အခ်စ္၀တၳဳ ရိုးရိုးေလးတစ္ပုဒ္
|
8:56 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
အႏွစ္ႏွစ္အလလ သတိရေနခဲ့ရသည့္ သည္လမ္း၊ သည္ျမင္ကြင္း၊ သည္ရနံ႕မ်ားႏွင့္ ျပန္ဆံုေတြ႕ရေတာ့ လည္း ရင္ေတြ ခုန္ေနခဲ့ျပန္သည္။ ပ်ဥ္းမပင္ တစ္ပင္ေအာက္ကို ေလွ်ာက္သြားမိသည္။ သည္သစ္ပင္ရဲ႕ အေနာက္မွာမ်ား ခိုင္တစ္ေယာက္ ပုန္းေနေလမလား။
သည္ေကာင္မေလး ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္နဲ႕ ေဟး ဖိုးေက်ာ္ ဟု ေခၚလိုက္ကာ ဘြားခနဲထြက္လာရင္ ငါေတာ့ လွမ္းေပြ႕လိုက္မွာပဲ ဟုလည္း မျဖစ္ႏိုင္သည္ကို ကေယာင္ကတမ္း ေတြးလိုက္မိေသးသည္။ ၿပီးေတာ့လည္း ၿပံဳးမိျပန္သည္။ သူ ငါ့ကို ထားသြားၿပီပဲ။ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ သူငါ့ကိုထားခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ ငါက အရင္ထားခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။
တကယ္တမ္းေတာ့ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႕ကို ထားခဲ့သည္ျဖစ္ေစ၊ ဘယ္သူက ေနရစ္ခဲ့ရသည္ျဖစ္ေစ အတူတူ ရွိလာခဲ့ၿပီးမွ ခြဲထြက္ၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ခြဲခြာရျခင္းဆိုတာ ဘယ္မွာေကာင္းလို႕လဲ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သူနဲ႕ခြဲခြာမွ ျဖစ္မည္ဟု ေတြးခဲ့မိပါသည္ေကာ။
ပ်ဥ္းမပင္ကို မွီလိုက္ေတာ့ ပင္စည္ၾကမ္းရွရွႏွင့္ထိေတြ႕မိသည္။ သည္အပင္ႀကီးလည္း ႀကီးရင့္လွၿပီ။ သူ ခိုင့္ကို ထားခဲ့စဥ္က ခိုင္က သည္အပင္ႀကီးေအာက္မွာ လာလာ ငိုေနမည္ဆိုသည္မွာ ေသခ်ာလြန္းသည္။ခိုင္သည္ စက္ဘီးေလးစီးကာ သည္ေနရာသို႕လာမည္၊ ၿပီးလွ်င္ စက္ဘီးကို ေဒါက္မေထာက္ဘဲ ပင္စည္ေျခရင္းတြင္ ပစ္လွဲပစ္လိုက္ကာ ပင္စည္ရင္းတြင္ တရွဳံ႕ရွဳံ႕ႏွင့္ ငိုေနခဲ့လိမ့္မည္။
ခိုင့္ကို သူထားခဲ့ျခင္းအတြက္ ေနာင္တရမိိသည္ဆိုလွ်င္ မမႏွင့္ေတြ႕ခဲ့သည္ကိုပါ ေနာင္တ ရသည္ဟု ဆိုရပါေတာ့မည္။ခိုင္ႏွင့္ စေတြ႕ျခင္းကာလမ်ားသည္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးမႈႏွင့္ ေအးခ်မ္းစြာ အမွတ္ရစရာမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း မမႏွင့္ စေတြ႕ရျခင္းအခ်ိန္မ်ားက ရင္ေတြခုန္ကာ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ခုန္ထြက္ သြားမတတ္ ရွိေနခဲ့သည္။
သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းနည္းပါးလြန္းေသာ၊ မိသားစု ျပႆနာမ်ားႏွင့္ ရႈပ္ေထြးလြန္းေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခိုင္က အေကာင္းဆံုး သူငယ္ခ်င္း၊ အေကာင္းဆံုး ညီမေလး၊ အေကာင္းဆံုး ဘ၀ အေဖာ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒါနဲ႕မ်ား ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္လို႕မ်ား ခိုင့္ကို သည္ေနရာေလးတြင္ လွည့္မၾကည့္စတမ္း ထားခဲ့မိသည္ မသိေတာ့ပါ။
