လိပ္ျပာတုိ႔၏နားခုိရာ

Min Din

(၁)
အိုရနာရမည္ကုိသိေသာ္ျငား၊ အသက္သာဆံုးနည္းျဖင့္ လြတ္ေအာင္ေရွာင္ကြင္းလုိေသာ
ကၽြန္ေတာ္သည္ က်န္းမာေရးအလို႔ငွာ၊ေန႔စဥ္လိုလုိ နံနက္ေစာေစာတြင္လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ေလ့
 ရွိသူျဖစ္ပါသည္။
ဖူးခက္ကဲ့သုိ႔ျမိဳ႕ၾကီး၌၊ နံနက္ေစာေစာအခ်ိန္၌ကတၱရာလမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းမ်ားေပၚတြင္၊
က်န္းမာေရးလုိက္စားသူမ်ားလမ္းေလွ်ာက္ေလ့မရွိေခ်။ဖူးခက္သုိ႔ေရာက္စတြင္မူ၊
ပလက္ေဖာင္းေဘးတြင္ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးသည္။

အထူးအဆန္းသဖြယ္ေခြးေတြေဟာင္ၾကေလသည္။အရွိန္ျပင္းစြာေမာင္းႏွင္ၾကေသာ
ယာဥ္အႏၱရာယ္သည္လည္းမေသးလွသျဖင့္ေနာင္ေသာ္ဖူးခက္တြင္
လူရည္လည္လာေသာကၽြန္ေတာ္သည္ဝီခ်စ္ရပ္ကြက္၊ေက်ာက္ဖားလမ္းမေပၚရွိ၊
ထုိင္းဘုရင့္ေတာ္ဝင္ပန္းျခံသုိ႔ေျခစက္က်ခဲ့သည္။
ယင္းပန္းျခံၾကီးကား၊(၃၅၀)ဟက္တာက်ယ္ဝန္းေသာသဘာဝပန္းျခံၾကီးျဖစ္၏။
ဖူးခက္ျမိဳ႔တြင္အက်ယ္ဝန္းဆံုးပန္းျခံၾကီးအျဖစ္မွတ္တမ္းဝင္သည္။
လက္ရွိထုိင္းဘုရင္မင္းျမတ္ဘူမိေဘာ(ရာမ-၉) ၏သက္ေတာ္ ေျခာက္ဆယ္ျပည့္ ေျမာက္သည့္(၁၉၈၇)ခုႏွစ္မွစတင္၍ အမ်ားျပည္သူအပန္းေျဖရန္၊ကိုယ္လက္လွဳပ္ရွား၊အား ကစားမ်ဳိးစံုျပဳလုပ္ ႏုိင္ရန္ အဆင့္ျမွင့္လုပ္ငန္းမ်ားတုိးျမွင့္ေဆာင္ရြက္လာခဲ့သည္မွာယေန႔ထက္တုိင္အထိျဖစ္၏။
“King Of The King” ဟူ၍၊ပန္းျခံအဝင္ဝတြင္ပန္းစာတမ္းထုိးကမၺည္းတင္ထားသည့္ထုိင္းဘုရင့္ ေတာ္ဝင္ပန္းျခံ သည္၊ေရပတ္လည္ဝုိင္းရံလ်က္ရွိသည္ကားထူးျခားခ်က္တစ္ရပ္ဟုဆုိႏိုင္ပါသည္။
(၂)
“ဦးေလး၊မနက္ဖက္လမ္းထေလွ်ာက္ရင္ကၽြန္ေတာ္လည္းလို္က္ခ်င္တယ္”
ယခင္အခ်ိန္မ်ားက၊နံနက္ေစာလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရန္အေဖာ္စပ္မိလွ်င္
တီေကာင္ကုိဆားႏွင့္တို႔သည့္ႏွယ္၊အ ေၾကာက္အကန္ျငင္းဆန္ေသြဖီေလ့ရွိေသာ၊
အတူေန တူေတာ္ေမာင္တစ္ေယာက္ဘယ္သုိ႔စိတ္ရူး ေပါက္ေလ သည္မသိ၊သည္ရက္ပုိင္းေတြမွာထူးဆန္းစြာလမ္းေလွ်ာက္မဟာမိတ္အျဖစ္ပါဝင္လာသျဖင့္၊
ကၽြန္ေတာ့္မွာတအံ့တၾသျဖစ္ရသည္။
စင္စစ္အသက္ေျခာက္ဆယ္နားနီးလာသည့္တုိင္စိတ္ျမန္လက္ျမန္ရွိဆဲျဖစ္သည့္၊
