ႏွစ္ျပည္စာအေရးနဲ႔ ေနညိဳခ်ိန္အေတြး
|
7:30 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
အဲဒီလိုပို႔ေပးဖို႔အတြက္ ေမာ္ေတာ္ေတြ၊ ဆယ္ဘီးကားေတြ ငွားၿပီး ပို႔ရပါတယ္။
ဥပမာ ႀကံခင္းကေန ရွမ္းျပည္နယ္ရပ္ေစာက္မွာရွိ တဲ့ ေဇာ္ဂ်ီေရေလွာင္တမံကို
ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြပို႔မယ္ဆိုရင္ ႀကံခင္းကေန ေမာ္ေတာ္ေတြငွားၿပီး
ဧရာဝတီျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္း ဆန္တက္၊ စေလေရာက္ရင္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းက
ငွားထားတဲ့ ဆယ္ဘီးကားေတြေပၚေျပာင္းတင္ၿပီး ကုန္းလမ္းအတိုင္း ခရီး
ဆက္ၾကရတာပါ။ စက္ရံုေတြမွာ ဘိလပ္ေျမထုတ္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေအးဂ်င့္အဖြဲ႔နဲ႔ပါလာတဲ့ ဝန္ထမ္းက တာဝန္ယူထုတ္ ရတာေပါ့။
ေရေၾကာင္းခရီးအတြက္ သေဘၤာငွားတဲ့ေနရာမွာ ပုဂၢလိကပိုင္ ေမာ္ေတာ္ေတြရွိသလို အစိုးရသေဘၤာကို ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ငွားရမ္းၿပီး နဝလီတင္စားေနတဲ့ အဖြဲ႔လည္း ရွိပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ကို တစ္ေခါက္ စာခ်ဳပ္နဲ႔အငွားခ်ေပးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ လယ္ အငွားခ်သလိုေပါ့။ သေဘၤာငွားရမ္းလုပ္ကိုင္မယ့္ သေဘၤာေအးဂ်င့္က ဦးစီးဌာနဆီက ေလလံသေဘာဆြဲရတယ္ထင္ပါရဲ႕၊ သိပ္ ေတာ့မမွတ္မိေတာ့ပါ။
မွတ္မိတာကေတာ့ ေလလံပစ္လည္း လူတိုင္းမရပါဘူး။ သက္ဆိုင္ရာ ဌာနအႀကီးအကဲနဲ႔ ပလဲနံပသင့္သူ စီးပြားေရးသမားတခ်ိဳ႕ သာ ရတာပါ။ တန္ ၆၀၀ ဆံ့ (အခန္းေတြပ်က္လို႔ တန္ ၃၀၀ ေက်ာ္ ၄၀၀ နီးပါးသာ တင္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္) သေဘာၤတစ္စီးငွားရင္ အဲဒီသေဘၤာကို ငွားရမ္းခြင့္ရထားတဲ့ ေအးဂ်င့္က တစ္ရက္ ၃၅၀၀ က်ပ္ႏႈန္း ဌာနကို သြင္းရပါတယ္။ ၃၀ ရက္သတ္လေတြဆို တစ္လကို ၁၀၅၀၀၀ (တစ္သိန္းငါးေထာင္) သြင္းရပါမယ္။ ၃၁ ရက္သတ္ဆို ၁၀၈၅၀၀ ေပါ့။ သေဘၤာထြက္တာ မထြက္တာ၊ ရပ္ ထားတာ မရပ္ထားတာ ဌာနနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ ပံုမွန္လစဥ္သြင္းရတာပါ။
သေဘာၤတစ္စီးဟာ ႀကံခင္း - မႏၱေလး ခရီးအတြက္ ဘိလပ္ေျမျဖစ္ျဖစ္ တျခား ကုန္စည္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တန္ ၃၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရၿပီဆို ရင္ နဝလီခ (ကုန္တင္ခ) သံုးသိန္းကေန ေလးသိန္းဝန္းက်င္ရပါတယ္၊ အတိအက်မမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့ အဲဒီဝန္းက်င္ပါပဲ။ ကုန္ အ ရွာေကာင္းတဲ့သေဘၤာဆိုရင္ တစ္လကို ႏွစ္ေခါက္
ေလာက္ရတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလလည္း ႏွစ္လကို သံုးေခါက္ေပါ့။ ပ်မ္းမွ် တစ္လ တစ္ေခါက္ခြဲႏႈန္းဆိုရင္ နဝလီခဝင္ေငြ ငါးသိန္းေက်ာ္ ေျခာက္သိန္းေလာက္ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဌာနကိုသြင္းရတဲ့ ေငြက တစ္သိန္းခြဲပဲဆိုပါစို႔၊ ေအးဂ်င့္အတြက္ ဆီဘိုးမႏုတ္ခင္ ၄ သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က်န္ပါတယ္။
ဆီဘိုးႏုတ္စရာမလိုဘူးဆိုရင္ အံ့ၾသသြားမလားမသိဘူး။ ဟုတ္ကဲ့ အဲဒီသေဘၤာေတြ တစ္ေခါက္တက္တိုင္း ေခ်ာက္မွာ ဆီဝင္ ျဖည့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ ဂါလံ ၁၀၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ (ႏွစ္ပီပါ) ထုတ္ေပးတယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ဆီ ဘိုးကို ေအးဂ်င့္က မေပးရပါဘူး။ အစိုးရကေပးတာပါ။ ဒီေတာ့ သေဘၤာတစ္လကို တစ္ေခါက္ထြက္တယ္ပဲထား အဲဒီေအးဂ်င့္ဟာ ျပည္တြင္းေရေၾကာင္းက သေဘၤာငွားခ တစ္ရက္ ၃၅၀၀ က်ပ္ႏႈန္းနဲ႔ တစ္လ ၁၀၅၀၀၀ (တစ္သိန္းငါးေထာင္) သြင္းၿပီး စြမ္းအင္ဝန္ ႀကီးဌာနက ဒီဇယ္ဆီဂါလံ ၁၀၀ ေက်ာ္အခမဲ့ရတယ္ ဆိုေတာ့ ဘဲစားဘဲေခ်ပါပဲ။
ႏိုင္ငံေတာ္က ႏိုင္ငံပိုင္ သေဘၤာတစ္စီးကို ေအးဂ်င့္လက္ထဲ အလကားထည့္ေပးထား တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က ဒီဇယ္ဂါ လံ ၁၀၀ ေက်ာ္ဟာ တစ္သိန္းေက်ာ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္အေနနဲ႔ ဘာမွမရဘဲ အလကားေပးထားရတဲ့အျပင္ သေဘၤာျပဳ ျပင္ထိန္းသိမ္းစရိတ္ပါ ထပ္ၿပီး ဆံုးရံႈးပါေသးတယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွ မမြဲရင္ ဘယ္ႏိုင္ငံမြဲလိမ့္မလဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။
အဲဒီကာလက တန္ ၂၅၀ နဲ႔ ၃၀၀ ၾကားရွိတဲ့ ပုဂၢလိက သစ္သားခြံေမာ္ေတာ္ တစ္စင္း တန္ဖိုးက သိန္း ၅၀ ဝန္းက်င္ျဖစ္ၿပီး ဆယ္ ဘီးကားတစ္စီးတန္ဖိုးနဲ႔ အတူတူပဲျဖစ္ ပါတယ္။ ပတ္ဘလစ္ကာ ကားတစ္စီးကို ၅ သိန္းေပးရၿပီး Mark II တစ္စီးကို သိန္း ၂၀ ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိပါတယ္။
အဲဒီလို သပိတ္ဝင္အိတ္ဝင္ရတာေတာင္မွ သေဘၤာေတြက မေက်နပ္ေသးပါဘူး။ ပုဂၢလိ က ေမာ္ေတာ္ျဖစ္ျဖစ္ အစိုးရသေဘၤာကို ငွားၿပီး နဝလီတင္စားတဲ့ ေအးဂ်င့္ျဖစ္ျဖစ္ သေဘၤာနဲပအတူပါလာတဲ့ဝန္ထမ္း၊ ကုန္ပစၥည္းသယ္ပို႔ ေအးဂ်င့္တို႔က ဘိလပ္ေျမ မခိုး ဘူးဆိုရင္ မၾကည္ျဖဴပါဘူး။ တစ္လမ္းလံုးနည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ပညာျပတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အလုပ္ဝင္လုပ္ခါစက သံုးေလးလေလာက္ ေတာင့္ခံ ထားႏိုင္ပါ တယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူတို႔ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္း မျဖစ္ရင္ လမ္းမွာညအိပ္ရပ္နားတဲ့အခါ သေဘၤာကို ၿမိဳ႕မွာမကပ္ဘဲ ေခ်ာင္းဝေတြမွာ ထိုးထည့္ထားေလ့ရွိပါတယ္။
