စြန္႕စားရဲျခင္း
|
7:26 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
လမ္းျပၾကယ္ ဘခ်စ္ to ကမ္းလက္မ်ား (BEACON )
ေလာကတြင္ ႀကီးက်ယ္ေသာ အရာမွန္သမွ် အႏၱာရာယ္ကင္း ၊ ေဘးရွင္း ရရွိရိုးထံုးစံမရွိေပ။
+++++ အခန္း ( ၁ ) +++++
မိုးသည္ အၿငိဳးတႀကီး ရြာခ်ေန၏။ ေ၀ါကနဲ ၊ ေ၀ါကနဲ ရြာခ်ေနေသာမိုးေၾကာင့္ ရႊံ႕ဗြက္ ထူေသာလမ္းမေပၚ
ျဖတ္ေလွ်ာက္ရမွာေတြးမိရင္း “ ဟင္း ” ခနဲ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး ခ်လိုက္သည္။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ခါနီး
သဲသဲမဲမဲ ရြာေနေသာမိုးကို စိတ္ထဲမွ အျပစ္တင္မိ၏။ မိုးသက္ေလတစ္ခ်က္ အေ၀့မွာ ပါလာေသာ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္၊ ပုပ္အဲ့အဲ့ အနံ႕ဆိုးက ႏွာေခါင္းထဲ၀င္လာသည္။ အေဆာင္မ်က္ေစာင္းထိုး မွာ ရွိေနေသာ အမိႈက္ပံုက အနံ႕မ်ား ျဖစ္မည္။
ၿမိဳ႕ျပ ၏ ေနထိုင္မႈ႕အက်ဥ္းအက်ပ္ထဲ ေစ်းသက္သာေသာ ၿမိဳ႕စြန္တန္းလ်ားေဆာင္ကိုသာ အားကိုး ငွားရမ္းေနထိုင္ရသည္။ အေမတစ္ခု၊ သားတစ္ခုဘ၀မွာ သား ၏ လခ တစ္ခုတည္းကို မွီခိုစားေသာက္ေနရ၍ အလုပ္ႏွင့္နီးေသာ၊ အခန္းခသက္သာမည့္ ေနရာတြင္ ငွားေနသည့္တိုင္ တစ္လ ၊ တစ္လ အလ်ဥ္မီေအာင္ မနည္းေခၽြတာသံုးစြဲေနရ၏။ တစ္ဦးတည္းေသာ သား မို႕ ဘိုးဘြား၊ မိဘ မ်ားက အလိုက္လိုက္ခဲ့ၾကသျဖင့္ ငယ္ငယ္ကအလြန္းဆိုးသည္။ ရန္ျဖစ္သံၾကားရလွ်င္သားကပါေနၿပီးသား။ ပြဲတိုင္းေက်ာ္ျဖစ္ေန၍ေထာင္က်လွ်င္
က် ၊ အသက္ေသလွ်င္ေသမည့္သူလို႕သေဘာပိုက္ကာ အားကိုးမရေလာက္ဘူးဟု သတ္မွတ္ထားခဲ့သည္။
အေမတစ္ခု၊ သားတစ္ခု ျဖစ္လာေတာ့ သား က လိမၼာလာ၏။ မိဘ ကို သိတတ္လာ၏။ သား ၏ လုပ္စာကို
ထိုင္စားလာခဲ့သည္မွာလည္း ၾကာခဲ့ေပၿပီး။ အခုေတာ့ သား က အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေန၏။ အလုပ္အသစ္ကို
ေန႕စဥ္ထြက္ၿပီးရွာေနေပမဲ့ အလုပ္အကိုင္ရွားပါ၍ အလုပ္ မရဘဲျဖစ္ေနသည္။ ရေသာအလုပ္္ ကို က်ျပန္ေတာ့
မလုပ္ခ်င္ျဖစ္ေနျပန္၏။ သားကေတာ့ အပူအပင္မဲ့စြာ အလုပ္ေရြးေနေပမဲ့ ကၽြန္မ ရင္မွာေတာ့ ပူေလာင္
ေနသည္။ သား စိတ္ညစ္မွာစိုးလို႕မေျပာရက္ခဲ့။ လက္က်န္ေငြက စားဖို႕ေလာက္ငွရံုသာရွိေတာ့သည္။ မၾကာခင္
အေဆာင္ခေပးရေတာ့မည္။ အေဆာင္ခ ေပးလိုက္လွ်င္ စားစရာေငြမရွိေတာ့။ အေဆာင္ခ မေပးျပန္လွ်င္လည္း
ႏွင္ခ်ခံရဦးမည္။ သား ကို ကူညီဖို႕ရာက နားနားေနေနလုပ္ရေသာ အိမ္အလုပ္မွလြဲ၍ အျပင္အလုပ္ ကို
ကၽြန္မ မလုပ္နိုင္ေတာ့။ ကၽြန္မ လုပ္ႏိုင္ေသာ အလုပ္တစ္ခုကိုလုပ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး အျပင္ထြက္မလို႕
ျပင္ဆင္ၿပီးကာမွ မိုးက သည္းေန၏။ မိုးတိတ္ေအာင္ေစာင့္ၿပီးမွ အျပင္သို႕ထြက္ေတာ့မည္။
+++++ အခန္း ( ၂ ) +++++
နီးစပ္ေသာေဆြမ်ိဳးမ်ားအိမ္သို႕သြားေရာက္ကာ ေတြ႕ႀကံဳေနရသည့္ဒုကၡ ႏွင့္ အခက္အခဲမ်ားကို ေျပာျပ၍
အကူအညီေတာင္းမိသည္။ ေဆြမ်ိုဳးေမာင္ႏွမမ်ား ၏ ျပစ္တင္ ၊ ကဲ့ရဲ႕ ၊ ဆံုးမ ၊ ေ၀ဖန္မႈ႕ၾကားမွာ
အားငယ္ျခင္းေတြေထြးေပြ႕ကာ ျပန္လာခဲ့ရ၏။ အကူအညီမရခဲ့။ မိတ္ေဆြမ်ား ၏ အားေပး ၊ ညည္းညဴ ၊
ျငင္းဆန္မႈ႕ေတြၾကား ေခါင္းငံု႕လို႕ ျပန္လာခဲ့ရ၏။ လိုခ်င္ေသာ အကူအညီမရခဲ့ေပမဲ့ ဆန္ ၊ ဆီ ႏွင့္
အ၀တ္အစားမ်ား ေပးခဲ့ေသးသည္။ သည္လိုႏွင့္ အကူအညီရလိုရျငား တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာ သြားခဲ့ေပမဲ့
အကူအညီမရသည့္အျပင္ စိတ္ဆင္းရဲမႈ႕ ႏွင့္ လမ္းစရိတ္ ကုန္ျခင္းေတြကိုသာ ပိုင္ဆိုင္လာခဲ့ရ၏။ ဒုကၡ ၏
ခါးသက္ေသာအရသာ ဆိုသည္ အကူအညီမဲ့ခ်ိန္ ျငင္းဆိုျခင္းခံရမႈ႕က စတင္ျဖစ္ေပၚလာမွန္း နားလည္း
လာရေတာ့သည္။ အေဆာင္ခ ေပးဖို႕သံုးရက္သာလိုေတာ့သည္။ လက္ထဲမွာ အေဆာင္ခေပးရန္
ေငြမလံုေလာက္ေတာ့။ သား ကလည္း အလုပ္မရေသး။ ကၽြန္မ အားမေလွ်ာ့ပဲ အကူအညီေပးႏိုင္သူမ်ားကို
