အေဖနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ႔ အမွတ္တရေတြ

ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ျမန္မာ၀တၳဳတိုမ်ား

ယခုတစ္ပါတ္၀တၳဳတိုအသစ္က႑အတြက္ Nyein Thwin ဟုအမည္ရသည့္ Facebook Account ပိုင္ရွင္ေပးပို႔လာသည့္ အေဖနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ႔ အမွတ္တရေတြ အက္ေဆးကိုေရြးခ်ယ္ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။

အေဖနဲ႔ပတ္သတ္ျပီး ပထမဆံုး ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတာ အိမ္ခန္းထဲက စစ္ျခင္ေထာင္ၾကီးတစ္ခုထဲမွာ ။ကာလအားျဖင္႔ ၈၈ ၀န္းက်င္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုတစ္စုလံုး ၀ဲေျခာက္ေတြေပါက္ၾကတယ္။ အဲဒီ ၀ဲေတြ ကုတ္ရတာလည္း ဇိမ္တစ္မ်ိဳးပဲ ။

ဒါေပမယ္႔ ေရခ်ိဳးတဲ႔အခ်ိန္ အင္မတန္ စပ္တယ္။ ေနာက္ျပီး ပုစြန္တုိ႔ ၊ အမဲသားတုိ႔ ေရွာင္ရေတာ႔ ဟင္းေကာင္းေကာင္း မစားရဘူး ။ ဒီလုိနဲ႔ ဇိမ္ရွိရွိ ကုတ္ရေပမယ္႔ ၾကာေတာ႔ အဲဒီေရာဂါကို ေပ်ာက္ခ်င္လာတယ္ ။ အေဖက ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ ငွက္ေပ်ာရြက္အေျခာက္ကို မီးရႈိ႕ျပာခ်ျပီး ပင္နီဆီလင္နဲ႔ ေရာတယ္ ။ေနာက္ အုန္းဆီနဲ႔ ဆတူေလာက္ စပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အစ္ကိုၾကီးကို ဘီးနဲ႔ျခစ္ျခစ္ျပီး ေဆးလိမ္းေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ လိမ္းေပးျပီး အေမ႔ကိုပါ ဆက္လိမ္းေပးတယ္။ ေျခေထာက္ေတြ ၊ေပါင္ျခံေတြပါမက်န္ လိမ္းေပးတယ္ ။ ေဆးလိမ္းလုိက္ ၊ ယပ္ေတာင္နဲ႔ ယပ္ခတ္လုိက္ ၊ မီးခြက္နဲ႔ ေျမွာက္ေျမွာက္ၾကည္႔လုိက္နဲ႔ အေဖ႔ရဲ႕ပံုရိပ္ကုိၾကည္႔ရင္း အားအင္ေတြ ျပည္႔ေနသလုိ ၊ လံုျခံဳေနသလုိ ခံစားရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေနတဲ႔ေနရာက တုိက္နယ္ေက်းရြာၾကီးတစ္ခုနဲ႔ ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းသာျခားတဲ႔ ရြာကေလးတစ္ရြာပါ ။ အေဖက ရြာမွာ ေပၚတာလုိက္ ခ်န္ပီယံ ။ ေပၚတာလုိျပီဆုိ ရြာမွာ အလွည္႔က် သြားရတယ္ ။ မသြားခ်င္ရင္ အေဖ႔ကိုလာငွား ။ သြားရမယ္႔ နယ္ေျမကိုၾကည္႔ျပီး ေစ်းကြာတတ္တယ္ ။ အေဖ ေပၚတာလုိက္ရင္ ပုိက္ဆံတစ္ခ်ိဳ႕ ယူသြားတတ္တယ္ ။ လမ္းထဲမွာ တပ္ၾကပ္ၾကီး တစ္ေယာက္ကို ေငြနည္းနည္း ေပးျပီး ထြက္ေျပးလုိ႔ရတဲ႔ နည္းလမ္းကို သံုးတယ္ ။ တစ္ခါတစ္ေလ ကားေပၚက ခုန္းဆင္းေျပးရတဲ႔အခါရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေရသြားခပ္ရင္း အခ်က္ျပတာနဲ႔ ထြက္ေျပး ၊ ညွိထားတဲ႔ တပ္ၾကပ္ၾကီးက ေသနတ္နဲ႔ နည္းနည္းလြဲပစ္ျပီး ေျပးခဲ႔ရတဲ႔ အခါေတြလည္းရွိခဲ႔တယ္ ။ ေပၚတာလုိက္သြားျပီး သံုးေလးရက္အတြင္း ျပန္ေရာက္လာတဲ႔ အေဖ႔ကို စားစရာ တစ္သီၾကီးနဲ႔ ၾကိဳခဲ႔ရတာ အၾကိမ္ေပါင္း မနည္းဘူး ။

