Monday, December 15, 2014

“ေပ်ာ္တာေပါ့ အေမရယ္”

            ထူးအိမ္သင္က သူ့သမီးကေလးကို “မိကြန္းေထာ” လို႔ ခ်စ္စရာ မြန္နံမည္ကေလး ေပးခဲ့ေပမယ့္ တို႔ကေတာ့ တို႔သမီးကေလးကို “ထူးအိမ္သင္” လို႔ပဲ နံမည္ေပးရမလား မသိပါဘူး။ သူက က်ဴ ရွင္သင္တဲ့အခါ ဆရာေတြရွိတဲ့ဆီ လိုက္မသင္ပဲ အိမ္ကို ဆရာေတြေခၚေခၚသင္တတ္လို႔ေလ။ အထူးအိမ္မွာသင္တဲ့ သမီးေလးေပါ့။ ေကာင္းတာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ မပါပဲ တစ္ေယာက္တည္းကို သင္ရေတာ့ သူလိုက္နိုင္ရင္ လိုက္နိုင္သလို ေရွ့ဆက္သြားလို့ရျပီး နားမလည္တဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပျဖစ္တာေပါ့။ ကိုယ္လည္း ကိုးတန္းတုန္းက အဲ့သလိုမ်ဳိး သင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာသင္တဲ့ဆရာႀကီးဟာ သူ့တပည့္လိုက္နိုင္မွန္းသိလို႔ စာေတြဖိသင္၊ အိမ္စာေတြ တြန္းေပး၊ သူ့တပည့္ကလည္း ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕နဲ႔ နင္းကန္အခန္းေတြတက္သြားတာ သီတင္းကြ်တ္ေလာက္လည္းေရာက္ေရာ ကိုးတန္းအဂၤလိပ္စာ ဖတ္စာအုပ္ႀကီးလည္း ကုန္သြားေရာ။ ဂရမ္မာေတြေရာ ဂါဒီးယန္းသတင္းစာ အခ်ပ္ပိုထဲက ေလ့က်င့္ခန္းေတြပါ အကုန္ျပီးကုန္တယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဆရာကလည္း ဆယ္တန္းစာ ဆက္သင္မလားဆို သင္လိုက္တာ ကိုးတန္းလည္းေအာင္ေရာ ဆယ္တန္း အဂၤလိပ္စာပါ ကြ်တ္ျပီး ဆယ္တန္းမွာ အဂၤလိပ္စာ က်ဴ ရွင္ မယူေတာ့ဘူး။ ျပတ္ကေရာ။


            ေျခာက္တန္းတုန္းကလည္း ကိုယ္အဲ့ဒါမ်ဳိး ျဖစ္ဖူးတယ္။ သမိုင္းသင္တဲ့ဆရာက အတန္းထဲမွာ စာအုပ္ေပးျပီး စာေခၚခိုင္းထားတာ။ ကိုယ္က လက္ေရးျမန္ျမန္နဲ႔ အေစာႀကီးျပီးေအာင္ တြန္းေခၚပလိုက္ေတာ့ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြ လိုက္မမီလို႔ ေမတၱာ ဝိုင္းပို႔ၾကေရာ။ ကိုယ့္စိတ္ထင္ ဒါႀကီး ျမန္ျမန္ျပီးသြားရင္ ဆရာလည္း မလာရေတာ့ဘူး။ ကိုယ္တို႔လည္း လိုက္မေရးရေတာ့ဘူး။ သမိုင္းခ်ိန္ဆို တစ္တန္းလုံး မုန့္စားဆင္းသလို ေဆာ့ရေတာ့မယ္။ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ အဲသလိုမွတ္တာ။ ဒါေပမယ့္ ကေလးအေတြးေတြကို လူႀကီးေတြက လိုက္လုပ္စရာလား။ သမိုင္းစာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္လုံး အေစာႀကီး စာေခၚလို႔ၿပီးသြားတယ္ဆိုေတာ့ ဆရာလည္း မ်က္လုံးႀကီးျပဴ းသြားတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ သူ႔အတတ္နဲ့သူစူးျပီး စာေခၚတဲ့အလုပ္မလုပ္ေတာ့ပဲ သမိုင္းပုံျပင္ေတြကို ရယ္စရာေမာစရာ ထိုင္ထိုင္ေျပာၾကေမးၾကလုပ္ေတာ့ စာသင္တာထက္ အမ်ားႀကီး စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတာ ကို သြားေတြ႕တယ္။ ခါတိုင္းက အလြတ္က်က္ဖို႔ စာေတြေခၚေပးေနတာေလ။ ဆရာ့စာအုပ္ထဲကေန ကိုယ္တို႔စာအုပ္ထဲကိုေရာက္၊ အဲ့ဒါႀကီးကို ေခါင္းထဲအလြတ္ရေအာင္ထည့္၊ စာေမးပြဲက် မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေရး။ ဒါပဲ။ အခုေတာ့ သူေျပာျပမွပဲ ကိုယ္သင္ေနတဲ့သမုိင္းေတြက စိတ္ဝင္စားစရာ လူေတြအေၾကာင္း ေရးထားတာပဲလို့ သေဘာေပါက္စျပဳလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လူပါးဝလာတယ္။ သမိုင္းသင္ရင္ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ေပးတဲ့ မွတ္စုေတြကို စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူး။ မွတ္စုမေခၚခင္ ဆရာေတြေျပာျပတဲ့ ပုံျပင္ကေလးေတြကိုပဲ လိုက္နားေထာင္ေတာ့တယ္။ ဘာကြာသလဲဆိုေတာ့ Essay နဲ့ Story ကြာသလိုကြာတယ္။ မွတ္စုက သမိုင္းအျဖစ္အပ်က္ကိုမွီျပီး သူတို႔ကိုယ့္ေခါင္းထဲရိုက္ထည့္ခ်င္တဲ့ အယူအဆတစ္ခုခုကို နွပ္ေၾကာင္းေပးျပီး ေရးထားတာ။ ဆရာေတြ ေျပာျပတဲ့ ပုံျပင္မွာေတာ့ ရသေလးေတြပါတယ္။ ပါးစပ္ရာဇဝင္ကေလးေတြ ေနွာတယ္။ သမိုင္းဆရာ အေျပာေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ေျမာပါသြားေရာ။ ေဒါက္တာ မတင္ဝင္းႀကီး ဖတ္ရသလိုေပါ့။ ဒါေပသိ စာေမးပြဲမွာေတာ့ အဲ့ဒါႀကီးေတြ ေျဖလို့မရဘူး။ သူတို့လိုခ်င္တဲ့ ေပၚလစီနဲ့ ကိုက္ေအာင္ ေျဖမွရတာ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္လိုအေကာင္ဟာ သမိုင္းမွာ ကခ်လာပါ။ ေျဖခဲ့သမွ် ဘာသာေတြထဲမွာ သမိုင္းကအမွတ္အနည္းဆုံးပဲ။ (ဒါနဲ႔မ်ား သမိုင္းမွတ္စုေတြ  ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေရးေနတာ အဟုတ္မွတ္တဲ့သူက မွတ္လို့။)

