Sunday, August 2, 2015

“ေဒါက္တာေသာက္ေကာင္း”

        အထည္ခ်ဳပ္သမေလးေတြကို တစ္ေန႔ ၃၆၀၀ မေပးႏိုင္လို႔ စက္ရုံေတြပိတ္ၿပီး ျပန္မယ္ဆိုတဲ႔ တရုတ္နဲ႔ ကိုရီးယားအလုပ္ရွင္ေတြအေၾကာင္း ၾကားခဲ႔တုန္းက အံ႕ၾသမိပါတယ္။ သူတို႔ဘက္ကၾကည့္ေတာ႔ လုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္မႈလည္းမရွိ၊ တစ္ေန႔တာအလုပ္ခ်ိန္အတြင္း ၿပီးစီးတဲ႔ အထည္အေရအတြက္ကလည္း မေျပာပေလာက္တာမို႔ အရႈံးေတြ ေပၚေနတယ္ လို႔ ဆိုျပန္တယ္။ ကိုယ္တို႔ျမန္မာေတြက အလုပ္ခ်ိန္ အလုပ္မလုပ္ပဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ ပိုက္ဆံေတာင္းေနၾကလိမ္႔မယ္ေတာ႔ မထင္ပါဘူး။ သူတို႔လည္း သူတို႔အတိုင္းအတာနဲ႔သူတို႔ ခါးခ်ိေအာင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကတာပါ။ ဆရာဝန္ျဖစ္ကာစက ကမာရြတ္ စံပယ္ျခံထဲမွာ သူမ်ားေဆးခန္း လူစားသြားထိုင္ေပးဖူးတယ္။ အဲသည္ရပ္ကြက္ထဲက
ေဖာက္သည္လူနာအမ်ားစုဟာ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံမွာ တေနကုန္လုပ္ၿပီး ညေနက်ေတာ႔ ကိုက္တယ္ ခဲတယ္ အေၾကာတက္တယ္ဆို ေဆးလာလာထိုးၾကတဲ႔ စက္ခ်ဳပ္သမေလးေတြ မ်ားတယ္။ (ေကာင္မေလး ငါ႔ကို ကိုက္တယ္ခဲတယ္ဆိုၿပီးေတာ႔ ဆိုတာ အဲ႔ဒီက စတယ္ေလ။) ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ထဲမွာဆိုေတာ႔ ေဆးတစ္ခါထိုးမွ ဘယ္ေလာက္မွ မယူပါဘူး။
သုံးၿပီးသားအပ္ကေလးေတြကို အေခ်ာင္းတစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ ပြက္ပြက္ဆူေအာင္ ျပဳတ္ၿပီး အဲ႔ဒါနဲ႔ ထိုးရတယ္။ တစ္ခါသုံးအပ္ မသုံးႏိုင္ဘူး။ ေဆးခန္းတစ္ခါလာျပရင္ ဆရာဝန္ခက ေဆးဖိုးထက္ နည္းနည္းေလးပဲ ပိုယူထားတာေတာင္မွ သူတို႔ခမ်ာ မျပႏိုင္တဲ႔အခါ ကေလးေတြလႊတ္ၿပီး စပ္ေဆးတစ္ခြက္စာ နွစ္ခြက္စာ ပိုက္ဆံအေၾကြေလးေတြနဲ႔ အဝယ္ခိုင္းတာလည္း ေရာင္းေပးရတယ္။ (တစ္ရာဖိုး နွစ္ရာဖိုး ဆို ဝယ္တာခင္ဗ်။ ဘာေဆးေပးပါလို႔ေတာင္ မေတာင္းဆိုနိုင္ဘူး။)


         ဆင္းရဲသားေတြ ခံစားေနရတဲ႔ ဗ်ာဓိဒုကၡဆိုတာ အာဂႏၱဳ ဒါမွမဟုတ္ နာတာရွည္ အနာအဖ်ားေရာဂါမ်ားခ်ည့္ ျဖစ္လိမ္႔မယ္ လို႔ မထင္နဲ႔ေနာ္။ ညေန အလုပ္သိမ္းၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္လာရင္ ေညာင္းခ်ိကိုက္ခဲ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈမ်ားက အမ်ားဆုံးပါတယ္။ မယုံလို႔ ေမးခ်င္သပဆိုရင္ ေဆးခန္းက အိမ္ရွင္မိသားစုကို အင္တာဗ်ဴးလို႔ရတယ္ဗ်။ ဆရာႀကီးစိန္ခင္ေမာင္ရီ မိသားစုေနတဲ႔ အိမ္ေရွ႕က အခန္းေလးကို ေဆးခန္းငွားထားတာ။ အင္မတန္ေဈးေပါတဲ႔ တရုတ္ေဆးေတြပဲ သုံးတာေတာင္မွ သူတို႔ေဆးခန္းက ျဖဳန္းအားအေကာင္းဆုံးေဆးေတြဟာ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးေတြခ်ည့္ပဲ။ ကမာၻေလာကတလႊားမွာ အဲသေလာက္ အကိုက္အခဲမ်ားေသာ လူနာမ်ား ရပ္တည္ရြာတည္ေနတာ မေတြ႔ဖူးခဲ႔ေသးဘူး။ (အဲ႔ဒီအခ်ိန္တုန္းက လႈိင္သာယာ ေရႊျပည္သာဆိုတာ မစည္ေသးဘူး။ ၁၉၉၆ ေလာက္တုန္းက) ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ သူတို႔ရပ္ကြက္မွာ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံက အလုပ္သမေလးေတြ ငွားေနၾကတာမို႔လို႔တဲ႔။

