“ေသွ်ာင္ေနာက္ ဆံထုံးပါ”
|
1:58 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
အဲ႔သလိုနဲ႔ပဲကိုယ္နဲ႔နီးစပ္ရာက လူေတြခမ်ာမလည္း သူေရးတဲ႔ထဲ ပါကုန္ျပန္ၿပီ ဆို စႏိုးစေနာင္႔ ျဖစ္ၾကရမယ္ထင္ပါတယ္။ စိတ္ေတာ႔ မေကာင္းပါဘူး။ တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ႔ ပုဂၢဳိလ္ေရးေတြ မပါေအာင္ ႀကိဳးစားေရးပါတယ္။ဘယ္လိုပဲေရးေရးေလ။ စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းဆင္ၿပီး ေရးတာ မဟုတ္လို႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ ရင္တြင္းခံစားခ်က္ေတြမွာကိုယ္႔မ်က္စိေအာက္က ဇာတ္ေကာင္မ်ားက ေနရာယူထားတာ မဆန္းပါဘူး။
ဒါေပသိအေၾကာင္းအရာေတြ စုံလာတဲ႔အခါ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျဖစ္ေနတာတစ္ခု သတိထားမိလာတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း“အဲသည္အေၾကာင္းလည္း တစ္ခါမွ မေရးဖူးေသးဘူးေနာ္။ ေရးစမ္းပါဦး ဖတ္ၾကည့္ရေအာင္။” လို႔ပြဲေတာင္းလာတာ ရွိတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုယ္႔စာကိုယ္ ျပန္ျပန္ဖတ္ၾကည့္တဲ႔အခါမွာေတာင္ျပဳံးက အေနာ္ရထာမင္း ေကာင္းမႈေတာ္ေစတီမွာ အုတ္ႏွစ္ခ်ပ္လပ္ေနသလိုပဲ ဟာတာတာႀကီးျဖစ္ေနတာကို သြားေတြ႔တယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ သည္အေၾကာင္းကိုေတာ႔ ကိုယ္က ေဝ႔လည္ေၾကာင္ပတ္နဲ႔မေရးပဲ ခ်န္ခ်န္ထားသလိုျဖစ္ေနတယ္။ တျခားဟုတ္ပါရိုးလား။ ကိုယ္႔ရဲ႕ အိမ္သူသက္ထား ဇနီးမယားအေၾကာင္းကိုကို္ယ္႔စာထဲ တစ္ခါမွ ထည့္မေရးဖူးဘူးေလ။ ျပႆနာတက္မွာစိုးလို႔ ေၾကာက္လို႔ မေရးရဲတာေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ကေတာ႔ ေမးရမွာ အားနာလို႔သာ “သူတို႔ ကြဲမ်ားေနၾကသလား မသိဘူး။” လို႔ေတြးခ်င္ ေတြးမွာေပါ႔။ တကယ္ကေတာ႔ ကိုယ္တိုင္ မေရးပဲနဲ႔ တမင္ခ်န္ခ်န္ထားတာ မ်ားပါတယ္။ဘာျဖစ္လို႔႔ဆိုေတာ႔ စာေရးတယ္ဆိုတာ ကိုယ္႔အထုပ္ကိုယ္ ျဖည္ျပရတာမ်ဳိးပဲ။ အနည္းဆုံးေတာ႔ကိုယ္႔ရင္ထဲမွာ သိမ္းထားတဲ႔အထုပ္ကို ျဖည္ျပေနရတာေလ။ ေရးၿပီးသြားရင္ ကိုယ္႔ရင္ထဲရွိတာေတြလူေတြသိသိကုန္တယ္။ ဖတ္တဲ႔သူကလည္း သူ႔ရင္ထဲက အထုပ္နဲ႔ ႏိႈင္းစာၿပီးမွ သူ႔ခံစားခ်က္အတိုင္းႀကိဳက္ျခင္းမႀကိဳက္ျခင္း ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းေတြ ရွိတယ္။ ကိုယ္ေရးတဲ႔စာေၾကာင္႔ ကိုယ္႔အေပၚမွာခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုနဲ႔သူခ်ည့္ပဲ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ မလိုမုန္းတီးတဲ႔သူေတြလည္း ရွိမွာ ဧကန္ပဲ။ကိုယ္ကေတာ႔ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ကိုယ္႔စာအတြက္ သက္ေရာက္မႈ မွန္သမွ် ကိုယ္႔ဘက္က လက္ခံနိုင္ဖို႔ျပင္ဆင္ထားတယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း ကိုယ္႔ဇနီး ကိုယ္႔မိသားစုအေနနဲ႔ သူတို႔ေရးတဲ႔စာလည္းမဟုတ္၊ေရးပါေရးပါ လို႔လည္း တိုက္တြန္းေနတာ မဟုတ္ပဲနဲ႔ အလကားေနရင္း မေနနိုင္မထိုင္ႏိုင္ေရးေနတဲ႔ကိုယ္႔ေၾကာင္႔ လူမုန္းခံရမွာ၊ အရွက္ရစရာ၊ သိကၡာက်စရာမ်ား ရွိလာခဲ႔သည္ရွိေသာ္ သူတို႔နဲ႔လြတ္လြတ္္ကင္းကင္း ရွိေနေစခ်င္တဲ႔အတြက္ သူတို႔ကို ကုိယ္႔ရဲ႕ ေဖ႔စ္ဘုတ္စာမ်က္ႏွာေပၚေခၚလာေလ႔မရွိပါဘူး။ (နို႔မို႔ရင္ ဟိုဘဘႀကီးလို မမညီမေလး မလိမ္မာလို႔ ဟိုရွယ္သည္ရွယ္လုပ္မိတာေဗြမယူပါနဲ႔ေနာ္ လို႔ ေတာင္းပန္ေနရရင္ ဒုကၡ။)
သမီးနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔အေၾကာင္းအရာေတြေရးျဖစ္တာကေတာ႔ ေလာေလာဆယ္ သူနားမလည္နိုင္ေသးတဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြကို ကိုယ္မရွိေတာ႔တဲ႔ေနာက္သူလူလားေျမာက္လာတဲ႔အခါမွာ မွာခ်င္ ေျပာခ်င္ သိေစခ်င္သမွ် တေန႔ေသာအခါ ဖတ္နိုင္ပါေစေသာရယ္လို႔ေဒါင္းယာဥ္ပ်ံ ဘုံနေဘးမွာ စာေရးလို႔ ထားခ်င္တယ္ လုပ္ရတာပါ။ ဒါေတာင္မွ သူ႔ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥကေလးေတြဆိုရင္သူမ်ားသိကုန္တာ ႀကိဳက္ခ်င္မွ ႀကိဳက္မွာေလဆိုၿပီး ထဲထဲဝင္ဝင္ မေရးပါဘူး။ မိန္းမအေၾကာင္းဆိုေတာ႔ပိုစဥ္းစားရတာေပါ႔။ သူ႔အေနနဲ႔လည္း သူမသိပဲ သူ႔အေၾကာင္းေတြ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ ပြကုန္တာ ဘယ္ႀကိဳက္မလဲ။သူမ်ားေတြကို ေရးသလို အမည္မေဖာ္လိုသူ ကၽြန္ေတာ္႔မိန္းမအေၾကာင္း လို႔ ေရးလို႔လည္း ျဖစ္တာမဟုတ္။လင္မယားခ်င္း “စာထဲထည့္ေရးခ်င္လို႔ပါေညာ္။” လို႔ Consent ေတာင္းရမွာလည္း အခက္။
