Sunday, May 31, 2015

“အဂၤလိပ္ေက်းဇူး ျမင္႔မိုရ္ဦး”

“နွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆက္ မဟာဝင္တည္ အတိတ္အျဖစ္အပ်က္ ကမာၻတြင္သည္။ ဘယ္ရာဇာပင္ မစံျမန္းသည့္ မန္းေရႊၿမဳိ႕ျပည္။” တဲ႔။
         မန္းေလးသူ မန္းေလးသားေတြဟာ အင္မတန္မွ မဟာဆန္ နန္းဆန္တဲ႔သူ၊ ယဥ္ေက်းတဲ႔သူေတြလို႔ ကိုယ္ေတြ တစ္သက္လုံး ယူဆထားခဲ႔ၾကပါတယ္။ ေအာင္ေျမျမမန္း နန္းေလတည္စိုက္ရာမွာ ရာဇာမင္းစိုးတို႔နဲ႔ တေျမတည္းတေရတည္း ေနခြင္႔ရခဲ႔သူေတြ မဟုတ္လား။ ရပ္ႀကီးသူ ရပ္ႀကီးသားမ်ားလို႔ ဆိုလို႔ရတာေပါ႔။ (အခုလည္း ျပည္ႀကီးသူ ျပည္ႀကီးသားမ်ားလို႔ ေျပာရင္ မမွားေသးပါဘူးေနာ႔။) မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓါတ္လည္း အင္မတန္ကို ျပင္းျပတဲ႔သူေတြပါ။ ေယာင္ေပစူးကေလးနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ စာသင္ေနတဲ႔ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္ကေလးေတာင္မွ ဘီရိုေပၚ ေမာင္နွံတင္၍ ေဆာင္ပ်ံပလႅင္ ေဂါဝိန္စခန္းကို ျမန္းၾကြရွာေလၿပီ ဆို ပါေတာ္မူတာျမင္မိရင္ စီးၾကမ်က္ရည္ ေရႊနန္းေတာ္တိုင္ကို မွီကာငိုမိပါသတဲ႔။ သူကမွ ကိုယ္တိုင္သိမီလိုက္ရလို႔ တ ကာ မုနိ ေၾကြလုသည္းဆိုင္ ျဖစ္ေနရွာတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဟိုးတုန္းက ျမန္မာသီခ်င္း အဆိုေကာင္းလွသူႀကီးေတြ “ေရႊျပည္ႀကီး” သီခ်င္းကို ရင္ထဲဆို႔တက္လာေအာင္ ဝမ္းေခါင္းသံႀကီးနဲ႔ ဆိုလိုက္တယ္ဆိုရင္ ၾကားရသူျမန္မာအေပါင္းတို႔ဟာ မ်က္ရည္ၿဖဳိင္ၿဖဳိင္ က်လာေအာင္ကို ငိုၾကလြမ္းၾကပါသတဲ႔။ သည္လိုအရသာမ်ဳိးကိုမွ ကိုယ္တို႔တေတြက မ်ဳိးခ်စ္စိတ္၊ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္ လို႔ ေခၚခဲ႔ၾကတာ မဟုတ္လား။ အဲသလိုတိုင္းျပည္ႀကီးအတြင္းမွာ ကိုယ္က အဂၤလိပ္ေက်းဇူး ျမင္႔မိုရ္ဦး လို႔ စာတတန္ေပတဖြဲ႔ ေရးမိရင္ ျပည္ပအားကိုး ပုဆိန္ရိုး၊ အမ်ဳိးဂုဏ္ဇာတိဂုဏ္ မေစာင္႔ထိန္းသူ၊ အေမေက်ာ္ ေဒြးေတာ္လြမ္းသူ၊ လူသားအျဖစ္ ရပ္တည္ရွင္သန္ဖို႔ရာေတာင္မွ မတန္မရာ မအပ္မသင္႔ေတာ႔သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျဖဳတ္ထုတ္သတ္ အလုပ္ခံရဖို႔ပဲ ရွိပါတယ္။ မဆီမဆိုင္ လက္ပံသား ဓါးနဲ႔ခ်ဳိင္ၿပီး နင္႔အေမ ကုလားျဖဴယူထားလို႔ နင္လည္းပဲ ပေထြးလြမ္းခ်င္း တေနတာ မဟုတ္လား လို႔ ကိုယ္နဲ႔ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူး မျမင္ဖူးသူကိုပါ အမႈတြဲထဲ ဆြဲထည့္ၾကဦးမွာ။

