Wednesday, February 18, 2015

" ငါးမူးေစ့ "

အခုဆိုရင္ ျမန္မာျပည္မွာ ယန္းေငြကို ျမန္မာေငြနဲ႔ တရားဝင္လဲလို႔ရတဲ့ ေငြလဲဆိုင္ေလးေတြ ဟိုဟိုဒီဒီ ရွိေနျပီဆိုေတာ့၊ အရင္လို တီးတိုးတီးတိုး သဖန္းပိုးစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့။
" ကမာၻ႕ေပါက္ေစ်းအတိုင္း လဲေပးတယ္။ စိတ္ခ် မလြဲေစရဘူး အမ " တဲ့။
ဟုတ္ပါတယ္ ေစ်းကေတာ့ မလြဲပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လြဲေနတာေလးေတာ့ ရွိတယ္။
ဘာလဲဆိုေတာ့ ယန္းေငြစကၠဴအေပၚမွာ ထားတဲ့ သေဘာထားလို႔ ေျပာရမလား၊ လြဲမွားမႈလို႕ ေျပာရမလားပဲ။
ေဒၚလာေငြစကၠဴေတြက စခဲ့တဲ့ ထံုးစံေၾကာင့္ပဲလား၊
ဘယ္သူက စထြင္လိုက္တာလဲ၊
ဘာေၾကာင့္လဲ.........ေတာ့ မသိဘူး။
စိတ္ထဲမွာ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ေသးဘူးလို႔ ထင္မိတယ္။
အဲ့ဒါနဲ႔ ပါတ္သက္ျပီး မိတ္ေဆြဂ်ပန္မ်ားရဲ႕ လက္ေတြ႔ဆန္ဆန္ ေမးခြန္းေတြကို ကိုယ္လည္းပဲ ပခံုးကို တြန္႔၊ ေခါင္းကိုေစာင္းျပီး ဝါခါးႏိုင္း ပဲ ေျဖမိတယ္။
" ငါလည္း နင္တို႔လဲသလိုပဲ လဲရတာပဲေလ၊ ျမန္မာဆိုျပီး ဘာအခြင့္အေရးမွ ပိုမရဘူးေလ" လို႔ပဲ ျပန္ေျပာရေတာ့တယ္။
ျဖစ္ပံုက ဒီလို။
ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ယန္းသြားလဲေတာ့ ယန္း တစ္ေထာင္တန္ကို ျမန္မာေငြနဲ႔ လဲမွာလား၊ ယန္းတစ္ေသာင္းတန္ကို ျမန္မာေငြနဲ႔ လဲမွာလားတဲ့။
ဘာကြာလို႔လဲ ေမးေတာ့၊

ယန္းတစ္ေထာင္တန္ဆိုရင္ ေစ်းက တမ်ဳိး၊ ယန္းတစ္ေသာင္းတန္ဆိုရင္ ေစ်းက တမ်ဳိးတဲ့။
တစ္ေထာင္တန္က ေစ်းနည္းနည္း ေလ်ာ့တယ္တဲ့။
ဒီမွာတင္ပဲ ကိုေရႊဂ်ပန္တို႔လည္း ရွဴးရွဴးရွားရွား ျဖစ္ကုန္တာေပါ့။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ နႏၵာစံရယ္၊ တစ္ေထာင္တန္ (၁၀)ရြက္ဆိုလည္း တစ္ေသာင္းပဲေလ၊ တစ္ေသာင္းတန္ တစ္ရြက္ကလည္း တစ္ေသာင္းပဲေလ၊ အတူတူပဲေလ၊ဘာျဖစ္လို႔ အဲ့လိုၾကီး ျဖစ္ရတာလဲ၊
ဂ်ပန္မွာဆိုရင္ေလ..........ဘာကိုပဲဝယ္ဝယ္၊ ဘယ္ေလာက္ဖိုးပဲဝယ္ဝယ္၊ ေငြသားနဲ႔ ေပးမယ္ဆို ဘာတန္နဲ႔ေပးေပး၊ အေၾကြနဲ႔ပဲေပးေပး ေစ်းႏႈန္းကအတူတူပဲေလ။ အဲ့ဒါရွင္းျပလိုက္၊ နင္ရွင္းျပလိုက္ေလ" လို႔ လုပ္ပါေလေရာ။
ဒါတင္ပဲလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။
ေပးလိုက္တဲ့ ယန္းတစ္ေသာင္းတန္က အစြန္နားေလးမွာ မဆိုစေလာက္ေလး ( ၃မီလီမီတာ) ေလာက္ေလး ေခါက္ျပီးျပဲေနတယ္။