ဒါေပသိသည္တစ္ခါေတာ႔ သူ႔ဘက္က လိုလိုခ်င္ခ်င္နဲ႔ Consent ေပးလာတာမို႔ ေရးရေတာ႔မယ္ဆိုပါေတာ႔ေလ။“သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စာတစ္ပုဒ္ေရး။ ေကာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆိုးတာပဲျဖစ္ျဖစ္။ ဖတ္ခ်င္တယ္။” လို႔ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ေတာင္းလာေတာ႔ ခ်ည္ၿပီးတုပ္ၿပီး ခ်ဳပ္ၿပီးေႏွာင္ၿပီး။ ဘာဆင္ေျခမွေပးဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔။ ေရးျဖစ္ေအာင္ကို ေရးရေတာ႔မွာ။ အဲသည္မွာတင္ ဒုကၡနဲ႔ လွလွနဲ႔ ေတြ႕ၾကရတာအေပၚက ဖတ္လာခဲ႔တဲ႔ နိဒါန္းရွည္ႀကီးကိုသာ ရႈေတာ္မူပါေရာ႔။ ဒါ သူ႔ေယာကၤ်ား စာေရးဆရာဆိုသူႀကီးကိုစာေမးပြဲစစ္လိုက္တာပဲဗ်။ ဟိုးအရင္ ဦးသန္းေရႊႀကီးလက္ထက္ကတည္းက စိတ္ထဲရွိသမွ် ဘယ္သူ႔ကိုမွဗိုလ္မထားပဲ ပိႆာေလးနဲ႔ ေဘးပစ္သလို ေဆာ္လာတာ အခု ဘဘဦးသိန္းစိန္လက္ထက္မွာလည္း ေဆာ္တုန္းပဲ။မေတာ္လို႔မ်ား ၂၀၁၅ မွာ ေမစုႀကီးတက္လာရင္ေတာင္ ဆက္ေဆာ္ရဦးမွာပါ လို႔ ဟန္ေရးတျပင္ျပင္ရွိေနတာ။ “အာဂ ဟဲ႔ ငါ။ မွန္တယ္ထင္ ဘယ္သူ႔မ်က္နွာမွ မေထာက္။” လို႔ မာန္ေတြ တက္ေနမိေသး။ကိုင္း အခုေတာ႔ ဘယ္႔ႏွယ္ရွိစ။ သတၱိရွိရင္ ကိုယ္႔မိန္းမ မေကာင္းေၾကာင္း ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚတက္ဖြၾကည့္ေလ။ မိုးႀကိဳးပစ္တာကမွ အသံ၏အလ်င္ အလင္း၏အလ်င္ေတြနဲ႔ အေရာက္ေႏွးေနဦးမယ္။ေရးၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ ေရးၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ ဘာျဖစ္သြားမယ္ ထင္သလဲ ဟြင္းဟြင္း။ ဟြာေလ။ အာ႔ဆိုလည္း ေဘးကင္းရန္ကြာ။ ေကာင္းတာေလးေတြခ်ည့္ပဲ ေရြးေရြးၿပီး ေရးရင္ မေကာင္းဘူးလား။
အမရာ၊ ကိႏၷရီ၊ မဒၵီ၊ သမၺဴလ လို တြံေတးဝဝင္တဲ႔ မိန္းမျမတ္ကေလး ျဖစ္ေၾကာင္း သာသာထိုးထိုးပံ႔ပံ႔ပိုးပိုးကေလး ေရးေပးလိုက္ရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ။ သူမ်ားေတာ႔ မသိဘူးေလ။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ေတာင္အဲ႔လိုစာမ်ဳိး မဖတ္ခ်င္။
မေန႔ကဖတ္ဖူးလိုက္တဲ႔စေတးတပ္စ္ေလးတစ္ခုမွာ မွတ္သားလိုက္မိတာ ရွိတယ္။ မိုက္ကယ္အိန္ဂ်လိုႀကီးဟာ သူရဲ႕ ကမာၻေက်ာ္ေဒးဗစ္ရုပ္ထုက ဘာျဖစ္လို႔ အဲ႔သေလာက္ေတာင္ အံံမခန္း အႏုပညာေျမာက္ေနရသလဲ လို႔ အေမးခံရေတာ႔“ေဒးဗစ္ မဟုတ္တဲ႔အရာမွန္သမွ် ဖယ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ႔လို႔။” (I removed everything that is not David.) လို႔ ေျဖပါသတဲ႔။ မႏႈိင္းေကာင္းႏႈိင္းေကာင္းေပါ႔ေလ။ ကိုယ္လည္းဘာအေၾကာင္းနဲ႔ပဲစာေရးေရး။ အခုဆို ကိုယ္႔ရဲ႕ မေဟသီအေၾကာင္းကို ေရးရေတာ႔မယ္ ဆိုပါေတာ႔။ သူမဟုတ္တဲ႔အရာေတြမွန္သမွ် အကုန္ဖဲ႔ထုတ္ပစ္ႏိုင္ရလိမ္႔မယ္။ ဒါမွပဲ သူကလည္း သူျဖစ္ၿပီး ကိုယ္ကလည္း ကိုယ္ျဖစ္လိမ္႔မွာမဟုတ္ဘူးလား။ တကယ္တမ္း စဥ္းစားၾကည့္ေတာ႔ သူ႔အေနနဲ႔ သိခ်င္တာဟာ ကိုယ္႔ဆီက အလိမ္အညာစကားေတြထက္စာရင္သူ႔ခင္ပြန္းသည္ဟာ စိတ္ထဲမွာ သူ႔အေပၚ ဘယ္လိုသေဘာထားသလဲ၊ ဘယ္လိုျမင္သလဲ ဆိုတာကို အမွန္ကန္ဆုံးသိခ်င္လိမ္႔မယ္ လို႔ ယူဆမိတယ္။ ကိုယ္႔အေနနဲ႔လည္း သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ ခံစားမိသမွ်ကိုမိမိရရ ပုံေဖာ္တာသာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္ေလ။
