အျမင္

Kyaw Moe Aung

႐ွဴ းဖိနပ္ကို မႀကိဳက္ေပမယ့္ ေန႔စဥ္ တာဝန္အရ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စီးျဖစ္ေတာ့ၾကံဳေတြ႔လာရတဲ့ ဖေနာင့္နာတဲ့ ေဝဒနာ သက္သာေအာင္လို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးလေလာက္ကစလို႔ ႐ွဴ းဖိနပ္အတြင္းမွာ ထည့္ထားရတဲ့ ရာဘာလို ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့အေပၚ ကတၱီပါခင္းထားတဲ့ အလႊာတစ္ခ်ပ္ ထည့္စီးျဖစ္ ပါ တယ္။ စ ထည့္ခါစက ဖိနပ္စီးရတာ ၾကပ္သြားသလို ရွိေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း အေတာ္ အဆင္ေျပေန ရာကေန မေန႔က အဲဒီအလႊာကို ခဏျပန္ ဖယ္ထားၿပီး စီးတာ စီးလို႔ အဆင္မေျပေလာက္ေအာင္ ဖိနပ္က ေခ်ာင္ေနသလိုပဲ။

သိုးေဆာင္းဘာသာစကားနဲ႔ သံုးႏႈန္းတဲ့ idiom တစ္ခုမွာ to put yourself in somebody’s shoesရယ္လို႔ ေျပာေလ့ ရွိပါတယ္။ တိုက္ရိုက္ ဘာသာျပန္ရင္ေတာ့ သူမ်ားဖိနပ္ထဲ ကိုယ္တိုင္ ဝင္ၾကည့္ပါတဲ့။

ဒီ idiom ရဲ့ ဆိုလိုရင္းက သူ႔ေနရာကေန ကိုယ္ ဝင္ၾကည့္ၿပီး ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ဖို႔ ေျပာတာပါ။

မွန္ပါတယ္။ ကုိယ့္ဖိနပ္ကိုယ္ေတာင္ အေျခအေနေျပာင္းသြားရင္ စီးရတာ တစ္မ်ဳိးတစ္မည္ ျဖစ္တာဆိုတာ သူမ်ားဖိနပ္ဆို ဘယ္ ထပ္တူ တူႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဖိနပ္ နံပတ္ခ်င္း တူေနပါေစဦးေတာ့ … ေျခေထာက္ အရြယ္အစား ထပ္တူ တူခဲပါတယ္။ ေျခဖဝါး ေျခဖမိုး အပိန္အဝ၊ ေျခေခ်ာင္း ကားတာ စုတာ စသည္ျဖင့္ ကြဲျပားတဲ့ အခ်က္ေတြ ရွိေနပါေသးတယ္။ ေျခညွပ္ဖိနပ္မွာ သိပ္ မသိသာေပမယ့္ ႐ွဴ းဖိနပ္ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ စီးေနက် မဟုတ္တဲ့ ဖိနပ္ စီးၾကည့္ရင္ ဖိနပ္ အရြယ္အစား နံပတ္ တူေနရင္ေတာင္ ကိုယ္နဲ႔ အံဝင္ခြင္က် မျဖစ္တတ္တာ ကိုယ္ေတြ႕ ၾကံဳရတတ္ပါတယ္။ သူ႔ဖိနပ္ေနအထားကို သူသာလ်င္ အသိဆံုးပါ။ အျပင္ကေန သံုးသပ္ရတာ သူနဲ႔ ထပ္တူ ဘယ္လိုမွ မတူႏိုင္ပါ။

သူ႕ေနရာက ဝင္ ခံစားေပး ၾကည့္ေပးၾကည့္ပါ။

သူတပါးကို နားလည္ေပးနိုင္ဖို႔အအတြက္ အေရးအႀကီးဆုံး လိုအပ္ခ်က္က “သူ႔ေနရာမွာ ငါဆိုရင္” ဆိုတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေပး ျမင္ေပးတတ္ဖို႔ပါ။

ဒါကလည္း အေျပာသာ လြယ္တာ လက္ေတြ႔ အခက္သား။ လူေတြရဲ့ အျမင္ေျပာင္းလဲတတ္ပံုကို ကိုယ္ေတြ႔ ဥပမာ ေပးခ်င္မိတယ္။

မႏၱေလးသား ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက စက္ဘီး စီးပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္ကစလို႔ ခုခ်ိန္ထိ ဆိုင္ကယ္ကို အဓိက စီးၿပီး မိသားစုလိုက္ သြားစရာရွိတဲ့ အခိုက္အတန္႔ပဲ ကားေမာင္းပါတယ္။