ခိုင္သည္ မၾကာခဏ စိတ္ေကာက္တတ္သည့္မိန္းကေလးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စက္ဘီးေပၚ တင္နင္းကာ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ပတ္ခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေယာက်ၤားေလးတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ မိန္းကေလးနင္း ေသာ စက္ဘီးကို ေနာက္မွ ထိုင္မစီးခ်င္။ ထိုသို႕ေသာအခါမ်ားတြင္ သူစိတ္ေကာက္သည္။
သူမႀကိဳက္သည့္ ဘီယာမ်ားကို ႏွစ္ဘူးသံုးဘူး ေသာက္မိလွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပါင္တြင္းေၾကာ လိမ္ဆြဲၿပီး စိတ္ေကာက္ခ်င္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း သူ႕ကို နားမလည္ေပးဘူး ဟု ေအာ္ငိုကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခဲျဖင့္ ေပါက္၍ စိတ္ေကာက္ဖူးသည္။
သို႕ရာတြင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွိမ္သည္ဟု သူယူဆမိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစု၀င္ထဲကပင္ ျဖစ္ေစဦးေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္မွေန၍ ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ကာ ရန္ေတြ႕တတ္သည္။ မၾကာခဏ ေနမေကာင္းျဖစ္တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေန႕မအိပ္ညမအိပ္ ကၽြန္ေတာ့္ခုတင္ေဘးထိုင္ကာ သူမညီးမညဴ ျပဳစုေပးခဲ့သည္။ ရွားေတာင့္ရွားပါး ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို စိတ္ေကာက္မိလွ်င္လည္း သူက တဟားဟား ေအာ္ရယ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ပါးကို လိမ္ဆြဲရင္း နင္ဟာ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲ ဖိုးေက်ာ္ ဟု ဆိုတတ္ေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ ခိုင္ႏွင့္ အတူရွိေနခဲ့ရေသာ ဘ၀မ်ားသည္ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္ပင္။
ဘယ္အခ်ိန္တြင္ဘာလုပ္ရမည္ဟု လူႀကီးမ်ားသတ္မွတ္ေပးထားသည့္ အခ်ိန္ဇယားအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္က လႈပ္ရွားေနရခ်ိန္တြင္ခိုင္က ဘယ္လိုေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ေနထိုင္ရမည္ကို သင္ေပးေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္က ထည့္ေပးသည့္ ထမင္းဘူးကို သူမ်ားေပးပစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေဘးအသုတ္ဆိုင္ထိုင္ကာ ငရုတ္သီးစပ္စပ္မ်ားႏွင့္စားခဲ့ၾကသည္။ လြယ္အိတ္ထဲတြင္ ေမဂ်ာစာအုပ္မ်ားရွိရမည့္အစား ကဗ်ာစာအုပ္မ်ား ထည့္ကာ ဓားလွီးေရခဲမုန္႕ တစ္ေယာက္တစ္ေခ်ာင္းကိုင္စားရင္း ကဗ်ာေတြဖတ္ျပခဲ့ၾကသည္။ ဒါေတြအားလံုး သည္ ခိုင္ႏွင့္ေတြ႕ရသည္မွ ရရွိခဲ့ေသာ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈျဖစ္သည္။