အဲဒီလိုညမ်ိဳး ေတြဆို ျဖဳတ္ကိုက္တာနဲ႔ တစ္ညလံုးအိပ္ေရးပ်က္ေတာ့တာပါပဲ။ တမင္ ပညာေပးတာပါ။ ထမင္းကိုလည္း သေဘၤာေပၚမွာ ျဖစ္ သလိုေကၽြးပါတယ္။ ဝယ္စားလို႔ မရေအာင္ ရြာေတြ၊ ၿမိဳ႕ေတြေရာက္ရင္ ကမ္းမကပ္ပါဘူး။ မလႊဲမကင္းသာ ကမ္းကပ္ၾက လို႔ တစ္ ဘက္ေမာ္ေတာ္၊ သေဘၤာေပၚက “ေဟး….ကိုသာဒင္ အေျခအေနေကာင္း လား” လို႔ လွမ္းေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမာ္ေတာ္ေပၚက ပိုင္ရွင္က “မေကာင္းပါ ဘူးကြာ၊ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ ဘုရားျဖစ္မယ့္ အုတ္နီခဲတစ္လံုးပါလာလို႔ေဟ့…” လို႔ ေငါ့ၿပီးေျပာပါတယ္။
ေနာင္ပိုင္း သေဘာၤက လူငယ္ေလး တခ်ိဳ႕ကေျပာပါတယ္။ “ဆရာ … ဆရာ မဟုတ္တာ မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိပါ တယ္။ ဆရာမလုပ္ေပမဲ့ သူတို႔လုပ္ ၾကတာ ဆရာမသိဘူး။ ဒီေတာ့ ဆရာေဝစုမရဘူးေပါ့။ တကယ္လို႔ ျပႆနာျဖစ္လာရင္ ဆရာ ရွင္းရမွာေလ။” လို႔ ေျပာပါတယ္။
“သူတို႔က ဘယ္လိုလုပ္ၾကတာလဲဟ၊ ငါ့ေျပာျပပါဦး” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ မေျပာ ပါဘူးဆိုမွ ေကာင္ေလးေတြက ေျပာျပၾကတယ္။ “ဆရာက ငါဘာမွမလုပ္ ဘူးဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဟုတ္လွၿပီထင္ေနတာ၊ သူတို႔က ဆရာ့ကို ထမင္းေကၽြးတဲ့ အခါတို႔ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တိုက္တဲ့အခါတို႔မွာ အိပ္ေဆးေတြထည့္တိုက္တာ ဆရာမွ မသိဘဲ၊ ဒီေလာက္ဆို ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ ဆရာ သေဘာေပါက္မွာပါ” တဲ့။
ဘုရား…ဘုရား ေဆးေတြလက္လြန္သြားမွျဖင့္ ဂန္႔ရခ်ည္ရဲ႕လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိၿပီး က်က္သီးထလိုက္ တာ။ ေကာင္ေလးေတြက အႀကံေပးပါတယ္၊ ဒီအလုပ္ဆက္ လုပ္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔နဲ႔ပူးေပါင္းၿပီး ကိုယ့္ေဝစုကိုယ္ယူလိုက္၊ ဒီလိုမွ မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအလုပ္က ထြက္လိုက္ပါတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္ရဲတစ္ေယာက္ ဘိလပ္ေျမနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလဲလွယ္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ခိုးတာကို သေဘာတူလိုက္ရေတာ့ ကိုယ္လည္း သူခိုးပဲေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ခိုးဖူးပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ မခိုးခ်င္ဘဲ ခိုးရတာပါ။ ဒါ အျပစ္ေပါ့ေအာင္ေျပာေနတာ မဟုတ္ ပါ။ ဘယ္လိုမွ ဒဏ္မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့ အဆံုး အရံႈးေပးလိုက္ရတာပါ။
ဆရာဦးေအာင္သင္းေျပာသလို “ငါျမက္စားေနရတာပါလား” ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ စားတာပါ။ ဧရာဝတီျမစ္ထဲမွာ ေန႔စဥ္သြားလာေနတဲ့ အဲဒီလိုသေဘၤာေတြထဲမွာ မခုိးတဲ့သေဘၤာ ဆိုလို႔ တစ္ရာမွာ ၅ စီးေလာက္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ရယ္ပါ။ အဲဒီလို မခိုးတဲ့သေဘၤာနဲ႔လည္း တစ္ေခါက္လိုက္ဖူးပါတယ္။ အင္မတန္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းပါတယ္။
ခိုးပံုခိုးနည္းေလးေျပာပါ့မယ္။ ကိုယ္က ဘာမွလုပ္စရာမလိုပါ။ သူတို႔ သေဘၤာေတြက အခ်ိတ္အဆက္လုပ္ၿပီးသားပါ။ သတ္မွတ္ ေနရာေရာက္ရင္ ပဲ့ေထာင္ေလးေတြနဲ႔ ကေလာင္သမားေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ ကေလာင္ဆိုတာ ဆန္ေတြဘာေတြ ထိုးစစ္တဲ့ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ခပ္ခၽြန္ခၽြန္ သံကန္ေတာ့ေလးပါ။ အဲဒီအဖြဲ႔က လူငယ္ေလး
ေတြက သေဘၤာဝမ္းထဲမွာပါတဲ့ ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြက ေန တစ္အိတ္ကို ႏို႔ဆီဘူး သံုးေလးလံုးစာေလာက္ ကေလာင္နဲ႔ ထိုးၿပီး အျပင္ကိုထုတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို တစ္အိတ္ ကို နည္းနည္း ခ်င္းစုလိုက္တာ ေန႔တစ္ဝက္၊ တစ္ခါတေလ တစ္ေနကုန္ေလာက္ဆိုရင္ ဘိလပ္ေျမအိတ္အပို ၅၀၊ ၁၀၀ ေလာက္ ထြက္လာေတာ့ တာပါပဲ။ အိတ္ကို ကေလာင္ ထိုးတဲ့ေကာင္ေလးေတြကေတာ့ တစ္ေနကုန္ဝမ္းေခါင္းထဲမွာေနရေတာ့ က်န္းမာေရး လည္း ထိခိုက္ ႏိုင္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခရီးစဥ္တစ္ခုမွာ ျပႆနာျဖစ္ၿပီး အလုပ္ကထြက္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပစၥည္းေတြတင္လာတဲ့ ေမာ္ ေတာ္ပိုင္ ရွင္ ေလာဘႀကီးလို႔ျဖစ္ တာပါ။ ေအးဂ်င့္ရယ္၊ ပါလာတဲ့ တာဝန္ခံ ဝန္ထမ္းရယ္၊ ေမာ္တာ္ပိုင္ရွင္ရယ္ သံုးေယာက္ေပါင္း သေဘာတူထားတဲ့ အိတ္အေရအတြက္ထက္ ေလာဘ တက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ အိတ္ ၁၀၀ ေလာက္ထြက္ေအာင္ ေမာ္ေတာ္ပိုင္ရွင္ က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို အိပ္ေဆးခတ္ၿပီး ထုတ္ယူထားပါတယ္။ ကိုယ္ေတြကေတာ့ မသိဘူးေပါ့။
သက္ဆိုင္ရာ စီမံကိန္းနယ္ေျမလည္းေရာက္ေရာ ပါလာတဲ့ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြ ကေပ်ာ့ၿပဲ