ကိုယ္႔ဇနီးသည္ဟာကိုယ္႔ထက္ အသက္ ေလးႏွစ္ငယ္ပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ တစ္ေယာက္ေက်ာ္ ညီေတာ္ေမာင္နဲ႔ အသက္မတိမ္းမယိမ္းပါ။အစိုးရအရာရွိႀကီးတစ္ဦးရဲ႕ သမီးျဖစ္ၿပီး မဟာဝိဇၨာ (သမိုင္း)နဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးပါတယ္။ ကိုယ္တို႔စေတြ႔တာကေတာ႔အိမ္မွာ မဟာသြံသာရဘုရားပင္႔တဲ႔အခါ သူ႔ဘက္ကိုယ္႔ဘက္ ႏွစ္ဘက္စလုံး သိတဲ႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကဖိတ္ၾကားၿပီး အိမ္ကို ဘုရားဖူးလာရင္း ေတြ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ရင္းႏွီးသိကၽြမ္းၿပီးအိမ္ကို အဝင္အထြက္လုပ္ဖူးတဲ႔ မိန္းမပ်ဳိေတြထဲမွာ ကိုယ္႔အေမက နွစ္သက္လက္ခံတာ သူတစ္ေယာက္သာရွိပါတယ္။ ေယာကၤ်ားေလးရွင္ဘက္က ျငင္းစရာ ဘာတစ္ခုမွမရွိတဲ႔ သူနဲ႔ မိန္းကေလးရွင္ဘက္ကျငင္းစရာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိဘူးလို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ထင္တဲ႔ သေကာင္႔သားတို႔ ေတြ႕ၾကတဲ႔အခါႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ ေရွ႕ဆက္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ကိုယ္႔အသက္က ၃၁ ႏွစ္ ရွိေနၿပီျဖစ္ၿပီးလူပ်ဳိႀကီးလုပ္ဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္ကူးမထားပါဘူး။ ဆရာဝန္လုပ္သက္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ကာနီးလာၿပီးသိပ္မၾကာခင္မွာ ရပ္ေဝးနယ္ျခားက ေဆးရုံတစ္ခုခုကို ေျပာင္းရကိန္းျမင္ေနတဲ႔အတြက္ သားလူပ်ဳိရဲ႕မေရရာတဲ႔ အနာဂတ္အိမ္ေထာင္ေရးဟာ အငယ္ေတြ လက္မလြတ္ေသးတဲ႔ ကိုယ္႔အေမအတြက္ အင္မတန္ ေခါင္းခဲရပုံေပၚပါတယ္။ကို္ယ္႔အတြက္ကေရာ။ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အေရးႀကီးဆုံးက အခ်စ္လို႔ ေျပာၾကတာပဲေလ။ ကိုယ္အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔အရြယ္ေရာက္လာၿပီ။ ခက္တာက ကိုယ္႔မွာ ေလာေလာဆယ္ ခ်စ္သူ မရွိဘူး။ သူ႔ကို ခ်စ္ႏိုင္သလား။မခ်စ္နိုင္စရာအေၾကာင္းေတာ႔ မရွိပါဘူး။ ျမင္ျမင္ခ်င္းကို ကၽြမ္းပစ္သြားေအာင္ ခ်စ္မိေလသတည္းဆိုတာေတာ႔ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ အတူတူေနတဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ရင္းႏွီးတြယ္ျငိတတ္တဲ႔ ကိုယ္႔အဖို႔ကိုယ္နဲ႔ တသက္လုံးအတူတူေနရမယ္႔ တစ္ေယာက္ကို မခ်စ္ပဲေနႏုိင္စရာအေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ျပန္ေမးမိတဲ႔ အေရးအႀကီးဆုံးေမးခြန္းကေတာ႔ ေရွ႕ဆက္ရန္က်န္တဲ႔ ဘဝသက္တမ္းတေလွ်ာက္မွာ ကိုယ္႔ရဲ႕အခ်စ္နဲ႔ ကာမကို သူ႔တစ္ေယာက္တည္းအေပၚမွာ အပ္ႏွံထားႏိုင္တာ ေသခ်ာၿပီလား။ အဲ႔ဒါ ေသခ်ာတဲ႔အတြက္ကိုယ္အိမ္ေထာင္က်ပါတယ္။
အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာForest Gump ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ေျပာတဲ႔ ေခ်ာကလက္ေလးေတြလိုပါပဲ။ အျပင္က ဗူးခြံကိုၾကည့္ၿပီးအထဲကဟာေတြ စားေကာင္းလိမ္႔မယ္ လို႔ အတတ္ေျပာႏိုင္တာ မွ မဟုတ္တာ။ (ဒါေၾကာင္႔လည္း တခ်ဳိ႕လူေတြေဈးခ်ဳိထဲ ထိုးမုန္႔ျမည္းသလို လိုက္ျမည္းေနတာ ျဖစ္မယ္။) ကိုယ္တို႔ႏွစ္ဦး ေဖာက္ၾကည့္လိုက္တဲ႔အိမ္ေထာင္ေရး ေခ်ာကလက္ႀကီးဟာလည္း ပုံျပင္ေတြထဲကလို Happy ever after နဲ႔ ဇာတ္သိမ္းမသြားပါဘူး။ ဇာတ္လမ္းက အဲသည္ေတာ႔မွ စတာပါ။ ကိုယ္တို႔ တအိုးတအိမ္ထူေထာင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔တူနွစ္ကိုယ္တုိင္းျပည္ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွစ္ဘက္မိဘတိုင္းျပည္ပါ။ သူက ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိေသာ္လည္း တစ္ဦးတည္းေသာ သမီး ျဖစ္တဲ႔အတြက္ သူစိမ္းသက္သက္ျဖစ္သူ ကိုယ္႔ေနာက္ကို မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္မထည့္လိုက္နိုင္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဘက္ခ်လာႏိုက္အျပန္ သတို႔သမီးဝင္ေခၚတဲ႔ သားမက္ကေလးကိုစိတ္မခ်လို႔ မာမီေရာ ဒယ္ဒီပါ ညႀကီးမင္းႀကီး သမီးေရာသားမက္ပါ အိမ္လိုက္ပို႔၊ တံခါးေသာ႔ခတ္၊သူငယ္ခ်င္းႏွင္ ၿပီးမွ ျပန္ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔မနက္ ကိုယ္တို႔မႏိုးေသးခင္ မနက္စာ မုန္႔ဟင္းခါးခ်ဳိင္႔ကေလးနဲ႔အိမ္တံခါးလာေခါက္ပါတယ္။ ဟန္းနီးမြန္းထြက္ေတာ႔ သူတို႔ေရာပါပါတယ္။ ေက်းဇူးလည္းတင္ပါရဲ႕။နမူနာျပစရာ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ႔ အဲသည္အတိုင္းပါပဲ။ ၿပီးေတာ႔ ၿပီးေတာ႔ ထို႔ေနာက္ ထို႔ေနာက္လည္းေကာင္းေပါ႔။