ထိုစဥ္ကေတာ့ ခိုင္သည္သာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ေဆာင္းေလေအးေအးတိုက္တက္ေသာ မနက္ခင္း တစ္ခုတြင္ ေမြးဖြားသည့္ခိုင့္အတြက္ သူ႕ေမြးေန႕ေရာက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္က အေႏြးထည္လွလွေလး၊ သို႕မဟုတ္ ဦးထုတ္လွလွေလးေတြေပးတတ္သည္။ တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးေပါက္ေပါက္ႏွင့္ ကိုယ္တုိင္ ႀကိဳးစားပမ္းစားလုပ္ထားသည့္ ဇာနား တပ္ လက္ကိုင္ပု၀ါေလးကို အမွတ္တရအျဖစ္ ေပးမိသည္တြင္ ခိုင္သည္ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းသြားသည္။ သူ႕အရပ္ပုပုေလးႏွင့္ ေျခဖ်ားေထာက္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ေမးဖ်ားကို မမီ့တမီ နမ္းခဲ့ ဖူးသည္။ ထိုေန႕ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ျမဴေတြပိတ္ေနသည့္ သည္လမ္းေလးထဲရွိ ပ်ဥ္းမပင္ႀကီး တစ္ပင္ေအာက္တြင္ေရာက္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ခိုင့္၏ ထိုအနမ္းေလးရခဲ့စဥ္ခဏမွာပင္ သည္ေကာင္မေလးဟာ ငါနဲ႕ တစ္သက္တာ အတူရွိရမည့္သူဟု မွတ္ထင္ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ သည္သစ္ပင္ႀကီးေအာက္တြင္ပင္ နင့္ကိုငါ မခ်စ္ေတာ့ဘူး ခုိင္ဟု ေျပာထြက္လာလိမ့္မည္ဟု မထင္မွတ္ခဲ့မိပါ။
မမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္စတင္ေတြ႕ဆံုရသည္ကေတာ့ ကံၾကမၼာ၏ အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္တြင္ ခိုင္အျပင္းဖ်ား၍ ေက်ာင္းပ်က္ရက္ေတြမ်ားကာ လက္ေတြ႕မ်ားမ၀င္ႏိုင္၊ စာေမးပြဲပင္ ၀င္မေျဖႏိုင္ခဲ့။ ထိုကာလမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ တည္း ေငါင္းစင္းစင္း ေက်ာင္းတက္ရင္း ၊ စာေတြက်က္ရင္း ခိုင့္ကို တစ္ရံမလပ္ စိတ္ပူေနခဲ့ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ဘြဲ႕ရသည့္ႏွစ္တြင္ ခိုင္က ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ျပန္တက္ေနရၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ေက်ာင္းမတက္ရ သျဖင့္ ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ခင္မင္သူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေသာ မိန္းကေလးမို႕ ေက်ာင္းတြင္ ေပ်ာ္၍သာ ေနပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္သာ ဟိုသင္တန္းတက္၊ သည္သင္တန္းတက္ရင္း ခိုင္မရွိသျဖင့္ ဟာတာတာ ျဖစ္ေနရသည္။ ထိုစဥ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မမ ေတြ႕ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
မမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အဂၤလိပ္စာတန္းတြင္ ဆံုမိခဲ့သည္။ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေျဖာင့္ေျဖာင့္၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ ခႏၶာကိုယ္ သြယ္သြယ္ႏွင့္ စကားေျပာရင္း ေခါင္းငံု႕သြားတတ္ေသာ မမ၏ ဟန္ပန္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ရင္း အရပ္ပုပု မ်က္ႏွာလံုးလံုးေလးႏွင့္ ဆံပင္တိုေလး ၀ဲေနတတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို ခိုစီးခဲ့သည့္ ခိုင့္ကို ေမ့သလိုလိုျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ မမ၏ ရွည္ရွည္သြယ္သြယ္ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက စႏၵယား တီးတတ္သည္ဆိုေတာ့ မမအတြက္ စႏၵယား တစ္လံုးပင္ အေျပး၀ယ္ေပးခ်င္သလိုလိုျဖစ္ရျပန္သည္။ ထိုကာလမ်ား၏ ညေနခါမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္တြင္းမွ ခိုင္ဆိုေသာ မိန္းကေလးသည္ တိတ္တိတ္ကေလး ေျပးပုန္းေနသလိုလိုပင္။
