Saturday, February 14, 2015

ေလာက္ကိုင္<<>>လားရွိုး ကားသမားတစ္ေယာက္၏ ရင္တြင္းျဖစ္


ကြၽန္ေတာ္ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းကို ေရာက္ရိွခ႔ဲတာ နွစ္ေပါင္း၂၀ ျပည့္ေတာ့မယ္။ကားေမာင္းသက္ကေတာ့ ၁၅နွစ္ေလာက္ရိွပါၿပီ။
ဘဝကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ရွမ္း ေျမာက္ရဲ႕စစ္မီးအေတြ႕အၾကဳံကို အေဝးကပဲခံစားရိွမိခ့ဲပါတယ္။
ဒီတစ္ခါ ေလာက္ကိုင္ စစ္အတြင္းမွာေတာ့ ကိုယ္တိုင္ကိုၾက ခံစားမိခ့ဲပါၿပီ။လားရိႈးေလာက္ကိုင္ လမ္းေၾကာင္းမွာ ကားေမာင္ခ့ဲတာ ၅နွစ္အတြင္းေရာက္ခ့ဲၿပီ။
လားရွိုးကေနေလာက္ကိုင္တက္တ့ဲအခါအမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ေလာက္ကိုင္မွာ ညအိပ္ျဖစ္ပါတယ္။ကားဝန္းထဲမွာ ကားထိုး ကားေပၚမွာပဲအိပ္ခ့ဲတယ္။ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမျဖစ္ခင္ လြန္ခ့ဲေသာ ၃/၄လအတြင္းထဲက ဖုန္ၾကားရွင္အဖြဲ႕ ေလာက္ကိုင္ကို ျပန္သိမ္းမယ္။ၿမိဳ႕ထဲကိုေရာ အနီးနားဝန္းက်င္ေတြကိုပါ သူ႔လူေတြ လက္နက္ေတြ တစ္စိမ့္စိမ္ ထိုးေဖာက္ဝင္ေနၿပီဆိုတ႔ဲ သတင္း နွစ္သစ္ကူးမတိုင္ခင္ အၿပီးသိမ္းမယ္ဆိုတ႔ဲသတင္း ေစ်းေန႔ေတြမွာ အရပ္သားအျဖစ္ ဘယ္ေနရာက ဘယ္ေလာက္ဝင္လာတယ္ဆိုတ႔ဲသတင္း ေတြက ေကာလဟာလ လိုလို အမွန္တစ္ကယ္လိုလို ၾကားသိေနခ႔ဲၾကပါတယ္။ဒါေတြဟာလည္း အမွန္ေတြျဖစ္ခ့ဲပါတယ္။
ဒါေပမ့ဲ တာဝန္ရိွသူေတြ အာဏာပိုင္ေတြက တည္ၿငိမ္မႈ ပ်က္ျပားမွာဆိုးလို႔လား ဂရုပဲမစိုက္ခ့ဲတာလား ေတာ့မသိပါဘူး။ထိေရာက္တ့ဲ ရွာေဖြမႈ႕ စီမံခ်က္မ်ဳိးေတြေဆာင္႐ြက္ခ့ဲျခင္း မျပဳလုပ္ခ့ဲၾကပါဘူး။ဒါေၾကာင့္လည္း အခုလို ၿမိဳ႕အတြင္းပိုင္းထိ ေရာက္လာၿပီး ထင္သလိုျပဳလုပ္ၾကပါေတာ့တယ္။ဒီေနရာေတြက သူတို႔ေနရာ၊ဘယ္လမ္းကသြားဘယ္ေရာက္တယ္ အကုန္သိေနေတာ့ အားသာခ်က္ရိွတယ္ေလ။
ဘာေတြမွျဖစ္မလာခင္ တစ္ရက္က ေလာက္ကိုင္တက္သြားေတာ့ ကြမ္းလုံတံတား စစ္ေဆးေရးဂိတ္က စၿပီး ထူးျခားမႈ စတင္ခံစားခ့ဲရပါတယ္။ေလာက္ကိုင္အဝင္ ဂိတ္မွာ ပိုၿပီးခံစားမိလာတယ္။ဒီလိုနဲ႔ ကားဝန္းထဲေရာက္ ခရီးသည္ ခ်အၿပီး ကုန္သြားခ်မလို႔ လမ္းမ ထြက္လိုက္ေတာ့ တရုတ္ေတြ နယ္စပ္ နမ္ဆန္ ဘက္ကိုကားေတြနဲ႔ သြားေနလိုက္တာ လမ္းပိတ္တ့ဲအထိပါ။တရုတ္ ဆိုင္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ပိတ္ၿပီး ေျပးကုန္ၾကၿပီ။ဒီေကာင္ေတြသူ႔လူမ်ဳိး အခ်င္းခ်င္း သတင္းေပး/ရၿပီး ေရွာင္ကုန္ၾကတာေလ။ကြၽန္ေတာ္တို႔ျမန္မာေတြက ေအးေဆးပါပဲ။ဒါနဲ႔ထူးျခားၿပီ တစ္ကယ္ခ်ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိတာနဲ႔ လားရွိုးကိုျပန္ဆင္းခ့ဲတယ္။ကားခေတြကလည္း မၾကားစဖူး ရွစ္ေသာင္း၊ကိုးေသာင္း တစ္သိန္းခြဲအထိ တက္သြားတယ္။တစ္ေယာက္ကိုေျပာတာေနာ္။
