Wednesday, July 1, 2015

ခ်ိန္းတဲ့ည

                                      လသည္ တျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္လာသည္ဟု ထင္ရသည္။ ႀကီးေမႀကီး၏ ဘုရားစာရြတ္သံ မွ အပ တစ္အိမ္လံုးလည္း တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ယုတ္စြအဆံုး တစ္ဖက္ျခံမွ ေခြးကေလး အာႏိုး၏ ေဟာင္သံကို မွပင္ မၾကားရ။
                                   ထိုမွ် တိတ္ဆိတ္ေနေသာညတြင္ ျမင့္သည္ ထိုင္ရမလို၊ ထရမလို ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္၍ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ျပတင္းတံခါးဆီကို ထကာ ေမွာင္မည္းေနသည့္ လမ္းမႀကီးကို လက္တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ခ်ဳိးရင္း ၾကည့္မိသည့္ အခါလည္း ရွိသည္။

                                   "ည တစ္ခ်က္တီးတာနဲ႕ ေမာင္ေမာင္ လက္ေခါက္မႈတ္လိုက္မယ္။ ျမင့္သာဆင္းလာခဲ့။ အ၀တ္ေတြ အေလးႀကီး မယူခဲ့နဲ႕ေနာ္။ ျမင့္တို႕ေဘးအိမ္ေရွ႕က ပိေတာက္ပင္နားမွာေစာင့္ေနမယ္"
                                    ေမာင္ေမာင့္စကားသံကို ျပန္ၾကားမိေတာ့ ရင္ထဲ တလွပ္လွပ္ျဖစ္လာျပန္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ခပ္ၾကာၾကာေလး ကိုက္ထားမိရင္း ျမင့္ေသခ်ာစဥ္းစားေနသည္။ သို႕ရာတြင္ ဘာအေၾကာင္းအရာကို စဥ္းစား ေနသည္ဆိုသည္ကုိလည္း ျမင့္ကိုယ္တိုင္ပင္ ေရေရရာရာမသိ။ ထည့္ယူသြားရမယ့္ အက်ီေတြကို စဥ္းစားေနသည္လား၊ အိမ္ေအာက္ကို ဘယ္လိုဆင္းရမလဲဆိုသည္ကို စဥ္းစားေနသည္လား၊ ျမင့္အိမ္မွာ မရွိရင္ အေဖတို႕ မည္ကဲ့သို႕ ျဖစ္ေနမည္ကိုစဥ္းစားေနသည္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေမာင္ေမာင္ႏွင့္ လိုက္ရမည့္ ခရီးအတြက္ စဥ္းစားေနသည္လား။ အလို ျမင့္တြင္ စဥ္းစားစရာေတြ ေပါလွပါသည္ေကာ။
                                   ျမင့္တစ္ေယာက္ ရင္ေမာသလိုလိုျဖစ္လာသည္။ ကတုန္ကယင္ျဖင့္ပင္ ေရဘူးထဲက ေရကို တစ္က်ဳိက္ထဲ ေမာ့ လိုက္သည္။ ဗိုက္ထဲက နာလာသလိုလို၊ ေခါင္းထဲက မူးသလိုလိုႏွင့္ ျမင့္သည္ ထိုင္ရာမွ ေသတၱာထဲက သေရအိတ္ကို ထုတ္လိုက္သည္။
                                   အ၀တ္ဘယ္ႏွစံုေလာက္ယူရပါ့မလဲ။ ေလးငါးစံုဆို ေလာက္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ အ၀တ္အစားက သိပ္ေတာ့ အေရးမႀကီးပါဘူး။ ေလးငါးရက္ေလာက္ပုန္းၿပီး အေဖတို႕ စိတ္ေျပခ်ိန္ ျပန္ေခၚရင္ ျပန္လာမွာပဲ။ ျမင့္သည္ ကိုယ့္စိတ္ကူးႏွင့္ ကိုယ္ျဖည့္ေတြးကာ စိတ္သက္သာရာ ရွာေနမိသည္။ အကယ္၍မ်ား အေဖက စိတ္တိုၿပီး ျပန္မေခၚဘူးဆိုရင္ေကာ။
                                   "ေမာင္ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း ကိုႏိုင္ဆိုတာ ပုသိမ္ဘက္မွာ ရွိတယ္ျမင့္။ သူ႕ဆီသြားၾကမယ္။ သူ႕ကိုလည္း အကုန္ေျပာထားၿပီးၿပီ။ အားလံုးစီစဥ္ထားတယ္။ ရက္နည္းနည္းေလာက္သူတို႕အိမ္မွာ ေနၿပီးရင္ ေမာင္ေမာင္တို႕ အိမ္ေလးတစ္လံုးငွားေနၾကမယ္ေလ။ ေမာင္ေမာင္ ပိုက္ဆံစုထားတာရွိပါတယ္။ ျမင့္သာသတိၱရွိဖို႕ပဲ"
                                   ျမင့္သည္ မ်က္လံုးမ်ား မွိတ္ကာ ေမာင္ေမာင့္စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။ ေမာင္ေမာင့္မွာ ပို္က္ဆံ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲလို႕ ဘာလို႕ ျမင့္မေမးမိပါလိမ့္။ ျမင့္ဆီမွာ ရွိသည့္ ပိုက္ဆံေလးမ်ားကိုေတာ့ ယူသြားရမည္။ လက္၀က္လက္စားေတြေတာ့ ျမင့္လက္ထဲမွာ မ်ားမ်ားစားစားမရွိ။ ႀကီးေမက ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း သိပ္မဆင္တာ ေကာင္းတယ္ဆိုကာ ႀကိဳးေလးတစ္ကံုး၊ နားဆြဲေလးႏွင့္ လက္စြပ္ေလးတစ္ကြင္းသာေပး ထားသည္။                                  