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ဓာတ္အခံအရမူ၊ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ဝန္းက်င္သာရွိေသးသည့္၊
တူေတာ္ေမာင္သည္ေလးတုံ႔ေလးကန္၊ပ်င္းတိပ်င္းတြဲႏို္င္လွသူျဖစ္၏။
နံနက္ငါးနာရီေဒါင္ကနဲျမည္ခ်ိန္တြင္၊လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရန္အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတတ္ေသာ
ကၽြန္ေတာ့္မွာ၊သင္းကုိအိပ္ယာမွႏွဳိးကာ၊ကိုယ္လက္သန္႔စင္ခ်ိန္၊အဝတ္အစားလဲခ်ိန္
နာရီဝက္ခန္႔ေပးရျခင္းအား၊စိတ္မရွည္ခ်င္ေသာ္ျငား လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းမွာ
က်န္းမာေရးအတြက္အေလ့အက်င့္ေကာင္းတစ္ရပ္ျဖစ္၍သည္းခံစိတ္ျဖင့္နားလည္ေပးရ၏။
လြန္ခဲ့ေသာေလးရက္ခန္႔က၊ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တူဝရီးႏွစ္ေယာက္အမ္မခန္ေနအိမ္မွ
ကားေမာင္းထြက္လာခ်ိန္သည္ ေျခာက္နာရီမတ္တင္းခန္႔ျဖစ္ရာ၊
မုိးမပီေဆာင္းမေပ်က္ေသးခ်ိန္မို႔၊ဝန္းက်င္မွာ၊ေမွာင္ရီသန္းေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ပန္းျခံႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္ေနအိမ္သည္မေဝးလွ၊ဆယ္မိနစ္ခန္႔မွ်သာေမာင္းရေသာ၊ခရီးတုိျဖစ္၏။
(၃)
“ဦးေလး၊ပန္းျခံထဲမွာအိမ္သာရွိသလား၊ကၽြန္ေတာ္ရွဴးေပါက္ခ်င္လို႔”
ပန္းျခံအဝင္ဝ၊ကားရပ္နားရန္ေနရာသုိ႔အေရာက္၊အသက္ငယ္သေလာက္
ဗာဟီယမ်ားတတ္သည့္တူေတာ္ေမာင္တစ္ေယာက္ဇာတိျပလာျပန္ေလျပီ။
အိမ္သာေနရာကားအတန္ငယ္လွမ္းေသးသည္။ပန္းျခံတြင္လည္းလူမစည္ ကားေသးသျဖင့္၊မတတ္ႏုိင္သည့္အဆံုး၊ကားပါကင္ေဘးမွသစ္ပင္ခပ္အုပ္အုပ္ၾကားမွာ
သူ႔ျပသနာကုိေျဖရွင္းေစ ရန္။မသင့္ေတာ္မွန္းသိလ်က္လမ္းညြန္ရေတာ့သည္။
သင္းျပသနာသင္းေျဖရွင္းေနခ်ိန္တြင္၊ကၽြန္ေတာ္ကားေပၚမွအဆင္း၊
နံနက္ေစာေစာအပူအေအးအေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ေပေလာမသိ၊ႏွာေခါင္းတြင္းမွ
ယားယံသလုိလုိျဖစ္လာႏွာေခါင္းတဖက္ကုိလက္မျဖင့္ပိတ္ကာ၊ရွဴးကနဲေနေအာင္
ညွစ္ထုတ္လိုက္မိရာ၊ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ႏွပ္ေခ်းျဖဴျဖဴတခ်ဳိ႕သည္ကြန္ကရစ္တံုးတုိ႔ျဖင့္
အလွကြက္ေဖာ္ထားသည့္လမ္းေပၚသုိ႔၊ဘတ္ကနဲက်ကာမိတ္ဆက္ေလ၏။
ယင္းႏွပ္ေခ်းဖတ္ကုိျမင္လုိက္ရသည့္အခ်ိန္တြင္မူ၊ကၽြန္ေတာ္ရုတ္ျခည္းသတိဝင္လာခဲ့သည္။