ေတြးၿပီး သြားေရာက္အကူအညီေတာင္းခံခဲ့သည္။ အဆင္မေျပ။ သြားရင္း ၊ လာရင္း အကူအညီေတာင္းရင္း ႏွင့္
မနက္ျဖန္ဆိုအေဆာင္ခေပးရေတာ့မည္။ သား ကို ဘယ္လိုေျပာရပါ့မလဲ။ သား ကို အပူမေပးဘဲ မိမိဘာသာ
ေျဖရွင္းခ်င္ခဲ့၏။ မွန္းခ်က္ႏွင့္ႏွမ္းထြက္မကိုက္ေလေတာ့ ရင္ေမာ ရသည္။ ဇြဲ ေတာ့ မေလွ်ာ့မိေသး။စဥ္းစားလို႕
ရသူမွန္းသမွ် ၏ ေနထိုင္ရာသို႕အေရာက္သြားခဲ့၏။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီေရာက္မွ သက္မခ်
ႏိုင္ခဲ့သည္။ သူမပိုင္ေျမေပၚမွာေနထိုင္ခြင့္ေပးသည္။ ကၽြန္မတို႕ သားအမိ ေနထိုင္ရမည့္ေနရာသို႕ သူငယ္ခ်င္း
က လိုက္ျပေပး၏။ ေပႏွစ္ဆယ္ေျမကြက္ေပၚမွာ ဆယ့္ရွစ္ေပ၊ ဆယ္ေပအခန္းကို ထက္၀က္ပိုင္းထားေသးသည္။
အေနာက္ဘက္မွာ ေရသံုးဖို႕ ငါးေပခန္႕ထုတ္ထားေပး၏။ လွ်ပ္စစ္မီးရွိေပမဲ့ အေရးႀကီးေသာ အိမ္သာ က
မေဆာက္ရေသး။
“ သူငယ္ခ်င္းတို႕ သားအမိႏွစ္ေယာက္ထဲဆိုေတာ့ အခန္းတစ္ခန္းထဲ ေနလို႕ေလာက္ပါတယ္ ၊ က်န္တဲ့တစ္ခန္း
ကို လူငွားလာရင္လက္ခံထားေပးစမ္းပါ ၊ ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္သာကိုေဆာက္လိုက္ေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား ”
သူငယ္ခ်င္း ၏ စကားသံအဆံုးမွာ သက္ျပင္းကိုမသိမသာခိုးခ်လိုက္ရ၏။ အိမ္သာတစ္လံုးေဆာက္ရမည့္
ကုန္က်စရိတ္က အေဆာင္ငွားေနခ သံုး ၊ ေလးဆခန္႕ရွိလိမ့္မည္။ အေဆာင္ခမေပးႏိုင္၍ အကူအညီ
ေတာင္းကာမွ ပိုဆိုးေန၏။ ေနစရာမရွိမဲ့အတူတူ ဒီေနရာေလးမွာ ခဏေမွးေနရရင္ပဲ အဆင္ေတာ္ေတာ္
ေျပသြားလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ေနထိုင္ဖို႕ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သား ကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီးေျပာင္းဖို႕
ျပင္ဆင္ခဲ့ၾကသည္။ လက္ထဲမွာ စားေသာက္စရိတ္က ႏွစ္ရက္ ၊ သံုးရက္စာသာက်န္ေတာ့၏။ အကူအညီ
ေတာင္းစရာလူလည္းကုန္သေလာက္ျဖစ္ေနၿပီး။ ေခ်းငွားလို႕ရႏိုင္သူလည္း တစ္ေယာက္တစ္ေလမွ
မျမင္။ သား ကို ေျပာျပလိုက္ရေတာ့သည္။ ေတြေ၀ေငးငိုင္သြားေသာ သား မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး သနားမိ၏။
“ ဒါဆိုရင္ သား အလုပ္ေရြးေနလို႕မျဖစ္ေတာ့ဘူး ၊ ရရာအလုပ္လုပ္ရေတာ့မွာေပါ့ အေမ ၊ ဒီမွာက မနက္တိုင္း
ေဘာက္ အလုပ္သမား လာေခၚေနၾကဆိုေတာ့ သား လိုက္သြားမယ္ ၊ ဘာမွမပူနဲ႕သိလား အေမ ”
သား ၏ အားေပးစကားက ကၽြန္မ မ်က္ရည္ေတြကိုခ်ဴခ်လိုက္သလိုပင္။မ်က္ရည္ေတြကို လက္ဖမိုးႏွင့္သုတ္ရင္း
သား ကို ၿပံဳးျပလိုက္မိပါေတာ့သည္။
+++++ အခန္း ( ၃ ) +++++
မနက္ေစာေစာထ ၊ ဘုရားရွိခိုး ၊ ထမင္းၾကမ္းစားကာ အလုပ္သြားရွာတတ္ေသာ သား ကို ၾကည့္ၿပီး ပီတိ
ျဖစ္ေနရသည္။ ကၽြန္မ အထင္ ႏွင့္ အျမင္ တက္တက္စင္ေအာင္လြဲခဲ့ေသာ သား ၏ အျပဳအမူကို ၾကည့္ၿပီး
၀မ္းသာမဆံုးျဖစ္ေနမိသည္။ ေဘာက္ အလုပ္ဆိုသည္မွာလည္း ပိုက္ဆံပိုရေပမဲ့ အလြန္ပင္ပန္းသည္။ ေန႕တိုင္း
အလုပ္မရွိသည္က အဆိုးဆံုးျဖစ္၏။ အလုပ္ရွိေသာေန႕တြင္ ေငြရေပမဲ့ အလုပ္မရွိေသာေန႕တြင္ ထိုင္စားေနရ
ေလေတာ့ ပိုလွ်ံေငြဆိုတာမရွိ။ သည္အခန္းမွာ ေနလာတာ ႏွစ္လနီးပါးရွိလာၿပီး။ အိမ္သာ ေဆာက္ႏိုင္ဖို႕ ေနေန
သာသာ မငတ္ေအာင္မနည္းေခၽြတာသံုးစြဲေနရ၏။ ကၽြန္မ ကေတာ့ ဆီးအို္ ႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ေျဖရွင္းလို႕
ရေပမဲ့ သား ကေတာ့ မရွက္မေၾကာက္ တစ္ျခားအိမ္ေတြမွာ အကူအညီေတာင္းၿပီး ေျဖရွင္းေနရသည္။ ေနစရာ
တစ္ခုရေနေသးသည့္အတြက္ ကံေကာင္းေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။ ေနခြင့္ျပဳေသာ သူငယ္ခ်င္း ကိုလည္း
ေက်းဇူ႕တင္ေနမိ၏။ သား အလုပ္ေန႕တိုင္းလုပ္ရရင္ေတာ့ အခက္အခဲေတြ မၾကာခင္ေျပလည္လာလိမ့္မည္ဟု
