Sunday, July 12, 2015

“ေခြးကေလးလို ႀကဳိးနဲ႔ဆြဲကာ ေခၚသြားမလား”

 
           ေက်ာင္းၿပီးကတည္းက ကြဲကြာသြားတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္လာၿပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္ဆုံခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ကိုယ္တို႔လည္း မျဖစ္ျဖစ္တဲ႔နည္းနဲ႔
ေဇာ္ပိုင္၊ ေခ်ာစုခင္ ေျပးလုပ္ရပါတယ္။ ေျပာမယ္႔သာ ေျပာရတာ အဲ႔ဒီစကားမ်ဳိးေတြ သူနားလည္မွာလည္း မဟုတ္၊ တျပည္တရြာေရာက္သြားတာ အဲသည္အဆိုေတာ္ အဲသည္သီခ်င္းေတြ မေပၚခင္ကတည္းကဆိုေတာ႔ သိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ရယ္သာျပေနမယ္။ ဆုံခ်င္ၿပီ လို႔ တည့္တည့္မေျပာရင္ သေဘာမေပါက္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ သူ႔သားေလးကို ျမန္မာစကား တစ္ခြန္းစႏွစ္ခြန္းစ သင္ေပးတဲ႔အခါ “ကၽြန္ေတာ္႔အေမက ျမန္မာေလ။” အထိပဲ သင္ေပးလို႔ရတယ္။ “ျမန္မာဆိုေတာ႔ ျမန္မာလက္ဘက္ရည္ေသာက္တာေပါ႔။” လို႔ ဆက္ေျပာလို႔ မရယ္တတ္ေသးဘူး။ “အဲ႔ဒါ ငါတို႔ဆီက ခဏခဏလာတဲ႔ ေၾကာ္ျငာေလ” လို႔ ေျပာမွ တဟားဟား ျဖစ္တာတဲ႔။ သနားပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ သည္ကစကားေတြ နားမယဥ္ေတာ႔ရံုတင္ မကဘူး။ အူေတြလည္းရိုင္းကုန္ၿပီ။ ဘာစားစား သြားလို႔ကို မဆုံးေတာ႔ဘူး။
ျပန္လာရင္ ဘယ္သြားမယ္ ဘာစားမယ္ စာရင္းစာရြက္ႀကီးနဲ႔ လာေပမယ္႔ သည္ေရာက္ေတာ႔မွ သူ႔အခ်ိန္ေတြကို အၾကာဆုံးယူထားတဲ႔ေနရာေတြဟာ ကားလမ္းေပၚမွာ ကမုတ္ေပၚမွာ ျဖစ္ေနေလရဲ႕။ ေလာေလာဆယ္ ကိုယ္တို႔ဆီမွာေတာ႔ “Happiness is when you get into the toilet for emergency offloading in the middle of rush hour trafic.” လို႔ ေျပာရင္ မွန္ေနတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေပ်ာ္စရာေတြက ေပါပါဘိသနဲ႔။


          မျမင္တာမဆုံတာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၾကာသြားခဲ႔ၿပီမို႔ လူခ်င္းေတြ႕ရင္ အသိခ်င္ဆုံးေမးခြန္းဟာ “အခု ဘယ္မွာေရာက္ေနသလဲ။ ဘာေတြလုပ္ေနသလဲ။ ဘာႀကီးျဖစ္ေနၿပီလဲ” ေပါ႔။ ဒီအသက္ဒီအရြယ္မွာ တစ္ခုခုေတာ႔ ျဖစ္ေနတဲ႔သူေတြခ်ည့္ မဟုတ္လား။ ဘာမွ မျဖစ္ရင္ေတာင္ ေရာဂါေတာ႔ ျဖစ္ၾကတာပ။ “နင္ စာေရးတာ အရမ္းေကာင္းမွန္းေတာ႔ သိပါတယ္။ ဖတ္ခ်င္ေပမယ္႔ ေလးေထာင္႔အတုံးေလးေတြပဲ ျမင္ရတယ္။” တဲ႔႔။ သူ႔ဆီမွာ ျမန္မာဖြန္႔ မရွိဘူး။ သည္ေရာက္ေတာ႔ ထည့္သြားမယ္ လုပ္တဲ႔အခါ သူတို႔ဆီက ဖုန္းထဲကို သည္က ဆင္းမ္ကဒ္ထည့္မရ။ သည္ကဆင္းမ္ကဒ္ ဝယ္သြားရင္လည္း ဟိုျပန္ေရာက္ရင္ သုံးမရျဖစ္မွာမို႔ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိတာေလ။ ျမန္မာျပည္ကလူေတြ တစ္ေယာက္ကို ဖုန္းနွစ္လုံး သုံးလုံးနဲ႔ ဟိုတစ္လုံးနဲ႔ကိုင္ သည္တစ္လုံးနဲ႔ေျပာ လုပ္ေနတာ သူက အံေတြကိုၾသလို႔။ အဲ႔လိုမွ မလုပ္ရင္ မရဘူးေလ။ ဘာနဲ႔ေခၚေခၚ ၾကားခ်င္မွ ၾကားတာ။ ကိုယ္ၾကားလည္း သူမၾကားဘူး။ တစ္ခုနဲ႔မရ ေနာက္တစ္ခုနဲ႔ ေျပာင္းေခၚဖို႔ ဖုန္းထုပ္ႀကီး လူနဲ႔မကြာ သယ္ေနရတာ လို႔ ရွင္းျပရတယ္။ ဖုန္းေတြတင္မကဘူး။ ပိုက္ဆံဆိုလည္း အထုပ္လိုက္ အုပ္လိုက္ႀကီးေတြ သယ္ေနရတာမို႔လို႔ ဒီလာရင္ လက္ေပြ႔အိတ္ႀကီးႀကီးတစ္လုံးေတာ႔ ကိုယ္နဲ႔မကြာ ပါမွ။ ဖုန္းေတြ အားကုန္သြားရင္ အေရးေပၚသုံးဖို႔ Power Bank က ပါရေသးတာ။ တို႔ဆီမွာ Accessories ေတြလည္း Necessary ျဖစ္ေနတုန္းပဲကိုး။
   