လူမျမင္သူမျမင္အခ်ိန္တြင္သတိလက္လြတ္လုပ္လိုက္မိသည့္ကၽြန္ေတာ့္အျပဳအမူအတြက္၊
မလံုမလဲျဖစ္ရင္း၊ ေဘးဘီကုိ၊မသိမသာစူးစမ္းမိရာ၊မလွမ္းမကမ္းကြန္ကရစ္ခံုတစ္ခုေပၚတြင္
လူလတ္ပုိင္းအမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးထုိင္လ်က္ရွိသည္ ကုိျမင္လိုက္ရသည္။ထုိအမ်ဳိးသမီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အားကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနေေလ၏။
“ဗုေဒၶါ၊ငါျဖင့္အမွားၾကီးမွားေလျပီ။တူေတာ္ေမာင္ကိုလမ္းေဘးအေပါ့စြန္႔ခိုင္းသည့္အျပင္၊
ကိုယ္တုိင္ပါအလွဆင္ကြန္ကရစ္လမ္းေပၚတြင္၊စည္းကမ္းမဲ့စြာႏွပ္ညွစ္မိေလျပီတကား”
ဟူေသာအသိစိတ္သည္ကၽြန္ေတာ္အာရံုကုိဒိန္းကနဲ ေနေအာင္ေနာက္ေစေလျပီ။
(၄)
သုိ႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ထုိအမ်ဳိးသမီးကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနေသာ
အမူအရာမွာတစ္စံုတစ္ခုထူး ျခားေနသည္ဟုထင္ျမင္မိသျဖင့္၊မသိမသာလွမ္း၍
စူးစမ္းမိျပန္သည္တြင္မူ၊သူသည္ဘီယာတစ္လံုးကုိ သူ႔ေရွ႕ ေက်ာက္စားပြဲခံုေပၚတြင္တင္ကာ၊
မနက္ေစာေစာစီးစီးဇရက္မင္းစည္းစိမ္ကုိမိန္႔မိန္႔ၾကီးခံစားေနေလသည္တကား။
သူသည္လည္းသူ႔လုပ္ရပ္ကုိ လိပ္ျပာလံုဟန္မတူေလသျဖင့္၊ ကၽြန္ေတာ့္ထံသူ႔မ်က္လံုးမ်ားေရာက္ေနဟန္ရွိေလ သည္။
ထုိအမ်ဳိးသမီးထံႏွင့္ကၽြန္ေတာ္၊ဆံုမိေနသည့္ႏွစ္ေယာက္သားအၾကည့္မ်ားကုိ၊
ကုိယ္စီလႊဲဖယ္လုိက္ရင္း၊ပန္းျခံတြင္းသုိ႔ဝင္ရန္ပန္းျခံက်ဳံးေရျပင္ကုိျဖတ္ေက်ာ္
တည္ေဆာက္ထားသည့္ခံုးေက်ာ္တံတားေပၚသုိ႔တက္ရန္
တာစူလုိက္ခ်ိန္တြင္ေနာက္ေတာ္ပါးမွတူေတာ္ေမာင္၏သူခုိးလူမိသည့္အသံ
ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။
“ဦးေလး၊ဟုိလူႏွစ္ေယာက္က၊ကၽြန္ေတာ္ရွဴးေပါက္တာျမင္သြားျပီထင္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနတယ္ေနာ္။လံုျခံဳေရးေတြျဖစ္ေနရင္ျပသနာတက္ႏိ္ုင္သလား”
တူေတာ္ေမာင္ညႊန္ျပရာသုိ႔ကၽြန္ေတာ္လွမ္းၾကည့္လုိက္ေသာအခါ၊ေခါင္းစြပ္အက်ႌကုိယ္စီႏွင့္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္လူငယ္ႏွစ္ဦးကၽြန္ေတာ္တုိ႔အား၊မသိမသာ
အကဲခတ္ေနသည္ကုိေတြ႔လုိက္ရျပန္သည္။ကၽြန္ေတာ္သည္ေတာ္ဝင္ပန္းျခံႏွင့္
