သေဘာၤၾကီးထဲက ေရထည့္ထားတဲ့ ဖန္ခြက္

 Cho Pain Naung

သူနဲ႕ က်မ Hangover ဇာတ္ကားၾကည့္ေနတာ ပထမေတာ့ အေကာငး္ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သူတီဗီြကို ရီမုတ္ကြန္ထရိုးနဲ႕ လွမ္းေပါက္ လိုက္တာ တီဗီြနည္းနည္းအက္သြားတယ္။ ျဖစ္ပံုက ဒီလို။ ၾကည့္ေနတာအဟုတ္ပဲ။ ဒါေပမယ္လုိ႕ အဲဒီဇာတ္ကားမွာ သြားဆရာ၀န္အျဖစ္သရုပ္ေဆာင္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ကို သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ခရီးထြက္ဖုိ႕ လာေခၚၾကပါေရာ။ အဲဒီလို လာေခၚေတာ့ သြားဆရာ၀န္ရဲ႕ အတူေနခ်စ္သူကို သြားဆရာ၀န္က ႏႈတ္ဆက္အနမ္းေလး နမ္းတယ္။
ဒါကို အတူေနခ်စ္သူအမ်ိဳးသမီးက အနမ္းမခံဘဲ မ်က္ႏွာကို ဖယ္လိုက္တယ္။ ဒါကို သူမေက်နပ္တာပဲ။ ပါးစပ္ကလည္း ေျပာေသးတယ္။ “အဲဒါ မိန္းမေတြ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ။ ေစာက္ေရး မပါတာ။” တဲ့။ ေျပာျပီး တီဗီြကို ရီမုတ္နဲ႕ ေကာက္ေပါက္ျပီး တီဗီြလည္း အက္သြားအျပီး သူလည္းထထြက္သြားေတာ့တယ္။ သူဘာျဖစ္လို႕ ထထြက္သြားသလဲဆိုတာကို က်မနားလည္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ သြားဆရာ၀န္ရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္အနမ္းဇာတ္၀င္ခန္းကို ျပတာလဲ ဆုိတာကိုလဲ က်မနားလည္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ သြားဆရာ၀န္ရဲ႕ အတူေနခ်စ္သူက အနမ္းကို လက္မခံလိုက္တာလဲ ဆုိတာကုိလည္း က်မနားလည္တယ္။ သူဘာျဖစ္လို႕ နားမလည္သလဲဆုိတာကိုလဲ က်မနားလည္တယ္။ သူ ဘာျဖစ္သြားတာလဲဆုိတာ ကိုလဲ က်မနားလည္တယ္။ က်မနားလည္လိုက္တယ္ဆိုတာကိုလည္း က်မနားလည္တယ္။ က်မဘာကို နားလည္လိုက္လဲ ဆိုတာကိုေတာ့ သူနားမလည္လိုက္ဘူး။ က်မက် ဘာျဖစ္လို႕ ဒီဇာတ္၀င္ခန္းကို နားလည္လိုက္လဲဆုိတာကိုလည္း သူနားမလည္ဘူး။
ျပသနာေတာ့ မရွိလွပါဘူး။ ဒါက က်မတုိ႕ေန႕စဥ္ဘ၀မွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ ကိစၥေတြထဲက တစ္ခုပဲ။ က်မတို႕ အိမ္ေထာင္သက္တမ္းမွာ ၾကီးၾကီးမားမား ျပသနာဘာမွမရွိခဲ့လွေပမယ္လို႕ ဒီလို ေသးေသးမႊားမႊားျပသနာေလးေတြကေတာ့ ခဏျပီးခဏပဲ။ ခုျဖစ္တဲ့ ျပသနာက သူနဲ႕လည္း မဆိုင္ဘူး။ က်မနဲ႕လည္း မဆုိင္ဘူး။ Hangover နဲ႕ပဲဆိုင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သူနဲ႕ေရာ က်မနဲ႕ေရာ Hangover နဲ႕ပါ ဆိုင္တယ္လို႕လည္း ေျပာလုိ႕ရတယ္။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုျပသနာတစ္ခုခုျဖစ္ျပီးတိုင္း က်မ သူနဲ႕စကားမေျပာခ်င္ဘူး။ က်မ စကားမေျပာခ်င္ဘူးဆိုတာကိုေတာ့ သူသိတယ္။ သူ႕ၾကည့္ရတာ က်မနဲ႕လည္း လတ္တေလာစကားေျပာခ်င္ပံု မေပၚပါဘူး။ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲက ေရကိုသြားယူေတာ့ က်မသူေဘဇင္နားမွာ ရပ္ေနတာကို ေတြ႕သားပဲ။ ဒါေပမယ္လို႕ က်မ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေနတာနဲ႕ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တယ္။
အိပ္ယာထဲမွာ လွဲေနရတာ သိပ္သက္ေသာင့္သက္သာရွိတာပဲ။ သူ၀င္မလာရင္ ပိုေတာင္သက္ေသာင့္သက္သာရွိဦးမယ္လို႕ က်မထင္တယ္။ က်မတို႕ အိမ္ေထာင္သက္ ေလးႏွစ္ရွိျပီ။ ဒါေပမယ္လို႕ က်မစိတ္ထဲမွာ သူ႕ကိုအတြင္းက်က် မရင္းႏွီးေသးဘူးလို႕ ခံစားရတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ သူ႕ေရွ႕မွာ အတြင္းခံမလဲရဲတာမ်ိဳး၊ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါး ေလာ့ခ္မခ်ဘဲ ေရမခ်ိဳးရဲတာမ်ိဳးတို႕ေပါ့။ တျခားအိမ္ေထာင္သည္ေတြေတာ့ က်မ မသိဘူး။ က်မကေတာ့ သူ႕ကို အဲဒီလိုလုပ္ရမွာ မ၀ံ့ရဲဘူး။ တစ္နည္းေျပာရရင္ က်မကိုယ္ က်မ ယံုၾကည္ခ်က္အားနည္းတာက အဓိကပဲ။ က်မ ဘယ္တုန္းကမွ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ယံုၾကည္ခ်က္မရွိခဲ့ဘူး။ က်မဘယ့္ကေလာက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္ခ်က္မရွိဘူးလဲဆုိတာကိုေတာ့ သူမသိဘူး။ က်မကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္ခ်က္မရွိေတာ့တာ သူနဲ႕အိမ္ေထာင္က်ျပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းကပဲ။ က်မနဲ႕ သူအရင္ကထက္ ပိုေ၀းသြားတယ္ (လို႕ က်မခံစားမိတယ္။)။ ဒီအေတာ အတြင္း သူအိမ္မွာ မရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြ က်မတစ္ေယာက္တည္း (ပထမေတာ့ မေနတတ္ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့) ေပ်ာ္တတ္သြားတယ္။ အရင္ကလို သူအျပင္ထြက္ရင္ “ဘယ္သြားမလို႕လဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာမွာလဲ။” လို႕ က်မ မေမး(မိ) ေတာ့ဘူး။ တစ္နည္း .. က်မ မေမးခ်င္ေတာ့ဘူး။ က်မ စီးကရက္ေတြ၊ တစ္ခါတစ္ေလ အရက္ျပင္းျပင္းေတြနဲ႕ အခ်ိန္ျဖဳန္းတတ္လာတယ္။ စာအုပ္ကေတာ့ အရင္ကတည္းက ဖတ္ေလ့မရွိလို႕ ထားပါေတာ့။ အိမ္မွာေတာ့ စာအုပ္ေတြရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ္လုိ႕ အလွၾကည့္ထားရံုသက္သက္ပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း မေလ့လာတာၾကာတဲ့ ဘာသာေရးကို ျပန္ျပီးေလ့လာခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာမိတယ္။ ဒါေပမယ္လို ႕က်မက အိမ္ျပင္မထြက္(ရ)တာ ၾကာျပီဆုိေတာ့ အျပင္ကိုထြက္ရမွာကို မထြက္ခ်င္သလိုလို ၊ အရမ္းထြက္ခ်င္ေနသလိုလို၊ ထြက္ရမွာ ေၾကာက္သလိုလို ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ က်မ မထြက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဘုရားသခင္ကို အိမ္မွာေခၚထားခ်င္တယ္။ ဒါမွ အခ်ိန္မေရြးက်မနဲ႕ စကားေျပာေဖာ္တစ္ေယာက္ရမွာေပါ့။
“ျပသနာေတြ ရွိခဲ့ေပမယ္လို႕ က်မကို ရွင္ခ်စ္ေနတုန္းလို႕ က်မထင္တာပါပဲ။” လို႕ က်မေျပာလုိက္တာကို သူၾကားသြားတယ္။ က်မက တစ္ခါတစ္ေလ ဒီလိုပဲ။ တစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာတတ္တယ္။ ဒါကုိ သူမသိေအာင္ က်မဖံုးထားနိုင္ခဲ့တယ္။ ခုနကစကားကို က်မ မေျပာမိလိုက္ခင္ အထိေပါ့။ ဒါကို သူၾကားသြားတယ္။ က်မကို သူၾကည့္ေနတာေတြ႕ေတာ့ က်မရွက္သြားတယ္။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး က်မ  ျပန္လွဲအိပ္လိုက္တယ္။ သူကလည္း ဘာမွမေျပာဘဲ က်မေဘးမွာ သာသာယာယာ (နည္းနည္းေတာ့ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း) လွဲခ်လိုက္တယ္။ အိပ္ယာဟာ စြပ္ခနဲ နည္းနည္းျမဳပ္၀င္သြားတယ္။ ရုတ္တရက္ေတာ့ က်မေပ်ာ္သြားတယ္။ က်မတို႕ ေန႕စဥ္ဘ၀ေတြဟာ လိင္မႈကိစၥေတြနဲ႕ ေရာေထြးေနတယ္မဟုတ္လား။ က်မက ရာဂသိပ္ၾကီးတဲ့အမ်ိဳးသမီး မဟုတ္ေပမယ္လို႕ က်မခင္ပြန္းျဖစ္တဲ့ သူ႕ဆီကေတာ့ လိင္မႈတစ္ခုခုကို ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္တယ္ ဆုိတဲ့စကားရဲ႕ ဆုိလုိရင္းကို ရွင္တို႕သိတယ္ မဟုတ္လား။ ဘာလို႕ ေမွ်ာ္လင့္လဲဆုိေတာ့ မရလို႕ေမွ်ာ္လင့္တာေပါ့။ က်မနဲ႕ ပတ္သက္ဖို႕ကိုေတာ့ သူကအျမဲ (လိုလို) ပင္ပန္းေနေလ့ ရွိတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ပတ္သက္ျပီးေတာင္မွပဲ ပင္ပန္းလို႕ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင့္ သူက်မကို ၾကင္ၾကင္နာနာစကားတစ္ခြန္းထက္ ပိုမေျပာနိုင္ရွာဘူး။ တခ်ိဳးတည္း အိပ္ေမာက်သြားေလ့ရွိတယ္။
က်မ ထံုးစံအတိုင္း သူ႕ဆီကတစ္ခုခုကို ေမွ်ာ္လင့္လိုက္တယ္။သူက သူ႕ထံုးစံအတိုင္း သူစာအုပ္ဖတ္ေနတယ္။ က်မ ထံုးစံအတိုင္း သူစာအုပ္ဖတ္ေနတာကို သူမျမင္ေအာင္တစ္ဖက္ေစာင္းအိပ္ေနရင္းနဲ႕ ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ သူ႕ထံုးစံအတိုင္း စာအုပ္ဖတ္ ျပီးေတာ့ အန္းဒရြိဳက္ဂိမ္းေဆာ့ေနတယ္။ က်မထံုးစံအတိုင္း အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ထပ္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ သူ႕ထံုးစံ အတိုင္း သူအေက်ာဆန္႕လိုက္တယ္။ က်မ ထံုးစံအတိုင္း က်မေပ်ာ္သြားေပမယ္လို႕ သူမသိေအာင္ က်မတစ္ဖက္လွည့္ရင္းနဲ႕ပဲ အိပ္ခ်င္ ေယာင္ထပ္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။ ဆိုလိုတဲ့သေဘာကေတာ့ က်မရင္မခုန္ပါဘူးေပါ့။ သိေတာင္ မသိပါဘူးေပါ့ေလ။ က်မအေတြးနဲ႕ က်မ ျပံဳးပစ္လိုက္တယ္။ မ်က္ေစ့မိွတ္ထားရင္းနဲ႕ေပါ့။ သူ႕ထံုးစံအတိုင္း သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္ခ်က္လြန္႕လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ခ်ျပီး အိပ္သြားေတာ့တယ္။ က်မထံုးစံအတိုင္း မလႈပ္ရွက္ေတာ့တဲ့သူ႕ကို ေခါင္းေစာင္းျပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ က်မ ထံုးစံအတိုင္း အိပ္ယာေပၚမွာ သူ႕ကိုၾကည့္ရင္း ခဏထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်မထံုးစံအတိုင္း က်မလည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပါပဲ။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ သူ႕ဆီဖုန္းတစ္ခု၀င္လာျပီး