၀ီေရာဓိႏွင္းဆီ

Zawana Shen

၁။
၁၉၉၄ ခု၊ ဇူလိုင္လ။
ထူးရာစိုး လဘက္ရည္ဆိုင္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လမ္းထိပ္၊ မာနယ္ပေလာ။
‘ကိုၿငိမ္းေ၀ဆိုတာ ခင္ဗ်ားလား’
ေမးျမန္းႏႈတ္ဆက္သူကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္သည္။ ေကာင္းဘြိဳင္ဦးထုပ္၊ ေျပာက္က်ားစစ္အက်ီ၊ စစ္ေဘာင္းဘီ၊ ရာဘာညွပ္ဖိနပ္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ ပါးရိုးနားရိုး က်က်၊ ခႏကိုယ္ ခတ္ပါးပါး။

‘ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ားက ကိုတိုက္ေမာင္းလား’

သူက ကၽြန္ေတာ္၏အေမးကို ႏႈတ္ျဖင့္ျပန္မေျဖဘဲ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဆဲြကိုင္ျဖစ္ညွစ္ကာ စားပြဲေဘးတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ နာရီ၀က္နီးပါး စကားထိုင္ေျပာၾက၏။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ဘယ္သူေတြ ရွိေနသည္ျဖစ္ပေစ သတိမထားႏိုင္။

သူ႔ကဗ်ာတခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ေ၀ဖန္ေတာ့ သူက အၿပံဳးႏွင့္နားေထာင္။ ရုတ္တရက္ ေျပာလက္စစကားကိုရပ္ၿပီး သတိတစ္ခ်က္၀င္ေတာ့ သူ႔လက္ထဲတြင္ ပစၥတိုတစ္လက္ေရာက္ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳမိသြားရသည္။ သူက ေမာင္းကြင္းထဲ လက္ညိွဳးထည့္ကာ ေသနတ္ကို ခ်ာခ်ာလည္ေအာင္ လွည့္ကစားရင္း ကၽြန္ေတာ့္စကားကို နားေထာင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ရပ္ထားသည့္စကားကို ဆက္ၿပီး မေျပာႏိုင္။ သူ႔လက္ထဲကေသနတ္ကို ၾကည့္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္သည္။

‘ခင္ဗ်ားကလည္း ေသနတ္ႀကီး ထည့္ထားလိုက္စမ္းပါဗ်ာ၊ စကားေျပာရတာ မေျဖာင့္ဘူး၊ ေတာ္ၾကာ မေတာ္တဆ က်ည္ဆံထြက္သြားမွျဖင့္’

သူကလည္း ထိုအခါၾကမွ သတိျပဳမိသြား၏။ ၿပီးေတာ့မွ ေသနတ္ကို လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္၏။ သူ႔မ်က္ႏွာက ကၽြန္ေတာ့္ကို အားနာသြားသည့္ ဟန္။

‘ခင္ဗ်ားက ေသနတ္ကို ေတာ္ေတာ္ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ကိုင္တတ္တဲ့ပံုပဲ’
‘ဟုတ္တယ္ ဖေနာင့္တစ္ျခမ္းပဲ့ၿပီးမွေတာ့ ဘယ္ မကၽြမ္းက်င္ပဲ ရွိပါ့မလဲဗ်ာ’

ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေျခေထာက္ဆီ မ်က္ေစ့ေရာက္သြားသည္။ သူက ေမာင္းကြင္းထဲ လက္ညိွဳးထည့္ၿပီး ေသနတ္ကို လည္ေအာင္လွည့္ရင္းက မေတာ္တဆ က်ည္ဆံထြက္ကာ သူ႔ညာဘက္ေျခေဖါင့္ ပဲ့ထြက္သြားျခင္းကို ရွင္းျပရင္း ရယ္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္က ေသနတ္ကိုင္ထားသည့္လက္က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ကဗ်ာေတြေရးပါလိမ့္ဟု သူငယ္နာတကၠေဗဒအျမင္ႏွင့္ေတြးကာ တအ့ံတၾသ။