ဒါေပမယ္႔ မဲသေ၀ါ-၀မ္းခါ တုိက္ပြဲမွာေတာ႔ အေဖ ထြက္ေျပးလုိ႔ မရဘဲ ပါသြားတယ္ ။ အေဖတုိ႕က ရိကၡာလွည္းေတြ ေမာင္းရတယ္ ။ ေရွ႕မွာ လွည္းေတြ မုိင္းထိရင္ ေဘးကိုဆြဲခ် ၊ ရိကၡာေတြ ရသေလာက္ ၀ုိင္းတင္ျပီး ဆက္သြားရတယ္ ။ အေဖ႔စကားအရ တပ္မေတာ္သားေတြ အထိနာတဲ႔ တုိက္ပြဲ ။ ေပၚတာေတြလည္း မသက္သာဘူး ။ အေဖတုိ႔လည္း ေျပးလုိ႔မရနဲ႔ ႏွစ္လသံုးလေလာက္ တုိက္ပြဲထဲမွာပဲ လူေသအေလာင္းေတြကို အကာအကြယ္ယူျပီး ေနရတယ္ ။ ေရခပ္ရမယ္႔ေနရာက ရန္သူ႔နယ္ေျမထဲ ျဖစ္ေနလုိ႔ အနားက ငွက္ေပ်ာပင္ေတြကို အေရညွစ္ျပီး ေသာက္ရတဲ႔ အခါေတြလည္း ရွိခဲ႔တယ္ ။တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ အျပင္းအထန္ ထုိးစစ္ဆင္ၾကလုိ႔ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ထမင္းမစားရဘဲ ၀ပ္ေနရတဲ႔ အခါေတြလည္း ရွိခဲ႔တယ္ ။မထူးတဲ႔အဆံုးမွာ အေဖတုိ႔ေပၚတာတစ္ခ်ိဳ႕ အရဲစြန္႕ျပီး ထြက္ေျပးၾကတယ္ ။ေတာထဲမွာဆိုေတာ႔ ေျပးရင္းနဲ႔ လူစုကြဲသြားတယ္ ။အေဖက အရုိင္းကရင္ ( သူတုိ႔အေခၚ) ေတြေနတဲ႔ အစုတစ္စုကို ေရာက္သြားျပီး ေသာင္တင္ေနတယ္။ အေဖ ေပၚတာပါသြားနဲ႔ေန႔နဲ႔ ျပန္ေရာက္တဲ႔ေန႔ဟာ အေမ႔အေျပာအရ သံုးလနီးနီး ၾကာတယ္။