          ေက်ာင္းမွာတုန္းက ကိုယ္ဝန္ႀကီးတစ္ဘက္နဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ တက္ခဲ႔သူမို႔ “အခု သမီးေလး ဘယ္အရြယ္ေရာက္ေနပတုန္း” ေမးတဲ႔အခါ “ဟိုမွာ ေဆးေက်ာင္းေတာင္ တက္ေနၿပီ” တဲ႔။ သူ႔သားအငယ္ကေလးေတာ႔ ဟိုတခါ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ ေတြ႔လိုက္မိပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတဲ႔ ကေလးေလး။ “အေမေလာက္ေတာ႔ ဘယ္ေခ်ာမလဲ ဟယ္။” လို႔ သူ႔ဘာသာ ေၾကာ္ျငာဝင္ရင္း သူ႔သားအငယ္ဆုံးေလးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ ဖုန္းထဲမွာ ဓါတ္ပုံရွာပါတယ္။ “ငါ႔မွာ ေျခေလးေခ်ာင္း သားေလးတစ္ေယာက္ရွိေသးတယ္” တဲ႔႔။ ဘုရားဘုရား။ ဒီမိန္းမ စပိုင္ဒါမန္းနဲ႔ရေနလို႔ ေျခေလးေခ်ာင္း လက္ေလးေခ်ာင္း သားငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ေမြးထားတာလား မသိဘူး။ သူတို႔ ဥေရာပဆိုတာ ထူးဆန္းပါဘိသနဲ႔။ ဓါတ္ပုံထဲမွာေတာ႔ ေခ်ာလိုက္တာ။ နက္ေမွာင္ေျပာင္လက္ေနတာပဲ။ အမ်ဳိးအစားေတာ႔ ကိုယ္လည္း မေခၚတတ္ဘူး။ တန္ဖိုးႀကီးတဲ႔အစားမွန္းေတာ႔ သိတယ္။ အားႀကီးခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ။ အရမ္းလိမ္မာသတဲ႔။ သူတို႔သြားေလရာ ပါတယ္ဆိုပဲ။ အခုဆို Continent ထဲမွာ သူမေရာက္ဖူးေသးတာ အာဖရိကပဲ ရွိေတာ႔တယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ အားက်လိုက္တာကြယ္။ “ဒါနဲ႔ ေနစမ္းပါဦး။ သူ႔အတြက္ေကာ နင္တို႔ ပတ္စ္ပို႔ေတြ ဗီဇာေတြေလွ်ာက္ရေသးလား” လို႔ စပ္စုေတာ႔ “ရွိတယ္ေလ။ သူ႔မွာ ပတ္စ္ပို႔။ Family tree ေရာ၊ Immunization History ေရာ။ ေနမေကာင္းရင္ ေဆးကုထားတဲ႔ က်န္းမာေရး မွတ္တမ္းပါ အကုန္ပါတယ္။” တဲ႔။

         သူတို႔လိုမ်ဳိး ေျခေလးေခ်ာင္း သားေတာ္ေမာင္ အပါေခၚဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေလဆိပ္က ေခြးဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးေတြက ကိုယ္တို႔လဝကေတြထက္ စည္းကမ္းတင္းၾကပ္သတဲ႔။ မလာခင္ကတည္းက က်န္းမာေရးစစ္ေဆးထားရၿပီး ေလဆိပ္အဝင္မွာ နွစ္ပတ္ေလာက္ Quarantine လုပ္ဖို႔ အပ္ထားရတဲ႔ႏိုင္ငံေတြလည္း ရွိသတဲ႔။ ေအာင္မေလး။ ေခြးထားတဲ႔စားရိတ္ဆိုတာ လူတည္းတဲ႔ ေဟာ္တယ္စားရိတ္ေလာက္ကို ႀကီးသတဲ႔ကြယ္။ နွစ္ပတ္ေနလို႔ ဘာေရာဂါမွ မျပေတာ႔မွ မိဘလက္ထံ ျပန္အပ္နွံလို႔ သူတို႔တိုင္းျပည္ထဲ ဝင္ခြင္႔ေပးေလတယ္ ဆိုပဲ။ သိပ္တင္းၾကပ္တဲ႔ ႏိုင္ငံေတြဆို ေျခာက္လေတာင္ အပ္ရတာမို႔ သူတို႔ေတာ႔ အဲ႔လိုႏိုင္ငံမ်ဳိး မသြားဘူးတဲ႔။ မခြဲႏိုင္ရွာပဲကိုး။ ကိုယ္ကသာ ထူးဆန္းေနတာပါေလ။ ဒါမ်ဳိးကိစၥေတြက သူတို႔ဆီမွာဆို သမားရိုးက် ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဂ်က္စပဲရိုးေလးတစ္ေယာက္ ၾသဇီမွာ ရုပ္ရင္သြားရိုက္ေတာ႔ စင္းလုံးငွားေလယာဥ္နဲ႔ လာတာမို႔ သူ႔သားေတာ္ေမာင္ ပါလာတာ ဟိုက မသိလိုက္ဘူး။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ရွည္ေၾကာၿပီး Spa မွာ ေဘာ္ဒီရွမ္ပူသြားလုပ္ေတာ႔မွ ဟိုက Illegal Immigrant ႀကီးပါဆိုၿပီး အခုခ်က္ျခင္း ျပန္ပို႔ခိုင္းလို႔ ရႈတင္ဖ်က္ၿပီး ျပန္သြားသတဲ႔။ ေနာက္ဘယ္ေတာ႔မွ လာမရိုက္ေတာ႔ဘူး ဆိုပါလား။ ေတာ္ေသးတာေပါ႔။ ငါတို႔ဆီ ေခၚမလာတာ။ ႏို႔မို႔ မေတာ္လို႔ သည္က YCDC Beef နဲ႔ ညားသြားရင္ သေဘၤာႀကီးနဲ႔ လာစစ္တိုက္ေနဦးမယ္။

