Sunday, May 3, 2015

ၿမိဳ႕မက ကိုေပါ


 မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ ၿမိဳ႕မတူရိယာအသင္းႀကီးရဲ႕အေနာက္ဘက္က အခန္းေလးတစ္ခုထဲမွာ အဘိုးအိုတစ္ဦး လဲေလ်ာင္းေနတယ္။ ခပ္တိုတို သူ႔ဆံပင္က အျဖဴေရာင္ေတြခ်ည္းျဖစ္သလို မ်က္ခံုးေမြးအစံုကလည္း အျဖဴေရာင္ေတြခ်ည္းျဖစ္လို႔။ ပိန္ပိန္ပါးပါး ခႏၶာကိုယ္မွာလည္း အကၤ်ီအျဖဴေရာင္ကိုပဲ ၀တ္ဆင္လို႔။ ဒီေတာ့ ညာဘက္ပါးျပင္ေပၚက အမည္းေရာင္အမွတ္ႀကီးတစ္ခုကပဲ အျဖဴေတြၾကားမွာ ထင္ထင္ရွားရွားေပၚ လြင္ေနခဲ့တယ္။


သူကေတာ့ ၿမိဳ႕မတူရိယာအသင္းမွာ ေတးေရးဆရာတစ္ဦးအျဖစ္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လက္တြဲလာခဲ့ၿပီး လက္ရွိမွာလည္း အသက္(၈၇)ႏွစ္အရြယ္အထိ နာယကတစ္ဦးအျဖစ္ေဆာင္ရြက္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ၿမိဳ႕မဆရာေပါ ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာေပါရဲ႕ေျခေထာက္မွာ ေခြးကိုက္ထားလို႔ရခဲ့တဲ့ဒဏ္ရာကို ၿမိဳ႕မအသင္းရဲ႕လက္ရွိဥကၠဌ ေဒါက္တာလွခိုင္က ေဆးထည့္ေပးေနတာေတြ႔ရတယ္။ ေဆးထည့္၊ ပတ္တီးစည္းၿပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီအခန္းေလးထဲမွာပဲ ဆရာေပါနဲ႔စကားစျမည္ေျပာခြင့္ရတယ္။

၁၉၂၅ ခုႏွစ္မွာ စတင္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕မတူရိယာအသင္းဟာ အခုဆိုရင္ အႏွစ္(၉၀)တိုင္ခဲ့ၿပီ။ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းအျဖစ္နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ ကိုၿငိမ္းအပါအ၀င္  ကိုလွဒင္၊ ကိုသန္႔စင္၊ ကိုဘသက္၊ ကိုသိန္းတန္၊ ကိုရင္ေလး၊ ကိုဘၾကင္၊ ကိုေအးဘို၊ ကိုျမသိန္းစတဲ့ လူငယ္တစ္စုဟာ ဆိုင္းတန္းရပ္မွာ အေပ်ာ္တမ္း၀ိုင္းဖြဲ႕တီးခတ္ရင္း  ဦးေတာ္လံုဆိုတဲ့ တရုတ္ႀကီးတစ္ဦးရဲ႕ကူညီမႈနဲ႔ ၿမိဳ႕မတူရိယာအသင္းရယ္လို႔ အတည္တက်ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

ၿမိဳ႕မဆရာေပါ အျဖစ္ နာမည္တစ္လံုးရလာမယ့္ ကိုေပါကေတာ့ စတင္တည္ေထာင္ၿပီး ၃ ႏွစ္အၾကာ၊ ၁၉၂၈ ခုႏွစ္မွာ ၿမိဳ႕မအသင္း၀င္ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ သူ႔အသက္က (၁၇) ႏွစ္။ ေရႊပန္းတိမ္လုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ေနရင္းက ဂီတအႏုပညာဘက္ကို အားသန္သြားၿပီး လက္ရွိလုပ္ငန္းကိုစြန္႔လႊတ္ခဲ့တာ။ ၿမိဳ႕မရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ အတူ အခုေတာ့ သူ႔ရဲ႕အသက္ေတြလည္း တျဖည္းျဖည္းႀကီးရင့္လာခဲ့ၿပီ။