သင္တန္းဆင္းသည့္ တစ္ညေနတြင္ မမက အေအးေသာက္ၾကရန္ေျပာၿပီး လူရွင္းေသာ အေအးဆိုင္ တစ္ဆိုင္တြင္ ထိုင္ၾကသည္။ မမက သည္ေန႕သည္ သူ႕အေမ ဆံုးသည့္ေန႕ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာကာ ကၽြန္ေတာ့္ ပခံုးတြင္ ေခါင္းမွီကာ မ်က္ရည္ေတြ က်ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေရာ။ မမကိုသနားသည္လား၊ ပခံုးေပၚက မ်က္ရည္မ်ားကို ရင္ခုန္မိသည္လား မဆိုႏိုင္ မမပခံုးကို ေဖးမထားရင္း မမဆံႏြယ္မ်ားကို နမ္းရိႈက္ေနမိ ခဲ့သည္ ထင္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ခိုင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲရွိ ေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ စတင္ငိုေနေလေတာ့မည္ ဆိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ မေတြးမိခဲ့ပါ။
မမႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သြားၾကၿပီဟု ယူဆမိၾကၿပီး တစ္လေလာက္တြင္မွ ခိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဖြင့္ေျပာျဖစ္ ခဲ့သည္။ သည္လမ္းထဲရွိ ပ်ဥ္းမႀကီးေအာက္မွာပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က ေႏြရာသီမို႕ ပ်ဥ္းမပန္းေတြ လႈိင္လႈိင္ ပြင့္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေအးစက္စက္ရွိႏွင့္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အမူအရာမ်ားကို ခိုင္က မရိပ္မိသလို ဟန္ေဆာင္ေနခဲ့ သည္။ သို႕ရာတြင္ ခိုင့္မ်က္လံုးမ်ားက စိုးရိမ္မႈေတြႏွင့္။
ထိုညေနက ခိုင္က စိတ္ထဲမရႊင္လန္းေန ေသာ္လည္း ရႊင္လန္းခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနခဲ့ သည္မွာ သိသာလြန္းလွသည္။ သူ႕အရပ္ေလးႏွင့္ ပ်ဥ္းမပင္ႀကီးကို လက္လွမ္းရင္း ပ်ဥ္းမပန္းကို ခူးဖို႕ႀကိဳးစားေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာရမည့္ စကားကို ျပင္ဆင္ေနရင္း သူလွမ္းေနသည့္ ပန္းေလးကို ခူးေပးလိုက္ေတာ့ ခိုင္က နားရြက္ၾကားညွပ္ရင္း ငါလွလား ဟု ေမးသည္။
နင့္ကိုငါ မခ်စ္ေတာ့ဘူးခိုင္ ဆိုသည့္ အေျဖသည္ ခိုင္ေမးသည့္ ေမးခြန္းႏွင့္ မည္သို႕မွ် မသက္ဆိုင္ပါေသာ္လည္း တဒဂၤအတြင္း သူေရာကၽြန္ေတာ္ပါ တိတ္ဆိတ္သြားပါသည္။ ခိုင္က သူ႕မ်က္လံုး၀ိုင္းစက္စက္မ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မယံုႏိုင္သလို ၾကည့္ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ မခံႏိုင္ပါ။ ခိုင္တစ္ေယာက္ စကားမ်ား ဆြံ႕အကာ အသက္ရွဴသံ ျမန္ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္မခံႏိုင္ပါ။ ခိုင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘက္ကိုတြန္းကာ ေအာ္လိမ့္မည္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိုက္လိမ့္မည္ ဟု ေတြးထင္ထားခဲ့ေသာ္လည္း တကယ္တမ္းတြင္မူ ခိုင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထို ကဲ့သို႕ မဆက္ဆံခဲ့ပါ။