အဲ့ဒါကို မယူဘူးတဲ့။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲကြယ္၊ ဒီပိုက္ဆံက သံုးလို႔ရပါတယ္၊ အင္တာေနရွင္နယ္မွာ သံုးလို႔ရပါတယ္ကြယ္၊ ဂ်ပန္မွာလည္း စိုးစဥ္းမွ်ကို ျပႆနာမရွိဘဲ သံုးလို႔ရပါတယ္ကြယ္" လို႔ ေျဖရွင္းေပမယ့္လည္း မရဘူး။
မျဖစ္လို႔ပါပဲ ေျပာေနတယ္၊
ဘာကို မျဖစ္မွန္းလဲ မသိဘူး။
ဒါကို ဂ်ပန္ေတြကို ျပန္ရွင္းျပေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သူတို႔က ဆစ္ဆစ္ေပါက္ေပါက္ေတြ လုပ္ေရာ။
ဘယ္ေနရာက မျဖစ္တာလဲ၊ ဘယ္ေနရာက ဒီပိုက္ဆံကို လက္မခံဘူးလို႔ ေျပာတာလဲ၊ အဲ့သည့္ေနရာက တာဝန္ရွိတဲ့သူနဲ႔ ေတြ႔လို႔ရမလား၊ ငါတို႔ ပိုက္ဆံက ငါတို႔တိုင္းျပည္ကို ျပန္ဝင္ရင္ ငါတို႔ပိုက္ဆံအစစ္ဆိုရင္ ဒီလိုမဆိုစေလာက္ေလးကိုမေျပာနဲ႔၊ ထက္ပိုင္းျပဲလုနီးပါးျဖစ္ေနလည္း ျပန္ယူတယ္၊ ဒါဂ်ပန္ပိုက္ဆံ " လို႔ အခိုင္အမာ ေျပာဆိုပါေလေရာ။
နာရွိတ္ညစ္တဲ့အထဲမွာ အဲ့ဒါေတြ ပါတယ္။
ဒီပံုစံအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးက အလွမ္းေဝးေနဦးမွာပဲ။ ဒီေတာ့ကာ
" ငါေျပာမယ္၊
ဒါက ဂ်ပန္ပိုက္ဆံဆိုတာ မွန္တယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ဒါျမန္မာျပည္။
ဂ်ပန္ပိုက္ဆံက အင္တာေနရွင္နယ္မွာ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးဆို သံုးလို႔ရတာမွန္တယ္၊ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာျပည္ဟာ အင္တာေနရွင္နယ္ထဲမွာ မပါဘူးလို႔ မွတ္၊
ဒီေတာ့ ေက်နပ္ရင္ ပိုက္ဆံလဲ၊ မေက်နပ္ရင္ လူလဲေသလိုက္ရံုကလြဲျပီး မရွိဘူး" ဆိုျပီးပဲ
ထံုးစံအတိုင္း ျမန္မာပီပီ အာဏာသိမ္းလိုက္ ပစ္လိုက္တယ္။
ဒီေတာ့မွ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ဂ်ပန္တအုပ္လည္း ကုတ္ကုတ္ ကုတ္ကုတ္နဲ႔ စာအိတ္ေလးေတြထဲက ပါတာေလးေတြကို ဂ်ပန္ပီပီ တန္းစီျပီး လဲၾကေတာ့တယ္။ သူတို႔ကို ၾကည့္ျပီးလည္း သနားမိပါတယ္။ ေက်ကလည္း မေက်နပ္၊ ျပန္ကလည္း ေျပာလို႔မတတ္၊ လဲမရတဲ့ ပိုက္ဆံေၾကာင့္လည္း အသံုးစရိတ္က ေလ်ာ့သြားေတာ့ အခက္ေတြ႕ရနဲ႔ ေပါ့။
ဒီမွာတင္ပဲ ဟိုအရင္တခါက ဂ်ပန္မွာ ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ၾကံဳခံစားခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတခုကို စာေရးထားတာေလး ျပန္သတိရမိတယ္ေတာ့တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ (၃)ႏွစ္ေလာက္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးတခုေပါ့။
