''ေရႊခ်ိဳးျဖဴျဖဴကူပါ႔ေလး''

ဦးသန္႕နဲ႕မွဳိင္းရာျပည့္အေရးအခင္းအၿပီး ဗညားေဆာင္အတြင္းေရးမွဴးလုပ္ခဲ့တဲ့ကြ်န္ေတာ္ ေမာ္လျမိဳင္ေကာလိပ္က ေက်ာင္းအထုတ္ခံခဲ့ရပါသည္။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းအၿပီး ၿမိဳ႕နယ္ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ဥကၠ႒ လုပ္ခဲ႕တဲ႕က်ြန္ေတာ္ ပင္ေလာင္းအခ်ဳပ္ထဲ၂၃ ရက္ေရာက္ခဲ႔ရျပန္ပါ၏။ ညီေတာ္ေမာင္အရင္းေခါက္ေခါက္ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႕ျဖင့္ေတာထဲဝင္သြားသည္မွာ အေဖႏွင့္အေမ ကြယ္လြန္သည္ကိုပင္ အသိမေပးႏိုင္ခဲ႕။
ဤမ်ွသည္ပင္ က်ြန္ေတာ္၏ခံစားခ်က္ႏွင့္ စိတ္ဓာတ္ ရုပ္လံုးေပၚေလာက္ ၿပီျဖစ္ပါသည္။ ေညာင္ေလးပင္သားခ်င္း ကယ္လိုက္သျဖင့္ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္မျပဳတ္ ခဲ႕ရေသာက်ြန္ေတာ္ ေလာက္ကိုင္အေရးအခင္းျဖစ္မည္၂၀၀၉ ဇြန္လအတြင္း ကိုးကန္႕ေဒသ အထက ကုန္းၾကမ္းသို႕ ရာထူးတိုးျမင့္ေရာက္ရွိခဲဲ႕ရပါ၏။

ပစ္ၾကခတ္ၾကတိုက္ခိုက္ၾကျပီဆိုေတာ ့ေက်ာင္းပိတ္ ေျပးစရာေနရာမရွိ။ လံုျခံဳမွဳမရွိေသာေက်ာင္းဝင္းအတြင္းမွာ နယ္ေျမခံတပ္ရင္းႏွင့္ ရဲစခန္းတြင္ စုေဝးပုန္းေအာင္းၾကရသည္။
ဆရာမအမ်ားစုမွာ တပ္ရင္းမိသားစုမ်ားျဖစ္ၾကျပီး ဝတ္စံုျပည့္လက္နက္ျပည့္ျဖစ္ပါ၏။ မွတ္မွတ္ရရ လယ္ျပဆရာမ ေဒၚျမသန္းေဌး၏ အေမမွာ အသက ္၈၀ေက်ာ္ျပီး ဗဟိုကင္းရွိရာေတာင္ကုန္းကို မတက္ႏိုင္ သျဖင့္ ရဲေဘာ္မ်ား တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ေက်ာပိုး၍ ေရာက္ေအာင္ပို႕ေပးခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါ၏။
ဆရာ ဆရာမ ဝန္ထမ္းငယ္မ်ားကစ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမက်န္ ေသနပ္ ကိုယ္စီကိုင္ၾကရသည္။ ေဘာင္းဘီဝတ္ ကင္းပတ္ဖိနပ္စီး အေႏြးထည္ထူ ထူထပ္ M22 လြယ္ရင္း ညလံုးေပါက္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ခဲ႕ၾကရပါ၏။
ေသနပ္အမ်ိဳအစားမသိေသာ္လည္း ခါးပတ္ပံုစံ က်ည္ေတာင့္အတြဲလိုက္ပါေသာ ေသနတ္အေလးစားမ်ားကား အမ်ိဳးသားဆရာငယ္မ်ား ကိုင္ထားၾကရပါသည္။
တပ္အခ်င္းခ်င္းပို႕ေသာသတင္းအရ ေသာင္းက်န္းသူအင္အား ႏွစ္ေထာင္ခန္႕ကုန္းၾကမ္းဘက္ဆီ ဦးတည္ ထြက္ခြာေနၾကသည္ဆိုသျဖင့္ ေၾကာက္လိုက္ၾကသည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာမရွိ။ လက္နက္ႏွင့္က်ည္ရွိသေလာက္ပစ္မည္ ေနာက္ပိုင္းကိစၥ ကံတရားဟု စိတ္ဒံုးဒံုးခ်၍ မိုးအလင္းေစာင့္ၾကရပါ၏။