‘က်ဳပ္က ဒဂုန္တာရာကို သိတ္ၿပီးသေဘာက်တာဗ်၊ ဒါေပမယ့္ သူက ဂ်ပန္ေခတ္မွာ ေရထဲ ေသနတ္ႏွစ္ခ်က္ ပစ္လိုက္ဖူူးတာပဲ ရွိတယ္၊ က်ဳပ္နဲ႔မတူဘူး၊ ခင္ဗ်ားေကာ’

ကၽြန္ေတာ္က တပ္မဟာ ၁ နယ္ေျမ အေတြ႔အႀကံဳကို ျပန္ေျပာျပေနမိသည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္သည္ အတူလိုက္ပါလာသူ KNLA ရဲေဘာ္တစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္ လမ္းလြဲသြားခဲ့၏။ ေတာထဲတြင္ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ တစ္ေယာက္ထဲ အေဖၚကြဲေနစဥ္ ႀကံရာမရသည့္အဆံုး ရဲေဘာ္တစ္ဦးထံမွ ေခတၱ၀ိုင္းကူထမ္းေပးရင္းပါလာေသာ M-16 ရိုင္ဖယ္ကို မိုးေပၚေထာင္ ေစ့ဖြင့္ကာ ေမာင္းကြင္းထဲက လက္ညွိဳးကို ညွစ္လိုက္၏။ သစ္ရြက္တခ်ိဳ႕ က်ည္ဆံျဖတ္သြားသည့္အသံႏွင့္အတူ တေတာလံုး ေသနတ္သံလိႈင္းမ်ား ပဲ့တင္ထပ္ ညံသြားခဲ့၏။

ရုတ္တရက္ဆိုသလို ေသနတ္ကို ခႏကိုယ္ႏွင့္ အေ၀းဆံုးတြင္တြန္းထားလိုက္ကာ ရင္ထဲ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနခဲ့သည့္အျဖစ္ကို ေျပာျပလိုက္သည္။ ထိုအေတြ႔အႀကံဳသည္ကား ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ ပထမဆံုးႏွင့္ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေသနတ္ပစ္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္က စကားအဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာျပလိိမ့္မည္ဟု ထင္ေနစဥ္ သူကမူ မၿပံဳးမရယ္ဘဲ ခတ္ေတြေတြၾကည့္၏။

‘ေအးဗ်ာ ခင္ဗ်ားႏွလံုးသားမ်ိဳး ႀကိဳက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ဘ၀ကေတာ့ ခင္ဗ်ားျမင္တဲ့အတိုင္းပဲေလ’

သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သည္။ သူသည္ကား စစ္ကိုမုန္းသျဖင့္ စစ္တိုက္္ေနရသူ ကဗ်ာဆရာ ေတာ္လွန္ေရးစစ္သားတစ္ဦး။ သူႏွင့္စတင္ေတြ႕ဖူးသည့္ ထိုအေတြ႕အႀကံဳတစ္ခုတည္းႏွင္ပင္ သူ႔ကို အမွန္တကယ္ ကၽြန္ေတာ္ စြဲမက္ခဲ့ေလသည္။

(၂)

‘ခင္ဗ်ားေရးတဲ့ကဗ်ာမ်ိဳးေတြ မေရးတတ္ပါဘူး’
ကၽြန္ေတာ့္ကို သူက မေ၀ခဲြတတ္သလို ၾကည့္သည္။ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သည္။

‘ဒါ ခင္ဗ်ားေျပာမွပဲလားဗ်၊ ဒီလိုပဲ တစ္ေယာက္ေရးသလို ဘယ္သူက တူေအာင္ ေရးတတ္ၾကမွာလဲ’

သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အၿပံဳးရိပ္မ်ား ေပၚလာ၏။



‘မဟုတ္ဘူး ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာက ခင္ဗ်ားက အခက္ဆံုးအေၾကာင္းအရာကို ကဗ်ာနဲ႔ေဖၚျပတဲ့သေဘာဗ်။ ဇာတ္သဘင္မွာ ဟာသပညာက အခက္ခဲဆံုးလို႔ ေျပာၾကသလို ကဗ်ာမွာလည္း ေလွာင္ေျပာင္တဲ့ ေထ့ေငါ့တဲ့ကဗ်ာမ်ိဳးက သိတ္ခက္တာဗ်၊ ခင္ဗ်ားက အဲသလိုကဗ်ာမ်ိဳးေတြ ေတာ္ေတာ္ေရးတတ္တယ္၊ ေရးတိုင္းလည္း ထိတယ္၊ က်ုပ္ျဖင့္ တစ္ပုဒ္မွ မေရးဖူးဘူး’

‘ခင္ဗ်ားလည္း ေရးပါတယ္ေလ ကဗ်ာဆရာႏွင့္ ရသလြန္ဟင္းခြက္မ်ား ကဗ်ာ ခင္ဗ်ားေရတာပဲဟာ’

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ satire ကဗ်ာအေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ သူက ဗါးေတာ့ဗရက္ကုိ စေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ယက္တူရွန္ကိုလည္း stire ကဗ်ာမ်ိဳး ေရးတတ္ေၾကာင္း ေျပာျပရသည္။ ျမန္မာကဗ်ာဆရာထဲမွာေတာ့ ေမာင္စြမ္းရည္တို႔ မင္းလူတို႔မွာ stire ကဗ်ာ အေရးေကာင္းသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူ႔ကို နားလည္ရခက္ခဲလွသည္မဟုတ္ပါ။ သူသည္ကား ဗားေတာ့ဗရက္ ခေရဇီတစ္ဦး။

‘ကၽြန္ေတာ္လား ေက်ာက္သားမ်က္ရည္လို တျပည္သူ လို ကဗ်ာမ်ိဳးလည္း ေရးပါတယ္’

သူ႔ရဲ႕ ဆင္ေျခေပးမႈ ၀န္ခံမႈကို ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းညိမ့္ၿပီး သေဘာတူလိုက္ရသည္။ သူ႔ကို လေရာင္နဲ႔ေနလံုး ႏွစ္ခုစလံုး ေခါင္းအံုးအိပ္တတ္သူ အိပ္ႏိုင္သူဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းလိုပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကဗ်ာအမ်ားစုက ေလာကႀကီးကို ခါးခါးသက္သက္ အေငၚတူးခ်င္တဲ့သေဘာ။ ေလာကႀကီးရဲ႕ ကေမာက္ကမ ေဖါက္ျပန္ေဖါက္လြဲျဖစ္မႈမ်ားအေပၚ အထူးသျဖင့္ စည္းအတြင္းက ေဖါက္ျပန္မွားယြင္းမႈမ်ားအေပၚ ေဒါသေပါက္ကြဲၿပီး ကဗ်ာထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ ခ်ဥ္းကပ္ပံု ခ်ဥ္းကပ္နည္းက ေထ့သည့္ေလွာင္သည့္ နည္းနာ။

‘တကယ္ေတာ့ဗ်ာ အတြင္းစည္းထဲကကိစၥဆိုေတာ့ က်ဳပ္အဖို႔ အ,အ ေဒါသျဖစ္ၿပီး အသံမထြက္ဘဲ ဆဲရတဲ့အလုပ္မ်ိဳးကို ေရးရတာဆိုေတာ့ က်ဳပ္ကဗ်ာေတြ ရုတ္တရက္ နားလည္ရခက္ကုန္ေတာ့တာေပါ့ဗ်’

သူက သည္လို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျဖခ်သည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ကဗ်ာေတြကို နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္ခဲ့၏။ သူ၏ ကုလားထိုင္ စိုက္ပ်ိဳးေရး ကဗ်ာ။ ဇိတံေမ၏ နိဒါန္း ကဗ်ာ။ အိပ္မက္ႀကီးကို မီးေလာင္တဲ့ ည ကဗ်ာ။ လားတစ္ေကာင္ဖတ္ဖို႔ ဖတ္စာ ကဗ်ာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ဖတ္သည္။ သူ၏ အဆံုးမသတ္ႏိုင္ခဲ့သည့္ မိခင္၏စာမ်က္ႏွာႏွင့္ ျမင့္မိုရ္ေတာင္တမ္းခ်င္း ကဗ်ာထဲက စာသားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ဖတ္သည္။ သူသည္ကား တကယ့္ကို ၀ိေရာဓိႏွင္းဆီမွ ႏွင္းဆီ။