          အညာမွာရွိတဲ႔ ကိုယ္႔နွမဝမ္းကြဲကေလးေတြထဲမွာလည္း ေနပူစပ္ခါး ရႊံ႕႔တစ္ပိႆာ ဖင္ထဲဝင္ေအာင္ ေကာက္စိုက္ရမွာစိုးလို႔ ၿမဳိ႕ေတာ္ရန္ကုန္တက္ၿပီး အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံေတြမွာ အရိပ္ထဲသနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ ေအးရာေအးေၾကာင္း စက္ခ်ဳပ္စားမယ္ဆိုၿပီး လာတဲ႔သူေတြ ရွိပါတယ္။ တစ္ေယာက္ဆို သက္ဆိုးေတာင္ မရွည္ရွာဖူး။ ကိုက္ကာခဲကာ ေလးဘက္နာဝင္ၿပီး ငယ္ငယ္ကေလးနဲ႔ အသက္ဆုံးရွာတယ္။ ကိုယ္႔ေသြးကိုယ္႔သားအေၾကာင္း ကိုယ္႔ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းရတာမို႔ မဟုတ္မဟတ္ လုပ္ဇာတ္ေတြဆင္ၿပီး ဒရာမာေတြ မခ်ဳိးပါဘူး။ ကိုယ္တို႔ရြာမွာ ဘယ္သူ႔ေမးေမးရတယ္။ “အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံလုပ္တယ္ဆိုတာ စားရတာနဲ႔ ေဆးကုရတာနဲ႔ မကာမိေပါင္ ေမာင္ရာ။” လို႔ ေျပာလိမ္႔မယ္။ ကၽြန္ခံခ်င္းခံရင္ မရွိရွိတာ ေခ်းငွားၿပီး မေလးေလာက္ထြက္ကၽြန္ခံတာ ေကာင္းလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္႔ျပည္တြင္း အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံ ကၽြန္ခံရတာက အၿမီးႏႈတ္ ေခါင္းႏႈတ္ ႏႈတ္လိုက္ရင္ သၿဂၤဳိလ္စားရိတ္ေတာင္ ေၾကြးတင္သတဲ႔။ ဒီဇာတ္လမ္းက ကိုယ္ဆရာဝန္ျဖစ္စက ဇာတ္လမ္းဆိုေတာ႔ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ ျပည့္လုၿပီ။ အခုခ်ိန္က်ကာမွ အနိမ္႔ဆုံးလုပ္ခလစာ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ေတြ တက္လာတာကေတာ႔ သမဂၢေတြ ဘာေတြရဲ႕ နိုင္ငံေရးကိစၥ မကင္းေလာက္ဘူးလို႔ ထင္မိတာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ အဲ႔ဒါ ေကာင္းေသာအျခင္းအရာပါ။ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံအတြင္းက အလုပ္သမားမ်ား အခြင္႔အေရးကိုမွ ကာကြယ္မေပးႏိုင္ရင္ အစိုးရဆိုတာႀကီးက ဘာလုပ္ဖို႔ ရွိေနမွာလဲ။ အစိုးရက လုပ္မေပးလည္း သမဂၢေတြက ေတာင္းဆိုရမွာေပါ႔။ သည္အတြက္ သူတို႔ ရွိေနတာေလ။

           ခက္တာက ျပည္ပကလာေရာက္ ရင္းႏွီးျမွဳတ္ႏွံသူမ်ားအေနနဲ႔ကလည္း အလုပ္သမားခေတြ အဲ႔သေလာက္တိုးေပးရင္ ထုတ္လုပ္မႈစားရိတ္ေတြ ျမင္႔တက္လာၿပီး လုပ္ငန္းေတြ အရႈံးေပၚလာတာေၾကာင္႔ လုပ္အားခေဈးေပါေသာ တျခားနိုင္ငံေတြဆီ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္ကိုင္ေတာ႔မယ္တဲ႔။ ေနစမ္းပါဦး ေမာင္ကာဠဳရယ္။ ကမာၻေပၚမွာ က်ဳပ္တို႔တေတြထက္ လုပ္ခလစာ ေဈးေပါေသာႏိုင္ငံရွိေသးတယ္ လို႔ ဆိုလိုတာလား။ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ္႔။ ယီမင္လား။ ဆူဒန္လား။ တို႔ေနာက္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ႔ပါဘူးေမာင္။ အဝီစိေအာက္မွာ ဘာငရဲက်န္မယ္ ထင္လို႔တုန္း။ ကုလသမဂၢက က်ဳပ္တို႔ႏိုင္ငံကို လက္ညွဳိးတထိုးထိုးနဲ႔ လက္ခံခိုင္းတဲ႔ ေလွစီးဒုကၡသည္ေတြ ထြက္ထြက္ေျပးလာေသာ ေမြးရပ္ေျမဘဂၤလားေဒ႔ရွ္ကို သိတယ္ဟုတ္။ အဲသည္ ဘဂၤလားေဒ႔ရွ္နိုင္ငံမွာ ရင္းနွီးျမွဳတ္ႏွံထားတဲ႔ လုပ္ငန္းေတြထဲမွာ အထည္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းတစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ ေဒၚလာ ၁၇ ဘီလီယံ ရွိပါသတဲ႔။ ဘဂၤါလီစက္ခ်ဳပ္သမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အနိမ္႔ဆုံးလုပ္ခလစာကို ကိုယ္တို႔ျမန္မာမေတြ သိရင္ ဘဂၤလားထဲခိုးဝင္ကုန္မွာေတာင္ ေၾကာက္ရတယ္။ ကိုရင္တို႔ သူေဌးႀကီးေတြ သေဘၤာေမွာက္ေနတာ စက္ခ်ဳပ္သမေလးေတြ ေန႔တြက္ရွင္းရလို႔ေတာ႔ ဟုတ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ သတၱိရွိရင္ ေအာဒစ္ေပးဝင္မလား။ အန္ဒါေတဘယ္ေတြ စာရင္းတင္ခ်င္သပဆို ေဘာက္ခ်ာျဖတ္ပိုင္းေလးေတာ႔ျပ။

