Saturday, February 28, 2015

“ငရဲခန္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ျခင္း”

          ေနမိမင္းႀကီးသိခ်င္တာေတြ ေက်နပ္ေအာင္ ေျဖၾကားၿပီးတဲ႔ သိၾကားမင္းဟာ တာဝတိန္သာ ျပန္ေရာက္ေတာ႔ သုဓမၼာနတ္သဘင္အစည္းအေဝးကေန သူဘယ္ေလာက္ေတာ္ခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္း သတင္းထုတ္ျပန္ပါတယ္။ အတိတ္ဘဝ ကုသိုလ္နည္းခဲ႔လို႔ ထင္ပါရဲ႕။ စပုတ္ပါစန္ နတ္သားကေလး တစ္ပါးတေလမွ မရွိရန္ေကာ။ သူ႔တစ္ေယာက္တည္း ေလာ္ဘီမပါ ေဂၚဇီလာ လုပ္ရတဲ႔အခါက်ေတာ႔ ျခင္းလုံးသူမ်ားဆီ ပါသြားရင္ျပန္ပို႔မယ္႔သူ မရွိသလိုေနမွာေပါ႔ေနာ္။ သူတင္လိုက္တဲ႔ဇမ္းက သူ႔ဆီျပန္မေရာက္ပဲ ေနမိမင္းႀကီးဆီကိုေရာက္သြားတယ္။ နတ္ပရိသတ္ႀကီးတစ္ခုလုံး လႈပ္လႈပ္ရြရြ ခ်ီးမြန္းခန္းဖြင္႔ၾကတာ သိၾကားမင္းႀကီးမဟုတ္ပဲ ေနမိမင္းႀကီး ျဖစ္ေနတာကိုး။ လူတစ္ေယာက္ ဆယ္လီဗ်စ္တီ ျဖစ္သြားၿပီဆိုမွျဖင္႔“အို တျခားသူမွ မဟုတ္တာ။ တို႔နဲ႔ ေဘာ္ေဘာ္ေတြေလ။ ေအာင္မေလး ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔။” ဆိုတဲ႔အကြက္ေတြဟာ လူေတြတင္မကဘူး။ နတ္ေတြကလည္း နင္းတတ္တယ္။ “သည္ေလာက္ေပၚျပဴလာျဖစ္ေနတဲ႔ ေနမိမင္းႀကီးနဲ႔ တို႔နဲ႔က အေစာႀကီးကတည္းက သိတယ္ေလ။ နတ္ျပည္ကိုေရာက္လာတာ သူ႔ေက်းဇူးေၾကာင္႔ေပါ႔။” လို႔ကိုယ္စီကိုယ္စီ အတိတ္ကို လွန္ၾကတဲ႔အခါ နတ္သဘင္ႀကီးတစ္ခုလုံး အုတ္အုတ္သည္းသည္းကို ျဖစ္သြားေရာတဲ႔။ မသိေသး မျမင္ဖူးေသးတဲ႔သူေတြကလည္း “ဘူေလးလဲ။ ဘူေလးလဲ။ အာ႔ ဘူေလးလဲ။” လို႔ ျပစမ္းပါဦး လုပ္တဲ႔အခါ နတ္ျပည္ႀကီးတစ္ခုလုံးပဲ မိထိလာဆင္းၿပီး သြားၾကည့္ရေတာ႔မလို ျဖစ္လာတယ္။ တာဝတိန္သာႀကီးေတာ႔ ေနမိဆီမၾကြပါနဲ႔ကြယ္။ ေနမိမင္းႀကီးပဲ တာဝတိန္သာ ပင္႔လိုက္ၾကရေအာင္လို႔ အဆိုတင္သြင္း မဲခြဲဆုံးျဖတ္တဲ႔အခါ တညီတညြတ္တည္း သေဘာတူၾကသတဲ႔။
သည္မွာတင္ပဲ သိၾကားမင္းက သူစီးတဲ႔အဲယားဖို႔စ္ဝမ္း ေဝဇယႏၱာနတ္ရထားႀကီးကို ကပၸတိန္မာတလိအား ေမာင္းႏွင္ေစလ်က္ ဗစ္ဆစ္ဗီဇာပါတပါတည္း အၿပီး ထုတ္ေပးလိုက္ေလေတာ႔တယ္။

         အခုတခါမွာေတာ႔ သိၾကားမင္းႀကီး စီးတဲ႔ ေဝဇယႏၱာ နတ္ပန္းရထားႀကီးအေၾကာင္း ေျပာရဦးမွာေပါ႔။ ယူဇနာ ၁၅၀ ရွည္လ်ားၿပီး ရထားအိမ္မွာ ထီးျဖဴစိုက္ထားအပ္ေသာ ရတနာပလႅင္ႀကီးရွိသတဲ႔။ ကႀကိဳးတန္ဆာ ရတနာစီျခယ္ထားေသာ နတ္ျမင္းပ်ံတစ္ေထာင္ က သတဲ႔။ ကတယ္ဆိုတာ ရထားဆြဲတာကိုေျပာတာပါ။ ဒါဆိုရင္ နတ္ျပည္မွာ နတ္တိရစာၦန္ေတြ ရွိတယ္မွတ္ေနဦးမယ္။ အဲသည္နတ္ျမင္းပ်ံေတြကနတ္သား ၁၀၀၀ က တန္ခိုးနဲ႔ ဖန္ဆင္းထားတဲ႔ သိေႏၶာျမင္းေတြတဲ႔။ ဧရာဝဏ္ဆင္မင္းဆိုတာလည္း သည္လိုပဲ။ ဧရာဝဏ္နတ္သားက ဆင္အျဖစ္ ဖန္ဆင္းထားတာ။ ဆိုလိုတာက နတ္သားနတ္သမီးေတြဆိုတာလည္း သိၾကားမင္းဆီမွာ အမႈေတာ္ထမ္းတဲ႔အခါ ထမ္းၾကရေသးတယ္။ အလုပ္မလုပ္ပဲ စည္းစိမ္ခံခ်င္ရင္ တာဝတိန္သာမွာေတာင္ မရဘူး။ မာတလိနတ္သားဦးေဆာင္ၿပီး နတ္ျမင္းပ်ံတစ္ေထာင္ သယ္ေဆာင္လာတဲ ေဝဇယနၱာနတ္ရထားႀကီးဟာ ေအာင္လံတံခြန္ေတြလည္း တလူလူလြင္႔လို႔။ ရထားေပၚမွာ ေလတိုက္တိုင္း စီစီျမည္ေစတဲ႔ ေအာင္စည္ေအာင္ေမာင္းသံကလည္း ညံလို႔တဲ႔။ ဟိုးေဝးေဝးေကာင္းကင္မွာဆိုေတာ႔ လမင္းႀကီးနွစ္စင္းမ်ား အၿပိဳင္ထြက္လာသလားလို႔ေတာင္ ထင္ရတယ္။ အနားေရာက္လာေတာ႔မွ ရထားမွန္းသိရသတဲ႔။ အဲ႔ဒါႀကီးနဲ႔ နန္းေတာ္ေလသာျပဴတင္း လာပင္႔တာဆိုေတာ႔ အေလာင္းေတာ္ေနမိမင္းႀကီးကို နတ္ေတြက ဘယ္ေလာက္ ၾကည္ညဳိေလးစားသလဲ သိသာတယ္ေနာ္။