          သူတို႔ဆီမွာေတာ႔ ေခြးကို အဲသလို လက္စတုံး လုပ္ဖို႔မေျပာနဲ႔ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ေနပါတယ္လို႔ အိမ္နီးခ်င္းက ဖုန္းဆက္တိုင္လိုက္ရင္ေတာင္ တရားစြဲခံရသတဲ႔။ ခရီးသြားလို႔ အိမ္မွာ တစ္ေကာင္တည္း ပစ္ထားခဲ႔ရင္လည္း ျပဳစုေကၽြးေမြးမယ္႔သူ မက်န္ရေကာင္းလားဆို အေရးယူခံရမွာပဲ။ ကိုယ္တို႔ျမန္မာေတြ ေခြးေမြးပုံေမြးနည္းနဲ႔ဆို ေခြးကို အိမ္ေပၚတင္ၿပီး လူေတြ ေထာင္ထဲဝင္ေနရလိမ္႔မယ္။ ေခြးဆိုတာ စားၾကြင္းစားက်န္ ေကၽြးရတဲ႔ အစား မဟုတ္ဘူး။ ေသရင္ေတာင္ အေမြစားအေမြခံ စာခ်ဳပ္စာတမ္းနဲ႔ထားခဲ႔တာမို႔ အိမ္ေတာ္ထိမ္းေတြ၊ ထမင္းခ်က္ေတြ၊ နာနီေတြ၊ မာလီေတြနဲ႔ ကိုယ္ေတာ္သခင္ ျဖစ္ေနတဲ႔ ေခြးေတြ အမ်ားႀကီး။ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ နံမည္တပ္ၿပီး မဟုတ္တမ္းတရား ေလွ်ာက္ေရးလို႔ကေတာ႔ ေနာက္ေန႔ သူ႔ေရွ႕ေနဆီက ႏို႔တစ္စာရလိမ္႔မယ္သာမွတ္။ (ကိုယ္တို႔ဆီက အလဲဗင္းက ဘာဟုတ္ေသးလို႔တုန္း။ ဟိဟိ) လူ႔အခြင္႔အေရးဆိုတာ ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိတဲ႔ တုိင္းျပည္မွာ ေခြးအခြင္႔အေရးေၾကာ္ျငာစာတမ္း လာဖတ္ျပသလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ႔ ကိုယ္တို႔တေတြ သူတို႔ဆီက ေခြးတစ္ေကာင္ေလာက္ အေရးတယူ ဆက္ဆံခံရလို႔ရွိရင္ “အာဂဟဲ႔ငါ။ လူျဖစ္က်ဳိးနပ္ပါပေကာ” ရယ္လို႔ လက္ပန္းေပါက္ခတ္ပလိုက္လို႔ ရပါတယ္။