ေနလို႔ (တခ်ိဳ႕အိတ္ေတြဆို ခါးပါက်ိဳးေန ပါၿပီ) စီမံကိန္းတာဝန္ခံ အင္ဂ်င္နီယာက လက္မခံပါဘူး။ စီမံကိန္းတာဝန္ခံ အင္ဂ်င္နီယာေတြ ဟာ ေတာ္တန္ ရံုေလာက္ကို နား လည္ေပးပါတယ္။ အခုေတာ့ တစ္အိတ္ဆြဲထုတ္လိုက္ ေပ်ာ့အိပ်င္းတြဲ ဒါလီရဲ႕ နာရီေတြျဖစ္ေနေတာ့ သူလည္း လက္မခံႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ငန္းရွင္နဲ႔ ရွင္းၾကရၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း အလုပ္ထြက္လာရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံက ထုတ္တဲ့ ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြက ထိပ္ကိုအေသပိတ္ခ်ဳပ္ထားတာ မဟုတ္ဘဲ ေထာင့္စြန္းမွာ လွ်ာကေလး ေခါက္ၿပီးပိတ္ထားတဲ့ အေပါက္ကေလးပါ ပါတယ္။ အဲဒီလိုအေပါက္ကေလးပါေနတာကိုကလည္း အခုလို ခိုးထုတ္ဖို႔ လမ္းေၾကာင္း ေပၚေစတဲ့အေၾကာင္းထဲမွာ ပါပါတယ္။ ထိုင္းကလာတဲ့ ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြက အေသခ်ဳပ္ထားတာပါ၊ အေပါက္မပါပါဘူး။ ထား ပါေတာ့။ ေျပာခ်င္တာက ဝန္ႀကီးဌာနေတြက သေဘၤာငွားစားၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္က တစ္ျပားမွ မရသလိုျဖစ္တဲ့ ကိစၥပါ။
ႏိုင္ငံတကာမွာေတာ့ ဒီလုပ္ငန္းေတြဟာ ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အစိုးရက အခြန္ေကာက္စားတာပဲမ်ားပါတယ္။ အေျခအေန အေၾကာင္းအမ်ိဳး မ်ိဳးေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္က ဆက္လုပ္မယ္ဆိုရင္လည္း အခုလို အရံႈးသက္သက္ နဲ႔ ေလလြင့္တာမ်ိဳး ေတြ မျဖစ္သင့္ေတာ့ပါဘူး။ ဘိပ္ေျမထုတ္လုပ္တဲ့စက္၊ အိတ္သြပ္တဲ့စက္ေတြကိုလည္း ေခတ္မီစက္ႀကီးေတြနဲ႔ အစားထိုးၿပီး ျပဳျပင္ ေျပာင္း လဲသင့္ပါၿပီ။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ႀကံဳဖူးတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳ ေသးေသးေလးသာ ရွိပါေသးတယ္။ တျခား သပိတ္ဝင္ အိတ္ဝင္ ဌာနေတြဆုိ ဘယ္လိုေနမလဲ။
စစ္သားဘဝက ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ အေကာင္ပေလာင္ေတြ၊ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ေတြ ခိုးစားဖူးသလို အျပင္ေလာကမွာလည္း အခုလို သူခိုးအေတြ႔အႀကံဳေတြ ႀကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခိုးတာ မေကာင္းမွန္း လူတိုင္းသိပါတယ္။ ျမန္မာစကားမွာ ဆန္ခိုးမမိ ဖြဲခိုးမိလို႔ ေတာင္ ဆိုရိုးစကား အရွိသားကလား။ ရာဇဝင္မွာေတာ့ သူခိုးႀကီးငတက္ျပားဟာ ဘုရင့္ ဘ႑ာေတြခိုးၿပီး ဆင္းရဲသားေတြကို ေပး သတဲ့။ ဟုတ္မဟုတ္မသိေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ကာတြန္းထဲ ငတက္ျပားအေၾကာင္း ဖတ္ရရင္ တကယ့္သူရဲ
ေကာင္းႀကီး လို႔ပဲ ထင္တာပါ။
ႀကံခင္းမွာ ဘိလပ္ေျမတင္ေနတုန္း အလုပ္သမားတခ်ိဳ႕ကလည္း ဘိလပ္ေျမအမႈန္ေတြ ရသေလာက္ ခိုးတတ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ ေတာ့ သူတို႔ဘယ္လိုခိုးသလဲ သိခ်င္တာနဲ႔ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ လိႈင္မင္း (အမည္လႊဲ) ကို ေမးၾကည့္ပါတယ္။ လိႈင္မင္းက ကၽြန္ေတာ္မဖမ္းဘူးလို႔ အာမခံမွ ျပေပးမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မဖမ္းေၾကာင္း အာမခံလိုက္ပါတယ္။ သူက “ေသခ်ာတယ္ေနာ္ဆရာ၊ ဆရာကၽြန္ေတာ့္ကို ကတိေပးၿပီးမွ ဒီေကာင္ေတြကို ဖမ္းလိုက္ရင္ ဆရာျပန္သြားတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နာ မွာ” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လံုးဝမဖမ္းဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္းထပ္ၿပီး ကတိေပးလိုက္ပါတယ္။
သေဘၤာနဲ႔ ကမ္းေျခကို ဆက္ထားတဲ့ ကုန္းေဘာင္ျပားက ညြတ္ပဲ့ ညြတ္ပဲ့နဲ႔ အိေနပါ တယ္။ အဲဒီ ကုန္းေဘာင္ျပားေပၚမွာ အလုပ္ သမားေတြ ဘိလပ္ေျမအိတ္ ကိုယ္စီ ထမ္းၿပီး သယ္ေနၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရိုးရိုးသားသားပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ဝက္
ေလာက္ နီး ပါးက ဘိလပ္ေျမအမႈန္ေတြကို သူတို႔ထမ္းလာတဲ့ အိတ္ေတြကေနတဆင့္ သူတို႔ ခႏၶာကိုယ္မွာ ကပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အင္းက်ီ၊ ေဘာင္းဘီ အိပ္ေတြထဲကို ရသေလာက္ နည္းနည္း နည္းနည္းစီ ကဲ့ယူတာပါ။ ပမာဏ အမ်ားႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ မေတာ္ တဆမ်ား ကုန္းေဘာင္ေပၚကေခ်ာ္ၿပီး ေရထဲျပဳတ္က်လိုက္လို႔ကေတာ့ ခႏၶာကိုယ္မွာ ကပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အိပ္ထဲက ဘိလပ္ေျမနဲ႔ ေရ နဲ႔… ။ သူတို႔ကိုၾကည့္ေနရင္း တိုက္နဲ႔ေန ခ်င္လို႔ သေဘၤာေတြမွာ ဘိလပ္ေျမတက္ႀကံဳးရင္း စုစုထားတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ တစ္ရက္သား သေဘၤာကအထြက္ သူကလည္း ေၾကာက္ ေၾကာက္နဲ႔ ကမ္းေပၚကို ခုန္အခ် ခါးပံုစထဲ သူႀကံဳးထားတဲ့ ဘိလပ္ေျမ ေလးေတြနဲ႔တူ ျမစ္ထဲကိုေမ်ာပါသြားတဲ့ ကေလးေလး တစ္ ေယာက္အေၾကာင္း ဆရာေနဝင္းျမင့္ ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္မွာ ဖတ္ဖူးတာ ေလး သတိရေနမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကတိအတိုင္းပဲ မဖမ္းပါဘူး။ ၿပီးေတာ့မွ လိႈင္မင္းကို “လိႈင္မင္း… ဒီ အလုပ္သမားေတြအားလံုးကို ငါပိုက္ဆံေပး မယ္ကြာ၊ ငါတို႔တင္လာတဲ့ ဘိလပ္ေျမကို တစ္မႈန္မွ မယူနဲ႔၊ ဒါဆိုရင္ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္ႏႈန္းနဲ႔ ေပးရင္ မခိုးဘဲ ေနႏိုင္မလဲ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္ပါတယ္။