          ေလယာဥ္မွဴးႀကီးမာတလိက ထိုင္ခုံခါးပတ္ကေလးေတြ ပတ္ျပ၊ အသက္ကယ္ဝတ္စုံကေလးေတြ ဝတ္ျပၿပီးတဲ႔ေနာက္မွာေတာ႔ လမ္းႏွစ္သြယ္ရွိတဲ႔အနက္ ဘယ္လမ္းက ၾကြျမန္းလိုသလဲ လို႔ ေမးပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ နတ္ျပည္တို႔၊ ငရဲျပည္တို႔ဆိုတာ ေသလြန္သူေတြသာ ေရာက္ရွိႏိုင္တဲ႔ တမလြန္ လားရာဂတိေတြမဟုတ္လား။ အရွင္လတ္လတ္ ဘယ္သူမွ မေရာက္ဖူးတဲ႔ အရပ္ေတြေလ။ လူေတြဟာ ေသလြန္ၿပီးတဲ႔ေနာက္ သုဂတိ ေကာင္းရာဘုံဘဝကိုေရာက္မလား၊ ဒုဂတိ မေကာင္းရာ ဘုံဘဝကို ေရာက္မလားဆိုတဲ႔ လမ္းနွစ္သြယ္မွာ မိမိရဲ႕ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ကံအေလ်ာက္ တုရူထုတ္ေျခာက္ ေရာက္ၾကရတာပါပဲ။ ေနမိမင္းႀကီးမွာေတာ႔ ေသလြန္သူမဟုတ္ပဲ အထူးဖိတ္ၾကားထားေသာ ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီး ျဖစ္တာမို႔ သူႏွစ္သက္ရာခရီးလမ္းက ၾကြျမန္းႏိုင္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ခိုင္းတာပါ။ လမ္းနွစ္သြယ္စလုံးရဲ႕ အေၾကာင္းအက်ဳိး အေကာင္းအဆိုးကိုကိုယ္ေတြ႔မ်က္ျမင္ သိခ်င္လွတဲ႔အတြက္ နွစ္လမ္းစလုံးကို ရႈစားေတာ္္မူလိုတယ္ ဆိုတဲ႔ အေျဖဟာ အင္မတန္သင္႔ေလ်ာ္ပါတယ္။ သည္အခါမွာေတာ႔ ရထားမွဴးႀကီး မာတလိက ငရဲႀကီးရွစ္ထပ္ကို အလ်င္မျပတ္ ၾကည့္ရႈႏိုင္စိမ္႔ေသာငွာ ေဝဇယႏၱာနတ္ရထားႀကီးကို မဟာပထဝီေျမလႊာအတြင္းသို႔ ေဖာက္ထြင္းဝင္ေရာက္ပါေစသတဲ႔။

          ဘာသာအယူဝါဒေတြ ဘယ္လိုပဲ ကြဲျပားကြဲျပား၊ ငရဲျပည္ နဲ႔ နတ္ျပည္ ရွိတာခ်င္းက်ေတာ႔ အကုန္ အတူတူလိုပါလား။ ငရဲျပည္ဆိုတာ ေျမႀကီးေအာက္ထဲမွာ ရွိၿပီး နတ္ျပည္ဆိုတာကေတာ႔ ဟိုးေကာင္းကင္အထက္ဖ်ားမွာ ရွိတယ္ လို႔ ယုံၾကည္ၾကတာခ်င္းလည္း တူျပန္တာပဲ။ ေရွးေရွးတုန္းကေတာ႔ လူေတြကေကာင္းကင္ကိုလည္း မပ်ံသန္းနိုင္၊ ေျမႀကီးေအာက္လည္း မထြင္းေဖာက္နိုင္ဆိုေတာ႔ ကိုယ္မေရာက္ဖူးတဲ႔ အရပ္ေဒသေတြမွာ ရွိခ်င္ရာေတြ ရွိလိမ္႔မယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ၾကတာ ျဖစ္မွာေပါ႔။ ကိုယ္ေတာ္ေယရႈေတာင္သူတို႔ေလာက္ ေပၚျပဴလာ မျဖစ္ပါဘူး လို႔ ေမတၱာပ်က္ေအာင္ စကားဆိုဖူးသူ Beatles အဖြဲ႔သားေတြကေတာ႔ Imagine ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းထဲမွာ “No Hell below us. Above us only Sky.” လို႔ ဆိုခဲ႔ဖူးတယ္ေလ။ လူေတြဟာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ “ကမာၻအႏွံ႔ ခရီးဆန္႔နိုင္ရုံတင္မကဘူး။ ေငြေသာ္တာ စႏၵာလကိုေတာင္ ဟန္းနီးမြန္းခရီးထြက္ႏိုင္ၿပီ။” လို႔ အထင္ေရာက္လာတဲ႔အခါ ေရွးသူေဟာင္းတို႔ ဆိုရိုးစကားနဲ႔ သမၼာက်မ္းစာ ဘုရားေဟာစကားေတြကို “အာဟာ ဟုတ္လည္းဟုတ္ပဲနဲ႔။” လို႔ ေစာဒက တက္လာၾကပါတယ္။ အဲ႔ဒီအခါက်ေတာ႔ ထာဝရဘုရားသခင္အေပၚမွာ အၾကည္ညဳိေလ်ာ႔နည္းလာေစတဲ႔ ဓမၼႏၱရာယ္ေကာင္ အျဖစ္ျမင္လာၾကတာေပါ႔။ ဒီေတာ႔မွပဲ အလယ္ေခတ္ ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေတြမွာ ကမာၻႀကီးလုံးတယ္ လို႔ေျပာရင္ စုန္းယိုး မီးရႈိ႕ၿပီး သတ္ၾကတာ ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုတာ နားလည္သေဘာေပါက္လာပါတယ္။ ကိုယ္တို႔လည္းေလယာဥ္ပ်ံႀကီးနဲ႔ တိမ္ေတြအေပၚထိ ပ်ံသန္းခဲ႔ဖူးပါတယ္။ နတ္ျပည္ေတာ႔ မေတြ႔ခဲ႔မိပါဘူး။ ေရတြင္းဆယ္တုန္းက ေအာက္ေျခမွာ အုတ္သားေတြေပၚလာတာ ေတြ႔သားပဲ။ ငရဲျပည္ေတာ႔ မျမင္မိပါဘူး။ အဝီစိတြင္းဆိုတာ ေရေတြကို ေဖြးေနတာ။ ဘယ္မွာလဲ ငရဲမီး။ ဒါနဲ႔ပဲ ငရဲမရွိ နတ္ျပည္မရွိ ကိုယ္ထင္ရာထင္တစ္လုံးနဲ႔ ေနာင္ဘဝမရွိ၊ သံသရာမၾကည့္၊ မ်က္ကန္းတေစၦမေၾကာက္ ျဖစ္ကုန္ေတာ႔ ဘယ္႔ႏွယ္လုပ္ၾကမတုန္း။