          သူ႔ေခြးကေလးကို ပတ္စ္ပို႔လုပ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ လြယ္လြယ္ကူကူ ရွိသလဲဆိုတဲ႔ကိစၥကို သူကိုယ္တိုင္ ျမန္မာျပည္ကထြက္တုန္းက ဆရာဝန္မႀကီးတန္မဲ႔ ကိုးတန္းေအာင္ ပတ္စ္ပို႔လုပ္ရတဲ႔အျဖစ္ကို ျပန္မွတ္မိရင္ သေဘာေပါက္သြားပါလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္တို႔လို လုပ္သက္ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ဝန္ထမ္းဆရာဝန္ႀကီးေတြဆို ေလဆိပ္က ျပန္ဝင္လာတာနဲ႔ စာအုပ္ေကာက္သိမ္းပလိုက္တာ။ လက္ထဲမွာ ကိုင္ေဆာင္ထားခြင္႔ မရွိဘူး။ ေလွ်ာက္ခ်င္ရင္ ဝန္ႀကီးအဆင္႔နဲ႔ေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ ဝန္ႀကီးေတြ အစုံအညီထိုင္တဲ႔ ကက္ဘိနက္ထိေအာင္ တင္ရတယ္။ ျပန္မလာရင္ ေလ်ာ္ပါ႔မယ္ဆိုတဲ႔ အာမခံေပးမယ္႔သူ ငါးေယာက္ေလာက္ လိုတယ္။ ဟိုတုန္းကဆို ဘဏ္မွာ ပိုက္ဆံသိန္းငါးဆယ္ အရင္သြားသြင္းထားရတယ္။ ျပန္မလာ အဲသည္ေငြ အဆုံး။ ကိုယ္႔တုန္းကေတာ႔ အိမ္ကကား အေရာင္းအဝယ္စာခ်ဳပ္နဲ႔ အုံနာဘုတ္ႀကီးကို သူတို႔လက္ထဲ သြားအပ္ထားရတယ္။ ျပန္လာလို႔ စာအုပ္ထဲမွာ သူတို႔ဆီ အစီရင္ခံထားၿပီး နိုင္ငံေတြမဟုတ္တဲ႔ တုံးေတြ ထုထားတာေတြ႔လို႔ကေတာ႔ ေထာက္လွမ္းေရးလက္ အပ္ေတာ႔မလားပဲ။ ဝန္ထမ္းဆိုတာ ကိုယ္႔သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ဘယ္ကိုမွ သြားခြင္႔မရွိဘူးတဲ႔။ လူႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရုံးခန္းထဲမွာ တစ္နာရီနီးပါး ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းေနတာကို ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင္႔ခဲ႔ရဖူးတယ္။ ဆရာဝန္မတစ္ေယာက္က ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးရဲ႕ နယ္လွည့္က်န္းမာေရးေစာင္႔ေရွာက္မႈအဖြဲ႔ထဲမွာ ေဆးလိုက္ကုေပးတဲ႔အတြက္ နွစ္ျပားမတန္ေအာင္ အေျပာခံေနရတာ။ “ခင္ဗ်ားပညာ ခင္ဗ်ားဘြဲ႔နဲ႔ ကုတယ္ဆိုေပမယ္႔ ခင္ဗ်ားကို ဝန္ႀကီးဌာနက ပိုင္တယ္။ ဝန္ႀကီးဌာနက ခြင္႔ျပဳခ်က္မရပဲ ဘယ္ကိုမွ ထြက္မကုရဘူး” တဲ႔။ နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ ၾကားရလို႔ေတာင္ မယုံနိုင္စရာ စကားေတြပါပဲ။ ဟိုအဖြဲ႔ႀကီး မဲဆြယ္တုန္းကက်ေတာ႔ သူတို႔ပဲ မလိုက္မေနရ အတင္းထည့္ၿပီး။ ကိုယ္တို႔ကို ဝန္ထမ္းစည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာမွ မဟုတ္ပဲ။ ၾသဇာအာဏာသက္သက္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ။ မလုပ္ခ်င္ထြက္သြား။ ငကန္းေသ ငေစြလာလိမ္႔မယ္ဆိုတဲ႔ အေျပာမ်ဳိးနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ ကိုယ္တို႔လစာဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းေနလို႔လဲလို႔ သိရင္ အရမ္းအံ႕ၾသသြားမယ္။ အလုပ္ထဲမွာ ဆရာဝန္ဆိုတာ ေခြးေလာက္ေတာင္ တေလးတစား ဆက္ဆံၾကတာ မဟုတ္။

            ဒါကေတာ႔ ညံ႔တဲ႔သူေတြ အစိုးရအလုပ္ ဝင္ေလွ်ာက္တာပဲ။ ထားရာေန ေစရာသြား ေျပာသမွ်ခံေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔လည္း အလုပ္ဝင္ဝင္ မဝင္ဝင္ MBBS ဘြဲ႔ႀကီး ယူထားမိရင္ေတာ႔ ပတ္စ္ပို႔ေလွ်ာက္ဖို႔ရာ ပညာေရးကင္းရွင္းေၾကာင္း လက္မွတ္ႀကီး ထုတ္မေပးေတာ႔ပါဘူး။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ဆရာဝန္ေတြ အားလုံး ကိုးတန္းေအာင္ နဲ႔ ထြက္ၾကရတာ။ အလုပ္ထဲကေန အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ထြက္စာတင္ၿပီး နိုင္ငံျခားထြက္မယ္ျပင္ရင္လည္း ေကာင္းဘြဳိင္ကားထဲက Wanted ေၾကာ္ျငာလို ေလဆိပ္မွာ Black list ထည့္ထားတဲ႔အတြက္ “အခုခ်က္ျခင္း ေထာင္ထဲေရာက္သြားခ်င္သလား” လို႔ နင္ပဲငဆ အေျပာခံရၿပီး အၿမီးေလးကုပ္လို႔ ျပန္လာၾကရပါတယ္။ ဘူတန္မွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ျပည့္လို႔ ခြင္႔နဲ႔အျပန္မွာ မိသားစု အလည္ေခၚသြားခ်င္လို႔ ခြင္႔ယူထားတဲ႔ တစ္လလုံးလုံး အိမ္ကသားအမိ ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္လုပ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ထားရတာ။ ေလေၾကာင္းေကာင္တာမွာ ခ်က္ကင္ဝင္ၿပီး လဝကက ဆရာႀကီးမ်ားနဲ႔ေတြ႔ေတာ႔မွ မိုးႀကဳိးပစ္ေတာ႔တာပါပဲ။ ကိုယ္တို႔ဝန္ႀကီးဌာနရဲ႕ အမိန္႔စာဟာ တစ္ခါသာလွ်င္ အဝင္အထြက္ ျပဳလို႔ရပါမယ္တဲ႔။ ေနာက္တစ္ခါ ထြက္ခ်င္ရင္ ေနာက္ထပ္ အမိန္႔စာတစ္ေစာင္ ထပ္ေပးရမတဲ႔။ ဘယ္တုန္းက ေျပာင္းသြားတဲ႔ စည္းကမ္းလဲ မသိေပါင္ကြယ္။ ကိုယ္႔ေရွ႕ တစ္ပတ္က ျပန္သြားတဲ႔သူေတာင္ အဲသည္စာရြက္နဲ႔ပဲ ျပန္သြားတာ ဘူတန္ေတာင္ ေရာက္ေပါ႔။ ေလယာဥ္က ထြက္ေတာ႔မယ္။ သူေတာင္းတဲ႔စာရြက္က ဘယ္က ျပန္ယူရမတုန္း။ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေနျပည္ေတာ္ကို အေရးတႀကီး ဖုန္းေခၚ အကူအညီေတာင္းတဲ႔အခါ ကိုယ္႔ဌာနက လူႀကီးပီပီ အကူအညီေပးပါတယ္။ “စာရြက္လိုခ်င္ လာယူေလ။ လူကိုယ္တိုင္လာယူ။ လူမပါပဲ ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္းမသိ ေထာက္ခံမေပးႏိုင္ဘူး။” တဲ႔။ ကိုယ္႔အေရွ႕က ခ်က္ကင္ဝင္သြားတဲ႔ကေလးက ဆရာဝန္ပါပဲ။ သူ ကိုးတန္းေအာင္ နဲ႔ ထြက္တာ။ ဘာျပသနာမွမရွိဘူး။ ကုိယ္႔မွာ Official Passport ႀကီးနဲ႔က်မွ ေလယာဥ္ေပၚ ေပးမတက္ေတာ႔ပဲ
ေအာင္ဖ်ာလိပ္ၿပီး ေနျပည္ေတာ္ တက္ရတယ္။ “ခင္ဗ်ားတို႔ ဆရာဝန္ေတြပဲ စာအုပ္အစိမ္းႀကီးေတြနဲ႔ ထြက္ထြက္ၿပီး ျပန္မလာၾကတာ။” လို႔ လက္ညွဳိးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီးလည္း အေျပာခံရတယ္။ အဲ႔ဒါ ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္လို႔လား။ သူနဲ႔ေကာ ဆိုင္သလား။ ကိုယ္ေပးတဲ႔စာရြက္စာတမ္းထဲမွာ လိမ္ညာတုပထားတာ ဘာတစ္ခုမွ မပါဘူး။ ဂ်က္စပဲရိုးလို “ေနပေစေလ။ အာ႔ဆို မျပန္ေတာ႔ဘူး။ ဟိုေဆးရုံကို အခ်ိန္မီ ျပန္မေရာက္လို႔ရွိရင္ ခညားတို႔ဘာသာ ဝန္ႀကီးဌာနခ်င္း ရွင္းၾက။” လို႔ ျပန္ရစ္လိုက္ရမွာ။ အခုေတာ႔ ေျပာင္းျပန္။ ကုိယ္ကခ်ည့္ လိုက္ကန္ေတာ႔ရတယ္။ ေခြးထက္မိုက္တဲ႔ ကိုယ္႔ဘဝပါကြယ္။

