“ဥ”
|
10:21 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ကံ စိတ္ ဥတု အာဟာရခ်င္းက တျခားစီ မဟုတ္လား။ အမ်ားဆုံး စကားေျပာသြားတာကေတာ႔ ျမန္မာျပည္မွာ လူျဖစ္လာရတဲ႔၊ ႀကီးျပင္းေနထိုင္ရတဲ႔၊ မစြန္႔ခြာႏိုင္ပဲ အသက္ထက္ဆုံး ခင္တြယ္ေနမိတဲ႔ ကံ က အဓိက ျဖစ္မွာေပါ႔။ ကံ ကံ၏အက်ဳိးကို လက္ခံတဲ႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတာ႔ ဒီေလာက္ပဲ ရွင္းျပတတ္တယ္။
ဒါေပမယ္႔ သူေျပာတဲ႔ အားမလိုအားမရ ခံစားခ်က္ႀကီးကိုလည္း သိပ္ကို နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ သိတဲ႔တတ္တဲ႔သူဆိုတာ မဟုတ္မဟတ္လူေတြ မေထာ္မႏွမ္းလုပ္ေနရင္ အင္မတန္ အသည္းယားေလ႔ရွိတာကလား။ အခုရက္ပိုင္းအတြင္း သူ႔လို မခ်င္႔မရဲ ခံစားခ်က္နဲ႔ ေဒါက္တာကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ မခ်ိတင္ကဲ စေတးတပ္စ္တစ္ခု ဖတ္လိုက္မိပါတယ္။ သူ႔ကိုသာ သမၼတႀကီးခဏေပးလုပ္၊ အခုလက္ရွိလုပ္ေနတာထက္ မသာရင္ သူ႔ဘာသူ သတ္ေသသြားမယ္တဲ႔။ အခုေလာေလာဆယ္ လူငယ္လူရြယ္ေတြထဲမွာ သမၼတေနရာဆက္ခံနိုင္မယ္႔ အရည္အခ်င္းျပည့္မီသူ တစ္ေယာက္မွ မရွိတဲ႔အတြက္ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္၊ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ႔ ဘဘေပ်ာ႔စိစိန္က ေဗဒါပ်ံ အံကိုခဲၿပီး နန္းစံလ်က္ပဲ ဆက္လုပ္ရဦးမယ္ ဆိုလို႔ အားနာသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ ကိုယ္႔မိကိုယ္႔ဘသာဆိုလည္း သည္အခ်ိန္သည္အရြယ္ႀကီးအထိ အရႈပ္ထုပ္ေပါင္းစုံ ေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး ဘဝကူးေကာင္းမယ္႔ တရားဘာဝနာပြားမ်ားဖို႔ အခ်ိန္မေပးႏိုင္တာ သားသမီးေတြအေနနဲ႔ သိပ္တကိုယ္ေကာင္းဆန္ရာက်သြားၿပီ။ တသက္လုံး လုပ္လာတဲ႔ ကုသိုလ္ေတြ ေတာင္ပုံရာပုံရွိလည္း ဘဝကူးရင္ ကပ္သြားမယ္႔ ေဇာစိတ္ေစတနာကသာ ဝုန္းကနဲဒိုင္းကနဲ အက်ဳိးေပးသန္မွာ မဟုတ္လား။ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ တစ္ရက္တက္လိုက္ရင္ေတာင္ အဲ႔ေလာက္ အကုသိုလ္မ်ားတာ တိုင္းျပည္ႀကီးကို တစ္ရက္အုပ္ခ်ဳပ္ၾကည့္။ ဘယ္ေလာက္ အကုသိုလ္စိတ္ေတြ ျဖစ္လိုက္မလဲ။ ေနဝင္ခ်ိန္ကို ဒါႀကီးေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းရင္ ပစၥဳပၸန္ တမလြန္ ဘယ္ဟာမွ ေကာင္းဖို႔ရာ မျမင္ဘူး။ သူ႔ခမ်ာ နားခ်င္လ်က္နဲ႔ လူငယ္ေတြကို စိတ္မခ်လို႔ ဆက္လုပ္ေနရတယ္ဆိုရင္ျဖင္႔ ေသရင္ေတာင္ အေသေျဖာင္႔ႏိုင္စရာအေၾကာင္း မရွိ။ သနားပါတယ္။ ဒီေလာက္ႏွိပ္စက္ရ ေတာ္ေရာေပါ႔။
တကယ္ေတာ႔ သူက ကိုယ္တို႔ဆီမွာ ေဟာက္ဆာဂ်င္ကို အာကရံပါကရံေလာက္ ဆင္းသြားခဲ႔တာဆိုေတာ႔ အလုပ္ထဲက ဆရာဝန္ေတြ နိစၥဒူဝ ရင္ဆိုင္ရုန္းကန္ေနရတာေတြကို နားလည္ဖို႔ ခက္ပါလိမ္႔မယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကိုယ္တို႔တေတြ ျပတ္က်န္ခဲ႔ၿပီ။ ယိုးဒယား စကၤာပူကို ဘယ္လိုမွ လိုက္မမီႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ မဂၤလာဒုံကေနတက္သြားတဲ႔ ေလယာဥ္ႀကီးေတြေပၚမွာ
ျမန္မာလူနာေတြ ဘယ္ေလာက္ပါပါသြားတယ္ ထင္သတုန္း။ အေရးႀကီးတယ္ အေသမခံနိုင္ဘူးဆိုတဲ႔ ဂီးေဆာင္ေက်ာင္းေတြမွန္သမွ် စျမင္းေဒါသေလးမ်ား တစ္လာရင္ ဟိုဘက္ေျပး ဝမ္းခ်ဴပလိုက္ရမွ ေနသာထိုင္သာ ရွိသြားတာ မဟုတ္လား။ ကိုယ္တစ္ခါ ေျပာဖူးပါတယ္။ ေရႊဖင္ႏႈိက္ခြင္႔ရတဲ႔ ကိုယ္တို႔ဆီက ေရႊဆာဂ်င္ႀကီးတစ္ေယာက္ဆို လက္ေတာင္ မေဆးႏိုင္ပဲ ေရႊခ်ထားမေလာက္ အာဘြားအာဘြား လပ္ကီးဖင္းဂါးလုပ္ေနတာ ျမင္ခဲ႔ဖူးပါတယ္ဆို။ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္တဲ႔သူမွန္သမွ် အေရးရယ္အေၾကာင္းရယ္ဆို ဟိုမွာပဲ ေျပးကုၾကတာ။ မလႊဲသာလို႔ ကိုယ္တို႔ေဆးရုံေရာက္လာတယ္ဆို ခဏတျဖဳတ္ ခံပြင္႔ကို ကုံးဖို႔။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္တို႔ဘက္က အဲ႔ဒါေတြကို ဘယ္႔ႏွယ္မွ မခံစားရဘူး။ ခံစားဖို႔လည္း အခ်ိန္မေပးႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ မကုခ်င္လို႔ ကုိယ္႔ထက္သာရာေရြးသြားသူေတြကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ခြင္႔လႊတ္တယ္။ ကိုယ္တို႔ ျပႆနာက သည္မွာ ကိုယ္မကုရင္ မ်က္စိေအာက္တင္ အသက္ထြက္သြားမယ္႔သူေတြ၊ ကိုယ္႔ဆီကလြဲ ဘယ္ကိုမွလည္း မသြားနိုင္တဲ႔သူေတြကို ကိုယ္ကလြဲ ဘယ္သူမွ ကုမယ္႔သူမရွိလို႔ နင္ၿပီးနင္ဆင္းကုေနတာ။ အဖိတ္အစင္ ဟိုမွာထက္ မ်ားခ်င္မ်ားလိမ္႔မယ္။ ထိုင္ၾကည့္ေနလို႔ အကုန္ဖိတ္ကုန္မွာထက္စာရင္ ကိုယ္က်ဳံးလို႔ရသမွ် အသားတင္ေလ။ ငုံးဖင္နဲ႔ ဆန္႔သေလာက္ အႀကီးဆုံးဥတစ္ဥေတာ႔ မရပ္မနားအုေနတာခ်ည့္ပဲ။ ၾကက္ဥမွ လိုခ်င္သပဆို ၾကက္မဖင္သြားႏႈိက္ၾက။
သည္အခါမွာ သူတို႔ဘက္က ေျပာလာတာက “ဟုတ္တယ္။ အဲ႔ဒါ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပကတိ လက္ရွိအေျခအေန။” ဒါေပသိ ဒီအေျခအေနကို လက္ခံၿပီး ဒီအတိုင္းဆက္သြားေနလို႔ေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ တိုးတက္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေျပာင္းလဲပစ္ရမယ္။ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲရမလဲ သူတို႔သိတယ္။ သူတို႔ဟာ ႏြားေျခရာခြက္ထဲက ဖားသူငယ္ေတြ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ သူမ်ားက်န္းမာေရးကို တေထာင္႔တေနရာက ထိထိေရာက္ေရာက္ ဝင္ထမ္းေနတဲ႔သူေတြျဖစ္တယ္။ ဘာေတြကို ဘယ္လိုျပဳျပင္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲသြားမယ္ ေကာင္းေကာင္းသိတဲ႔အတြက္ သူတို႔ကို လုပ္ခြင္႔ေပးေစခ်င္တယ္။ သူတို႔လည္း ကိုယ္႔တိုင္းျပည္အတြက္ လုပ္ေပးခ်င္တဲ႔ ေစတနာ ရွိတယ္။ သိပ္ေကာင္းတဲ႔ အၾကံဥာဏ္ေပါ႔ဗ်ာ။ လက္ခံပါတယ္။ အဲ႔ဒါ Brain Regain ေလ။ သူမ်ားတိုင္းျပည္ကို လွ်ံထြက္သြားခဲ႔ေသာ ကိုယ္တို႔ဆီက ဦးေႏွာက္ေတြ အရင္းအႏွီး အေတြ႔အၾကဳံႏွင္႔တကြ ကိုယ္႔တုိင္းျပည္ကိုယ္ ျပန္ဝင္လာတာ။ သို႔ေသာ္လည္း ျပႆနာ တစ္ခုက ရွိေနတယ္။ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္မွာ သိတဲ႔တတ္တဲ႔သူေတြ ေနရာမရတာ သူတို႔မသိဘူးလား။ အျပင္က ျပန္ဝင္လာတဲ႔ ဘရိန္း မေျပာနဲ႔ ေလာေလာဆယ္ အရွင္လတ္လတ္ႀကီး ျပည္တြင္းမွာ ရွိေနဆဲ ဘရိန္းႀကီးေတြေတာင္ လူမွန္ေနရာမွန္ သုံးထားတာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိဘူး။ “ျပဒါးရွင္ ေပးခ်င္ရဲ႕ သည္အေရး။ ေဇာ္ဂ်ီေမာင္ ငါအမွန္စစ္ေသာ္လည္း ေလာ္ဘီေကာင္မသာခ်န္ရစ္လို႔ စိတ္ညစ္တယ္ေလး။” ျဖစ္ေနရၿပီ။ သည္မွာက သိတဲ႔တတ္တဲ႔သူေတြကို ေနရာမေပးဘူးေလ။ ကိုယ္နဲ႔သိတဲ႔သူပဲ တတ္တတ္မတတ္တတ္ ေနရာေပးထားတာ။