လိႈင္မင္းက ခဏစဥ္းစားၿပီး “အင္း………… ဆန္ႏွစ္ျပည္ဖိုးေလာက္ဆို ရပါၿပီ ဆရာ” လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ “ဘာျဖစ္လို႔ ဆန္ႏွစ္ ျပည္ဖိုးလို႔ ေျပာရတာလဲ လိႈင္မင္း” လို႔ေမး လိုက္ေတာ့ “အဲဒီအလုပ္သမား အမ်ားစုက အိမ္ေထာင္သည္ေတြဆရာ၊ တစ္အိမ္
ေထာင္ကို ကေလး ေလးငါးေယာက္ေလာက္ ရွိၾကတယ္။ ဒီေတာ့ အမ်ားစုကေတာ့ တစ္ျပည္ေလာက္ခ်က္ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ေကာင္ ေတြရဲ႕ အိမ္ဆို ညမနက္ကို တစ္ျပည္ခြဲေလာက္ ခ်က္ရတယ္။ က်န္တဲ့ ေျခာက္လံုးစာက ဟင္းဖိုးေပါ့ ဆရာ” လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။
လိႈင္မင္းဆီက အဲဒီစကားသံၾကားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ က်ဥ္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ သူ ညာေျပာေနတယ္ဆိုဦးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မခံစားႏိုင္ပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ အသက္ ရွင္သန္ေနတာဟာ ဆန္ႏွစ္ျပည္စာေလာက္ ရွာဖို႔သက္သက္ လား။ ေနညိဳရင္ ေထြး ညိဳေလးကစ္၊ အလုပ္သမားခေရာ ခိုးလို႔ရတဲ့ပိုက္ဆံေလးေရာ ခါးၾကားထဲ က်စ္က်စ္ ပါေအာင္လိပ္ၿပီး အိမ္သူေမွ်ာ္ေနမယ့္ လမ္းကို ဒယီးဒယိုင္ေျခလွမ္းေတြ နဲ႔ ေလးတိေလး ကန္ျပန္သြားတဲ့သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး သူခိုးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္က မထြက္ရက္ဘူး။
သူတို႔ကို သူခိုးလို႔ ေခၚမယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူတို႔မွာ ေျမကြက္ေတြအမ်ားႀကီး မရွိပါဘူး။ သူတို႔ ေထြးညိဳထက္ပိုေကာင္းတဲ့ယမကာ မေသာက္ႏိုင္ပါဘူး။ သူတို႔ ဥေရာပ အစား အစာဆိုတာ ဘာလဲလို႔ မသိပါဘူး။ ေသစာ ရွင္စာ ဖတ္တတ္ၿပီး ရပ္ကြက္ လက္သည္ နဲ႔ ေမြးရတဲ့ကေလးအတြက္ မီးဖြားခ အေၾကြး မေၾကေသးပါဘူး။ “ဒီေန႔ ေက်ာင္းမတက္နဲ႔ ငါ့သား အေမေနသိပ္မေကာင္းဘူး၊ နင့္ အေဖလည္း ညက်မွ ျပန္ေရာက္မယ္၊ အေမ့ ကိုယ္စား သားေစ်းေရာင္းထြက္လိုက္ေနာ္” ဆိုတဲ့ အသံကိုၾကားတာနဲ႔ ေဟး ဆိုၿပီး ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကို ဘုန္းခနဲပစ္ခ်၊ ေစ်းေတာင္းေခါင္းေပၚရြက္ ထြက္သြား တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္မွာ လင္းလက္ေတာက္ ပတဲ့အနာဂတ္တစ္ခု မရွိပါဘူး။
ဒါေတြကို ကံေၾကာင့္လို႔ ပံုမခ်ခ်င္သလို ဘုရားသခင္ေၾကာင့္လို႔လည္း ယိုးမယ္ မဖြဲ႔ ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲမွာဝင္ေနတာက သူတို႔အားလံုး ငါတို႔ႏိုင္ငံ သားေတြ ဆိုတဲ့ အေတြးပါပဲ။
ကံေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ ဘုရားသခင္ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေန႔ကို ဆန္ႏွစ္ျပည္စာရွာဖို႔ လူျဖစ္လာရတဲ့သူေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ မွာ မရွိေစခ်င္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မိသားစုတိုင္းကို စိတ္လက္ခ်မ္းသာ လိပ္ျပာသန္႔စြာနဲ႔ ေနညိဳရင္ ဆည္းဆာအလွကို ထိုင္ ၾကည့္ေနေစခ်င္တာပါပဲ။
ဒီေဆာင္းပါးေရးရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က လူဆိုတာ ပါပသမိ ံရမတိမေနာ စိတ္ဟာ မေကာင္း မႈမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္တတ္တယ္ဆိုတာရယ္ တိုင္းသူျပည္သားေတြ ဆင္းရဲတြင္း နက္ၿပီး စာရိတၱေတြပ်က္စီးေနရတာ ႏို္င္ငံကိုအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္မႈ ရွိ တယ္တိုတာ သတိျပဳမိေစခ်င္ လို႔ပါ။ ေတာထဲ ေတာင္ထဲ မွာေရာ ေအးဂ်င့္လုပ္တုန္းကေရာ ခိုးမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မကင္းခဲ့ေပမဲ့ သိန္း ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး သံုးရတဲ့ INGO ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကိ်ဳးအတြက္ အလြဲသံုးစာမလုပ္ခဲ့ဘဲ ကင္းေအာင္ေရွာင္ႏိုင္ခဲ့ပါ တယ္။ ဒါလည္း အစြဲမာန တစ္ခုေၾကာင့္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္အလြဲသံုးစားမႈ တစ္ခုခုလုပ္လိုက္ရင္ ရဲေက်ာ္သူရလို႔ ေျပာမွာထက္ ဒီဗမာ ေကာင္ေတြခန္႔လိုက္မွေတာ့ ဒီလိုပဲျဖစ္မွာေပါ့ဆိုတဲ့ အသံေတြကို မၾကားခ်င္လို႔ပါ။
လူတိုင္း သံသရာရထားႀကီးစီးၿပီး ခရီးသြားေနၾကရတာပါ။ ကုသိုလ္ကံအက်ိဳးေပးအရ အျမန္ရထားရဲ႕ အထူးတန္းနဲ႔ လိုက္ပါခြင့္ ရသလို ေလာ္ကယ္ရထားကို တိုးေဝွ႔စီး တာေတာင္မွ အိမ္သာေဘးမွာေတာင္ေနရာမရတဲ့ ခရီးသည္မ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္တန္လို႔ ဘူတာေရာက္ရင္ မဆင္းခ်င္လည္း ဆင္းရတာပါပဲ။ ဒီၾကားထဲမွာ ကိေလသာ ၁၁ မီးေတာက္ေလာင္ၿပီး အမွားေတြ က်ဴးလြန္တတ္ပါတယ္။ အမွားမွန္းသိရင္ ျပင္လို႔ရပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာသမား ဗိုလ္ႀကီးေအးမင္း ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကံငါးပါးကို လံုေအာင္ထိန္းေနပါၿပီ။ ဘူတာက နီးလာၿပီ မဟုတ္လား။
ႏိုင္ငံေတာ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္မ်ားရဲ႕ ကိုယ္က်င့္သိကၡာတည္ၾကည္ မႈေပၚမူတည္ၿပီး တိုင္းသူျပည္သားရဲ႕ ယံုၾကည္ ကိုးစားမႈကိုရမွာပါ။
အဲဒီအတြက္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက စံျပျဖစ္ေနဖို႔လိုပါတယ္။ အတိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မတူးဆြပါနဲ႔ေတာ့။ ပစၥဳပၸန္မွာေကာင္းေအာင္လုပ္ရင္ ေကာင္းတာကို လက္ခံရမွာပဲ။ ဘယ္လိုေကာင္းေအာင္လုပ္သလဲဆိုတာေတာ့ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံ ျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ ဒီမိုကေရစီ စံႏႈန္းေတြျဖစ္တဲ့ တာဝန္ယူမႈ၊ တာဝန္ခံမႈ (Responsibility and Accountability) နဲ႔ ဆံုးျဖတ္သြား မွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
