တေစၧကို မီးဖုတ္စားေသာ လယ္သမား

နည္းစနစ္က်က်အေတြးအေခၚ

အေလာင္းမင္းတရား လက္ ထက္တြင္ အတုလ ဆရာေတာ္ ဟူ၍ ထင္ရွားေသာ ဆရာေတာ္၏ ဇာတိ၊ ဥသွ်စ္ ေက်း ရြာမွ ငခ်မ္းေကာင္း ဆို သူ၏ ျဖစ္ရပ္ သည္လည္း စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းသည္။

ငခ်မ္းေကာင္းသည္ လယ္သမား၊ ယာသမားျဖစ္သည္။ မယားမိေအးညဳိႏွင့္ အတူ ဥသွ်စ္ကုန္းရြာ မွာ ေနထိုင္သည္။ ငခ်မ္းေကာင္း မွာ ေတာလံုးေမႊးႏွင့္ ေတြ႕မေရွာင္ေခၚ အမဲလိုက္ေခြးႏွစ္ေကာင္ရွိသည္။ ထိုေခြးမ်ားသည္ ဒရယ္၊ ယုန္တုိ႔ကို မဆိုထားႏွင့္။ က်ားသစ္ကိုပင္ေသ ေအာင္ ခံကိုက္ႏုိင္ေသာ အစြမ္းရွိ သည္။

