ ထိုအထဲတြင္ သဲေလးတမွံဳ၊ သဲပြင့္ေလးတပြင့္ ၿဖစ္ခဲ့ဘူးေလသည္။
…………………….
အလုပ္ေလွ်ာက္ရၿခင္း၏ ဒုကၡမ်ားက စပယ့္အားလခစားအလုပ္ ဆက္လုပ္ရန္ဆႏၵအား ရပ္တန့္သြားေစခဲ့ေလသည္။ စပယ္သည္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္္ အလုပ္တစ္ခုမရွိေလသည့္အတြက္ ၀င္ေငြရွာရေလသည္။ အသစ္တည္ေထာင္ကာစ ခရီးသြားကုမၸဏီမ်ား၏ လုပ္ငန္းအ,စ အား တတ္သေလာက္၊မွတ္သေလာက္ ကူညီေပး၏။ အခ်ိန္ပိုင္း ခရီးသြားလုပ္ငန္း အၾကံေပးအၿဖစ္ ခရီးသြားကုမၸဏီအသစ္တစ္ခုတြင္ ခရီးစဥ္မ်ား၀ိုင္း၀န္းေရးဆြဲေပးေန၏။ အလုပ္လက္မဲ့စပယ္သည္ သူမႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တကုပ္ကုပ္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ေလေသာခရီးသြားလုပ္ငန္းအား ၿပင္ပမွ ပိုမိုေလ့လာၿဖစ္ေနခဲ့ရင္းမွ ..တၿဖည္းၿဖည္းႏွင့္ မိမိေလွ်ာက္ရမည့္လမ္းအား မိမိဘာသာပံုေဖာ္လာေလသည္။
……..
အမွန္တကယ္တြင္မူ စပယ္၏ နိစၥဒူ၀ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးၿပသာနာမ်ားက စပယ္အား ပံုမွန္၀င္ေငြ မ,ရႏိုင္သည့္ အလုပ္တခုကို စ,လုပ္ေစဖို့ အားမေပးခဲ့ေခ်။ လကုန္တိုင္း ပံုမွန္လစာရေနသည့္ အလုပ္တခုကသာ စပယ့္အား စိတ္လံုၿခံုမွဳေပးမည္။ ပါပါးမရွိေသာ စပယ္တို့မိသားစုတြင္ ပံုမွန္၀င္ေငြတခု အစဥ္အၿမဲရရွိေနဖို့ လိုအပ္ေလသည္ မဟုတ္ပါလား…?
………..
တစ္ခါတစ္ရံ ကံတရားသည္ မစပယ္ေလးအား ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ပံု မရွိေပ။ ကာလၾကာရွည္စြာ သံပုသီးေတြခ်ည္း လွိမ့္ပိန့္ကာေပးေနခဲ့ဘူးေလသည္။စပယ္သည္ သို့ကေလာက္ကိုကားမမွဳေပ။ သူမအဖို့ သံပုရာရည္ေဖ်ာ္ေသာက္ရန္ သၾကားခ်ိဳ၊ပ်ားရည္ခ်ိဳ ရွာရေပဦးမည္ဟု ေတး,ကာသာထားေလ၏။ ကံတရားသံပုရာသီးသည္ စပယ့္အား အလုပ္လက္မဲ့လက္ေဆာင္အား တဟားဟားရယ္ကာေပးခဲ့ပံုရေလ၏။ အာဂ,စပယ္သည္ ထိုသံပုရာသီးအား အသံုးခ်ေလေတာ့သည္။
……
စပယ္မ သည္ Travel Company Business Plan အား အဂၤလိပ္-ၿမန္မာ ႏွစ္ဘာသာ ေရးဆြဲ၏။ သူမ တတ္ေသာ စီမံခန့္ခြဲမွဳ ပညာရပ္မ်ားအား အစြမ္းကုန္ထုတ္သံုးေလေတာ့၏။ အဂၤလိပ္ဘာသာၿပန္သည္ကို သေဘာမေတြ့လွသၿဖင့္ ဘာသာၿပန္ဆရာၾကီးတဦးထံတြင္ ထပ္မံၿပီး ဘာသာသြားၿပန္လိုက္ေသးသည္။
မိမိ၏ ပါတနာ ၿဖစ္လာမည့္ ရင္းႏွီးၿမဳပ္ႏွံသူသည္ ႏိုင္ငံၿခားသားလဲ ၿဖစ္ႏိုင္သည္။ ထိုသို့ဆိုလ်ွင္ မိမိ၏ Business Plan သည္ အထူး professional ဆန္ဖို့လိုလိမ့္မည္။
………………..
ၿမန္မာၿပည္တြင္ခရီးသြားလုပ္ငန္းတခု စတင္တည္ေထာင္မည္။ ထို့အတြက္လိုအပ္ခ်က္မ်ား၊ လုပ္ေဆာင္ရန္မ်ား၊ ႏွစ္တိုႏွစ္ရွည္ စီမံကိန္းမ်ား၊ လူ့စြမ္းအားအရင္းအၿမစ္၊ ေငြေၾကးရင္းႏွီးၿမဳပ္ႏွံမွဳႏွင့္ အခ်ိန္ကာလသတ္မွတ္ခ်က္
မ်ားအၿပင္ အရင္းေၾကကာလကိုပါေသခ်ာစြာ ထည့္သြင္းတြကခ်က္္ၿပကာ ေအာင္ၿမင္ေလမည့္ ခရီးသြားကုမၸဏီတခု၏ တည္ေထာင္ပံု အဆင့္ဆင့္အား ေ၀ေ၀ဆာဆာၾကီး ၿပဳစုထားေလသည္။

ၿပီးေသာအခါ အေရာင္စံု လွပသပ္ရပ္စြာ print ထုတ္၏၊ စာအုပ္ပါးေလး အခန့္ခ်ဳပ္၏။ ပလပ္စတစ္ အၾကည္ေရာင္ေလးအုပ္လိုက္ေသး၏။ စုစုေပါင္း (၁၀)စံု ထုတ္ထားလိုက္သည္။
…………
စစ္သူၾကီးတို့မည္သည္ တိုက္ပြဲ၀င္ရာလမ္းတေလွ်ာက္ ခ်ီတက္ရာတြင္.ေတြေ၀ေငးမွိဳင္ေနေလသည္မဟုတ္..အစဥ္တစိုက္ ၾကံစည္ေတြးေတာ လုပ္ေဆာင္ေနစၿမဲမဟုတ္ပါေလာ?...။
…..ဆက္ရန္….

 စပယ္ေအာင္ ေရးသားသည္။