မွားမွန္းသိလို႔ စျပင္တဲ့ေန႔ဟာ အမွန္လမ္းေပၚေရာက္တဲ့ေန႔ပဲ မဟုတ္ပါလား…….။ ။
ရဲေက်ာ္သူရ
ေရေၾကာင္းခရီးအတြက္ သေဘၤာငွားတဲ့ေနရာမွာ ပုဂၢလိကပိုင္ ေမာ္ေတာ္ေတြရွိသလို အစိုးရသေဘၤာကို ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ငွားရမ္းၿပီး နဝလီတင္စားေနတဲ့ အဖြဲ႔လည္း ရွိပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ကို တစ္ေခါက္ စာခ်ဳပ္နဲ႔အငွားခ်ေပးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ လယ္ အငွားခ်သလိုေပါ့။ သေဘၤာငွားရမ္းလုပ္ကိုင္မယ့္ သေဘၤာေအးဂ်င့္က ဦးစီးဌာနဆီက ေလလံသေဘာဆြဲရတယ္ထင္ပါရဲ႕၊ သိပ္ ေတာ့မမွတ္မိေတာ့ပါ။
မွတ္မိတာကေတာ့ ေလလံပစ္လည္း လူတိုင္းမရပါဘူး။ သက္ဆိုင္ရာ ဌာနအႀကီးအကဲနဲ႔ ပလဲနံပသင့္သူ စီးပြားေရးသမားတခ်ိဳ႕ သာ ရတာပါ။ တန္ ၆၀၀ ဆံ့ (အခန္းေတြပ်က္လို႔ တန္ ၃၀၀ ေက်ာ္ ၄၀၀ နီးပါးသာ တင္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္) သေဘာၤတစ္စီးငွားရင္ အဲဒီသေဘၤာကို ငွားရမ္းခြင့္ရထားတဲ့ ေအးဂ်င့္က တစ္ရက္ ၃၅၀၀ က်ပ္ႏႈန္း ဌာနကို သြင္းရပါတယ္။ ၃၀ ရက္သတ္လေတြဆို တစ္လကို ၁၀၅၀၀၀ (တစ္သိန္းငါးေထာင္) သြင္းရပါမယ္။ ၃၁ ရက္သတ္ဆို ၁၀၈၅၀၀ ေပါ့။ သေဘၤာထြက္တာ မထြက္တာ၊ ရပ္ ထားတာ မရပ္ထားတာ ဌာနနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ ပံုမွန္လစဥ္သြင္းရတာပါ။
သေဘာၤတစ္စီးဟာ ႀကံခင္း - မႏၱေလး ခရီးအတြက္ ဘိလပ္ေျမျဖစ္ျဖစ္ တျခား ကုန္စည္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တန္ ၃၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရၿပီဆို ရင္ နဝလီခ (ကုန္တင္ခ) သံုးသိန္းကေန ေလးသိန္းဝန္းက်င္ရပါတယ္၊ အတိအက်မမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့ အဲဒီဝန္းက်င္ပါပဲ။ ကုန္ အ ရွာေကာင္းတဲ့သေဘၤာဆိုရင္ တစ္လကို ႏွစ္ေခါက္
ေလာက္ရတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလလည္း ႏွစ္လကို သံုးေခါက္ေပါ့။ ပ်မ္းမွ် တစ္လ တစ္ေခါက္ခြဲႏႈန္းဆိုရင္ နဝလီခဝင္ေငြ ငါးသိန္းေက်ာ္ ေျခာက္သိန္းေလာက္ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဌာနကိုသြင္းရတဲ့ ေငြက တစ္သိန္းခြဲပဲဆိုပါစို႔၊ ေအးဂ်င့္အတြက္ ဆီဘိုးမႏုတ္ခင္ ၄ သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က်န္ပါတယ္။
ဆီဘိုးႏုတ္စရာမလိုဘူးဆိုရင္ အံ့ၾသသြားမလားမသိဘူး။ ဟုတ္ကဲ့ အဲဒီသေဘၤာေတြ တစ္ေခါက္တက္တိုင္း ေခ်ာက္မွာ ဆီဝင္ ျဖည့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ ဂါလံ ၁၀၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ (ႏွစ္ပီပါ) ထုတ္ေပးတယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ဆီ ဘိုးကို ေအးဂ်င့္က မေပးရပါဘူး။ အစိုးရကေပးတာပါ။ ဒီေတာ့ သေဘၤာတစ္လကို တစ္ေခါက္ထြက္တယ္ပဲထား အဲဒီေအးဂ်င့္ဟာ ျပည္တြင္းေရေၾကာင္းက သေဘၤာငွားခ တစ္ရက္ ၃၅၀၀ က်ပ္ႏႈန္းနဲ႔ တစ္လ ၁၀၅၀၀၀ (တစ္သိန္းငါးေထာင္) သြင္းၿပီး စြမ္းအင္ဝန္ ႀကီးဌာနက ဒီဇယ္ဆီဂါလံ ၁၀၀ ေက်ာ္အခမဲ့ရတယ္ ဆိုေတာ့ ဘဲစားဘဲေခ်ပါပဲ။
ႏိုင္ငံေတာ္က ႏိုင္ငံပိုင္ သေဘၤာတစ္စီးကို ေအးဂ်င့္လက္ထဲ အလကားထည့္ေပးထား တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က ဒီဇယ္ဂါ လံ ၁၀၀ ေက်ာ္ဟာ တစ္သိန္းေက်ာ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္အေနနဲ႔ ဘာမွမရဘဲ အလကားေပးထားရတဲ့အျပင္ သေဘၤာျပဳ ျပင္ထိန္းသိမ္းစရိတ္ပါ ထပ္ၿပီး ဆံုးရံႈးပါေသးတယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွ မမြဲရင္ ဘယ္ႏိုင္ငံမြဲလိမ့္မလဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။
အဲဒီကာလက တန္ ၂၅၀ နဲ႔ ၃၀၀ ၾကားရွိတဲ့ ပုဂၢလိက သစ္သားခြံေမာ္ေတာ္ တစ္စင္း တန္ဖိုးက သိန္း ၅၀ ဝန္းက်င္ျဖစ္ၿပီး ဆယ္ ဘီးကားတစ္စီးတန္ဖိုးနဲ႔ အတူတူပဲျဖစ္ ပါတယ္။ ပတ္ဘလစ္ကာ ကားတစ္စီးကို ၅ သိန္းေပးရၿပီး Mark II တစ္စီးကို သိန္း ၂၀ ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိပါတယ္။
အဲဒီလို သပိတ္ဝင္အိတ္ဝင္ရတာေတာင္မွ သေဘၤာေတြက မေက်နပ္ေသးပါဘူး။ ပုဂၢလိ က ေမာ္ေတာ္ျဖစ္ျဖစ္ အစိုးရသေဘၤာကို ငွားၿပီး နဝလီတင္စားတဲ့ ေအးဂ်င့္ျဖစ္ျဖစ္ သေဘၤာနဲပအတူပါလာတဲ့ဝန္ထမ္း၊ ကုန္ပစၥည္းသယ္ပို႔ ေအးဂ်င့္တို႔က ဘိလပ္ေျမ မခိုး ဘူးဆိုရင္ မၾကည္ျဖဴပါဘူး။ တစ္လမ္းလံုးနည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ပညာျပတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အလုပ္ဝင္လုပ္ခါစက သံုးေလးလေလာက္ ေတာင့္ခံ ထားႏိုင္ပါ တယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူတို႔ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္း မျဖစ္ရင္ လမ္းမွာညအိပ္ရပ္နားတဲ့အခါ သေဘၤာကို ၿမိဳ႕မွာမကပ္ဘဲ ေခ်ာင္းဝေတြမွာ ထိုးထည့္ထားေလ့ရွိပါတယ္။