          သူတို႔ဆီမွာ ေခြးကေလး ေၾကာင္ကေလးေတြကိုေတာင္ သူမ်ားမႏွိပ္စက္ေအာင္ ဥပေဒနဲ႔ အကာအကြယ္ေပးထားေပမယ္႔ ကိုယ္တို႔ဆီမွာေတာ႔ လူေတြကိုေတာင္ အကာအကြယ္မေပးႏိုင္ဘူး။ ကားေမာင္းရင္း ေခြးတိုက္မိတာနဲ႔ လူတိုက္မိတာနဲ႔ဟာ ဆင္းမၾကည့္ပဲ ေမာင္းေျပးၾကတာခ်င္းေတာ႔ အတူတူပဲ။ ကိုယ္ေျပာမိတာေတာင္ နွစ္ခါမကဘူး။ အခု ကိုယ္႔ေဆးရုံက အလုပ္သင္ဆရာဝန္ကေလးတစ္ေယာက္ ICU ထဲ ေရာက္ေနတယ္။ သူ႔တုိက္တဲ႔ ဒရိုင္ဘာက ကားတန္းလန္းထားၿပီး ဆင္းေျပးတာ။ ေနရာ၊ အခ်ိန္၊ ကားနံပတ္အတိအက်နဲ႔ တိုင္ခ်က္ဖြင္႔ထားတဲ႔ အရင္တစ္ခါေရးတဲ႔ ကားတိုက္မႈေတာင္ တစ္လျပည့္ေတာ႔မယ္။ အခုထက္ထိ မမိေသးဘူး။ အခုေလးတင္ လွည္းတန္းဂုံးေပၚက ဆင္းလာသခိုက္ ၿပဳိင္ကားေျခာက္စီး ဟြန္းအသားကုန္တီးၿပီး အိပ္ေဇာသံေပးလို႔ မိုင္ကုန္ေမာင္းလာတာ အသာလုပ္ပါဟဆို လမ္းေဘးခ်ရပ္ေပးလိုက္ရတယ္။ ဘယ္ေမာ္ေတာ္ပီကယ္မွ ခရာမတြတ္ရဲဘူး။ တားလိုက္တာနဲ႔ ပါးရိုက္ခံရမယ္႔ကားေတြဆိုတာ သူတို႔က ျမင္ရုံနဲ႔ သိၿပီးသား။ မဟာရန္ကုန္ ည ရွစ္နာရီ သတင္းလာေနတဲ႔အခ်ိန္မွာပါဗ်ား။ ျမန္မာျပည္မွာ ပိုက္ဆံနဲ႔ အာဏာရွိလို႔ရွိရင္ ဓါးျပတိုက္မလား။ လူသတ္မလား။ လိုခ်င္တာေတြအားလုံး တစ္ေနရာတည္းမွာ အကုန္ရမယ္။ ကုိယ္မသိတာ ကိုယ္လက္လွမ္းမမီတာေတြ အမ်ားႀကီး။ Conspiracy Theory ေတြဆိုတာ အနတဂၢမ။ လူႀကီးအိမ္ဗုံးေပါက္တာေတာင္ လက္သည္ရွာမရဘူး။ ၾကည့္မရတဲ႔ေကာင္ နံမည္တပ္ပလိုက္တာ။ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာျပည္ေဇာတိကႀကီးေတာင္ CIA က သူ႔လိုက္သတ္ေနပါတယ္ဆိုၿပီး ေထာက္ျပဳတ္ေတြ သူ႔အိမ္ေခၚ ေဘာ္ဒီဂတ္ခန္႔ထားရတယ္။ အသက္ ဖက္နဲ႔ထုပ္ရတဲ႔အထဲ သူတို႔ေတာင္ ပါတယ္ဆိုရင္ ေအာက္က ကိုယ္တို႔တေတြ လူစာရင္းသြင္းစရာ မရွိေတာ႔ဘူး။