လက္ငင္းဥပမာ ျပမယ္။ မဟုတ္ဘူးဆို ျငင္း။ ဟီလာရီႀကီး လာသြားတုန္းက ျမန္မာအစိုးရအဖြဲ႔ထဲမွာ မိန္းမဆိုလို႔ မူးလို႔ေတာင္ ရွဴစရာ မရွိဘူး။ အဲ႔ဟာမႀကီးကလည္း စစ္တပ္ကလူေတြ ဝတ္စုံလဲထိုင္ပါတယ္ဆိုမွ ေယာက်ၤားႀကီးေတြခ်ည့္ ေတြ႔ေတာ႔မေပါ႔။ ယၾတာသေဘာနဲ႔ ခ်ိတ္ထမီေတြ ေရာင္စုံဝတ္ျပထားၿပီပဲ။ ေတာ္ေရာေပါ႔။ ခါးကဟာေတာ႔ ျဖတ္ေဖာက္ခ်ဳပ္ လုပ္စရာလား။ ပုန္းေနေတာင္ အျပင္မွာပဲ ဆြဲစားမယ္။ သည္ထဲမွာေတာ႔ အိုႀကီးအိုမေတြ သူငယ္ေထာင္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ ခက္တာက ဟိုအေမရိကန္မက Gender Balance issue နဲ႔ ကိုင္ေပါက္လိုက္ရင္ ကိုယ္႔ဘက္က မေျပးေသာ္ ကန္ရာရွိတာမို႔ စတိေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေတာ႔ ရေအာင္ ထည့္မွ ျဖစ္ေတာ႔မယ္။ အဲ႔သမွာတင္ ေျမြကကိုက္ျပန္ေရာ။ ဟိုဟာမႀကီး အစိုးရအဖြဲ႔ထဲ အဝင္ခံလိုက္လို႔ကေတာ႔ အကုန္လုံး မ်ဳိးကန္းကုန္မယ္။ သူတို႔က သည္ယုန္ျမင္လို႔ သည္ျခဳံထြင္သလားမသိ။ ေနာက္ဆုံးၾကံရာမရတဲ႔အခါ အိမ္ကဟာမႀကီးရဲ႕ ေဘာ္ဒါေဘာ္ခ်က္ေတြကို အရည္အခ်င္းနဲ႔ကိုက္ညီ စံမီပါေပသည္ဆို တန္းစီၿပီး ဝန္ႀကီး ဒုဝန္ႀကီး အသီးသီး ေပးပလိုက္ေလတယ္။ အိုးေခ။ ဝဲလ္ဒန္း။ ပြဲသိမ္းၿပီ။ ဘယ္႔ႏွယ္ရွိစ။ ဘယ္႔နွယ္ရွိရမတုန္း၊ အခုလို ေရထဲမိုးထဲက်မွ ခမ်ားတို႔ ေရႊခ်ထားတဲ႔ သစ္ငုတ္ေတြက လႈပ္ကို မလႈပ္ႏိုင္မွန္း သိသာေတာ႔တာ။
မယုံရင္ ပုံျပင္မွတ္ေပါ႔ဗ်ာ။ ကုိယ္တို႔ေမြးေရဘဘႀကီးဟာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈကို ေလွ်ာ႔ခ်ဖို႔ ဝန္ကေတာ္ ဝန္မင္းမ်ားကိုပါ တပိုင္တနိုင္ ေမြးျမဴေရး အားေပးတဲ႔အေနနဲ႔ ဘဲတအုပ္တမစီ လက္ေဆာင္နွင္းသတဲ႔။ ဘဲတအုပ္တမဆိုတာ သိသလား။ အထီးကတစ္ေကာင္ အမကေျခာက္ေကာင္ ဆို အေနေတာ္ေလာက္ပဲ။ ဘာမွလုပ္စရာမလို တေန႔ ဥတစ္လုံးမွန္မွန္က်ေတာ႔တာ။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္အိမ္မွာေတာ႔ အႀကီးအက်ယ္ ျပႆနာတက္ေတာ႔တယ္။ ဘဲ ၇ ေကာင္ ေမြးထားလ်က္နဲ႔ ေန႔တိုင္း ဘဲဥ ၆ လုံးပဲ ထြက္တာဟာ ဘယ္မေအေပး ျဖတ္စားလပ္စား လုပ္ေနသလဲမွ မသိတာ။ လူမ်ား မအဘူးမွတ္ေန။ မိုးလင္းတိုင္း အဆဲခံေနရတာနဲ႔ အိမ္ကအေစာင္႔ေတြခမ်ာ တစ္ေန႔ဘဲဥတစ္လုံး ဝယ္ဝယ္ထည့္ၿပီး ကိုယ္စားအုေပးလိုက္ၾကရသတဲ႔။ ျပည္ေထာင္စုအဆင္႔ဦးေႏွာက္က အဲသေလာက္ကို ငုံးဖင္ ၾကက္ဆင္ဥေမွ်ာ္ေနတာ ဘယ္သူ႔အလြန္တုန္း။