တကယ္ေတာ႔ အေဖေပးသြားတဲ႔ ပုိက္ဆံဟာ ေလးငါးဆယ္ရက္ သံုးေလာက္ရံုပါ ။ အဲဒီအခ်ိန္က အစ္ကုိၾကီးက သံုးတန္း ။ကၽြန္ေတာ္က ႏွစ္တန္း ။ အေမကလည္း အေဖ႔ရဲ႕ ၾကံဖန္မႈေအာက္မွာ ေအးေအးလူလူ ေနခဲ႔ရတယ္။ ထင္းဆုိလည္း မပူရ ၊ ဆန္ဆုိလည္း မပူရနဲ႔ ။ ခုေတာ႔ အေမလည္း မေနသာေတာ႔ဘူး ။ ဆယ္မုိင္ေလာက္ေ၀းတဲ႔ ရြာတစ္ရြာကို အေမနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္ လုိက္သြားရတယ္ ။အစ္ကုိၾကီးကိုေတာ႔ ေက်ာင္းေပးတတ္လုိက္တယ္။ အဲဒီရြာမွာ အေမ႔ရဲ႕ေမာင္ရွိတယ္။ ျပန္လာေတာ႔ အရန္သင္႔ခ်က္လုိ႔ရတ႔ဲ အမဲသားျပဳတ္ေလွာ္ တစ္ခ်ိဳ႕ရယ္ ၊ ဆန္ဆယ္ျပည္နီးပါရယ္ ျပန္ပါလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အမဲသားထုပ္ကိုဆြဲ ၊ အေမက ဆန္ကိုရြက္ျပီး လွည္းလမ္းအတုိင္း နားလုိက္ ၊ ရြက္လုိက္နဲ႔ ျပန္လာခဲ႔ၾကတယ္။ အေမကေတာ႔ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္နဲ႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြရြဲျပီး အင္မတန္ ပင္ပန္းေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ အေမ႔ကိုၾကည္႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္ အေဖ႔ကို သတိရမိတယ္။

အိမ္နားမွာလည္း အေမ႔ရဲ႕ ၀မ္းကြဲညီမတစ္ေယာက္ရွိတယ္ ။အိမ္ေထာင္နဲ႔ပါ ။ သူ႔ေယက်ာ္း ေခ်ာင္းထဲဆင္းတာ ၊ အင္းထဲလယ္ထဲ သြားတာဆုိရင္ အစ္ကုိၾကီးကို အေမက ထည္႔ေပးလုိက္တယ္။ ေခ်ာင္းထဲမွာ ပုိက္ခ်ရင္ အစ္ကုိၾကီးက ေလွပဲ႔နင္းလုိက္ေပးရတယ္ ။အင္းပက္တာ ၊ ပုရစ္တူးတာတုိ႔ဆုိရင္လည္း ပုလိုင္းကိုင္္တာ ၊ ေပါက္တူး ၀ုိင္းကုိင္တာတုိ႔ လုပ္ေပးရတယ္။ ျပန္လာရင္ ရတဲ႔အထဲက အနည္းငယ္ ခြဲေပးေလ႔ရွိတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုရဲ႕ ထမင္းတစ္နပ္အတြက္ေတာ႔ အူစုိရံုကေလး ရတာေပါ႔ ။ တစ္ေန႔ ပုရစ္သြားတူးေတာ႔ အစ္ကုိၾကီး ပါသြားတယ္။ ျပန္လာျပီး ေခ်ာင္းထဲ ေျခလက္သြားေဆးေနတုန္း အေမက ပုရစ္ ေလးငါးေကာင္ကို ယူျပီး ကၽြန္ေတာ႔အတြက္ ေလွာ္ေပးလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ႔ ထမင္းပန္ကန္ထဲက ပုရစ္ေတြကို ေတြ႕တာနဲ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လုံး အေမ႔ကို ရန္ေတြ႕တာ ကတ္ကတ္လန္ေနတာပဲ ။အေမကေတာ႔ ခေလး ဗုိက္ဆာေနလုိ႔ပါ အမ်ားၾကီးလည္း မဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ ေတာင္းပန္ရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အေဖ႔ကိုပဲ သတိရေနမိတယ္။ ထမင္းကိုလည္း မစားခ်င္ဘဲနဲ႔ ဆက္စားေနမိတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ရပ္တည္လာတာ ႏွစ္လနီးနီး ၾကာခဲ႔တယ္။ ထင္းလုိရင္ ေခ်ာင္းထဲမွာ အေမနဲ႔အစ္ကုိၾကီးတုိ႔ ေလွတစ္စင္းနဲ႔ ထြက္ရွာၾကတယ္ ။ကမ္းေပၚေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္က ၀ုိင္းသယ္ ။ ထင္းတံုးၾကီးထင္ျပီး အနားကို ေလွနဲ႔ေလွာ္သြားျပီးမွ လူေသျဖစ္ေနလုိ႔ ျပန္ေလွာ္ေျပးလာရတဲ႔ အေၾကာင္းကို အေမတုိ႔ ေျပာေနတာကိုလည္း အမွတ္ရမိေသးတယ္။ အေဖနဲ႔လည္း လံုး၀ အဆက္အသြယ္ မရဘူး ။တစ္ခ်ိဳ႕က ေသျပီးလုိ႔ေတာင္ ေျပာၾကတယ္။ တစ္ေန႔ ျမိဳ႕နယ္မွာ ေဘာ္လံုးသြားကန္ဖုိ႔ ေက်ာင္းမွာ လူေရြးပြဲလုပ္တယ္။ ေရြးတဲ႔အထဲမွာ အစ္ကုိၾကီးလည္း ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အ၀တ္အစားနဲ႔ ဖိနပ္အတြက္ ပါတဲ႔သူတုိင္း ေငြငါးက်ပ္ ထည္႔ရတယ္ ။အေမ႔မွာ ေငြငါးက်ပ္ မရွိဘူး ။ အစ္ကုိၾကီးကလည္း ၀ါသနာပါေတာ႔ ကန္ခ်င္ေနရွာတယ္ ။အေမလည္း ရြာထဲလွည္႔ျပီး လုိက္ေခ်းၾကည္႔ေပမယ္႔ ဘယ္သူမွ ေခ်းမေပးဘူး ။ အေမကေတာ႔ ငါးေယာက်ာ္း ေသျပီထင္လုိ႔ မေခ်းခ်င္ၾကတာလားဆုိျပီး အိမ္မွာ လာျပန္ညည္းတယ္။ အစ္ကိုၾကီးလည္း မကန္ျဖစ္ေတာ႔ဘူး ။ အေမနဲ႔ အစ္ကိုၾကီးမ်က္ႏွာေတြၾကည္႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အေဖ႔ကိုပဲ သတိရေနမိျပန္တယ္။