           ဒါနဲ႔ ေနစမ္းပါဦးကြယ္။ နင္႔သားေတာ္ေမာင္က မ်ဳိးရိုးက အထက္တန္းစား။ သူ႔ကိုရဖို႔ ႏွစ္လသုံးလေလာက္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ၿပီး ေစာင္႔ခဲ႔ရတယ္။ ေရႊေပၚျမတင္ သားရတနာကေလးလိုလည္း ေစာင္႔ေရွာက္ရတယ္။ ဒင္းကေလး အရြယ္ေရာက္လာရင္ ထိမ္းျမားျခင္းလွ်င္ ဝတ္ငါးအင္ ဖခင္မယ္တို႔တာ ေကာ ဆက္ၿပီး တာဝန္ယူထားရေသးသလား။ ဂုဏ္ရည္မတူရင္ မေပးစားႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး မ်ဳိးေစာင္႔ဥပေဒေတြ ဘာေတြညာေတြေကာ ရွိေနၿပီလား လို႔ ပူပူပင္ပင္ ေမးရေသးတယ္။ မေတာ္တေရာ္ ေပါက္လႊတ္ပဲစားေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ေမြးေမေမ ရင္က်ဳိးေနမစိုးလို႔ပါ။ သူကေတာ႔ ပုံမွန္ပါပဲ။ “သူ႔ကို ကေလးမရေအာင္ လုပ္ထားလိုက္တယ္ေလ။” တဲ႔။ “ႏို႔မို႔ သူေမြးသမွ် ငါအကုန္ လိုက္ၾကည့္ေနရမွာ။ သူကေမြးတာဆို ပစ္လည္း ထားရက္မွာ မဟုတ္ဘူး” တဲ႔။ “သနားပါတယ္ဟယ္။ သူ႔မွာ enjoy လုပ္စရာ ဒါေလး သုံးခု ရွိတာ။ တစ္ခုကို ျဖတ္ပစ္လိုက္ေတာ႔ ဘယ္လိုလုပ္မတုန္း။” ဆိုေတာ႔။ “ေအးေလ။ သနားလို႔ လုပ္ပလိုက္ရတာပဲ။ နို႔မို႔ ဒီကေလးက မရဘူး။ ျမင္သမွ် အကုန္တက္ခ်င္တာ။ အထီးအထီးခ်င္းလည္း တက္တယ္။ ေဂးမ်ားလား မသိဘူးလို႔ေတာင္ ေအာင္႔ေမ႔မိတာ” ဆိုပဲ။ “ဒါကေတာ႔ နင္တို႔ ယူရိုပီယန္ေတာမွာ ေဂးေတြ ဆိတ္ေတြဆိုတာ မရွိေတာ႔ပါဘူးကြယ္။ ခုႏွစ္ရက္သားသမီးအေပါင္းတို႔ အားလုံးႏွင္႔ဆိုင္ သုံးစြဲႏိုင္ Bi ေတြ ျဖစ္ကုန္မွပဲဟာ။ သာယာမႈဆိုတာ မ်ဳိးပြားျခင္းနဲ႔ မျဖစ္မေန ဆက္စပ္ထားစရာ မလိုေတာ႔ပါဘူး။ သူေပ်ာ္သလိုေနပါေစ။” လို႔ ကိုယ္က ေလွ်ာက္လဲခ်က္ေပးေပမယ္႔လည္း “အခု သူ႔မွာ အဲသည္စိတ္ေတြ မရွိေတာ႔ သူလည္း ေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္း၊ ငါတို႔လည္း စိတ္ပူစရာ မရွိေတာ႔ ေနလို႔ထုိင္လို႔ေကာင္းတယ္ေလ။” လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။

          သူ႔ဆီက ျပန္လာတဲ႔အခါ ကိုယ္႔ဘာသာ ဆက္စဥ္းစားမိတာက သူတို႔အေနာက္တုိင္းယဥ္ေက်းမႈရဲ႔ အခ်စ္နဲ႔ သံေယာဇဥ္ဟာ ကုိယ္တို႔ အေရွ႕တိုင္းကလူေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ မတူတာပဲ လို႔ သတိထားမိသြားတာပါ။ ဟိုတစ္ခါ ယိမ္းႏြဲ႔ပါး ရုပ္ရွင္အေၾကာင္းေရးတုန္းက ဘိုးဘိုးအယ္လန္ကို သတိရသြားတယ္။ သူ႔သားသမီးေတြဟာ သူ႔ကို မခ်စ္လို႔ ဘိုးဘြားရိပ္သာ ပို႔ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔လည္း အဆင္ေျပ သက္သာလြယ္ကူ၊ ကိုယ္လည္း အဆင္ေျပ သက္သာလြယ္ကူ၊ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ ေမတၱာမပ်က္ အက်ဳိးမယုတ္တဲ႔ လမ္းကို ေရြးထားတာ လို႔ ဆိုတယ္ မဟုတ္လား။ သူတို႔ဆီမွာ လူႏွစ္ဦးနွစ္ေယာက္ ေသြးမေတာ္သားမစပ္ အတူေနတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မိဘ နဲ႔ သားသမီး ၾကားမွာျဖစ္ျဖစ္၊ အခ်စ္ေတာ္ သတၱဝါကေလးေတြနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္႔စိတ္ ကိုယ္႔သေဘာအတိုင္း တျခားတစ္ေယာက္က လိုက္ေနေပးရမယ္ လို႔ ဘယ္ေတာ႔မွ ေတြးမထားဘူး။ ကိုယ္႔အခြင္႔အေရးနဲ႔ ကိုယ္ေနတယ္။ သူမ်ားဘက္ကို က်ဴးေက်ာ္ေလ႔မရွိဘူး။ ဆုံးျဖတ္စရာရွိလာရင္ နွစ္ဦးစလုံးအတြက္ ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္းစြဲသာမယ္႔လမ္းကို ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံၾကတယ္။ သူမ်ားအတြက္ ကိုယ္က အနစ္နာခံရတယ္။ ကိုယ္႔အတြက္ သူမ်ားက အနစ္နာခံရတယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ ခ်စ္လို႔ႀကဳိက္လို႔ ယူထားတဲ႔ အိမ္ေထာင္ဘက္ေတာင္မွပဲ အလုပ္ထဲမွာေရာ အိမ္မွာေရာ တစ္ေနကုန္ တပူးတြဲတြဲ အတူေနရလို႔ရွိရင္ မႀကဳိက္ဘူးတဲ႔။ Privacy မရွိလို႔ လို႔ ဆိုတယ္။