           ျပည္သူ႔ဆႏၵအရ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ထားတာပါ လို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ယူဆေနတဲ႔ ဝန္မင္းဖ်ားကေတာင္ လူတစ္ေယာက္ တစ္ေန႔ ႏွစ္ေထာင္ရွိရင္ ဗိုက္ရိုက္စား။ မကုန္ပါဘူး။ ဆိုေနမင္႔ဟာ မယ္မင္းတို႔က ၃၆၀၀ ေတာင္ ေတာင္းတယ္ဆိုေတာ႔ သူေဌးျဖစ္ၾကံရာ မက်ဘူးလား လို႔ ေမးခ်င္ေမးမွာေနာ္။ ေျပာရတာ မဟုတ္ဘူး။ အိုကြယ္ ဒါကေတာ႔ skill labor မဟုတ္ ဘာမဟုတ္၊ စာေပမက် မိဘစုေတ႔၊ အေလ႔က်ေပါက္ပင္ကေလးေတြ ရတဲ႔လစာပဲဟာ။ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကနဲ႔ ယွဥ္ရင္ နည္းမွတ္လို႔။ ကေလးတုန္းက စည္ပင္မွာ တံမ်က္စည္းလွဲရင္ ဘယ္ေလာက္ရတယ္ ထင္သလဲ။ “၃ က်ပ္ ၁၅ ျပား ရပါတယ္။ ကေလးေတြမ်ားလို႔ မေလာက္ပါတယ္။ ေယာက်ၤား မႈတ္ဘူး မႈတ္ဘူး။ စိတ္နာတယ္တကယ္။” လို႔ ပုလဲသီခ်င္းကို သံခ်ပ္အဖြဲ႔ေတြဆိုတာ မွတ္မိလို္က္တယ္။ အခု က်န္း ၃၆၀၀ ဆိုတာ အဆတစ္ေထာင္ႀကီးေတာင္ မ်ားလာၿပီ မဟုတ္ဘူးလား။

