ျပည္သူခ်စ္တဲ့ ယာဥ္ထိန္းရဲ

Zaw Naung Ling

နဂိုကတည္းက အညိဳေရာင္ ဘက္ကို ေျပးေနတဲ့ သူ႔အသားအေရ က ေနပူရွိန္ေၾကာင့္ အမည္းဘက္ကို ပိုအားသာ ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲလား မသိ။ တခ်က္ခ်က္ ၿပံဳးၿပံဳး ျပလိုက္တိုင္း ေဖြးခနဲ လက္သြားတဲ့ သြားေတြကို အေတာ္ လွမ္းလွမ္း ကေတာင္ ျမင္ႏိုင္တယ္။ သူကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဓမၼေစတီလမ္း နဲ႔ လင့္လမ္းဆံုမွာ ၀ီစီကို မႈတ္လိုက္၊ လက္ျပလိုက္ နဲ႔ အရင့္ အရင္ ေန႔ေတြကလိုပဲ တာ၀န္ကို စိတ္ပါလက္ပါ ထမ္းေဆာင္ ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။

““ကၽြန္ေတာ္ စိတ္အညစ္ဆံုး အခ်ိန္ ကေတာ့ ေနတအားပူတဲ့ အခ်ိန္ပဲ။ မိုးရြာရင္ေတာ့ ႀကိဳက္တယ္။ ရြာမွာ ေနကတည္းက မိုးထဲ ေလထဲ အလုပ္ လုပ္ရတာ ေပ်ာ္တယ္။ စိတ္မညစ္ဘူး။ ေနပူရင္ေတာ့ တစ္ခါ တစ္ခါ စိတ္ညစ္ ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူသားပဲေလ”” လို႔ နဖူးက ေခၽြးစေတြကို အက်ႌ လက္ေမာင္းစနဲ႔ သုတ္ေနရင္း သူက ေျပာတယ္။

သူ႔ရဲ႕အျဖဴေရာင္ အက်ႌ လက္ရွည္မွာ သဲစ၊ ဖုန္စေတြနဲ႔ မီးခိုးေငြ႕ ဟပ္ခံထားရတဲ့ မီးခိုးေရာင္ ခပ္မိႈင္းမိႈင္း အစက္ အေျပာက္ေတြကို ေတြ႕ရတယ္။ လမ္းေပၚမွာ တစ္ေနကုန္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ ေနရတဲ့ သူ႔လို ယာဥ္ထိန္းရဲ တစ္ေယာက္ အတြက္ ကေတာ့ သဲစ၊ ဖုန္စနဲ႔ မီးခိုးေငြ႕ေတြ ဟာ အဆန္း မဟုတ္ေတာ့။ သိပ္မၾကာ ေသးခင္ကမွ တပ္ဆင္ ခြင့္ျပဳလိုက္တဲ့ ေနကာ မ်က္မွန္ေၾကာင့္ ေန႔ခင္းပိုင္း အပူရွိန္ေတြက သူ႔မ်က္လံုးကို တိုက္႐ိုက္ မထိေတြ႕ေအာင္ အကာအကြယ္ ယူႏိုင္ခဲ့တာ ကိုပဲ ေက်နပ္ ေနပံုေပၚတယ္။

““အရင္တုန္း ကဆိုရင္ ေန အရမ္းပူရင္ မ်က္စိေတြက ျမင္ကြင္း မေကာင္းဘူးဗ်။ အခုေတာ့ ေန အရမ္းပူတဲ့ အခ်ိန္ဆို မ်က္မွန္ တပ္လိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနလို႔ ေကာင္းသြားတယ္””လို႔ သူကဆိုတယ္။

သူတာ၀န္ ယူထားရတဲ့ လမ္းဆံု ကေလးအနီး၊ သစ္ပင္ ရိပ္ေအာက္က တန္းလ်ားေလးမွာ ထိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စကား ေျပာဆိုေနရင္း သူ႔ပံုစံက တာ၀န္ကို စိတ္မခ်သလိုနဲ႔ ပၸိဳင့္ဘက္ကို မၾကာ မၾကာ လွမ္းလွမ္း ၾကည့္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ စက္တင္ ဘာလရက္ တစ္ရက္ရဲ႕ ညေန (၃း၃၀) ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ဟာ အၿမဲလိုလို ယာဥ္ေၾကာ ႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အတြက္ ယာဥ္သြားလာမႈ အက်ဲပါးဆံုး အခ်ိန္ ျဖစ္ဟန္တူတယ္။ ဓမၼေစတီ လမ္းဆံုေလးဟာ ဆိုး၀ါးတဲ့ ယာဥ္ပိတ္ဆို႔မႈေတြ မရွိဘဲ သူ႔ဘာသာသူ အဆင္ေျပ ေနတယ္။