သူပ်ာယီးပ်ာယာအိပ္ယာထသြားတာကို က်မေတြ႕လိုက္တယ္။ သူ႕မွာ တျခားေယာက္်ား ေတြနဲ႕ မတူတဲ့ (က်မအတြက္ ေကာင္းတယ္ေခၚမလား) အခ်က္တစ္ခုရွိတယ္။ ဘာလဲဆုိေတာ့ ေယာက်္ားအိပ္ျပီးမွ အိပ္ရမယ္၊ ေယာက်္ားမထခင္ ထရမယ္ဆုိတဲ့အခ်က္ေတြ သူ႕မွာမရွိဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ရွိရင္ေတာင္ သူက်မကို မေျပာဘူး။ ဒါ သူေက်နပ္လို႕လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ မျဖစ္ခ်င္လည္း မျဖစ္ဘူး။ သူ႕ရင္ထဲက အေတြးအထိေတာ့ က်မလိုက္မသိခ်င္ဘူး။ က်မအိပ္ခ်င္ေယာင္ ဆက္ေဆာင္ ေနလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း တကယ္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပါပဲ။ ခဏေနေတာ့ သူ အိပ္ခန္းကိုတံခါးလာေခါက္တယ္။ ႏွစ္ခ်က္ေခါက္ တယ္။ က်မ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။ “ကၽြတ္ .. ” ဆုိတဲ့ စုတ္သပ္သံတစ္ခ်က္ ၾကားတယ္။ ျပီးေတာ့ က်မနံမည္ကို ေခၚျပီး သူတံခါးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ထပ္ေခါက္တယ္။ သူစိတ္ဆိုးေနျပီ။ ခဏေနလို႕မွ က်မထပ္မထူးရင္ သူက်မကို တစ္ေနကုန္ စိတ္ခုျပီး အလုပ္သြားေတာ့မယ္။ ေန႕လယ္ေလာက္က်ရင္ က်မသူ႕ဆီဖုန္းဆက္မယ္။ သူသာမန္ေျပာေလ့ေျပာထရွိတဲ့ အသံမ်ိဳးနဲ႕ က်မကို စကားေျပာမယ္။ ျပီးေတာ့ အိုေကအိုေကဆုိျပီး သူဖုန္းခ်သြားလိမ့္မယ္။ က်မက်ေတာ့ သူခ်သြားတဲ့ဖုန္းကိုၾကည့္ျပီး “ခ်စ္တယ္ေနာ္” လို႕ သူမသိေအာင္ ေျပာမိလိမ့္မယ္။ ျပီးေတာ့ဖုန္းခ်ျပီး က်မလုပ္စရာရွိတာတစ္ခုကို လုပ္ေနလိမ့္မယ္။
ဒါက်မရဲ႕ ေန႕စဥ္ဘ၀ျဖစ္တယ္။ က်မ အိပ္ယာကေန ခုမွနိုးဟန္နဲ႕ ထလိုက္တယ္။ ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္လိုက္တယ္။ အညီညာဆံုး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ယူလိုက္တယ္။ အက်ီေတြကို ဆြဲဆန္႕လိုက္ျပီး ျပန္ထူးရင္း ေခၚရာကိုသြားလိုက္တယ္။ သူကေျပာတယ္။ အက်ီအပို တစ္စံု မီးပူတိုက္ေပးပါတဲ့။ ဒီည သူျပန္လာမွာမဟုတ္ဘူးလို႕လည္း ေျပာတယ္။ က်မ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။ သူကယံုၾကည္ရတဲ့ ေယာက်္ားပဲ။ က်မ ယံုၾကည္ထားတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။
မ်က္ႏွာက်က္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပန္ကာက တဂ်ီးဂ်ီးလည္ေနတယ္။ ပန္ကာဆီထည့္ရမယ္။ ဒါေပမယ္လုိ႕ အျမင့္ၾကီးမို႕ က်မ မတက္နိုင္ဘူး။ ဒီၾကားထဲ က်မက ၀လာလိုက္ေသးတယ္။ က်မ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပိုျပီးယံုၾကည္မႈနည္းသြားေစတာ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ပါတယ္။ တစ္အိမ္လံုးထဲမွာ တစ္အိမ္လံုးရယ္နဲ႕ က်မတစ္ေယာက္တည္း။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္ေသာက္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဂိမ္းေဆာ့ ေနလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ခဏအိပ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႕စာအုပ္စင္ေပၚက စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႕ယူၾကည့္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ .. ျပီးေတာ့ က်မတစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာလိုက္ေသးတယ္ထင္တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ က်မက တစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာ ျဖစ္ရင္ အိမ္သာထဲမွာပဲ ေျပာျဖစ္တာမ်ားတယ္။ ရယ္ေတာ့ရယ္ရတယ္။ အိမ္သာထဲမွာ ထိုင္ေနရင္း နံနံေစာ္ေစာ္နဲ႕ က်မ စကားေျပာေနတတ္တယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ေလသံေလးနဲ႕ေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း က်မဖာသာ ဇာတ္လမ္းေတြထြင္ရင္း စကားေျပာတာပါ။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း သူ႕အလိုလို ပါးစပ္က ထြက္ခ်င္ရာ ေထြရာေလးပါးေတြ ေလွ်ာက္ထြက္ေနတာပါပဲ။