          သူတို႔နဲ႔ယွဥ္ရင္ေတာ႔ ကိုယ္႔လစာ ၂သိန္း ၈ေသာင္းဆိုတာ တစ္ေန႔ တစ္ေသာင္းနီးနီး သုံးႏိုင္တယ္ကြယ္။ ဘယ္ေနရာေတြမွာ ကုန္ေအာင္သုံးရပါ႔မလဲ မနည္းစဥ္းစားေနရတယ္။ ပိုက္ဆံအိပ္ႀကီး ေဖာင္းမစိုးလို႔ ေထာင္တန္ေတာင္ မကိုင္ေတာ႔ဘူး။ လခထုတ္ရင္ ေသာင္းတန္ကေလးေတြ ေပးပါ လို႔ ဘဏ္က မမေလးကို ေမတၱာရပ္ခံထားရတယ္။ အေၾကြေတြေပးရင္ သိပ္စိတ္ညစ္တာပဲ။ ဂိုက္ပဲ႔သေလ။ (၅၀၀၀ တန္ေအာက္ဆို အေၾကြပဲဟာ ေနာ႔။ ကာရာအိုေကက ကေလးမေလးေတြေတာင္ ေပးမရေတာ႔ဘူး။) အဲ႔ဒါေတြ ကုန္ေအာင္သုံးပစ္တာ ေတာ္ေတာ္ အသုံးအျဖဳံးႀကီးရာက်မွာပဲ။ ကိုယ္႔လခက လကုန္တဲ႔ထိ ဘယ္ေတာ႔မွ မခံဘူး။ ဘာေတြ သုံးမိပါလိမ္႔။ ထမင္းစားရိတ္လား။ တစ္ျပားမွ မကုန္ေပါင္။ ဘယ္အိမ္စားစား၊ ေရာက္တဲ႔အိမ္က အတင္းထမင္းျပင္ေကၽြးလို႔ ဆာဆာ မဆာဆာ စားခဲ႔ရတာခ်ည့္ပဲ။ အရက္တို႔ ဘီယာတို႔လား။ ေသာက္တဲ႔အခါ ေသာက္ပါတယ္။ ဒါေပသိ မွန္တာေျပာ သစၥာပါဗ်ာ။ ကိုယ္႔ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ေတာ႔ တစ္ခါမွ ဝယ္မေသာက္ဖူးသေလာက္ပဲ။ သူမ်ားတိုက္ရင္ေတာင္ ဘာအရက္လဲ ၾကည့္ၿပီးမွ ေသာက္တယ္။ (အဲ႔သေလာက္ကို ခ်စ္စရာေကာင္းေပတာ) အဝတ္အစားလား။ ဝယ္မဝတ္တာၾကာေပါ႔။ ေယာကၡမကဆင္၊ မိန္းမကဆင္၊ သူမ်ားေတြကဆင္ ဆင္တိုင္းလွလို႔ ေနမွာေပါ႔ လို႔ သေဘာထားၿပီး ဘာလာလာ ဝတ္တယ္။ ေအာင္မယ္မင္း အဲသလိုသာ စာရင္းတင္လိုက္ရင္ လစာတစ္ျပားမွ မအပ္တဲ႔ေယာကၤ်ားကို အိမ္ကမိန္းမက က်ိန္းေသေပါက္ မယားငယ္ကို ေထာက္ပံ႔ေနတာ လို႔ စြပ္စြဲခံရေတာ႔မယ္။ မယားငယ္လည္း ငယ္ပါေစေတာ႔။ မယားႀကီးလည္း ႀကီးပါေစေတာ႔။ သည္မွ်ေလာက္ေသာ လခကေလးနဲ႔ ကိုယ္႔သမီး မုန္႔ပဲသြားေရစာဖိုးေတာင္ အႏုိင္ႏိုင္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကေလးက စားလြန္းလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ရန္ကုန္ရဲ႕ လူေနမႈစားရိတ္ လို႔သာ ေျပာလို႔ရပါမယ္။ ေဟာသည္ေဖ႔စ္ဘုတ္စာမ်က္ႏွာႀကီးရဲ႕ ပရိုဖိုင္းဘယ္ဘက္ယြန္းယြန္းေလာက္မွာ Places လို႔ ေရးထားတာေလးကို နွိပ္ၾကည့္လိုက္၊ မုန္႔ဆိုင္ေတြ က်လာလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္တို႔သားအဖနွစ္ေယာက္ ပုံကေလးေတြ တင္တင္ထားတဲ႔ဆိုင္ေတြေလ။ ႀကဳိက္တဲ႔ဆိုင္သြား။ ႀကိဳက္တာစား။ ေငြရွင္းတဲ႔အခါ ဘယ္ဟာကမွ တစ္ေသာင္းေအာက္ မေလ်ာ႔ဘူး။ အဲ႔ဒါၿပီးရင္ေတာ႔ ကိုယ္႔ဆီမွာ စာရင္းတင္စရာ ေအာက္တိန္းေဘာက္ခ်ာကေလးေတြပဲ က်န္ေတာ႔တယ္။ လိုသမွ် စိုက္မယ္ဆိုရင္ အကုန္ျပမယ္ ၾကည့္မလား။ ဆိုလိုတာက ကိုယ္႔လစာက ကေလးမုန္႔ဖိုးပဲ ရွိတယ္ လို႔ ေျပာခ်င္တာ။

          ဒါကေတာ႔ေလ နင္႔ကိုက ဖူဖူေက်ာ္တိန္း ေဖြးေဖြးေဂါင္းလီလုပ္ၿပီး အတုံးအႀကီးႀကီး ပါခ်င္တာကိုး။ ကေလးကို မုန္႔ေကၽြးတာမ်ား ထန္းသီးမုန္႔၊ မုန္႔ဗိုင္းေတာင္႔၊ မုန္႔ပ်ားသလက္ ဝယ္ေကၽြးလိုက္လည္း ၿပီးတဲ႔ဟာကို။ ဘာကုန္တာ လိုက္လို႔။ ဟုတ္ကဲ႔။ ကိုယ္ေမြးထားတာ ရန္ကုန္သူဆိုေတာ႔ အဲသည္အစာမ်ဳိးေတြ စီးတီးမတ္ကေတာင္ ဝယ္မစားပါဘူး။ မန္ဟက္တန္ ကို သြားခ်င္သြား၊ ပီဇာကုုမၸဏီ ေခၚခ်င္ေခၚ၊ ဆူရွီဆိုရင္ေတာ႔ အိုိအိရွိေလာက္ နဲ႔ ေခ်ာ႔ထားရတယ္။ ရွာဘူရွိ မပို႔ႏိုင္ဘူး။ ရန္ကုန္မွာေနၿပီး Loteria, BBQ, KFC ေလာက္ကမွ ဖြင္႔တိုင္းမပို႔နိုင္ရင္ ကေလးက ရွက္ဖို႔ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔အေဖဆရာဝန္ႀကီးမ်က္နွာ ဓါးနဲ႔လွီးပစ္ဖို႔သာ ေကာင္းေတာ႔တာ။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ အမ္းတုန္းက ဆားနဲ႔ပဲစားစား၊ ရန္ကုန္မွာေတာ႔ ရန္ကုန္စာလိုက္မစားလို႔ ရမလား။ ဖတ္စစ္ကလပ္ဆိုတာ ဖတ္စစ္ကလပ္က ၾကည့္မွ။ အဲသလိုေျပာလိုက္ေတာ႔ ကုိယ္႔မွာ အမ္းကိုေတာင္ အႀကီးႀကီး ျပန္လြမ္းသြားမိတယ္။