" ငါးမူးေစ့ " တဲ့။
မေန႔က အိမ္ကိ ဂ်ပန္ ျပည္တြင္း ေခ်ာထတ္ပို႔ေဆာင္ေရးလုပ္ငန္းက ကၽြႏ္ုုပ္မွာထားတဲ့ ေခ်ာထုတ္တထုတ္ လာပိုု႔တယ္။ ေခ်ာထုုတ္(ပစၥည္း)ရဲ႕ ပိုု႔ခကိုုေတာ့ ကၽြႏ္ုုပ္က ေပးပါ့မယ္ဆိုုတဲ့ စနစ္နဲ႔ ဂ်ပန္ျပည္တြင္းက မိတ္ေဆြတေယာက္က ကၽြႏ္ုုပ္မွာလိုက္တဲ့ ပစၥည္းကို ပို႔ေပးလိုက္တာပါ။
ဂ်ပန္မွာ အဲဒီလို ပုဂၢိလက door to door ေခ်ာထုတ္ပိုု႔ေပးတဲ့ စနစ္ရွိတယ္။ ပစၥည္းပို႔လိုက္တဲ့သူနဲ႔ ပစၥည္းမွာတဲ့ ၂ဦးက အခ်ိန္ကိုုညွိျပီး ေခ်ာထုတ္ပို႔တဲ့ ေဘာင္ခ်ာမွာ ကိုယ့္ကိုလာပို႔ေစခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းကို တခါတည္း ျဖည့္ေပးလိုု႔ရတယ္။
ကိုယ္ေရးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းအေတာအတြင္းမွာ ကိုယ့္ဆီကို ေခ်ာထုတ္က အတိအက်ေရာက္လာတယ္။
အဲဒီလို အတိအက် လုပ္ထားတဲ့အျပင္ အဲသည့္ ကုမၼဏီက ဝန္ထမ္းေတြက အိမ္တအိမ္ကို ပစၥည္းလာပို႔ေတာ့မယ္ဆိုရင္၊ အိမ္ေအာက္ေလာက္အေရာက္မွာ က်ိန္းေသေအာင္ ဖုန္းထပ္ဆက္တယ္။
" ဒီအိမ္က ဘယ္သူဘယ္သူက ေခ်ာထုတ္မွာထားပါတယ္။ ပို႔ခဘယ္ေလာက္က်ပါတယ္။ က်ေနာ္လာပို႕ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါျပီ။ အခုကစျပီးလာရင္ ရပါမလား " စသျဖင့္ ေမးပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေမးတာခ်ည္း သက္သက္မဟုတ္ဘဲ ဘယ္ေလာက္က်တယ္၊ ပိုက္ဆံထုတ္ထားပါဆိုတဲ့ သေဘာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။
ဂ်ပန္မွာ အခ်ိန္က အင္မတန္ တန္ဖိုးရွိပါတယ္။ အဲသည့္ ေခ်ာထုတ္၊ ေခ်ာစာပိုု႔တဲ့ ဝန္ထမ္းေတြဆို တအိမ္ကို အၾကာဆံုး တစ္မိနစ္ကေန စကၠန္႔(၂၀)ေလာက္ပဲ သံုးေလ့ရွိတယ္။
ပစၥည္းလာပို႔မွ ခဏေစာင့္ပါဦး ပိုက္ဆံထုတ္လိုက္ဦးမယ္ ဆိုတာမ်ဳိး လုပ္ေလ့မရွိပါဘူး။ အဲသည္လို လုပ္ေနျပီဆို အဲ့ဒါ ဂ်ပန္ထံုးစံမဝေသးတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားပဲ။
အဲဒါနဲ႔ပဲ ထံုးစံအတိုုင္း ကၽြႏ္ုုပ္ဆီကို ပစၥည္းလာပို႔ဖို႔ကို ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ ပို႔ခ ဂ်ပန္ယန္း ၁၀၅၀ က်တယ္ေျပာပါတယ္။ ကၽြႏ္ုုပ္လည္း သူတိုု႔အေၾကာင္း သိေနေတာ့ လက္မွတ္ထိုးယူဖိုု႔ ေဘာပင္ (သူတိုု႔မွာလည္း ပါပါတယ္)၊ နဲ႔ ပိုုက္ဆံ ယန္း၁၀၅၀ ကိုု ျပင္ဆင္ဖိုု႔ လုပ္ေတာ့၊ ေထာင္တန္က ရွိေနေပမယ့္ (၅၀) ယန္းေစ့က မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ဂ်ပန္က ျမန္မာမ်ား အေခၚဆိုု ငါးမူးေစ့ ေပါ့ေလ။