ယံုၾကည္ခဲ့သည္။ သားကလည္း အလုပ္လုပ္ခြင့္ရေရးကို တစ္ရက္မပ်က္ႀကိဳးစားၿပီး သြားေရာက္ရွာေဖြေန၏။
သည္ေန႕မနက္ သူငယ္ခ်င္း အိမ္သို႕လာလည္သည္။ ပိန္းပင္မ်ားႏွင့္ရႈပ္ပြေနေသာ အေနာက္ကေျမကြက္ကို
ၾကည့္ၿပီး အိမ္သာ မေဆာက္ရေသးမွန္းသတိျပဳမိသြား၏။
“ သူငယ္ခ်င္းတို႕ သားအမိ အိမ္သာမရွိပဲနဲ႕ ဘယ္လိုေနၾကတာတုန္း ”
“ ဒီလိုပဲ ျဖစ္သလိုေျဖရွင္းရတာပါပဲ ”
“ အိမ္သာေလး တစ္လံုးေတာင္ မေဆာက္ႏိုင္ၾကဘူးေပါ့ေလ ”
“ ငါ တို႕ တစ္ကယ္ အဆင္မေျပလြန္းလို႕ပါ သူငယ္ခ်င္း ရယ္ ၊ ေဆာက္ခ်င္တာေပါ့ ”
“ ဒီလိုဆိုရင္လည္း ငါ အိမ္သာေဆာက္ေပးပါ့မယ္ ၊ ဒါေပမဲ့ နင္တို႕သားအမိ ကို အလကား ေပးမေနႏိုင္
ေတာ့ဘူး ၊ ဒီလကုန္တာနဲ႕ အိမ္လခ တစ္ေသာင္းခြဲေပး ၊ မေပးႏိုင္ရင္ေတာ့ အခန္းရွာေတာ့ သိလား ”
“ ဟင္ ”
ကၽြန္မ ဘာမွျပန္မေျပာတတ္ေတာ့။ အိမ္ရွင္ စိတ္တိုင္းက်လုပ္ေပးမွ အဆင္ေျပေတာ့မည္။
“ အိမ္မွာေတာ့ အလကားတက္ေနေသးတယ္ အိမ္ေနာက္က ပိန္းပင္ေတြကို ရွင္းေပးေဖၚေတာင္မရဘူး ”
“ ဒါက ”
“ ထားပါေအ ၊ ဆင္ေျခေပးေတာ့မယ္ဆိုတာ သိၿပီးသား ”
ကၽြန္မ ကို ဘာမွေျပာခြင့္မေပး ။ သူေျပာခ်င္ရာေျပာကာ လကုန္ရင္ လခ လာယူမည္ဟုေျပာဆိုၿပီးျပန္သြား
ေလသည္။ အမွန္တစ္ကယ္ျဖစ္တည္မႈ႕ ႏွင့္ တစ္ခါတရံအျမင္ၾကားမွာ ကြာဟခ်က္ႀကီးမားတတ္သည္။
အမွန္အတိုင္းေျပာဆိုမႈ႕ကို ညည္းညဴျပေနသည္ဟု ျမင္ေနသည္က အခက္သား။ ဘယ္လိုေျဖရွင္းရပါ့မလဲ။
ေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္လွမ္းလာေနေသာ သား ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ သည္ေန႕လည္း အလုပ္မလုပ္ရျပန္ဘူးလို႕
အတတ္သိလိုက္သည္။ အိမ္ေပၚတက္လာၿပီး ကၽြန္မ မ်က္ႏွာၿငိဳးေနသည္ကို သား က သတိထားမိသည္ထင္ပါ့။
“ မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းပါလား အေမ ၊ ေနမေကာင္းဘူးလား ”
“ ေနမေကာင္းလို႕မဟုတ္ပါဘူး သား ရယ္ ၊ စိတ္ညစ္ေနလို႕ပါ ”
“ ဘာမ်ားစိတ္ညစ္စရာရွိေနလို႕လည္း အေမ ၊ သားကိုလည္း ေျပာျပပါဦး ”
“ ဒီမနက္ အိမ္ရွင္လာသြားတယ္ ၊ အိမ္သာ မေဆာက္ရေသးတာနဲ႕ အိမ္ေနာက္ က ပိန္းပင္ေတြ မခုတ္လို႕
အေမ့ ကို ဆူသြားေသးတယ္ ”
“ ေၾသာ္ ”
“ ၿပီးေတာ့ ဒီလကုန္ကစၿပီး အိမ္လခ တစ္ေသာင္းခြဲ ေပးရေတာ့မယ္တဲ့ ”
“ ဒါေတာ့ မတရားဘူးထင္တယ္ ၊ လကုန္ဖို႕က တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ပဲလိုေတာ့တာ ၊ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ အေမ ”
“ အေမ လည္း မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါဘူး သား ရယ္ ”
ကၽြန္မ စကားကို နားေထာင္ၿပီး ေခါင္းကုတ္ကာထြက္သြားေသာ သားက လမ္းမေပၚမွာ ငူငူႀကီးထိုင္ေနသည္။
လက္နွစ္ဖက္ျဖင့္ ေခါင္းကိုပြတ္သတ္ေန၏။ေခါင္းကို ဘယ္ညာရမ္းကာ ဇက္ခ်ိဳးသလိုျပဳေနျပန္သည္။ဘယ္ဘက္
လက္ဖ၀ါးကို ညာဘက္လက္သီးႏွင့္ထိုးကာ အံ့ႀကိတ္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္မ သား အနားမွာ
သြားထိုင္လိုက္ရင္း သား ေၾကာျပင္ ကို ပြတ္သတ္ေပးေနမိသည္။ ေခါင္းကိုခါရမ္းရင္း အိမ္ေပၚတက္သြားေသာ
သား အျဖစ္ကိုၾကည့္ကာရင္ထဲမွာမခ်ိျဖစ္လာသည္။အဆင္ေျပေအာင္ ကူညီႏိုင္ေရးလမ္းစရေအာင္ စဥ္းစား
ၾကည့္မိ၏။
“ စိတ္ညစ္မေနနဲ႕ သိလား အေမ ၊ ဒီကိစၥကို သား မရ ၊ ရေအာင္ေျဖရွင္းေပးပါ့မယ္ ၊ အျပင္သြားလိုက္ဦးမယ္ ”
အေရာင္ထြက္ေနေသာ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ေျပာဆိုေနသည္။ သား မ်က္ႏွာ မွာေတာ့ ယံုၾကည္မႈ႕အျပည့္ႏွင့္။
လမ္းမဘက္သို႕ တစ္ေရြ႕ေရြ႕ေလွ်ာက္သြားေသာ သား ၏ ေၾကာျပင္ကိုၾကည့္ၿပီး လုပ္ႏိုင္ပါေစလို႕ဆုေတာင္း
ေပးလိုက္မိသည္။ သား ၏ ေၾကာျပင္မွာ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုေတြ႕လိုက္ရ၍ အံ့အားသင့္သြားသည္။ ခါး မွာ