ခင္ဗ်ားတို႔မွ မခ်င္႔မရဲ အကုသိုလ္တက္ရတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္လည္း ခုရက္ပိုင္း ဘာမွ လုပ္ခ်င္စိတ္မရွိ။ ငုတ္တုတ္ေမ႔။ လုပ္ေပးခ်င္ေပမယ္႔ လုပ္ေပးခ်င္စိတ္ရွိေပမယ္႔ လုပ္ေပးနိုင္တဲ႔ေနရာမွာ မရွိလို႔ တိုင္နဲ႔ေခါင္းနဲ႔သာ ေျပးေျပးေဆာင္႔ခ်င္ေတာ႔တယ္။ ရွိစုမဲ႔စုကေလးေတြ လွဴဖို႔ႀကဳိးစား၊ အဝတ္အစားဘီရိုႀကီး ဆြဲဆြဲဖြင္႔၊ ကယ္ဆယ္ေရးသြားမယ္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လိုက္လိုက္ေတြ႔။ ဒါပဲ တတ္ႏိုင္တယ္။ သည့္ထက္ မပိုေတာ႔ဘူးလား။ ဟိုးတစ္ႏွစ္က ဂ်ပန္ကို Disaster Management အတြက္ ၂ လ ေတာင္ သြားထားတယ္ေလ။ အဲ႔တုန္းက သင္လာတဲ႔ပညာေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ပလဲ။ ဘယ္မွ မေရာက္ပါဘူး။ ဘယ္နားသြားသုံးရမလဲ ေျပာ။ ဘယ္သူကမွ ကိုယ္႔အသုံးမခ်တဲ႔ကိစၥ။ ကိုယ္တတ္သမွ် မွတ္သမွ် သူမ်ားလည္း တတ္ပါေစေတာ႔လို႔ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚမွာ အိပ္သြန္ဖာေမွာက္ စာေတြအမ်ားႀကီး ေရးျပခဲ႔တယ္ေလ။ ဂ်ာနယ္ေတြထဲလည္း ပါခဲ႔သားပဲ။ ၾကာၿပီဆိုေတာ႔ ေမ႔ေလာက္ၿပီမို႔ ကိုယ္႔စာမ်က္နွာေပၚမွာ ျပန္ျပန္ရွယ္ထားတာ ခါေတာ္မီ ပရိသတ္ဆြယ္ဖို႔ မဟုတ္ရေပါင္။ ဖတ္မိၾကပါေစ။ သတိထားႏိုင္ၾကပါေစ ဆိုတဲ႔ စိတ္နဲ႔ပဲ တင္ေနတာ။
သည္အခါက်မွပဲ “သူ႔ကၽြန္မခံၿပီ” ရိုက္တုန္းက စံရွားတင္ႀကီး ေျပာစကားကို နားထဲကမထြက္ေအာင္ ၾကားေယာင္ေနတယ္။ ပါေတာ္မူခန္းရိုက္တဲ႔အခါ ပရိသတ္ကလည္း အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းကိုး။ အဂၤလိပ္စစ္တပ္ႀကီးနဲ႔ ဘီဒိုေပၚ ေမာင္ႏွံတင္လို႔ ေဆာင္ပ်ံပလႅင္ ေဂါဝိန္နန္းကို ျမန္းၾကြရွာေလၿပီ ဆိုတဲ႔အခန္း။ ဇာတ္ကားတစ္ကားလုံးရဲ႕ အထြဋ္အထိပ္။ ဇာတ္ေဆာင္ဇာတ္ေကာင္ေတြကလည္း တေလွႀကီး။ ဆင္ျဖဴမရွင္ လုပ္တဲ႔ စံရွားတင္ႀကီးကေတာ႔ ကင္မရာမန္းကို ေျပာတယ္။ “ဟဲ႔။ နင္တို႔ ငါ႔မ်က္နွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ကလို႔စ္အပ္ယူစမ္း။ ငါ ဒီမွာ အရမ္းခံစားေနရၿပီ။” တဲ႔။ အဲ႔တုန္းကေတာ႔ “သည္အမယ္ႀကီးအိုႏွယ္။ ထင္ေပၚခ်င္ျပန္ေရာ။” လို႔ ေအာင္႔ေမ႔တာ။ အခုမွ နားလည္တယ္။ ကိုယ္ကဘယ္လိုပဲ မုဒ္အျပည့္နဲ႔ ေသေလာက္ေအာင္ ဈာန္ဝင္စားၿပီး သရုပ္ေဆာင္ျပပါေစ။ ရာေသာေထာင္ေသာ လူအုပ္ႀကီးအလယ္မွာ ေရာေကာေသာေကာနဲ႔ ဘယ္သူမွ သတိထားမိမယ္ မဟုတ္ဘူး။ “ေဟာဟိုမွာ စံရွားတင္ႀကီးလည္း ပါသကိုး” ေလာက္ပဲ ျမင္မယ္။ ကုိယ္ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ ေရးေနသမွ် စာေတြဟာလည္း စံရွားတင္ ပါေတာ္မူခန္းထဲ ဝင္ေလွ်ာက္ေနတာနဲ႔ ဘာမွမထူးဘူး။ ဖတ္ခ်င္တဲ႔သူ နည္းနည္းပါးပါး ဖတ္လိမ္႔မယ္။ အေျပာင္းအလဲအတြက္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ မေရရာတဲ႔ ကိစၥ။ အျဖစ္ႏိုင္ဆုံး အေျပာင္းအလဲဟာ ေသာက္ျမင္ကပ္လို႔ ေထာင္ထဲထည့္ထားတာပဲ ျဖစ္လိမ္႔မယ္။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ အခုတတိုင္းလုံးတျပည္လုံး ေရႀကီးေနတဲ႔ကိစၥမွာ ကိုယ္႔ဘက္က ငါးရိုးမ်က္လက္တို ခံစားခ်က္နဲ႔ ေနမထိထိုင္မသာကို ျဖစ္ရတယ္။ လုပ္ႏိုင္တဲ႔သူေတြ လုပ္ခြင္႔မရဘူး။ လုပ္ခြင္႔ရတဲ႔သူေတြ မလုပ္နိုင္ဘူး။ အဲ႔ဒါ ကုိယ္တို႔ရဲ႕ ျပႆနာပဲ။ “ပါးစပ္နဲ႔ ေျပာတာ လူတိုင္းတတ္တယ္။ နင္လာလုပ္ၾကည့္။ ေဘးထိုင္ဘုေတာမေနနဲ႔” လို႔ လွမ္းေခၚရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ လို႔ ေအာင္႔ေမ႔မိတယ္။
အင္မတန္ခါးသည္းၿပီး ရင္နာစရာေကာင္းလွတဲ႔ နာဂစ္တုန္းကလို အျဖစ္မ်ဳိးဟာ ကိုယ္႔သက္တမ္းအတြင္းမွာပဲ ဒုတိယတစ္ႀကိမ္ ျပန္ေက်ာ႔လာၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔ အရင္အမွားေတြပဲ ထပ္မွားခ်င္ေနသလဲ စဥ္းစားလို႔ကို မရဘူး။ “ဘာမွ မစိုးရိမ္ရဘူး။ စိတ္ခ်ပါ စိတ္ခ်ပါ။” ေအာ္ေနတဲ႔ ဆည္ႀကီးေတြရဲ႕ ၾကံခိုင္မႈကို သံသယလည္း မရွိပါဘူး။ အျငင္းလည္း မပြားပါဘူး။ ဆည္ေအာက္က ရြာကေလးေတြရဲ႕ ၾကံခိုင္မႈကိုလည္း သံသယမရွိသလို အျငင္းလည္း