အဲဒီ့ ငါးမူးေစ့က မရွိဘဲ (၁၀၀)ေစ့ပဲ ရွိတာနဲ႔ အားနာနာနဲ႔ပဲ ေထာင္တန္တရြက္နဲ႔ တစ္ရာေစ့တေစ့ကို အဆင္သင့္ျပင္ျပီး ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။
ဖုန္းခ်ျပီး စကၠန္႔ပိုုင္းအတြင္း ေခ်ာထုတ္ပိုု႔ ဝန္ထမ္းေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြႏ္ုုပ္လည္း ေခ်ာထုတ္ကို လက္မွတ္ထိုုးယူျပီး အားနာနာနဲ႔ပဲ အတိအက်ပိုုက္ဆံ ထုတ္မထားႏိုုင္ေၾကာင္းေျပာျပီး ေထာင့္တစ္ရာေပးေတာ့ သူက " ငါလည္း ဒီေန႔မွ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိဘူး၊ ငါးမူးေစ့ေတြ အေတာ္ထြက္တယ္။
ဒီတေစ့ကေတာ့ ဘဏ္ကိုု ျပန္အပ္မယ္ဆိုျပီး ဖယ္ထားတာ နဲနဲေတာ့ တြန္႔လိမ္ျပီး အနားက စုတ္ေနျပီလိုု႔" ေျပာေျပာျပျပနဲ႔ ကၽြႏ္ုုပ္ကို အဲသည့္ငါးမူးေစ့ကိုု ျပပါတယ္။ ကၽြႏ္ုုပ္လည္း ရပါတယ္ဆိုျပီး ယူထားလိုက္မိတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ညေနပိုုင္းေရာက္ေတာ့ ခင္ပြန္းသည္အတြက္ ၈၈၈၈ေန႔မွာ ဝတ္ဖို႔ ကခ်င္ပုဆိုးကို စာတိုက္ဝင္ျပီး သြားပို႔ပါတယ္။ ပို႕ခက ယန္း(၁၁၅၀) က်ပါတယ္။
ကၽြႏ္ုုပ္လည္း ပိုက္ဆံအိတ္ထဲကေန ေထာင္တန္တရြက္နဲ႔ (၁၀၀)ေစ့ ႏွစ္ေစ့ကို ေကာင္တာေပၚတင္ေပးလိုုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ငါးမူးေစ့ အစုုတ္ေလးကို သတိရတာနဲ႔ တစ္ရာေစ့ တေစ့ကိုု ခ်က္ျခင္း ျပန္ေကာက္ယူျပီး တစ္ရာေစ့အစား ငါးမူးေစ့ အစုတ္ေလးကို ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေကာင္တာက စာတိုက္ဝန္ထမ္းက ဘာမွ မေျပာပါဘူး။
လုပ္ေနက်အတိုင္းပဲ ပစၥည္းပို႕မယ့္ တိုုင္းျပည္ရယ္၊ ပစၥည္း အေလးခ်ိန္နဲ႔ အမ်ဳိးအစားရယ္ကို ႏွိပ္လိုက္ရင္ တဖက္က စက္ထဲမွာ ပို႔ခတြက္ျပီးသားေပၚလာတယ္။
ဒီေတာ့မွ ကၽြႏ္ုုပ္ေပးသမ ွ် ပိုက္ဆံေတြ ပိုက္ဆံတြက္စက္ထဲ ေကာက္ယူျပီး ထည့္လိုုက္ပါေတာ့တယ္။
အဲသည္မွာပဲ ငါးမူးေစ့အစုတ္ေလးကို စက္က ပိုက္ဆံရယ္လို႔ မဖတ္ပါဘူး။ စက္က ငါးမူးေစ့ကို ျပန္ထုတ္ေပးျပီး ငါးမူးလိုေနတယ္လို႔ပဲ ျပေနပါတယ္။