          အမ္းမွာေနတုန္းက လစာေတြ မတိုးေသးဘူး။ တစ္သိန္းကိုးေသာင္းပဲ ရတာ။ ဒါေပသိ သုံးလို႔ မကုန္တာေတာ႔ အမွန္ပဲ။ ထမင္းက တစ္လလုံးစား စားခ်င္သေလာက္စားမွ သုံးေသာင္းခြဲရယ္။ မနက္အိပ္ယာထ ရခိုင္မုန္႔တီစားမလား ႏွစ္ရာ။ ထမင္းေၾကာ္စားခ်င္ အမဲေၾကာ္နဲ႔စားစား ဝက္ေၾကာ္နဲ႔စားစား ငါးရာ။ မြင္းငါးလည္းရတယ္။ သုံးေလးရာေပါ႔။ ထပ္မေရြးနဲ႔။ ရွိေတာ႔ဘူး။ မီႏူးဆုံးရင္ တစ္က ျပန္စ။ ညေန ေဆးရုံက ျပန္ရင္ အိမ္မွာ ေကာ္ဖီမစ္ေတြ လူနာကန္ေတာ႔ထားတာ ရွိေပမယ္႔ ေသာက္ပါဘူး။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တဲ႔ အရသာလိုခ်င္လို႔ အိမ္ေရွ႕က ဦးက်ားႀကီးဆိုင္မွာ အဲသည္ေကာ္ဖီမစ္မ်ဳိးကိုပဲ တစ္ထုပ္နွစ္ရာေပးၿပီး သြားေသာက္တယ္။ ရွမ္းေခါက္ဆြဲစားခ်င္ ဆီကုန္ခံၿပီး ဆိုင္ကယ္နဲ႔ တုိင္းေဈးထိ ေရာက္ေအာင္သြားၿပီးမွ စားလို႔ရတယ္။ ဘီယာေသာက္ခ်င္ ေလဆိပ္ေရွ႕မွာ ရိုးမခ်စ္သူရွိတယ္။ ဆိုင္ကယ္ဆီျဖည့္ရင္ တစ္ခါျဖည့္ တစ္လီတာမွ တစ္ေထာင္။ စီးစမ္းပါေလ႔။ နယ္စားရိတ္ နဲ႔ ရန္ကုန္စားရိတ္ဆိုတာ ဘာဆိုဘာမွ မဆိုင္ဘူး။ အခုလည္း သည္လခနဲ႔ အမ္းမွာသာဆို ေလာက္ဦးမွာ။ ေသခ်ာတယ္။ ဆိုလိုတာက အနိမ္႔ဆုံး လုပ္ခလစာဆိုတာ ေဒသတြင္း ကုန္ေဈးႏႈန္းေတြ မႀကီးျမင္႔လွဘူးဆိုရင္ေတာ႔ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိႏိုင္တယ္ လို႔ ေျပာတာ။

          အမ္းမွာ ဘာျဖစ္လို႔ ေဈးေတြ သက္သာသလဲ။ အမဲသား ဝက္သား တစ္ပိသာမွ ၄၀၀၀ ေဈးေလာက္ပဲရွိတာ ရခိုင္အမဲ ရခိုင္ဝက္ေတြ တန္ဖိုးမရွိလို႔လား။ မဟုတ္ရေပါင္။ သားသတ္လိုင္စင္ကို တပ္က ကိုင္ထားၿပီး စည္ပင္ကို အခြန္အခ မေပးရလို႔ သက္သာတာ။ ဘဂၤလားထက္ကို သက္သာလို႔ အမဲသားငါးဆို ဟိုဘက္ကို အရွင္ေရာ အေသပါ ထြက္ကုန္လို႔ မနည္းတားျမစ္ထားရတယ္။ ကုန္ေဈးႏႈန္း ထိမ္းခ်ဳပ္ခ်င္ရင္ တပ္ကလြယ္လြယ္ကေလး လုပ္လို႔ရတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရတာေပါ႔။ (မလုပ္ခ်င္လို႔ ၾကည့္ေနတာ ၾကာၿပီ။ သိလား။) ကေလးမေလးေတြကို လုပ္ခလစာ တိုးမေပးနိုင္လည္းပဲ ေနေရးထိုင္ေရး စားေရးေသာက္ေရးကေလး သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေအာင္ လုပ္ငန္းရွင္ဘက္က အစိုးရဘက္က ကူညီေပးႏိုင္လို႔ရွိရင္ အသက္ရွဴေပါက္ကေလးရမယ္ မဟုတ္လား။ ဒါလည္း သိပ္ခက္တာ မဟုတ္ေပမယ္႔ အဲသလိုေခ်ာင္လည္မသြားေစခ်င္တာက ခက္ေနတာ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ သူေတာင္းစား ထမင္းဝရင္ ငါ႔သမီး ရန္ရွာမယ္ လို႔ အထင္ရွိေနပုံရတယ္။ အခုခ်ိန္ထိ အဂၤလိပ္အခက္ ဗမာအခ်က္ အေတြးအေခၚေတြကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္။ ဝင္း ဝင္း ဆို ဘီယာဆိုင္ပဲ သိတဲ႔သူေတြ။