        တကယ္တမ္း စဥ္းစားၾကည့္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔မွာ ေရွးျမန္မာ႔ဦးစြန္းက သြားေလသူႀကီးမ်ား ခ်န္ရစ္တဲ႔ ဘိုးဘြားအေမြအႏွစ္ေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခ်င္ပါေသာ္လည္း လက္လွမ္းမီရာမွာ ဘာတစ္ခုမွ ေလာက္ေလာက္လားလား မက်န္ရစ္ေတာ႔တာမို႔ မႏၱေလးတက္ၿပီး က်ဳံးေရေတြ မကုန္မခ်င္း ေသာက္ရမလိုျဖစ္ေနၿပီ။ သူမေျပာနဲ႔။ သူ႔ေနာက္မွာ ကိုယ္႔ကို ကၽြန္ျပဳသြားေလသူ အဂၤလိပ္မင္းမ်ား စြန္႔ခြာထားရစ္ခဲ႔ေလေသာ ကၽြန္ေမြကၽြန္ႏွစ္ကေလးေတြေတာင္ ေျပာင္တလင္းခါသြားတာကို ျမင္တဲ႔အခါမွ အလိုေလးေလး ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ား ေက်းဇူးေတာ္ကလည္း တယ္မေသးပဲကိုးလို႔ Thanks giving ခံစားခ်က္ႀကီး ေပၚလာၿပီး အမိမတ အဖမတ ပေထြးကိုတတ ငိုမိရပါတယ္။ ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ စာဆုံးေအာင္ဖတ္ၿပီး ျငင္းႏိုင္ျငင္းၾကေပါ႔။

          ပထမဦးဆုံး သတိထားမိတာက ကိုယ္အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းေနတဲ႔ ေဆးပညာဆိုတာႀကီးက အဂၤလိပ္ေတြ သင္ေပးခဲ႔တဲ႔ အေနာက္တိုင္းေဆးပညာႀကီး ျဖစ္ေနတာကိုပါ။ ကိုယ္တို႔ဆီက တိုင္းရင္းေဆးေတြကို ဘယ္သူကမွ လာသင္ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ သင္ေပးလည္း ေသြးေဆး နဲ႔ လ်က္ဆားေလာက္ ေဖာ္ေရာင္းၿပီး သူေဌးအေစာႀကီး ျဖစ္ေနေလမလား။ စေကာနွစ္ခ်ပ္ ေတာင္ပံခတ္ ျဖတ္ျဖတ္ျမည္လတၱံ႔ ဆိုတဲ႔ သပြတ္ခါးသီးဝိဇၨာမ်ား ျဖစ္ေနမလား မေျပာတတ္ေပါင္။ က်ားက်ားမီးယပ္ဆရာ ျဖစ္မေနတာေတာင္ ေက်းဇူးတင္ေနရေသး။ ကိုယ္တို႔ျမန္မာျပည္ေဆးေလာကရဲ႕ အစအဦးဟာ အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္ဆရာဝန္မ်ားနဲ႔ စခဲ႔တယ္။ ကိုယ္ကေလးဘဝကအထိ ပန္ခ်ာပီဆရာဝန္ေတြ ျမင္ဖူးခဲ႔ေသးတယ္။ ျမန္မာဆရာဝန္ထဲမွာ အေစာဆုံးလို႔ဆိုရမယ္႔ ေဒါက္တာေရွာလူးေတာင္မွပဲ သာသနာျပဳ မစ္ရွင္ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားက ေခၚေဆာင္သြားလို႔ ေဆးပညာေတြ တတ္ခဲ႔တာ။ မင္းတုန္းမင္းႀကီးလက္ထက္ ဥေရာပကို ပညာေတာ္သင္ေတြ ေစလႊတ္ခဲ႔ရာမွာ ဘယ္သူကမွ ေဆးပညာသင္ၾကားခဲ႔တယ္ လို႔ မၾကားဖူးဘူး။ ကင္းဝန္မင္းႀကီး အီတလီသြားတဲ႔အခါတုန္းကလည္း အေနာက္တိုင္းေဆးပညာမ်ား ကို အေရးတယူလုပ္ၿပီး စကားထဲထည့္ မေျပာခဲ႔ဘူး။ သီေပါအရွင္ႏွစ္ပါး ပါေတာ္မူခ်ိန္အထိ နန္းေတာ္ထဲ အဂၤလိပ္ေဒါက္တာ ရွိတယ္လို႔ေတာင္ မၾကားဖူးဘူး။ ရွိမွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေဆးကုတယ္ဆိုတာ အသက္အပ္ၿပီး ကုရတာ။ ကိုယ္မယုံတဲ႔ လူမ်ဳိးျခား တိုင္းတစ္ပါးသားဆီမွာ ေရႊနန္းရွင္ သက္လုံးပုံကုဖို႔ဆိုတာ ျဖစ္မွမျဖစ္ႏိုင္ပဲနဲ႔။
 