                                 သည္ဟာေလးေတြကိုလည္း ထားခဲ့ခ်င္သည္။ ေတာ္ေနၾကာ အိမ္က ပစၥည္းေတြပါ ပါသြားတယ္ ဟု အမႈဖြင့္ေနမွျဖင့္ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ စိုးရိမ္စရာပင္ျဖစ္သည္။
                                 လတ္တေလာကေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ေနာက္ပိုင္း ဘာေတြနဲ႕စားၾကေသာက္ၾကရမွာတဲ့လဲ။ ျမင့္ေကာ ေမာင္ေမာင္ပါ ေက်ာင္းမၿပီးၾကေသး။                  ပုသိမ္မွာ ျမင့္တို႕လို႕ ေက်ာင္းမၿပီးသူအတြက္ ဘာေတြမ်ား လုပ္ကိုင္ စားလို႕ရပါ့မလဲ။ျမင့္ဆင္းရဲမွာလား။ ျမင့္ေတြးရင္းေတြးရင္း အာေခါင္ေတြေျခာက္လာျပန္သည္။
နာရီလက္တံတခ်က္ခ်က္သံကို ၾကားရသလိုလိုရွိမွ ျမင့္လန္႕ကာ နာရီကို ၾကည့္မိသည္။ ၁၁ နာရီထိုးၿပီ။ ေနာက္ ႏွစ္နာရီခန္႕ၾကာလွ်င္ ျမင့္တစ္ေယာက္ ေမာင္ေမာင့္ေနာက္ကို လိုက္ရေပေတာ့မည္။အ၀တ္အစားေတြလည္း မထည့္ရေသး။ အ၀တ္ဗီရိုကို မွီကာ ျမင့္ရင္ခုန္သံေတြၿငိမ္သြားေအာင္ အသက္ကိုျဖည္းျဖည္းရွဴေနရသည္။
                                မိတဆိုးေလးမို႕ အလိုလိုက္ထားတာ ပညာျဖင့္မစံုေသးဘူး လင္ယူဖို႕ေတြးေနတယ္လားမယ္ျမင့္ ႀကီးေမႀကီးမ်က္ႏွာေပၚလာသည္။ အို.. အေဖကလည္း မ်က္ႏွာႀကီးမႈန္လို႕ပါလား။ အေတာ္ေလး စိတ္ထိခိုက္ေနပံုျဖင့္ ျမင့္ကို ဘာမွ မေျပာဘဲ ၾကည့္ေနသည္။ ျမင့္ထက္ ရွစ္ႏွစ္ခန္႕ငယ္သည့္ ေမာင္ေလးက ျမင့္လံုခ်ည္ကိုဆြဲကာ မမႀကီး သားကို ပံုေျပာျပေတာ့ဘူးလား မသြားရဘူး မသြားရဘူး ေအာ္ကာ ငိုေနျပန္သည္။ ေမာင္ေမာင္ေစာင့္ေနေတာ့မယ္ ျမင့္ေတာ့ သြားမွာပဲ ဟုေအာ္က ျမင့္က ဇြတ္ထြက္ဖို႕ၾကံသည္။ ႀကီးေမႀကီးက ျမင့္လက္ထဲက သားေရအိတ္ကို ဆြဲယူကာ ျပတင္းေပါက္ကေန ပစ္ခ်လိုက္သည္။ သားေရအိတ္ကို လွမ္းဆြဲရင္းျမင့္ပါ အရွိန္လြန္ကာ ျပတင္းေပါက္ကေနလြင့္က်သြားေတာ့သည္။
                               ရုတ္တရက္ျမင့္လန္႕ႏိုးလာသည္။ တစ္ကုိယ္လံုးလည္း ေအးစက္လို႕ေနသည္။ ရင္ေတြကေတာ့ တဒိုင္းဒိုင္း ခုန္ေနဆဲပင္။ အို..ျမင့္ အိမ္မက္မက္ေနတာပါလား။ ဗီရိုတံခါးကလည္းဖြင့္လ်က္ သားေရအိတ္လည္းဖြင့္လ်က္ ျမင့္ကလည္း ဗီရိုကို မွီလ်က္။ ျမင့္သည္ ဘာကိုမွ မေတြးႏိုင္ေတာ့မည့္သူလို ေက်ာက္ရုပ္ျဖစ္၍သြားသည္။
                              ျမင့္သည္ ဗီရိုတံခါးကို ပိတ္လိုက္သည္။ သားေရအိတ္ကိုလည္း ေသတၱာထဲ ျပန္ေခါက္ထည့္လိုက္သည္။ ျပတင္းတံခါးနား သြားကာ လမ္းမဘက္ဆီကို ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ လမ္းမီးတိုင္မ်ားေအာက္တြင္ တိတ္ဆိတ္ ေနသည့္ လမ္းမႀကီးက အထီးက်န္စြာပင္။ ျမင့္က ေလေတြကို တ၀ႀကီးရွဴလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ျပတင္းတံခါးကို ပိတ္ကာ ခုတင္ဆီသို႕ ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
                              ျခင္ေထာင္ခ်ကာ ေစာင္ပါးေလးျခံဳလိုက္သည္ႏွင့္ မည္သည့္အေတြးမွ် ျမင့္ကို မေႏွာင့္ယွက္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ေနာက္အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္း ၾကားရမည့္ လက္ေခါက္မႈတ္သံကိုလည္း ျမင့္ၾကားႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္။ ျမင့္သည္ အိမ္ေမာက်သြားၿပီျဖစ္ေလသည္။

၂၀၁၅၊ ဇြန္လ၊ ၂၆
မိ

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...