ညပိုင္းဖုန္းအဆက္အသြယ္ရေတာ့ တာေ႐ႊထန္ဘက္ မွာစ ျဖစ္ေနၿပီတ့ဲ။ကြၽန္ေတာ္လည္းအေျခအေနေစာင့္ၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ ေနာက္တစ္ရက္မတက္ပဲေနလိုက္တယ္။မိုး႐ြာတုန္းေရခံတ့ဲ ကားဆရာေတြကေတာ့ အသက္စေတး ေလာင္းေၾကးထပ္တက္ကုန္ၾကတယ္ ကားဝန္းထဲ ကားမက်န္ေတာ့သေလာက္ပါ။
မေန႔ကေတာ့ ကားေမာင္းၿပီဆိုကတည္းက အိပ္ေရး ဝ ေအာင္မအိပ္ခ့ဲရလို႔ အိပ္ေနတုန္းရိွေသး ေတာင္ေပၚကသူငယ္ခ်င္းေတြက ကားလိုလို႔ အဆင္းလူ အရမ္းမ်ားလို႔ လွမ္းေခၚတာနဲ႔ အိပ္ေရးမဝတ့ဲၾကားက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို အေဖာ္ညႇိုၿပီး လားရႈိးကေန ၉ ၃၀ ေလာက္မွာတက္သြားျဖစ္တယ္။သြားသာရတာ ရိွသမွ် ဘုရားစာလည္းကုန္ ၾကာနီကန္ ပဌာန္းေခြပါဖြင့္ၿပီး ေမာင္းသြားတာ ၁၂နာရီေလာက္ ေလာက္ကိုင္ေရာက္သြားခ့ဲတယ္။ဒါေတာင္သူငယ္ခ်င္းက အစာေျပ စားမယ္ဆိုၿပီး နမ့္စပ္လပ္မွာ နားမယ္လုပ္လို႔ အတင္းေခၚၿပီး မနားပဲ ဆက္တက္ခ့ဲတယ္။ဒီအခ်က္ကေလးကလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္ကို ကယ္လိုက္တာပါ။ေမာင္းသြားတ့ဲ အရိွန္ကလည္း ေတာင္ေပၚအတက္လမ္း အဆင္းလမ္းကို ၁၀၀ ၁၁၀ အထိနင္းခ့ဲမိလို႔လည္း၂နာရီေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ ေရာက္သြားခ့ဲတယ္။ပုံမွန္ဆို ၄ နာရီေလာက္ေမာင္းရတ႕ဲခရီးပါ။လမ္းမွာေတာ့ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ လမ္းေလ်ာက္ဆင္းတာတစ္မ်ဳိး ကား ဆိုင္ကယ္ ေထာ္လာဂ်ီ သုံးဘီး အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ဆင္းလာတာ ေတြ႕ေနရတယ္။စိတ္မေကာင္းလည္းျဖစ္မိတယ္။
ေလာက္ကိုင္ၿမိဳ႕ဝင္ၿပီဆိုတာနဲ႔ တိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ကပ္ၿပီး စစ္ရိပ္ စစ္ေငႊ့ေတြအျပည့္နဲ႔ တစ ျပင္ပါပဲ။လွမ္းေခၚတ့ဲ ကားဆရာေတြလည္းမရိွေတာ့ဘူး။သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္ၿမိဳ႕ပါတ္ၿပီး ခရီးသည္ရွာမယ္လုပ္တုန္း တရုတ္ဖုန္း ဝင္လာတယ္။တရုတ္မေလးေတြ၊နယ္စပ္မွာ ၅ ေယာက္ပိတ္မိေနတယ္။ လာေခၚပါတ့ဲ ေတာင္းသေလာက္ေပးပါ့မယ္တ့ဲ။တစ္ခါ ကိုယ့္ကားစီးဖူးတ့ဲခရီးသည္ျဖစ္ေနတာရယ္ သူတို႔သြားေခၚမ့ဲေနရာ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနတ႔ဲေနရာနဲ႔ နီးတာေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ဘူးလို႔ အေၾကာင္းျပန္လိုက္တယ္။ငိုေနတယ္ဗ်ာ။ရင္ထဲမွာခံစားရတယ္။ဒါေပမယ့္ အေရးႀကီး ေသြးနီးတယ္ဆိုတ႔ဲအတိုင္း ရသေလာက္ဆီဖိုးေတာင္းၿပီး ကိုယ့္လူမ်ိဳး ကိုယ္ ကယ္မယ္လို႔ ဆုံျဖတ္ၿပီး ျပန္ဆင္းမယ္အလုပ္မွာ ဝန္းတံခါးတစ္ခ်ပ္ ပြင့္လာၿပီး ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ ကေလးအေမေတြေရာ အ႐ြယ္မ်ိဳးစုံ အေယာက္၄၀ေလာက္ထြက္လာၿပီး သူတို႔လိုက္ပါရေစ ကားခ လားရွိုးေရာက္ေပးပါ့မယ္ဆိုၿပီး ငိုယိုေျပာၾကတယ္ဗ်ာ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ကလည္း အကုန္ေတာ့မရဘူး။ကားေလးျဖစ္ေနေတာ့ ရသေလာက္တင္ပါ့မယ္ဆိုၿပီ ကေလးအေမဦးစားေပး တစ္စီး၁၀ေယာက္နဲ႔ အေယာက္၂၀တင္ၿပီး အျမန္ျပန္းဆစ္းခ့ဲတယ္။ေသနတ္သံေတြက စၿပီးၾကားေနရၿပီေလ။
အတက္တုန္းက ခ်င္းေ႐ႊေဟာ္ၿမိဳ႕ကိုျဖတ္ေတာ့ ေစ်းေန႔နဲ႔တိုက္ၿပီး စည္၂ကား၂ရိွေသးတယ္။အျပန္ နာရီဝက္အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ ခ်င္းေ႐ႊေဟာ္ အဆင္းေရာက္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီ။ထူးျခားၿပီဆိုတာ အတြင္းစိတ္ကသိေနတယ္။အဆင္းေကြ႕တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ညာဘက္ ရာဘာေတာထဲက ပစ္ခတ္သံစၾကားေတာ့တာပဲ။ခ်င္း႐ႊေဟာ္ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့ ေခြးတစ္ေကာင္ ေၾကာင္တစ္ျမႇိးမွ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။တံခါးေတြပိတ္ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီ။
တံတားဂိတ္ျဖတ္မယ္လုပ္ေတာ့ ဂိတ္က စစ္သည္ေတြေနရာယူေနၿပီ။ကားဆရာျပန္လွည့္ဆိုလို႔ လွည့္ၿပီး ေဆးရုံဝန္းထဲဝင္ေျပးမယ္လုပ္ေတာ့ ဝနး တံခါးေတြပိတ္ထားတယ္။က်န္တ့ဲအေဆာက္အဦးေတြက တရုတ္ပိုင္တ့ဲဟာေတြ။အဝင္မခံဘူး။ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတုန္း ခဏေသနတ္သံတိတ္သြားတ့ဲအခ်ိန္ ဂိတ္က ရဲတပ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ေယာက္က ကားဆရာေတြေျပးေတာ့ဆိုလို နွစ္ေယာက္သား ေမာင္းလိုက္တာ ကမၻာေက်ာ္ ၿပိဳင္ကားဆရာ မိုက္ကယ္ ရူေမကာ ေတြ႕လ်င္ ထိုင္ငိုလိမ့္မယ္လို႔ထင္မိတယ္ဗ်ာ။ကြမ္းလုံကို ဘယ္လိုေရာက္လာသလဲဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္မသိလိုက္ဘူး။မေမာင္းလို႔လဲမရေတာ့ဘူး။ကားေကာ္မွာက ဘုန္းႀကီးပ်ံေအးယဥ္ၾကဴးတာထက္ဆိုးေနၿပီေလ။ကြၽန္ေတာ္လည္းေျပာအားေပးပါတယ္။ကြၽန္ေတာ့္ကားေမာင္းနိုင္သ၍ ခင္ဗ်ားတို႔လားရွိုးေရာက္ေစရမယ္လို႔။
Unlike ·  · 

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...