ကိုယ္နဲ႔အိမ္ေထာင္က်တဲ႔မိန္းကေလးဟာ အျခားတပါးေသာ မိန္းမပ်ဳိကေလးေတြနဲ႔ မတူတာ ေသခ်ာပါတယ္။ သူ႔အိမ္မွာ ဝတ္ဖို႔အဝတ္အစားစီးဖို႔ဘိနပ္ကအစ ႀကီးေဒၚျဖစ္သူက အဆင္သင္႔ ျပင္ဆင္ေပးရတဲ႔သူ ျဖစ္ေပမယ္႔ သူလည္းပဲ သူ႔အိမ္ေထာင္နဲ႔သူျဖစ္တဲ႔အခါ ထမင္းခ်က္၊ အဝတ္ေလွ်ာ္၊ အိမ္မႈကိစၥ သူ႔ဘာသာသူ လုပ္ရပါတယ္။ ကိုယ္႔ဘက္ကလည္းခ်ဳိသည္ပဲ ျဖစ္ေစ၊ ခါးသည္ပဲျဖစ္ေစ၊ စားျဖစ္ေအာင္စားတာပါပဲ။ ထမင္းမာတယ္၊ ေပ်ာ႔တယ္၊ တူးတယ္၊မနပ္ဘူး၊ ေပါ႔တယ္၊ ငန္တယ္၊ ဘာတစ္ခုမွ ေျပာစရာ မရွိေအာင္ေတာ႔ ခ်က္ႏိုင္ပါတယ္။ သူ႔ဘက္ကလုပ္ေနက်မဟုတ္လို႔ မလုပ္နိုင္တဲ႔အလုပ္ေတြရွိလည္းပဲ ကိုယ္႔ဘက္က တြက္ကပ္မေနပါဘူး။ နားလည္ပါတယ္။မနက္အိပ္ယာထလို႔ အိမ္ေအာက္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးဆင္းဝယ္ျဖစ္ရင္ တစ္လမ္းတည္းေနတဲ႔ ေဆးရုံကအမတစ္ေယာက္က “စိုးမင္းတစ္ေယာက္ မိန္းမရမွ သူ႔မိန္းမစားဖို႔ မုန္႔ဟင္းခါးကအစ ဝယ္ေပးေနရၿပီ။” လို႔ ဟားတာ ခံရဖူးပါတယ္။ စိတ္မဆိုးပါဘူး။ ဘာျဖစ္သလဲ။ဝယ္ေပးတယ္ေလ။ နွစ္ေယာက္တည္းရွိတာ။ သူမလုပ္ ကိုယ္လုပ္မွာေပါ႔။ သူက အျပင္ထြက္ၿပီး လူေတြအၾကားသြားရလာရတဲ႔အလုပ္ေတြကို ဝါသနာ မပါပါဘူး။
အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီးေနာက္အိမ္မွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ႔ရမွာစိုးတဲ႔အတြက္ လူပ်ဳိတုန္းကလို အိမ္ျပန္ညဥ့္နက္ေအာင္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လည္တာပတ္တာ ဆင္ျခင္ရပါတယ္။ ေဆးရုံမွာ ေဆးခန္းမွာ ႏိုက္ဂ်ဴတီရွိတဲ႔ရက္ေတြေတာ႔ သူ႔ကို ဟိုအိမ္္ျပန္ျပန္ပို႔ရတာေပါ႔။ ေနာက္ေတာ႔ အိမ္ကိုလြမ္းတယ္ ျဖစ္ျဖစ္လာရင္လည္းျပန္ပို႔ရျပန္ပါတယ္။ အျပစ္တင္ခ်င္းတင္ရင္ အိမ္မျပန္ခ်င္ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္သာအျပစ္တင္ဖို႔ ရွိပါတယ္။ သူ႔မိဘအိမ္မွာ ကိုယ္ပါ လိုက္မအိပ္နိုင္တဲ႔အျပစ္ကေတာ႔ ပိုႀကီးမလားမသိပါဘူး။ နဂိုကတည္းက သူ႔ကၽြန္မခံၿပီ စိတ္ဓါတ္ရွိတဲ႔ကိုယ္ဟာ ေယာကၡမအိမ္မွာဆိုရင္ ဘဝင္က်က်အိပ္လို႔မေပ်ာ္ပါဘူး။ ဧည့္သြားဧည့္လာ တည္းသလိုခိုသလိုသာ ေအာင္႔ေအာင္႔အည္းအည္းေနႏိုင္တယ္။အၿမဲေနဖို႔ေတာ႔ ဝန္ေလးပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကိုယ္႔မွာ တစ္ေယာက္တည္းလည္း ေနတတ္တဲ႔အက်င္႔ကေလးရလာပါတယ္။ “အိမ္ေထာင္သည္ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္တည္း ပစ္ပစ္ထားလို႔ မသင္႔ေတာ္ဘူး။စိတ္မခ်ရဘူး။” ဆိုတဲ႔ အသြန္အသင္ေတြလည္း သူ႔ဘက္မွာရွိသလား မသိပါဘူး။ ကိုယ္႔အေပၚမွာ မသကၤာတဲ႔ သံသယအေတြးေတြ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္လာပါတယ္။ဒါေပမယ္႔ သူဟာ ကိုယ္သြားရာေနာက္ ဖဝါးေျခထပ္ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ပါနိုင္တဲ႔သူတစ္ဦးလည္းမဟုတ္တဲ႔အတြက္ သူ႔သံသယေတြကို ေခ်ဖ်က္စရာလည္း မရွိပါဘူး။ အဲသည္အခါမွာ ကိုယ္က သူ႔ေရွ႕မွာတျခားသူတစ္ဦးဦးနဲ႔ အကၽြမ္းတဝင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံေနတာေတြ႕ရင္ သူတို႔ခ်င္း ဘယ္အထိေအာင္ရင္းႏွီးေနသလဲဆိုတာ လိုက္လိုက္ အကဲခတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင္႔ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြကိုသူ႔ထက္ပိုၿပီး အေရးတယူ ဆက္ဆံတယ္လို႔ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ထင္ရင္ ျပႆနာရွိပါတယ္။