ျပည္သူက ခ်စ္ခင္တဲ့ အစိုးရ ၀န္ထမ္း တစ္ဦးျဖစ္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး မလြယ္ကူတဲ့ ဒီေန႔ေခတ္ ကာလမွာ ျပည္သူက ခ်စ္ခင္တဲ့ ယာဥ္ထိန္း ရဲတစ္ဦး ျဖစ္ဖို႔ ဆိုတာလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ခက္ခဲပါတယ္။ ယာဥ္ထိန္းရဲ ဆိုတာ အမႈရွာဖို႔၊ လက္ဖက္ရည္ဖိုး ေတာင္းဖို႔ ေလာက္ပဲ အာ႐ံုစိုက္ ေနၾကတယ္လို႔ အမ်ားစုက ယူဆ လက္ခံ ထားၾကမႈကို ဓမၼေစတီလမ္းက ယာဥ္ထိန္းရဲ တပ္ၾကပ္ ခင္ျမင့္ေမာင္ က ေခ်ဖ်က္ျပ ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

သူရဲ႕ တာ၀န္ ၀တၱရား ေက်ပြန္မႈ၊ အမ်ား ျပည္သူနဲ႔ ေဖာ္ေရြစြာ ဆက္ဆံမႈေတြက ယာဥ္ေမာင္း၊ စပယ္ယာနဲ႔ ခရီးသည္ေတြ အျပင္ လမ္းသြား လမ္းလာေတြရဲ႕ ခ်စ္ခင္မႈကို ခံယူ ထားႏိုင္တယ္။ ေငြေၾကး ရယူမႈနဲ႔ မကင္း ႏိုင္ေပမယ့္ ေပးၾကတဲ့ သူေတြ ကိုယ္တိုင္က လိုလို လားလားနဲ႔ ေခၚေပးၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။

သူ႔ရဲ႕လုပ္ေဆာင္မႈ ေတြေၾကာင့္ ရန္ကုန္တိုင္း ရဲတပ္ဖြဲ႕ ကေပးတဲ့ Role Model Award ဆု၊ ရန္ကုန္တိုင္း ယာဥ္ထိန္း ရဲတပ္ဖြဲ႕က ေပးတဲ့ The Best Private Award ဆုနဲ႔ 7 Day ဂ်ာနယ္ ကေပးတဲ့ 7 Day Hero Award ဆုေတြကို ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ အတြင္းမွာ ဆက္တိုက္ ရရွိထားခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။

““ရဲ လုပ္ငန္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလးကို ေလးစားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ လုပ္ပံု ကိုင္ပံုေတြကို သေဘာက်တယ္။ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြကို ေလးစားတယ္”” လို႔ ရဲတပ္ၾကပ္ ခင္ျမင့္ေမာင္ က ေျပာတယ္။

တကယ္ေတာ့ သူဟာ ဦးေလး ျဖစ္သူေၾကာင့္ပဲ ယာဥ္ထိန္းရဲ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့တာပါ။ ရခိုင္ ျပည္နယ္မွာ ေမြးဖြား ႀကီးျပင္း လာခဲ့တဲ့ သူ႔အဖို႔ ဘြဲ႔ရၿပီးတဲ့ ေနာက္ ရန္ကုန္ကို တက္လာ လာခ်င္းမွာပဲ ဦးေလး ျဖစ္သူရဲ႕ အိမ္မွာ ေနထိုင္ရင္း ဒီအလုပ္ကို လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ငယ္စဥ္ကေတာ့ တစ္ခ်ိန္မွာ ယာဥ္ထိန္းရဲ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ သူ႔ကိုယ္သူ လံုး၀ ေတြးမထားခဲ့။ စစ္ေတြ ၿမိဳ႕နယ္က ေအာင္တိုင္ ေက်းရြာမွာေမြး၊ အဲဒီ ေက်းရြာ မွာပဲ မူလတန္း အဆင့္ ပညာသင္ၾကား၊ စစ္ေတြၿမိဳ႕ အ.ထ.က(၂) မွာ တကၠသိုလ္ ၀င္တန္းေအာင္၊ စစ္ေတြ တကၠသိုလ္မွာ ဘြဲ႕ရ၊ ဒီျဖစ္စဥ္ေတြ အထိ သူ႔ဘ၀ ရည္မွန္းခ်က္ဟာ တျခားေသာ ရခိုင္ တိုင္းရင္းသား ေတြလိုပဲ ခပ္၀ါး၀ါးပါ။ ယာဥ္ထိန္း ရဲ တစ္ေယာက္ လုပ္ဖို႔ လံုး၀ စိတ္ကူး မရွိခဲ့။