" ငါသိပါတယ္ ဖိုးေက်ာ္။ ငါသိပါတယ္။ နင္သင္တန္းမွာ ဘယ္သူနဲ႕ တြဲေနတယ္၊ ဘယ္ေတြသြားတယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္။ ငါေလ နင္ေပ်ာ္မလားလို႕ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တာ။ နင္ေပ်ာ္ေနေတာ့လည္း ခဏပဲ ေနမွာပါလို႕ ငါေတြးထင္ခဲ့တာ။ ငါ့ကိုေတာ့ လမ္းခြဲစကားေျပာရေလာက္ေအာင္ သူနဲ႕မေလးနက္ပါဘူးလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားေပးခဲ့တာ။ နင္သူ႕ကို ငါ့ထက္ခ်စ္သြားတာလားဟင္"
ခိုင္က ပါးေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို မသုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္းေမးေနခဲ့သည္။ သူ႕မ်က္ရည္မ်ားက ပါးျပင္မ်ားမွတစ္ဆင့္ သူ႕လည္တိုင္တစ္ေလွ်ာက္ဆင္းသြားၿပီး အက်ီလည္၀ိုက္တစ္ခုလံုး စိုနစ္ေနခဲ့ေလသည္။
ခိုင့္ရဲ႕အေမးကိုလည္း စိတ္မ၀င္စား၊ ဘယ္လိုေျဖရမည္ကိုလည္း မသိဘဲ သည္မ်က္ရည္မ်ားကိုသာ အေၾကာင္း မရွိ ၾကည့္ေနမိခဲ့သည္။
" ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ ဖိုးေက်ာ္ရယ္။ ငါမေကာင္းတာေတြရွိိတယ္ ငါျပင္ပါ့မယ္။ ငါ့ကိုေတာ့ ထားမသြားဘူး မို႕လား။ နင္နဲ႕ငါရဲ႕ သံေယာဇဥ္က ဘယ္ႏွႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီလဲ ဖိုးေက်ာ္ရယ္။ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္"
ခိုင့္အသံမ်ားက ေ၀းသြားလိုက္၊ နီးလာလိုက္ျဖစ္ေနသည္။ ခိုင္လွဲခ်ထားသည့္ စက္ဘီးက ဘီးေလးမ်ားက ေလတိုက္သျဖင့္ လည္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္နားတြင္ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ပ်ဥ္းမပန္းေလးတစ္ပြင့္ ေၾကြက်ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ပ်ဥ္းမပန္းကို အဓိပၸါယ္မရွိ ေကာက္ယူၾကည့္ရင္း ပြင့္ခ်ပ္ေတြကို ေျခြေနခဲ့သည္။
"ခိုင္ ငါလည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ နင္နဲ႕ေတာ့ ငါလမ္းခြဲေတာ့မယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ငါနင့္ကို မခ်စ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ ေသခ်ာေနၿပီ။ နင္လည္း နင့္ကိုမခ်စ္ေတာ့တဲ့သူနဲ႕ လက္တြဲဖို႕မစဥ္းစားပါနဲ႕ေတာ့"
ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုစကားမ်ားကို ခပ္သုတ္သုတ္ေျပာၿပီး လွည့္ထြက္ခဲ့သည္။ ခိုင္တစ္ေယာက္ မည္သို႕ ျဖစ္က်န္ ရစ္မည္ကုိ မစဥ္းစားမိဘဲ မနက္ျဖန္ မမကို သတင္းေကာင္းေပးႏုိင္ၿပီဟု ေတြးကာ ကၽြန္ေတာ္ ယုတ္ညံ့စြာ ေပ်ာ္ ရႊင္ခဲ့မိသည္။
ေနလည္း၀င္စျပဳေနၿပီ။ ေမွာင္ရိပ္သန္းလာသျဖင့္ ပိုးေကာင္မႊားေကာင္ေလးမ်ားတ၀ီ၀ီပ်ံေနၾကသည္။ ညေနေလကလည္း ေအးလွသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွီေနရာ ပ်ဥ္းမပင္ႏွင့္ သူ႕ေဘးမွ ကုကၠိဳပင္အကိုင္းမ်ား ပြတ္တိုက္ေနသံသည္ ခိုင္ဆံုးၿပီ ခိုင္ဆံုးၿပီ ဟု ေျပာေနသလိုပင္။ ကၽြန္ေတာ္ မၾကားရက္ႏိုင္စြာ နားကို ပိတ္လိုက္ မိသည္။