           အင္မတန္အယူအဆ အစြဲႀကီးတဲ႔ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ အဂၤလိပ္သယ္လာတဲ႔ အေနာက္တိုင္းေဆးပညာကို ယုံယုံၾကည္ၾကည္ လက္ခံကုသဖို႔ဆိုတာ အခ်ိန္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ယူခဲ႔ရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘာလို႔ဆိုေတာ႔ ကိုယ္ငယ္ငယ္ ကေလးဘဝကအထိ အပရိက ဖ်ားတာနာတာျဖစ္တိုင္း အိမ္က တိုင္းရင္းျမန္မာေဆးေပးခန္းကိုပဲ ေခၚသြားေနက်မို႔ပါ။ မေပ်ာက္ဘူးလို႔ မေျပာပါဘူး။ ေပ်ာက္ပါတယ္။ စြမ္းပါတယ္။ ဖန္ပုလင္းႀကီးထဲက အနီေရာင္ အဝါေရာင္ အမႈန္႔ကေလးေတြကို ေရႊခ်င္တဲ႔ ခ်ိန္ခြင္ကေလးနဲ႔ခ်ိန္ၿပီး သင္႔တင္႔ရာ ရုကၡမ်ဳိးႏြယ္ ပဥၥငါးပါးနဲ႔ တြဲကာဖက္ကာ သုံးေဆာင္ရတာပ။ ေသေရးရွင္ေရးက်ေတာ႔ ေဆးရုံကိုေရာက္ေအာင္ ေျပးႏိုင္ဖို႔လိုတယ္ဆိုတာ ကိုယ္႔မွာေတာ႔ ဖေအတစ္ေယာက္လုံး ဆုံးၿပီးမွရတဲ႔ အသိဥာဏ္ပါ။ အဲသည္ေနာက္မွာေတာ႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဆရာဝန္ျဖစ္ခ်င္ေဇာနဲ႔ အပတ္တကုတ္ အားထုတ္ေလ႔လာခဲ႔လို႔ ခုဆိုရင္ ကိုယ္႔ကို ေဆးကုစားတဲ႔ ေယာဆရာလို႔ပင္ ေခၚၾကေပမယ္ မဟုတ္လား။

          ေဆးေက်ာင္းသက္တမ္းတေလွ်ာက္လုံး ျမန္မာဆရာဝန္စစ္စစ္ႀကီးေတြနဲ႔ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္လာခဲ႔ပါလ်က္ အလကားေန အဂၤလိပ္ အဂၤလိပ္ တလိပ္တည္းလိပ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုဟာက ဆရာကို ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ပညာရပ္နယ္ပယ္ကို ေျပာေနတာ။ ကိုယ္တို႔တတ္ေျမာက္ထားတဲ႔ ေဆးပညာဆိုတာ အဂၤလိပ္က သယ္လာတဲ႔အတတ္။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ကေန႔ထက္တိုင္ အဂၤလန္၊ အိုင္ယာလန္၊ စေကာ႔တလန္၊ ေဝလက သမားဟူးရားႀကီးမ်ားဆီမွာ ထုံသြားသြားကူးေနရတုန္း။ ဟိုကဆရာႀကီးမ်ားကလည္း အရင္တုန္းကလို ပညာရင္ေငြ႔ မေပးႏိုင္ေတာ႔လို႔ စာေမးပြဲေလး စစ္စစ္ၿပီး ဘုရင္မႀကီးစကတ္ဖိုးျပည့္ေအာင္ ေရစင္ဖိုးကေလးေတြ ေကာက္ေနၾကတုန္း။
ေတာ္ဝင္သမားေတာ္ႀကီးမ်ားဆီက တပည့္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေၾကာင္း လက္မွတ္ေထာက္ခံစာကေလးမ်ားမပါရင္ အျပင္မွာ ေဆးကုစားလို႔ေတာင္ အူမစိုေတာ႔ေလာက္ေအာင္ က်ီးနဲ႔ဖုတ္ဖုတ္ ေဒါက္တာအစုတ္ျဖစ္ေနရတာ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာပါဗ်ာ။ ရြာျပန္ၿပီး စုတ္ထိုးဆရာနဲ႔ ကုခ်င္ကုပလိုက္မယ္။ ႏိုင္ငံျခားဘြဲ႔မပါတဲ႔ အမ္ဘီဘီအက္စ္ ငုံးစိစိနဲ႔ ဆရာဝန္ဆီမွာေတာ႔ သိကၡာအက်ခံၿပီး မကုေသးဘူး။ လူသာ ဆင္းရဲခ်င္ ဆင္းရဲပေစ။ မေနလို႔ ေသရေၾကးဆိုရင္ေတာ႔ ဂုဏ္သေရရွိရွိ ေသခ်င္တာေပါ႔။ ၾဆာဝန္ႀကီးဆိုင္းဘုတ္က ဘြဲ႔ကေလးေတြကို စာလုံးေပါင္းေရၿပီး တရားနဲ႔ေျဖရတာ လူၾကားလို႔လည္း ေကာင္းတယ္ေလ။
 