ဒီေန႕ အိမ္သာတက္ေတာ့ က်မဇာတ္လမ္းတစ္ခုကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ထြင္ျပီး စကားေျပာေနလိုက္တယ္။ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ က်မ စကားေျပာခန္းေပါ့ေလ။ ဇာတ္လမ္းအစလည္း က်မမသိဘူး။ အဆံုးလည္း က်မမသိဘူး။ ဘာေျပာျဖစ္ခဲ့လဲဆိုတာလည္း က်မမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အိမ္သာထဲကအထြက္ ေဘဇင္မွာ လက္ေဆးရင္း လက္ေဆးေရနဲ႕ က်မရဲ႕စကားေျပာဇာတ္လမ္းေလးလည္း ပါသြားတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ က်မကိုယ္ က်မေတြးတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ စိတ္က်ေအာင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လုပ္ေနတာပါပဲ။ က်မ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္တုန္းက (ထင္တယ္) ။ စိတ္က်န္းမာေရး ေဆးရံုတစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးတယ္။ တရားမ၀င္ေဆး၀ါးလို႕ က်မတို႕ နိုင္ငံမွာသတ္မွတ္ထားတဲ့ ေဆး၀ါးတစ္ခ်ိဳ႕ကို က်မမွီ၀ဲဖူးတယ္။ အဲဒီိတုန္းကဆို က်မဇာတ္လမ္းေတြ သိပ္ထြက္တာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက က်မအသိဥာဏ္က ကေလးအဆင့္ေလာက္ပဲရွိေသးေတာ့ ကေလးဇာတ္လမ္းေလးေတြေပါ့ေလ။ က်မ ေတာင္ကုန္းၾကီးေပၚ ေရာက္သြားတယ္ေပါ့။ အဲဒီမွာ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္နဲ႕ေတြ႕တယ္။ အဲဒီေၾကာင္ေလးက အစိမ္းေရာင္ေလး။ က်မကိုၾကည့္ျပီး တခိခိ ရယ္တယ္။ က်မက စိတ္ဆုိးျပီး လိုက္ရိုက္တယ္။ သူက ထြက္ေျပးတယ္။ က်မမိသြားေတာ့ သူကရွင္းျပရွာတယ္။ သူရယ္တာ က်မကို ၾကည့္ရယ္တာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ေလဒီဂါဂါကုိ ေတြ႕လို႕ ေခ်ာင္းဆုိးတာပါတဲ့။ က်မ ခြင့္လႊတ္လိုက္တယ္။ ခြင့္လႊတ္တယ္လို႕ သူ႕ကို မေျပာလိုက္ခင္မွာ က်မက သူ႕ကိုလူၾကီးပီပီ ဆံုးမစကားေတြေတာင္ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ သူက ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့နဲ႕ ေျပာျပီး ေခါင္းငံု႕လို႕ ထြက္သြားတယ္။ က်မ ေခါင္းၾကီးညိတ္ျပီး က်န္ခဲ့သတဲ့။
ဒီေန႕ သူမရွိေတာ့ က်မဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ေတြးမိတယ္။ သူနဲ႕ စေတြ႕ကတည္းက ခုထိ က်မျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြပါတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုေပါ့။ အျပင္မွာ တကယ္ျဖစ္ေနတာလည္းမဟုတ္၊ က်မနားမွာ သူလည္းမရွိ၊ ရွိရင္ေတာင္မွ က်မေတြးေနတာကို သူသိမွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္နဲ႕ သူ႕ကိုအားနာစရာမလုိဘဲ ေတြးခ်င္ရာေတြးေနလို႕ရတယ္။ ပထမဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို ေတြး လိုက္ျပီးေတာ့ က်မသူငယ္ခ်င္း(လို႕ထင္ရတဲ့) က်မဖုန္းထဲမွာ ရွိနိုင္မယ့္ လူေတြကို လိုက္ရွာၾကည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဖုန္းဆက္ၾကည့္တယ္။ တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ သူအလုပ္ထဲမွာတဲ့။ ဟုတ္မွာပဲ။ က်မ ဖုန္းခ်ေပးလုိက္ရတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ၾကည့္လိုက္ တယ္။ သူ႕အတူေနခ်စ္သူနဲ႕ တျခားျမိဳ႕တစ္ခုမွာတဲ့။ ဟုတ္မွာပဲ။ သူ႕အသံက ေပ်ာ္ေနပံုပဲ။ သူ႕အေပ်ာ္ကို က်မ ေ၀မွ်မခံစားနိုင္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ က်မစိတ္ထဲမွာ သူမ်ားေပ်ာ္ေနတာကို မခံစားနိုင္တာကတစ္ေၾကာင္း၊ က်မစိတ္ထဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိလို႕ စိတ္ညစ္ေနတာကို သူသိသြားရင္ သူပါစိတ္ညစ္သြားမွာ စိုးတာကတစ္ေၾကာင္းတို႕ေၾကာင့္ က်မဖုန္းခ်ေပးလိုက္ရတယ္။ သူကေတာ့ ေမးရွာပါတယ္။ ကိစၥတစ္ခုခုရွိေနလားတဲ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ထပ္ဆက္မိေသးတယ္ထင္တယ္။ က်မမမွတ္မိေတာ့ဘူး။
တိတ္ဆိတ္တာကို က်မၾကိဳက္ေပမယ္လို႕ တစ္ခုခုလိုအပ္ေနသလို ခံစားရတာကိုေတာ့ က်မ မၾကိဳက္ဘူး။ က်မအသက္ ၂၅ ႏွစ္ရွိျပီ။ က်မစိတ္ထဲမွာ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ျပီလို႕ ခံစားရတယ္။ က်မလိုအပ္တဲ့ အခါေလာက္ကလြဲလို႕ မွန္မၾကည့္ဘူး။ မွန္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ဒါမွ မဟုတ္ မွန္ၾကည့္ဖို႕ စိတ္မပါေတာ့ဘူး။ လက္ရွိ က်မ အလုပ္မရွိဘူး။ အလုပ္မရွိတာဟာ ၀ဋ္ေၾကြးၾကီးတစ္ခုလို က်မကို ခံစားရေစတယ္။ က်မ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ရွိျပီ ျခံထဲကို မဆင္းဘူး။ အျပင္က လူေတြဘယ္လိုသြားလာလႈပ္ရွားေနၾကလဲ က်မ မသိေတာ့ဘူး။ က်မ ေန႕စဥ္ တီဗီြ ၾကည့္တယ္။ တခိ်ဳ႕ဇာတ္ကားေတြ က်မၾကိဳက္တယ္။ တခ်ိဳ႕ဇာတ္ကားေတြ က်မမၾကိဳက္ဘူး။ တခ်ိဳ႕ဇာတ္ကားေတြက မရယ္ရေပမယ္လို႕ ရယ္ရေအာင္ ၾကိဳးစားဖန္တီးထားတာေတြ႕ရေတာ့ က်မရယ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အနည္းဆံုး သူတို႕ၾကိဳးစားမႈကို က်မ အသိအမွတ္ျပဳတယ္ဆုိတာကို က်မသိသြားတာေပါ့။ က်မ တျခားလုပ္စရာမရွိလုိ႕ ပ်င္းလာေတာ့ အျပင္ကိုထြက္ဖုိ႕ ၾကိဳးစားလိုက္တယ္။ က်မတို႕ နုိင္ငံရဲ႕ ရာသီဥတုက အရင္ကထက္ အမ်ားၾကီးပိုပူလာသလုိပဲ။ က်မ ခ်က္ခ်င္းေခါင္းေတြကိုက္လာတယ္။ နားေတြအူလာတယ္ ။ က်မတို႕ ႏွစ္ေယာက္အိပ္တဲ့အခန္းထဲကို က်မ၀င္လာလိုက္တယ္။ ပန္ကာကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ပန္ကာနဲ႕ အနီးဆံုးေနရာမွာ က်မ ေခါင္းကို ထားလုိက္တယ္။ ေခါင္းက အေအးဓါတ္ကို ခံစားရတယ္။ က်မနည္းနည္းေတာ့ ေအးသြားသလိုပဲ။ က်မျပံဳးၾကည့္တယ္။ စိတ္လုိ လက္ရတစ္ခ်က္ျပံဳးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကည့္တယ္။ တစ္စံုတစ္ခုက က်မကို မျပံဳးနဲ႕လုိ႕ အမိန္႕ေပးတယ္။ တစ္ျခားတစ္ဖက္ကက်ေတာ့ က်မမျပံဳးရင္ ျမင္ရတာ စိတ္ဆင္းရဲတယ္လို႕ ေျပာဖူးတဲ့ က်မခင္ပြန္းကို ျမင္ရတယ္။ က်မ အစြန္းႏွစ္ဖက္ကလြတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားလိုက္ တယ္။ ျပီးေတာ့ ျပံဳးလိုက္တယ္။ က်မ အျပံဳးကေၾကာက္စရာၾကီး။ ေတာ္ေတာ္ရုပ္ဆိုးတဲ့ အျပံဳးဆိုတာကို မွန္မၾကည့္ဘဲ က်မသိလုိက္ တယ္။ က်မမွာ ဖက္လံုးတစ္လံုးရွိတယ္။ အဲဒီဖက္လံုးထက္နည္းနည္းၾကီးရင္ က်မခင္ပြန္းခႏၶာကိုယ္ဆိုက္ပဲ။ က်မ ဖက္လံုးကို ဖက္လိုက္ တယ္။ အခန္းေထာင့္မွာ ေကြးေကြးေလးအိပ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဖက္လံုးခံျပီး မ်က္ရည္က်လိုက္တယ္။ က်မက မ်က္ရည္က်ရတာ သိပ္လြယ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးပဲ။ က်မဘ၀မွာ ၾကိဳက္ရာကို ေတြးလိုက္။ အဲဒီမွာ မ်က္ရည္က်စရာအေၾကာင္းက အနည္းဆံုးတစ္ခုေတာ့ ရွိတတ္တယ္။ မ်က္ရည္အျမဲက်ခ်င္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ က်မဘ၀က ရွယ္ပဲ။
အၾကာၾကီးေတာ့လည္း အိပ္ယာထဲမေကြးေနနိုင္ပါဘူး။ က်မ ထလိုက္တယ္။ ဖုန္းကိုၾကည့္လိုက္တယ္။ သူဖုန္းမေခၚဘူး။ က်မ ဖုန္းေခၚ ခ်င္ေပမယ္လို႕ သူဖုန္းစေခၚတာကို ေစာင့္ေနခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ က်မမေစာင့္ေနနိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်မ သူ႕ဆီမတ္ေဆ့ တစ္ေစာင္ပို႕လိုက္တယ္။ သူမအားဘူးထင္တယ္။ က်မကို စာမျပန္ခဲ့ဘူး။ က်မဖုန္းကို ေကာက္ေပါက္လိုက္တယ္။ ဘယ္ႏွၾကိမ္ေျမာက္ ေကာက္ေပါက္မိတာလဲေတာ့ မသိေတာ့ဘူး။ အၾကိမ္အေရအတြက္က မ်ားေနတာကတစ္ေၾကာင္း၊ တကယ္လည္း မွတ္မထားခ်င္တာကတစ္ေၾကာင္း၊ မွတ္ထားဖို႕ မလိုဘူးလို႕ေတြးမိတာကတစ္ေၾကာင္းတုိ႕ေၾကာင့္ပါ။ တျခားေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။  က်မ အိပ္ယာကထျပီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္လိုက္တယ္။ သူမနက္က ေျပာတာကို သတိရတယ္။(အက္စ္ပရက္ဆုိ)။ က်မက်ေတာ့ ေကာ္ဖီမႈန္႕အၾကမ္းေတြကို ပိုၾကိဳက္တယ္။
(ဘယ္သူမွ မရွိၾကဘူးလား။) လို႕ တံခါးအျပင္ဘက္က အသံတစ္ခုၾကားလိုက္တယ္။ ဘယ္သူမွ မရွိဘူးလို႕ ထင္သြားေအာင္ က်မ တိတ္တိတ္ေလး ေနေနလိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေခၚသံၾကားတယ္။ ေသခ်ာနားေထာင္လုိက္ေတာ့ က်မအေမပဲ။ ဘယ္သူမွ မရွိဘူးလို႕ ထင္သြားေအာင္ က်မ ဟန္ေဆာင္ေနလိုက္ဖို႕ ပိုေသခ်ာသြားတယ္။ က်မအိမ္ထဲကို က်မကို ဒီထက္ပိုတိတ္ဆိတ္ေအာင္လုပ္မယ့္လူေတြ မ၀င္ရ ဘူး။ အျပင္က ေခၚသံရပ္သြားတာနဲ႕ က်မ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်ေနတဲ့ ဖုန္းကို သြားေကာက္လိုက္တယ္။ ဘယ္တုန္းကတည္းက ေနာက္ဆံုး လႊင့္ပစ္ထားမိသလဲမသိဘူး။ ဖုန္းကပိတ္ေနတယ္။ က်မ ျပန္ဖြင့္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ က်မ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕ ဖုန္း ေျပာနိုင္ဖို႕ လူတစ္ေယာက္ကို ရွာလိုက္တယ္။ ဘယ္သူမွ မေတြ႕ဘူး။ ဒါနဲ႕ က်မ ဂိမ္းကစားေနလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ပ်င္းလာတယ္။ က်မ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကလိထိုးၾကည့္တယ္။ မရယ္ရဘူး။ ဒါေပမယ္လို႕ က်မရယ္နုိင္ေအာင္ က်မရဲ႕ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈအတြက္ ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႕ က်မရယ္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ျမက္ခင္းျပင္တစ္ခုေပၚ ေရာက္ေနတယ္လို႕ က်မေတြးလိုက္တယ္။ ျမက္ခင္းၾကီးဟာ အက်ယ္ၾကီး၊ စိမ္းေနတာပဲ။ က်မ ပက္လက္လွန္ လွဲခ်လိုက္တယ္။ အိစက္ေနမယ္လို႕ထင္ခဲ့ေပမယ္လို႕ တကယ္တမ္းက ေရနည္းနည္းစိုေနတာေၾကာင့္ စိုစိစိျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ က်မ ဂရုမစိုက္ဘဲလွဲပစ္လိုက္တယ္။ က်မ မ်က္လံုးပိတ္လိုက္တယ္။ မ်က္လံုးထဲမွာ အလုပ္ကို ပ်ာယီးပ်ာယာထြက္သြားတဲ့သူ႕ကို ျမင္ သြားတယ္။ အေ၀းၾကီး ေရာက္သြားတဲ့အခါ သူက က်မၾကည့္ေနတဲ့ဘက္ကိုလွည့္ျပီး (Freedom!!!) လို႕ လက္ႏွစ္ဖက္ေျမွာက္ျပီး ေအာ္ျပတယ္။ က်မ စိတ္ထဲမေကာင္းလိုက္ေပမယ္လို႕ က်မသူ႕ကို ရယ္ျပလိုက္တယ္တဲ့။ စိတ္ကူးကို က်မ ဆက္မယဥ္ေတာ့ဘူး။ မ်က္လံုးကုိ ျပန္ဖြင့္လိုက္တယ္။ က်မမ်က္လံုးဖြင့္လိုက္ရာနဲ႕ တည့္တည့္ၾကီးမွာ က်မကို ငံု႕ၾကည့္ေနတာက က်မစိတ္က်န္းမာေရး ေဆးရံု မေရာက္ခင္ က်မတို႕အိမ္တြင္းေရး ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေနစဥ္အခ်ိန္တုန္းက က်မကို မတရားၾကံဖုိ႕ ၾကံစည္ခဲ့ဖူးတဲ့ က်မရဲ႕ဘၾကီး။ က်မ ရုတ္တရက္ ရြံရွာတဲ့စိတ္နဲ႕ လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ဓါးနဲ႕ သူ႕ကိုတဇြပ္ဇြပ္ထိုးပစ္လိုက္တယ္တဲ့။ သူ႕ေသြးေတြဟာ က်မခႏၶာကိုယ္ေပၚကို က်လာေတာ့မယ္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မလမ္းထေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မအေမကို အဲဒီဘၾကီးနား မွာေတြ႕လိုက္တယ္။ အေမက ေမးတယ္တဲ့။( အကိုၾကီး ဘယ္နားနာသြားလဲ။) သမီးျဖစ္သူကို မတရားၾကံဖုိ႕ ၾကံစည္ခဲ့ဖူးတယ္လို႕ သိေနလ်က္နဲ႕ ဒီလူကုိ အေမဒီလိုဘာေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဆက္ဆံေနရတုန္းလဲလို႕ က်မေတြးတယ္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ အေမ့ကို က်မဓါးနဲ႕ ေျပးထိုးပစ္လိုက္တယ္တဲ့။ ျပီးေတာ့ က်မေအာ္ရယ္လိုက္တယ္တဲ့။ ျပီးေတာ့ က်မရြံလြန္းလို႕ ေတြ႕ကရာ ေရကန္ေလးတစ္ခုမွာ ေရဆင္းကူးလိုက္တယ္တဲ့။ အဲဒီဇာတ္လမ္းမွာ က်မက အရင္ဘ၀က ေရတပ္ကြန္မန္ဒိုတစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ ေရကူးသိပ္ကၽြမ္းတာပဲတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ က်မအခုေရာက္ေနတာ အရင္ဘ၀မဟုတ္ဘူး၊ အခုလက္ရိွဘ၀လို႕ ေတြးမိတာေၾကာင့္ က်မ ေရနစ္သြားတယ္တဲ့။ ေရေအာက္မွာ သိပ္မြန္းတာပဲ။ က်မ ခင္ပြန္းရဲ႕နံမည္ကို တေနလိုက္တယ္။ ေရေပၚကို ခဏျပန္ေပၚလာတယ္။ က်မကို က်မမဟုတ္တဲ့ တျခားမိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ တြဲျပီး ငံု႕ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႕ကိုက်မ ျမင္လိုက္တယ္။ ေရေတြ … ေရေတြ … တအားမြန္းေနျပီ။ က်မ သူ႕ကို လက္ကမ္းလိုက္တယ္တဲ့။ သူက လက္ျပန္ကမ္းေပမယ္လို႕ သူ႕ေဘးကမိန္းကေလးက မ်က္ႏွာမၾကည္လင္တာေၾကာင့္ လက္ျပန္ရုတ္သြားတယ္တဲ့။ က်မ စိတ္ကူးကို ရပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ က်မ ေသေတာ့မလို႕။
က်မ သူျပန္လာရင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ၾကိဳမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ က်မ တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္တယ္။ ေရခ်ိဳးတယ္။ အ၀တ္လဲျပီး ဆံပင္ကို ျဖီးတယ္။ သီခ်င္းနားေထာင္ေနလိုက္တယ္။ ဖုန္းထဲက သီခ်င္းေတြကေဟာင္းေနျပီ။ အားလံုးေပါင္းမွ ၂၂ ပုဒ္ပဲရွိတယ္။ အားလံုး အလြတ္ရေနျပီ။ ဒါေပမယ္လို႕ တျခားသီခ်င္း က်မမွာမရွိဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ သီခ်င္းနားေထာင္တာက က်မကို နည္းနည္းေတာ့ အပ်င္းေျပေစတယ္။ ညရွစ္နာရီခြဲသြားတယ္။ သူျပန္မလာေသးဘူး။ က်မ ဖုန္းဆက္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလား။ သူေတာင္ ဖုန္းဆက္ဖို႕ ေမ့ေနနိုင္ေသးတာလို႕ က်မေတြးတယ္။ မဆက္ဘဲေနလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ က်မမတ္ေဆ့တစ္ေစာင္ေလာက္ ပို႕ၾကည့္ခ်င္လာတယ္။ ပို႕လိုက္တယ္။ သူခ်က္ခ်င္းနီးနီးဖုန္းျပန္ဆက္တယ္။ သူျပန္မလာနိုင္လို႕ စိတ္မေကာင္းပါဘူးလို႕ က်မကို ေျပာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပါတီရွိလို႕ပါလို႕ပါ ထပ္ျဖည့္ေျပာတယ္။ ေအာ္ .. လို႕ က်မေျပာလိုက္တယ္။ စိတ္ဆုိးသြားတာ မဟုတ္လားလို႕ က်မကို သူေမးတယ္။ မဟုတ္ပါဘူးလို႕ က်မခပ္ဆတ္ဆတ္ (ဒါေပမယ္လို႕ အျမင္ၾကည္တဲ့ပံုနဲ႕) ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အင္းအင္း ဒါဆုိလဲ ျပီးတာပဲ လို႕ သူေျပာျပီး ဖုန္းခ်သြားတယ္။ က်မ ျပံဳးလိုက္တယ္။ မွန္သြားၾကည့္လိုက္တယ္။ မွန္ထဲက က်မကို က်မ ျပံဳးျပလိုက္တယ္။ မွန္ထဲက က်မက က်မကိုျပံဳးျပေနတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကနဲ႕ အတတ္နိုင္ဆံုးတူေအာင္ က်မျပံဳးျပလိုက္တယ္။ မင္း .. လွတုန္းပဲ .. မင္းတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ကိုယ္ တစ္သက္လံုးခ်စ္မွာ သိလားလို႕ မွန္ထဲမွာ က်မျပံဳးရင္း က်မကို စိတ္လိုလက္ရ ေျပာလိုက္တယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ က်မရဲ႕ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈကို က်မဂုဏ္ျပဳသင့္တယ္ မဟုတ္လား။
ေနရတာ အရမ္းပ်င္းေနရင္ သင္တန္းတစ္ခုခုတက္ပါလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ဖုန္းေျပာ၊ ေလွ်ာက္လည္ .. ဒါဆုိရင္ေကာ .. လို႕ အသိတစ္ေယာက္က က်မကို အရင္တေလာတုန္းက အၾကံေပးဖူးတယ္။ သူေျပာတာက ဟုတ္သလိုလိုပဲ။ ဒါေပမယ္လို႕ က်မအတြက္ အသံုးမ၀င္ဘူး။ သင္တန္းတစ္ခုခုတက္ဖုိ႕က က်မ အျပင္မထြက္တာၾကာျပီမုိ႕ အျပင္ထြက္ျပီး လူေတြနဲ႕ ဆက္ဆံရမွာကို ေၾကာက္ေနတယ္။ လူေတြဟာ က်မအိမ္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေန႕စဥ္ျဖတ္သန္းေနက် ဘ၀ေလာက္ေတာင္ မလွဘူးလို႕ က်မ ၾကိဳးစားယံုၾကည္ပစ္ထားတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က က်မအေမနဲ႕ အေဖ။ သူတို႕က က်မဟာ အိမ္ေထာင္က်ျပီးျပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘယ္အျပင္မွ ထြက္စရာမလိုေတာ့ဘူးလို႕ တင္းၾကပ္စြာတားျမစ္တယ္။ အိမ္ေထာင္သည္တစ္ေယာက္ အျပင္ထြက္လည္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ျပင္ဆင္၀တ္စားတာဟာ လူမႈပတ္၀န္းက်င္မွာ အျပစ္တစ္ခုျဖစ္နုိင္တယ္လုိ႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ေျပာျပထားတယ္။ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သိေပမယ္လို႕ က်မ သူတို႕ကို မျငင္းဆန္ခဲ့ဘူး။ အခ်ိန္အတန္ၾကာ မျငင္းဆန္လာတာေၾကာင့္ ခုခိ်န္မွာ မျငင္းဆန္နိုင္ေတာ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ဖုန္းေျပာဖို႕ဆုိတာကိုေတာ့ မျဖစ္နိုင္ဘူးဆုိတာ က်မသိတယ္။ က်မက အျမဲအားလ်ားေနေပမယ္လို႕ သူတို႕က အားဦးမွ။ အားရင္ေတာင္ သူတို႕အားလပ္ခ်ိန္ ဖုန္းေျပာခ်င္ဦးမွ။ ဖုန္းေျပာခ်င္ရင္ေတာင္ အျမဲတစ္ခုခုလိုေနတဲ့ က်မနဲ႕ စကားေျပာခ်င္ဦးမွ။ က်မတစ္ေယာက္တည္းပဲ ေကာင္းပါတယ္။
က်မ္းစာအုပ္တစ္အုပ္ ယူဖတ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ က်မေတြးတယ္။ က်မရဲ ႕ေန႕စဥ္ဘ၀ကျပီးသြားျပီလား။ ဒါပဲလား။ ဟိုေန႕က ၾကည့္တဲ့ ဇာတ္ကား Hang Over ။ အဲဒီဇာတ္ကားထဲက သြားဆရာ၀န္ရဲ႕ ခ်စ္သူဟာ က်မပဲလား။ ဟုတ္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ သူက အဲဒီဇာတ္ကားထဲက အမ်ိဳးသမီးကို ေဒါသထြက္တာေပါ့။ က်မ ငါးမိနစ္ၾကာေအာင္ ေအာ္ရယ္မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ တကယ္လည္း ေအာ္ရယ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ ငါးမိနစ္မျပည့္ပါဘူး။ ပါးေညာင္းလို႕ ခပ္တည္တည္ပဲ ျပန္ေနလိုက္တယ္။
ေသာက္ေနက် ေဆးကိုေသာက္တယ္။ ေခါင္းက တဒုတ္ဒုတ္ကိုက္တယ္။ ခဏေနရင္ သူျပန္လာေတာ့မွာပဲ။ က်မ သူ႕ကိုျပံဳးျပျပီး ၾကိဳရမယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေတြ႕ရတာ သိပ္ပင္ပန္းတယ္။ အလုပ္ကလည္း ပင္ပန္းတယ္။ ေနလည္းမေကာင္းဘူးလို႕ သူညည္းျပလိမ့္ မယ္။ ဒါဆုိ က်မက သူ႕ကိုဂရုစိုက္ရလိမ့္မယ္။ ခဏေနရင္ သူေရခ်ိဳးမယ္။ ျပီးရင္ ထမင္းစား။ ဂိမ္းကစားမယ္။ ျပီးရင္ အိမ္သာခဏ၀င္။ အိပ္ယာထဲ၀င္ စာအုပ္ဖတ္။ ျပီးရင္ အိပ္ေတာ့မယ္ေနာ္လို႕ ႏႈတ္ဆက္လိမ့္မယ္။ က်မက ျပံဳးျပီးေခါင္းညိတ္ျပလိုက္လိမ့္မယ္။ က်မျပံဳးျပ တယ္ဆိုတာကို သူ႕ကိုရြြဲ႕တာလို႕ သူသိခ်င္မွသိမယ္။ သိခ်င္လည္း သိမယ္။ သိရက္နဲ႕ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလည္း ျဖစ္နိုင္တာပဲ။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူ႕ကိုက်မၾကည့္မယ္။ မ်က္ရည္က်ရဦးမယ္။ ျပီးေတာ့ သက္ျပင္းတစ္ခုခ်မယ္။ သူနဲ႕အနီးဆံုး ကပ္ျပီး အိပ္မယ္။ မနက္မိုးလင္းရင္ သူအလုပ္သြားလိမ့္မယ္။ …….