          ေလာကႀကီးမွာ လူေတြရဲ႕ မံသစကၡဳလို႔ေခၚတဲ႔ အေသြးအသားနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ႔ မ်က္လုံးနဲ႔ျမင္ႏိုင္တဲ႔အရာေတြဟာ အေရာင္ကေလးမွ ခုႏွစ္မ်ဳိးတည္းရယ္ပါ။ ခရမ္းကို လြန္သြားတဲ႔အခါ၊ အနီရဲ႕ေအာက္ကိုေရာက္သြားတဲ႔အခါ၊ မျမင္ရေတာ႔ဘူး။ လူေတြမွာရွိတဲ႔ အာရုံခံအဂၤါကလည္း ငါးပါးထက္မပိုဘူး။ အဲဒီငါးခုက ပိုလာတဲ႔ မေနာဒြါရ လို႔ေခၚတဲ႔ စိတ္အာရုံမွာ ထင္လာတာေတြက်ေတာ႔လည္း စိတ္စြမ္းအားတစ္ခုရလာတဲ႔အထိ အေလ႔အက်င္႔ရွိမွ ခံစားႏိုင္တာမ်ဳိး။ အာရုံေပးလိုသူရဲ႕ ထင္တဲ႔နိမိတ္ကလည္း ျပည့္ျပည့္ဝဝရွိမွ အာရုံခံေနသူရဲ႕ မေနာအၾကည္ဓါတ္ကလည္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိမွ ကန္ေရျပင္အရိပ္ထင္သလို ျမင္ရေတြ႕ရသတဲ႔။ အဲ႔ဒီေတာ႔ ဘာမဆို ကိုယ္တိုင္ျမင္မွ ယုံမယ္ဆိုတာလည္း ဥာဏ္နည္းလြန္းရာက်တာေပါ႔ေနာ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ကိုယ္ဥာဏ္မမီတဲ႔ ကိစၥမွာ ေနမိမင္းႀကီးနဲ႔ အတူတူလိုက္ၿပီး ငရဲႀကီးရွစ္ထပ္ကိုအလည္အပတ္ သြားၾကည့္ၾကတာေပါ႔။

          ကိုယ္တို႔ဗုဒၶဘာသာအယူဝါဒမွာေတာ႔ ငရဲျပည္ဆိုတာ ရွစ္ထပ္ရွိပါတယ္။ သိဥၨဳိဝ္း၊ ကာလသုတ္၊ သံဃာတ၊ ေရာရုဝ၊ မဟာေရာရုဝ၊ တာပန၊ မဟာတာပန၊ အဝီစိ တဲ႔။ အဲသည္ငရဲႀကီးတစ္ထပ္ တစ္ထပ္စီမွာ ေနာက္ထပ္ အရံငရဲ ၁၆ ခုစီ ရွိေတာ႔ ငရဲျပည္ဆိုတာ အားလုံးေပါင္း ၁၂၈ခုေတာင္ ရွိသတဲ႔။ ငရဲခံရတဲ႔ ကာလအပိုင္းအျခားက်ျပန္ေတာ႔လည္း ကိုယ္တို႔လူ႔ျပည္သက္တမ္းနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ႏႈိင္းယွဥ္လို႔မရေအာင္ ရွည္ၾကာလွပါသတဲ႔။ ကေလးေတြနားလည္ေအာင္ အလြယ္တကူ ဥပမာေပးရရင္ လူ႔ျပည္က ႏွစ္ေပါင္းကိုးသန္းဆိုတာ သိဥၨဳိဝ္းငရဲျပည္မွာ တစ္ရက္တာပဲ ရွိၿပီး အဲသည္ရက္မ်ဳိးနဲ႔တြက္လို႔ အႏွစ္ကိုးသန္းတိုင္ေအာင္ သက္တမ္းရွည္ၾကာ ခံရမွာျဖစ္ပါသတဲ႔။ အဲ႔ဒါ ငရဲျပည္မွာ အတိုဆုံးသက္တမ္းပဲ။ သူ႔ေအာက္ကိုဆင္းသြားတဲ႔ ငရဲျပည္ေတြမွာ သူ႔ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ရွည္ၾကာတယ္။  ဒါေၾကာင္႔ ေရွးေရွးကေမၻကမာၻက ဘုရားရွင္ေတြလက္ထက္ေတာ္ကတည္းက ငရဲသားေတြဟာ ေဂါတမဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္တိုင္ေအာင္ အမည္နာမ အမႈတြဲအတိအက်နဲ႔ ရွိေနေသးတာေပါ႔။ ဥပမာ ဒု သ န ေသာ လို႔ ေအာ္တဲ႔ သူေဌးသားေလးေယာက္။ အဲ႔လိုမွန္းသိရင္ လူ႔ျပည္မွာ ေနာက္ငါးႏွစ္သက္တမ္းကေလးအတြက္ ငရဲက်မယ္႔ အမႈတစ္ခုခုမ်ား ျပဳမိသည္ရွိေသာ္ ကာလအပိုင္းအျခားခ်င္း ဘယ္လိုမွ မႏႈိင္းယွဥ္သာေအာင္ဆင္းရဲဒုကၡခံစားရမွာ သတိထားရမယ္ေနာ္။

