ဒုတိယမိၸရွက္မိျခင္း

Hla Moe

ကိုၾကီးေသာင္းပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ၀န္ထမ္းဘ၀မွာ ေတြ႕ၾကဳံရတာေလးေတြ၊ ျပင္ပေလာကမွာ ေတြ႕ၾကဳံရတာေတြ၊ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ၀န္ထမ္းတေယာက္ရဲ႕ခံစားခ်က္၊ ရပ္တည္ခ်က္၊ ျပင္ပမွာ စာသင္ျပီး အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳတဲ့အခါမွာ ေနထိုင္ရတဲ့အေနအထား၊ သားသမီး ရွိေသာမိဘတေယာက္အေနနဲ႔ လက္ရွိပညာေရးစနစ္အေပၚအျမင္ စတာေလးေတြကို ေဆာင္းပါး ေတြေရးေနတာ ႏွစ္ႏွစ္ပတ္၀န္းက်င္ေရာက္လာပါျပီ။ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေရးတိုင္းမွာ မည္သည့္ပုဂိဳလ္တဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ် သာေစနာေစစိတ္နဲ႔ေရးသားခဲ့ျခင္းမရွိပါဘူး။ အသိုင္း အ၀ိုင္းတစ္ခုလုံးနဲ႔ ယွဥ္ျပီးသာေရးေလ့ရွိပါတယ္။ ေရးသားတဲ့အခါတိုင္းမွာလည္း ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အစိုးရပိုင္းကိုေရးသလို ၀န္ထမ္းဆရာဆရာမမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေတာ့လည္း ေရးပါတယ္။ မိဘမ်ား ပညာေရးအေပၚထားရမည့္ စိတ္ေနစိတ္ထားကို ေရးမိသလို ျပင္ပမွာ ပညာေရးနဲ႔ လုပ္ကိုင္အသက္ေမြးေနသူမ်ားကိုလည္း အေကာင္းအဆိုးေရးသားဖို႔ လက္မတြန္႔ ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုေရးသားေနတာဟာ ႏိုင္ငံသားတေယာက္အေနနဲ႔ေရာ၊ ပညာေရး၀န္ထမ္းေဟာင္း ဆရာတစ္ဦးအေနနဲ႔ေရာ၊ မိဘတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေရာ ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမွာ ကိုယ္ႏိုင္တဲ့တာ၀န္တစ္ရပ္ကို ထမ္းေဆာင္ေနတယ္လို႔ဘဲခံယူပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာတိုင္းဟာ စစ္မွန္ေသာ ပညာေရးသင္ယူခြင့္ မရရွိျခင္းေၾကာင့္ ဆိုတာကိုစြဲျမဲစြာလက္ခံထားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္လည္းတစ္ပိုင္းပါ။ ဒီတခါေရးမွာကေတာ့ ပုဂိဳလ္ေရး ရည္ညႊန္းတာေလးေတြပါမွာမို႔နားလည္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ေရးရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကလည္း ဒီလိုေရးသားေနျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္တာ၀န္ေက်ေနျပီလို႔ ထင္ေနဆဲမွာ အရွက္ရမိတာ ႏွစ္ၾကိမ္ ေျမာက္ရွိခဲ့လို႔ပါ။

ပထမအၾကိမ္အရွက္ရျခင္း

ကိုၾကီးေသာင္းက ဂ်ာမနီႏိုင္ငံက ေပးအပ္တဲ့ DAAD (Sandwich Program) ပညာသင္ဆုနဲ႔ ပါရဂူဘြဲ႕ရရွိခဲ့သူပါ။ ဒီပညာသင္ဆုရဲ႕ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ ပညာသင္ဆုရသူတိုင္း တစ္ၾကိမ္သာ မဟုတ္ဘဲ ပညာသင္ျပီးမိမိတိုင္းျပည္ျပန္သြားသူအသီးသီး ျပန္သြားျပီး သုံးႏွစ္ျပည္႔ျပီးတိုင္း ေနာက္ထပ္ ပညာသင္ဆုေပးျခင္းပါဘဲ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ပညာေတာ္သင္မ်ားကို ေနာက္ဆုံး ေပၚေတြြ႕ရွိခ်က္၊ နည္းလမ္းမ်ားနဲ႔ အဆက္မျပတ္ေစရန္ရည္ရြယ္ခ်က္၊ သုေတသနမ်ား အဆက္မျပတ္ေစရန္ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားနဲ႔ေပးအပ္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အကိုၾကီးေသာင္းလည္း ၂၀၁၄ ဇူလိုင္လကေန စက္တင္ဘာလအထိ သုံးလတိတိ ဧည့္သုေတသနအေနနဲ႔ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ ဘရီမင္တကသိုလ္ဒုတိယအၾကိမ္ သုေတသနသြားေရာက္လုပ္ေဆာင္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ သြားေရာက္ လုပ္ေဆာင္တဲ့အခါမွာလည္း ကိုယ့္ႏိုင္ငံပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ျပီးမခ်င့္မရဲျဖစ္ခဲ့ရတာေတြေရာ၊ ျဖစ္ေစခ်င္တာေတြေရာ၊ ျဖစ္ခြင့္မရခဲ့တာေတြေရာနဲ႔ စိတ္လက္မသက္မသာျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က က်ေနာ္လုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ သုေတသနေတြ၊ ကိုင္တြယ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရတာေတြ၊ နည္းလမ္းေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အသုံးမျပဳေတာ့ သေလာက္ ျဖစ္ေနျပီး ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာမွန္သမွ် အသစ္အဆန္းခ်ည္းပါဘဲ။ ပညာေရးရဲ႕ အေျပာင္းအလဲ ကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာမွာ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းေတြေရာ၊ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတြေရာ၊ သုံးစြဲေနတဲ့ ပစည္းေတြ၊ နည္းလမ္းေတြေရာက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ၾကီးကိုေျပာင္းေနတာပါ။ က်ေနာ္တို႔ အားလုံး မီေအာင္မနည္းလိုက္ရမယ္ဆိုတာေတာ့ နားလည္လိုက္မိပါတယ္။ ဘရီမင္တကသိုလ္မွာ သုေတသနလုပ္ေနရင္း အာဖရိကတိုက္အေနာက္ပိုင္းႏိုင္ငံတခုကေန သုေတသနလာလုပ္ေနတဲ့ ပညာရွင္တစ္ေယာက္နဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ တစ္ရက္မွာ ဌာနတြင္းေကာ္ဖီခန္းမွာ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း သူ႔ႏိုင္ငံ ပညာေရးအေၾကာင္း ကိုယ့္ႏိုင္ငံပညာေရး အေၾကာင္းေျပာမိ ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္က က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံလက္ရွိပညာေရးအဆင့္အတန္းက က်ဆင္းေနေၾကာင္း၊ အစိုးရရဲ႕ ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္ေသာမူ၀ါဒမ်ားမွာလည္းအလြန္ညံ့ဖ်င္းေၾကာင္း၊ ၀န္ထမ္းလစာ မွာလည္း အလြန္နည္းပါးလွေၾကာင္း၊ မိသားစုစား၀တ္ေနရးရပ္တည္မႈအတြက္ပင္ ခက္ခဲ လွေၾကာင္း။ ဒါေၾကာင့္မိမိအပါအ၀င္ ပညာေရး၀န္ထမ္းမ်ားမွာ အစိုးရေပၚလစီကလည္းမေကာင္း လစာကလည္းမလုံေလာက္ဆိုေတာ့ မိမိတို႔အလုပ္ကိုပင္ စိတ္၀င္တစားမလုပ္ၾကေၾကာင္း။ ဒါေၾကာင့္ မိမိတို႔ႏိုင္ငံ ပညာေရးအဆင့္အတန္းညံ့ဖ်င္းလာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း။ လစာလုံေလာက္ ေအာင္ေပးရင္ေတာ့ စိတ္အားတက္ၾကြစြာသင္ၾကားၾကရင္ေတာ့ ပညာေရးတိုးတက္လာမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တိုးတက္ေနေသာႏိုင္ငံတိုင္းဟာ ပညာေရး၀န္ထမ္းမ်ားလစာေကာင္းေၾကာင္း၊ ပညာေရး၀န္ထမ္းဆရာ ဆရာမမ်ားမွာ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ေအာင္ အစိုးရကထားေပးလို႔ ပညာေရးတိုးတက္တာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပေတာ့။ မိတ္ေဆြျဖစ္သူက က်ေနာ့္ကိုယခုလက္ရွိ လခဘယ္ေလာက္ရလဲ၊ ႏိုင္ငံဂ်ီဒီပီ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ၊ လခေရာပုံမွန္ရပါရဲ႕လားဆိုတာ ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ယခုလက္ရွိလခမွာ တစ္လေဒၚလာႏွစ္ရာေလာက္သာရေၾကာင္းႏွင့္ ပုံမွန္လခရေၾကာင္းဆိုတာရယ္၊ ေနစရာထိုင္စရာေတာ့ စီစဥ္ေပးေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ ဒီအခါမွာ မိတ္ေဆြျဖစ္သူက က်ေနာ္တို႔ တစ္လ ေဒၚလာႏွစ္ရာခန္႔ႏွင့္လစာပုံမွန္ရေနလို႔ ကံေကာင္းေၾကာင္း။ မိမိတို႔ႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ဆရာဆရာမအမ်ားစုမွာ လစာလည္းဒီေလာက္မရသလို လစဥ္ပုံမွန္လည္း မရေၾကာင္း၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံမွာစစ္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းကလည္း ဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္ႏွင့္ အစိုးရကလည္း ပညာေရးစိတ္မ၀င္စားသလို၊ စစ္တိုက္ဖို႔ လက္နက္၀ယ္ဖို႔၊ မိမိတို႔အာဏာရဖို႔၊ ခ်မ္းသာဖို႔ကလြဲရင္ ဘာမွစိတ္မ၀င္စားေၾကာင္း။ ဒါေပမည့္လည္း ဆရာ ဆရာမမ်ားအားလုံးကေတာ့ မိမိတို႕သင္ၾကားခြင့္ရသည့္အခ်ိန္၊ သင္ၾကားခြင့္ရသည့္ေနရာမွာ ၾကိဳးၾကိဳးစားစားသင္ၾကသည္သာျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ဆရာ၊ဆရာမတိုင္းက ပညာေရးကို အေလးထား ေၾကာင္း ေျပာၾကားပါတယ္။ ပညာေရးကိုဘာေၾကာင့္အေလးထားသလဲဆိုတာကို ေျပာတဲ့ေနရာမွာ မိမိတို႔တိုင္းျပည္မွာ လူမ်ိဳးစုတစ္စုႏွင့္တစ္စု စစ္အုပ္စုတစ္စုႏွင့္တစ္စု၊ တစ္ဖြဲ႕ႏွင့္တဖြဲ႕ စစ္မက္ ျဖစ္ပြားေနရျခင္းမွာ ႏိုင္ငံသားမ်ားပညာမတတ္လို႔ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပညာတတ္လို႔ ပညာႏွင့္လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ႏိုင္လွ်င္ အာဏာလုေနမွာမဟုတ္ေၾကာင္းႏွင့္ ပညာမတတ္လို႔ အာဏာကိုအရင္းျပဳ လုပ္ကိုင္စားႏိုင္ရန္ စစ္မက္ျဖစ္ပြား တိုက္ခိုက္ေနတာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔လိုပညာသင္ၾကားေပးႏိုင္သူမ်ားက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပျပီး ပညာသင္ၾကားေပးဖို႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ မိမိတို႕မ်ဳိးဆက္မ်ားအားလုံး စစ္မက္သံသရာကမထြက္ႏိုင္ဘဲ ဆင္းရဲတြင္း နက္ကာ ေအာက္က်ေနာက္က်၊မေရမရာဘ၀မ်ားႏွင့္အဆုံးသတ္ၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္းရွင္းျပပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေျပာတဲ့စကားကိုၾကားရတဲ့အခါမွာ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဴးေျပာ၊ အျပစ္အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာျပီး ပညာေရးတာ၀န္ ေက်ျပြန္စြာမထမ္းေဆာင္ခဲ့မိေသာ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ေလးရွက္သြားမိပါတယ္။ သူေျပာတဲ့စကားက ဆရာဆရာမတင္မဟုတ္ဘူး ပညာေပးႏိုင္သူမ်ားက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပျပီး ပညာသင္ၾကားေပးဖို႔ ပ်က္ကြက္သူတိုင္းဟာ မိမိတို႔မ်ိဳးဆက္မ်ားကိုအညႊန္တုံးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနသူမ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆိုတဲ့စကားေလးပါဘဲ။

ဒုတိယအၾကိမ္ရွက္ရျပန္ျခင္း