အခက္ခဲေတြ ေက်ာ္လႊားရင္းနဲ႔ ေနာက္ထပ္ တစ္လေလာက္အၾကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဂၚလီလွိမ္႔ေနၾကတဲ႔အခ်ိန္မွာ အေဖ ျပန္ေရာက္လာတယ္ ။အရင္လုိ မုန္႔ေတြ ၊ စားစရာေတြလည္း မပါဘူး ။ရုပ္လည္း မွတ္မိတယ္ ဆုိရံုေလာက္ကိုပဲ က်သြားတယ္။ အေဖ ျပန္ေရာက္လာေတာ႔ ပတ္၀န္းက်င္က လူတစ္ခ်ိဳ႕ အေဖ႔နား၀ုိင္းလာျပီး သတင္းေမးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဂၚလီေတြ ပစ္ခ်ျပီး အေဖ႔ဆီ ေျပးသြားတယ္ ။၀မ္းသာတာလည္း ေျပာျပမတတ္ေလာက္ေအာင္ပဲ ။အားအင္းေတြ ဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမသိဘဲနဲ႔ကို လူက လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္လာတယ္။ အေမကလည္း ျပံဳးျပံဳးျပံဳးျပံဳးနဲ႔ အေဖ႔မ်က္ႏွာကိုပဲ စုိက္ၾကည္႔ေနတယ္။ အေမကလည္း ကြပ္ပစ္ေပၚထုိင္ရင္း ေဘးနားကလူေတြ ေမးတာေျဖလုိက္ ၊ ကၽြန္ေတာ႔ေခါင္းကို ပုတ္လုိက္နဲ႔ တုိက္ပြဲေအာင္တဲ႔ စစ္သူၾကီးတစ္ေယာက္လုိ ဂုဏ္ယူေနတာ ေတြ႕ရတယ္။