တစ္ခုခုထိုးသြားသလိုျမင္လိုက္ရ၏။ ဘာမွန္းေတာ့ သဲကြဲစြာမျမင္လိုက္ရ။ ကၽြန္မ အိမ္ေပၚတက္ၿပီး ဘာမ်ား
ယူေဆာင္သြားတာလဲလို႕ ရွာၾကည့္သည္။ အိပ္ခန္းထဲမွာ ဘာမွ်အရာမယြင္း။ ေရသံုးကျပင္ဘက္ထြက္ၿပီး
ၾကည့္သည္ သူ႕ေနရာႏွင့္သူ။ နံရံမွာထိုးထားသည့္ ဓါးမတစ္ေခ်ာင္း မေတြ႕ရေတာ့။ ဒါဆို သား ခါးမွာ ထိုးၿပီး
ယူသြားသည္က ဓါးမ ေပါ့။ ကၽြန္မ အိမ္ေပၚမွ အေျပးကေလးဆင္းကာ လမ္းမဘက္ၾကည့္လိုက္သည္။ သား ကို
မျမင္ရေတာ့။ ထမိန္ ကို တိုတိုျပင္၀တ္ကာ လမ္္းမဘက္ေျပးထြက္ခဲ့၏။ လမ္းမအေရာက္ ဘယ္ညာ ၾကည့္မိ
ျပန္ေတာ့ သား ကို မေတြ႕။ ဘယ္ထြက္သြားမွန္မသိလို႕ ဘယ္ကိုလိုက္ရမွန္းမသိ။ ကၽြန္မ ရင္ထဲေလာင္ၿမိဳက္
လာသည္။ သား ၏ လက္ခ်က္ကိုသိေနေသာ အေမ တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ပို၍ ပူေလာင္ရ၏။ ညာဘက္ ကို
ေရြးခ်ယ္ၿပီး ေျပးလိုက္သြားကာ သား ကို ရွာၾကည့္မိသည္။ အစအနေတာင္မေတြ႕ရ။ ေမာဟိုက္လြန္း၍ ခဏ
ထိုင္နားလိုက္၏။ သား ကို ေတြ႕ေအာင္ ဘယ္ေနရာမွာ သြားရွာရမွန္းမသိျဖစ္ေနသည္။ ပူပန္မႈ႕မ်ားစြာႏွင့္
အိမ္ဘက္သို႕ ျပန္လည္ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ရေပမဲ့ စိတ္က မေျဖာင့္။ ေနမထိ ၊ ထိုင္မထိျဖစ္ေန၏။ သား
ျပန္လာမည့္ လမ္းဘက္သို႕ မၾကာခဏ လွမ္းၾကည့္ျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္လမ္းေလွ်ာက္
၀င္လာလွ်င္ သား မ်ားလာဟု ၾကည့္မိသည္က အေမာ။ သည္လိုႏွင့္ အခ်ိန္ေတြက တျဖည္းျဖည္း
ကုန္လာသည္။ သား ျပန္မေရာက္လာေသး။ မိုးခ်ဳပ္လို႕မွ သား ျပန္မေရာက္လာလွ်င္ ရဲစခန္းသြားၿပီး
အကူအညီေတာင္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားလိုက္သည္။ ညေန ထမင္း ၊ ဟင္း ခ်က္ၿပီးသည္အထိ
ေရာက္မလာေသးေသာ သား ကို အိမ္ေပါက္၀မွ ထိုင္ကာ ေမွ်ာ္ေနမိ၏။ ေနေရာင္ျခည္ က တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္
ဆုတ္ခြါေပ်ာက္ဆံုးေနၾကၿပီး။ သူ႕ေနရာမွာ အစားထိုးႏိုင္ေရး လမ္းမီးမ်ား လင္းလက္ေနကုန္ၿပီး ။ လမ္းထဲသို႕
လူတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္၀င္လာေနသည္မို႕ ေသခ်ာစူးစိုက္ၾကည့္လိုက္မိ၏။ ကြဲကြဲျပားျပား ျမင္ခ်ိန္က်မွ
သား ျဖစ္ေၾကာင္းျမင္ေတြ႕လိုက္ရ၏။ ရင္ထဲမွာ ႀကိတ္၍ ၀မ္းသာသြားမိသည္။ သား လက္ႏွစ္ဖက္မွာ အထုပ္
ေတြ ဆြဲလာတာျမင္လိုက္ရ၏။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ နီးလာေတာ့ သား ၀တ္သြားေသာ စြတ္က်ယ္မွာ ေသြးေတြ
ေပေနတာျမင္ကာ မိုက္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ထင္သလိုျဖစ္မလာပါေစနဲ႕။ လဲၿပိဳ မသြားေအာင္ တံခါးေဘာင္ ကို
ကိုင္ရင္း ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ ေမးေစ့ေအာက္ ၊ ရင္ဘတ္ ႏွင့္ လက္ေမာင္းမွာ ပြန္းရာ ၊ ပဲ့ရာ ေတြႏွင့္ ေသြးေတြေပ
ေနသည္ကိုျမင္လိုက္သည္။
“ အားလံုး အဆင္ေျပသြားၿပီး အေမ ”
သား က ပါးစပ္ မွ ေျပာရင္း အထုပ္ကမ္းေပးေနသည္ကို မယူရဲ။ မယူမိ။ ေၾကာင္ကာၾကည့္ေနမိသည္။
“ ယူေလ အေမ ၊ အဲဒီထဲမွာ ပိုက္ဆံလည္းပါတယ္ ”
“ ဒါေတြက ဘာေတြလဲ ”
“ ဆန္ေတြပါ အေမ ”
“ ဘယ္က ယူလာတာလဲ ၊ ဘယ္လို ရလာတာလဲ ၊ နင့္ ကိုယ္ မွာ ဘာလို႕ေသြးေတြေပေနရတာလဲ ”
“ သား ေရေသာက္ပါရေစဦး ၿပီးမွေျပာျပပါ့မယ္ ”
“ မရဘူး ၊ အခုေျပာ ၊ နင္ မဟုတ္တာလုပ္လာတာလား ”
“ ဘာကို မဟုတ္တာလုပ္ရမွာလဲ အေမ ရယ္ ”
“ ဒါဆို အဲဒီေသြးေတြက ဘာျဖစ္လို႕ေပေနရတာလဲ ”
“ ဒါလား ၊ သား မတက္တတ္ တက္တတ္နဲ႕တက္လို႕ အုန္းပင္ေပၚက ေခ်ာက်ထားတဲ့ ဒါဏ္ရာေတြပါ အေမ ”
သား ကမ္းေပးေနေသာ ဆန္ထုပ္ကိုလွမ္းယူရင္း “ဟူး” ကနဲ ေလျပင္းမႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ ထိုေလျပင္း
ႏွင့္အတူ စိုးရိမ္ေသာကေတြ လိုက္ပါေပ်ာက္ကြယ္သြားမွ တံခါး၀မွာ ထိုင္ခ်ၿပီး သား ကို . . . . . . . . . .