ညဖက္ေျမာက္ပိုင္းမွတက္လာေသာ ကားမီးေရာင္တန္းမ်ားကား ေက်ာစိမ့္ေသြးပ်က္ဖြယ္ျမင္ကြင္းမ်ား ျဖစ္ခဲ႕ ရပါ၏။ တပ္မေတာ္သားမ်ားကား အေတြ႕အၾကံဳစံုၿပီးသားမို႕ထူးျခားဟန္မေတြ႕ရေသာ္လည္း အရပ္သား ဝန္ထမ္းမ်ားအတြက္မွာမူ အစိမ္းသက္သက္မို႕ ေသြးပ်က္မည္ဆိုကလည္း အျပစ္တင္စရာမရွိ။

ေမြေပါက္ေသရာပါေလာက္ျဖစ္ခဲ႕ရေၾကာင္းၾကံဳဖူးမွ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ၾကမည္ျဖစ္ပါသည္။ အႏိုင္အရွံုးေနာက္ပိုင္းျဖစ္စဥ္မ်ား ဆက္မေတြးရဲ။ အိမ္ေျပးျပန္ဘို႕ကလည္းျဖစ္ႏိုင္ဘြယ္မရွိ။
ျမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးဆရာႀကီးမွာ ေလာက္ကိုင္တြင ္ပိတ္မိေသာင္တင္ ေနသျဖင့္ ျမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴး တာဝန္ကိုုပါ ပူးတြဲယူထားရခ်ိန္မို႕ၿမိဳ႕နယ္ အစြန္အဖ်ားမွဆရာဆရာမမ်ားကိုလည္း စုစည္းထားရပါသည္။ စားေသာက္ေနထိုင္ေရးကို တပ္မိသားစုမ်ားက ဝိုင္းေစာင့္ွေရွာက္ေပးသျဖင့္ မပူရေသာ္လည္း၂၀၀၀ ေသာ အင္အားႏွင့္ဆယ္ဂဏန္းသာရွိသည့္ အင္အားကြာဟမွဳအေပၚ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ရေၾကာင္း ရိုးသားစြာ ဝန္ခံရမည္ျဖစ္ပါ၏။ ယခုအခ်ိန္ သက္ေတာင့္သက္သာျပန္ေျပာႏိုင္ေသာျဖစ္စဥ္မ်ားမွာ ထိုစဥ္က ငယ္ထိတ္ေမြ ေပါက္ ေသရာပါေလာက္ျဖစ္ခဲ႕ရေၾကာင္းၾကံဳဖူးမွ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ၾက မည္ျဖစ္ပါ၏။
ကြ်န္ေတာ္အပါအဝင္ဆရာဆရာမမ်ား အျခားဝန္ထမ္းမ်ားရွိရွိသမ်ွ လူသားအေပါင္း ထိုစဥ္က အတန္းတဆံုးအရာမွာ မည္သည္ဟုထင္ၾကပါသနည္း။ ေရႊ ေငြရာထူး အာဏာ၊ တိုက္၊ ကား ဘာမွမဟုတ္ရပါ။
မွားခ်င္မွား မွန္ခ်င္မွမွန္ပါလိမ့္မည္။ ေသေဘးႏွင့္လက္တစ္ကမ္းတြင္ မလံုမလဲ ဖက္စုတ္ကေလးႏွင့္ ထုပ္ထားရေသာ အသက္ပိုင္ရွင္မ်ားအားလံုးတူညီေသာ တမ္းတေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ကား အင္အားျဖည့္ အင္အားျပည့္ စစ္ကူမ်ားသာျဖစ္ခဲ့ရပါ၏။ လက္နက္ႀကီးပစ္ခတ္သံမ်ား အေဝးဆီမွၾကားရၿပီးေနာက္တစ္ေန႕နံနက္ ျမဴႏွင္းမ်ား ပန္းပိတ္ေနသည့္ၾကား ကုန္းၾကမ္းျမိဳ႕ေတာင္ဘက္မွ မီးထိုး၍ တေရြ႕ေရြ႕ေမာင္းႏွင္ခ်ီတက္လာေသာ ကားတန္းရွည္မ်ားကိုေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ တပ္မ ၃၃ မွ တပ္မေတာ္စစ္ေၾကာင္းမ်ားဟု သိလိုက္ၾကရအျပီး ဝမ္းေျမာက္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရသည့္ပရတ္သတ္တို႕ ရင္တြင္းခံစားခ်က္ကား မ်က္လံုးအိမ္အသီးသီးမွ စိမ့္ယိုသြယ္တန္းစီးဆင္းလာသည့္ ပီတိမ်က္ရည္စီးေၾကာင္းမ်ားက ေဖာ္ျပေနၾကပါကုန္၏။ ''ဒို႕ မေသႏိုင္ေတာ့''
ယင္းျဖစ္စဥ္တစ္ေလ်ာက္ ဆရာဆရာမဝန္ထမ္းအရပ္သားတစ္ဦးတစ္ေယာက္မ်ွ အဖိတ္အစဥ္မရွိ ျဖတ္သန္းလြန္ေျမာက္ခဲ႕ၾကရပါသည္။
တာေရႊတန္မွာ ကုန္းၾကမ္းႏွင့္ေလာက္ကိုင္ၾကား အလယ္ေလာက္က်သည့္ရြာၾကီးတစ္ရြ ာ ျဖစ္ပါသည္။ တပ္ရင္းတစ္ရင္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း တိုက္တာအေဆာက္အဦေကာင္း ေစ်းဆိုင္္စံုစံုလင္လင္ႏွင့္ ကုန္းၾကမ္းထက္ပင္စည္ကားပါေသး၏။ မိုင္ ၄၀ ေက်ာ္ခရီးကို ကားခက်ပ္ တစ္ေသာင္းခန္႕ေပးရေသာ လိုင္းကားမ်ား နားေနစားေသာက္ၾကေသာ ရပ္နားစခန္းလည္းျဖစ္ပါသည္။ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးမွာလည္း သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမို႕မၾကာမၾကာဆိုသလိုေရာက္ပါ၏။ မွတ္မွတ္ရရ တာေရႊတန္တပ္ရင္းမွ ကားလမ္းဂိတ္တာဝန္က်မ်ားႏွင္႕ကိုးကန့္မ်ားအျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္မွဳျဖစ္စဥ္မတိုင္မီ တစ္နာရီခန္႕က ယင္းဂိတ္ကိုဆိုင္ကယ္ျဖင့္ျဖတ္သန္းလာခဲ႕ရသည္ကို ေတြးမိရင္းက်က္သီးထမိပါေသး၏။ တာေရႊတန္ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ဦးတင္ေရႊကား ရာထူးတိုးေျပာင္းေရႊ႕ ၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္း လမ္းတတားအေဆာက္အဦမ်ား တိုးခ်ဲ႕ျပဳျပင္ေဆာက္လုပ္ ေနေသာျမင္ကြင္းမ်ား စစ္ေၾကာင္းမ်ား ဝင္ထြက္ သြားလာလွဳဳပ္ရွားမွဳမ်ားၾကား၂ ႏွစ္ေက်ာ္ျဖတ္သန္းလ်က ္က်ြန္ေတာ္ကိုးကန့္ေျမကို ႏွဳတ္ဆက္ခဲ႕ရပါ၏။
ယခု ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ကာလ တိုက္ပြဲမ်ားျဖစ္စဥ္မ်ား အက်အဆံုး အထိအခိုက္မ်ား အပ်က္အစီး ဒုကၡဆင္းရဲျခင္း သတင္းမ်ား ကိုးကန္႕နယ္ေျမတြင္ မထိတ္သာမလန္႕သာ ၾကားေနရပါသည္။ ႏွစ္ဖက္အက်အဆံုးကလည္း နဲနဲမဟုတ္။ ထိခိုက္ဒါဏ္ရာရျခင္းမ်ားကလည္း ရာဂဏန္းနီးပါး။ အာရံုမ်က္ျမင္မဟုတ္ညား ခံစား၍ရပါ၏။ စာသင္ခန္းတစ္ခန္းဝင္ဆန့္ေသာ ေက်ာင္းသားဦးေရ ၅၀ ျဖင့္ ခ်ိန္ထိုးခန့္မွန္းၾကည့္ပါသည္။ လူဦေရ ၁၅၀ မွာစာသင္ခန္း ၃ ခန္းစာျဖစ္ပါေလ၏။ က်န္ရစ္သူသမီးသားဇနီးမယားမိသားစုမ်ားအတြက္ကား ဆိုဖြယ္မရွိ။ အေဝးမွခံစားရသူက်ြန္ေတာ္ထက္ အဆအရာအေထာင္ ပိုမည္မုခ်ျဖစ္ပါ၏။ ေၾကာက္အားလန္႕အားေမာင္းေျပးေသာကားျဖင့္ ေဂ်ာက္ခထဲက် အသက္ဆံုးရသည္ဆိိုေသာ တာေရႊတန္ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးႏွင့္ ဆရာမငယ္ႏွစ္ဦတို႕သတင္းကား ရင္နင့္ဖြယ္ျဖစ္ပါသည္။
အသက္ေဘးလြတ္ရာ တစ္ဘက္ႏိုင္ငံသို႕အလုအယက္ထြက္ေျပးရွာရသူတို႕ကိုလည္း စာနာမိပါ၏။ မည္သို႕ေနထိုင္စားေသာက္ၾကရရွာပါလိမ့္။ စာသင္ေက်ာင္း စာသင္ခန္းႏွင့္ေဝရာတြင္ ေရနည္းငါး ျဖစ္ေနရွာၾကမည့္ သားငယ္သမီးငယ္ကေလးတို႕အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါ၏။ သူတို႕တေတြမည္သို႕ေသာဆႏၵျဖင့္ မည္သည့္ဆုမ်ိဳမ်ားေတာင္းေနၾက ပါလိမ့္။ လြန္ခဲ႕ေသာ၅ ႏွစ္ေက်ာ္က က်ြန္ေတာ္ေတာင္းခဲ႕ေသာဆုမ်ိဳးကိုကား အမွန္မေတာင္းေစခ်င္ေတာ့ပါ။ ေခတၲခဏ အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိသာ ခ်မ္းသာၾကမည့္ဆုထက္ ကမ႓ာတည္သ၍ ခ်မ္းသာႏိုင္မည့္ဆုမၽိဳးသာ ေတာင္းေစခ်င္၊ ျပည့္ေစခ်င္လွပါေတာ့သည္။
ရိ ေအာ္ ရိ ''ဘယ္ ညာ ဘယ္'' ဟူေသာ တိုင္ပင္သံေပးလ်က္ ေစာစီးစြာအားကစားလွဳပ္ရွား၍ ေမာလာတိုင္း ''ေရႊပီးရို'' ''ေရမရွိ'' ဟုေျပာရင္း ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအိမ္တြင ္ေရလာေတာင္းေသာက္ေလ႕ရွိေသာ ကိုးကန္႕တိုင္းရင္းသား သားငယ္သမီးငယ္ေလးမ်ား၊ ေကာ္ဖီေရာင္ေတာင္က်ေရအတြက္ အေနအစား ခက္ေနေသာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမိသားစုအတြက ္လ်ွိဳထဲဆင္းလ်က္ လက္ဆင့္ကမ္းေရသယ္ေပးၾကရွာေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူကေလးမ်ား၊ နိုင္ငံေတာ္သမတ ယခင္ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေရာက္လာစဥ္က ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းကို ဟန္က်ပန္က် အစမွအဆံုးတိုင ္ပီသမွန္ကန္စြာသီဆိုျပသႏိုင္ခဲ႕ၾကေသာ ကေလးငယ္မ်ား အားလံုးအားလံုးတို႕အတြက္ က်ြန္ေတာ့္ရင္တြင္းမွ လွဳိက္လွဲနက္ရွိုင္း လွေသာ ဆုေတာင္း ဆႏၵပြင့္ေပါက္ က်လာခဲ့ ရပါ၏။