           ကိုယ္တို႔ဆီမွာက ခြာလို႔ကို မရဘူး။ သမီးကေလး ငယ္ငယ္က ကိုယ္အိမ္သာတက္ေနရင္ တံခါးအျပင္က ေစာင္႔ေနတယ္။ သူ႔အေဖက ဟိုဘက္ခန္း၊ သူက သည္ဘက္ခန္းဆိုရင္ေတာင္ မေနတတ္ဘူးတဲ႔။ (ယုံေလာက္ေအာင္ သူေျပာျပန္လွ်င္ ယုံၾကည္စြာ စိတ္ကထင္။) အခု သည္အရြယ္ေရာက္ေတာ႔လည္း ကိုယ္က ကြန္ျပဴတာတစ္လုံးနဲ႔ စာထိုင္ရိုက္ေနလို႔ ခါးတေညာင္းရွိလာရင္ ဘာရယ္မဟုတ္၊ ငါ႔သမီးေလး ဘာမ်ားလုပ္ေနပါလိမ္႔ဆို သြားၾကည့္မိတာပဲ။ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံဆိုတာမ်ဳိး ေနမွာေပါ႔။ ဟိုက ကေလးေတြကို ဘယ္သည္လိုလုပ္လို႔ရမွာလဲ။ သားသမီး အိမ္အျပန္ကို မိဘက တံခါးေစာင္႔ဖြင္႔ေပးရတယ္ဆိုတာ ထုံးစံ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔အျပင္ထြက္တဲ႔အခ်ိန္ကိုက ဆယ္နာရီေလာက္မွ ထြက္တာ။ ၁၈ ႏွစ္ မျပည့္ေသးရင္ ညသန္းေခါင္ဆို ဆိုင္ေတြက ဆက္မေရာင္းလို႔ ျပန္ရတယ္။ ၁၈ ႏွစ္ ျပည့္ၿပီးသားေတြကေတာ႔ အဲသည္အခ်ိန္ဆို ကေလးေတြနဲ႔ ရႈပ္လြန္းလို႔ မထြက္ေသးဘူး။ သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ ထြက္ၿပီး အာရုဏ္တက္မွ ျပန္တယ္။ မိဘစိတ္ပူတာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ သားသမီးအခြင္႔အေရးကို ပိတ္ပင္လို႔မရဘူးေလ။ သူတို႔လည္း သူတို႔အရြယ္ သူတို႔ဘာဝ တက္ခ်င္ရာနဲ႔ တက္၊ ကိုယ္႔ဘက္က ေျပာခြင္႔မရွိဘူး။ အသက္ျပည့္ေနရင္ လက္လႊတ္လိုက္ေတာ႔။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ အရြယ္ေရာက္ၿပီး သားသမီးေတြ မိဘနဲ႔ အတူမေနၾကေတာ႔တာ မခ်စ္လို႔၊ သံေယာဇဥ္ မရွိလို႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္႔လြတ္လပ္ခြင္႔နဲ႔ကိုယ္မို႔ နွစ္ဦးနွစ္ဘက္ အခ်င္းမမ်ားရတဲ႔လမ္းကို ေရြးထားတာ။ တစ္နွစ္တစ္ခါ အီစတာပြဲတို႔ ခရစ္စမတ္ပြဲတို႔က်ရင္ တျပြတ္ျပြတ္ ျမည္ေနေအာင္ ခ်စ္ၾကလိမ္႔မယ္။ သည္ၾကားထဲေတာ႔ ႀကဳိခ်ိန္းမထားပဲ အိမ္လာမရွာနဲ႔။ ကိုယ္႔အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ကိုယ္ လည္ပတ္ေနရတာ။ အေရးႀကီးရင္ေတာ႔ ေသြးနီးပါတယ္။ မစိမ္းပါဘူး။ ေနမေကာင္းရင္ မတ္စိပို႔လိုက္။ ပန္းစည္းကေလး ေရာက္လာလိမ္႔မယ္။ ဘာလို႔ဆိုေတာ႔ သည္မွာလို လူမမာေမးတဲ႔ဓေလ႔ဟာ လူနာကိုေရာ ဆရာဝန္ဆရာမကိုပါ အေနွာက္အယွက္ျဖစ္ေစနိုင္တယ္ေလ။ ေတြ႔ခ်င္ရင္ ဧည့္ခ်ိန္လာ။ တိတ္တိတ္ေန၊ ျပဳံးျပ၊ အာဘြားေပး၊ ျပန္။ ဒါလည္း မခ်စ္လို႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူးတဲ႔။