““စစ္ေတြမွာက ယာဥ္ထိန္းရဲ နည္းတယ္။ ျမင္ဖူးတာလည္း နည္းတယ္။ ဒီအလုပ္ကို လုပ္တာလည္း ေတာ္ေတာ္ ရွားတယ္။ ယာဥ္ထိန္းရဲ ၀င္လုပ္ဖို႔ အစီအစဥ္လည္း မရွိဘူး။ ၀ါသနာလည္း မပါဘူး။ မိဘေတြနဲ႔ ေနရင္း ေက်ာင္းသား ဘ၀ကိုပဲ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ””လို႔ သူက ေျပာျပတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဘြဲ႕ရၿပီးလို႔ ရန္ကုန္ကို တက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဦးေလး ျဖစ္သူနဲ႔ အတူေနရင္း တံငါနားနီး တံငါ၊ မုဆိုးနားနီး မုဆိုး၊ ယာဥ္ထိန္း ရဲ နားနီး ယာဥ္ထိန္းရဲ ျဖစ္လာတယ္။ ရဲတပ္ဖြဲ႕ကို သူစ၀င္ေတာ့ ရန္ကုန္တိုင္း ေဒသႀကီး၊ သဃၤန္းကၽြန္း ၿမိဳ႕နယ္က “နယ္ေျမ (၄)” မွာ စလုပ္ရတယ္။ ၀က္ထီးကန္က ရဲ သင္တန္း ေက်ာင္းကို ၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာ တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး၊ ၂၀၁၀ မွာ သင္တန္း ဆင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္တိုင္း ေဒသႀကီး၊ တိုင္း အရန္တပ္ဖြဲ႕မွာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူက ယာဥ္ထိန္းရဲ မဟုတ္ေသး။ နက္ျပာေရာင္ ယူနီေဖာင္း၀တ္ ရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။

အဲဒီေနာက္ ရွစ္လေလာက္ ၾကာတဲ့အခါ ေျမာက္ ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္က သီရိၿမိဳင္ သင္တန္း ေက်ာင္းမွာ သင္တန္း တက္ေရာက္ၿပီး ယာဥ္ထိန္းရဲ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ နယ္ေျမ ခြဲတဲ့ အခါမွာေတာ့ သူက နယ္ေျမ (၂) မွာ တာ၀န္ က်တယ္။ အဲဒီတုန္းက ယာဥ္ထိန္း ရဲတပ္ဖြဲ႕ဟာ အခုလို ၿမိဳ႕နယ္ အလိုက္ ဖြဲ႕စည္းထားျခင္း မရွိေသးဘဲ နယ္ေျမေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္း ထားတယ္။ နယ္ေျမ (၂) မွာ ဗဟန္း ၿမိဳ႕နယ္ တစ္ခုလံုး၊ မရမ္းကုန္း ၿမိဳ႕နယ္နဲ႔ ရန္ကင္း ၿမိဳ႕နယ္ တစ္စိတ္ တစ္ပိုင္းစီ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။

““တာ၀န္ စက်ေတာ့ ရွစ္မိုင္ လမ္းဆံုမွာ။ မီးပိြဳင့္မွာလည္း တာ၀န္ က်တယ္။ ေန႔ခင္းဘက္ ဖမ္းဆီးေရး အဖြဲ႕ေတြ နဲ႔လည္း လိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအဒီလမ္း မီးပိြဳင့္ မွာလည္း တာ၀န္ က်ေသးတယ္။ မီးပိြဳင့္မွာ ဆင္းလိုက္၊ ႐ံုးလာလိုက္နဲ႔ ေနခဲ့တယ္”” လို႔ သူကျပန္ ေျပာျပတယ္။