“ အခုထိ အားမရေသးဘူး။ မ်ိဳးဆက္သစ္ကလည္း သိပ္မရွိဘူး။ လာသင္ၾကတယ္။ ေျခာက္လ၊ တစ္ႏွစ္ဆိုရင္ ျပန္သြားၾကတယ္။ မလာၾကေတာ့ဘူး။ ေခတ္ကလည္း ဂစ္တာေခတ္ကိုး။ ေလမႈတ္တူရိယာဆီမလာခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ သူ႔ေခတ္ကိုး။ ျမန္မာသီခ်င္းေတာင္ သိပ္မဆိုခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ Rap ေခတ္ျဖစ္ေနတာကိုး” လို႔ ဆရာေပါက မခ်င့္မရဲဆိုတယ္။

သူ႔အသံနဲ႔ သူ႔အမူအရာေတြမွာ အားမလိုအားမရျဖစ္ေနဟန္ေတြကို စကားေျပာဆိုရင္း အထင္းသားျမင္ရတယ္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက လက္တြဲလာခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕မတူရိယာအသင္းအေပၚထားရွိတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြကိုလည္း စကားေျပာဆိုရင္း ျမင္ေတြ႕လာရတယ္။

ဆရာေပါရဲ႕ မိဘေတြက ဂီတမ်ိဳးရိုးမဟုတ္တဲ့ ေတာင္သူေတြပါ။ ေမြးခ်င္း (၄)ဦးမွာလည္း သူတစ္ေယာက္တည္း အႏုပညာလမ္းေၾကာင္းေပၚေရာက္လာခဲ့တာ။ ဆရာေပါကေတာ့ သူ႔ဘ၀တစ္ေလ်ာက္ ေတးေရးဆရာအျဖစ္သာမက ရုပ္ရွင္ ကင္မရာမန္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ပါ ရပ္တည္ခဲ့တယ္။ ကင္မရာမန္းအျဖစ္ အကယ္ဒမီဆုပါရရွိခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူအကယ္ဒမီရရွိတဲ့ကိစၥဟာ လူသိအလြန္နည္းခဲ့သလို သူကိုယ္တိုင္ကလည္း အဲဒီအကယ္ဒမီဆုအေပၚ ဂုဏ္မယူခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုေပါ ဟာ ၿမိဳ႕မနဲ႔တြဲၿပီး သီခ်င္းေတြေရးတဲ့ ၿမိဳ႕မဆရာေပါအျဖစ္ပဲ လူသိမ်ားခဲ့တယ္။

“ သီခ်င္းေရးတာက ကၽြမ္းက်င္လို႔မဟုတ္ဘူး။ ၀ါသနာေပါ့။ သူမ်ားေတြေရးတာၾကည့္ၿပီး ေရးခ်င္လို႔ေရးတာ။ ကဗ်ာဆရာမိုးၾကည္ရဲ႕ စာအုပ္ေလးဖတ္ၾကည့္မိတယ္။ သူ႔စာသားေလးေတြက “ျဖဴျပာ၊မူယာ၊သူဇာ၊နတ္ကညာ” ။ ဒီစာလံုးေလးေတြႀကိဳက္ေတာ့ သၾကၤန္သီခ်င္းေရးရင္ေတာ့ ေကာင္းမွာပဲဆိုၿပီးေတာ့လုပ္တာ။ ေရွ႕ဆက္ေရးလို႔မရဘူး။ဘယ္ရမလဲ၊ သီခ်င္းေရးတယ္ဆိုတာ စာမ်ားမ်ားဖတ္မွရမွာကိုး။ ဆရာၿငိမ္း(ၿမိဳ႕မၿငိမ္း) ကိုျပေတာ့ စာမ်ားမ်ားဖတ္ကြာ၊ ေရးရင္ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လည္း ထင္တာေရးတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဆရာၿငိမ္းက ျပင္ေပးတယ္။ အဲဒါနဲ႔ တစ္ပုဒ္ျဖစ္သြားတယ္” လို႔ ပထမဆံုးေရးခဲ့တဲ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရဲ႕အေတြ႕အႀကံဳကို ဆရာေပါက ေျပာျပတယ္။