စာတိုုက္ဝန္ထမ္းကလည္း ၃ၾကိမ္ ၃ခါတိတိ ထပ္ခါထပ္ခါ ထည့္ပါတယ္။ စက္ကလည္း ျပန္ျပန္ထြက္က်လာပါတယ္။ လိုုအပ္တဲ့အခ်ိန္ထက္ ၂မိနစ္ေလာက္ ပိုၾကာလာေတာ့ ေနာက္က ေစာင့္ေနသူေတြကိုေရာ ဝန္ထမ္းကိုေရာ ကၽြႏ္ုုပ္အားနာလာတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ေပမယ့္
" စက္နဲ႔ျဖတ္မယ္ဆိုုတာကို သိရက္သားနဲ႔ ပိုက္ဆံစုတ္ေပးရလား၊ ဘယ္လိုလူလဲ။
ကိုယ့္ေၾကာင့္ တျခားလူေတြ အခ်ိန္ေတြ ဖင့္ကုန္တာ အားမနာဘူးလား။
တကယ့္ကို တကုိယ္ေကာင္းပါပဲ၊
ဧကန္ဒ ႏိုုင္ငံျခားသားထင္တယ္" …စသျဖင့္ေတြကို ပါးစပ္က ထုတ္မေျပာေပမယ့္လည္း၊ ေျပာေနသေယာင္ မ်က္လံုုးေတြနဲ႔ ကၽြန္ုုပ္ကို ေနာက္ကေန ၾကည့္ေနမယ္ဆိုုတာ အတတ္သိေနလိုက္ပါျပီ။
အဲသည့္အခ်ိန္မွာ ေစာေစာက မလိုခ်င္လို႔ ေပးလိုက္တဲ့ ငါးမူးေစ့ေလးကို ျပန္လိုခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ေပၚလာပါတယ္။
ကၽြႏ္ုုပ္လည္း မေနႏိုုင္ေတာ့ဘဲ စာတိုက္ဝန္ထမ္းကို မရရင္လည္း ပိုုက္ဆံ ငါျပန္လဲေပးမယ္ေလ လိုု႔ ေျပာေတာ့ ဝန္ထမ္းက အခုလို တလံုးခ်င္း ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေျပာပါတယ္။
" ကိစၥမရွိပါဘူး။ စက္ကနားမလည္ေပမယ့္ ငါက နားလည္တယ္ေလ၊ ဒီငါးမူးေစ့က စုတ္ေနေပမယ့္ ဒါဂ်ပန္ကထုတ္တဲ့ ပိုက္ဆံေလ။ ငါတိုု႔ တိုင္းျပည္က ထုတ္တဲ့ ပိုက္ဆံကို ငါတို႔အသိအမွတ္ ျပဳရမယ္ေလ "တဲ့။
"ေနာက္ျပီး နင့္ကို ျပန္ေပးလိုုက္ရင္ တျခားတေနရာမွာလည္း အခုလိုပဲ နင္ေရာတျခားသူေတြေရာ ကသိလင့္တ ျဖစ္ေနဦးမယ္ေလ။ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ငါက ဂ်ပန္လူမ်ဳိးဆိုုေတာ့ စက္ကမသိေပမယ့္ ငါကသိတယ္။ ငါပဲ လဲယူထားလိုုက္ပါ့မယ္ " ဆိုုျပီး ေျပာေျပာဆိုုဆိုုနဲ႔ သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ငါးမူးေစ့အေကာင္းတေစ့ကိုု စက္ထဲထည့္ျပီး ထြက္လာတဲ့ ေဘာင္ခ်ာကိုု ကၽြႏ္ုုပ္ကို ေပးျပီး ေနာက္တေယာက္ ရပါျပီခင္ဗ်ားလို႕ ေအာ္လိုုက္ပါေတာ့တယ္။
ေကာင္တာက လွည့္အထြက္မွာေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ကၽြႏ္ုုပ္ေနာက္မွာ တန္းစီေနတဲ့ ေစာေစာက ကၽြႏ္ုပ္ေတြးထင္ထားတဲ့ မ်က္လံုေတြကို ျမင္လိုက္ရပါတယ္။
ငါးမူးေစ့ အစုတ္ကေလးက ေပးလိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုုပ္အေတာ္ေလးကို ရွက္မိပါတယ္။
မေကာင္းတဲ့ ပစၥည္းတခုကို ကိုယ့္လက္ကလြတ္ရင္ ျပီးေရာ၊ တျခားသူေတြအတြက္ ထည့္မေတြးတတ္တဲ့ အက်င့္ဟာ အေတာ့္ဟာ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ျပီး အဆင့္အတန္းမရွိပါလားဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ခံစားသိရွိလိုက္ရတယ္။