ေန႕စဥ္ဘ၀မွာ အဲဒီအတြက္ပဲ က်မရွင္သန္ရေတာ့မွာလား။ က်မဆုိတာ ဘာလဲ။ က်မဟာ ရုပ္နာမ္မရွိတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာတစ္ခုပဲ။ ျဒပ္ မရွိဘူး။ နာမ္မရွိဘူး။ စိတ္၀ိဥာဥ္မရွိဘူး။ ခံစားခ်က္မရွိဘူး။ က်မမွာရွိတာ ေဆးပုလင္းအခ်ိဳ႕ပဲ။ က်မ တစ္ခုဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ က်မမွာ အိမ္ေထာင္မက်ခင္က အတူေနခဲ့ဖူးတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူမက က်မကို အခုအခ်ိန္ထိ အရမ္းခ်စ္တုန္းပဲ။ က်မ ဗိုလ္က်လို႕ရတာ သူတစ္ေယာက္ပဲရွိတာေၾကာင့္ က်မလည္း သူ႕ကိုသိပ္ခ်စ္တယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ သူနဲ႕က်မက အေနေ၀းတယ္။ သူက်မ ကို ဖုန္းတစ္ခါဆက္ဖူးတယ္။ သူခဏျပန္လာတယ္တဲ့ သူ႕ကိုလာေတြ႕ပါတဲ့။ က်မ သြားမေတြ႕(ျဖစ္)ခဲ့ဘူး။ ခု က်မသူ႕ဖုန္းနံပတ္ကို ရွာတယ္။ ဟုတ္တယ္။ က်မ သူနဲ႕ေတြ႕ရမယ္။ သူနဲ႕ ရက္ပိုင္းေလာက္ အျပင္မွာသြားေနရမယ္။ က်မခင္ပြန္းကို က်မမွာလည္း အစစ အရာရာ ေ၀မွ်နိုင္တဲ့ခ်စ္ရသူေတြရွိတယ္ဆုိတာကို ၾကြားရမယ္။ က်မ သူနဲ႕ အျပင္မွာ ရက္ပိုင္းေလာက္တူူတူေနရင္း စားခ်င္တာစားမယ္။ ပန္းျခံေတြ ေလွ်ာက္လည္မယ္။ စာအုပ္ဖတ္၀ါသနာပါတဲ့ သူ႕ကို စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္ေတြ လိုက္ပို႕မယ္။ အခန္းေလးတစ္ခုထဲမွာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႕ ေျခပစ္လက္ပစ္ အတူတူထိုင္ရင္း စာအုပ္တူတူဖတ္ၾကမယ္။ အျပင္က ရြာေနတဲ့မိုးသံေလးေတြကို နားေထာင္မယ္။ ျပီးေတာ့ ရုပ္ရွင္တစ္ကားေလာက္ တူူတူၾကည့္ဦးမယ္။ ဟာသကားျဖစ္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္။ သူနဲ႕ က်မ အတူတူ ရယ္ၾက မယ္။အတူတူ ညဥ့္နက္မွ အိပ္ၾကမယ္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ေႏြးေနေအာင္ဖက္အိပ္မယ္။ မအိပ္ခင္ ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္။ ေရကို အတူတူခ်ိဳးမယ္။ ျပီးေတာ့ တဘက္တစ္ထည္တည္းကို အတူတူသုတ္မယ္။ သူ႕ဆံပင္ေလးေတြကို က်မေရသုတ္ေပးမယ္။ မနက္က် ဘာစားခ်င္လဲလို႕ သူနဲ႕တိုင္ပင္ၾကမယ္။ မနက္ေရာက္ေတာ့ စားခ်င္တာကို အတူတူခ်က္ျပဳတ္ရင္း ညကၾကည့္ခဲ့တဲ့ ရုပ္ရွင္ကား အေၾကာင္းျပန္ေျပာၾကရင္ းရယ္ၾကမယ္။ စားေသာက္ျပီးၾကတဲ့အခါမွာ တေနရာရာကို အတူတူလက္တြဲသြားရင္း ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္တဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ အတူတူထိုင္ၾကမယ္။
က်မ သူဆက္ခဲ့တဲ့ဖုန္းနံပါတ္ကို ျပန္ရွာလိုက္တယ္။ ျပန္ရွာရင္းနဲ႕ က်မ ေတြးမိသြားတယ္။ က်မ Call logs ေတြ အကုန္ဖ်က္ပစ္လိုက္မိ တယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ သူ႕ဖုန္းနံပါတ္ကို Save မိခဲ့တယ္ဆုိရင္ ရွိမွာပဲ။ က်မက အျမဲကံဆုိးတတ္တာေၾကာင့္ သူ႕ဖုန္းနံပါတ္ကို အေၾကာင္း ေၾကာင္းေၾကာင့္ မွတ္မထားမိခဲ့ဘူး။ က်မ အနည္းငယ္ရယ္လိုက္တယ္။
က်မတုိ႕ တိုက္ခနး္ရွိတဲ့ အေဆာက္အအံုရဲ႕ အေပၚဆံုးထပ္ဟာ သိပ္ေလတိုက္တာပဲ။ ညဘက္ဆုိရင္ ေလတဟူးဟူးနဲ႕ သိပ္ေနလို႕ ေကာင္းတယ္။ က်မ သိပ္၀မ္းနည္းတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ တစ္ေယာက္တည္း အဲဒီမွာထိုင္တတ္တယ္။ ဟိုးေအာက္မွာ သြားလာေနတဲ့ ကား ေတြက မီးေရာင္ေတြကို လင္းခနဲ လက္ခနဲ ျမင္ရတတ္တယ္။ လူေတြ လူေတြ သြားလာေနလိုက္တာ။ သူတို႕ေတြဟာ သေဘာၤအၾကီးၾကီး တစ္စီးဆုိပါစို႕။ က်မဟာ အဲဒီၤ သေဘာၤအၾကီးၾကီးထဲက ေရထည့္ထားတဲ့ဖန္ခြက္ေလးတစ္ခြက္ေပါ့။ ၾကည္လင္တယ္။ ဒါေပမယ္လို႕ သိပ္ ေသးငယ္တာေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ မျမင္ဖူးဘူး။ ေရဖန္ခြက္ေလးဟာ ေခါင္မိုးေပၚက ေလသာေဆာင္မွာ တစ္ေယာက္တည္း သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ ဘယ္လိုေဖာ္ျပရမလဲ။ ေစာက္ရမ္းေပ်ာ္တယ္လို႕ ေျပာရင္ ခန္႕မွန္းလို႕ ရေလာက္မလား။

(၁၂.၃၁.၂၀၁၄) (ဗုဒၶဟူး) (၁၁း၃၇ ည)