          သည္ကေန႔ေခတ္အခါမွာ အဲသည္ အဂၤလိပ္ပေထြး ခ်န္ထားရစ္တဲ႔ ေဆးပညာအေမြကေလးေတြေတာင္မွပဲ ရင္းစားျပန္မရလို႔ လုံးပါးပါးေနတာ အမ်ားသိေတာ္မူတဲ႔အတိုင္းပါဗ်ာ။ ႏိုင္ငံတကာအဆင္႔မီ ေခတ္နဲ႔အမီ ရင္ေဘာင္တန္းလိုက္ႏိုင္ေသာ ျမန္မာဆရာဝန္မ်ားျဖစ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္ ႀကဳိးစားေနရသလဲ။ ဘယ္ေလာက္ အဆက္ျပတ္က်န္ခဲ႔သလဲဆိုတာ ကြကိုလည္းသိ လူတကာလည္း သိမို႔ မေျပာေတာ႔ပါဘူး။ အတည္းနာႏြန္းႏြန္းႏို႔။ ပင္စင္ယူသြားရွာသူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆရာ ဂုရုႀကီးတစ္ပါးကေတာ႔ ေျပာဖူးပါတယ္။ တစ္သက္လုံး အဂၤလိပ္ေနာက္ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္လာတဲ႔ဘဝကေန ယိုးဒယားေနာက္လိုက္၊ အိႏၵိယေနာက္လိုက္ဘဝကို ေရာက္သြားရတာ သိပ္ရင္နာဖို႔ေကာင္းပါသတဲ႔။ မယုံရင္ ယိုးဒယားနဲ႔ က်န္းမာေရးသေဘာတူစာခ်ဳပ္ေတြ ခ်ဳပ္လာတဲ႔ ဒုသမၼတႀကီးသာ ေမးၾကည့္ပါေတာ႔။ ဟုတ္တာေပါ႔ေလ။ ကၽြန္ျဖစ္တာခ်င္းတူရင္ေတာင္ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းမွာပဲ ကၽြန္ျဖစ္ပ်စီ။ အဂၤလိပ္ကၽြန္ျဖစ္ရတာ ကုလားကၽြန္၊ ထိုင္းကၽြန္ထက္ေတာ႔ သာသပ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူေခါင္းထဲ ဦးေနွာက္မရွိရင္ ဘဂၤါလီကၽြန္ျဖစ္ဖို႔လည္း သိပ္ေဝးမယ္မထင္နဲ႔။

           အုပ္ခ်ဳပ္သူေခါင္းထဲ ဦးေနွာက္ရွိဖို႔ကေတာ႔ သူ႔ပညာအရည္အခ်င္းအေပၚမွာ တည္ပါလိမ္႔မယ္။ ေျခာက္တန္းဦးေႏွာက္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႔တဲ႔အရသာ မွတ္မိေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ဦးေႏွာက္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တာကေလးလည္း တလွည့္ေလာက္ေပးၾကည့္ပါလား။ ဘာရယ္လို႔ ဟုတ္ပါဘူး။ မေနလို႔ ေသရရင္ေတာင္ ဂုဏ္ဆာလို႔ရေသးတာေပါ႔ေနာ။ ငါ႔ႏွယ္ ေသလို႔သာေသလိုက္ရ ၾဆာ႔ဘြဲ႔ေတြကျဖင္႔ ယူေကေတြခ်ည့္ပါ လို႔။ ဒီလိုဆိုေတာ႔ ကိုယ္တို႔ ပညာေရးအေမြႀကီးကလည္း ကၽြန္ပညာေရးစံနစ္က ဆင္းသက္လာတာ ျမင္မိျပန္ပါေသးေကာ။
ျမန္မာေက်ာင္းသား အစဥ္အဆက္ သပိတ္ေမွာက္ေတာင္းဆို ကန္႔ကြက္လာခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ပညာေရးစံနစ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးလည္း သိပ္မၾကာခင္မွာ ပုဂၢလိကလက္ထဲေရာက္မလား၊ ဖက္စပ္အက်ဳိးတူ ပူးေပါင္းစာခ်ဳပ္ေတြ ထြက္လာမလား၊ အဆင္႔ျမင္႔ တကၠသိုလ္ရိပ္မြန္ ကြန္ဒိုႀကီးရယ္လို႔ ဘီလ္ဘုတ္ႀကီးေပၚေရာက္လာမလား၊ ရင္တထိတ္ထိတ္ ရွိလွတယ္။ ေရႊတိဂုံဘုရားႀကီးေတာင္မွ သတၱဝါေတြကို မကယ္နိုင္ပဲ ေရႊတိဂုံကိုကယ္ၾကပါ ဗီႏိုင္းေတြ ပလူပ်ံေနတဲ႔ေခတ္ မဟုတ္လား။ ဒဂုံစီးတီးပေရာဂ်က္ႀကီး၊ ေရကူးအသံလႊင္႔ရုံ ေျမေနရာငွားစားတာႀကီးေတြကို လူဆိုးေတြနဲ႔ဖိုက္တင္ခ်ၿပီး သမၼတႀကီးက လာကယ္ေတာ္မူလိုက္တယ္ဆိုတဲ႔ ဇာတ္ေပါင္းခန္းရိုက္ခ်င္ရင္ တိတ္တိတ္ပုန္း ၿမဳိဆို႔ထားတဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသားအပင္းေတြကို ေခၽြးသိပ္နိုင္ဖို႔ အေလ်ာ္အစားေပးစရာ ေျမေနရာက်ယ္က်ယ္ဆိုလို႔ ဒါႀကီးပဲက်န္ေတာ႔တယ္။ လက္ရွိအသုံးမဝင္ေတာ႔သည့္ အေဆာက္အဦေဟာင္းမ်ားကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းရန္ ဘတ္ဂ်က္ မလုံေလာက္ပါသျဖင္႔ လို႔ အေၾကာင္းျပလို႔လည္းရတယ္။ (ရြဲ႕ေျပာေနတာေနာ္။ အဟုတ္မွတ္ၿပီး လိုက္လုပ္မေနနဲ႔။ သပိတ္ေမွာက္ၿပဳိက္မယ္။)
 