            သမီးနွင့္ သူ၏ဆရာမ်ား သင္ၾကားေရးကို အကဲခတ္ၾကည့္မိသေလာက္ေတာ့ ကိုယ္ငယ္ငယ္က အဂၤလိပ္စာက်ဴ ရွင္ သင္ေနတဲ့ပုံမ်ဳဳိး၊ သမိုင္းေတြ ျပီးသေလာက္ တြန္းေခၚတဲ့ ပုံမ်ဳိးကို သတိရမိတာပါပဲ။ သမီးက ပညာသင္ၾကားေရးကို အလုပ္တာဝန္တစ္ခု ထမ္းေဆာင္သလို သူ႔ဘက္က ခြ်တ္ယြင္းခ်က္မရွိ ျပီးစီးတတ္ေျမာက္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ သင္တယ္။ ဆရာက သူ႔ေက်ာင္းသားကေလး ဘယ္ေလာက္လိုက္နိုင္သလဲ။ သူသင္ျပရွင္းျပတာ သေဘာေပါက္ရဲ့လား၊ မွတ္မိရဲ့လား။ သူ့ဘက္က တာဝန္ေက်ေအာင္ ဌာန္ကုန္ေအာင္ သင္ေပးပါတယ္။ မိဘ ဆရာ ေက်ာင္းသား သုံးဦးစလုံးရဲ့ တူညီေသာ ပန္းတိုင္ကို တက္ညီလက္ညီ ခ်ီတက္ေနျကတယ္။ အခ်ိန္တန္ရင္ စာေမးပြဲေအာင္ရမယ္ေပါ့။ ဖေအတစ္ေယာက္အေနနဲ့ဆို အားရစရာႀကီး။ ေၾကနပ္စရာႀကီးေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္သမီးကိုယ္ သနားမိပါတယ္။ သူ့က်ဴ ရွင္ေတြက စာေတာ့တတ္မွာပါ။ ဒါေပသိ ေပ်ာ္စရာလည္း မေကာင္းဘူး။ စာေတာ္ရုံနဲ႔လည္း မျပီးေသးဘူး။ ေက်ာင္းေနေပ်ာ္ဖို႔ကလည္း လိုေသးတာကိုး။ သူ႔အေဖ အဲသည္အရြယ္တုန္းက က်ဴရွင္ေတြတက္ခဲ့တာ အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတာပဲ လို႔ သမီးကို ျပန္ေျပာျပခ်င္လာပါတယ္။

            က်ဴ ရွင္ေတြ စတက္ျဖစ္ေတာ့ ရွစ္တန္းနွစ္မွာ အဂၤလိပ္စာ နဲ့ သခ်ၤာကို တက္တာပါ။ သူမ်ားေတြ ျမဳိ႕နယ္ ဆင္ေျခဖုံးက ျမဳိ႕ထဲမွာ တရုံးရုံးက်ဴ ရွင္လာတက္ေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကေတာ့ ျမဳိ႕ထဲေနျပီး ဆင္ေျခဖုံးက က်ဴ ရွင္ေတြကို လိုက္တက္ရတယ္။ ကိုယ့္အမဝမ္းကြဲေတြက ေက်ာက္ေျမာင္းမွာေနတယ္ေလ။ ကိုယ္က ဘယ္က်ဴ ရွင္ ဘယ္မွာေကာင္းေျကာင္း သိတာမဟုတ္ဘူး။ အမေတြတက္တဲ့ဆီဆို ျပီးေရာ။ အပ္ေတာ့လည္း သူတို႔ပဲ အပ္ေပးရတာ။ မေကာင္းပဲေတာ့ မရွိပါဘူး။ ေက်ာင္းသားပရိသတ္မ်ားစြာနဲ့ က်ဴ ရွင္ဖြင့္စားေနတယ္ဆိုမွေတာ့ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ အသင္အျပေကာင္းျပီးသား။ က်ဴ ရွင္သြားတက္ရင္း ကြ်ဲကူးေရပါ ကြ်မ္းက်င္သြားတာကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္း ဘတ္စကားစီးျပီး သြားတတ္ျပန္တတ္သြားတာပါပဲ။ အိမ္ကလူႀကီးမပါပဲ ဟိုဟိုသည္သည္ ရဲရဲတင္းတင္း သြားက်င့္ရလာတယ္။ အိမ္ကေပးတဲ့မုန့္ဖိုးကို ကားခနဲ႔ တြက္ခ်က္ျပီး တိုင္းတတ္ထြာတတ္လာတယ္။ မနက္အိပ္ယာထေတာ့လည္း နာရီနဲ႔ တိုင္းထြာျပီး ထတတ္လာတာပါပဲ။ မနက္ပိုင္းတက္တဲ့က်ဴ ရွင္က ၇ နာရီ မွာဆို ၆ နာရီခြဲမွ လူးလဲထ၊ မ်က္နွာသစ္၊ သြားတိုက္၊ မုန့္စား၊ ကားစီး၊ အီအီးပါတာပါမက်န္၊ ဘယ္ဟာက ဘယ္နွစ္မိနစ္ၾကာမယ္ အတိအက်တြက္ျပီး မနွုတ္ေလာက္ေတာ့ တစ္ခုခုကို အလွည့္ေက်ာ္ပလိုက္ရတာေပါ့။