          ဘယ္လိုအကုသိုလ္အမႈေတြျပဳရင္ ဘယ္လိုဆင္းရဲဒုကၡေတြ ခံစားရသလဲ ဆက္ၾကည့္လိုက္ၾကပါစို႔။ သံေရပူေတြတသြင္သြင္စီးေနတဲ႔ ေခ်ာင္းကေလးေပၚမွာ သင္တုန္းဓါးလို အသြားထက္လွတဲ႔ သံၾကာရြက္ေတြအုပ္ထားသတဲ႔။ သူ႔အေပၚမွာ သံဆူးႀကိမ္ႏြယ္ေတြ ျခဳံထူထူထပ္ရွိေသးတာ။ ေခ်ာင္းစပ္ကိုေရာက္လာတဲ႔ ငရဲသားေတြကို ငရဲထိန္းႀကီးေတြက အမ်ဳိးအမည္တပ္၍ရေသာ လက္နက္မွန္သမွ်နဲ႔ ရိုက္ပုတ္ကန္ေက်ာက္ႏွိပ္စက္ၿပီး ေခ်ာင္းထဲကို ကန္ခ်တဲ႔အခါ ဆူးျခဳံထဲက်၊ သံၾကာရြက္ေတြနဲ႔ အပိုင္းပိုင္းျပတ္ၿပီးမွ အလြန္တရာ ပူေလာင္ခါးစပ္ေသာ ေခ်ာင္းေရျပင္ထဲေရာက္ရသတဲ႔။ သူတို႔လူ႔ျပည္မွာ ရွိစဥ္အခါတုန္းက ဗလအားကိုးနဲ႔ အားနည္းသူေတြအေပၚ အႏိုင္က်င္႔လို႔ အဲသည္ငရဲခံရတာပါတဲ႔။ ဒါဆို ဗလေမာင္ႀကီးေတြ အဲသည္ငရဲမွာ ခံရတာေပါ႔ေနာ္ လို႔ မထင္နဲ႔။ ဗလအားကိုးဆိုတာ ကာယဗလတစ္ခုတည္း ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ သရီရဗလ၊ ေဘာဂဗလ၊ အာဏာဗလဆိုတာေတြလည္း ရွိေသးသတဲ႔။ ဥစၥာပစၥည္းအားကိုး၊ လုပ္ပိုင္ခြင္႔အာဏာအားကိုး ၊အတတ္ပညာအားကိုးနဲ႔ ကိုယ္႔ထက္အားနည္းေသာသူေတြအေပၚမွာ အႏိုင္အထက္ ႏွိပ္စက္ကလူျပဳခဲ႔ရင္ အဲသည္ငရဲေရာက္မွာဆိုပဲ။ လယ္သိမ္းေျမသိမ္း ေတာသိမ္းေတာင္သိမ္းအလုပ္ခံရလို႔ မ်က္ရည္ေခ်ာင္းစီးေနရွာသူေတြကို အားေပးခ်င္လိုက္တာ။ အရီးတို႔ခံရ သည္တစ္ဘဝေပါ႔။ ေတာင္႔ထားလိုက္စမ္းပါ။ သူတို႔ခံရမယ္႔အကုသိုလ္ေတြ ျမင္ပလား။ ဘယ္ေလာက္သနားဖို႔ေကာင္းသလဲ။ သူမ်ားကို လက္ညွဳိးထိုးေနရင္းနဲ႔ကိုယ္႔ဘက္ကို လွည့္လာတာလည္း မွတ္မွတ္သားသား ထားလိုက္ရပါတယ္။ အဲသည္ငရဲမွာ ပညာတတ္ေတြ၊ အရာရွိႀကီးေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္ဆိုပဲ။ ကိုယ္တတ္တဲ႔ အတတ္ပညာကို ေကာင္းရာေကာင္းက်ဳိးမသုံးပဲ ပညာကိုအသုံးခ်လို႔ အမ်ားသူငါ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေအာင္ ျပဳရင္၊ ကိုယ္႔ရာထူးလုပ္ပိုင္ခြင္႔ကိုသုံးၿပီး လက္ေအာက္ငယ္သားနဲ႔ အမ်ားျပည္သူေတြအေပၚမွာ အႏိုင္အထက္ျပဳရင္လည္း ရွင္ ငရဲႀကီးလိမ္႔မယ္အဲ႔ဟယ္ အဲ႔ဟယ္ တဲ႔။ ေတာ္ၿပီေအ။ ငရဲကနည္းနည္း ငါတို႔ေစာင္းခ်င္တာကမ်ားမ်ား လို႔ ထင္ေနပါ႔မယ္။ ေဒါ႔က်ဴးမန္႔သက္ေသ ရွိပါတယ္။ ေနမိဇာတ္ေတာ္ပါ။ သားသားေရးတာ ဟုတ္ပါဘူး။ မင္းပူးဦးၾသဘာသဆိုတဲ႔ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေရးသြားတာပါ။ သိပ္ေၾကာက္သြားသလား မျမဝင္း။ ဒါအစပဲ ရွိေသးတာပါ။ ညွင္းညွင္း ညွင္း။

         ေနာက္တစ္ခန္းက ေခြးက်ားႀကီးငရဲတဲ႔။ အလွ်ံတညီးညီးေတာက္ေလာင္ေနတဲ႔ သံေျမျပင္ေပၚမွာ ငရဲေခြးႀကီးေတြက ထက္လွစြာေသာအစြယ္ လက္သည္းမ်ားနဲ႔ ကုတ္ဆြဲကိုက္ဝါး စားေသာက္ေနၾကတာတဲ႔။ ဒါမ်ဳိးကို သူတို႔အေနာက္နို္င္ငံကလူေတြလည္း ယုံၾကတယ္။ Hell Hound လို႔ေခၚတယ္ မဟုတ္လား။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲသလိုခံရသလဲဆိုေတာ႔ အက်င္႔သီလျပည့္စုံတဲ႔ ရဟန္းသံဃာ၊ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ကိုဆဲေရးပုတ္ခတ္၊ မနာလိုဝန္တိုစိတ္နဲ႔ မဟုတ္တမ္းတရား အမႈဆင္ သိကၡာခ်၊ အမ်ားသူငွါက ၾကည္ညဳိေနတဲ႔ သဒၶါတရားကို ပ်က္ေအာင္ ဖ်က္တဲ႔သူေတြ အဲသည္ငရဲမွာ ခံရပါတယ္တဲ႔။ ဖ်ား ဖ်ား။ သည္အသေရဖ်က္မႈႀကီးက ႀကီးက်ယ္ရန္ေကာ႔။ မုံရြာက သတင္းေထာက္ကေလးကို သတိေပးဦးမွပါေလ။ ေမာင္ရင္ အဲ႔သလိုမ်ဳိး ကိုယ္႔ဘိုးကိုယ္႔ဘေတြကို ေမတၱာပ်က္ေအာင္ အၾကည္ညဳိပ်က္ေအာင္ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာ မေတာ္လို႔မ်ား၊ အဟုတ္ကို မေတာ္လို႔မ်ား သူေတာ္ေကာင္းႀကီးေတြကို ေစာ္ကားသလိုမ်ားျဖစ္ေနရင္ ေခြးေတြဝိုင္းဆြဲတာ ခံရလိမ္႔မယ္ သိလား။ ေနာက္ငရဲတစ္ခန္းက မီးေလာင္ျပင္ေပၚေျပးရင္းလႊားရင္း လွံတံနဲ႔အထိုးခံရတဲ႔ငရဲ။ ရဟန္းသံဃာေတြကို ဆဲေရးလို႔တဲ႔။ ကေလးတို႔ေရ။ ဝီဝီၾဆာေတာ္ကေလးကို မဆဲၾကနဲ႔ ငရဲႀကီးလိမ္႔မယ္။ မီးက်ီးတြင္းထဲမွာ လက္နက္မ်ဳိးစုံနဲ႔ ခုတ္ထစ္ပိုင္းျဖတ္ အမဲဖ်က္ခံရတဲ႔ ငရဲကေတာ႔ ဘာဘီက်ဴးငရဲပါတဲ႔။ ဘယ္သူေတြခံရမွာပါလိမ္႔ဆိုေတာ႔မွ မ်က္စိထဲတန္းကနဲျမင္မိတာ NGO ေတြထိပ္ဆုံးက ပါေနသလိုျဖစ္ေနတယ္။ အေဆြအမ်ဳိး မိတ္သဂၤဟေတြစုၿပီး သည္လူသည္လူေတြကျဖင္႔ ဒုကၡပင္လယ္ေဝလို႔ သနားစရာပါေအ လို႔ အလွဴခံေကာက္၊ ရလာေတာ႔ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားအတြက္ အားပါးတရသုံး၊ စတိမွ်ေလာက္ပမာဏကို ေရာ႔သည္မွာ လွဴလိုက္ၿပီေနာ္။ ၾကည့္ၾကၾကည့္ၾက လူလုံးျပ၊ စာအုပ္ထဲပါတဲ႔အတိုင္းေျပာရရင္ စဥ္းလဲေသာ အလွဴခံပုဂၢဳိလ္မ်ား ခံရာငရဲေပါ႔။ သူမ်ားလွဴထားတဲ႔ ပစၥည္းေတြကို ဒုကၡသည္ေတြဆီမေပးပဲ တီဗီရိုက္ၿပီး ျပန္သိမ္းသြားတဲ႔သူေတြလည္း ပါမွာေပါ႔ေနာ္။

         သံရည္ပူငရဲအိုးႀကီးထဲမွာေဖာက္ထိုးေျပာင္းျပန္ ျမဳတ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္နဲ႔ခံရတာကေတာ႔ အက်င္႔သီလျပည့္စုံေသာ ရဟန္းပုဏၰားတို႔ကိုဆဲေရးရိုက္ပုတ္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ႏွိပ္စက္သူေတြ ခံရတာ ျဖစ္ပါသတဲ႔။ အခုေလာက္ဆိုရင္ေတာ႔ အခန္းဘြတ္ကင္တင္လို႔ရမယ္မထင္ေတာ႔ပါဘူး။ ၂၀၀၇ တစ္သုတ္နဲ႔တင္ အိုးၾကပ္ေနေလာက္ၿပီ။ ငရဲအိုးထဲကို အတြဲလိုက္ အတြဲလိုက္ တုပ္ေနွာင္ခ်ည္တဲၿပီးမွ ဆင္းရသူေတြက လူ႔ဘဝတုန္းက ၾကက္ေတြဝက္ေတြကို ခ်ည္တုပ္ခ်ဳပ္တည္းၿပီးအသားေပၚတဲ႔သူေတြ ခံရတာတဲ႔။ အဲ႔ဒါၿပီးေတာ႔ ေနာက္ငရဲတစ္ခုက ျမင္လိုက္ရတာ သာသာယာယာေလး။ ေသာင္ျပင္ေဖြးေဖြး ျမစ္ေရၾကည္ၾကည္ကေလးေတြ႕ရသတဲ႔။ ဒါေပသိ ေသာင္ျပင္က နင္းလိုက္ရင္ ေျခဖဝါးကိုကၽြမ္းေနေအာင္ေလာင္ၿပီး ပူလြန္းလို႔ ျမစ္ထဲဆင္းကာမွ ျမစ္ေရႀကိဳက္ႀကိဳက္ဆူက ပါးစပ္ကဝင္ရင္ ဖင္ကေလာင္ၿပီး ျပန္ထြက္လာသတဲ႔။ အဲ႔ဒါ ဝိသမေလာဘသမား ကုန္သည္ႀကီးေတြ ခံရတဲ႔ငရဲတဲ႔။ ျပေတာ႔တစ္မ်ဳိးး ေရာင္းေတာ႔တစ္မ်ဳိး၊ အေလးတင္းေတာင္း မမွန္မကန္နဲ႔ ဝယ္သူကို ေကာက္က်စ္စြာ လွည့္စားတတ္သူေတြမို႔ပါတဲ႔။ လက္သိပ္ထိုး တင္ဒါေအာင္ေအာင္လုပ္တဲ႔ ကုမၸဏီေတြနဲ႔ ရိုက္လိုက္ပါဦး ရိုက္လိုက္ပါဦးလုပ္တဲ႔ ဆရာဝန္ေတြလည္း ပါမယ္ထင္တယ္ေနာ္။ ဟိုဘဘႀကီးၾကားရင္ ဆီးသီးေတာင္းငရဲလို႔ ေခၚမလားမသိဘူး။