          ပစၥည္း သခၤါရ လူသခၤါရေခတ္ႀကီးမွာ University Campus ႀကီးကိုလည္း သခၤါရေလာကႀကီးထဲ ထည့္ပလိုက္လို႔ ရပါတယ္။ မလြမ္းေသးပါဘူး။ ဒါေပသိ အဂၤလိပ္အစိုးရ မ်ဳိးေစ႔ခ်သြားတဲ႔ ပညာေရးအေမြအႏွစ္ႀကီးကိုေရာ ဘယ္လိုသေဘာထားၾကမလဲ။ နည္းနည္းေလာက္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လိုက္ၾကရေအာင္ေနာ႔။ နယ္ခ်ဲ႕လက္ပါးေစ ကၽြန္သေဘာက္ဘဝမွာ တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ တက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ကိုယ္႔အဖိုးကိုယ္႔အဖြားမ်ား ရွိေသးရင္ ေမးၾကည့္ၾကစမ္းပါ။ သူတို႔ ဘယ္လိုေနခဲ႔စားခဲ႔ ပညာသင္ခဲ႔ရသလဲ။ ကိုယ္တို႔တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝနဲ႔ တူသလား တန္သလား။ ဘင္တန္သူ၊ အင္းယားသူ၊ မာလာသူ၊ သီရိသူကေန ဂ်ီေဟာသူ၊ ဂႏၶမာသူျဖစ္တဲ႔အထိ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဆိုတာ ဘယ္လိုအတန္းအစားနဲ႔ ေနခဲ႔ရတယ္ ထင္သလဲ။ တံတားျဖဴ ကန္ေဘာင္မွာ တိုင္းတပါးသား တစ္ေယာက္မွမပါပဲ ျမန္မာစစ္စစ္ စစ္သားႀကီးေတြက၊ လုံထိမ္းႀကီးေတြက၊ ရဲႀကီးေတြက (ႀကဳိက္တာေျပာ တူတူပဲ) သူတို႔မေအ သူတို႔နွမဆက္ဆံတဲ႔အတိုင္း လာဆက္ဆံၾကတာ အဂၤလိပ္ေခတ္က ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းမွာ ျမန္မာမေတြ အဲသေလာက္ အျဖစ္မဆိုးၾကဘူး မဟုတ္လား။ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ သခင္ေတြ ေထာင္က်ရင္ ေထာင္ထဲမွာ ဘယ္လိုေန ဘယ္လိုစားရသလဲ။ သည္ကေန႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားကေလးေတြ ရုံးထုတ္ရင္ လက္ထိပ္ သံေျခက်င္းေတာင္ ျဖဳတ္မေပးပဲ ဘယ္လိုဆက္ဆံေနသလဲ ျမင္တဲ႔အတိုင္းပဲ။ အဖမ္းခံ အရိုက္ခံ ေထာင္က်ခံရတဲ႔ဘဝခ်င္း အတူတူမွာေတာင္ အဂၤလိပ္ေက်းဇူး ျမင္႔မိုရ္ဦး လို႔ တ ထိုက္ပါေပတယ္။