အဲဒီ ေနာက္မွာေတာ့ ဓမၼေစတီ လမ္းနဲ႔ ေရႊဂံုလမ္း (ယခင္ လင့္လမ္း) လမ္းဆံုမွာ တာ၀န္ က်တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ေဖာ္ေရြမႈ၊ တာ၀န္၀တၱရား ေက်ပြန္ မႈေတြေၾကာင့္ အမ်ား ျပည္သူက စတင္ သတိျပဳ မိလာခဲ့တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူ႔ရဲ႕လုပ္ေဆာင္ ခ်က္ေတြကို အထက္ အရာရွိ ေတြကလည္း သတိ ျပဳလာခဲ့ၿပီး (၄၇) ႏွစ္ေျမာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရဲတပ္ဖြဲ႕ေန႔မွာ ““စံျပ ရဲေဘာ္ဆု” ကို ေပးအပ္ခဲ့တယ္။ (၄၉) ႏွစ္ေျမာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရဲတပ္ဖြဲ႕ ေန႔မွာေတာ့ ရဲတပ္ၾကပ္ ရာထူး တိုးျမႇင့္ခံ ခဲ့ရၿပီး “အေကာင္းဆံုး ရဲတပ္ဖြဲ႕၀င္ဆု” လည္းရရွိခဲ့တယ္။

ေပးအပ္တဲ့ တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ျခင္း၊ တပ္ဖြဲ႔၀င္ အခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္း ကူညီျခင္း၊ တာ၀န္က်ရာ ေနရာမွာ ႏိုင္ႏိုင္ နင္းနင္း ယာဥ္ေၾကာ ရွင္းလင္းႏိုင္ျခင္း၊ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ခြင့္မယူဘဲ လုပ္ငန္း တာ၀န္ကို တက္ႂကြစြာ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ျခင္း၊ ယာဥ္ေမာင္းနဲ႔ ခရီးသြား ျပည္သူေတြကို ၿပံဳးရႊင္စြာ ဆက္ဆံ တတ္သူ ျဖစ္ျခင္း စတဲ့ အခ်က္ေတြေၾကာင့္ အဲဒီလို ဆုခ်ီးျမႇင့္ ခံခဲ့ရတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

““အလုပ္ တစ္ခု လုပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘယ္အလုပ္ပဲ လုပ္လုပ္ စိတ္ပါ၀င္စားမွ ေအာင္ျမင္မွာေလ။ ယာဥ္ထိန္းရဲမွ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္အလုပ္ပဲ လုပ္လုပ္ ကုမၸဏီမွာ စာေရးပဲ လုပ္လုပ္ပါ။ ဘယ္သူကေတာ့ လုပ္ခ်င္ မွာလဲဗ်ာ။ မိုးရြာ ေနပူရပ္ၿပီး လုပ္ရတာ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က ၀န္ထမ္းေလ။ ၀န္ထမ္း ဆိုေတာ့ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကို ေပးအပ္တဲ့ တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ရမွာပဲ”” လို႔ သူက ဆိုတယ္။

ေနပူ မိုးရြာမေရွာင္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ ရေပမယ့္ လက္ရွိအခ်ိန္ အထိ ကေတာ့ က်န္းမာေရးက ဆိုးဆိုး ၀ါး၀ါး မရွိဘူးလို႔ အသက္(၂၆) ႏွစ္ အရြယ္ တပ္ၾကပ္ ခင္ျမင့္ေမာင္က ဆိုတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ လက္ရွိ ဘ၀ကို ေက်နပ္ၿပီး ဆုေတြ ရခဲ့တာကိုလည္း ဖိအား တစ္ရပ္ အေနနဲ႔ မခံစားရဘူးလို႔ ေျပာတယ္။

သူက ““ လူေတြကေတာ့ ဘယ္သူ မဆို အေတာ မသတ္ႏိုင္တဲ့ ဆႏၵေတြ ရွိၾကတာပဲ။ ျဖစ္ခ်င္တာ ေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါေပမဲ့လို႔ အဲဒါေတြက ကံစီမံရာပါပဲ”” လို႔ ဆိုတယ္။

သူ႔ကို အိမ္ေထာင္ေရး အေၾကာင္း ေမးေတာ့ သူရယ္တယ္။ အိမ္ေထာင္ မျပဳဘဲ လူပ်ဳိႀကီးပဲ လုပ္မွာလို႔ ေျဖတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ သူ႔ကို ဖိအား ေပးေတာ့မွ တကၠသိုလ္ တက္စဥ္ ကေတာ့ စိတ္၀င္စားခဲ့ဖူးတဲ့ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦး ရွိခဲ့ေၾကာင္း၊ ရန္ကုန္ ေရာက္လာ ကတည္းက အိမ္ေထာင္ေရး အေပၚ စိတ္၀င္စားမႈ မရွိေတာ့ေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။