သည္တစ္ပတ္ထဲမွာ အေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုေၾကာင့္ မႏေလးျမိဳ႔မွာ ရွိတဲ့ အထက၂၆ ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းဟာထူေထာင္ထားတာႏွစ္အတန္သင့္ၾကာပါျပီ၊ မႏေလးျမိဳ႕၊ တိုးခ်ဲ႕ျမိဳ႕သစ္စီမံကိန္းမွာဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းပါ။ ယခင္တုန္း ကလည္း ဒီေက်ာင္းကိုေရာက္ခဲ့ဘူးပါတယ္၊ ပတ္ၾကားအက္လယ္ေျမထဲမွာ အမႈိက္က်င္းမ်ားဖို႕ျပီး ဆူးျခဳံပတ္လည္နဲ႔ အလြန္ေျခာက္ေသြ႕ေသာေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းျဖစ္တဲ့အျပင္ ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္မွာဖြင့္လွစ္ထားျပီး လက္လုပ္လက္စားအမ်ားစုရဲ႕မိဘမ်ား၏ သား၊သမီးမ်ားကိုသာ ထားေသာေက်ာင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ မိဘမ်ားကလည္းေက်ာင္းကိုမပံ့ပိုးႏိုင္သလို ႏိုင္ငံေတာ္ကလည္း မပံ့ပိုးႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမည့္လည္းလြန္ခဲ့ေသာရွစ္ႏွစ္ခန္႔က ပညာေရး၀န္ၾကီး၏အစီအမံျဖင့္ ပါရဂူဘြဲ႕ရရွိသူမ်ားကို အထက္တန္းေက်ာင္းအုပ္မ်ားအျဖစ္ေက်ာင္းအသီးသီးမွာခန္႔ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ အမွတ္၂၆အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ သတေဗဒျဖင့္ပါရဂူရရိွခဲ့သူ ေဒါက္တာ သန္းထိုက္စိုးကို ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးအျဖစ္ခန္႔ထားေဆာင္ရြက္ေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ အဆင္ျမင့္ပညာဦးစီးဌာနမွ ဆရာဆရာမမ်ားကို အေျခခံပညာဦးစီးဌာနမွ အထက္တန္း ေက်ာင္းမ်ားကို ေက်ာင္းအုပ္အျဖစ္ခန္႔အပ္ခဲ့ျခင္းကို အျပစ္တင္မႈေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ ခဲ့ရပါတယ္။ ေဒါက္တာသန္းထိုက္စိုး ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးအျဖစ္တာ၀န္ယူ ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ႏွစ္တာ အတြင္းမွာ မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ကို ေျပာင္းလဲသြားတာျမင္ရေတာ့ ေလးစားဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ တစ္ေက်ာင္းလုံးမွာ အရိပ္ရအပင္ၾကီးေတြကို ေက်ာင္းပတ္လည္မွာ စနစ္တက်စိုက္ပ်ိဳးထားတာ ၊ အလွစိုက္အပင္မ်ားကလည္း တေက်ာင္းလုံးေ၀ေ၀ဆာဆာသူ႔ေနရာႏွင့္သူစနစ္တက်ရွိလိို႔၊ စားပင္သီးပင္မ်ားကလည္း အကြက္က်က် ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား၊ ဆရာဆရာမမ်ားႏွင့္ပူးေပါင္းစိုက္ပ်ိဳးထားတာကေတာ့ အလြန္ပူျပင္းတဲ့အညာေႏြေအာက္မွာ အိုေအစစ္တခုလို အျမင္မွာ ဧျမေနတာကိုျမင္လိုက္ရပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ႏိုင္ငံေတာ္မွ ဦးေဆာင္လွ်က္ ဇူလိုင္လတိုင္း သစ္ပင္စိုက္ပ်ဳိးလအျဖစ္သတ္မွတ္ကာ ေက်ာင္းတိုင္းမွာ အပင္မ်ားစိုက္ပ်ိဳးေသာ္လည္း စိမ္းလန္းေသာေက်ာင္းမ်ားျဖစ္မလာပါ။ စိုက္ယုံသာစိုက္ျပီးရွင္သန္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ျခင္းမရွိပါ။ ေျပာရရင္ေတာ့ တာ၀န္ရွိသူက စိုက္ဆိုလို႔သာ တာ၀န္ေက်စိုက္လိုက္တာျဖစ္ျပီး ငါတို႔ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ ငါတို႔မ်ိဳးဆက္အတြက္ဆိုတဲ့ ေစတနာနည္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ရွင္သန္ျဖစ္ထြန္းျခင္းမရွိပါ။ ထူးျခားမႈတခုကေတာ့ အမႈိက္ကင္းစင္ေက်ာင္းလို႔ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အမႈိက္ကိုစနစ္တကျပစ္တတ္ဖို႔ သင္ရင္းစည္းရုံးျပီး အမႈိက္ပုံးမ်ားကိုစနစ္တက်ထားေပးျခင္းကလည္း ေက်နပ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းၾကီးတေက်ာင္းႏွင့္ေလ်ာ္ညီေသာ သိပံလက္ေတြ႕ခန္းေတြ၊ ကြန္ျပဴတာခန္းေတြ၊ မာတီမီဒီယာခန္းေတြကလည္း တာ၀န္ရွိသူ၊ စစ္ေဆးသူလာမွဖုန္သုတ္ဖြင့္ျပတဲ့အခန္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ၊ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား ၀င္ထြက္သြားလာ၊ လက္ေတြ႕လႈပ္ရွား အသက္၀င္ေနတဲ့အခန္းမ်ားပါ။ စာၾကည့္တိုက္ဆိုတာကအထူးေျပာစရာပင္မလိုပါ။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ဘာဘဲလုပ္ခ်င္လုပ္ခ်င္ သူတေယာက္တည္းလုပ္မရႏိုင္ပါ။ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးကို အေၾကာင္းျပျပီး အလုပ္မလုပ္ခ်င္ေသာ ဆရာဆရာမမ်ားကို အလုပ္လုပ္ခ်င္လာေအာင္ စည္းရုံးသိမ္းသြင္းျပီး ေက်ာင္းတြင္းမွာရွိတဲ့ဆရာ၊ ဆရာမတိုင္းဟာ တက္ၾကြစြာလုပ္ေဆာင္ေနတာေတြေတြ႕ရေတာ့ မခ်ီးက်ဴးဘဲမေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေတြ႕တဲ့အခါတိုင္းမွာ တက္ၾကြစြာနဲ႔ဦးေဆာင္လုပ္ေနတဲ့ ေဒါက္တာသန္းထိုက္စိုးကိုျမင္ရတာ အလြန္ပင္အားက်ဂုဏ္ယူဖြယ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း တိုင္းေဒသၾကီးအစိုးရက ၂၀၁၅ခုႏွစ္ ပညာေရးဆိုင္ရာထူးခၽြန္ဆုကိုထိုက္တန္စြာခ်ီးျမင့္ခဲ့တာျဖစ္သလို ခရိုင္အဆင့္ အသန္႔ရွင္းဆုံးေက်ာင္းဆုကိုလည္းေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့တာပါ။ မိဘ၊ ဆရာ၊ ေက်ာင္းသာ.ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္လို႔ ဒီအေျခအေနေတြေရာက္လာတာပါ၊ က်ေနာ္လုပ္ႏိုင္လို႔မဟုတ္ပါဘူးဆိုျပီး ျပဳံးျပဳံးၾကီးေျပာေနတဲ့ ေက်နပ္ေနတဲ့ ပီတိကိုျမင္ရတာလည္း စိတ္ၾကည္နႈးစရာေကာင္းလွပါတယ္။

ေဒါက္တာသန္းထိုက္စိုးနဲ႔ေတြ႔ျပီးစကားေျပာတဲ့အခါမွာ အစိုးရေပၚလစီကေပၚလစီတစ္ပိုင္းေပါ့၊ လစာနည္းတာနည္းတာကတစ္ပိုင္းေပါ့၊ က်ေနာ့္မွာလည္းမိသားစုရွိပါတယ္၊ ရတဲ့လစာနဲ႕လည္းအဆင္မျပပါဘူး။ ဒါေပမည့္လည္း ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ ကိုယ္လုပ္ရမည့္တာ၀န္ျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေရးကတပိုင္းေပါ့။ အနာဂါတ္မွာ ပညာမဲ့တဲ့ႏိုင္ငံထဲမွာ ကိုယ့္သားသမီး ေျမးျမစ္ကိုမထားခဲ့ခ်င္ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဆရာမဆရာမအျဖစ္လုပ္ဖို႔ရာ စိတ္ဆုံးျဖတ္ထားျပီးတဲ့ေနာက္ အခက္အခဲေတြ၊ အဆင္မေျပတာေတြကို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပျပီး ေရွာင္လႊဲေနခဲ့မယ္၊ တာ၀န္ပ်က္ကြက္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆရာလို႔ေျပာရမွာ မ၀ံ့မရဲနဲ႕ ရွက္မိတယ္ဆိုတဲ့စကားဟာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးျပျပီး ပညာေရး၊ သင္ၾကားေရးေလာကကေန စြန္႔ခြာလာခဲ့တဲ့က်ေနာ္ ရွက္ျပီးရင္းသာရွက္ေနမိေတာ့တယ္ဗ်ာ။

ကိုၾကီးေသာင္း
၄-၂-၂၀၁၅