ရီျမင့္ရုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္ေရးကရိုက္ကူးတဲ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတစ္ခုအတြက္ ဇာတ္၀င္ေတးသီခ်င္းေတာင္းေတာ့ အဲဒီ “ျဖဴျပာ မူယာ”မူရင္းသီခ်င္းကို စာသားအနည္းငယ္ေျပာင္းၿပီး ေပးလိုက္တဲ့အခါ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲေပါက္ခဲ့တယ္။ ပရိသတ္လက္ခံခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဂီတေရစီးေၾကာင္းတစ္ခုထဲ သူပါ၀င္လာခဲ့တယ္။

ၿမိဳ႕မဆရာေပါရဲ႕ ဂီတခရီးတစ္ေလ်ာက္ သၾကၤန္သီခ်င္း၊ ဇာတ္၀င္သီခ်င္း၊ ဧည့္ခံသီခ်င္းေပါင္း (၁၀၀)ေလာက္ေရးခဲ့တယ္။ “ပန္းမ်ိဳးတစ္ရာ” “ႏႈတ္ခြန္းဆက္”စတဲ့သၾကၤန္သီခ်င္းေတြ ထင္ရွားခဲ့သလို သၾကၤန္မိုးရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားထဲမွာ အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ “ႏွစ္ကိုယ္တူခ်စ္သမွ်”သီခ်င္းကေတာ့ အေအာင္ျမင္ဆံုးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

အဲဒီ “ႏွစ္ကိုယ္တူခ်စ္သမွ်” သီခ်င္းကလည္း ရာဇ၀င္ရွိတဲ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပါ။ ကနဦးေရးသားခဲ့တုန္းက သီဆိုမယ့္သူေတာင္မရွိခဲ့ဘဲ သၾကၤန္မိုးရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားထဲမွာ ပါ၀င္လာမွ နာမည္ရခဲ့တဲ့သီခ်င္းျဖစ္ပါတယ္။

“ အဲဒီသီခ်င္းကလည္း ၀ါသနာပါေတာ့ ဟိုေရး၊ သည္ေရးရင္း စာသားေလးနည္းနည္းရလာတယ္။ ေရးၿပီး ဒီအတိုင္းေလးပဲ ေခါက္ထားလိုက္တယ္။ မိုးကုတ္က တီး၀ိုင္းတစ္ခုကေခၚေတာ့ သြားရင္း ဆိုဖို႔ဆိုၿပီးေပးတယ္။ ဘယ္သူမွ မဆိုဘူး။ မႀကိဳက္လို႔ မဆိုတာ။ ေခတ္ကလည္း ေဟမာေန၀င္း၊ ေကာ္နီ၊ အယ္လ္ခြန္းရီေခတ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဟာ မဆိုခ်င္ဘူး။ သၾကၤန္မိုးေပၚေတာ့မွ ေရးခိုင္းေတာ့ လိုက္ဖက္ေအာင္ နည္းနည္းျပင္ၿပီးေပးလိုက္တာ” လို႔ ဆရာေပါကဆိုတယ္။

ဆရာေပါဟာ ၿမိဳ႕မတူရိယာအသင္းမွာ သူ႔ရဲ႕အႏုပညာလမ္းေၾကာင္းစတင္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း မႏၱေလးရုပ္ရွင္ထြက္ေပၚလာတဲ့အခါ မႏၱေလးရုပ္ရွင္မွာ ဖလင္ကူးေဆးသမား၊ ကင္မရာမန္းအျဖစ္လုပ္ကိုင္ရင္း ၿမိဳ႕မနဲ႔ ကာလအတန္ၾကာ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္ခဲ့ေသးတယ္။