ျပႆနာမတက္ခ်င္တဲ႔ကိုယ္က ေျမြမေသတုတ္မက်ဳိးတဲ႔နည္းကို စဥ္းစားလိုက္တဲ႔အခါ သူ႔ကို ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေအာင္မိတ္ဆက္မေပးေတာ႔ပဲ သပ္သပ္ထားလိုက္ပါတယ္။ သိရုံကၽြမ္းရုံ ျမင္ဖူးရုံဆို ေတာ္ေရာေပါ႔လို႔ ေအာင္႔ေမ႔လိုက္ပါတယ္။ ၾကာလာေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ သုံးကိုယ္ခြဲႀကီး ျဖစ္လာေရာ။ အိမ္မွာေနတာက တစ္ကိုယ္၊ အလုပ္ထဲမွာ ေနတာက တစ္ကိုယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေနတာက တစ္ကိုယ္။ အဲသည္သုံးကိုယ္ဟာတစ္ကိုယ္မီးေလာင္လို႔ ေနာက္္တစ္ကိုယ္ မီးမစြဲဘူး။ ဘာကိုမွ အသယ္အယူ အကူးအသန္းမလုပ္ပဲသူ႔ေနရာနဲ႔သူ အကုန္ျဖတ္ခဲ႔တယ္။
ကိုယ္ေရးတဲ႔စာေတြဖတ္ဖူးၿပီးအလုပ္အတူတူလုပ္ဖူးတဲ႔ ဆရာဝန္မကေလးက ေျပာပါတယ္။ “ဆရာ႔မိန္းမဟာ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပဲ။ဆရာက တခ်ိန္လုံး စ ေန ေနာက္ေနတာနဲ႔ ရယ္လို႔ဆုံးမွာ မဟုတ္ဘူး” တဲ႔။ သူေျပာလိုက္မွပဲကိုယ္႔မွာ နင္သြားေတာ႔တယ္။ ဟင္႔အင္း။ ကိုယ္အိမ္မွာ အဲသလိုမ်ဳိး ေပါက္ပန္းေဈးေတြ စ လို႔ေနာက္လို႔ မရဘူး။ သူတို႔က မရယ္တတ္ဘူး။ ကိုယ္က စ လိုက္ရင္ အတည္ႀကီးထင္ၿပီး စကားမ်ားတတ္တယ္။တခါတေလ ကိုယ္႔အခ်င္းခ်င္း စကားမ်ားရရင္ေတာ္ေသး။ ကိုယ္က စ လိုက္ေနာက္လိုက္တဲ႔ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔လူႀကီးေတြပါပါလာရင္ အမႈက ႀကီးလာေရာ။ သည္လိုနဲ႔ပဲ ကိုယ္လည္း အိမ္မွာေနရင္ ေရႊဇီးကြက္ရဲ႕အိေျႏၵျဖစ္လာတယ္။ “သူမ်ားေတြနဲ႔ဆို ရႊန္းရႊန္းကိုေဝလို႔ ငါနဲ႔မ်ားဆို စကားက ေျပာခ်င္သလိုမေျပာခ်င္သလို။” လို႔ သူ႔ဘက္က ထင္မယ္ဆိုရင္လည္း အလြန္ေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ အေရးႀကီးတာက ျပႆနာေတာ႔မတက္ခ်င္ဘူးေလ။ စကားနည္းေတာ႔ ရန္စဲသတဲ႔။ လင္မယားခ်င္း ရန္ျဖစ္ရတာထက္ စိတ္ညစ္ဖို႔ေကာင္းတာကိုယ္႔မွာ မရွိပါဘူး။
သည္လုိေျပာလို႔ကိုယ္တို႔လင္မယားဟာ တက်က္က်က္ ရန္ျဖစ္ေနရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ေပါင္းလာတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ႔အတြက္ ဘယ္စကားေျပာရင္ ဘာေတြျဖစ္လာႏိုင္တယ္ဆိုတာ အလိုလို သိေနၿပီးသား ျဖစ္ကုန္ပါၿပီ။က်င္လည္ႀကီးျပင္းလာရတဲ႔ အသိုင္းအဝိုင္း အသိုက္အဝန္းခ်င္းကလည္း ေတာ္ေတာ္ျခားနားတာ ျဖစ္တဲ႔အတြက္သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ အေတြးအျမင္ အယူအဆ ကြဲလြဲတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိမွန္းလည္း သိေနပါၿပီ။ မတူတာေတြအျငင္းမပြားပဲ တူရာတူရာကေလးေတြ အတူတူတြဲလုပ္ရင္းနဲ႔ပဲ ကိုယ္တို႔အိမ္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုတည္ေဆာက္ထားပါတယ္။ အနီးစပ္ဆုံး ျမင္ေယာင္မိတာကေတာ႔ “ခုနစ္စဥ္အလြမ္း” ထဲက မိ နဲ႔ ေမာင္တို႔ အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ဆင္ပါတယ္။ ပိုတူတာကေတာ႔ ကိုယ္တို႔မွာလည္း သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိေနတယ္ေလ။
သမီးကိုကုိယ္ဝန္ရွိတဲ႔အခါ သူက အိပ္မက္မက္တာက စပါတယ္။ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္ကေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္သူ႔ဆီလာလာေနတယ္ လို႔ ေျပာတယ္။ ဘယ္လိုအိပ္မက္မ်ဳိးကမွ ကို္ယ္တို႔ကို အဲသေလာက္ မေပ်ာ္ေစႏိုင္ပါဘူး။ကိုယ္ဝန္လရင္႔လာတဲ႔အခါမွာေတာ႔ သူက ညဘက္ညဘက္ မအိပ္ပဲ ထိုင္ထိုင္ငိုတတ္ပါတယ္။ ကေလးေမြးရမွာေၾကာက္လို႔တဲ႔။ ဘာေၾကာက္စရာ ရွိသလဲ။ ေယာကၤ်ားဆရာဝန္တစ္ေယာက္လုံး အိပ္ယာထဲ အတူရွိေနတာ။ကေလးေမြးတာေလာက္ေတာ႔ ရိုးရိုးေမြးေမြး ခြဲေမြးေမြး ေမြးတတ္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူက ဗိုက္နာမွာကိုေၾကာက္တာတဲ႔။ ဒါဆိုလည္း မေၾကာက္ပါနဲ႔ေလ။ ဗိုက္မနာခင္ ခြဲေမြးလို႔ ရတာပဲ။ အိုဂ်ီေတြမွန္သမွ်ကိုယ္႔ဆရာမ။ နာကိုမနာေစရဘူး။ ခါးရိုးထဲကို ထုံေဆးေလးထိုးေပးမွာ။ စိတ္သာခ်။ ဒါေပမယ္႔လည္းမရပါဘူး။ ဗိုက္ခြဲရမွာ ေၾကာက္ျပန္သတဲ႔။ ဟယ္ အဲ႔ဒါေတာ႔ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ျပန္ထုတ္ပစ္လို႔လည္းရတာမွ မဟုတ္တာ။ ေၾကာက္ေနလို႔မၿပီးဘူး။ ေမြးကို ေမြးရမွာ။ ေရွာင္လႊဲလို႔မရတဲ႔ အလုပ္တစ္ခုကိုေၾကာက္ေနတာ ဘာမွ အက်ဳိးမရွိဘူး။ ကေလးေမြးတယ္ဆိုတာ မိန္းမေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကဳံဖူးၾကတာခ်ည့္ပဲ။(အဲသည္စကားေတြဟာ မၾကာခင္မွာ ဆရာဝန္ျဖစ္ၿပီး လူစိတ္မရွိလို႔ ေျပာတဲ႔စကားေတြ ျဖစ္ကုန္ပါသတဲ႔။)ေယာက်ၤားမ်ား ကိုယ္ဝန္ေဆာင္လို႔ရမယ္ဆိုရင္ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္၊ အဲသည္ကိုယ္ဝန္ကိုယ္ေဆာင္ရလိမ္႔မယ္ ထင္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း ကေလးေမြးတဲ႔အခါ ကုိယ္ကိုယ္တိုင္ ခြဲခန္းထဲကိုလိုက္ဝင္ပါတယ္။ အမိဝမ္းကကၽြတ္ကာစ နီတာရဲသမီးေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္မွာ သူ႔အေမနဲ႔တူတဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းကေလးကိုေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္လိုက္မိပါတယ္။ ကိုယ္႔မိန္းမစိတ္ထဲမွာ ဘယ္သူရွိသလဲဆိုတာလည္း သတိထားမိလိုက္ပါရဲ႕။ေမ႔ေဆးမျပယ္ေသးပဲ ကေယာင္ကတမ္းျဖစ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကိုယ္႔အကၤ်ီေကာ္လံႏွစ္ဘက္ကို မလႊတ္တမ္းဆြဲထားၿပီးကိုယ္႔နံမယ္ကို ေခၚေခၚေနတယ္။
သမီးေလးငါးႏွစ္အေရာက္ သူငယ္တန္းအတက္မွာ ကိုယ္က ေလာက္ကိုင္ကို ေျပာင္းရပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာေတာင္အိမ္နွစ္အိမ္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ေနတဲ႔ သားအမိဟာ ေလာက္ကိုင္ကို အလည္သာ လာနိုင္ပါတယ္။ အေဖကိုေတြ႔ခ်င္လြန္းပါတယ္ဆိုတဲ႔သမီးကေလးေတာင္ ေလာက္ကိုင္မွာ တပတ္ျပည့္ေအာင္ မေနႏိုင္ပါဘူး။ ဟိုမွာ သူတို႔အတြက္ အေနအစားေတာ္ေတာ္ဆင္းရဲပါတယ္။ အဖုိးျဖစ္သူက ကိုယ္႔အိမ္တံခါးဝအေရာက္ အဆင္ေျပ ျပည့္စုံေအာင္ စီစဥ္ထားေပးတာေတာင္ကိုယ္႔အိမ္ထဲ သူတို႔ေနရတာ ေတာ္ေတာ္ မလြတ္မလပ္ မေပ်ာ္မပိုက္နဲ႔မို႔ သူတို႔ေတာ္ေတာ္ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္ရွာပါတယ္။ဝက္သားအမဲသား မစားတဲ႔သားအမိအတြက္ ၾကက္အရွင္ဝယ္ၿပီး ကိုယ္႔ဘာသာစီရင္ရတဲ႔အရပ္မို႔ ဆိုင္ကထမင္းဟင္းေတြနဲ႔သာစခန္းသြားရပါတယ္။ အဲ႔ဒါေတြကလည္း ႏွစ္ရက္ေလာက္ဆို သူတို႔ မၾကည့္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ သမီးကဆိုၾကက္မည္းမည္းေတြ မစားခ်င္ေတာ႔ဘူးဆို ငိုတယ္။ သည္သားအမိအေပၚမွာ ေသွ်ာင္ေနာက္ဆံထုံးမပါရေကာင္းလားလို႔ ကိုယ္႔ဘက္က အျပစ္တင္စရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။
ေလာက္ကိုင္ကိုမလိုက္နိုင္တဲ႔ သားအမိဟာ ဘူတန္ကိုေတာ႔ လိုက္ရေကာင္းနိုးႏိုးနဲ႔ ဘန္ေကာက္အထိ ပါလာပါတယ္။ကိုယ္ကလည္း တစ္ခါတည္း ဗီဇာပါ ေလွ်ာက္လာခဲ႔ၿပီးၿပီေလ။ ဒါေပမယ္႔ ၿမဳိ႕ေတာ္ကေန ကိုယ္အလုပ္လုပ္တဲ႔ၿမဳိ႕ကိုဘတ္စ္ကားႏွစ္ရက္စီးရမယ္႔ ခရီးကို သမီးကေတြးရုံနဲ႔ ေၾကာက္ပါတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ဟိုေရာက္လို႔အစားအေသာက္ ေရေျမၾကမ္းတမ္းလို႔ မေနႏိုင္ရင္ ျပန္ပို႔ဖို႔အေရးေတြးၿပီး ေၾကာက္ပါတယ္။သည္လိုနဲ႔ မခြဲႏိုင္တဲ႔ၾကားက ဘန္ေကာက္္က လွည့္ျပန္ရပါတယ္။ ဘူတန္မွာေနတဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ကာလဟာကိုယ္ေရာ သူတို႔သားအမိေရာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းႀကီးစြာ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ ကာလမ်ားျဖစ္ပါတယ္။မေတြ႕ရမေနႏိုင္တဲ႔ ဒုကၡမဟုတ္ပဲ အေရးကိစၥရွိလာရင္ ေတာင္မင္းကို ေျမာက္မင္းမကယ္နိုင္တဲ႔ဒုကၡေၾကာင္႔ ျဖစ္ပါတယ္။
