ဥယ်ာဥ္လမ္းက သရက္သီး

Nyo Htet June 8, 2015 at 7:33am

အခုတေလာ သရက္သီးလက္ေဆာင္အေၾကာင္း လူေျပာသူေျပာမ်ားေနသည္။သရက္သီးမ်ားအေၾကာင္း ဖတ္ရမ်ားရာမွ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ငယ္စဥ္ဘ၀မ်ားကို သတိရေနမိသည္။ ၿပီးေတာ့ၿမိဳ႕ငယ္ေလးက က်ေနာ့္အိမ္။ က်ေနာ့္ မိသားစု။ ဒါက ရွားရွားပါးပါး ၀င္လာသည့္ ငယ္စဥ္ဘ၀မ်ားကိုသတိရမိျခင္း။
က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေရွ႕တြင္ သရက္ပင္မ်ား စိုက္ထားသည္။သရက္သီး အမ်ဳိးအမည္မ်ားကို ခြဲခြဲျခားျခားမသိေသာ္လည္း လူႀကီးသူမမ်ားေျပာသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔အိမ္တြင္စိုက္ထားသည့္ သရက္ပင္အမ်ားစုမွာ မႏၱေလးရင္ခြဲ ဟုသိရသည္။ ထုိ မႏၱေလးရင္ခြဲႏွင့္မတူသည့္ သရက္သီးအမ်ဳိးအစား လည္း တပင္ရွိသည္။ ဘာဆိုသည္ကိုေတာ့ က်ေနာ္မသိ။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္က်ေနာ့္အိမ္တြင္ သရက္ပင္ ၅ ပင္ရွိသည္။ ရင္ခြဲက ေလးပင္။ သံုပင္က အိမ္ေရွ႕တြင္ရွိၿပီးတပင္က အိမ္ေနာက္ေဖးတြင္။

အိမ္ေရွ႕က သရက္ပင္အားလံုးတြင္ သရက္ပင္ႏွင့္အတူသဇင္ပန္းမ်ား စိုက္ထားသည္။ ေဆာင္းဆိုလ်င္ ထုိ သဇင္ပန္းမ်ားက ေ၀ေ၀ဆာဆာ။ မွတ္မိေနေသးသည္။အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ရွိသည့္ သရက္ပင္တြင္ စိုက္ထားသည့္ သဇင္ပန္းက က်ေနာ္သိရသေလာက္ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕တြင္က်ေနာ္တို႔အိမ္ တအိမ္တည္းတြင္သာရွိသည္ သဇင္ပန္းျဖစ္သည္။ ထုိ သဇင္ပန္းကို လိုခ်င္သူအေတာ္မ်ားခဲ့သည္။ က်ေနာ့္ အၾကီးက ထိုသဇင္ပန္းကို အျခားသူမ်ားအား ေပးလည္း မေပး ေရာင္း လည္းမေရာင္း။အေတာ္ေလးလည္း တန္ဖုိးထားသည္။ အေရာင္က ခရမ္းေရာင္။ သူပြင့္လ်င္ ျဖာ၍လွသည္။ ထိုသဇင္ပန္းရဲ႕တရား၀င္အမည္ကို က်ေနာ္မသိေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔အိမ္သူ အိမ္သားမ်ားကေတာ့ ေက်ာက္မီးပူပန္းဟု ေခၚၾကသည္။
အိမ္ေရွ႕က သရက္ပင္မ်ားၾကားတြင္ က်ေနာ္ေမြးကတည္းကက်ေနာ့္အတြက္ အထိန္းအမွတ္ျပဳ စိုက္ေပးထားသည့္ အုန္းပင္ တပင္ရွိသည္ကိုလည္း အမွတ္ရမိသည္။မွတ္မိသေလာက္ ထိုအုန္းပင္က အေတာ္သန္မာသည္။ ထိုအုန္းပင္မွ အုန္းသီးမ်ားကို ေရာင္းၿပီး က်ေနာ္တို႔မိသားစု၀င္ေငြ ျဖည့္တင္းခဲ့ ရသည္မ်ားကိုလည္း သတိရမိသည္။ အေတာ္လည္း အသီးမ်ားသည့္အုန္းပင္ျဖစ္သည္။
သရက္သီးမ်ားက က်ေနာ့္ငယ္ဘ၀တြင္ အမွတ္တရမ်ားရွိသည္။ငယ္စဥ္က သရက္သီး သီးခ်ိန္မ်ားတြင္ မနက္ေစာေစာထၿပီး အိမ္နီးခ်င္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အျပိဳင္ သရက္သီးလိုက္ေကာက္ၾကသည္။ သရက္သီး လိုက္ေကာက္ၾကရင္း တခါတရံ စိတ္ေကာက္တက္သည္။ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြေကာက္လာသည့္ သရက္သီးမ်ားကို အႀကီးက တုိ႔စရာ၊ သရက္သီး ဆားရည္စိမ္စသည္ျဖင့္ လုပ္ေလ့ရွိသည္။