           ေအးေပါ႔ေလ။ သူက ပညာတတ္ႀကီးဆိုေတာ႔၊ ဆရာဝန္ႀကီးဆိုေတာ႔၊ ခြဲစိတ္အထူးကုႀကီးဆိုေတာ႔ သူမ်ားသားသမီး အထည္ခ်ဳပ္လုပ္ခ မေျပာနဲ႔ သူရတဲ႔လစာေတာင္ မုန္႔ဖိုးပဲဖိုးပဲ ရွိပါတယ္လို႔ ေထ႔သလိုေငါ႔သလိုနဲ႔ အၾကြယ္ႀကီး ၾကြယ္သြားတာေပါ႔။ ၾကြယ္စရာလားဗ်ာ။ အဲဒီ ေအးေပါ႔ေလႀကီး ကိုယ္တိုင္လည္း သူမ်ားနိုင္ငံနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ လႈိင္သာယာ မီးခြက္ေဈးက စက္ခ်ဳပ္သမေလးေတြေလာက္မွ လူတန္းေစ႔လုပ္ခ မရတဲ႔အေၾကာင္း ေျပာျပရေသးတာပ။ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာဆရာဝန္ေတြ သူမ်ားႏိုင္ငံသြားတဲ႔အခါ ရွက္စရာေကာင္းလြန္းလို႔ လူသိမခံဝံ႔တဲ႔ အျဖစ္က ဘာလဲ သိလား။ အဲသည္ လုပ္ခလစာပါပဲ။ ကမာၻေပၚမွာရွိတဲ႔ ဘယ္နိုင္ငံမဆို ကိုယ္တို႔လုပ္ခထက္ နည္းေသာ အထူးကုဆရာဝန္လစာဆိုတာ မရွိဘူး။ ဘယ္သူမွ မသြားခ်င္လို႔ ေလွ်ာက္သမွ်လူ အကုန္ေခၚၿပီး လႊတ္တဲ႔ ဘူတန္မွာ သြားလုပ္ရင္ တစ္လကို USD 1500 ရတယ္။ ေနစရာအိမ္က ေရမီးအစုံ၊ ဂုဏ္သေရအျပည့္။ မသြားခင္ ဝန္မင္းဖ်ား မွာတမ္းေခၽြေတာ႔ေတာင္ လိမ္လိမ္မာမာေန ျပန္လာရင္ ၂ ႏွစ္လုပ္စာနဲ႔ဆို ဘဝႀကီးက ေျပာင္းသြားၿပီ တဲ႔။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကိုယ္႔ဆီ အႏွစ္ ၂၀ လုပ္လည္း အဲသည္ ၂ ႏွစ္လစာမွ မရတာ။ အထူးကုဆရာဝန္ကို အဲသည္ေဈးနဲ႔ ဘယ္မွာမွ မရနို္င္တာမို႔ ဟိုကလည္းေခၚတယ္။ သည္ကလည္း ကိုယ္႔ဆီမွာ ဘယ္တုန္းကမွ အဲသည္လစာ မရနိုင္တာမို႔ သြားတယ္။ သူကလြဲလို႔ တျခားနိုင္ငံ ယိုးဒယား၊ စကၤာပူ၊ မေလးရွားမွာ ဆရာဝန္လစာ ဘယ္ေလာက္လဲ ေမးၾကည့္စမ္းပါေလ။ ကိုယ္တို႔ဆီက ဆရာဝန္ေတြ သူတို႔ဆီမွာ ဆရာဝန္အလုပ္မရရင္ လူနာဆီကေသြးေဖာက္တဲ႔ Phlebotomist ဝင္လုပ္ရင္လုပ္တယ္။ ေဆးရုံဆင္းလက္မွတ္မွာ အမ်ဳိးအစားခြဲတဲ႔ မွတ္တမ္းစာေရး Clinical Coder လုပ္ရင္လုပ္တယ္။ ဟိုကဆရာဝန္ေတြ ေပပါေရးဖို႔ လက္တိုလက္ေတာင္း ေသြးခ်ိန္ေဖာင္ျဖည့္ လုပ္ခိုင္းတဲ႔ Research Assistant လုပ္ရင္လုပ္ရတယ္။ ဘာပဲလုပ္ရလုပ္ရ ကိုယ္႔ဆီက စပါယ္ရွယ္လစ္လစာထက္ ကိုးဆယ္ဆ သာလိမ္႔မယ္။ ဆရာဝန္မ်ားဝင္လုပ္လို႔ရရင္ျဖင္႔ ၂ ႏွစ္ေလာက္ေနရင္ ဘဝႀကီး ေျပာင္းလဲသြားနိုင္တယ္ လို႔ က်န္းမာေရးဝန္မင္းကိုယ္တိုင္ ေျပာဖူးတာ မွန္သေပါ႔ ေမာင္ရာ။