အဲဒီလိုညမ်ိဳး ေတြဆို ျဖဳတ္ကိုက္တာနဲ႔ တစ္ညလံုးအိပ္ေရးပ်က္ေတာ့တာပါပဲ။ တမင္ ပညာေပးတာပါ။ ထမင္းကိုလည္း သေဘၤာေပၚမွာ ျဖစ္ သလိုေကၽြးပါတယ္။ ဝယ္စားလို႔ မရေအာင္ ရြာေတြ၊ ၿမိဳ႕ေတြေရာက္ရင္ ကမ္းမကပ္ပါဘူး။ မလႊဲမကင္းသာ ကမ္းကပ္ၾက လို႔ တစ္ ဘက္ေမာ္ေတာ္၊ သေဘၤာေပၚက “ေဟး….ကိုသာဒင္ အေျခအေနေကာင္း လား” လို႔ လွမ္းေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမာ္ေတာ္ေပၚက ပိုင္ရွင္က “မေကာင္းပါ ဘူးကြာ၊ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ ဘုရားျဖစ္မယ့္ အုတ္နီခဲတစ္လံုးပါလာလို႔ေဟ့…” လို႔ ေငါ့ၿပီးေျပာပါတယ္။
ေနာင္ပိုင္း သေဘာၤက လူငယ္ေလး တခ်ိဳ႕ကေျပာပါတယ္။ “ဆရာ … ဆရာ မဟုတ္တာ မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိပါ တယ္။ ဆရာမလုပ္ေပမဲ့ သူတို႔လုပ္ ၾကတာ ဆရာမသိဘူး။ ဒီေတာ့ ဆရာေဝစုမရဘူးေပါ့။ တကယ္လို႔ ျပႆနာျဖစ္လာရင္ ဆရာ ရွင္းရမွာေလ။” လို႔ ေျပာပါတယ္။
“သူတို႔က ဘယ္လိုလုပ္ၾကတာလဲဟ၊ ငါ့ေျပာျပပါဦး” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ မေျပာ ပါဘူးဆိုမွ ေကာင္ေလးေတြက ေျပာျပၾကတယ္။ “ဆရာက ငါဘာမွမလုပ္ ဘူးဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဟုတ္လွၿပီထင္ေနတာ၊ သူတို႔က ဆရာ့ကို ထမင္းေကၽြးတဲ့ အခါတို႔ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တိုက္တဲ့အခါတို႔မွာ အိပ္ေဆးေတြထည့္တိုက္တာ ဆရာမွ မသိဘဲ၊ ဒီေလာက္ဆို ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ ဆရာ သေဘာေပါက္မွာပါ” တဲ့။
ဘုရား…ဘုရား ေဆးေတြလက္လြန္သြားမွျဖင့္ ဂန္႔ရခ်ည္ရဲ႕လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိၿပီး က်က္သီးထလိုက္ တာ။ ေကာင္ေလးေတြက အႀကံေပးပါတယ္၊ ဒီအလုပ္ဆက္ လုပ္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔နဲ႔ပူးေပါင္းၿပီး ကိုယ့္ေဝစုကိုယ္ယူလိုက္၊ ဒီလိုမွ မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအလုပ္က ထြက္လိုက္ပါတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္ရဲတစ္ေယာက္ ဘိလပ္ေျမနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလဲလွယ္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ခိုးတာကို သေဘာတူလိုက္ရေတာ့ ကိုယ္လည္း သူခိုးပဲေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ခိုးဖူးပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ မခိုးခ်င္ဘဲ ခိုးရတာပါ။ ဒါ အျပစ္ေပါ့ေအာင္ေျပာေနတာ မဟုတ္ ပါ။ ဘယ္လိုမွ ဒဏ္မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့ အဆံုး အရံႈးေပးလိုက္ရတာပါ။
ဆရာဦးေအာင္သင္းေျပာသလို “ငါျမက္စားေနရတာပါလား” ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ စားတာပါ။ ဧရာဝတီျမစ္ထဲမွာ ေန႔စဥ္သြားလာေနတဲ့ အဲဒီလိုသေဘၤာေတြထဲမွာ မခုိးတဲ့သေဘၤာ ဆိုလို႔ တစ္ရာမွာ ၅ စီးေလာက္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ရယ္ပါ။ အဲဒီလို မခိုးတဲ့သေဘၤာနဲ႔လည္း တစ္ေခါက္လိုက္ဖူးပါတယ္။ အင္မတန္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းပါတယ္။
ခိုးပံုခိုးနည္းေလးေျပာပါ့မယ္။ ကိုယ္က ဘာမွလုပ္စရာမလိုပါ။ သူတို႔ သေဘၤာေတြက အခ်ိတ္အဆက္လုပ္ၿပီးသားပါ။ သတ္မွတ္ ေနရာေရာက္ရင္ ပဲ့ေထာင္ေလးေတြနဲ႔ ကေလာင္သမားေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ ကေလာင္ဆိုတာ ဆန္ေတြဘာေတြ ထိုးစစ္တဲ့ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ခပ္ခၽြန္ခၽြန္ သံကန္ေတာ့ေလးပါ။ အဲဒီအဖြဲ႔က လူငယ္ေလး
ေတြက သေဘၤာဝမ္းထဲမွာပါတဲ့ ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြက ေန တစ္အိတ္ကို ႏို႔ဆီဘူး သံုးေလးလံုးစာေလာက္ ကေလာင္နဲ႔ ထိုးၿပီး အျပင္ကိုထုတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို တစ္အိတ္ ကို နည္းနည္း ခ်င္းစုလိုက္တာ ေန႔တစ္ဝက္၊ တစ္ခါတေလ တစ္ေနကုန္ေလာက္ဆိုရင္ ဘိလပ္ေျမအိတ္အပို ၅၀၊ ၁၀၀ ေလာက္ ထြက္လာေတာ့ တာပါပဲ။ အိတ္ကို ကေလာင္ ထိုးတဲ့ေကာင္ေလးေတြကေတာ့ တစ္ေနကုန္ဝမ္းေခါင္းထဲမွာေနရေတာ့ က်န္းမာေရး လည္း ထိခိုက္ ႏိုင္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခရီးစဥ္တစ္ခုမွာ ျပႆနာျဖစ္ၿပီး အလုပ္ကထြက္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပစၥည္းေတြတင္လာတဲ့ ေမာ္ ေတာ္ပိုင္ ရွင္ ေလာဘႀကီးလို႔ျဖစ္ တာပါ။ ေအးဂ်င့္ရယ္၊ ပါလာတဲ့ တာဝန္ခံ ဝန္ထမ္းရယ္၊ ေမာ္တာ္ပိုင္ရွင္ရယ္ သံုးေယာက္ေပါင္း သေဘာတူထားတဲ့ အိတ္အေရအတြက္ထက္ ေလာဘ တက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ အိတ္ ၁၀၀ ေလာက္ထြက္ေအာင္ ေမာ္ေတာ္ပိုင္ရွင္ က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို အိပ္ေဆးခတ္ၿပီး ထုတ္ယူထားပါတယ္။ ကိုယ္ေတြကေတာ့ မသိဘူးေပါ့။
သက္ဆိုင္ရာ စီမံကိန္းနယ္ေျမလည္းေရာက္ေရာ ပါလာတဲ့ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြ ကေပ်ာ့ၿပဲ
ေနလို႔ (တခ်ိဳ႕အိတ္ေတြဆို ခါးပါက်ိဳးေန ပါၿပီ) စီမံကိန္းတာဝန္ခံ အင္ဂ်င္နီယာက လက္မခံပါဘူး။ စီမံကိန္းတာဝန္ခံ အင္ဂ်င္နီယာေတြ ဟာ ေတာ္တန္ ရံုေလာက္ကို နား လည္ေပးပါတယ္။ အခုေတာ့ တစ္အိတ္ဆြဲထုတ္လိုက္ ေပ်ာ့အိပ်င္းတြဲ ဒါလီရဲ႕ နာရီေတြျဖစ္ေနေတာ့ သူလည္း လက္မခံႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ငန္းရွင္နဲ႔ ရွင္းၾကရၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း အလုပ္ထြက္လာရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံက ထုတ္တဲ့ ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြက ထိပ္ကိုအေသပိတ္ခ်ဳပ္ထားတာ မဟုတ္ဘဲ ေထာင့္စြန္းမွာ လွ်ာကေလး ေခါက္ၿပီးပိတ္ထားတဲ့ အေပါက္ကေလးပါ ပါတယ္။ အဲဒီလိုအေပါက္ကေလးပါေနတာကိုကလည္း အခုလို ခိုးထုတ္ဖို႔ လမ္းေၾကာင္း ေပၚေစတဲ့အေၾကာင္းထဲမွာ ပါပါတယ္။ ထိုင္းကလာတဲ့ ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြက အေသခ်ဳပ္ထားတာပါ၊ အေပါက္မပါပါဘူး။ ထား ပါေတာ့။ ေျပာခ်င္တာက ဝန္ႀကီးဌာနေတြက သေဘၤာငွားစားၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္က တစ္ျပားမွ မရသလိုျဖစ္တဲ့ ကိစၥပါ။