ညေနက်ေတာ႔ အေဖရယ္ ၊ ရြာလူၾကီးရယ္ ၊ အနားက လူတစ္ခ်ိဳ႕ရယ္ ကြပ္ပစ္ေပၚမွာ စကား၀ုိုင္းဖြဲ႔ၾကတယ္ ။အေဖက အေတြ႕အၾကံဳေတြ ေျပာျပတယ္ ။ က်န္တဲ႔သူေတြက နားေထာင္လုိက္ ၊ ျဖတ္ေမးလုိက္ ၊ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္လုိ္က္နဲ႔ စည္ကားေနတယ္။ အေမက ေရေႏြးအုိးတည္ ။ အစ္ကုိၾကီးက အေမ႔နားမွာ ၊ ကၽြန္ေတာ္က အေဖ႔ေပါင္နားမွာ ။ အေဖက တုိက္ပြဲမွာ ဘယ္လုိေတြ ေသေၾကာင္း ၊ တစ္ခ်ိဳ႕စစ္ဗုိလ္ေတြဆုိ ငယ္ငယ္ေလးႏွင္႔ သနားစရာေကာင္းေၾကာင္း ၊ မုိင္းထိသျဖင္႔ ဒီအတုိင္း ထားခဲ႔ရတဲ႔ လွည္းေတြ ၊ ႏြားေတြနဲ႔ လူေတြအေၾကာင္းကို စီကာပတ္ကံုး ေျပာျပတယ္။ ေနာက္ျပီး ထြက္ေျပးရင္းနဲ႔ လူစုကြဲသြားလုိ႔ အရုိင္းကရင္( အေဖတုိ႔အေခၚ) ေတြေနတဲ႔ ရြာစုကို ေရာက္သြားပံု ၊ အဲဒီက လူတစ္ခ်ိဳ႕ လယ္ထဲက ၾကြက္အျဖဴ ေသးေသးေတြ အရွင္ၾကီးကို လက္နဲ႔ညွစ္ျပီး ထမင္းနဲ႔ တုိ႔စားပံု ၊ ၾကံခင္းေသးေသးထဲမွာ မ်က္စိလည္ေအာင္လုပ္တဲ႔ ပေယာဂအတတ္ေတြ တတ္ၾကပံုကို အေဖက စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေျပာျပတယ္ ။ျဖစ္ႏုိင္ ၊ မျဖစ္ႏုိင္ဆုိတာကို ခြဲျခားမတတ္ေပမယ္႔ စိတ္၀င္းစားဖုိ႔ေတာ႔ အင္မတန္ေကာင္းတယ္။