ငယ္ငယ္ကစလို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္သံုးႏွစ္ထိ မိုးရြာၿပီးစ စက္ဘီး ဆိုင္ကယ္စီးရင္ ေဘးက ကားတစ္စီးစီး ျဖတ္သြားလိုက္လို႔ ကိုယ့္ကို ရႊံ႕ေရ စင္တိုင္း ေတြးမိတဲ့အေတြးက ကားစီးႏိုင္တဲ့ ပိုက္ဆံရွိလူတန္းစား မိုက္႐ိုင္းတယ္ … လမ္းေပၚကလူကို ေရမစင္ေအာင္ နားလည္မႈရွိရွိ ကားမေမာင္းတတ္ဘူး ဆိုတဲ့ အေတြးပါ။

ကားစ စီးႏိုင္သူ ျဖစ္လာေတာ့ မိုးရြာၿပီးစ ပံုမွန္အရွိန္နဲ႔ ကားေမာင္းရင္း ေရအိုင္ေတြ႔ေတာ့ ကိုယ့္အထင္ ပံုမွန္ေလးပဲ ေမာင္းလိုက္တာ ေဘးကို ေရစင္ပါေလေရာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတြးမိတဲ့အေတြးက ဒီစက္ဘီးသမားက ေရအိုင္ ဟိုဘက္ေဘးက ကပ္မေမာင္းဘူး ဆိုတာပါ။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာ သတိထားလိုက္မိတာက ကားသမားေတြအေနနဲ႔ အေတာ္ႀကီးကို အရွိန္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္မွသာ ေဘးကို ေရမစင္ေစမွာျဖစ္ၿပီး သာမန္ ခပ္ေႏွးေႏွး ေမာင္းရင္ေတာ့ ေရက ေဘးကို စင္တတ္တာ သဘာဝပါလားဆိုတဲ့ အသိပါ။ ကိုယ္တိုင္ ကားစီးႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္မွ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္လံုးလံုး သူမ်ားေတြကို တလြဲထင္ခဲ့တာ အဲလိုသက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ပါလား ဆိုတဲ့အျမင္ ရေတာ့တယ္။

ေနာက္ထပ္ ကိုယ္ေတြ႔ ဥပမာ ေပးလိုပါေသးတယ္။

တစ္မနက္ ကၽြန္တာ့္ကေလး ေနမေကာင္းလို႔ ကေလးေဆးခန္းကို မနက္ေစာေစာ အလုပ္မသြားခင္ ကားနဲ႔အရင္ ပို႔ေပးရဖို႔ အေၾကာင္းေပၚလာပါတယ္။ ကားေမာင္းရင္း လူကလည္း အလုပ္ေနာက္မက်ဖို႔ အလ်င္လိုေနမိတာေပါ့။

က်ံဳးေဘးတေလွ်ာက္ ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ေရွ႕က ဆိုင္ကယ္ကို ေဒါသထြက္ ဟြန္းတီးမိတာေပါ့ေလ။ ဒီလူ႔ႏွယ္ အတြင္းဆံုး ယာဥ္ေၾကာမွာ ဆိုင္ကယ္ မေမာင္းရတာ နားမလည္ဘူးလား … ယာဥ္စည္းကမ္း လမ္းစည္းကမ္း မသိဘူးလားေပါ့။

ေဆးခန္းကအၿပီး ကားျပန္သိမ္း ဆိုင္ကယ္ထုတ္ … အလုပ္ခ်ိန္ နီးေနၿပီ … နည္းနည္း ေနာက္က်ေနၿပီဆိုေတာ့ က်ံဳးေဘးတလွ်ာက္ ရွင္းေနတဲ့ ယာဥ္ေၾကာထဲဝင္ ဆိုင္ကယ္ကို ခပ္သြက္သြက္ေမာင္းေနတုန္း ေနာက္ကကားက ဟြန္းတီးလာတယ္။ စိတ္ထဲ ေဒါသထြက္သြား  … ဘုၾကည့္ ျပန္ၾကည့္မလို႔ လုပ္ေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိထားမိတယ္။ ကိုယ္က အတြင္းဆံုး ဆိုင္ကယ္မေမာင္းရတဲ့ ယာဥ္ေၾကာထဲမွာေလ။

ဆိုလိုခ်င္တာက လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အျမင္သည္ ကာလံေဒသံကိုလိုက္လို႔ အခ်ိန္နဲ႔ေနရာေပၚမူတည္ၿပီး ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ သေဘာ ရွိပါလားဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႕ပါပဲ။