ယာဥ္ထိန္း ရဲတပ္ဖြဲ႕အေပၚ အမ်ားစုက မေကာင္း ျမင္ၾကတာ၊ ေငြေရး ေၾကးေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခု အျဖစ္ ျမင္ၾကတာ ေတြကိုေတာ့ အေပၚယံက မၾကည့္ဘဲ ထဲထဲ ၀င္၀င္ ေလ့လာ ၾကည့္ဖို႔သူက တိုက္တြန္းတယ္။ ဘယ္ဌာနမဆို ေကာင္းတဲ့ ၀န္ထမ္း ရွိသလို မေကာင္းတဲ့ ၀န္ထမ္းလည္း ရွိေၾကာင္း၊ ဌာန အႀကီးအကဲေတြ ကလည္း လမ္းညႊန္ ဆံုးမမႈေတြ ျပဳလုပ္ေနေၾကာင္း သူက တံု႔ျပန္တယ္။

““လာဘ္ဆိုတဲ့ ကိစၥကေတာ့ ရဲက်င့္၀တ္မွာ ပါၿပီးသား။ ႐ိုး႐ိုးပဲ ေနထိုင္ စားေသာက္ပါ။ ၀င္ေငြ ထြက္ေငြ ညီပါေစ ဆိုတာပါတယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရဲျဖစ္လာၿပီ ဆိုကတည္းက ကိုယ္က ႐ိုးသား ရမယ္ေလ။ ေဟာ့ေဟာ့ ရမ္းရမ္း ေနလို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ကိုယ့္၀င္ေငြေလးနဲ႔ ေနထိုင္ ရမွာေပါ့”” လို႔ သူက ရခိုင္သံ ခပ္၀ဲ၀ဲနဲ႔ ေျပာတယ္။

လက္ရွိမွာ တပ္ၾကပ္ အဆင့္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ ရာကေန တစ္ခ်ိန္မွာ ဒုရဲအုပ္ ရာထူး ၀င္ေျဖဖို႔ သူမွန္းထားတယ္။ ငယ္ရြယ္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ သူ႔မွာ အနာဂတ္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြ ရွိေကာင္း ရွိေနႏိုင္ေပမယ့္လည္း သူထုတ္ေဖာ္ မေျပာခဲ့။ အဲဒီ အရာေတြ အားလံုးဟာ ကံစီမံရာ အရပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကံဆိုတဲ့ ေနရာ မွာလည္း ေကာင္းတာ လုပ္ရင္ ေကာင္းသလို၊ မေကာင္းတာ လုပ္ရင္ မေကာင္းသလို ခံစားရမွာကို ယံုၾကည္ ေၾကာင္းသာ သူကဆိုတယ္။

““ဒီအလုပ္ကို လုပ္ခဲ့လို႔ ေနာင္တ ရတယ္ ဆိုတာ မရွိဘူး။ ရဲထဲ ၀င္ကတည္းက ဦးေလးက အတင္းသြင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရဲထဲ ၀င္မယ္ဆိုၿပီး ၀င္ခ်လာ လိုက္တာ”” လို႔ ရဲတပ္ၾကပ္ ခင္ျမင့္ေမာင္က ဆိုတယ္။

ဓမၼေစတီလမ္းက ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ခဲ့ေတာ့ ညေန (၄) နာရီ ထိုးၿပီးၿပီ။ “အစ္ကို ျပန္ေတာ့မွပဲ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္း စားေတာ့မယ္”” လို႔ ေျပာခဲ့သူ တပ္ၾကပ္ ခင္ျမင့္ေမာင္ ကေတာ့ သူ တာ၀န္က်ရာ လမ္းဆံုေလးမွာ ဟိုမွသည္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ၀ီစီ မႈတ္လိုက္၊ လက္က အခ်က္ျပလိုက္၊ ဦးထုပ္ ေဆာင္းထားတာ ၾကာလို႔ ပူအိုက္ေနဟန္ ရွိတဲ့ ဦးေခါင္းကို ဦးထုပ္ႂကြရင္း ေလေအး ေပးလိုက္၊ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ သြားတဲ့ ေဘာင္းဘီကို ျပန္ဆြဲ တင္လိုက္နဲ႔ ညေနခင္း ေနေရာင္ေအာက္မွာ အလုပ္ဆက္ လုပ္ေနတုန္း။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ၿပံဳးၿပံဳး ျပလိုက္တဲ့ အခါ ေပၚလာတဲ့ သူ႔သြားေတြကို ဟိုးအေ၀းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္တဲ့ အထိ ေဖြးခနဲ လွမ္းျမင္ ေနရတုန္း။

ေဇာ္ေနာင္လင္း