တေျဖးေျဖးနဲ႔ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္ေရးရဲ႕ ဗဟိုခ်က္ဟာ သမီးဆီကို ေရာက္လာပါတယ္။ ဘာကိစၥ စဥ္းစားစဥ္းစား၊ သမီးကို အဓိကထား စဥ္းစားလာရတယ္။ ဘူတန္ကအျပန္ အမ္းကိုေျပာင္းတဲ႔အခါ သမီးမ်ားလိုက္ေနမလားလို႔ ကို္ယ္႔မွာ အိမ္ကိုလည္း ျပင္ရတယ္။ ေရေတြ မီးေတြ တီဗီေတြ အင္ဗာတာေတြလည္းျပည့္စုံေအာင္ စီစဥ္ရတယ္။ ေက်ာင္းေတြဘာေတြေတာင္ စုံစမ္းမိေသး။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ညကို နွစ္နာရီသာလာတဲ႔လွ်ပ္စစ္မီးနဲ႔ သမီးရဲ႕ ဗီတိုအာဏာ မိသြားပါေလေရာ။ ကိုယ္႔အေနာက္ကို မလိုက္နိုင္တဲ႔ဇနီးသည္ဟာ သူ႔သမီးနဲ႔ေတာ႔ မခြဲမခြာေနရမွာမို႔ ေနျပည္ေတာ္ကို ေရႊ႕ရတဲ႔ သူ႔အလုပ္ကို အၿပီးအပိုင္စြန္႔လႊတ္ရပါတယ္။ ႏွစ္ေတြၾကာလာေသာ္လည္း ဘာမွ မေျပာင္းလဲေသးဘူးလို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္အထင္ရွိေပမယ္႔လည္း သမီးရဲ႕အေမကေတာ႔ သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲလာပါတယ္။ သူက အေမလုပ္ရမွာကိုး။အိမ္ေထာင္က်ကာစက ကိုယ္ကတံခါးဖြင္႔ေပးမွ အိမ္ထဲဝင္တတ္တဲ႔ မိန္းကေလးဟာ ခုခ်ိန္မွာ သမီးနဲ႔သူနွစ္ေယာက္တည္း ကိုယ္မပါပဲ သူတို႔ဘာသာ ေနတတ္ေနပါၿပီ။ ကိုယ္ကမွ သူတို႔မရွိလည္း တစ္ေယာက္တည္းေနလို႔ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ကလည္း ကိုယ္မရွိပဲ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနတတ္ေနၿပီ။ ကိုယ္တို႔မိသားစုဟာျဖဳတ္လို႔တပ္လို႔ရတဲ႔ အရုပ္ကေလးမ်ားလိုိပဲ။ Detachable အရွင္ျဖစ္ေနၿပီ။ မင္းရွိမွ ငါရွိမွရယ္မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ သို႔ေသာ္လည္းပဲ သုံးေယာက္စလုံး ရွိေနမွ ၿပီးျပည့္စုံတဲ႔ဘဝတစ္ခု ျဖစ္တယ္။ေရေျမာကမ္းမတင္ ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနတဲ႔ ေဟာသည္ သုံးပုံတစ္ပုံႀကီးက သူ႔ကုိယ္သူပိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။အခ်ိန္တန္ရင္ ခ်ည္တိုင္ရွိတဲ႔ဆီကို ျပန္ကိုျပန္ရမွ။
မင္းသားမ်ားအကယ္ဒမီရရလာရင္ တစ္သက္လုံး အိမ္မွာထားခဲ႔တဲ႔ သူတို႔မိန္းမကို ေကာက္ကာငင္ကာ ထိပ္ဆုံးကေက်းဇူးတင္ၾကတယ္။ အစကေတာ႔ အဲ႔ဒါ အိုဗာတင္းေသာက္တယ္ ထင္တာ။ ခု ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ႔တကယ္ေျပာတာဗ်။ ကိုယ္လည္း ဘဝမွာ လုပ္ခ်င္တာေတြကို လုပ္ခ်င္တုိင္းလုပ္လာခဲ႔တာ ခုထိပဲ။အစိုးရအလုပ္ဝင္ၿပီး ခြဲစိတ္ဆရာဝန္လည္း လုပ္တယ္။ ေဆးခန္းလည္း မထိုင္ဘူး။ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ျပင္သစ္ေက်ာင္းလည္း သြားသြားတက္ခဲ႔ဖူးသဗ်။ တေန႔တေန႔ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚတက္ၿပီး စာေတြလည္းထင္တိုင္းေရးေနေသးတယ္။ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား ပိုက္ဆံရတာလည္း မဟုတ္။ အမေလး။ အားအားယားယားညေနဆို ဂ်င္သြားသြားေဆာ႔ခ်င္ေသးတာ။ သူ႔ကိုယ္သူ ဘာမ်ားမွတ္ေနတယ္မသိ။ မိန္းမယူ ကေလးေမြးၿပီးသည္လို သားေကၽြးမႈ မယားေကၽြးမႈ မရွိပဲ ထင္တိုင္းႀကဲနိုင္ဖို႔ဆိုတာ သည္မိန္းမေက်းဇူးမပါရင္ဘယ္လိုျဖစ္နုိင္္မလဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ အေမကေမြးထားတဲ႔ ရုပ္ရည္ ကိုယ္ေနဟန္ထား၊ အေနအစားအသားအေရေတြဟာ မိန္းမရတဲ႔အခ်ိန္ကေန အခု သမီး ၁၆ ႏွစ္မ ျဖစ္တဲ႔အထိ သည္အတိုင္းရွိေနဖို႔ဆိုတာသည့္ျပင္မိန္းမနဲ႔ဆို ဘယ္လိုပုံစံမ်ား ျဖစ္ေနေလမလဲ ေတြးၾကည့္ပါဦး။ အဲ႔ေတာ႔ သားလည္းေျပာစမ္းပ်ဇီ ၿပိတ္သတ္ႀကီးရယ္။ အဲ႔ဒါ ဝွီးေက်းဇူးေၾကာင္႔ပါ။ သည္မိန္းမေတာ္လို႔ ျဖစ္လာတာေတြခ်ည့္ပါပဲ။ဟုတ္ပလား။