တစ္ေယက္တည္းေတာင္ ေျပာင္းတတ္ေသးရင္ သူမ်ားနဲ႔ အျမင္မတူတာ ဘာဆန္းသလဲ။





×××××××××× -------------------------------------------------------------××××××××××
ဖတ္ဖူးတဲ့အေၾကာင္းအရာေလး မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ ဘိုးေတာ္ ဗဒံုမင္း အုပ္စိုးစဥ္က အိႏၵိယႏိုင္ငံ မဂိုလ္မင္းဆက္ရဲ့ ေတာ္ဝင္မ်ဳိးႏြယ္ မင္းသားေတာ္တစ္ပါး ျမန္မာျပည္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သူေတာ္စင္ တစ္ပါးပါ။ ဘိုးေတာ္ဘုရားက သူ႔ကို ေဇာ္ဂ်ီေလးလို႔ ေခၚခဲ့ပါတယ္။ (သူ႔ကို ျမွဳပ္ႏွံထားရာ အုတ္ဂူဗိမာန္ အမရပူရ လင္းဇင္းကုန္းအရပ္မွာ ခုခ်ိန္ထိ ရွိပါတယ္။)
တစ္ရက္ အဲဒီ သူေတာ္စင္မင္းသားကို ဘိုးေတာ္ဘုရား “ေဇာ္ဂ်ီေလး … ေမာင္မင္း ယံုၾကည္က်င့္သံုးရာတရားအေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္စမ္း” ရယ္လို႔ မိန္႔တဲ့အခါ ထိုပုဂၢိဳလ္က ေၾကးမံုျပင္တစ္ခ်ပ္ကို ဘုရင္မင္းျမတ္ရွိရာ ယူလာေစၿပီး ဘုရင့္ေနာက္ေၾကာမွာထားကာ “အရွင္ဘုရား မိမိရဲ့ ႐ုပ္သြင္ကို ေၾကးမံုထက္ ႐ႈစားေတာ္မူပါ” ရယ္လို႔ ေလွ်ာက္ေလသတဲ့။

ဘုရင္မင္းျမတ္က ေၾကးမံုကိ္ု ေၾကာခိုင္းလ်က္ ဘယ္လို ျမင္ရပါမလဲမိန္႔ေတာ့ ထိုပုဂၢိဳလ္က “အရွင္မင္းႀကီး … ေၾကးမံုရိပ္ကို တည့္တည့္ၾကည့္မွ ပံုရိပ္ ျမင္သလို လမ္းစဥ္တစ္ရပ္အေၾကာင္း သိလိုလ်င္လည္း ထိုဝါဒအေပၚ အဂတိတရားမပါ ဘက္မလိုက္ဘဲ တည့္တည့္ ရႈျမင္မွသာ ထိုလမ္စဥ္အေပၚ အျပည့္အဝ နားလည္ပါလိမ့္မည္” ဆိုၿပီး စတင္ ေလွ်ာက္ထားၿပီးမွသာ သူယံုၾကည္ရာ လမ္းစဥ္ကို ရွင္းျပခဲ့ေလသတဲ့။





ဒ႑ာရီလာ ရာမယဏ ဇာတ္ေတာ္မွာ ဒသဂီရိက ဗီလိန္ ပါ။ လူဆိုးပါ။ ဒါကိုပဲ ဆရာ  ခ်စ္ဦးညိဳက ေနာက္ ႐ႈေထာင့္ကေန လကၤာဒီပခ်စ္သူ ဆိုၿပီး ေရးျပေတာ့ အခ်စ္ သူရဲေကာင္းႀကီး ျဖစ္ခဲ့တာပါပဲေလ။





ျမန္မာတို႔အတြက္ အေလာင္းမင္းတရားတို႔၊ ဘုရင့္ေနာင္တို႔ဟာ သူရဲေကာင္းပါ ... ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေထာင္ဖို႔ ယိုးဒယားကို စစ္ခ်ီခဲ့ၾကတာေပါ့။ ထိုင္းတို႔အတြက္ေတာ့ သူတို႔ဟာ က်ဴ းက်ာ္သူ အၾကမ္းဖက္ နယ္ခ်ဲ့ ျဖစ္ေလမေပါ့။

×××××××××× -------------------------------------------------------------××××××××××

ေနာက္ထပ္ ၾကားဖူးနားဝ အေရွ႔အလယ္ပိုင္းေဒသက ပံုျပင္တစ္ပုဒ္လည္း ျပန္လည္ မွ်ေဝခ်င္မိပါရဲ့။