         သူ႔ကၽြန္အျဖစ္ ႏြံနစ္ေနလို႔ ၿဗိတိသွ်အစိုးရေပးတဲ႔ ကၽြန္ပညာေရးစံနစ္မွာ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္လာသူတို႔ဟာ ဘြဲ႕ရတာနဲ႔ အလုပ္အကိုင္အခြင္႔အလမ္း၊ ရာထူး တက္လမ္းမ်ား ေျဖာင္႔တန္းသြားတာဟာ ေရွးကေတာ႔ ပညာတတ္ေတြ ရွားပါးတဲ႔အခ်ိန္မို႔လို႔ ဆိုခ်င္ရင္လည္း ရပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ခုေတာ႔ ေျပာပါရေစ။ အေမာင္တို႔အမိတို႔ိကုိ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ႀကီးက ဘြဲ႔ရထိုက္ၿပီဆိုၿပီး ဦးထုပ္ျပားအနက္ကေလး ေဆာင္းေပးလိုက္တဲ႔ေနာက္ ဟယ္ရင္တန္ခုနစ္တန္းေအာင္ထားတဲ႔ ဖိုးဖိုးနဲ႔အတူတူ ဂါဒီးယန္းသတင္းစာထိုင္ဖတ္ၿပီး ဘိုလို ေဆြးေႏြးႏိုင္ၿပီလား။ ကၽြန္ေခတ္မို႔ ကၽြန္စကားေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္တာ ဂုဏ္ယူစရာ မဟုတ္ပါဘူး။ အစိုးရအလုပ္ထဲဝင္ၾကည့္လိုက္ပါ။ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ ဘီေအ ဘီအက္စီေအာင္ရင္ အစိုးရအလုပ္ေျဖဖို႔ သင္တန္းမ်ားစြာ တက္ရပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေျဖနည္းသင္တန္း၊ လက္ႏွိပ္စက္၊ လက္ေရးတို၊ (အခုေခတ္လိုဆို ကြန္ျပဴတာဆိုပါေတာ႔ကြယ္။) စာရင္းကိုင္၊ စာရင္းစစ္၊ အေကာင္႔တင္း၊ ေလာ္ဂ်စ္စတစ္၊ အစရွိသည္တို႔ကလည္း အဂၤလိပ္စံနစ္ဇယားခ်ထားတဲ႔ ပညာရပ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲ စာအုပ္အငွားဆိုင္ ဖြင္႔စားရင္ေတာင္ Book keeping တတ္တဲ႔သူနဲ႔ မတတ္တဲ႔သူ ဆီနဲ႔ေရလို ကြာသဗ်။ ကၽြန္ပညာေရးစံနစ္က ေခါင္းထဲကို အတတ္ပညာေတြေပးခဲ႔ၿပီး အမ်ဳိးသားပညာေရးစံနစ္နဲ႔ေတြ႔ေတာ႔မွ လက္ထဲကို ေအာင္လက္မွတ္ေတြခ်ည့္ ေပးလိုက္တာ။ ေက်ာင္းလာခ်င္လာ မလာခ်င္ေန။ တတ္ခ်င္ရင္ က်ဴရွင္ယူ၊ ေအာင္ခ်င္ရင္ ဆရာကန္ေတာ႔၊ ႏိုင္ငံနဲ႔အဝွမ္း တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ႀကီးေတြ ရာေထာင္ခ်ီၿပီး ဖြင္႔လွစ္ေပးလိုက္တာ အခုဆိုရင္ HD မထြက္ေသးတဲ႔ေက်ာင္းဆိုရင္ မ်က္ႏွာငယ္ရမလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ (ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ေဆးေက်ာင္းအေခြ ထြက္ၿပီးလို႔) ကေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံး “My father is U Ba.” ေခၚရတာ ရွက္လွပါၿပီဆိုလို႔ ေထာင္ထဲထည့္ထားတာ အခုထိေတာင္ အကုန္ျပန္မလႊတ္ေသးဘူး။ ဘာမွ လုပ္စရာမရွိရင္ ဝိဇၨာ နဲ႔ သိပၸံကို ေပါင္းလိုက္ ခြဲလိုက္ ေနၾကာကြာစိလုပ္ၿပီး ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး နံမည္တပ္လိုက္တာ ၃၆ ေခါက္ မကေတာ႔ဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ငါတို႔တေတြ အဂၤလိပ္ကခ်ေပးခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ပညာေရးစံနစ္အတိုင္း ရွိေနရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ လို႔ ေတာင္႔တမိေတာ႔တယ္။
  