သရက္သီးမ်ား ႀကီးလာလ်င္ (က်ေနာ္တို႔ အႀကီးကေတာ့သရက္သီး အေစ့ရွပ္သည့္အခ်ိန္ဟု ေျပာသည္) သရက္သီးဆြပ္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားက တကယ့္ကိုတေပ်ာ္တပါး။ လူႀကီးမ်ား သရက္သီးဆြပ္ခ်ိန္တြက္ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြက ျခင္းတလံုးႏွင့္လိုက္ၾကရသည္။ ခူးထားၿပီးသားသရက္သီးမ်ားကို အိမ္သို႔သယ္ပို႔ေပးရသည္။ အိမ္တြင္ သစ္သားႏွင့္လုပ္ထားသည့္ အေတာ္အတန္ႀကီး သည့္ ေသတၱာတလံုးရွိသည္။ ထိုအထဲတြင္ ေကာက္ရိုးမ်ားခံထားၿပီးက်ေနာ္တို႔ယူလာသည့္ သရက္သီးမ်ားကို ထည့္သည္။ ျပည့္ပါက အေပၚမွ ေကာက္ရိုးမ်ားထည့္ၿပီးအုပ္ထားသည္။
သရက္သီး ခူးခ်ိန္မ်ားက ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလိုသရက္သီးမွည့္ခ်ိန္မ်ားက ပို၍ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့သည္။ သရက္သီး မွည့္လ်င္ ဦးစြာ ဘုရားကိုဆြမ္းကပ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သရက္သီးမ်ားထဲမွ အလံုးႀကီးႀကီး အေရာင္လွလွမ်ားကို ေရြးၿပီးက်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕က မဇၽြိမာရံုေက်ာင္းတိုက္မွ ဇေတာ္ႀကီး (ဆရာေတာ္ႀကီး) ထံသို႔ က်ေနာ္တို႔အႀကီးႏွင့္အတူ က်ေနာ္တို႔ေမာင္ႏွမတေတြ သြားလွဴၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုမ်ား အစဥ္အဆက္ကိုးကြယ္သည့္ ေက်ာင္းက မဇၽြိမာရံုေက်ာင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕တြင္ေတာ့ ထိုမဇိၽြမာရံုေက်ာင္းကိုတုိင္တလံုးေက်ာင္းဟုလည္း ေခၚၾကသည္။ ထိုေက်ာင္း၏ ပင္မ ေက်ာင္းၾကီးအား အလည္ေခါင္တည့္တည့္မွတုိင္ႀကီးတတုိင္တည္းျဖင့္ ေဆာက္ထားေသာေၾကာင့္ ေခၚၾကျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုအစဥ္အဆက္က မဇိၽြမာရံုေက်ာင္းကို ကိုးကြယ္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း က်ေနာ္ငယ္စဥ္ ရွင္ျပဳသည့္အခါကထုိေက်ာင္းတြင္မဟုတ္။ က်ေနာ္ကိုရင္၀တ္သည္ကလည္း မိသားစုကတက္ႏိုင္၍မဟုတ္။ တက္ႏုိင္သည့္အမ်ဳိးမ်ား၏ရွင္ျပဳပြဲတြင္ အလႈေငြအနည္းငယ္ထည့္ၿပီး ကိုရင္၀တ္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ကို အေမအရင္းကဲ့သို႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့သည့္ အၾကီး။ စီးပြားေရးဘ၀အပါအ၀င္ အျခားေသာ အေျခအေန အခ်က္အလတ္မ်ားအရက်ေနာ့္ကို မဇိၽြမာရံုေက်ာင္းတြင္ ရွင္ျပဳ မေပးႏုိင္ခဲ့။ က်ေနာ့္ေရွ႕က အကိုမ်ားကိုေတာ့ မဇိၽြမာရံုေက်ာင္းတြင္ရွင္ျပဳေပးႏုိင္ခဲ့သည္။ ေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုးထဲတြင္ အႀကီးက က်ေနာ့္ကို အခ်စ္ဆံုး။ သူအခ်စ္ဆံုးသားေလးကို သူကုိးကြယ္သည့္ ေက်ာင္းတြင္ ရွင္ျပဳေပးခ်င္သည့္ ဆႏၵေတာ့ရွိလိမ့္မည္။ က်ေနာ္ရွင္ျပဳခ်ိန္တြင္ အၾကီး ၀မ္းနည္းေနေပလိမ့္မည္။ ဤသည္လည္း က်ေနာ့္ဘ၀၏ ထူးျခားခ်က္။