             ေနာက္ထပ္ အက်ဳိးအျမတ္တစ္ခုကေတာ့ ေက်ာင္းရဲ့ ျပင္ပမွာ သက္တူရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြရလာတယ္။ ကိုယ္ေနတဲ့ စိန္ေပါေက်ာင္းက ေယာကၤ်ားေလးေက်ာင္းဆိုေတာ့ ကိုယ့္မွာ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းဆိုတာ အဲသည္က်ဴ ရွင္ေတြတက္ေတာ့မွပဲ စကားေျပာဖူးေတာ့တယ္။ လြယ္တယ္ေတာ့မမွတ္နဲ့။ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ကေလးလိုပဲ။ မာတုဂါမေတြနဲ့ ဘယ္လိုအဆင္ေျပေအာင္ ေျပာရဆိုမွန္း သိတာ မဟုတ္ဘူး။ ခြတီးခြက်ရယ္။ ကိုယ္တက္ေနတဲ့ အတန္းထဲက ဘယ္မိန္းကေလးက လွတယ္၊ ဘယ္မိန္းကေလးက မလွဘူးလည္း အလိုလိုေနရင္း အကဲခတ္တတ္လာတယ္။ (ကေလးတုန္းကေတာ့ ကိုယ့္အေမေတြ အေဒၚေတြကလြဲရင္ သူမ်ားမိန္းကေလး လွတယ္လို႔ကို မထင္ဘူး) သူတို႔နဲ႔စကားေျပာရတာ ကိုယ့္ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေျပာရသလို မဟုတ္ဘူး။ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔။ ငါက ေကာင္ေလး။ သူက ေကာင္မေလး။ သူမ်ားေတြ ျမင္ရင္ တစ္မ်ဳိးထင္ကုန္ေတာ့မွာပဲ။ ဘယ္သူမ်ား ျမင္ကုန္ျပီလဲ။ ဘယ္သူမွလည္း မျမင္ေသးပါလား။ ျမင္ေအာင္ လုပ္လိုက္ဦးမွ။ ေဟာ ျမင္သြားျပီ။ ဖ်ားဖ်ား။ ငါ့ ဘာမ်ား ေျပာၾကမွာပါလိမ့္။ အဲသလိုမ်ဳိး ေယာက္ယက္ကိုခတ္ေနတာနဲ႔ ကြကိုယ္ ဘာေတြ ေျပာမိမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။

              ဆယ္တန္းနွစ္က်ေတာ့ ကိုယ့္ပညာေရးဟာ နိုင္ငံေက်ာ္ က်ဴ ရွင္ဆရာျကီးမ်ားရဲ့ လက္တြင္းကို ဝကြက္အပ္ပလိုက္တာပါပဲ။ အပ္ခ်င္လြန္းလို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဖိုးေရႊအေလးက ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ စာမခက္ဆိုျပီး တေန႔တေန႔ ေက်ာင္းခ်ည့္သြားေနတာ။ သူမ်ားေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္လို႔လည္း ကိုယ့္အရွိန္ကေလးနဲ့ကိုယ္ သေဘာက မေပါက္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းလာလာထိုင္တဲ့ကိုယ့္ကို ဆရာမက “နင္ ဘာလာလာ လုပ္တာလဲ။ စာမက်က္ဘူးလား။” လို့ ေမးေတာ့ “စာက ညတိုင္းက်က္တယ္ေလ။ အခု ေက်ာင္းလာတက္တာ။ သူမ်ားေတြ ဘာလို႔မလာတာလဲ။ ေက်ာင္းလည္း မပိတ္ပဲနဲ႔။”  