အေဖက အစံုလုပ္တတ္ေတာ႔ အလုပ္က သိပ္မရွားဘူး ။ မုိးရာသီဆုိ လယ္ထြန္တာ ၊ မ်ိဳးႏုတ္တာေတြ ေန႔စားလုိက္လုပ္တယ္ ။တံငါကေတာ႔ အေဖ မလုပ္ဘူး ။ ေႏြဘက္ဆုိ ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းက တုိက္နယ္ရြာၾကီး (ယခုျမိဳ႕) မွာ ဆုိက္ကားနင္းတာ ၊ ကုန္ထမ္းတာတုိ႔ သြားလုပ္တယ္ ။ အလုပ္အင္မတန္ မရွိေတာ႔မွသာ တံငါအလုပ္ကို အေဖလုပ္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သံုးတန္းႏွစ္မွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးက အိမ္ကို ေရာက္လာျပီး အေဖ႔ကို စကားလာေျပာတယ္။ ဒီမွာဆက္ေနရင္ ေလးတန္းနဲ႔ ေက်ာင္းျပီးျပီ ဖားရွာငါးရွာနဲ႔ ဘ၀ဆံုးမွာျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ခေလးေတြက ပညာေရးေကာင္းေၾကာင္း ၊ သူတုိ႔ေရွ႕ေရးကို စဥ္းစားသင္႔ေၾကာင္း ေျပာျပီးေတာ႔ ဆရာမၾကီး ျပန္သြားတယ္ ။ ဆရာမၾကီး ျပန္သြားေတာ႔ အိမ္ေဘးက ကြပ္ပစ္ေပၚမွာ အေဖ ထိုင္လုိက္ ၊ လွဲခ်လုိက္နဲ႔ နဖူးေပၚလက္တင္ျပီး အၾကာၾကီး စဥ္းစားေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေလးတန္းတတ္မယ္႔ႏွစ္မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းရွိတဲ႔ တစ္ဖက္ကမ္းက ေတာမက် ျမိဳ႕မက် ရြာၾကီးကို အေဖတုိ႔ေျပာင္းတယ္ ။ အဲဒီအခ်ိန္က အေမ႔မွာ အမႊာညီမေလး ႏွစ္ေယာက္ကို မီးဖြားျပီးစ အခ်ိန္ ။ အေဖက ျပည္သူ႔စစ္ထဲကို၀င္တယ္။ အေမကေတာ႔ သေဘာမက်ဘူး ။အေဖကလည္း ဒီနည္းလမ္း တစ္ခုပဲရွိေၾကာင္း အေမ႔ကို ေျဖာင္းဖ်တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပည္သူ႔စစ္ မိသားစုေတြေနတဲ႔ ၀င္းၾကီးတစ္ခုထဲကို မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္နဲ႔ ေရာက္သြားၾကတယ္။ အေဖက လက္သမားလည္း လုပ္တတ္ေတာ႔ မၾကာခင္ အိမ္ကေလးတစ္လံုး ျဖစ္သြားတယ္။ ၀င္၀င္ခ်င္းဆုိေတာ႔ ဟုိလူကခုိုင္း ၊ ဒီလူက ပါ၀ါျပနဲ႔ အေဖလည္း သီးခံရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ႔ သူငယ္ခ်င္း အသစ္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းအသစ္မွာ တတ္ေနရလုိ႔ ေပ်ာ္ေနျပီ ။တစ္ေန႔ အရင္၀င္ထားတဲ႔ ျပည္သူ႔စစ္တစ္ေယာက္က အေဖ႔ကို ဟိန္းလားေဟာက္လား လုပ္တာ မခံႏုိင္လုိ႔ အေဖ ဓါးေျမာင္ထုတ္ျပီး တစ္ျပိဳင္နက္ထဲ အဲဒီလူေပၚ ခုန္အုပ္လုိက္တယ္ ။ ဒါေပမယ္႔ သားသမီးေတြ မ်က္ႏွာနဲ႔ အေဖ႔ေဒါသေတြကို ျပန္ေလ်ာ႔လုိက္ေၾကာင္း အေမ႔ကို ေျပာျပေနတာ ကၽြန္ေတာ္ၾကားလုိက္တယ္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အလုပ္ၾကမ္းနဲ႔ ေပၚတာလုိက္ခဲ႔တဲ႔ ဒါဏ္ေတြေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ရွစ္တန္းႏွစ္အစေလာက္မွာ အေဖ႔ကို ဆရာ၀န္က ႏွလံုးေရာဂါလုိ႔ အမည္တပ္လုိက္တယ္ ။ ေဆးလိပ္ကိုလည္း အေမ တားေနတဲ႔ၾကားထဲက အေဖမျဖတ္ႏုိင္ခဲ႔ဘူး ။အရက္ကေတာ႔ အေဖ မေသာက္ဘူး ။ အလုပ္မွာ စိတ္တုိစရာေတြၾကံဳရင္ အေဖ အေမာေဖာက္လာတာေတြ စိပ္လာတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ဂိတ္ကလူေတြ အသိလာေပးတဲ႔အခ်ိန္ဆုိ အေဖ ေဆးရံုေပၚကို ေရာက္ေနျပီ။ကုတင္ေပၚမွာ အသက္ကို လုရွဴေနျပီး ဗုိက္က ပိန္လုိက္ေဖာင္းလုိက္ ျဖစ္ေနတဲ႔ အေဖ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ မၾကည္႔ရက္ခဲ႔ဘူး ။အဲဒီအခ်ိန္က ေအာက္ဆီဂ်င္ဗူးလည္း မရွိဘူး ။ဆရာ၀န္ေတာင္ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီျပီး မရွိတဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ရွိခဲ႔တယ္။ သူနာျပဳဆရာမတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ႔ လုပ္စရာရွိတာကို ဆက္လုပ္ေနၾကတယ္။ အေမကေတာ႔ ေဘးကေန ရပ္ၾကည္႔ရံုမွတစ္ပါး ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး ။ ဒီလုိနဲ႔ အေဖ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျပန္ျဖစ္လာတယ္။