(၃)

‘ခင္ဗ်ား ေနေကာ ေကာင္းရဲ႕လား’
‘လူကေတာ့ ေနေကာင္းပါတယ္ စိတ္က မေကာင္းဘူးဗ်’

သူက ကာဘိုင္ေသနတ္ကို ပခံုးေပၚထမ္းရင္း သံလြင္ျမစ္ေသာင္စပ္ကို ဆင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူႏွင့္ယွဥ္က ေသာင္စပ္ကို ေရာက္လာသည္။ သူက ေမာင္းကြင္းထဲ လက္ညွိဳးထည့္ကာ ေသနတ္ကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္ေန၏။ ဆၾကည့္ေန၏။

‘ဟုတ္တယ္ဗ်ာ က်ဳပ္ ေရွ႕တန္းမွာ စစ္ပူေနေပမယ့္ ေျပာစရာရွိလို႔ ျပန္လာတာ၊ က်ဳပ္ရဲေဘာ္ေတြကုိ စိတ္မခ်ဘူး၊ ရန္သူက ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္သလို ေရာက္လာတတ္တာဗ်’

ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၏ ဌာနခ်ဳပ္စခန္း ေဒါင္းဂြင္မွာ ရန္သူ႔လက္သို႔ က်သြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၏ တပ္ရင္းတပ္ဖြဲ႔တခ်ိဳ႕ ရန္သူ႔တပ္ႏွင့္ သူကၽြံကိုယ္ကၽြံျဖစ္ကာ ရႈတ္ရႈတ္ေထြးေထြးျဖစ္ေနခ်ိန္ သူသည္ ေနာက္တန္းသို႔ ျပန္လာခဲ့၏။ ဗဟုိေကာ္မတီတစ္ဦးႏွင့္အယူအဆမတူသည္ကို ေဆြးေႏြးရန္ ျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆို၏။

‘ခင္ဗ်ား ဒီညေနပဲ ျပန္သြားရမွာလား’
‘ဟုတ္တယ္ ျပန္ရမယ္၊ ခင္ဗ်ားကေရာ ဒီမွာ ဘာလာလုပ္တာလဲ’

ကၽြန္ေတာ္က နအဖစစ္သားတစ္ေယာက္ အရွင္ဖမ္းမိထားသည္ကို သတင္းလာယူေၾကာင္း ရွင္းျပရသည္။

‘မာနယ္ပေလာမွာေကာ ဘယ္လို အေျခအေနရွိသလဲဗ်’
‘အတိအက်ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူ၊ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနေတြကေတာ့ရႈတ္ေထြးေနတာပဲ၊ ခုပဲ ျမစ္ဆံုမွာ ျပႆနာ ျဖစ္လာေနတာပဲဟာ၊ ဒါထက္ ခင္ဗ်ား ဒီမွာ တစ္ညေလာက္ အိပ္သြားလို႔မျဖစ္ဘူးလား မနက္ၾကမွ ခတ္ေစာေစာ ထျပန္ေပါ့’

ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို တစ္ညေလာက္ေတာ့ အနားယူေစခ်င္သည္။ သူ႔ပံုပန္းမွာ ယဲ့ယဲ့မွ်သာ ရွိသည္။ အိပ္ေရးပ်က္ျခင္း၊ အစားဆင္းရဲျခင္း၊ မနားမေန သြားလာလႈပ္ရွားေနရသျဖင့္ သူ႔အသားအေရမွာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေယာ္။ သူ႔ခႏာကိုယ္ေပၚက စစ္၀တ္စံုမွာ ေခၽြးအလိမ္းလိမ္း၊ ေခ်းအထပ္ထပ္။ သူက သူ႔တပ္ရင္းဆီကိုသာ စိတ္ေရာက္ေနသည္။ စိတ္ပူေနသည္။