ရွစ္ႏွစ္ဝန္းက်င္မွ်ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ခဲ့သူျဖစ္ရာ၊အဆုိပါလူငယ္ႏွစ္ဦးကုိေတြ႔လုိက္သည္ႏွင့္၊
သူတုိ႔၏ဝတ္စားဆင္ယင္ပံုႏွင့္ဖိနပ္အမ်ဳိးအစားကုိၾကည့္ျခင္းျဖင့္
အျခားသူမ်ားကဲ့သုိ႔ကိုယ္လက္လွဳပ္ရွားအားကစားျပဳလုပ္ရန္လာေရာက္ၾကသူမ်ားမဟုတ္၊
ဝန္ထမ္းဝတ္စံုမပါရွိသျဖင့္ပန္းျခံလံုျခံဳေရးတုိ႔လည္းမဟုတ္ေၾကာင္း၊ခ်က္ခ်င္းအကဲဖမ္းမိသည္။
သူတုိ႔ကား၊ပန္းျခံကုိဝန္းရံလ်က္ရွိသည့္က်ဳံးအတြင္းမွငါးမ်ားကုိ
ခုိးမွ်ားေနၾကသူမ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္းသူတုိ႔၏မ်က္ ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲကုိၾကည့္လ်က္
ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းေကာက္ခ်က္ဆြဲႏိုင္သည္။
ပန္းျခံကုိဝန္းရံလ်က္ရွိေသာက်ဳံးသည္ငါးလႊတ္သူမ်ားကုသုိလ္ယူေလ့ရွိသည့္ေနရာျဖစ္၍
ပိႆာႏွင့္ခ်ီ၍အေလးခ်ိန္စီးသည့္ငါးၾကီးမ်ဳိးစံုရွိေနသည္သျဖင့္၊
သည္အခ်ိန္သည္ေနရာတြင္သူတုိ႔စားက်က္က်ေလ့ရွိသည္ကုိ၊
အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာကၽြန္ေတာ့္မ်က္ျမင္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ဖူးေလသည္။
(၅)
နံနက္ေစာေစာပန္းျခံဝတြင္၊မထင္မွတ္ပဲဆံုမိၾကသည့္ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ေလးဦးေသာ
သူတုိ႔ကား၊မေကာင္းမွဳ၊အမွားကုိယ္စီႏွင့္၊က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ျဖစ္ေနၾကရသည့္
အျဖစ္ကုိေတြးမိေသာကၽြန္ေတာ္သည္၊မိလိႏၵပဥွာတြင္ေဖာ္ျပ ထားေသာမေကာင္းမွဳႏွင့္သက္ဆုိင္သည့္စာတစ္ပုိဒ္ကုိခ်က္ျခင္းေျပး၍သတိရမိသည္။
“ေလာက၌ဆိပ္ျငိမ္ရာေသာအခြင့္ကုိၾကည့္ေသာ္၊လူတုိ႔မွဆိတ္ကြယ္ရာကုိ
အကယ္၍ရျငားသည္ျဖစ္အ့ံ၊နတ္တုိ႔မွဆိတ္ကြယ္ရာမရ၊
နတ္တုိ႔မွဆိတ္ကြယ္ရာကုိအကယ္၍ရျငားသည္ျဖစ္အံ့၊ထုိအခါသူတစ္ပါး၏စိတ္ကုိ
သိတတ္ ေသာရဟန္းသူေတာ္ေကာင္းတုိ႔မွဆိတ္ကြယ္ရာကိုမရ၊
အကယ္၍သူတပါး၏စိတ္ကုိသိတတ္ေသာပညာရွိတုိ႔မွ ဆိတ္ကြယ္ရာကုိရျငားသည္ျဖစ္အ့ံ၊သူတစ္ပါး၏စိတ္ကိုသိတတ္ေသာ
နတ္တုိ႔မွဆိတ္ကြယ္ရာကုိမရ၊
အကယ္၍ သူတစ္ပါး၏စိတ္ကိုသိတတ္ေသာနတ္တုိ႔မွ ဆိတ္ကြယ္ရာကုိရျငားအံ့၊မိမိသည္ျပဳအပ္ေသာ၊မေကာင္းမွဳမွဆိတ္ ကြယ္ရာကုိမရ၊