တစ္ရပ္ကြက္ထဲ ေနေသးေသာ္လည္း မေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ့သည့္ခိုင္သည္ တစ္ညေနတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္၍ လာသည္။ ျဖဴေဖ်ာ့ေတာ့စြာျဖင့္ မ်က္ႏွာလံုးလံုးေလးက ေခ်ာင္က်၍ ေနသည္။ မ်က္လံုး၀ိုင္းေလးမ်ားရွိေနေသးေသာ္လည္း အေရာင္မ်ားက ေတာက္ပ မေနေတာ့။
"ငါေနမေကာင္းလို႕ ေတာင္ႀကီးမွာ အနားသြားယူရမယ္ ဖိုးေက်ာ္။ နင့္ကို လာႏႈတ္ဆက္တာပါ။ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ေတြ႕ရမယ္မသိဘူးေလ။ နင္ငါ့ကို မေတြ႕ခ်င္မွန္းသိပါတယ္။ ငါကေတာ့ နင့္ကို ေတြ႕ခ်င္ေနတုန္းပဲ ဆိုတာ နင္သိေစခ်င္လို႕ပါ" ခိုင္က အၿပံဳးမရွိေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ႀကိဳးစားေျပာေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အၿပံဳးမရွိေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ပင္ နားေထာင္မိခဲ့ပါသည္။ ခိုင္ဘာေရာဂါျဖစ္ေနသည္လဲ၊ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာ လဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္ေနခဲ့လား၊ မသိခ်င္ဘဲ ရွိေနခဲ့လား မမွတ္မိေတာ့ေသာ္လည္း ခုခ်ိန္တြင္ ႀကီးစြာေသာ ေနာင္တ သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖိစီး၍ ေနပါသည္။
ခိုင္တင္ႀကိဳ မွန္းခဲ့သလိုပင္ ကၽြန္ေတာ္ မမႏွင့္ ၾကာရွည္စြာ မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ပ်ဥ္းမပင္ႀကီးေအာက္တြင္ ခိုင့္ကို ကၽြနေတာ္ ရက္ရက္စက္စက္ ထားခဲ့သလို မမကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို လမ္းခြဲခ်ိန္တန္ၿပီဟု သူယူဆခ်ိန္တြင္ မသိလို မသိဘာသာ ထားခဲ့ပါသည္။ အတံု႕အလွည့္ကို လက္မခံခ်င္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မမကိုလည္း မေတာင့္တေတာ့သလို၊ ခိုင္ဆီကိုလည္း ျပန္သြားရန္ မည္သို႕မွ် မရဲပါ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္အျဖစ္ ျပန္လည္ရပ္တည္ရန္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရွာေဖြဆဲမွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္ေက်ာကို အျမဲ ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းကေလး ခိုင္သည္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်စြာ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေခ်ၿပီ။
လွပေနေသာ ဘ၀ကို မလွပေစရန္ ကုိယ္တိုင္ဖ်က္ဆီးခဲ့ရာတြင္ ခိုင္သည္ ဓားစားခံတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ခဲ့ရရွာ သည္။ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ပင္ ခိုင္ထြက္သြားခဲ့ရသည္ျဖစ္ေစ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ခိုင့္ကို တမ္းတ လြမ္းဆြတ္ရသည့္ ကၽြန္ေတာ္သည္သာ အရႈံးသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။
ေႏြဦးသို႕ ေရာက္ေတာ့မည္။ ပ်ဥ္းမပန္းေတြလည္း ပြင့္ဦးမည္။ ခိုင့္၏ စက္ဘီးေလးႏွင့္ ခိုင္ဆိုေသာ မိန္းကေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္လာေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။
မိ
0 comments:
Post a Comment