လမ္းျပၾကယ္ ဘခ်စ္
၈ . ၁၁ . ၂၀၁၅
၁၄ း ၅၇ (ညေနခင္း)
[ ကမ္းလက္မ်ား ရသ၀တၳဳတိုၿပိဳင္ပြဲ အမွတ္စဥ္-၅ ( ႏို၀င္ဘာလ-၂၀၁၅ ) ]
မိုးသည္ အၿငိဳးတႀကီး ရြာခ်ေန၏။ ေ၀ါကနဲ ၊ ေ၀ါကနဲ ရြာခ်ေနေသာမိုးေၾကာင့္ ရႊံ႕ဗြက္ ထူေသာလမ္းမေပၚ
ျဖတ္ေလွ်ာက္ရမွာေတြးမိရင္း “ ဟင္း ” ခနဲ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး ခ်လိုက္သည္။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ခါနီး
သဲသဲမဲမဲ ရြာေနေသာမိုးကို စိတ္ထဲမွ အျပစ္တင္မိ၏။ မိုးသက္ေလတစ္ခ်က္ အေ၀့မွာ ပါလာေသာ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္၊ ပုပ္အဲ့အဲ့ အနံ႕ဆိုးက ႏွာေခါင္းထဲ၀င္လာသည္။ အေဆာင္မ်က္ေစာင္းထိုး မွာ ရွိေနေသာ အမိႈက္ပံုက အနံ႕မ်ား ျဖစ္မည္။
ၿမိဳ႕ျပ ၏ ေနထိုင္မႈ႕အက်ဥ္းအက်ပ္ထဲ ေစ်းသက္သာေသာ ၿမိဳ႕စြန္တန္းလ်ားေဆာင္ကိုသာ အားကိုး ငွားရမ္းေနထိုင္ရသည္။ အေမတစ္ခု၊ သားတစ္ခုဘ၀မွာ သား ၏ လခ တစ္ခုတည္းကို မွီခိုစားေသာက္ေနရ၍ အလုပ္ႏွင့္နီးေသာ၊ အခန္းခသက္သာမည့္ ေနရာတြင္ ငွားေနသည့္တိုင္ တစ္လ ၊ တစ္လ အလ်ဥ္မီေအာင္ မနည္းေခၽြတာသံုးစြဲေနရ၏။ တစ္ဦးတည္းေသာ သား မို႕ ဘိုးဘြား၊ မိဘ မ်ားက အလိုက္လိုက္ခဲ့ၾကသျဖင့္ ငယ္ငယ္ကအလြန္းဆိုးသည္။ ရန္ျဖစ္သံၾကားရလွ်င္သားကပါေနၿပီးသား။ ပြဲတိုင္းေက်ာ္ျဖစ္ေန၍ေထာင္က်လွ်င္
က် ၊ အသက္ေသလွ်င္ေသမည့္သူလို႕သေဘာပိုက္ကာ အားကိုးမရေလာက္ဘူးဟု သတ္မွတ္ထားခဲ့သည္။
အေမတစ္ခု၊ သားတစ္ခု ျဖစ္လာေတာ့ သား က လိမၼာလာ၏။ မိဘ ကို သိတတ္လာ၏။ သား ၏ လုပ္စာကို
ထိုင္စားလာခဲ့သည္မွာလည္း ၾကာခဲ့ေပၿပီး။ အခုေတာ့ သား က အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေန၏။ အလုပ္အသစ္ကို
ေန႕စဥ္ထြက္ၿပီးရွာေနေပမဲ့ အလုပ္အကိုင္ရွားပါ၍ အလုပ္ မရဘဲျဖစ္ေနသည္။ ရေသာအလုပ္္ ကို က်ျပန္ေတာ့
မလုပ္ခ်င္ျဖစ္ေနျပန္၏။ သားကေတာ့ အပူအပင္မဲ့စြာ အလုပ္ေရြးေနေပမဲ့ ကၽြန္မ ရင္မွာေတာ့ ပူေလာင္
ေနသည္။ သား စိတ္ညစ္မွာစိုးလို႕မေျပာရက္ခဲ့။ လက္က်န္ေငြက စားဖို႕ေလာက္ငွရံုသာရွိေတာ့သည္။ မၾကာခင္
အေဆာင္ခေပးရေတာ့မည္။ အေဆာင္ခ ေပးလိုက္လွ်င္ စားစရာေငြမရွိေတာ့။ အေဆာင္ခ မေပးျပန္လွ်င္လည္း
ႏွင္ခ်ခံရဦးမည္။ သား ကို ကူညီဖို႕ရာက နားနားေနေနလုပ္ရေသာ အိမ္အလုပ္မွလြဲ၍ အျပင္အလုပ္ ကို
ကၽြန္မ မလုပ္နိုင္ေတာ့။ ကၽြန္မ လုပ္ႏိုင္ေသာ အလုပ္တစ္ခုကိုလုပ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး အျပင္ထြက္မလို႕
ျပင္ဆင္ၿပီးကာမွ မိုးက သည္းေန၏။ မိုးတိတ္ေအာင္ေစာင့္ၿပီးမွ အျပင္သို႕ထြက္ေတာ့မည္။
+++++ အခန္း ( ၂ ) +++++
နီးစပ္ေသာေဆြမ်ိဳးမ်ားအိမ္သို႕သြားေရာက္ကာ ေတြ႕ႀကံဳေနရသည့္ဒုကၡ ႏွင့္ အခက္အခဲမ်ားကို ေျပာျပ၍
အကူအညီေတာင္းမိသည္။ ေဆြမ်ိုဳးေမာင္ႏွမမ်ား ၏ ျပစ္တင္ ၊ ကဲ့ရဲ႕ ၊ ဆံုးမ ၊ ေ၀ဖန္မႈ႕ၾကားမွာ
အားငယ္ျခင္းေတြေထြးေပြ႕ကာ ျပန္လာခဲ့ရ၏။ အကူအညီမရခဲ့။ မိတ္ေဆြမ်ား ၏ အားေပး ၊ ညည္းညဴ ၊
ျငင္းဆန္မႈ႕ေတြၾကား ေခါင္းငံု႕လို႕ ျပန္လာခဲ့ရ၏။ လိုခ်င္ေသာ အကူအညီမရခဲ့ေပမဲ့ ဆန္ ၊ ဆီ ႏွင့္
အ၀တ္အစားမ်ား ေပးခဲ့ေသးသည္။ သည္လိုႏွင့္ အကူအညီရလိုရျငား တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာ သြားခဲ့ေပမဲ့
အကူအညီမရသည့္အျပင္ စိတ္ဆင္းရဲမႈ႕ ႏွင့္ လမ္းစရိတ္ ကုန္ျခင္းေတြကိုသာ ပိုင္ဆိုင္လာခဲ့ရ၏။ ဒုကၡ ၏
ခါးသက္ေသာအရသာ ဆိုသည္ အကူအညီမဲ့ခ်ိန္ ျငင္းဆိုျခင္းခံရမႈ႕က စတင္ျဖစ္ေပၚလာမွန္း နားလည္း
လာရေတာ့သည္။ အေဆာင္ခ ေပးဖို႕သံုးရက္သာလိုေတာ့သည္။ လက္ထဲမွာ အေဆာင္ခေပးရန္
ေငြမလံုေလာက္ေတာ့။ သား ကလည္း အလုပ္မရေသး။ ကၽြန္မ အားမေလွ်ာ့ပဲ အကူအညီေပးႏိုင္သူမ်ားကို
ေတြးၿပီး သြားေရာက္အကူအညီေတာင္းခံခဲ့သည္။ အဆင္မေျပ။ သြားရင္း ၊ လာရင္း အကူအညီေတာင္းရင္း ႏွင့္
မနက္ျဖန္ဆိုအေဆာင္ခေပးရေတာ့မည္။ သား ကို ဘယ္လိုေျပာရပါ့မလဲ။ သား ကို အပူမေပးဘဲ မိမိဘာသာ
ေျဖရွင္းခ်င္ခဲ့၏။ မွန္းခ်က္ႏွင့္ႏွမ္းထြက္မကိုက္ေလေတာ့ ရင္ေမာ ရသည္။ ဇြဲ ေတာ့ မေလွ်ာ့မိေသး။စဥ္းစားလို႕
ရသူမွန္းသမွ် ၏ ေနထိုင္ရာသို႕အေရာက္သြားခဲ့၏။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီေရာက္မွ သက္မခ်
ႏိုင္ခဲ့သည္။ သူမပိုင္ေျမေပၚမွာေနထိုင္ခြင့္ေပးသည္။ ကၽြန္မတို႕ သားအမိ ေနထိုင္ရမည့္ေနရာသို႕ သူငယ္ခ်င္း
က လိုက္ျပေပး၏။ ေပႏွစ္ဆယ္ေျမကြက္ေပၚမွာ ဆယ့္ရွစ္ေပ၊ ဆယ္ေပအခန္းကို ထက္၀က္ပိုင္းထားေသးသည္။
အေနာက္ဘက္မွာ ေရသံုးဖို႕ ငါးေပခန္႕ထုတ္ထားေပး၏။ လွ်ပ္စစ္မီးရွိေပမဲ့ အေရးႀကီးေသာ အိမ္သာ က
မေဆာက္ရေသး။
“ သူငယ္ခ်င္းတို႕ သားအမိႏွစ္ေယာက္ထဲဆိုေတာ့ အခန္းတစ္ခန္းထဲ ေနလို႕ေလာက္ပါတယ္ ၊ က်န္တဲ့တစ္ခန္း
ကို လူငွားလာရင္လက္ခံထားေပးစမ္းပါ ၊ ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္သာကိုေဆာက္လိုက္ေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား ”
သူငယ္ခ်င္း ၏ စကားသံအဆံုးမွာ သက္ျပင္းကိုမသိမသာခိုးခ်လိုက္ရ၏။ အိမ္သာတစ္လံုးေဆာက္ရမည့္
ကုန္က်စရိတ္က အေဆာင္ငွားေနခ သံုး ၊ ေလးဆခန္႕ရွိလိမ့္မည္။ အေဆာင္ခမေပးႏိုင္၍ အကူအညီ
ေတာင္းကာမွ ပိုဆိုးေန၏။ ေနစရာမရွိမဲ့အတူတူ ဒီေနရာေလးမွာ ခဏေမွးေနရရင္ပဲ အဆင္ေတာ္ေတာ္
ေျပသြားလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ေနထိုင္ဖို႕ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သား ကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီးေျပာင္းဖို႕
ျပင္ဆင္ခဲ့ၾကသည္။ လက္ထဲမွာ စားေသာက္စရိတ္က ႏွစ္ရက္ ၊ သံုးရက္စာသာက်န္ေတာ့၏။ အကူအညီ
ေတာင္းစရာလူလည္းကုန္သေလာက္ျဖစ္ေနၿပီး။ ေခ်းငွားလို႕ရႏိုင္သူလည္း တစ္ေယာက္တစ္ေလမွ
မျမင္။ သား ကို ေျပာျပလိုက္ရေတာ့သည္။ ေတြေ၀ေငးငိုင္သြားေသာ သား မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး သနားမိ၏။
“ ဒါဆိုရင္ သား အလုပ္ေရြးေနလို႕မျဖစ္ေတာ့ဘူး ၊ ရရာအလုပ္လုပ္ရေတာ့မွာေပါ့ အေမ ၊ ဒီမွာက မနက္တိုင္း
ေဘာက္ အလုပ္သမား လာေခၚေနၾကဆိုေတာ့ သား လိုက္သြားမယ္ ၊ ဘာမွမပူနဲ႕သိလား အေမ ”
သား ၏ အားေပးစကားက ကၽြန္မ မ်က္ရည္ေတြကိုခ်ဴခ်လိုက္သလိုပင္။မ်က္ရည္ေတြကို လက္ဖမိုးႏွင့္သုတ္ရင္း
သား ကို ၿပံဳးျပလိုက္မိပါေတာ့သည္။
+++++ အခန္း ( ၃ ) +++++
မနက္ေစာေစာထ ၊ ဘုရားရွိခိုး ၊ ထမင္းၾကမ္းစားကာ အလုပ္သြားရွာတတ္ေသာ သား ကို ၾကည့္ၿပီး ပီတိ
ျဖစ္ေနရသည္။ ကၽြန္မ အထင္ ႏွင့္ အျမင္ တက္တက္စင္ေအာင္လြဲခဲ့ေသာ သား ၏ အျပဳအမူကို ၾကည့္ၿပီး
၀မ္းသာမဆံုးျဖစ္ေနမိသည္။ ေဘာက္ အလုပ္ဆိုသည္မွာလည္း ပိုက္ဆံပိုရေပမဲ့ အလြန္ပင္ပန္းသည္။ ေန႕တိုင္း
အလုပ္မရွိသည္က အဆိုးဆံုးျဖစ္၏။ အလုပ္ရွိေသာေန႕တြင္ ေငြရေပမဲ့ အလုပ္မရွိေသာေန႕တြင္ ထိုင္စားေနရ
ေလေတာ့ ပိုလွ်ံေငြဆိုတာမရွိ။ သည္အခန္းမွာ ေနလာတာ ႏွစ္လနီးပါးရွိလာၿပီး။ အိမ္သာ ေဆာက္ႏိုင္ဖို႕ ေနေန
သာသာ မငတ္ေအာင္မနည္းေခၽြတာသံုးစြဲေနရ၏။ ကၽြန္မ ကေတာ့ ဆီးအို္ ႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ေျဖရွင္းလို႕
ရေပမဲ့ သား ကေတာ့ မရွက္မေၾကာက္ တစ္ျခားအိမ္ေတြမွာ အကူအညီေတာင္းၿပီး ေျဖရွင္းေနရသည္။ ေနစရာ
တစ္ခုရေနေသးသည့္အတြက္ ကံေကာင္းေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။ ေနခြင့္ျပဳေသာ သူငယ္ခ်င္း ကိုလည္း
ေက်းဇူ႕တင္ေနမိ၏။ သား အလုပ္ေန႕တိုင္းလုပ္ရရင္ေတာ့ အခက္အခဲေတြ မၾကာခင္ေျပလည္လာလိမ့္မည္ဟု
ယံုၾကည္ခဲ့သည္။ သားကလည္း အလုပ္လုပ္ခြင့္ရေရးကို တစ္ရက္မပ်က္ႀကိဳးစားၿပီး သြားေရာက္ရွာေဖြေန၏။
သည္ေန႕မနက္ သူငယ္ခ်င္း အိမ္သို႕လာလည္သည္။ ပိန္းပင္မ်ားႏွင့္ရႈပ္ပြေနေသာ အေနာက္ကေျမကြက္ကို