‘ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မွျဖစ္မယ္ ေျပာစရာရွိတာလည္း ေျပာၿပီးၿပီပဲဗ်ာ၊ တခုေတာ့ ရွိတယ္ ကိုၿငိမ္းေ၀၊ က်ဳပ္ေတာ့ အခုတိုက္ေနရတဲ့စစ္ပြဲမွာ က်သြားရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ဗ်ာ၊ ေတာ္ၾကာ က်ဳပ္တို႔ဘ၀ေတြ ရိုင္းကုန္လိမ့္မယ္’

သူက ေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေတာစပ္ဆီ မ်က္ႏွာမူလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က စစ္ထြက္သူ ကဗ်ာဆရာ၏ ႏႈတ္ဆက္စကားအေပၚ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔သြားရသည္။ စစ္ထြက္သူတစ္ဦးအဖို႔ သည္လိုစကားမ်ိဳး မေျပာသင့္ဘူးဟု ေစတနာႏွင့္ တားျမစ္ၾကည့္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔စိတ္ကို ထင့္ေစမည္ဟု ယူဆၿပီး ဘာတစ္ခြန္းမွ် မဟႏိုင္ခဲ့.

ကၽြန္ေတာ့္ကိုေၾကာေပးကာ သူ႔ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦး၏ေနာက္မွ ကာဘိုင္ေသနတ္ထမ္းၿပီး လိုက္ပါသြားသည့္သူ႔ကို ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ သည္တစ္ႀကိမ္ သူ႕ကို ေတြ႕ဆံုျခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္သည္ကိုမူ ကၽြန္ေတာ္ မသိႏိုင္ခဲ့။ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႕ဆံုစဥ္က သူ႔လက္ထဲကေသနတ္မွာ ပစၥတိုတစ္လက္ျဖစ္ၿပီး ယခုတစ္ႀကိမ္ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ဆံုသည့္အခါတြင္မူ သူ႔လက္ထဲ၌ ကာဘိုင္ေသနတ္ ရွိေနခဲ့၏။

ေန၀င္ရီတေရာအခ်ိန္၊ ေတာင္ေျခေတာအုပ္အတြင္း ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေနသည့္ ကဗ်ာဆရာတိုက္ေမာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးေနမိသည္။ သူသည္ ေသနတ္ႏွင့္ ကေလာင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ လက္ကမခ်ခဲ့သူ ျဖစ္ေခ်၏။

(၄)

၁၉၉၅ ခု၊ ဧၿပီလ ၂၆ ရက္ေန႔တြင္ ကဗ်ာဆရာ တိုက္ေမာင္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ က်ဆံုးသြားခဲ့သည္။
သူ႔သတင္းကို ကဗ်ာဆရာမ မိဆူးပြင့္ ဆီကတဆင့္ ၾကားရျခင္းျဖစ္သည္။ အစပထမေတာ့ မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ အရွိကို အရွိအတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ လက္ခံဖို႔ ႀကိဳးစားယူရေတာ့၏။

သူမရွိေတာ့ၿပီေကာ ဟူေသာအသိကို ကၽြန္ေတာ့္မွာ မၾကာခဏ ပုတ္ခ်ေနမိသည္။ သူက သူ႔အေလာင္းကို ျမန္မာျပည္ထဲကေျမေပၚ ျမွဳပ္ႏွံဖို႔ မွာခဲ့သည္ဟု သိရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ႏွလံုးသားမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္ရင္…။

ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ္သည္ ဥေရာပမဲဇာသို႔ ထြက္ခြာရန္ စီစဥ္ေနသည့္အခ်ိန္။ သူ႔အတြက္ ပိုၿပီး ေၾကကြဲရေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ က်ဆံုးသြားသည့္ တခ်ိန္တည္းမွာ ကၽြန္ေတာ္က ဥေရာပသို႔ ထြက္ခြာရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္မွာ မသင့္ေတာ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မလံု။ လိပ္ျပာမသန္႔။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ဖို႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္ေပးဖို႔ သူ႔၀ိညာဥ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းပန္ေနခဲ့မိ၏။