သရင္သီးမွည့္မ်ားကို  ျခင္းကေလးႏွင့္ထည့္သယ္ၿပီး မဇိၽြမာရံုေက်ာင္း ဆရာေတာ္ႀကီးထံသြားခဲ့ၾကသည့္ ညေနခင္းမ်ားက လြမ္းေမာစရာ။ အႀကီးႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ။ ဆရာေတာ္ႀကီးတပါးတည္း သီတင္းသံုးသည့္ ေက်ာင္းသို႔ သြားၿပီး သရက္သီးမ်ားကို လွဴၾကသည္။ ဆရာေတာ္္ႀကီးကက်ေနာ္တို႔ရဲ႕သရက္သီးအလွဴကိုလက္ခံၿပီး သီလေပးသည္။ ထိုမွ်သာ။
ဘုရားဆြမ္းေတာ္တင္၊ ဆရာေတာ္ႀကီးထံ လွဴၿပီးသည္ႏွင့္သရက္သီးမွည့္မ်ားကို အစုေလးေတြခြဲၿပီး ဘႀကီး၊ ဘေထြး၊ ေဒြးေလး၊ ႀကီးေမ …. စသည့္ အမ်ဳိးမ်ားထဲမွအႀကီးအကဲမ်ားဆီ လိုက္၍ ကန္ေတာ့ၾကသည္။ တေပ်ာ္တပါး။ အမ်ဳိးမ်ားကလည္း တပ်ာ္တပါး။ အႀကီးႏွင့္က်ေနာ္တို႔ေမာင္ႏွမတေတြ ႏွစ္စဥ္ ေဆြမ်ဳိးမ်ားအား ကန္ေတာ့သည့္အခ်ိန္ ၂ ခ်ိန္ရွိသည္။သီတင္းကၽြန္ခ်ိန္ႏွင့္ သရက္သီးမွည့္ခ်ိန္။ ေဆြမ်ဳိးမ်ားအား ကန္ေတာ့သည့္ သီတင္းကၽြတ္ခ်ိန္ကေဆာင္ေငြ႔ ႏွင္းမႈံတို႔ျဖင့္ ေအးျမေနၿပီး အိမ္ေရွ႕က သဇင္ပန္းတို႔သည္လည္း ေ၀ေ၀ဆာဆာ ပြင့္ေနသည့္အခ်ိန္။သရက္သီး မွည့္ခ်ိန္ကေတာ့ မိုးဦးအက်။ ေႏြြ၏ေျမသားကို မိုးစက္တို႔ျဖန္းပတ္ထားသည့္အတြက္ေျမသင္းနံ႔ေတြ ထံုလႊမ္းေနသည့္ ကာလ။ ယခု ျပန္လည္စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ အႀကီးႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ေမာင္ႏွမတေတြသရက္သီးမွည့္ျဖင့္ ေဆြမ်ဳိးမ်ားအား လုိက္္ကေတာ့ၾကသည့္အခ်ိန္က က်ေနာ့္အား ေမြးသည့္ လျဖစ္ေနသည္။
က်ေနာ္တို႔ေနသည့္ လမ္းကေလးကို ဥယ်ဥ္လမ္းဟုေခၚသည္။၁၂ လမ္းမွ ၁၄ လမ္းအထိသာရွိသည္။ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ဥယ်ဥ္လမ္းအမည္ျဖင့္ ရွိသည္ကထုိအစိတ္အပုိင္းမွ်သာျဖစ္သည္။ ဥယ်ာဥ္လမ္းကေလးထဲဲက က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေရွ႕တြင္ မိုးရာသီဆိုလ်င္အ၀ါေရာင္ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္ေ၀ေနေလ့ရွိသည္။
တေန႔က က်ေနာ္ႏွင့္ တလမ္းတည္းေန အမ တေယာက္ႏွင့္ေဖ့စ္ဘုတ္တြင္ ဆံုမိရာမွ က်ေနာ္တို႔ေနသည့္ ဥယ်ာဥ္လမ္းကေလး အေၾကာင္းေရာက္သြားသည္။ က်ေနာ္ကဥယ်ာဥ္လမ္းက ေအးတယ္၊ စိမ္းစိုတယ္ ဟုေျပာျဖစ္သည္။ ထိုအမက ျဖည့္စြက္ေျပာတာက ဥယ်ာဥ္လမ္းကအေရာင္စံုတယ္။

ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)
၈ - ၆ - ၂၀၁၅