ၾကည့္ၿပီး အိမ္သာ မေဆာက္ရေသးမွန္းသတိျပဳမိသြား၏။
“ သူငယ္ခ်င္းတို႕ သားအမိ အိမ္သာမရွိပဲနဲ႕ ဘယ္လိုေနၾကတာတုန္း ”
“ ဒီလိုပဲ ျဖစ္သလိုေျဖရွင္းရတာပါပဲ ”
“ အိမ္သာေလး တစ္လံုးေတာင္ မေဆာက္ႏိုင္ၾကဘူးေပါ့ေလ ”
“ ငါ တို႕ တစ္ကယ္ အဆင္မေျပလြန္းလို႕ပါ သူငယ္ခ်င္း ရယ္ ၊ ေဆာက္ခ်င္တာေပါ့ ”
“ ဒီလိုဆိုရင္လည္း ငါ အိမ္သာေဆာက္ေပးပါ့မယ္ ၊ ဒါေပမဲ့ နင္တို႕သားအမိ ကို အလကား ေပးမေနႏိုင္
ေတာ့ဘူး ၊ ဒီလကုန္တာနဲ႕ အိမ္လခ တစ္ေသာင္းခြဲေပး ၊ မေပးႏိုင္ရင္ေတာ့ အခန္းရွာေတာ့ သိလား ”
“ ဟင္ ”
ကၽြန္မ ဘာမွျပန္မေျပာတတ္ေတာ့။ အိမ္ရွင္ စိတ္တိုင္းက်လုပ္ေပးမွ အဆင္ေျပေတာ့မည္။
“ အိမ္မွာေတာ့ အလကားတက္ေနေသးတယ္ အိမ္ေနာက္က ပိန္းပင္ေတြကို ရွင္းေပးေဖၚေတာင္မရဘူး ”
“ ဒါက ”
“ ထားပါေအ ၊ ဆင္ေျခေပးေတာ့မယ္ဆိုတာ သိၿပီးသား ”
ကၽြန္မ ကို ဘာမွေျပာခြင့္မေပး ။ သူေျပာခ်င္ရာေျပာကာ လကုန္ရင္ လခ လာယူမည္ဟုေျပာဆိုၿပီးျပန္သြား
ေလသည္။ အမွန္တစ္ကယ္ျဖစ္တည္မႈ႕ ႏွင့္ တစ္ခါတရံအျမင္ၾကားမွာ ကြာဟခ်က္ႀကီးမားတတ္သည္။
အမွန္အတိုင္းေျပာဆိုမႈ႕ကို ညည္းညဴျပေနသည္ဟု ျမင္ေနသည္က အခက္သား။ ဘယ္လိုေျဖရွင္းရပါ့မလဲ။
ေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္လွမ္းလာေနေသာ သား ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ သည္ေန႕လည္း အလုပ္မလုပ္ရျပန္ဘူးလို႕
အတတ္သိလိုက္သည္။ အိမ္ေပၚတက္လာၿပီး ကၽြန္မ မ်က္ႏွာၿငိဳးေနသည္ကို သား က သတိထားမိသည္ထင္ပါ့။
“ မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းပါလား အေမ ၊ ေနမေကာင္းဘူးလား ”
“ ေနမေကာင္းလို႕မဟုတ္ပါဘူး သား ရယ္ ၊ စိတ္ညစ္ေနလို႕ပါ ”
“ ဘာမ်ားစိတ္ညစ္စရာရွိေနလို႕လည္း အေမ ၊ သားကိုလည္း ေျပာျပပါဦး ”
“ ဒီမနက္ အိမ္ရွင္လာသြားတယ္ ၊ အိမ္သာ မေဆာက္ရေသးတာနဲ႕ အိမ္ေနာက္ က ပိန္းပင္ေတြ မခုတ္လို႕
အေမ့ ကို ဆူသြားေသးတယ္ ”
“ ေၾသာ္ ”
“ ၿပီးေတာ့ ဒီလကုန္ကစၿပီး အိမ္လခ တစ္ေသာင္းခြဲ ေပးရေတာ့မယ္တဲ့ ”
“ ဒါေတာ့ မတရားဘူးထင္တယ္ ၊ လကုန္ဖို႕က တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ပဲလိုေတာ့တာ ၊ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ အေမ ”
“ အေမ လည္း မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါဘူး သား ရယ္ ”
ကၽြန္မ စကားကို နားေထာင္ၿပီး ေခါင္းကုတ္ကာထြက္သြားေသာ သားက လမ္းမေပၚမွာ ငူငူႀကီးထိုင္ေနသည္။
လက္နွစ္ဖက္ျဖင့္ ေခါင္းကိုပြတ္သတ္ေန၏။ေခါင္းကို ဘယ္ညာရမ္းကာ ဇက္ခ်ိဳးသလိုျပဳေနျပန္သည္။ဘယ္ဘက္
လက္ဖ၀ါးကို ညာဘက္လက္သီးႏွင့္ထိုးကာ အံ့ႀကိတ္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္မ သား အနားမွာ
သြားထိုင္လိုက္ရင္း သား ေၾကာျပင္ ကို ပြတ္သတ္ေပးေနမိသည္။ ေခါင္းကိုခါရမ္းရင္း အိမ္ေပၚတက္သြားေသာ
သား အျဖစ္ကိုၾကည့္ကာရင္ထဲမွာမခ်ိျဖစ္လာသည္။အဆင္ေျပေအာင္ ကူညီႏိုင္ေရးလမ္းစရေအာင္ စဥ္းစား
ၾကည့္မိ၏။
“ စိတ္ညစ္မေနနဲ႕ သိလား အေမ ၊ ဒီကိစၥကို သား မရ ၊ ရေအာင္ေျဖရွင္းေပးပါ့မယ္ ၊ အျပင္သြားလိုက္ဦးမယ္ ”
အေရာင္ထြက္ေနေသာ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ေျပာဆိုေနသည္။ သား မ်က္ႏွာ မွာေတာ့ ယံုၾကည္မႈ႕အျပည့္ႏွင့္။
လမ္းမဘက္သို႕ တစ္ေရြ႕ေရြ႕ေလွ်ာက္သြားေသာ သား ၏ ေၾကာျပင္ကိုၾကည့္ၿပီး လုပ္ႏိုင္ပါေစလို႕ဆုေတာင္း
ေပးလိုက္မိသည္။ သား ၏ ေၾကာျပင္မွာ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုေတြ႕လိုက္ရ၍ အံ့အားသင့္သြားသည္။ ခါး မွာ
တစ္ခုခုထိုးသြားသလိုျမင္လိုက္ရ၏။ ဘာမွန္းေတာ့ သဲကြဲစြာမျမင္လိုက္ရ။ ကၽြန္မ အိမ္ေပၚတက္ၿပီး ဘာမ်ား
ယူေဆာင္သြားတာလဲလို႕ ရွာၾကည့္သည္။ အိပ္ခန္းထဲမွာ ဘာမွ်အရာမယြင္း။ ေရသံုးကျပင္ဘက္ထြက္ၿပီး