မႏၱေလးရုပ္ရွင္မွာေတာ့ ဒါရိုက္တာေရႊဒံုးဘီေအာင္ရိုက္ကူးတဲ့ “ဤလူ႔ေဘာင္” ဇာတ္ကားမွာ သူ႔ရဲ႕ပထမဆံုး ကင္မရာမန္းဘ၀ကို စတင္ခဲ့တယ္။ မႏၱေလးရုပ္ရွင္ မပ်က္စီးမီအထိ “ ပန္းပန္လ်က္ပါ” “ငို၍ ရယ္၍ မရေသာမ်က္ႏွာ” “ မလိခခ်စ္သူ” “ကိုယ္ပိုင္ေမတၱာ” “ခ်စ္တဲ့စိတ္ကဆန္းၾကယ္” “ ကံ” “ေရေျမဆံုးတိုင္” “ ဘုရားမွာတစ္ခါဆံုတယ္” “ ေက်ာက္ဘီလူးနဲ႔ပပ၀င္း” “ ကေလာအလြန္တစ္ဘူတာ” “ မာယာေထာင္ေခ်ာက္” စတဲ့ဇာတ္ကားေတြမွာ ကင္မရာမန္းအျဖစ္ ရိုက္ကူးခဲ့တယ္။

“ကိုယ္ပိုင္ေမတၱာ”ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားမွာေတာ့ အေကာင္းဆံုးကင္မရာမန္းအျဖစ္ အကယ္ဒမီဆုရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အကယ္ဒမီဆုအေပၚ သူက ဂုဏ္မယူတဲ့အျပင္ ဆုရတာကိုေတာင္ ရွက္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သြားတက္မယူခဲ့ဘူး။ ဒီအေၾကာင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျပန္ေျပာျပတဲ့အခါ စိတ္လိုလက္ရရွိလာဟန္နဲ႔ ခပ္တိုးတိုးသူအသံက ပိုၿပီးက်ယ္ေလာင္လာတယ္။ စကားလံုးေတြကလည္း ပိုၿပီး သြက္လက္လာတယ္။

“ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သိတယ္။ ငါရိုက္တာ ဘာမွထူးဆန္းတာလည္း မပါဘူး။ ဘာကိုေပးတာလဲ ဆိုၿပီး သြားကို ယူခ်င္စိတ္မရွိလို႔ မယူတာ။ ေနာက္ေတာ့ အကယ္ဒမီေပးတာေတြ တီဗီကလာေတာ့ ၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ အဲဒီေတာ့မွ ပိုစိတ္ညစ္တာ။ ဒီအခန္းက အကယ္ဒမီရတာပါဆိုၿပီး ထိုးျပေတာ့၊ ဟာ..အဲဒီေတာ့မွ ပိုစိတ္ညစ္တာ။ ဘာမွမထူးဆန္းဘဲ ေပးတဲ့သူကေပး၊ ယူတဲ့သူကယူတယ္။ ရွက္စရာႀကီး။ ငါမယူခဲ့တာ မွန္တယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ကေတာ့ ရုပ္ရွင္မွာ အခန္း(၄၀) ရွိတယ္ဆိုပါေတာ့၊ (၃၀)ေလာက္ၾကည့္လိုက္လို႔ ေကာင္းတယ္ဆိုရင္ ယုတၱိရွိတယ္။ တစ္ခန္း၊ႏွစ္ခန္းေကာင္းလို႔ ၾကည့္ၿပီး အကယ္ဒမီေပးတာက သိပ္မနိမ့္လွဘူးလို႔ထင္တာေလ။ တခ်ိဳ႕ဆို အဲဒီျပတဲ့အခန္းကိုက မေကာင္းတာ။ ဘာလုပ္ေတာ့မလဲဗ်ာ။ ဒုကၡေတာင္ မ်ားေသးတယ္” လို႔ သူကဆိုတယ္။