ဆိုေတာ့မွ ပရိုဗိတ္စတာဒီေပးထားမွန္းသိရတယ္။ စာေတြလည္းျပီးေအာင္ မသင္ရေသးဘူး။ က်ဴ ရွင္က ဆက္သင္ရမွာတဲ့။ အို ဘာပူစရာ ရွိသလဲ။ မီရာအခ်စ္နဲ့ လိုက္ခဲ့မွာေပါ့။ ပထဝီ နဲ႔ သမိုင္းကို ဦးထြန္းႏြယ္ နဲ႔ ဦးလွခ်စ္ဆီမွာ အပ္လိုက္တယ္။ ၅ လျပတ္ နဲ႔။ ေဘာဂေဗဒက ဦးသက္ဝင္းဆီမွာ ၃ လ ျပတ္။ ျမန္မာစာကို ဂုဏ္ထူးဦးသိန္းနိုင္ဆီက ေလးလျပတ္။ ဓါတု / ရူပ နဲ့ သခ်ၤာက ရွစ္တန္းကတည္းက တက္လက္စ ဆရာေတြဆီမွာ။ ေက်ာင္းသြားစရာ မလိုေတာ့ဘူးဆိုရင္ တစ္ေနကုန္ အခ်ိန္ေတြ တက္ပါေလ့။ အဲ့ေတာ့မွပဲ ရန္ကုန္ျမုိ့တြင္းကို ၾကမ္းပိုးက်ေတာင္ က်ဴ ရွင္ေတြ တက္ကာဆင္းကာ နွံ႔နွံ႔တက္ေနေအာင္ လည္ရပတ္ရပါေတာ့တယ္။

             ကို္ယ္တို႔က်ဴရွင္ဆရာႀကီးမ်ားဟာေလ စာတင္နားလည္ေအာင္ တတ္ေအာင္ သင္တတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ရယ္စရာ ဟာသေလးေတြ အေျပာေကာင္းတဲ့ေနရာမွာလည္း ဇာဂနာ ေမတၱာေလာက္ေတာ့ သနားတယ္။ ကုိယ္ သည္ကေန႔ တို႔ကာပင့္ကာ ရယ္ရႊန္းပတ္ရႊန္း ေရးသားေနတဲ့ ရယ္စရာ ဟာသဥာဏ္မ်ားဟာ ကိုယ့္ဆရာႀကီးမ်ား ေပးလိုက္တဲ့ အေမြပဲ။ ခြန္းတုံ႔မခံ ျပန္ပက္တတ္တဲ့ ေဘာက္လုံးမ်ားဟာလည္း သူတို႔ဆီက အတုခိုးခဲ့ရတာ။ ဦးဘုန္း(ဓါတု)ႀကီး နိုင္ငံေက်ာ္ေနတာ နားေထာင္ဖူးရင္ ၊ ကိုျငိမ္းမင္းႀကီးရဲ့ အနုပညာလက္ရာေတြကို ခံစားဖူးရင္ က်ဴ ရွင္ဆရာမ်ားရဲ့ ဝမ္းစာကို သေဘာေပါက္ၾကပါလိမ့္မယ္။ သူတို့ကို သူမ်ားေတြ ေျပာသလို ပိုက္ဆံရွာေနတယ္။ ဝက္ခုတ္ေနၾကတယ္ လို့ မျမင္ပါဘူး။ ေခတ္ စံနစ္ ရဲ့ လိုအပ္ခ်က္အရ ပညာေရး ကြက္လပ္ႀကီးေတြကို သူတို႔နည္းသူတို႔ဟန္နဲ့ ဝင္ျဖည့္ေပးေနတာ လို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ သူတို႔ဆီတက္ရတာ စာလည္းအထိုက္အေလ်ာက္ရတယ္။ ပါးစပ္မပိတ္နိုင္ေအာင္ ရယ္ရတယ္။ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းတယ္။ ေစ်းလည္း သက္သာတယ္ခင္ဗ်။ ဆယ္တန္းနွစ္မွာ က်ဴ ရွင္ အမ်ားဆုံးယူေနတဲ့လမွာ အဖြားဆီက စံခ်ိန္တင္ေအာင္ ေတာင္းဖူးတာ တစ္လ ၆၅ က်ပ္ ပါ။ က်ဴ ရွင္ေတြ အားလုံးက တစ္ဘာသာ ၁၀၊ နွစ္ဘာသာေပါင္းထားရင္ ၁၅ က်ပ္ကိုး။ နယ္ကေက်ာင္းသားေတြဆိုရင္ သည္ဆရာႀကီးေတြရဲ့ သင္ရိုးကုန္တို႔၊ အထူးထုတ္တို႔၊ ခန့္မွန္း ေမးခြန္းစုံ အေျဖစုံတို႔ကို တကူးတက ဝယ္ဖတ္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကေတာ့ အရွင္လတ္လတ္ႀကီး အသင္ခံရတာ နည္းတဲ့ကုသိုလ္လား။