ႏိုင္ငံတကာမွာေတာ့ ဒီလုပ္ငန္းေတြဟာ ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အစိုးရက အခြန္ေကာက္စားတာပဲမ်ားပါတယ္။ အေျခအေန အေၾကာင္းအမ်ိဳး မ်ိဳးေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္က ဆက္လုပ္မယ္ဆိုရင္လည္း အခုလို အရံႈးသက္သက္ နဲ႔ ေလလြင့္တာမ်ိဳး ေတြ မျဖစ္သင့္ေတာ့ပါဘူး။ ဘိပ္ေျမထုတ္လုပ္တဲ့စက္၊ အိတ္သြပ္တဲ့စက္ေတြကိုလည္း ေခတ္မီစက္ႀကီးေတြနဲ႔ အစားထိုးၿပီး ျပဳျပင္ ေျပာင္း လဲသင့္ပါၿပီ။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ႀကံဳဖူးတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳ ေသးေသးေလးသာ ရွိပါေသးတယ္။ တျခား သပိတ္ဝင္ အိတ္ဝင္ ဌာနေတြဆုိ ဘယ္လိုေနမလဲ။
စစ္သားဘဝက ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ အေကာင္ပေလာင္ေတြ၊ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ေတြ ခိုးစားဖူးသလို အျပင္ေလာကမွာလည္း အခုလို သူခိုးအေတြ႔အႀကံဳေတြ ႀကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခိုးတာ မေကာင္းမွန္း လူတိုင္းသိပါတယ္။ ျမန္မာစကားမွာ ဆန္ခိုးမမိ ဖြဲခိုးမိလို႔ ေတာင္ ဆိုရိုးစကား အရွိသားကလား။ ရာဇဝင္မွာေတာ့ သူခိုးႀကီးငတက္ျပားဟာ ဘုရင့္ ဘ႑ာေတြခိုးၿပီး ဆင္းရဲသားေတြကို ေပး သတဲ့။ ဟုတ္မဟုတ္မသိေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ကာတြန္းထဲ ငတက္ျပားအေၾကာင္း ဖတ္ရရင္ တကယ့္သူရဲ
ေကာင္းႀကီး လို႔ပဲ ထင္တာပါ။
ႀကံခင္းမွာ ဘိလပ္ေျမတင္ေနတုန္း အလုပ္သမားတခ်ိဳ႕ကလည္း ဘိလပ္ေျမအမႈန္ေတြ ရသေလာက္ ခိုးတတ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ ေတာ့ သူတို႔ဘယ္လိုခိုးသလဲ သိခ်င္တာနဲ႔ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ လိႈင္မင္း (အမည္လႊဲ) ကို ေမးၾကည့္ပါတယ္။ လိႈင္မင္းက ကၽြန္ေတာ္မဖမ္းဘူးလို႔ အာမခံမွ ျပေပးမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မဖမ္းေၾကာင္း အာမခံလိုက္ပါတယ္။ သူက “ေသခ်ာတယ္ေနာ္ဆရာ၊ ဆရာကၽြန္ေတာ့္ကို ကတိေပးၿပီးမွ ဒီေကာင္ေတြကို ဖမ္းလိုက္ရင္ ဆရာျပန္သြားတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နာ မွာ” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လံုးဝမဖမ္းဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္းထပ္ၿပီး ကတိေပးလိုက္ပါတယ္။
သေဘၤာနဲ႔ ကမ္းေျခကို ဆက္ထားတဲ့ ကုန္းေဘာင္ျပားက ညြတ္ပဲ့ ညြတ္ပဲ့နဲ႔ အိေနပါ တယ္။ အဲဒီ ကုန္းေဘာင္ျပားေပၚမွာ အလုပ္ သမားေတြ ဘိလပ္ေျမအိတ္ ကိုယ္စီ ထမ္းၿပီး သယ္ေနၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရိုးရိုးသားသားပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ဝက္
ေလာက္ နီး ပါးက ဘိလပ္ေျမအမႈန္ေတြကို သူတို႔ထမ္းလာတဲ့ အိတ္ေတြကေနတဆင့္ သူတို႔ ခႏၶာကိုယ္မွာ ကပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အင္းက်ီ၊ ေဘာင္းဘီ အိပ္ေတြထဲကို ရသေလာက္ နည္းနည္း နည္းနည္းစီ ကဲ့ယူတာပါ။ ပမာဏ အမ်ားႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ မေတာ္ တဆမ်ား ကုန္းေဘာင္ေပၚကေခ်ာ္ၿပီး ေရထဲျပဳတ္က်လိုက္လို႔ကေတာ့ ခႏၶာကိုယ္မွာ ကပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အိပ္ထဲက ဘိလပ္ေျမနဲ႔ ေရ နဲ႔… ။ သူတို႔ကိုၾကည့္ေနရင္း တိုက္နဲ႔ေန ခ်င္လို႔ သေဘၤာေတြမွာ ဘိလပ္ေျမတက္ႀကံဳးရင္း စုစုထားတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ တစ္ရက္သား သေဘၤာကအထြက္ သူကလည္း ေၾကာက္ ေၾကာက္နဲ႔ ကမ္းေပၚကို ခုန္အခ် ခါးပံုစထဲ သူႀကံဳးထားတဲ့ ဘိလပ္ေျမ ေလးေတြနဲ႔တူ ျမစ္ထဲကိုေမ်ာပါသြားတဲ့ ကေလးေလး တစ္ ေယာက္အေၾကာင္း ဆရာေနဝင္းျမင့္ ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္မွာ ဖတ္ဖူးတာ ေလး သတိရေနမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကတိအတိုင္းပဲ မဖမ္းပါဘူး။ ၿပီးေတာ့မွ လိႈင္မင္းကို “လိႈင္မင္း… ဒီ အလုပ္သမားေတြအားလံုးကို ငါပိုက္ဆံေပး မယ္ကြာ၊ ငါတို႔တင္လာတဲ့ ဘိလပ္ေျမကို တစ္မႈန္မွ မယူနဲ႔၊ ဒါဆိုရင္ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္ႏႈန္းနဲ႔ ေပးရင္ မခိုးဘဲ ေနႏိုင္မလဲ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္ပါတယ္။
လိႈင္မင္းက ခဏစဥ္းစားၿပီး “အင္း………… ဆန္ႏွစ္ျပည္ဖိုးေလာက္ဆို ရပါၿပီ ဆရာ” လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ “ဘာျဖစ္လို႔ ဆန္ႏွစ္ ျပည္ဖိုးလို႔ ေျပာရတာလဲ လိႈင္မင္း” လို႔ေမး လိုက္ေတာ့ “အဲဒီအလုပ္သမား အမ်ားစုက အိမ္ေထာင္သည္ေတြဆရာ၊ တစ္အိမ္
ေထာင္ကို ကေလး ေလးငါးေယာက္ေလာက္ ရွိၾကတယ္။ ဒီေတာ့ အမ်ားစုကေတာ့ တစ္ျပည္ေလာက္ခ်က္ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ေကာင္ ေတြရဲ႕ အိမ္ဆို ညမနက္ကို တစ္ျပည္ခြဲေလာက္ ခ်က္ရတယ္။ က်န္တဲ့ ေျခာက္လံုးစာက ဟင္းဖိုးေပါ့ ဆရာ” လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။