 ''ေရႊခ်ိဳးျဖဴျဖဴကူပါ႔ေလး''
ေခါင္းအံုးႀကီး ေခါင္းအံုးႀကီး
 ျမင္းပ်ံလုပ္လို႕စီး
 ေခါင္းအုံးႀကီးကမိုးေပၚပ်ံ
 မိုးကျခင္ေထာင္ခံ
 ျခင္ေထာင္ခံလို႕ေျမမွာေျပး
သားသားအိပ္ပါေလး
မီးမီးမယ့္ရင္ေသြး ေမေမ့ေတးသံေႏြး။ ။

အိပ္ပုတ္ႀကီး အိပ္ပုတ္ႀကီး
သားသားအိပ္ပုတ္ႀကီး
 အိပ္ပုတ္ႀကီးတဲ႔႔မီးမီးေရ
 ေက်ာင္းသြားရမယ္ေလ
 ပန္းေတြသီလို႕ေမေမျပံဳး
သားသားေပြ႕ပိုက္ၾကံဳး
မီးမီးအခ်စ္ဆံုး ေဖေဖပီတိဖံုး။ ။

ခ်ိဳးျဖဴ်ေလး ခ်ိဳးျဖဴေလး
 ျဖဴစဥ္ပုလုေကြး
 ခ်ိဳးျဖဴေလးကဟိုအေဝးပ်ံ
မြက်ဲအေျမာက္ဆံ
ေသနပ္သံဆူညံဝုန္း
ေမေမ့အသက္ဆံုး
ေဘးလြတ္ရာေရွာင္ပုန္း
ပန္းခင္းေလးဆိတ္သုန္း။ ။

ေခါင္းအုံးယူခဲ႕ညီမေလးရယ္
စီးျပီးျပန္ခ်င္တယ္
ခ်ိဳးျဖဴငယ္ငယ္ဘယ္မွာမွန္း
ေမြးေမေမကိုလြမ္း
မ်က္ေရေတြေတြစမ္း
 ေက်ာင္းခန္းေလးကိုလြမ္း။ ။

 ခ်ိဳးျဖဴငယ္ငယ္ကူပါေတာ့
သားသားေမ်ွာ္လွေပါ့
ခ်ိဳးျဖဴငယ္ငယ္ကူပါေတာ့
မီးမီးေမွ်ာ္္လွေပါ့။

ေပၚထြန္းျမိဳင္