၁၉၉၅ ခု ႏွစ္ဦးပိုင္း ေတာစပ္တေနရာတြင္ သူေျပာသြားခဲ့သည့္ စကား။

‘က်ဳပ္ေတာ့ အခုတိုက္ေနရတဲ့စစ္ပြဲမွာ က်သြားရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ဗ်ာ၊ ေတာ္ၾကာ က်ဳပ္တို႔ဘ၀ေတြ ရိုင္းကုန္လိမ့့္မယ္’ ဟု တိုက္ေမာင္း ေျပာခဲ့၏။

အခုေတာ့ ကဗ်ာဆရာတို္က္ေမာင္း တကယ္ပင္ က်ဆံုးသြားခဲ့သည္။ သူ႔ဘ၀သည္ မရိုင္း။ လွပေတာက္ေျပာင္လြန္းေပစြ။ ဘ၀ကို အႏိုင္ႏွင့္ ပိုင္းသြားခဲ့သူ။

ေသနတ္ကိုင္ထားသည့္ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္သည္။ ကေလာင္ကိုင္ထားသည့္ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားသည္။ သူလို ႏွလံုးသားရွိသူကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သည္။ ‘ေန႔သစ္တစ္ခု ေမြးဖြားဖို႔ ေနလံုးတူးဆြခဲ့သူမ်ား’ ကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္လို႔ မျဖစ္။ မခ်စ္၍ မျဖစ္။ နားလည္ရမည္။ ခ်စ္ရမည္။ သို႔ႏွင့္ တိုက္ေမာင္းအတြက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့၏။ ထိုကဗ်ာထဲက ကဗ်ာစာသားတခ်ိဳ႕…။

ခင္ဗ်ားအဖို႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ရဲ႕ မာယာဘံုမွာ
ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္
ထံုးတို႔လို႔ ထားရစ္ခဲ့သူ
ဧကရာဇ္ကို စစ္ေၾကညာၾက
သူပုန္ဘ၀ရဲ႕ ဂုဏ္ဟူသမွ်
ကုန္လံုၾကြယ္၀ ျပခဲ့သူ
ျဖဴစင္ျခင္း ေတာင္ကုန္းမွာ
ေရာင္ထံုးေျဖခ် ေျမက်ခဲ့သူ…။

အို ျမတ္ေသာ ၀ိညာဥ္
သို႔မဟုတ္
ရဲေဘာ္ တိုက္ေမာင္း ေရ
မိုးေတြညိဳ႕ရင္ မ်က္ရည္စုိ႔တယ္တဲ့
ခင္ဗ်ားရဲ႕ မခင္သီ
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ႔ မေဒ၀ီေလ
ကြဲေၾကလို႔ မဆံုး…။ ။

ၿငိမ္းေ၀ (ကဗ်ာ့အိုးေ၀)

မွတ္ခ်က္။ ။ ဒီကေန႔ဟာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ကဗ်ာဆရာ တပ္မွဴး တိုက္ေမာင္း က်ဆံုးသြားတဲ့ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္တင္းတင္းျပည့္တဲ့ေန႔ပါပဲ။ သူ႔ကိုဂုဏ္ျပဳလြမ္းသတဲ့အေနနဲ႔ ဒီ၀တၳဳေလး က်ေနာ္ ေရးခဲ့တာပါ။ ႏွစ္စဥ္လိုပဲ ဒီလိုေန႔မွာ ဒီ၀တၳဳတိုကို တင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ တိုက္ေမာင္း ဘယ္လိုလူလည္းဆိုတာထက္ သူ႔အေပၚက်ေနာ္ကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရး ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာျဖစ္တယ္ဆိုတာနဲ႔တင္ လံုေလာက္ခဲ့ပါၿပီ။

ေန႔သစ္တစ္ခုေမြးဖြားဖို႔၊ ေနလံုးတူးဆြခဲ့သူမ်ား…စာသားမွာ ေယာဟန္ေအာင္၏ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွ စာသား ျဖစ္ပါသည္။