အေဖ ေဆးရံုသံုးခါေလာက္ တတ္ရေတာ႔ ျပည္သူ႔စစ္ေခါင္းေဆာင္က တပ္နဲ႔တြဲျပီး နယ္ေျမကင္းလွည္႔တဲ႔ ေနရာေတြမွာ အေဖ႔ကို မထည္႔ေတာ႔ဘဲ ဂိတ္မွာ အထုိင္ေနရတဲ႔ ေနရာမွာပဲ ခ်ထားေတာ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း အရြယ္ေရာက္ေနျပီဆုိေတာ႔ ေရထမ္းတာ ၊ ကုန္ထမ္းတာတုိ႔လုပ္ျပီး တစ္ဖက္က ၀င္ေငြရွာရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ အေဖ႔ရဲ႕ က်န္းမာေရးက အေတာ္ကို ယုိင္နဲ႔ေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလုပ္လုပ္လုိ႔ရတဲ႔ ပုိက္ဆံတစ္ခ်ိုဳ႕ကို ၾကည္႔ျပီး အေဖက ငါ မင္းတုိ႔ ပုိက္ဆံေတြကို စားမေပ်ာ္ပါဘူးကြာ ဆုိျပီး မၾကာမၾကာ ေျပာရွာတယ္။ ေနာက္ျပီး စာက်ိဳးစားဖုိ႔လည္း တတြတ္တြတ္ ေျပာရွာတယ္။ အေဖ႔ကို ျပန္လုပ္ေကၽြးႏုိင္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ၀မ္းသာေပမယ္႔ အေဖကေတာ႔ ကုလားထုိင္မွာ ထိုင္ျပီး အေ၀းၾကီးကို ေငးၾကည္႔ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ပညာ တစ္ပုိင္းတစ္စနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္သြားမွာ အင္မတန္ စိတ္ပူေၾကာင္း အေမ႔ကို မၾကာမၾကာ ေျပာရွာတယ္။

တစ္ေန႔ အေပၚအက်ီ ၤကို ပုခံုးေပၚတင္ ၊ လက္ကလည္း ခါးကို အားျပဳရင္းနဲ႔ ဂိတ္ကေန အေဖျပန္လာတယ္ ။အဲဒီအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္က ကိုးတန္း ၊ အစ္ကိုၾကီးက ဆယ္တန္း တတ္ေနတယ္ ။ညီမေတြကေတာ႔ အတန္းငယ္ေသးတယ္။ တီဗြီကေန ျမန္မာ႔ခရီးသြားႏွစ္ ၁၉၉၆ ဆုိျပီး မၾကာမၾကာ ေၾကာ္ျငာေနတာ အမွတ္ရေသးတယ္။ ကုလားထုိင္မွာ ထုိင္ျပီးေတာ႔ အေဖ အေမာေတြ ေဖာက္လာတယ္။ သြားသြားလာလာလည္း မလုပ္ႏုိင္ေတာ႔ဘူး ။ အေမကေတာ႔ တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ ျပဳစုပါတယ္။ ေဆးရံုကလည္း အိမ္နဲ႔နီးေတာ႔ အေျခအေန ဆုိးလာရင္ ေဆးရံုကိုတင္လုိက္၊ နည္းနည္း သက္သာလာရင္ ျပန္ဆင္းလုိက္နဲ႔ တျဖည္းျဖည္း အေမ အိပ္ရာထဲ လဲတဲ႔အထိ ျဖစ္သြားတယ္။ မထႏုိင္ေတာ႔ဘူး ။ ဒီလုိနဲ႔ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၉၆ သၾကၤန္ႏွစ္ဆန္း ၂ ရက္ ညေန ၆ နာရီခြဲမွာ အေဖဆံုးတယ္။