           ေျပာခ်င္တာကေတာ႔ကြယ္။ သူတို႔ဆီမွာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ တစ္ေကာင္တစ္ခု အတြက္ ယဥ္ေက်းမႈအရေရာ ဥပေဒအေလ်ာက္ပါ ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္ေပးထားတဲ႔ အခြင္႔အေရးဆိုတာ သိပ္ကို က်ယ္ျပန္႔လြန္းတယ္။ လိုက္မမီဘူး။ ကိုယ္တို႔လူ႔အခြင္႔အေရးဆိုတာ သူတို႔ ေခြးအခြင္႔အေရးေလာက္မွ အေစာင္႔ေရွာက္ မခံရဘူး။ ဒါဆိုလည္း ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေလး ဘာေလးလုပ္ၿပီး အမွ်အတမ္းေဝ ေခြးဆုပန္ပါလား လို႔ အေငၚတူးဦးမယ္။ ေခြးက ကိုယ္႔ထက္သာတိုင္း ကိုယ္က ေခြးျဖစ္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေရႊပင္ေပၚက ေရႊေက်းေလးအစားေတာ႔ မန္က်ည္းပင္ေအာက္က ႏြားေက်ာင္းသားေလးပဲ ျဖစ္ပါရစီ။ လုပ္ခ်င္တာေတြမွန္သမွ် လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ၿပီး တေလာကလုံး အမုန္းက်ိန္စာနဲ႔မွ သမၼတႀကီးေနရာ ရမယ္ဆိုရင္လည္း မလိုခ်င္မိဘူး။ အေျဖရလာဘ္တစ္ခုတည္းကို မၾကည့္ပဲ အဆင္႔ဆင္႔ တြက္ရတဲ႔ ေပးထားခ်က္ေတြ အလယ္မွာ သူတို႔လုပ္သလို ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္တဲ႔အတြက္ အဲသည္ေနရာကို ဆုပန္တာဟာ ကိုယ္႔အတြက္ ဟိုဆုပန္တာနဲ႔ ဘာမွ မျခားဘူး။ ဘဝဆိုတာ အခြင္႔အေရးသက္သက္အတြက္နဲ႔ အသိဥာဏ္ေတြကို လုံးပါးအပါးခံလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ေခြးေတာင္မွ အမ်ဳိးေကာင္းရင္ မစားတဲ႔ေခ်းကို လူစင္စစ္ႀကီးေတြ ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားသုံးေနတာ ေအာ႔ႏွလုံးနာလြန္းလို႔။ (တကယ္စားလို႔ တကယ္အဝွာျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္ႏွစ္တုံး ကုန္ကုန္ေပါ႔ေအ။)

         လူမွာ လူကုသိုလ္ ရွိသလိုပဲ။ ေခြးမွာလည္း ေခြးကုသိုလ္ ရွိမွာေပါ႔ေလ။ ကိုယ္႔ကုသိုလ္နဲ႔ ကိုယ္ မဟုတ္လား။ သူလည္း အတိတ္ဘဝက ဘုရားေတြ တည္ခ်င္တည္ခဲ႔ဖူးမယ္။ ထမင္းရည္ေခ်ာင္းစီး အလွဴႀကီးေပးခ်င္ ေပးခဲ႔ဖူးမယ္။ သူတပါးအခြင္႔အေရးကို မထိခိုက္ မပိတ္ပင္တဲ႔ ကုသိုလ္မ်ဳိး ရွိခဲ႔မွာေတာ႔ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း သူ႔မွာ ကိုယ္တို႔လို စဥ္းစား ဆင္ျခင္တတ္ေသာ ဦးေနွာက္ေတာ႔ မရွိရွာေလဘူး။ ၾကည့္ရတာ သူျပဳေသာ ကုသိုလ္ကံတို႔မွာ အသိဥာဏ္ျဖင္႔ ယွဥ္ေသာေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ေတာ႔ မဟုတ္လို႔ ျဖစ္မယ္။ ကို္ယ္တို႔ဆီမွာလည္း အတၱ ေမာဟ မာန ဒိ႒ိ အင္မတန္အားႀကီးလွစြာေသာ တကာေတာ္ ေရေျမ့ရွင္ အလွဴ႕ရွင္ႀကီးေတြ ရွိေနတယ္ေလ။ သူတပါးရဲ႕ အသိဥာဏ္ကို အမိုက္အေမွာင္ေတြနဲ႔ ဖုံးကြယ္လွည့္စားလို႔ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ ရလာဘ္တစ္ခုထြက္ေအာင္ ဘာသာ သာသနာပါ မခ်န္ ေရဗူးမေပါက္ေအာင္ သယ္ေနၾကတဲ႔သူေတြလည္း ရွိတယ္။ ကုသိုလ္ဟာ ကုသိုလ္ဟာ ကုသိုလ္ကံနဲ႔ အက်ဳိးေပးသလိုပဲ အကုသိုလ္ဟာလည္း အကုသိုလ္ကံနဲ႔ အက်ဳိးေပးဦးမွာ မလြဲပါဘူး။ ကိန္ရာသီ ေတာ္သလင္းက်မွ ေဖာ္တသင္းဆုံရစ္ၾကေပေတာ႔။ အဲသည္အခ်ိန္က်မွ ႏွစ္ဦးနွစ္ဘက္ အဆင္ေျပေအာင္ သားေၾကာေရာ မယားေၾကာပါ အျဖတ္ခံရေတာ႔လည္း ခမ်ားတို႔ ကုသိုလ္ေပါ႔ေနာ။

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...