          လူအရွင္လတ္လတ္ကို ခုတ္ထစ္ျဖတ္ေတာက္ ဆစ္ပိုင္းေနတဲ႔ငရဲကေတာ႔ ခိုးသူေတြကို နွိပ္စက္တာပါတဲ႔။ ခိုးျခင္းဆိုတဲ႔ေနရာမွာ သူတပါးဥစၥာ သက္ရွိသက္မဲ႔တို႔ကို အိမ္တြင္းဝင္ေရာက္ ယူငင္တာတင္မကဘူး။ မတရားသျဖင္႔ တရားတေဘာင္တိုက္ၿပီး ခိုးယူတာ (ဥပေဒကို အလြဲသုံးစားလုပ္တာ)၊ စဥ္းလဲစဥ္းစား လွည့္ျဖားခိုးယူတာ၊ အႏိုင္အထက္ လုယက္ခိုးယူတာ အကုန္ပါသတဲ႔။ လူ႔ဘဝတုန္းက တံငါ၊ သားထိုး၊ မုဆိုး အျဖစ္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳသူေတြဟာလည္း  ငရဲေရာက္တဲ႔အခါ တိရစာၦန္ေတြအေပၚ သူတို႔ျပဳခဲ႔ဖူးတဲ႔ အလားတူအတိုင္း ႀကိမ္ဖန္ဆတိုး အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာဒုကၡေတြ ခံရသတဲ႔။ အနံ႔တေလွာင္းေလွာင္းလႈိင္ အိုင္လုံးျပည့္မွ်ေသာ က်င္ငယ္က်င္ႀကီးေတြကို ငတ္ငတ္ငမ္းငမ္း ျမည္တမ္းလုယက္စားေသာက္ေနရတဲ႔ ငရဲကေတာ႔ မင္းမႈထမ္းေတြက်တဲ႔ငရဲတဲ႔။ အျပစ္မရွိသူေတြကို အမႈဆင္၊ ငယ္တဲ႔အမႈႀကီးေအာင္ ႀကီးတဲ႔အမႈေလးေအာင္ ယိုးစြပ္ယုတ္မာ အျပစ္ရွာျခင္းေၾကာင္႔တဲ႔။ ေမာင္ယက္ေတာလည္း ႏိုင္ငံျခားသားမို႔ လြတ္မယ္ မထင္နဲ႔ကြယ္။ မင္းလည္း အမႈတြဲပါတယ္။ လာခံေခ်ဦး။ေသြးပုပ္ျပည္ပုပ္ စက္ဆုပ္စဖြယ္ေတြကို ေတြ႔ရာမေရြး၊ အေလြးအလုပ္၊ ႏႈတ္မဆံေအာင္ မ်ဳိဝါးစားေသာက္ေနရတဲ႔ ငရဲကေတာ႔ အတိတ္ဘဝက ပဥၥာနႏၱိယကံႀကီးထိုက္သူေတြ ခံရတာတဲ႔။ အေဖသတ္တဲ႔ကံ၊ အေမသတ္တဲ႔ကံ၊ ရဟႏၱာသတ္တဲ႔ကံ၊ ဘုရားရွင္ကို ေသြးစိမ္းတည္ေအာင္ ျပဳတဲ႔ကံ၊ သံဃာသင္းခြဲတဲ႔ကံေတြဟာ သက္ေတာ္ထင္ရွားဘုရားရွင္နဲ႔ ေတြ႔လို႔ေတာင္ ကၽြတ္ခြင္႔မႀကဳံေတာ႔တဲ႔ ကံႀကီးငါးပါးျဖစ္သတဲ႔။ အဇာတသတ္မင္းဟာ ဘုရားသာသနာေတာ္မွာ သူ႔ေလာက္ ဘုရားရွင္အေပၚ ၾကည္ညဳိတဲ႔ ဥပသကာမရွိဘူးရယ္လို႔ ဧတဒဂ္ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း အခု ငရဲျပည္မွာေလ။ ပီတုဃာတကကံထိုက္ေနလို႔ ေသာတာပန္ေတာင္ မတည္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ အဲသည္ကံငါးပါးထဲမွာ အခုေခတ္လူသားေတြ ေတာ္ေတာ္သတိထားသင္႔တာက သံဃာသင္းခြဲတဲ႔ကံဆိုတာပဲ။ သံဃာဆိုတာ ဘုရားနဲ႔ တစ္ဂုိဏ္းတည္းပဲ။ ၉၆၉ သံဃာ၊ ျပည္ခိုင္ျဖဳိးသံဃာ၊ ဒီမိုသံဃာ၊ စစ္တပ္သံဃာေတြကြဲေအာင္ အေရာင္ဆိုးမိရင္ ကံႀကီးထိုက္တတ္တယ္။ အဲသည္အထဲကိုယ္မပါေစနဲ႔။ ဘုရားနဲ႔ေတြ႔လို႔ေတာင္ မကၽြတ္ပဲေနလိမ္႔မယ္။

           တရားႏွင္႔အညီ မစီရင္ေသာ ေရွ႕ေန၊ တရားသူႀကီး၊ ရာျဖတ္၊ ပြဲစားမ်ား (သူတို႔ေခတ္က ပြဲစားဆိုတာ အက်ဳိးေဆာင္ကုိေျပာတာ မဟုတ္။ ေရာင္းေရးဝယ္တာမွ သမာသမတ္ျဖစ္ေအာင္ ဆုံးျဖတ္ေပးရတဲ႔သူကို ေျပာတာ) က်င္လည္ရာငရဲကေတာ႔ သည္လိုပါတဲ႔။ လူတစ္ကိုယ္လုံး အေရဆုတ္၊ အရိုးထုတ္၊ ငါးျမားခ်ိတ္မွာသီ၊ အာေစာက္လွ်ာရင္းက ေဖာက္ထြင္းထိုးခ်ိတ္လို႔ထားသတဲ႔။ သူတို႔ဝဇီဒုစရိုက္ေၾကာင္႔ လူတဘက္သား အမ်ားသူငါ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ရရွာတာကိုး။ ခါးလည္တိုင္ျမဳတ္ေနတဲ႔ သံေျမျပင္ေပၚမွာ သံဆူးလုံးႀကီးေတြနဲ႔ ဖိဖိၿပီး အၾကိတ္ခံေနတာကေတာ႔ သူမ်ားအိမ္ယာကို ေဖာက္ျပားတတ္သူ၊ ကိုယ္႔မွာ ကာမပိုင္ရွိလ်က္သားနဲ႔ တပါးေသာေယာက်ၤားနဲ႔ ေမွာက္မွားတတ္သူ မိန္းမပ်ဳိေတြ ခံရတာတဲ႔။ ကိုရီးယားကားထဲက မင္းသမီးေလးေတြ ေရာက္ကုန္လိမ္႔မယ္ထင္ရဲ႕။ သနားပါတယ္ေနာ္။ ေယာက်ၤားေတြက်ေတာ႔ေရာ လြတ္မယ္ ထင္လို႔လား။ ငရဲအိုးထဲ ေဇာက္ထိုးက်တယ္ဆိုတာကေတာ႔ မခ်စ္ရင္ မေနႏိုင္တာကလြဲလို႔ဆိုတဲ႔ ကိုကိုေတြ သီးသန္႔ခံရတဲ႔ ငရဲပါ။ ငရဲဲျပည္မွာ ဆက္ေဖာက္ျပန္ေနမွာစိုးလို႔ သူတို႔ခ်င္းကို ငရဲအိုးထဲမွာေတာင္ တူတူမထားေတာ႔ဘူး။