မိမိသည္ျပဳအပ္ေသာမေကာင္းမွဳမွဆိတ္ကြယ္ရာကုိရျငားအံ့၊အဓမၼမွဆိတ္ကြယ္ရာကုိမရ”
(မူရင္း သတ္ပံုအတုိင္း)
မွန္ေလစြ။အရိယာသူေတာ္စင္တုိ႔ကား၊မေကာင္းမွဳ၏ဆိတ္ကြယ္ရာကုိ၊
ရွာမရၾကသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္၊မေကာင္းမွဳကိုမျပဳမိကပင္ေဝးစြာ
ေရွာင္ၾကဥ္ေလ့ရိွၾက၏။သာမန္ပုထုဇဥ္စာရင္းဝင္ က်ေနာ္အပါအဝင္လူအမ်ားစုကား၊ ဆိတ္ကြယ္ရာကိုရျပီဟုမွတ္ထင္ကာ၊ဆိတ္ျငိမ္ရာအရပ္တုိ႔တြင္ရံဖန္ရံခါ၌
မေကာင္းမွဳျပဳတတ္ေလ့ရွိကာ၊ကုိယ့္လိပ္ျပာကုိယ္ မလံုရွိတတ္ၾကေလသည္။
(၆)
ဝိညာဥ္လိပ္ျပာဟူသည္စိတ္၏အသြင္တမ်ဳိးျဖစ္မည္ဟုကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္မိိမိျပဳခဲ့ေသာေကာင္းမွဳ၊မေကာင္းမွဳ၊ကုသုိလ္၊အကုသုိလ္တုိ႔အေပၚ
လိပ္ျပာသန္႔ျခင္းမသန္႔ျခင္း၊စိတ္လံုျခင္းမလံုျခင္းစေသာ၊ေနာက္ ဆက္တြဲျပႆနာမ်ားေပၚေပါက္လာရျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
လိပ္ျပာမလံုျခင္းအတြက္အျပစ္ကင္းသည္၊ေက်နပ္ခြင့္လႊတ္ဖြယ္ျဖစ္သည္ဟု
ကၽြန္ေတာ္မဆုိလိုေသာ္ျငား၊အမွားမ ကင္းႏုိင္ၾကေသာကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္၊ ဆိတ္ကြယ္ရာမရွိေသာမေကာင္းမွဳ၊ အကုသုိလ္တုိ႔အတြက္လိပ္ျပာမလံုရွိ တတ္ျခင္းမွာေတာ္ေသးသည္ဟုကၽြန္ေတာ္ေတြးခ်င္သလုိလုိျဖစ္လာမိသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္၊အခ်ဳိ႕ေသာ သူတုိ႔ကား၊ကာလရွည္ၾကာစြာအမွားၾကီးမွားခဲ့ၾကရံုမက၊လက္ရွိအခ်ိန္၌တြင္ပင္
ဆက္၍မွားေနၾကဆဲျဖစ္ကာ၊ေနာင္ တြင္လည္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ဆက္မွားသြားရန္အသင့္ရွိေနၾကသည္ကုိ
ပကတိထင္ရွားစြာေတြ႔ျမင္ေနရဆဲ ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ထုိသူတုိ႔၏စိတ္အစဥ္တြင္အကုသုိလ္အမွားတရား၏ေရာင္ျပန္လိပ္ျပာသည္၊
အမ်ားသူငါက့ဲသုိ႔မႏုိးထၾကေလေယာင္တကား။မေကာင္းမွဳဟူသည္ေနာက္ဆံုး၌
အဓမၼတရားအျဖစ္မွလြတ္ကင္းဆိတ္ကြယ္ရာမရွိေၾကာင္း၊မသိၾကေလေယာင္တကား။
၎တုိ႔၏ဝိဥာဏ္လိပ္ျပာသည္အဘယ္မည္ေသာအရပ္တြင္အဘယ္သုိ႔ခုိနားေလသည္ကုိ
ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္လွပါဘိေတာ့သည္။ ။

၁၁။၀၅။၂၀၁၅ေန႔ထုတ္ ႏွင္းဆီျဖဴဂ်ာနယ္မွ ။ ။

(မင္းဒင္)