လိႈင္မင္းဆီက အဲဒီစကားသံၾကားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ က်ဥ္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ သူ ညာေျပာေနတယ္ဆိုဦးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မခံစားႏိုင္ပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ အသက္ ရွင္သန္ေနတာဟာ ဆန္ႏွစ္ျပည္စာေလာက္ ရွာဖို႔သက္သက္ လား။ ေနညိဳရင္ ေထြး ညိဳေလးကစ္၊ အလုပ္သမားခေရာ ခိုးလို႔ရတဲ့ပိုက္ဆံေလးေရာ ခါးၾကားထဲ က်စ္က်စ္ ပါေအာင္လိပ္ၿပီး အိမ္သူေမွ်ာ္ေနမယ့္ လမ္းကို ဒယီးဒယိုင္ေျခလွမ္းေတြ နဲ႔ ေလးတိေလး ကန္ျပန္သြားတဲ့သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး သူခိုးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္က မထြက္ရက္ဘူး။
သူတို႔ကို သူခိုးလို႔ ေခၚမယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူတို႔မွာ ေျမကြက္ေတြအမ်ားႀကီး မရွိပါဘူး။ သူတို႔ ေထြးညိဳထက္ပိုေကာင္းတဲ့ယမကာ မေသာက္ႏိုင္ပါဘူး။ သူတို႔ ဥေရာပ အစား အစာဆိုတာ ဘာလဲလို႔ မသိပါဘူး။ ေသစာ ရွင္စာ ဖတ္တတ္ၿပီး ရပ္ကြက္ လက္သည္ နဲ႔ ေမြးရတဲ့ကေလးအတြက္ မီးဖြားခ အေၾကြး မေၾကေသးပါဘူး။ “ဒီေန႔ ေက်ာင္းမတက္နဲ႔ ငါ့သား အေမေနသိပ္မေကာင္းဘူး၊ နင့္ အေဖလည္း ညက်မွ ျပန္ေရာက္မယ္၊ အေမ့ ကိုယ္စား သားေစ်းေရာင္းထြက္လိုက္ေနာ္” ဆိုတဲ့ အသံကိုၾကားတာနဲ႔ ေဟး ဆိုၿပီး ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကို ဘုန္းခနဲပစ္ခ်၊ ေစ်းေတာင္းေခါင္းေပၚရြက္ ထြက္သြား တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္မွာ လင္းလက္ေတာက္ ပတဲ့အနာဂတ္တစ္ခု မရွိပါဘူး။
ဒါေတြကို ကံေၾကာင့္လို႔ ပံုမခ်ခ်င္သလို ဘုရားသခင္ေၾကာင့္လို႔လည္း ယိုးမယ္ မဖြဲ႔ ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲမွာဝင္ေနတာက သူတို႔အားလံုး ငါတို႔ႏိုင္ငံ သားေတြ ဆိုတဲ့ အေတြးပါပဲ။
ကံေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ ဘုရားသခင္ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေန႔ကို ဆန္ႏွစ္ျပည္စာရွာဖို႔ လူျဖစ္လာရတဲ့သူေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ မွာ မရွိေစခ်င္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မိသားစုတိုင္းကို စိတ္လက္ခ်မ္းသာ လိပ္ျပာသန္႔စြာနဲ႔ ေနညိဳရင္ ဆည္းဆာအလွကို ထိုင္ ၾကည့္ေနေစခ်င္တာပါပဲ။
ဒီေဆာင္းပါးေရးရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က လူဆိုတာ ပါပသမိ ံရမတိမေနာ စိတ္ဟာ မေကာင္း မႈမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္တတ္တယ္ဆိုတာရယ္ တိုင္းသူျပည္သားေတြ ဆင္းရဲတြင္း နက္ၿပီး စာရိတၱေတြပ်က္စီးေနရတာ ႏို္င္ငံကိုအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္မႈ ရွိ တယ္တိုတာ သတိျပဳမိေစခ်င္ လို႔ပါ။ ေတာထဲ ေတာင္ထဲ မွာေရာ ေအးဂ်င့္လုပ္တုန္းကေရာ ခိုးမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မကင္းခဲ့ေပမဲ့ သိန္း ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး သံုးရတဲ့ INGO ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကိ်ဳးအတြက္ အလြဲသံုးစာမလုပ္ခဲ့ဘဲ ကင္းေအာင္ေရွာင္ႏိုင္ခဲ့ပါ တယ္။ ဒါလည္း အစြဲမာန တစ္ခုေၾကာင့္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္အလြဲသံုးစားမႈ တစ္ခုခုလုပ္လိုက္ရင္ ရဲေက်ာ္သူရလို႔ ေျပာမွာထက္ ဒီဗမာ ေကာင္ေတြခန္႔လိုက္မွေတာ့ ဒီလိုပဲျဖစ္မွာေပါ့ဆိုတဲ့ အသံေတြကို မၾကားခ်င္လို႔ပါ။
လူတိုင္း သံသရာရထားႀကီးစီးၿပီး ခရီးသြားေနၾကရတာပါ။ ကုသိုလ္ကံအက်ိဳးေပးအရ အျမန္ရထားရဲ႕ အထူးတန္းနဲ႔ လိုက္ပါခြင့္ ရသလို ေလာ္ကယ္ရထားကို တိုးေဝွ႔စီး တာေတာင္မွ အိမ္သာေဘးမွာေတာင္ေနရာမရတဲ့ ခရီးသည္မ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္တန္လို႔ ဘူတာေရာက္ရင္ မဆင္းခ်င္လည္း ဆင္းရတာပါပဲ။ ဒီၾကားထဲမွာ ကိေလသာ ၁၁ မီးေတာက္ေလာင္ၿပီး အမွားေတြ က်ဴးလြန္တတ္ပါတယ္။ အမွားမွန္းသိရင္ ျပင္လို႔ရပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာသမား ဗိုလ္ႀကီးေအးမင္း ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကံငါးပါးကို လံုေအာင္ထိန္းေနပါၿပီ။ ဘူတာက နီးလာၿပီ မဟုတ္လား။
ႏိုင္ငံေတာ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္မ်ားရဲ႕ ကိုယ္က်င့္သိကၡာတည္ၾကည္ မႈေပၚမူတည္ၿပီး တိုင္းသူျပည္သားရဲ႕ ယံုၾကည္ ကိုးစားမႈကိုရမွာပါ။
အဲဒီအတြက္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက စံျပျဖစ္ေနဖို႔လိုပါတယ္။ အတိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မတူးဆြပါနဲ႔ေတာ့။ ပစၥဳပၸန္မွာေကာင္းေအာင္လုပ္ရင္ ေကာင္းတာကို လက္ခံရမွာပဲ။ ဘယ္လိုေကာင္းေအာင္လုပ္သလဲဆိုတာေတာ့ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံ ျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ ဒီမိုကေရစီ စံႏႈန္းေတြျဖစ္တဲ့ တာဝန္ယူမႈ၊ တာဝန္ခံမႈ (Responsibility and Accountability) နဲ႔ ဆံုးျဖတ္သြား မွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
မွားမွန္းသိလို႔ စျပင္တဲ့ေန႔ဟာ အမွန္လမ္းေပၚေရာက္တဲ့ေန႔ပဲ မဟုတ္ပါလား…….။ ။
ရဲေက်ာ္သူရ
0 comments:
Post a Comment