           ဒါေတာ႔မျဖစ္သင္႔ပါဘူးေလ။ လင္ေရာမယားေရာ တူတူက်တဲ႔ ငရဲလည္း ရွိခ်င္ေသးတာေပါ႔။ တစ္ကိုင္းတည္းနားတဲ႔ ငွက္ကေလးေတြ သိပ္ေပ်ာ္မွာပဲေလ ဆို။ ရွိတာေပါ႔။ လက္ပံငရဲတဲ႔။ ေျပတီဦး နဲ႔ ေဖြးေဖြးခံရတာ။ အဲေလ ဟုတ္ေပါင္။ မိန္းမလုပ္တဲ႔သူက လက္ပံပင္ႀကီးေပၚမွာ ေနရသတဲ႔။ ေယာကၤ်ားလုပ္တဲ႔သူက လက္ပံပင္ေအာက္က ေမွ်ာ္ရတာ။ ဆူးအေခ်ာင္းေခ်ာင္းေပါက္ၿပီး အသြားထက္စြာေသာ လက္ပံပြင္႔ႀကီးေတြရွိရာ သစ္ပင္ေပၚကို တက္တဲ႔သူကတက္၊ ဆင္းတဲ႔သူကဆင္း၊ ငရဲသားေတြက ရိုက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္း လုပ္ေသာ္လည္းပဲ အဖန္ဖန္ျပဳတ္က်လို႔ ေသပြဲဝင္ရတာ ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုေတာ႔ အတိတ္ဘဝက လင္ေရာမယားေရာ ဘုရားတရားမၾကည္ညဳိ၊ နတ္ျပည္ငရဲျပည္မသိ၊ ကံ ကံ၏အက်ဳိးလည္း မယုံၾကည္၊ ငါလုပ္သမွ် အကုန္တရားတယ္။ ငါ႔အသက္ ငါ႔မယားငါ႔လင္သား စီးပြားကလြဲရင္ သံသရာကိုေတာင္ မယုံၾကည္တဲ႔ စိတ္တူကိုယ္တူ ဇနီးေမာင္နွံေတြေရာက္ၾကတာတဲ႔။ ဟိတ္ သတိေပးထားတယ္ေနာ္။ စာအုပ္ထဲပါတာေျပာတာ။ ဟိုလူ႔ျမင္ေယာင္ သည္လူ႔ျမင္ေယာင္ ေလွ်ာက္အသေရမဖ်က္နဲ႔။ ၿငဲႀကီးတတ္တယ္။

            ေအာင္မယ္မင္း။ ငရဲျပည္အေၾကာင္း ေျပာရတာလည္း သူမ်ားေတြေတာ႔ မသိဘူး။ ကိုယ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ငရဲေတြ ႀကီးေနၿပီ။ လူႀကီးေစာ္ကား ငရဲလားသတဲ႔။ လြန္တာရွိရင္ ဝႏၱာမိပါေနာ္။ ကိုယ္မေျပာနဲ႔ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ေနမိမင္းႀကီးေတာင္ အာရုံေတြမူးေနာက္ၿပီး မခံစားႏိုင္လြန္းလို႔ အင္မတန္ကို ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေတာ္မူသြားသတဲ႔။ သုဓမၼာနတ္သဘင္က ေမွ်ာ္ေနသူ သိၾကားမင္းႀကီးက ဖလိုက္ဒီေလးျဖစ္ေနတာ ဘာေၾကာင္႔ပါလိမ္႔လို႔ ဇဝနနတ္သားကို စုံစမ္းေရးေကာ္မရွင္ဖြဲ႔လႊတ္လိုက္တဲ႔အခါ ဘလက္ေဘာက္ခ္စ္က ဂ်ီပီအက္စ္မွာ အန္ဒါဂေရာင္းေရာက္ေနတာ ျပသတဲ႔။ အေမာင္နတ္သား လိုက္ေခၚေခ်ပါေတာ႔။ ဟိုခမ်ာ ေမ်ာ႔ေမ်ာ႔ပဲက်န္ေတာ႔တယ္လို႔ ေျချမန္ဆက္သားေစရတယ္။ ငရဲတစ္ထပ္ေတာင္ မကုန္ေသးဘူး။ အဲသေလာက္ျဖစ္ေနရင္ ငရဲႀကီးရွစ္ထပ္စလုံးကို ဘယ္လိုမွ ဆက္ၾကည့္ႏိုင္ျမင္ႏိုင္ေတာ႔မွာလည္း မဟုတ္ဘူးေလ။ အားလုံးကို ျမင္သာေအာင္သာ ျခဳံၾကည့္လိုက္ပါေတာ႔ ငရဲခန္းဆိုတာ အဲသဟာပါပဲလို႔ ဆယ္မာရိုက္ဇ္လုပ္ပလိုက္ရတယ္။