           ကိုယ္႔ဘုရင္ ကိုယ္႔အရွင္ကို ၾကက္ကေလး ငွက္ကေလးလို ဖမ္းသြားၿပီး တတိုင္းတျပည္လုံး ကၽြန္ဇာတ္သြင္းတဲ႔ ပေထြးကိုမွ ဖေအေခၚခ်င္ေလာက္ေအာင္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ကင္းမဲ႔လွတယ္ လို႔ ဆိုမယ္ဆိုရင္လည္း ခံရမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူလာရင္ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး စကားေျပာတတ္ေအာင္ အဂၤလိပ္က သင္ေပးခဲ႔တာဗ်။ ကိုယ္႔ျမန္မာေတြနဲ႔ဆိုရင္ ျပားျပားဝပ္ ရွိိုခိုးဦးတင္ ခစားၿပီး ေမာ္ဖူးေစ ဆိုမွ ေမာ႔ၾကည့္လို႔ရမွာ။ ရွင္ဘုရင္ မေျပာနဲ႔ ဝန္ကေတာ္ လာရာလမ္း ေရာက္လာမွန္းမသိလို႔ ဖယ္မေပးရင္ က်ိန္စာတုတ္စာ မိဖို႔သာျပင္။ မေန႔တေန႔က ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲလာလို႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ကေလးထိုင္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီခစားေနတာ ျမင္ရတဲ႔အခါ၊ လူႀကီးယာဥ္တန္းလာတာ လမ္းေဘးကပ္မေပးလို႔ ကားေပၚက တစ္ခုခုနဲ႔လွမ္းအပစ္ခံရ၊ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္က လိုင္စင္သိမ္းတာပါ ခံရတဲ႔အခါ ဟိုးတုန္းက ျမန္မာရွင္ဘုရင္ေတြလက္က လြတ္ေအာင္ ကယ္သြားတဲ႔ အဂၤလိပ္ကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္မိေသး။ အခုလို ထီးေသြးနန္းေသြး တစ္စက္မွမပါတဲ႔ မဗ်ဳိင္းတို႔လင္မယားေလာက္ကို ရွိခိုးေကာ္ေရာ္ ပူေဖာ္အကၽြန္ ဆက္ဆံေနရရင္ မဟာဆီမဟာေသြးမ်ားနဲ႔ျဖင္႔ အသက္ေတာင္ က်န္မယ္ မဟုတ္။ မဆက္ဆံခ်င္ေနေလ။ အဲ႔လိုအေကာင္မ်ဳိး အစိုးရအလုပ္ထဲမွာ ဘာတစ္ခုမွ တိုးတက္စရာမျမင္၊ ေလာက္ကိုင္ပို႔ပစ္မွာ။ (ပို႔လည္း ပို႔ၿပီးပါၿပီေလ။ ျပန္မေခၚလို႔ ဘူတန္ေတာင္ ေရာက္သြားေသး) ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ကၽြန္ခံရတာ မဟုတ္ဘူး။ အလုပ္လုပ္လုပ္ မလုပ္လုပ္၊ ကိုယ္႔အိမ္က မိန္းမ သားသမီးမ်ားေတာင္ မမေလး ဆပ္စပင္ဒါမေလွ်ာ္ရင္၊ ထမင္းခ်က္ ေဈးဝယ္ အႏွိပ္အနယ္ကေလးမွ မဆက္တတ္ရင္ ဘာျဖစ္သြားမယ္ ထင္သလဲ။ ဘာျဖစ္သြားမယ္ ထင္သလဲ။ မေလွ်ာ္ခ်င္ေနေလ။ သည္လိုေလွ်ာ္ခြင္႔ရဖို႔ လက္အုပ္ကေလးခ်ီၿပီး ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနသူေတြ ရိုက္သတ္လို႔ေတာင္ မကုန္။ သူမ်ားေတြ ဘူးသီးမွ အရီးလာမေတာ္နဲ႔။ ဗိုလ္ျဖစ္ခ်င္တဲ႔အေကာင္ဆိုတာ အထက္အရာရွိ ဘယ္လိုဆက္ဆံရသလဲမွ မသိရင္ သြားေလဦးေတာ႔ ေလာက္ကိုင္။ ဘုန္းႀကီးလည္းရူး ေလွလည္းလူးတဲ႔ ကိုယ္႔ျမန္မာဓေလ႔စရိုက္နဲ႔မို႔ အဂၤလိပ္သာ ကၽြန္ျပဳမသြားခဲ႔ဘူးဆိုရင္ ကိုယ္တို႔လည္း ယာဥ္တန္းလာသံၾကားတာနဲ႔ လမ္းေဘးမွာ ျပားျပားဝပ္ ကန္ေတာ႔ေနရလိမ္႔မယ္ ထင္တယ္ေနာ္။ ခုလိုစာမ်ဳိး ေရးလို႔ကေတာ႔ ဖဝါးေတာ္ေျခတံဆိပ္ ခတ္ႏွိပ္ခ်ီးျမွင္႔ခံရဦးမွာ။
 
           တကယ္ေတာ႔ အဂၤလိပ္ႀကီးက သူ႕ဟာသူေနတာပါ။ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးရတာပဲ ၆၇ နွစ္ ျပည့္ခဲ႔ေပါ႔။ ဒါေပသိ ကိုယ္႔တုိင္းျပည္အေျခအေနက ကၽြန္စုပ္ပစ္လိုက္တဲ႔ သရက္ေစ႔ဘဝက မတက္ေသးဘူး။ ၾကာေလနစ္ေလ တိုက္တန္းနစ္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူအဆက္ဆက္ ကိုယ္႔အာဏာတည္ၿမဲေရးသာ ဦးစားေပးတယ္။ အဲသည္ကလြန္ရင္ ကိုယ္႔မိသားစုအသိုင္းအဝိုင္း က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာေရးကို အေလးထားတယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္၊ လူမ်ဳိးအတြက္၊ ေနာင္လာမယ္႔ မ်ဳိးဆက္သစ္အတြက္ဆိုတာ ပါးစပ္ဖ်ားကေလးတင္ လိမ္တာ။ ဝမ္းေခါင္းသံေတာင္ မထြက္ဘူး။ တစ္ႏိုင္ငံလုံးက ကိုယ္႔မလိုလားမွန္းသိတာေတာင္ “လူႏွစ္ေသာင္းအျပင္ ပိုမသတ္ရပါဘူး” လို႔ ပါးစပ္က ေျပာထြက္ၿပီး ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိမ္ႏွင္းတယ္။ လူႏွစ္သိန္း သူ႔ဝဋ္ေၾကြးနဲ႔သူ ေသတာေလာက္ေတာ႔ အိပ္ပ်က္ခံၿပီး ထြက္မကယ္ဘူး။ အသံေကာင္းဟစ္တာမ်ားေတာ႔ “အိမ္က ကိုကိုျဖင္႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြလို အာဏာကို တစက္ကေလးမွ စိတ္ဝင္စားတာ မဟုတ္ဘူးရွင္႔။ သူ႔ခမ်ာ ေရွ႕တန္းမွာ စစ္တိုက္ေနတာ မဟုတ္ရင္ ေနာက္တန္းမွာ ပရဟိတေတြလုပ္ရ၊ တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းေတြလုပ္ရ နဲ႔ အခ်ိန္ေတာင္ မေလာက္ဘူး။” လို႔ အတည္ေပါက္ႀကီး မ်က္ႏွာကို ေစ႔ေစ႔ၾကည့္လို႔ ေျပာနိုင္ပါေပတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ တစ္ႏိုင္ငံလုံး လုပ္သမွ် စီးပြားေရးေတြမွာ ကိုကိုနဲ႔ကင္းတာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိဘူး။ သည္အိမ္ကကိုကိုနဲ႔ ဟိုအိမ္ကကိုကို အေဝမတည့္လို႔ စားခြက္လုၾကမွ ကိုယ္တို႔က သိရတာ။
 