ဥသွ်စ္ေက်းရြာႏွင့္ ငခ်မ္း ေကာင္း လယ္ယာ လုပ္ေသာ ေတာ ၾကား
တြင္ တေစၧ အလြန္ေျခာက္သည့္ အတြက္ ေနဝင္ရီ တေရာတြင္ တစ္ ေယာက္ခ်င္း၊ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း မသြားဝံ့ၾက သျဖင့္ လမ္းမွာ လူသူ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
တေပါင္းလ ျပည့္တြင္ ဥသွ်စ္ေက်းရြာ ၌ ႏွစ္စဥ္ သံဃာ့ဒါန
ဆြမ္းေလာင္းၿမဲ ျဖစ္သည့္ အတြက္ ငခ်မ္းေကာင္းသည္ ဆြမ္း
ေလာင္းပြဲ အမီ အဖိတ္ေန႔ ညေနတြင္ ေတာမွ ရြာ သို႔ျပန္လာသည္။
ေခြး ႏွစ္ေကာင္လည္းပါသည္။ ဓားမ တစ္ေခ်ာင္းကို ထက္ေနေအာင္ ေ
သြးၿပီး ကိုင္လာသည္။ ေရအုိင္ အနား က ေညာင္ပင္ ႀကီးအေရာက္တြင္ တေစၧက ျမင္းေယာင္ေဆာင္ၿပီး ခြာသံျပင္းျပင္းႏွင့္ ေျပးလာသည္။
ငခ်မ္းေကာင္းက မေၾကာက္ဘဲ ဓားမ ကို ၿမဲၿမဲကိုင္ၿပီး ရပ္ေနေသာ
အခါ တေစၧ ေပ်ာက္သြားသည္။ ထို႔ ေနာက္ လူေယာင္ေဆာင္ၿပီး
ေညာင္ကိုင္း တြင္ တြဲလြဲ ဆြဲ၍ ေျခာက္ လွန္႔ျပန္ သည္။
ငခ်မ္းေကာင္းက “ေရာ..သည္တစ္ခါ နင္ႏွင့္ငါေတြ႕ ၾကေတာ့မည္”
ဟု ဆဲေရးႀကိမ္းေမာင္း ၿပီး ဓားျဖင့္ တုတ္ခုတ္ ယူၿပီး တုတ္ႏွင့္ ပစ္ရာ တေစၧေညာင္ကိုင္းကို လႊတ္ ၿပီး ထြက္ေျပးေတာ့သည္။
ေခြးႏွစ္ေကာင္က ထက္ၾကပ္လုိက္လာေသာအခါ တေစၧသည္
ကြၽန္းပင္ တစ္ပင္ကို တက္ျပန္သည္။ ငခ်မ္းေကာင္း မီလာ၍
ကြၽန္းပင္ ေပၚ တက္ၿပီး ကြၽန္းကိုင္း ရွိသမွ်ကို ႏွင္တံႏွင့္ ႐ိုက္ရာ တေစၧ ဆင္းေျပးျပန္ သည္။ ေခြးႏွစ္ေကာင္ ကလည္း ေနာက္က လုိက္ သည္။
တေစၧက လမ္းမွာ သစ္ပင္ ေတြ႕တုိင္း တက္လိုက္၊ ဆင္းေျပးလိုက္
လုပ္ရင္း ဥသွ်စ္ေက်းရြာ အနီး မုေတၱာ ဘုရား ေတာင္ ၊ ေရကန္နား
တြင္ ဒဟတ္ပင္ တစ္ပင္၏ အေခါင္း ထဲသို႔ ဝင္ေျပး သည္။
ေခြးႏွစ္ေကာင္ လည္း သစ္ ေခါင္းဝ ကေစာင့္ၿပီး ေဟာင္ေန သည္။ ငခ်မ္းေကာင္း က သစ္ေခါင္း ကို ႏွင္တံႏွင့္ ထိုးေသာအခါ တေစၧ ထြက္ေျပးျပန္သည္။ ရြာနား အေရာက္ တြင္ လယ္ကန္သင္း႐ိုး မွာ
ပုစြန္ တြင္းေခါင္းထဲသို႔ ဝင္ျပန္သည္။
ေခြး ႏွစ္ေကာင္က တြင္းကိုယက္၍ ေဟာင္ေနသည္။ ငခ်မ္းေကာင္းက “သူေကာင့္သား ပုစြန္ တြင္းေခါင္းသို႔ ဝင္ၿပီ။ နင္မေသလွ်င္ ငါမေန” ဟု ႀကိမ္းဝါးၿပီး ပုစြန္တြင္းေခါင္း ကို လံုေအာင္ ပိတ္ၿပီးေနာက္ အိမ္မွာ
တူရြင္း သြားယူၿပီး တူးသည္။ တြင္းထဲ တြင္ ပုတ္သင္ တစ္ေကာင္ေတြ႕
၍ နင္ပင္ျဖစ္သည္ ဟုဆုိၿပီး ပုတ္သင္ ကို ႐ိုက္သတ္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ထန္းသမား ငပိုက္ မယားမိလြမ္းေမႊး တို႔၏ ထန္းတဲသို႔
သြား၍ ပုတ္သင္ကို မီးဖုတ္ၿပီး ထန္းေရခါးႏွင့္ ျမည္းေလ ေတာ့သည္။
တေစၧသည္ မိမိ႐ုပ္ကို တပ္မက္ ေသာ ေလာဘေၾကာင့္ ငခ်မ္းေကာင္း
ေနာက္ လိုက္လာၿပီး မိလြမ္းေမႊး၏ ဝမ္းတြင္ ပဋိသေႏၶ ယူရာ ဆယ္လ ေစ့ေသာ အခါ သားေယာက္်ားေလး ဖြားျမင္သည္။
စကားေျပာတတ္ေသာ အရြယ္တြင္ ငခ်မ္းေကာင္း ကိုျမင္ ေသာအခါ
အလြန္ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ငိုသည္။ မိလြမ္းေမႊးက “ငါ့သား၊ ဘာေၾကာင့္ေၾကာက္သနည္း” ဟု ေမးရာ သူငယ္က “င့ါကို ထန္းေရ
ႏွင့္ျမည္း ဖူးသည့္ အတြက္ ေၾကာက္ လွသည္” ဟုေျပာဆိုသည္။
ငခ်မ္းေကာင္းသည္ အသက္ ၈ဝ ေက်ာ္၊ ၁၁၅၈ ခုႏွစ္တြင္ အနိစၥ
ေရာက္သည္ ဟုဆိုသည္။
တဇၨတၱဒီပနီ က်မ္း ကိုေရး သားေသာ
ေလွသင္းဝန္၊ အတြင္းဝန္ မဟာေဇယ်သခၤယာ (ဦးခ်ိန္) သည္
ငခ်မ္းေကာင္း အေၾကာင္းကို ဥသွ်စ္ေက်းရြာ ဇာတိ ေဗဒင္ ဆရာ၊ ေ
ဆးဆရာ “သဒၶါသီလ သုတပညာႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သူေတာ္ ေကာင္း ဆရာေမာင္စ” ဆိုေသာ ပုဂၢဳိလ္ ေျပာေဟာစဥ္ ရွိသည့္ အတြက္ ထုိအေၾကာင္းကို ေရးမွတ္လိုက္ ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။
တေစၧေသလွ်င္ ပုတ္သင္ျဖစ္ သည့္ အေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍
မိလိႏၵ မင္းႀကီး ေမးေလွ်ာက္ၿပီး ရွင္နာဂသိန္ေျဖေသာ မိလိႏၵပဥႇာ
က်မ္း တြင္ “ယကၡသရီရပဥႇာ” အခန္း ၌ ဘီလူးတေစၧ တုိ႔ေသလြန္လွ်င္ ပုတ္သင္သဏၬာန္၊ ဖားသဏၬာန္၊ ငွက္သဏၬာန္ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပ ထားသည္ကို ၫႊန္ျပၿပီး “မိလိႏၵပဥႇာ က်မ္းစကားႏွင့္ ေထာက္ထား
ဆင္ျခင္ ၍ ယူေလ” ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ထားပါ သည္။
ေမာင္ခင္မင္ (ဓႏုျဖဴ)
Credit to Popular Myanmar
K.K(ကေနာင္)