ဘူတန္ကျပန္လာကာစမွာ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ စာေတြေရးတဲ႔အေၾကာင္း အိမ္ကမိန္းမ သိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ေရးထားသမွ်စာေတြ အကုန္ပရင္႔ထုတ္ၿပီး အခ်က္အလက္ အေထာက္အထားမွားေနရင္ ျပန္ျပင္ရတယ္ေလ။“ငါ႔ေယာကၤ်ားက စာေတြဘာေတြလည္း ေရးတတ္သကိုး။” လို႔ ေျပာၿပီး အကုန္ဖတ္တယ္။ ဘာမွေတာ႔ ေဝဖန္ခ်က္မေပးဘူး။ အျပင္မွာ ျမင္ဖူးကာစ ဆရာအတၱေက်ာ္တို႔၊ ဆရာေမာင္ေမာင္ျမင္႔တို႔နဲ႔ မၾကာမၾကာဆုံျဖစ္တဲ႔အခါ “ဘာသြားသြားလုပ္တာလဲ ဟင္။ စာအုပ္ထုတ္ခ်င္လို႔လား။ ပိုက္ဆံလိုရင္ ေျပာေလ။သူ႔ဆီကယူ။” လို႔ ေျပာေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ ေျပာစရာစကား မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သည္တစ္သက္ ဘယ္ေတာ႔မွကိုယ္႔ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ စာအုပ္မထုတ္ဘူး လို႔ေတာ႔ ဆုံးျဖတ္မိပါတယ္။ ဆန္မရွိတဲ႔သူက အစားပိုႀကီးသတဲ႔။မာနႀကီးတခြဲသားနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စာအုပ္ထုတ္ေပးဖို႔ ေအာက္က်မခံနိုင္ဘူးဆိုတဲ႔ကိုယ္ဟာေရာင္းအားေကာင္းတဲ႔ နံမယ္ႀကီး စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ “ေငြစန္းေရာင္” ဆိုတဲ႔ကေလာင္နံမယ္ကို ဘယ္သူမွ မၾကားဖူးၾကဘူး။ ကိုယ္႔စာအုပ္ေတြကို ဘယ္စာအုပ္ဆိုင္မွာမွ လိုက္ရွာလို႔လည္းမရႏိုင္ဘူး။ အခုဆို ကိုယ္႔လက္ထဲမွာေတာင္ တစ္အုပ္မွမရွိေတာ႔ဘူး။ နိုင္ငံျခားကလာလည္တဲ႔သူငယ္ခ်င္းမတစ္ေယာက္ကေတာ႔ “စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔။ စိုးမင္းရယ္။ ငါေသခ်ာ လိုက္ရွာဝယ္ၾကည့္ပါ႔မယ္။ေတြ႔တဲ႔အခါ နင္႔ကို စိုးမင္းအတြက္ အမွတ္တရ လို႔ကို လက္မွတ္ထိုးၿပီး ေပးဦးမွာ။” လို႔ ေနာက္တယ္။ ထင္ခ်င္တဲ႔သူေတြက ထင္ခ်င္သလို ထင္ပါေစေလ။ တသက္လုံးေပါင္းလာတဲ႔ မိန္းမေရွ႕မွာေပၚျပဴလာျဖစ္ခ်င္၍ စာေရးစားသူႀကီး၊ လူသိမ်ားေအာင္ ကိုယ္႔စားရိတ္ကိုယ္စိုက္၍ စာအုပ္ထုတ္လက္ေဆာင္ေဝေနသူႀကီး၊ သူငယ္နာမစင္တဲ႔ အေျပာအဆိုေတြနဲ႔ အရည္မရအဖတ္မရ စာေပေတြ ေရးသားေနသူႀကီးလို႔ေတာ႔အထင္မခံနိုင္ပါဘူး။
အဲသည္ေတာ႔မိန္းမက သူ႔အေၾကာင္းကေလးမ်ား ဆိုးဆိုးေကာင္းေကာင္း ေရးၾကည့္ပါဦး ဖတ္ၾကည့္ရေအာင္ လို႔ဆိုလာတဲ႔အခါ ကိုယ္႔ဘက္ကလည္း သူေရာကိုယ္ေရာ နွစ္ဦးစလုံး သိၿပီးသား အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုေဒါသလည္းမသင္႔ေအာင္၊ ခ်စ္ေသာမ်က္စိျဖင္႔လည္း ရႈျမင္ႏိုင္ေအာင္၊ ဖြင္႔ဟမေျပာျဖစ္ေသာအတြင္းသေဘာမ်ားကိုလည္း ေစာေၾကာႏိုင္ေအာင္ လက္စြမ္းျပလိုက္ရပါတယ္ေလ။ ပလီခ်က္ကျဖင္႔ ကမ္းကုန္ေရာေနာ႔။သူ႔အေၾကာင္း ေရးပါဆိုမွ ကိုယ္႔ကိစၥေတြက ဘာလို႔ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ ပါေနရသလဲဆိုေတာ႔ “Shall We Dance” ဇာတ္ကားထဲက ရစ္ခ်တ္ဂီရိႀကီးကိုအကသင္တဲ႔ စကားေလးကို ကိုးကားရမွာပဲ။ “မင္းဟာ ဓါတ္ပုံေဘာင္ကေလးပါ။ သူကေတာ႔ ဓါတ္ပုံထဲကမင္းသမီးေလးေပါ႔။ မင္းလုပ္ရမယ္႔အလုပ္က သူ႔အလွေတြကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေဘာင္ခတ္ေပးရမယ္။ သည္ေဘာင္ကေလးအတြင္းကေန မင္းက သူဘယ္ေလာက္လွသလဲဆိုတာကို ထင္းကနဲျမင္ေနေစရမယ္။” တဲ႔။ အေကာင္းဆုံးဇာတ္ပို႔ေပးႏိုင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ပါတယ္။ ျမန္မာဆန္ဆန္ ေျပာရေၾကးဆိုရင္ေတာ႔ “မိန္းကေလးတို႔ရဲ႕က်က္သေရ ခ်စ္သူသက္ေဝ အိမ္သူ႔ေဆြ။” တဲ႔။ ဘယ္သူဘယ္ဝါရဲ႕ သမီးဆိုၿပီး ဖူးဖူးမႈတ္အေရးေပးေနရတဲ႔ဘဝကေနဘယ္သူဘယ္ဝါရဲ႕ဇနီး ဆိုၿပီး တင္႔တင္႔တယ္တယ္တေလးတစား အေရးတယူ ဆက္ဆံခံရဖို႔ကေတာ႔ ကိုယ္႔တာဝန္ပဲ ရွိပါေစေတာ႔ေလ။ “ကိုယ္႔ေၾကာင္႔ အရွက္ရ၊သိကၡာက်၊ မ်က္ႏွာငယ္ရတဲ႔ ဘဝမ်ဳိး မျဖစ္ေစရဘူး။” ဆိုတဲ႔ ကတိကေတာ႔ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ယူဆလို႔ရပါတယ္။
“တတ္သိနားလည္လြန္းလို႔ ေျပာရသည္ေတာ႔မဟုတ္ေပ။ အပတ္တကုတ္ႀကိဳးစား၊ ဘိုးဘြားအေဖအေမ လူႀကီးသူမ ဆိုေျပာၾကတာေတြ နားေထာင္ရင္းကအထင္းသားေပၚေန။ ရင္တြင္းခံစားခ်က္ေတြ သိရာမွ ျမင္လာရေပ။ အမွားအမွန္ ခြဲျခား၊ တရားသ႑ာန္ကြဲျပားဆင္ျခင္ေတာ္မူေစ။
ေသွ်ာင္ေနာက္ ဆံထုံးပါ ရုန္းမဖယ္သာလို႔ ေမာင္ ဘယ္ကိုသြားသြား တစ္ဖဝါးမွ မခြာလိုေပ။ မိန္းကေလးတို႔ရဲ႕ က်က္သေရ။ ကၽြန္မတို႔ မိန္းကေလးက်က္သေရခ်စ္သူသက္ေဝ အိမ္သူ႔ေဆြ။ မေခၚခ်င္ ထားခဲ႔ေလ။ အေမွ်ာ္အျမင္ တရားနဲ႔ေန။ နားနားေနေန ခ်စ္သူရွိရာသံသရာရွည္ရွည္၊ သည္မိုးေအာက္ကမာၻေျမ။”
Soe Min
0 comments:
Post a Comment