           အဲ႔လိုဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ဆရာဝန္ေတြအတြက္ အနိမ္႔ဆုံး လုပ္ခလစာဆိုတာ ဘယ္လို သတ္မွတ္ၾကမလဲ။ ကိုယ္တို႔ဆီက အသည္းအစားထိုးတဲ႔ ပါေမာကၡဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္ေတာင္ ႏိုင္ငံေတာ္က ၂၅ သိန္းတန္ ဆယ္လူလာဖုန္းတစ္လုံး ငွားရမ္းသုံးစြဲခြင္႔ျပဳလိုက္သည္ ဆိုတာကေလးရဖို႔ လူနာအသက္ေရာ သူ႔အရွက္ေရာ ေလာင္းေၾကးထပ္ရတယ္။ ပင္စင္ယူေတာ႔ သူ႔ခမ်ာ ေနစရာအိမ္ မက်န္ရစ္ဘူး။ ေဆးခန္းက စီစဥ္ေပးရတာ။ အလုပ္ထဲက ဆရာဝန္ဘဝဟာ သူမ်ားနိုင္ငံကလူေတြနဲ႔ ဘာကိုမွ မႏႈိင္းယွဥ္ပဲ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံထားရတယ္ဆိုတာ သူတို႔ခ်ည့္ပဲ အသက္စြန္႔ရတယ္လို႔ ထင္ေနတဲ႔သူေတြ သိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ ကိုယ္ေတြက မတတ္လို႔ ကုပ္ကပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားစကား နားမလည္လို႔ ေရငုံၿပီး လူေတာမတိုးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေတာက္ၾကြားဖို႔ ေျမွာက္စားမယ္႔သူ မရွိတာ လို႔ ေျပာခ်င္ရင္ေတာ႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ (သူတို႔သားသမီး ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္းေတြ ဖလန္းဖလန္းထေနတာ ျမင္ေနရသားဥစၥာ) သည္ကေန႔ သည္အခ်ိန္ သည္ေနရာမွာ သည္လူနာေတြကို သည္လခနဲ႔ ကုေနတာဟာ ေသာက္ရူးမို႔လို႔ မဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ႔ သိေစခ်င္တာပါပဲ။

           ဒါကေတာ႔ တုိင္းျပည္က ဆင္းရဲေတာ႔ ဘယ္သူမဆို အနစ္နာခံရစၿမဲပဲဟာ။ သမၼတႀကီးေတာင္ လခကေလးမွ သိန္း ၅၀ တည္း ယူထားတာ ဘယ္ေလာက္ သနားစရာေကာင္းလဲ။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ မ်က္လုံးဖြင္႔ၿပီး အိပ္ၾကည့္စမ္းပါ အခ်စ္ရယ္ လုပ္ေနရွာသူေတြဆို စဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ သူမ်ားႏိုင္ငံကလူေတြ အဲသည္လခနဲ႔ဆို မေနာက္ပါနဲ႔ ဦးေလးရယ္ လို႔ ေျပာမွာ။ တစ္ႏိုင္ငံလုံး တက္ကုန္ရြက္ကုန္ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားေနတဲ႔ၾကားထဲ ေရသာခို အေခ်ာင္လိုက္စိတ္္ မေမြးစမ္းပါနဲ႔။ ေယာက်ၤား မဟုတ္လို႔လား။ အိမ္း ေျပာျပန္ရင္လည္း ေအာင္မင္းလြန္ရာက်မယ္။ တက္ညီလက္ညီဆိုတာ ေသခ်ာလို႔လား။ အနိမ္႔ဆုံး လုပ္ခလစာနဲ႔ အဆင္းရဲဆုံးႏိုင္ငံက ဖုတ္ပူမီးတိုက္ မသာအိမ္မွာ ေလာက္စာလုံးအရြယ္ စိန္နားသံသီးႀကီး ဓါတ္ပုံထဲေတြ႔လိုက္မိသလားလို႔။ အခ်မ္းသာတကာ႔ အခ်မ္းသာဆုံး ေသေဌးႀကီးေတြ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္လိုက္။ ျမန္မာျပည္မွာ လက္ညွဳိးထိုးမလြဲေအာင္ အျပင္မွာ အရွင္လတ္လတ္ ရွိတယ္။ ကမာၻ႔ဘဏ္ေတြမွာ အပ္ထားတာဆို မနည္းမေနာႀကီးတဲ႔။ သူ႔ကုသိုလ္နဲ႔သူ အတိတ္ကံနဲ႔ ခ်မ္းသာတာေတြကို ေနရင္းထိုင္ရင္း ဝန္တိုမစၦရိယေတြ ပြားမိျပန္ၿပီ။ သာဓုပါ အဘရဲ႕။ သာဓုပါ။ အဘတို႔ ကုသိုလ္မ်ား ပါးစပ္ကေလးနဲ႔ ဒိုင္ဗင္ပစ္ပါရေစ။ အမွ်ေလးေတာ႔ ေဝပါဦး။