          ကိုယ္႔မွာ အဲသလို ေတြးတတ္ျမင္တတ္တဲ႔ အသိဥာဏ္ရွိလာတာ အဲ႔ဒါလည္း အဂၤလိပ္ေက်းဇူး သိလား။ နို႔မို႔ ေစာေစာက ဗိုလ္ကေတာ္ေျပာတဲ႔စကား အဟုတ္ႀကီးမွတ္ၿပီး အနားမွာ ထမီဖာထန္းေခါက္ဖာ ထမ္းေနရမွာ။ သူမ်ားေျပာရင္ ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ မခ်င္႔ခ်ိန္ပဲ တန္းယုံပစ္လိုက္တာ၊ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္ရင္ ခိုင္းခ်င္ရာခိုင္း ရိုင္းတယ္လို႔မရွိ၊ လည္ေခ်ာင္းေသြးနဲ႔ ေျခေဆးျပဝံ႔တာ၊ ျမန္မာတမ်ဳိးသားလုံး အရိုးစြဲေနတဲ႔ အဲသည္သူငယ္နာေတြကို သူမ်ားႏိုင္ငံက စာေပ၊ သမိုင္းေၾကာင္း၊ ျဖစ္စဥ္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးၿပီးမွ စင္ေအာင္ကုစားခဲ႔ရတယ္။

           မၾကာခင္မွာ အမ်ဳိးသားေရးကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး အမ်ဳိး ဘာသာ သာသနာအတြက္လို႔ သည္းေျခႀကဳိက္ သကာဖုံးထားတဲ႔ မ်က္ႏွာဖုံးတစ္မ်ဳိးေျပာင္းစြပ္ၿပီး သည္ဘီလူးႀကီးေတြခ်ည့္ပဲ ဝင္ကၾကဦးမွာ။ သည္အေတြးအေခၚ သည္ဥာဏ္ရည္ သည္ဦးေနွာက္နဲ႔ သည္လိုပဲ သူမ်ားလိမ္သမွ် ယုံေနရင္ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္က လြတ္လပ္တာ အႏွစ္တစ္ရာၾကာလည္း အိမ္နီးခ်င္းပတ္ခ်ာလည္က ဘုံကၽြန္ျပဳထားလို႔ ေသေသာ္မွတည့္ ေၾသာ္ေကာင္း၏ ဘဝက တက္ႏိုင္လိမ္႔မယ္ မဟုတ္။ ကၽြန္ဘဝက လြတ္တယ္ မလြတ္တယ္ဆိုတာ သူမ်ားက လာအုပ္ခ်ဳပ္တာကို မဆိုလိုဘူး။ ကုိယ္႔ေခါင္းထဲက ကိုယ္ပိုင္အသိဥာဏ္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ဆုံးျဖတ္တာကို ဆိုလိုတယ္။ မဆလ၊ နဝတ၊ မအဖ၊ အခု လက္ရွိအစိုးရ၊ သပ္သပ္စီလား၊ တစ္ဖြဲ႔တည္းလား၊ နံမည္ေျပာင္းၿပီး ေခါင္းၿမီးျခဳံလိုက္ရုံနဲ႔ အပ္ခ်ေလာင္း ေျပာင္းလဲသြားမလား။ ရုပ္ႀကီးေတြကျဖင္႔ တူလိုက္တာမွ ခၽြတ္စြပ္ေနာ္။ အခု ေနာက္တစ္ခါ လာျပန္ခ်ည္ေသးေလ။ တဖုံႏႊဲလို႔ တႏွဲဆင္ ေရႊရိုးျမင္ရင္ မွတ္မိပါ႔မလား။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ထားၾကေနာ္။ မ်က္စိမမွိတ္နဲ႔ မ်က္ေတာင္မခတ္နဲ႔။ အကြက္ေတြလည္းဆန္းမယ္ အထြက္္ေတြလည္းၾကမ္းမယ္။ ထပ္ၿပီး အလိမ္ခံရရင္ေတာ႔ မ်က္ရည္လည္းခမ္းမယ္။ မတတ္ေသးရင္ အဂၤလန္ကို ကၽြန္ခံတစ္ေခါက္ေလာက္ ထြက္ၾကဦးစို႔ေနာ႔။

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...