မဂ်္ႏူးန္ (အခ်စ္ရူး) ဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္ သူ႔ခ်စ္သူ “လိုင္လာ” ရဲ့ အလွအပေတြအေၾကာင္း တမ္းတဖြဲ႔ဆိုရင္း တစ္လမ္းဝင္ တစ္လမ္းထြက္ ခ်စ္သူေပ်ာက္ လိုက္ရွာေလသတဲ့။

ဘုရင္က ၾကားေတာ့ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္ ေခၚသြင္းေစၿပီး ေမးျမန္းေတာ့ လိုင္လာလွပပံုကို အေသးစိတ္ ကဗ်ာလကၤာ ဥပမာပံုေဆာင္ခ်က္ေတြနဲ႔ မဂ်္ႏူးန္က ေျပာျပလိုက္တာ .. ဘုရင္ကိုယ္တိုင္ စိတ္ဝင္စားသြားၿပီး လူအင္အားနဲ႔ လိုင္လာကို မေတြ႔ ေတြ႔ေအာင္ ရွာခိုင္းေတာ့တာေပါ့။

ေတြ႔လည္းေတြ႔ေရာ သူတြက္ထားမိသလို မႈန္ေနေအာင္ လွတဲ့အလွပိုင္ရွင္ မဟုတ္ေလေတာ့ မဂ်္ႏူးန္အေပၚ ေဒါသထြက္ … ေခၚေမးေတာ့ မဂ်္ႏူးန္ျပန္ေျဖတာက “လိုင္လာရဲ့အလွကို သူ႔ခ်စ္သူ မဂ်္ႏူးန္ရဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္မွ ေပၚလြင္ေအာင္ ျမင္ရမွာပါ” ရယ္လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ေလသတဲ့။

အဓိက ေျပာလိုတာက သူ႔ေနရာကေန ဝငၾ္ကည့္မွပဲ သူ႔လိုျမင္ႏိုင္မယ္ … အျမင္ရွင္းရွင္းထားမွ သူျမင္သလို ကိုယ္ျမင္မယ္ဆိုတဲ့ လူ႕သဘာဝကိုပါ။



×××××××××× -------------------------------------------------------------××××××××××


တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ က်င္လည္ေနထိုင္ ႀကီးျပင္းရာ မတူတဲ့အေလ်ာက္ အျမင္ မတူၾကတာ သဘာဝပါ။
အျမင္မတူျခင္းက ျပသနာ မဟုတ္ပါ။ မတူရေကာင္းလား ဆိုလာမွ ျပသနာပါ။

We must agree to disagree ပါတဲ့။


မတူသူအခ်င္းခ်င္း “မတဲ့ အတူေန” လုပ္ေနၾကရတာ အႏၲရယ္ မ်ားလွပါတယ္။ “မတူလည္း တဲ့ေအာင္ ေန” ႏိုင္ဖို႔ ဝိုင္း ႀကိဳးစားၾကသင့္ပါတယ္။

မတူတာကို ျပသနာအျဖစ္ မျမင္ဘဲ မတူျခင္းကို အင္အားအျဖစ္ေျပာင္းႏိုင္ရင္ ႏိုင္ငံအတြက္ အလြန္ အက်ဳိးရွိပါလိမ့္မယ္။

သူျမင္သလို ကိုယ္ ထပ္တူ ျမင္ရမယ္ မဆိုလိုပါ။ ကြဲျပားႏိုင္ပါတယ္။ သူ႔ဘက္ကိုလည္း နည္းနည္း ေတြးေပးၾကဖို႔သာပါ။ အဲဒီအခါ ကုိယ္ထင္ထားသေလာက္ ကိုယ္ထင္ထားသလို မဟုတ္ဘဲ သူတို႔ဘက္မွာလည္း သူတို႔ခံယူခ်က္ အေၾကာင္းျပခ်က္ အေတြ႕အၾကံဳနဲ႔သူတို႔ ရွိေနပါလားဆိုတာ ေတြ႔မိလာႏိုင္ပါမယ္။ မတူျခင္းသည္ ျပသနာမဟုတ္မွန္း လက္ခံလာႏိုင္ပါမယ္။

ဒီလိုသာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ လက္ခံေပးတတ္ၾကလာရင္ သာယာတဲ့ လူ႔ေဘာင္ ျဖစ္လာႏိုင္မယ္ ယံုၾကည္မိပါတယ္။

သူတပါး ေနရာကေန ဝင္ ခံစားေပး ျမင္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ၾကရေအာင္လား။