ဆရာေပါဟာ အႏုပညာေလာကမွာ သီခ်င္းေရးဆရာအျဖစ္ေရာ၊ ကင္မရာမန္းအျဖစ္ပါ ရပ္တည္ခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီ(၂) မ်ိဳးလံုးမွာ ေအာင္ျမင္ေအာင္မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူးလို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ယူဆတယ္။ သီခ်င္းေရးဆရာအျဖစ္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အတိုင္းအတာအထိ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သလို ကင္မရာမန္းအျဖစ္လည္း လိုခ်င္တဲ့ပံုစံမ်ိဳးမရခဲ့ဘူးလို႔ေျပာတယ္။

ဆရာေပါက “ ကင္မရာသမားက ဒီရႈေထာင့္၊ ဒီေနရာမွာရိုက္ရင္ သင့္ေတာ္တယ္လို႔ထင္ေပမယ့္ မင္းသမီးေတြက ေနပူတယ္၊ ဒီေနရာမွာပဲရပါတယ္ဆိုရင္ ဒါရိုက္တာကလည္း ေအး…သမီးသေဘာေလ၊ ဒီမွာပဲ ရိုက္တာေပါ့ ဆိုရင္ ဒီေနရာမွာပဲၿပီးသြားတယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အေနအထား မရခဲ့ဘူး။ ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳတာ တစ္ခုရွိတယ္။ ဇာတ္ကားတစ္ကားရိုက္ေတာ့ မင္းသမီးက ဇာတ္ညႊန္းဖတ္ၾကည့္ၿပီး ႀကိဳက္လို႔ လက္ခံၿပီးၿပီ။ ဇာတ္လမ္းက အၿငိမ့္မင္းသမီးဇာတ္လမ္း။ တကယ္ရိုက္ေတာ့ အၿငိမ့္ေကာင္းေကာင္းမကတတ္ဘူး၊ ကတတ္တဲ့သူနဲ႔ သင္မယ္ဆိုေတာ့ (၇) ရက္ အကသင္တယ္။ ရၿပီဆိုေတာ့မွ စတူဒီယိုထဲမွာ အၿငိမ့္စင္ထိုးၿပီးရိုက္မယ္ဆိုေတာ့ မင္းသမီးက စတူဒီယိုထဲမွာ ၾကည့္တဲ့သူမရွိလို႔တဲ့။ ရန္ကုန္မွာရိုက္ေနတာကို မႏၱေလးက အၿငိမ့္အဖြဲ႕ေတြဆီ သြားရိုက္မယ္ေျပာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ တစ္ဖြဲ႕လံုးဆင္းခဲ့ရတယ္။ ပရိုဂ်ဴဆာကလည္း ကုန္ပါေစဗ်ာ၊ မင္းသမီးေက်နပ္ရင္ ၿပီးတာပဲဆိုေတာ့ မႏၱေလး ဆင္းၾကတယ္။ မႏၱေလးေရာက္ေတာ့ မင္းသမီးလာတယ္ဆိုေတာ့ လာၾကည့္တဲ့သူက ေထာင္ေသာင္းျဖစ္လာေတာ့ မကရဲေတာ့ဘူး။ အလုပ္ပ်က္ၿပီး ရန္ကုန္ျပန္သြားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဘာမွေျပာပိုင္ခြင့္ မရွိဘူူးေလ။ ပရိုဂ်ဴဆာ စရိတ္တတ္ႏိုင္ရင္လုပ္ေပါ့” လို႔ သူ႔ရဲ႕အေတြ႕အႀကံဳတစ္ခုကို ျပန္ေျပာျပတယ္။