           ကိုယ္တို႔၃၁ ဘုံသားေတြနယ္မွာ ငရဲႀကီးရွစ္ထပ္ ငရဲငယ္ ၁၂၈ ခန္းဟာ အပါယ္ေလးဘုံမွာ တစ္ဘုံမွ်သာ ျဖစ္တယ္။ ငရဲ၊ တိရစာၦန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကယ္ဆိုတဲ႔ ဒုဂတိဘုံဘဝေတြ က်န္ေသးတယ္။ လူသားသတၱဝါေတြထက္ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ အဆမ်ားစြာေပါမ်ားေသာ တိရစာၦန္သတၱဝါေတြ သည္ကမာၻႀကီးအတြင္း မွီတင္းေနထိုင္ၾကတယ္။ ပုရြက္ဆိတ္အုံေတာင္ပို႔အတြင္းမွာ ပုရြက္ဆိတ္ ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ ရွိတယ္ထင္သလဲ။ သူတို႔သက္တမ္းဘယ္ေလာက္ၾကာတယ္ ထင္သလဲ။ သီတင္းကၽြတ္ရင္ မီးေခ်ာင္းမွာ လာအုံတဲ႔ ဖလံေကာင္ ပလူေကာင္ကေလးေတြ ေနာက္တစ္ေန႔က် တံမ်က္စည္းနဲ႔ လွဲထုတ္ယူဖူးသလား။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းစားတဲ႔ ငါးသေလာက္ဥတစ္တစ္မွာ  ေရထဲထိေတာင္ မေရာက္လိုက္ရတဲ႔ ငါးသားေလာင္းေကာင္ေရ ဘယ္ေလာက္ေလာက္ ပါမလဲ။ ဖားေတြငါးေတြ တစ္ခါအုရင္ ဥဘယ္နွစ္သိန္းအုသလဲ။ အဲသည္အထဲကမွ ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ အရြယ္ေရာက္သလဲ။ Discovery Channel မွာ သတ္ျဖတ္စားေသာက္ အသက္ရွင္ရင္းက ကိုယ္တိုင္လည္း သူမ်ားက သတ္ျဖတ္စားေသာက္ခံရတာေတြ ျမင္ဖူးမွာပါ။ လူေတြနဲ႔ လူ႔ဘုံမွာ အတူေနထိုင္ရင္း လူေတြမ်က္စိနဲ႔ ျမင္ႏိုင္စြမ္းမရွိတဲ႔  ၿပိတၱာေတြ အသူရကာယ္ေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕ငရဲေတြမွာ ငရဲထိန္း၊ ငရဲၾကပ္ မရွိေပမယ္႔ တခ်ဳိ႕ငရဲေတြမွာက် ရွိတယ္။ အဲ႔ဒါ နတ္ၿပိတၱာေတြ ျဖစ္သတဲ႔။ အတိတ္ဘဝက အကုသိုလ္မစင္ၾကယ္ပဲ ကုသိုလ္္ျပဳခဲ႔တာ၊ သူတပါး ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနတာကို ေပ်ာ္ျမဴးဝမ္းသာစြာ ၾကည့္ခဲ႔ဖူးတာေတြဟာ ေနာင္ဘဝမွာ ငရဲထိန္းၿပိတၱာျဖစ္ေစသတဲ႔။ သူတို႔လည္း ငရဲမီးအပူဒဏ္ ခံစားရတာပဲ။ ေထာင္မွဴးေထာင္ပိုင္ ေထာင္ဝါဒါနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရး၊ စစ္ေၾကာေရးကလူေတြကိုရည္ရြယ္ပုံရတယ္။

          ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းနဲ႔ကို စိတ္ႏွလုံးမသာယာ စက္ဆုပ္ေၾကာက္ရြံ႕ဖြယ္ အပါယ္ေလးဘုံဆိုတာ တကယ္႔လက္ေတြ႔မွာေတာ႔ သတၱဝါေတြ ေနရင္းရပ္ရြာပမာ မခြဲမခြာ ျပန္ကာလွန္ကာ က်င္လည္ေနရတဲ႔ အထုံအေမြ႕ အကၽြမ္းတဝင္ရွိလွတဲ႔ခ်ည္တိုင္ပမာ ျဖစ္ပါသတဲ႔။ ဟိုလူ႔ ငရဲႀကီးေတာ႔မယ္ သည္လူ႔ ငရဲႀကီးေတာ႔မယ္ ေတြးမေနနဲ႔။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ဆင္းရဲ နဲ႔ ငရဲမကင္းႏိုင္လို႔ သူတို႔နဲ႔အတူ လူလာျဖစ္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ေသာတာပန္အဆင္႔တိုင္ေအာင္ တစ္မဂ္တစ္ဖိုလ္ မရေသးသေရြ႕ အပါယ္တံခါးက ဘယ္သူ႔အတြက္မွ မပိတ္ေသးဘူး။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ပဲ ငရဲမႀကီးေအာင္ ကံသုံးပါးစလုံးနဲ႔ ေစာင္႔ထိန္းဖို႔ လိုပါမယ္။ ေရစက္ဆိုတာ နတ္ျပည္မွာခ်ည့္ပဲ မဟုတ္ဘူး။ အပယ္ဘုံသားေတြမွာလည္း အတူတူ ရွိၾကတယ္။ ပဋာစာရီေထရီေလာင္းဟာ သူ႔မ်က္စိေအာက္တင္ လင္ေျမြကိုက္၊ သားေတြ စြန္ခ်ီ ေရနစ္၊ မိဘေမာင္ဘြားေတြ အိမ္ၿပိဳၿပီး အတုံးအရုံးေသဆုံးကုန္တဲ႔အခါ ခါးေတာင္ အဝတ္မကပ္ပဲ သြက္သြက္လည္ေအာင္ ရူးသြားတယ္ မဟုတ္လား။ အဲသည္သူေတြအားလုံး ဟိုးယခင္ အတိတ္ဘဝက သူ႔ကို ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ခဲ႔ဖူးလို႔ အေသဆိုးနဲ႔ေသတာ သူကိုယ္တိုင္ ျမင္ပါရေစ လို႔ ဆုေတာင္းခဲ႔တာ သူမမွတ္မိလို႔ပါတဲ႔။ အခု ေနာက္ဆုံးဘဝက်ေတာ႔မွ အတိတ္ဝဋ္ေၾကြးေတြ ကုန္ေအာင္ လာဆပ္ၾကေတာ႔ သူ႔မွာ မခံစားႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ေက်င္းသားေလးေတြအပစ္ခံရေတာ႔ မဆိုင္သလို။ လယ္သူမႀကီးေတြ အပစ္ခံရေတာ႔ မသိသလို။ ဘုန္းဘုန္းတို႔ေတြ သကၤန္းမီးေလာင္ေတာ႔မယုံသလို။ ေလာက္ကိုင္မွာ ကိုယ္႔ေသြးကိုယ္႔သားထိမွ ပဋာေျမလူးျဖစ္ၾကတဲ႔သူေတြ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ႔ သံသရာမွာ ေဆြမ်ဳိးမေတာ္စပ္ဖူးတဲ႔သူဆိုတာ မရွိဘူးတဲ႔။ ကိုယ္႔ေဆြမ်ဳိးထိေတာ႔ နာတတ္ရင္ သူမ်ားသားသမီးက်ရင္လည္း စာနာတတ္ရတယ္။ သားလည္း တစ္ခုေသာဘြမွာ ဘေျပာင္တို႔၊ ဘေအာင္တို႔၊ ဘမန္းတို႔၊ ဘသန္းတို႔နဲ႔ ေဆြမ်ဳိးအရင္းႀကီး ေတာ္ခ်င္ေတာ္ခဲ႔ဖူးမွာေပါ႔။ မမွတ္မိလို႔သာ။ ေျပာမွားဆိုမွားရွိရင္ မလိမ္မိုးမလိမ္မာေလးမို႔ ခြင္႔လႊတ္ေနာ္။ သိလား။ နားဦးမယ္။ ေနာက္တစ္ပုဒ္မွ နတ္ျပည္တက္ၾကရေအာင္။











0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...