ကၽြႏ္ုုပ္တို႕ ျမန္မာျပည္မွာတုုန္းကဆိုရင္ေတာ့ ပိုုက္ဆံအစုတ္ရလာရင္ ရလာစဥ္တုန္းကလည္း မလိုခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ျငင္းဆန္မိသလိုု၊ ရလာျပန္ရင္လည္း ကိုယ့္လက္ကလြတ္ျပီးေရာဆိုုျပီး အေကာင္းေတြၾကားမွာ အစုတ္ေတြ ညွပ္ေပးတာတို႔၊ ဒါပဲရွိတယ္ဆိုုျပီး ေျဗာင္ေပးတာတို႔၊ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးလိုက္ျပီး
တဖက္က ျပန္ေျပာမွ
" ေၾသာ္..ဟုတ္လား၊ အင္း အင္း ျပန္လဲေပးမယ္။ ကိုယ္ကလည္း အားနာတတ္တာေတာ့ အခုလိုပဲ အစုတ္ေတြပဲ ကိုယ့္ဆီမွာစုေနေတာ့တာပဲ" ဘာညာဆိုျပီး ကိုယ္ကပဲ စိတ္ေကာင္းေတြ သိပ္ရွိေနသလိုလိုမ်ဳိးလည္း လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။
အဲလိုမွ မလုပ္ဘဲ ဘဏ္မွာသြားလဲရင္လည္း တေနကုန္အခ်ိန္ၾကာတတ္သလိုု၊ အစိုးရဌာနေတြမွာ လည္း ဝန္ထမ္းေတြက ၾကည္ျဖဴစြာ လက္ခံယူေလ့မရွိပါဘူး။
က်ိန္းေသတာတခုက ပိုက္ဆံအစုတ္ရလာရင္ ျမန္မာႏိုုင္ငံသား အေယာက္တစ္ရာမွာ တစ္ရာ နီးပါးက ေစာေစာက ဂ်ပန္ေတြးသလိုု ငါတိုု႔ႏိုုင္ငံကထုတ္တဲ့ ပိုက္ဆံမို႕ အသိအမွတ္ျပဳရမယ္လိုု႔ ေတြးမိမွာ မဟုတ္ဘူး ထင္ပါတယ္။ ေတြးႏိုင္ေလာက္ေအာင္လည္း အေျခအေနက မေပးပါဘူး။ အေျခအေန ေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္လည္း အားလံုးက ဘယ္ေနရာမွာမွ မညီညြတ္ၾကပါဘူး။
ေနာက္တခုက စာတိုက္ဝန္ထမ္းက " နင့္ဆီမွာရွိေနရင္ ေနာက္တေနရာမွာလည္း နင္ဒီလို လုပ္ဦးမွာပဲ" လို႔ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္တဲ့ စကားဟာ အေတာ္ကေလး ထိပါတယ္။
"နင့္အက်င့္ဟာ ဒီလိုမ်ဳိးပဲ" လို႔ ေျပာလိုက္သလိုပါပဲ။
ဒါနဲ႔ အလုပ္ေရာက္ေတာ့ အလုပ္ထဲက ဂ်ပန္ကို ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ေျပာျပီး ငါ့ေနရာမွာဆို နင္ဘာလုပ္မလဲလို႔ ေမးေတာ့ သူက " အဲသည့္ငါးမူးေစ့ကို သပ္သပ္ဖယ္ထားျပီး ဘဏ္ေရာက္ေတာ့မွ လဲလိုက္တာေပါ့။ ဒါဆို ဘယ္သူမွ မထိခိုက္ေတာ့ဘူးေလ" တဲ့။
ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေလပူတခ်က္မႈတ္ထုတ္ရင္း " အင္း...ငါ အမ်ားၾကီး လိုပါေသးလား" လို႔ တကိုယ္တည္း ေတြးမိလိုက္ပါေတာ့တယ္။
နႏၵာ

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...