မႏၱေလးရုပ္ရွင္ မီးေလာင္ပ်က္စီးသြားခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ဆရာေပါဟာ ၿမိဳ႕မနဲ႔ျပန္ၿပီး ထိစပ္လာခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕မတူရိယာအဖြဲ႕မွာ အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ရင္း၊ တျခား ရုပ္ရွင္နဲ႔ ဂီတနယ္ပယ္ေတြမွာလည္း က်င္လည္ရင္း ၿမိဳ႕မနဲ႔ နီးတလွည့္ ေ၀းတလွည့္ ျဖတ္သန္းခဲ့ျပန္တယ္။

“ က်ပန္းအလုပ္လုပ္ရတာကိုးဗ်။ ၈၈ ေနာက္ပိုင္းမွ အခုထိၿမိဳ႕မနဲ႔ၿမဲေနတာ။ မိုးကုတ္က ေစ်းေဟာင္းတူရိယာအဖြဲ႕ေထာင္ေတာ့လည္း သူတို႔နဲ႔ လိုက္သြားၿပီး နည္းျပလုပ္ေပးရတယ္။ (၆)ႏွစ္ၾကာတယ္။ ၈၈ အေရးအခင္းက်မွ ျပန္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပန္မသြားေတာ့ဘူး။ သူတို႔လည္း ပ်က္ေရာ” လို႔ ဆရာေပါက ေျပာျပတယ္။
ဒါေပမဲ့ အခုလို အသက္ႀကီးပိုင္းေရာက္လာတဲ့အခါ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ သူ႔ဘ၀ကိုျပန္ေတြးၾကည့္ရင္း ေနာင္တရခဲ့တယ္လို႔ ဆရာေပါက မခ်င့္မရဲဆိုျပန္တယ္။ ငယ္ငယ္ကလုပ္ခဲ့တဲ့ ေရႊပန္းတိမ္အလုပ္ကို ေဇာက္ခ်လုပ္ကိုင္ခဲ့ရင္ အခုထက္ပိုၿပီးအဆင္ေျပတဲ့ဘ၀တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့မွာပဲလို႔ သူက ယံုၾကည္ေနတယ္။

သူက “ ရုပ္ရွင္ကိုအထင္ႀကီးၿပီး ရုပ္ရွင္ထဲ သြားလုပ္တာ။ ရုပ္ရွင္ဆိုတာက သိတဲ့အတိုင္း လူေတြက ဗရုတ္သုတ္ခပဲ။ ေျပာရရင္ ေရႊပန္းတိမ္လုပ္ရင္ ခ်မ္းသာမွာ၊ ရုပ္ရွင္ထဲလုပ္လို႔ မခ်မ္းသာတာ။ အဲဒါက အၾကီးအက်ယ္ေနာင္တပဲ” လို႔ဆိုတယ္။

လက္ရွိမွာေတာ့ ဆရာေပါက မႏၱေလးၿမိဳ႕ ပုလင္း၀င္းမွာ ဇနီးနဲ႔ သမီးျဖစ္သူနဲ႔အတူတူ ေနတယ္။ ၿမိဳ႕မအသင္းကို ေန႔တိုင္းလာတယ္။ နာယက တစ္ဦးအျဖစ္၊ ဂီတမွဴး တစ္ဦးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္တယ္။ သီခ်င္းေတြေရးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သက္ႀကီးပိုင္း ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၿမိဳ႕မတူရိယာအသင္းႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ အားမလိုအားမရျဖစ္ေနတုန္းဆိုတာေတြ႕ရတယ္။

“ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို တီးကြက္ တစ္ကြက္၊ တစ္ေယာက္ တစ္မ်ိဳးစီနဲ႔ အစုအဖြဲ႕ေလး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ အခုဟာက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္တည္းကို ၀ိုင္းဆိုေနသလိုျဖစ္ေနတာ။ ႏိုင္ငံျခားမွာဆို ဆိုတဲ့သူေတာင္ First, Second,Third ရွိတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ မရွိဘူး။ အဲဒါေလးကို ေျပာင္းလဲေစခ်င္တယ္” လို႔ သူကဆိုပါတယ္။

ေဇာ္ေနာင္လင္း

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...