မပြားဘူး။ ကိုယ္ေတြ႔မ်က္ျမင္။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ ကိုယ္႔အမ်ဳိးခ်ည့္ပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလဲ သူတို႔ဘာမွ မေျပာခင္ကတည္းက ခေရေစ႔တြင္းက် အကုန္သိတယ္။ အစိုးရမ်က္စိ မရွိေပမယ္႔ ေတာပါးစပ္ ေတာနား၊ ေသြးကလည္း စကားေျပာတယ္။ စာတစ္လုံးမွ မတတ္လည္းပဲ လူေရာႏြားေရာေတာ႔ အေသမခံပါဘူး။ လြတ္ေအာင္ရုန္းၾကတာေပါ႔။ ကယ္မယ္႔ေလွလာရင္ လူေတြေတာင္ တိုက္တန္းနစ္ရုပ္ရွင္ထဲကလို အလုအယက္ ထြက္ရတယ္။ မိုးထဲေရထဲ ကူမယ္႔ကယ္မယ္႔သူေတြ လာမွန္းလည္း သိတယ္။ သူတို႔လည္း လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းနဲ႔ ငါးရိုးမ်က္လက္တိုျဖစ္ေနတာလည္း သိတယ္။
လိုေနတာက နိုင္ငံေတာ္အဆင္႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈနဲ႔ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းမႈ ျပႆနာ။ အခရာက အခရာ လို မေနဘူး။ ပရဟိတေတြ တုၿပီး ေရလယ္ေခါင္ ကေလးခ်ီ ဓါတ္ပုံရိုက္ခ်င္ေနတယ္။ သူလာရင္ ဒုကၡသည္ေတြ ပစ္ၿပီး သူ႔ခစားရမွာ မသိဘူး။ သူ႔မ်က္ႏွာျမင္ရင္ လူေတြအားလုံး ျပဳံးေပ်ာ္သြားမယ္ ထင္ေနတာ။ သူ႔လက္ထဲက ကေလးရဲ႕မ်က္လုံးကိုပဲ အဓိပၸါယ္ေပၚေအာင္ မဖတ္တတ္ရွာ။ ေလးဘက္တြားစကေလးေလး က်ီးလန္႔စာစား ထြက္ေျပးရလို႔ အထိတ္တလန္႔ရွိေနခ်ိန္မွာ လူစိမ္းေတြအမ်ားႀကီးလာၿပီး မ်က္ကလဲဆန္ျပာလုပ္လို႔ အသည္းတုန္အူတုန္ရွိေနတဲ႔ရုပ္။ (မယုံ သည္စာဖတ္ၿပီး အဲ႔ဓါတ္ပုံ ျပန္ၾကည့္ေခ်။) ဘဲဥပုံစားပြဲဝိုင္းႀကီးမွာထိုင္ၿပီး အသင္႔ေရးမိန္႔ခြန္းေတြ ႏႈတ္ခပတ္ေတာ္ေခၽြရတဲ႔အလုပ္လည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ႏိုင္ငံနဲ႔အဝွမ္းက တက္လာသမွ် အျဖစ္အပ်က္ေတြကို (သတင္းအမွန္ေတြကို) ကၽြမ္းက်င္သူ ပညာရွင္မ်ားနဲ႔ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးၿပီး မွန္ကန္တဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကို အခ်ိန္မီ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႔ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ လိုတယ္။ ညႊန္ၾကားေရးမွူးဆိုတာ ညႊန္ၾကားတဲ႔အလုပ္ကိုပဲ လုပ္ရတယ္။ ခရုခါးေတာင္းက်ဳိက္ဖမ္းေနလို႔မရဘူး။ “အခုလည္း အဲ႔တိုင္းလုပ္ေနပါတယ္။ နင္လွ်ာမရွည္ပါနဲ႔။” ဆိုလည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ ကယ္ႏိုင္ေအာင္ေတာ႔ လုပ္ျပပါဦး။ သူမ်ားေတြ ဘယ္လိုလုပ္ေနတယ္ ျမင္တဲ႔အတိုင္းပဲ။
ကိုယ္႔အေနနဲ႔ ငုံးဖင္ကို ဆင္ေမြးခိုင္းဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိဘူး။ သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ႔ ျပည္သူလူထုအတြက္ ကယ္ဆယ္ေရး၊ ေနရာခ်ထားေရး နဲ႔ ျပည္လည္ထူေထာင္ေရးကို နိုင္ငံတကာက တတ္သိပညာရွင္ေတြကို ေနရာေပးၿပီး အကူအညီ အၾကံဥာဏ္ေတာင္းသင္႔ၿပီ လို႔ ထင္တာပဲ။ အရင္တစ္ခါ နာဂစ္တုန္းကလို မုန္တိုင္းစဲလို႔ ေရေတြက်ၿပီးသြားတာေတာင္ ဘယ္သူမွ ကူသူကယ္သူ ေရာက္မလာလို႔ ကုန္းေပၚမွာနစ္သြားတဲ႔သူေတြ (ေရတိမ္ေတာင္ မဟုတ္ရေပါင္ဗ်ာ) ထပ္မရွိေစခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္႔လစ္မစ္ကို ကိုယ္သိၾကပါ။ ေဒတာကို ေသမွာထက္ ေၾကာက္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ လာခ်င္တဲ႔သူလာ။ လဲေနသူ ထူေပးမွ ထလမ္းေလွ်ာက္နိုင္မွာ မဟုတ္လား။ နာဂစ္တုန္းက ျပည္ပကအကူအညီေတြ လာခ်င္လ်က္သားနဲ႔ ျမန္မာအစိုးရခြင္႔ျပဳခ်က္ မေပးလို႔ အမ်ားႀကီး ေနာက္က်သြားတယ္ဆိုတာ တစ္ကမာၻလုံးက ျပစ္တင္ေဝဖန္ေနတဲ႔စကားပါ။ အဘတို႔ မၾကားမိဘူးလား ဟင္။ တစ္ရွက္က ႏွစ္ရွက္ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ ဘရယ္။ ရွစ္ႀကီးခိုးပါရဲ႕။ လူေတြ ဒုကၡေရာက္လြန္းလို႔ပါ။ ငါ႔အဘက စိတ္ေကာင္းရွိၿပီးသား။ မဟုတ္တာဆို ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္တဲ႔သူႀကီး။ ဟုတ္တာေတြလည္း ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ခဲ႔တဲ႔သူႀကီးအျဖစ္ သမိုင္းအတင္မခံရေလေအာင္ လုပ္တတ္တဲ႔သူေတြ လုပ္နုိင္စြမ္းတဲ႔သူေတြကို ေစလိုရာေစၿပီး သူႀကီးဘုရား ရြာသားေကာင္းမႈ ကမၺည္းေတြ တင္ပလိုက္စမ္းပါေတာ႔ေလ။ သူမ်ားဖင္ ငွားအုခိုင္းလိုက္။ ဆင္ေလာက္ႀကီးတဲ႔ ဥႀကီး ထြက္လာလိမ္႔မယ္။
0 comments:
Post a Comment