အေဖဆံုးေတာ႔ အေမ မ်က္ရည္ မဆည္ႏုိင္ဘူး ။ အစ္ကုိၾကီးလည္း မ်က္ရည္က် ၊ ညီမေတြလည္း ငို ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ မငိုမိဘူး ။ငိုခ်င္ေပမယ္႔ ငို္မထြက္ဘူး ။ အေဖ႔ရဲ႕ စြမ္းႏုိင္သေလာက္နဲ႔ တြန္းတင္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြကို ဒီထက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ဆုိတဲ႔ အသိေတြ အေဖ႔ရဲ႕ အသက္မဲ႔ေနတဲ႕ ရုပ္ကလပ္ကိုၾကည္႔ျပီး ကၽြန္ေတာ႔စိတ္ထဲ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ႔ နီးစပ္တဲ႔သူေတြ ၊ ရြာက ေဆြမ်ိဳးေတြ ေရာက္လာၾကတယ္။ အေမ႔ကို အသက္ငယ္ေသးေတာ႔ ခေလးေတြ ေရွ႕ေရးကိုၾကည္႔ျပီး သင္႔ေတာ္တဲ႔အခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္ ထပ္ျပဳသင္႔ေၾကာင္း တုိက္တြန္းၾကေပမယ္႔ အေမ လက္မခံခဲ႔ဘူး ။အဲဒီအခ်ိန္ အေမ႔အသက္က ၃၇ ႏွစ္ ။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ကို အားျပဳျပီး ေရွ႕ဆက္ဖုိ႔ အေမ စဥ္းစားထားပံုရပါတယ္။ ဒါေတြဟာ အေဖနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ႔ရဲ႕ အမွတ္တရမ်ားပဲလုိ႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

ျငိမ္းသြင္စုိး

စာမူရွင္မ်ားဖိတ္ေခၚျခင္း
-----------------------------------------

ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ ျမန္မာ၀တၳဳတိုမ်ား Facebook Page ၏ ၀တၳဳတိုအသစ္က႑ တြင္ ေဖာ္ျပရန္အတြက္ ပင္ကိုယ္ေရး၊ ဘာသာျပန္ ၀တၳဳတို ႏွင့္ အက္ေဆးမ်ား ကို Message Box မွတဆင့္ ေပးပို႔ႏိုင္ပါသည္။

ေပးပို႔လာသည့္ စာမူမ်ားထဲမွ ေရြးခ်ယ္ခံရသည့္စာမူမ်ားကို အပါတ္စဥ္တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း တစ္ပါတ္လွ်င္တစ္ပုဒ္ႏႈန္းျဖင့္ ေဖာ္ျပသြားမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ေရြးခ်ယ္ခံရသည့္ စာမူရွင္မ်ားကို စာမူခ အေနျဖင့္ ၅၀၀၀ က်ပ္တန္ ဖုန္းကဒ္ တစ္ကဒ္ ေပးပို႔သြားမည္ျဖစ္ပါသျဖင့္ စာမူေပးပို႔ရာတြင္ ဆက္သြယ္ရန္ဖုန္းနံပါတ္၊ ကိုယ္တိုင္ေရးသားေၾကာင္း၀န္ခံခ်က္၊ ဂ်ာနယ္၊မဂၢဇင္းစသည္တို႔တြင္ ေဖာ္ျပခံထားရသည့္ စာမူျဖစ္ပါက ေဖာ္ျပခံခဲ့ရသည့္ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းအမည္ တို႔ကို ပါ စာမူ၏ ေအာက္တြင္တစ္ပါတည္း ေရးသားေပးပို႔ပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္။

Admins Team

Chosen One Digital Media