ၾကည့္သည္ သူ႕ေနရာႏွင့္သူ။ နံရံမွာထိုးထားသည့္ ဓါးမတစ္ေခ်ာင္း မေတြ႕ရေတာ့။ ဒါဆို သား ခါးမွာ ထိုးၿပီး
ယူသြားသည္က ဓါးမ ေပါ့။ ကၽြန္မ အိမ္ေပၚမွ အေျပးကေလးဆင္းကာ လမ္းမဘက္ၾကည့္လိုက္သည္။ သား ကို
မျမင္ရေတာ့။ ထမိန္ ကို တိုတိုျပင္၀တ္ကာ လမ္္းမဘက္ေျပးထြက္ခဲ့၏။ လမ္းမအေရာက္ ဘယ္ညာ ၾကည့္မိ
ျပန္ေတာ့ သား ကို မေတြ႕။ ဘယ္ထြက္သြားမွန္မသိလို႕ ဘယ္ကိုလိုက္ရမွန္းမသိ။ ကၽြန္မ ရင္ထဲေလာင္ၿမိဳက္
လာသည္။ သား ၏ လက္ခ်က္ကိုသိေနေသာ အေမ တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ပို၍ ပူေလာင္ရ၏။ ညာဘက္ ကို
ေရြးခ်ယ္ၿပီး ေျပးလိုက္သြားကာ သား ကို ရွာၾကည့္မိသည္။ အစအနေတာင္မေတြ႕ရ။ ေမာဟိုက္လြန္း၍ ခဏ
ထိုင္နားလိုက္၏။ သား ကို ေတြ႕ေအာင္ ဘယ္ေနရာမွာ သြားရွာရမွန္းမသိျဖစ္ေနသည္။ ပူပန္မႈ႕မ်ားစြာႏွင့္
အိမ္ဘက္သို႕ ျပန္လည္ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ရေပမဲ့ စိတ္က မေျဖာင့္။ ေနမထိ ၊ ထိုင္မထိျဖစ္ေန၏။ သား
ျပန္လာမည့္ လမ္းဘက္သို႕ မၾကာခဏ လွမ္းၾကည့္ျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္လမ္းေလွ်ာက္
၀င္လာလွ်င္ သား မ်ားလာဟု ၾကည့္မိသည္က အေမာ။ သည္လိုႏွင့္ အခ်ိန္ေတြက တျဖည္းျဖည္း
ကုန္လာသည္။ သား ျပန္မေရာက္လာေသး။ မိုးခ်ဳပ္လို႕မွ သား ျပန္မေရာက္လာလွ်င္ ရဲစခန္းသြားၿပီး
အကူအညီေတာင္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားလိုက္သည္။ ညေန ထမင္း ၊ ဟင္း ခ်က္ၿပီးသည္အထိ
ေရာက္မလာေသးေသာ သား ကို အိမ္ေပါက္၀မွ ထိုင္ကာ ေမွ်ာ္ေနမိ၏။ ေနေရာင္ျခည္ က တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္
ဆုတ္ခြါေပ်ာက္ဆံုးေနၾကၿပီး။ သူ႕ေနရာမွာ အစားထိုးႏိုင္ေရး လမ္းမီးမ်ား လင္းလက္ေနကုန္ၿပီး ။ လမ္းထဲသို႕
လူတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္၀င္လာေနသည္မို႕ ေသခ်ာစူးစိုက္ၾကည့္လိုက္မိ၏။ ကြဲကြဲျပားျပား ျမင္ခ်ိန္က်မွ
သား ျဖစ္ေၾကာင္းျမင္ေတြ႕လိုက္ရ၏။ ရင္ထဲမွာ ႀကိတ္၍ ၀မ္းသာသြားမိသည္။ သား လက္ႏွစ္ဖက္မွာ အထုပ္
ေတြ ဆြဲလာတာျမင္လိုက္ရ၏။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ နီးလာေတာ့ သား ၀တ္သြားေသာ စြတ္က်ယ္မွာ ေသြးေတြ
ေပေနတာျမင္ကာ မိုက္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ထင္သလိုျဖစ္မလာပါေစနဲ႕။ လဲၿပိဳ မသြားေအာင္ တံခါးေဘာင္ ကို
ကိုင္ရင္း ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ ေမးေစ့ေအာက္ ၊ ရင္ဘတ္ ႏွင့္ လက္ေမာင္းမွာ ပြန္းရာ ၊ ပဲ့ရာ ေတြႏွင့္ ေသြးေတြေပ
ေနသည္ကိုျမင္လိုက္သည္။
“ အားလံုး အဆင္ေျပသြားၿပီး အေမ ”
သား က ပါးစပ္ မွ ေျပာရင္း အထုပ္ကမ္းေပးေနသည္ကို မယူရဲ။ မယူမိ။ ေၾကာင္ကာၾကည့္ေနမိသည္။
“ ယူေလ အေမ ၊ အဲဒီထဲမွာ ပိုက္ဆံလည္းပါတယ္ ”
“ ဒါေတြက ဘာေတြလဲ ”
“ ဆန္ေတြပါ အေမ ”
“ ဘယ္က ယူလာတာလဲ ၊ ဘယ္လို ရလာတာလဲ ၊ နင့္ ကိုယ္ မွာ ဘာလို႕ေသြးေတြေပေနရတာလဲ ”
“ သား ေရေသာက္ပါရေစဦး ၿပီးမွေျပာျပပါ့မယ္ ”
“ မရဘူး ၊ အခုေျပာ ၊ နင္ မဟုတ္တာလုပ္လာတာလား ”
“ ဘာကို မဟုတ္တာလုပ္ရမွာလဲ အေမ ရယ္ ”
“ ဒါဆို အဲဒီေသြးေတြက ဘာျဖစ္လို႕ေပေနရတာလဲ ”
“ ဒါလား ၊ သား မတက္တတ္ တက္တတ္နဲ႕တက္လို႕ အုန္းပင္ေပၚက ေခ်ာက်ထားတဲ့ ဒါဏ္ရာေတြပါ အေမ ”
သား ကမ္းေပးေနေသာ ဆန္ထုပ္ကိုလွမ္းယူရင္း “ဟူး” ကနဲ ေလျပင္းမႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ ထိုေလျပင္း
ႏွင့္အတူ စိုးရိမ္ေသာကေတြ လိုက္ပါေပ်ာက္ကြယ္သြားမွ တံခါး၀မွာ ထိုင္ခ်ၿပီး သား ကို . . . . . . . . . .
လမ္းျပၾကယ္ ဘခ်စ္
၈ . ၁၁ . ၂၀၁၅
၁၄ း ၅၇ (ညေနခင္း)
[ ကမ္းလက္မ်ား ရသ၀တၳဳတိုၿပိဳင္ပြဲ အမွတ္စဥ္-၅ ( ႏို၀င္ဘာလ-၂၀၁၅ ) ]
0 comments:
Post a Comment