Friday, July 31, 2015

လက္ဦးဆရာမ်ားသို႔


ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္က သင္ခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာဖတ္စာနဲ႔ ရာဇ၀င္ဖတ္စာေတြမွာပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုယ္က်င့္တရားကို အေျခခံၿပီး လိုက္နာေစာင့္ထိန္းအပ္တဲ့ တရားေတြမ်ားတယ္။
ရာဇ၀င္ (သမိုင္း) သင္တဲ့ ဆရာေတြကလည္း အလြတ္ဖတ္က်က္ၿပီး ျပန္ေရးခိုင္းတယ္ဆိုတာထက္ သူတို႔ေျပာလိုက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို စီကာပတ္ကံုး ျပန္ၿပီးေတာ့ စကားေျပကို ေခ်ာေအာင္ေရးႏိုင္ ရင္ အမွတ္ေပးတယ္။
စာထဲ ပါတာသင္တာထက္၊ စာထဲမပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေျပာျပၿပီး သင္ေပးၾကတာေၾကာင့္ ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားတဲ့အျပင္ အဲဒီဆရာ အခ်ိန္ေရာက္လာမွကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနခဲ့ရတာေတြလည္းရွိခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္က သင္ခဲ့ရတဲ့ ရာဇ၀င္ထဲမွာ "တရားေစာင့္ေသာရခိုင္မင္း" ဆိုတာ ခုထိ မွတ္မိေနေသး တယ္။ အဲဒီ တရားေစာင့္တဲ့ ရခိုင္မင္းဆိုတာ မင္းထီးအေၾကာင္းကိုေျပာတာ။ မင္းထီးဟာ ရခိုင္ျပည္ ေလာင္းၾကက္မွာ သကၠရာဇ္ ၆၄၁ ခုႏွစ္ကေန ၇၃၆ ခုႏွစ္အထိ စိုးစံခဲ့တယ္။ ဘုရင္ မင္းထီးထုတ္ထားတဲ့ အမိန္႔က ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္။
"သားမေကာင္းလွ်င္ အဖ၊ သမီးမေကာင္းလွ်င္ အမိ၊ မယားမေကာင္းလွ်င္ လင္၊ တပည့္ မေကာင္းလွ်င္ ဆရာ၊ ကၽြန္မေကာင္းလွ်င္ သခင္ကို စီရင္မည္" ဆိုတဲ့ အမိန္႔ပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေလးစားစရာ ေကာင္းလိုက္သလဲ။
တစ္ေန႔ သူေဌးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကၽြန္ႏွစ္ေယာက္ဟာ ႏြားတစ္ေကာင္ကို ခိုးယူသတ္စားတယ္။ ကၽြန္ကခိုးတယ္ ဆိုေတာ့ သခင္ကို အျပစ္ယူရမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ သူေဌးက လူလည္က်ၿပီး ဘုရင့္ဦးရီးေတာ္ အနႏၱဘယဆီကို ကပ္တယ္။ ဒီကၽြန္ေတြကို ဦးရီးေတာ္ ကၽြန္ေတြလို႔ေျပာဖို႔ အသျပာတစ္ေထာင္ လာဘ္ထိုၿပီး ကၽြန္လႊဲတာ။ ဦးရီးေတာ္ ကၽြန္ေတြဆိုရင္ အေရးမယူေလာက္ဘူးထင္ပံုရတယ္။
တရားခံေတြကို ႐ံုးတင္ေတာ့ ဦးရီးေတာ္ အနႏၱဘယရဲ႕ ကၽြန္ေတြလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရင္ မင္းထီးက လက္မခံဘူး။ ဘာေျပာေျပာ ဦးရီးေတာ္ ကၽြန္ေတြဆိုလည္း ဦးရီးေတာ္ အျပစ္ဒဏ္ခံေစဆိုၿပီး ဦးရီးေတာ္ကို လူသတ္ေတြ လက္ထဲအပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေလာက္ျပတ္သားတဲ့မင္းပဲ။
အဲဒီေခတ္က အမတ္ေတြ ကြမ္းအရမ္းစားတယ္။ ကြမ္းယာတိုင္း ပိုတဲ့ထံုးေတြကို နန္းေတာ္တိုင္ေတြမွာ သုတ္ ေတာ့ နန္းေတာ္တစ္ခုလံုး ျမင္မေကာင္းဘူး။ ဒါနဲ႔ မင္းထီးလည္း "ထံုးသုတ္သူကို လက္ေခ်ာင္းျဖတ္မယ္" လို႔ အမိန္႔ထုတ္တယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ဘုရင္ကိုယ္တိုင္ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ နန္းတိုင္ကို ထံုးသုတ္မိတာကို အမတ္တစ္ပါးက အခ်ိန္နာရီနဲ႔ မွတ္ထားတယ္။ တစ္ေန႔ နန္းတိုင္မွာ ထံုးရာေတြ႔ေတာ့ ဘုရင္က ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လဲလို႔ ေမးတယ္။ အမတ္ တစ္ပါးက ဘုရင္ကိုယ္တိုင္သုတ္တာကို အခ်ိန္ေန႔ရက္ အတိအက်ေျပာတယ္။ ဘုရင္လည္း ဘာမွ် ျငင္းခုန္ျခင္း မျပဳဘဲ ကိုယ့္လက္ညႇိဳးကို အမ်ားေရွ႕မွာ သံလ်က္နဲ႔ ျဖတ္ျပလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္က အဲဒီလို ကိုယ္က်င့္တရားဆိုင္ရာ ပညာေပးတဲ့ စာေတြေပေတြ သင္ခဲ့ရတယ္။ ဆရာ ေတြကလည္း စာဖတ္နာခဲ့သူေတြဆိုေတာ့ ပံုတိုပတ္စနဲ႔ အခိုင္အမာေျပာသင္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ မိတ္ေဆြေတြကို ေျပာျပေနတဲ့ ပံုျပင္ေတြ၊ နိပတ္ေတြ၊ ဇာတ္ေတြအမ်ားစုဟာ ဆရာေတြ သင္ခဲ့တာေတြျဖစ္သလို ဆရာေတြ ဖတ္ခိုင္းခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြပါပဲ။ လက္ဦးဆရာဆိုတာ အရမ္းအေရးႀကီးတယ္။
လက္ဦးဆရာက ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ အက်င့္စာရိတၱေတြကို လက္ဦးေအာင္မသြန္သင္ႏိုင္ရင္ အနာဂတ္ မေကာင္းႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆရာေတြ စာဖတ္ဖို႔နဲ႔ ကိုယ့္ကေလးေတြ အနာဂတ္ဟာ ကိုယ္မွ မျပဳျပင္ေပးရင္ ေရစုန္ေမ်ာႏိုင္တဲ့ အေနအထားကို ေရာက္ေနၿပီဆိုတာ သတိျပဳသင့္ၿပီထင္ပါတယ္။
Credit to Tin Nyunt
K.K(ကေနာင္)

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...