           စာတိုက္စာေရးေလးဘဝကေန တပ္ထဲဝင္လိုက္ရင္လည္း သမီးတစ္ကိုယ္လုံး ဌာပနာတိုက္ထဲက ေရႊကိုယ္ေလးမ်ားလို စိန္စီလႊတ္လိုက္လို႔ရတာ အနိမ္႔ဆုံး ဗခမကလစာ နဲ႔ ျဖစ္ေပလိမ္႔မယ္။ ပြဲခင္းထဲဗိုက္နာလို႔ မင္းသားနံမည္ေကာက္ေပးလိုက္တဲ႔ စစ္သားေလးလည္း ေဘာင္းဘီခၽြတ္လိုက္တဲ႔အခါ ျမန္မာ႔စီးပြားေရး ရင္းႏွီးျမ်ဳတ္ႏွံမႈ ပမာဏရဲ႕ ထက္ဝက္နီးပါးေလာက္ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ထားေသာ သားလိမ္မာေလးမ်ား လုပ္စာထိုင္စားရသတဲ႔။ အနိမ္႔ဆုံး ဗခကလစာေလဗ်ာ။ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္လို႔ မင္းဘ႑ာပိုင္တာ မနာလို မရွိပါဘူး။ ဒါေပသိ ကိုယ္ေတာ္တို႔ အရပ္ဘက္ၾကြလာရင္ တပ္လစာ အရပ္လစာ နွစ္သီးစား၊ လုပ္ပိုင္ခြင္႔မွန္သမွ် ကိုယ္႔ခ်ည့္စား၊ အဲ႔သလို စားေသာက္ေနသမွ်အားလုံး ေရွးဘုန္းေရွးကံေတြေပါ႔ေနာ္။ ေအာင္မယ္မင္း အတိတ္ဘဝက ဒါနမ်ဳိးေစ႔နည္းခဲ႔လို႔ သည္ဘဝ လူေမႊးလူေတာင္ မေျပာင္ရတဲ႔အထဲ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးေတြကို ျပစ္မွားမိလို႔ ငါ႔မွာ သူမ်ားေတြလို ရာထူးလည္းမတက္၊ နိုင္ငံျခားလည္း မသြားရ၊ ဘြဲ႔လြန္ေတြလည္း တက္ခြင္႔မရ။ ေသေသာ္မွတည့္ ေၾသာ္ေကာင္း၏ ျဖစ္ေနတာပါလား။ ေပးထားတဲ႔ လခေတာင္ မ်ားေနၿပီ။ ျပန္ႏႈတ္ၾကပါဦး။

           တကယ္ေတာ႔ သူမ်ားဝက္သားစား စားခ်င္တယ္။ သူမ်ားခ်မ္းသာေတာ႔ ခ်မ္းသာခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ေၾကးႏႈိင္းေၾကးတိုက္ လုပ္ခ်င္တဲ႔စိတ္ မရွိပါဘူး။ လူဆိုတာ သူ႔ကုသိုလ္နဲ႔သူပါ။ သူတို႔ခ်မ္းသာသလို ကုိယ္လည္းပဲ ငတ္ျပတ္ေတာ႔ မေနပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္႔အေပၚမွာ ဂုတ္ေသြးစုပ္၊ သာရာစီး၊ အခြင္႔ေကာင္းမွန္သမွ်ယူေနတဲ႔သူေတြက သူတို႔ပိုင္ဆိုင္တဲ႔ ေငြေၾကးဥစၥာေတြနဲ႔တိုင္းၿပီးရင္ ကိုယ္႔ကို အဘက္မတန္သလိုလို၊ လူစဥ္မမီသလိုလို၊ အစုတ္စားအျပတ္စားေတြလို႔ ႏွိမ္ၿပီးဆက္ဆံတာ၊ သူတို႔နဲ႔ တန္းမတူဘူးလို႔ ဆက္ဆံတာေတာ႔ မခံနိုင္ပါဘူး။ မတူတာေတာ႔ မတူဘူးေပါ႔ သို႔ေသာ္ ႏွိမ္တာေတာ႔ မခံႏိုင္။ မင္႔အစြမ္းအစနဲ႔ ပိုက္ဆံ ဘယ္ႏွစ္ျပားဝင္ေအာင္ ရွာနိုင္လို႔လဲ။ ဟုတ္တယ္။ မရွာနိုင္ပါဘူး။ နိုင္ငံေတာ္ကေပးေသာလခထက္ တစ္က်ပ္တစ္ျပားမပို တစ္က်ပ္တစ္ျပားမေလ်ာ႔တာ ကိုယ္႔လစာဝင္ေငြပဲ။ မရွိ မသုံးပဲေနတယ္။ မေလာက္ အိမ္ကေတာင္းတယ္။ အဲသည္လစာဝင္ေငြအတြက္ ကိုယ္႔ဘက္က ကိုယ္က်င္႔သိကၡာ တစ္က်ပ္တစ္ျပား အပြန္းမခံနိုင္ဘူး။ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ အထင္ေသးမယ္ဆို ေသးပလိုက္။ ပိုက္ဆံေပးခိုင္းရင္ ဘာခိုင္းခိုင္းရတဲ႔အထဲေတာ႔ အပါမခံနိုင္ဘူး။ ပိုက္ဆံရဖို႔ ဘာမဆို လုပ္တဲ႔အထဲလည္း မပါဘူး။ လူဆိုတာ ကိုယ္တန္တယ္ထင္ရာ ကိုယ္ဖက္တြယ္ၾကတာပဲ။ ကိုယ္႔အဖို႔ ပိုက္ဆံထက္ ဖက္တြယ္စရာေကာင္းတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ပိုက္ဆံမွတပါး အျခားမရွိလို႔ ပိုက္ဆံကို ဖက္တြယ္ထားတာ သူ႔သေဘာေပါ႔။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ကမာၻေပၚမွာ အနိမ္႔ဆုံး လုပ္ခလစာနဲ႔ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနရတဲ႔အတြက္ ကိုယ္႔အဖို႔ ဂုဏ္ငယ္တယ္ မထင္ပါဘူး။ ကိုယ္႔ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ကိုယ္ပဲ။ သူမ်ားထက္ထူး ေသာက္ရူးလို႔ေတာ႔ မမွတ္ပါနဲ႔ကြယ္။ ေက်ာ္ၾဆာဝန္ေတ်ာက္ပါ။ ေသာက္ေကာင္း ပါ ေသာက္ေကာင္းပါ။

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...