             ေဆးေက်ာင္းေရာက္ခ်င္တယ္၊ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အတြက္ဆိုရင္ ကိုယ္တက္ေနတဲ့က်ဴ ရွင္ေတြက တန္းမဝင္၊ စံမကိုက္ပါဘူး။ သူတို႔က အရမ္းနံမယ္ေက်ာ္ေတာ့ နွစ္တိုင္းနွစ္တိုင္း စာေမးပြဲနီးလာရင္ (ေမးခြန္းထုတ္ျပီး သြားေလာက္ရင္) ခန္္႔မွန္းေမးခြန္း စာအုပ္ေတြ ထြက္လာပါတယ္။ မနွစ္ကထြက္တဲ့စာအုပ္ထဲမွာ မနွစ္ကေမးခြန္းရဲ့ ဘယ္နွစ္ရာခိုင္နွုန္းထိေအာင္ ကြက္တိပါတယ္ လို႔ေတာင္ အတိအလင္း စိန္ေခၚေၾကာ္ျငာျပီး ေရာင္းၾကတယ္။ အဲသလို ေၾကာ္ျငာမွလည္း ဝက္ဝက္ကြဲ ေရာင္းရတယ္။ မသိရင္ ေမးခြန္းထုတ္တဲ့သူနဲ့ပဲ လက္ဝါးခ်င္းရိုက္ထားသလိုလို။ သူတို႔က စီးပြားေရးအတြက္ အဲသလို ခုတုံးလုပ္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ ပညာေရးဌာနက လူေတြကလည္း အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္း နဲ႔ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ျပန္ကိုင္တြယ္ရတယ္။ အေျဖလႊာေပါင္း ရာေထာင္ခ်ီျပီး အမွတ္ျခစ္ေနရတဲ့သူဆိုေတာ့ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ကို ဘယ္က်ဴ ရွင္ကစာမွန္း တန္းသိနိုင္တယ္။ ကိုယ္တို့ ၾကက္တူေရြးမ်ားကလည္း ၏သည္မလြဲ က်က္ေျဖၾကတာ မဟုတ္လား။ အဲသည္ေတာ့ က်ဴ ရွင္ေစာ္နံတဲ့ အေျဖလႊာမ်ားဟာ အမွတ္ေကာင္း မရၾကေတာ့ဘူး။ အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္း ဆိုတာႀကီးကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ က်ဴ ရွင္နဲ႔ ဟာမိုနီျဖစ္ေအာင္ မထုတ္ေတာ့ဘူး။ က်ဴ ရွင္နုတ္စ္ႀကီးနဲ႔ အပုဒ္ေစ့ေျဖထားလည္းပဲ အဲသည္ေက်ာင္းသားကို ဂုဏ္ထူးေပးဖို႔က်ေတာ့ စာစီစာကုံးအလြတ္က်က္ ေရးထားတဲ့သူလိုပဲ ေပးရမွာ မသထာဘူး။

              အဲသည္အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္းတို့၊ ေမးခြန္းထုတ္တာ၊ အမွတ္ျခစ္တာတို့က ဘယ္သူေတြ လုပ္ေနတာတုန္းဆိုေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္ပါေမာကၡမ်ား၊ ဆရာ/ ဆရာမမ်ားက လုပ္ေနတာဗ်။ တကယ္လို႔မ်ား အဲသည္ ဆရာ/ဆရာမမ်ားကသာ က်ဴ ရွင္ထြက္သင္သည္ ရွိေသာ္ ဘာလိုေသးလဲ အခ်စ္ရယ္ ျဖစ္သြားမွာေပါ့။ မလိုပါဘူး။ သင္ပါတယ္။ တစ္ခုပဲ။ သူတို႔ကေတာ့ ဟိုဆရာႀကီးေတြလို နိုင္ငံေက်ာ္ မင္းသားထြက္လုပ္လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ သင္ရတာေပါ့။ အဲသည္မွာ ဝိုင္းက်ဴ ရွင္ လို႔ေခၚတဲ့ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ အိမ္မွာစုျပီး ဆရာေခၚသင္တဲ့ ထူးအိမ္သင္တီးဝိုင္းကေလးေတြ ေခတ္စားလာတာေပါ့ဗ်ာ။ ေစ်းႀကီးတယ္ဗ်။ သားေတာ့ မတက္နိုင္ဘူး။ သူတို႔ကလည္း လူမသိေအာင္ က်ိတ္သင္ရတာဆိုေတာ့ အတန္းသားခ်င္း၊ သူငယ္ခ်င္းခ်င္းေတာင္ ေပးမသိဘူး။ ကိုယ္လို ငအကလည္း ကိုယ့္အာရုံနဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့ သိကိုမသိဘူး။ စာေမးပြဲနီးမွ ေျမြကိုက္တာက ပထဝီမွာ ေျမပုံ မဆြဲတတ္ဘူး။ ဘယ္လိုဆြဲရသလဲ ေက်ာင္းကလည္း သင္မေပးဘူး။ က်ဴ ရွင္ကလည္း သင္မေပးဘူး။ ေျမပုံမပါရင္ အမွတ္မရမွန္းလည္း မသိဘူး။ ကိုယ့္လိုအူေၾကာင္က်ားကို သနားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကေလးက သူ့အိမ္ကဝိုင္းမွာ သင္ေပးတဲ့အတိုင္း ေရာင္စုံေဆာ့ပင္ကေလးေတြနဲ့ အပ္ခ်မတ္ခ် သင္ေပးေတာ့မွ အဆင္ေျပသြားေတာ့တယ္။ သူသာသင္မေပးလို႔ကေတာ့ သည္အတိုင္း စာခ်ည့္ပဲ ေျဖပလိုက္မွာ။ အမယ္ သမိုင္းေျဖေတာ့လည္း အတူတူပဲေလ။ စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန႔ဆိုေတာ့ လူက မူးေဝေနျပီ။ စာလည္း ထပ္မက်က္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ခုနွစ္သကၠရာဇ္ေတြမွတ္ရတာ ေရာေထြးကုန္ျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာခုနွစ္မွ မပါပဲ ထို႔ေနာက္၊ ထိုစဥ္၊ ေသာအခါ ေတြနဲ႔ခ်ည့္ ေျဖလႊတ္လိုက္တာ။ ၄၇ မွတ္ေတာင္ ရတယ္။ (ကိုယ္လိုရြဲ႕တဲ့ဆရ႔ာနဲ့႔ေတြ႕ရင္ က်ဦးမွာ)

            ကိုယ့္ေရွ့မွာ ေရွ့ေဆာင္ႏြားလားလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ အမေတြကို္ယ္တိုင္က ဆယ္တန္္းကို မကြ်တ္ေသးဘူး။ သည္ေတာ့ ကိုယ္လည္းပဲ ဆယ္တန္းကို သည္တစ္နွစ္နဲ႔ ကြ်တ္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ထားဘူး။ က်က္ေတာ့ က်က္ေနတာပဲေပါ့။ ဘာေတြဘယ္လိုက်က္ရမွန္း မသိပဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ထင္သလိုက်က္ေနတယ္။ ဘယ္စာကိုရျပီးသား ဘယ္ဘာသာက အားနည္းတယ္။ လိုအပ္တယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မသိဘူး။ တကယ္တမ္းျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေန့စဥ္မွန္မွန္ အပတ္စဥ္မွန္မွန္ အိမ္စာလုပ္ခိုင္း၊ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ခိုင္းတဲ့ ဘာသာေတြမွာ အမွတ္ေတြ အမ်ားႀကီးရတယ္။ အပတ္တကုပ္ က်က္မွတ္ေနရတာေတြက ေျဖသာေျဖရတယ္။ အလကားပဲ။ ဂါဒီးယန္းသတင္းစာ အခ်ပ္ပိုေတြမွာ လုပ္ခဲ့ရတဲ့ သင္ခန္းစာေတြက အဂၤလိပ္စာကို ဂုဏ္ထူးမွတ္ရေအာင္ ေပးခဲ့တယ္။ အျဖဴေတြနဲ႔ေတြ႕ရင္ Yes / No / Go to Jail ေလာက္ေတာင္ မေျပာနိုင္ေပမယ့္ စာရြက္ေပၚမွာ Exercise ပုံစံေမးထားရင္ မွန္ေအာင္ေတာ့ ေျဖတတ္တယ္။ အဂၤလိ္ပ္သတင္းစာ မဖတ္နိုင္ဘူး။ ျမန္မာသဒၵါေလ့က်င့္ခန္းေတြနဲ႔ အပတ္စဥ္စာစီစာကုံး အိမ္စာေပးျပီး မျငီးမျငဴ အမွတ္ျခစ္ေပးတဲ့ ဆရာ/ဆရာမေတြ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေၾကာင္ျခစ္တဲ့လက္ေရးနဲ႔အေကာင္က အမွတ္ေတြ အမ်ားႀကီးရခဲ့တယ္။ ကို္ယ့္ဘာသာကိုယ္ေတာင္ မယုံဘူး။  လက္စလက္နကေတာ့ အဲသည္ကတည္းက ေပၚတယ္ဗ်။ ပထမအစမ္းေျဖေတာ့ အဂၤလိပ္စာေန့မွာ ျမန္မာစာဆရာမက လာျပီး ဗိုက္ေခါက္ဆြဲလိမ္တယ္။ “ကြ်နၤပ္တို့၏စာသင္ေက်ာင္း”ကိုေရးတာ “ရြာ့က်က္သေရ” ကို အားက်လြန္းလို႔ ကိုယ့္ေက်ာင္းရဲ႕ မဟုတ္ကဟုတ္ကေတြကို တို႔ကာဆိတ္ကာ ေရးမိလို႔။

             ျပန္စဥ္းစားျကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္အခုျဖစ္ေနတဲ့ပုံဟာ အဲသည္အခ်ိန္တုန္းက ပုံစံခ်ေပးလိုက္တဲ့ မိုအတိုင္း ႀကီးထြားလာတာပဲ။ အခုအခ်ိန္မွာ ပထဝီ၊ သခၤ်ာ၊ ျမန္မာစာ၊ သမိုင္းေတြလည္း ေခါင္းထဲ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကို္းတန္း ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ထိေတြ႕ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းပတ္ဝန္းက်င္ကေလးက ျပဳျပင္ေပးလိုက္တဲ့အတိုင္း ဘဝကို ေဒါင္က်က် ျပားက်က်၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြလည္းလုပ္ရင္း၊ မသိေသး မတတ္ေသးတဲ့အရာေတြကို ဆက္လက္သင္ယူရင္း၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာနဲ့ (စိုင္းစိုင္းလိုပဲ အသက္အရြယ္ကိုမွ မငဲ့မညွာ ဆက္ေပါရင္း) ခင္ရာမင္ေၾကာင္း ေပ်ာ္ေအာင္ေပါင္းလို႔ လမ္းမေပ်ာက္ေအာင္ ဆက္ေလွ်ာက္ေနတုန္းပါပဲ။ သမီးေလးက်ရင္ေကာ။ သည္အတိုင္းသာ ထူးအိမ္သင္ဆက္လုပ္ေနရင္ ဘယ္ပတ္ဝန္းက်င္နဲ့ ျကီးျပင္းမွာလဲ။ ဘယ္အသိုင္းအဝိုင္းကို ျပန္တမ္းတမွာလဲ။ ပညာေရးစံနစ္ျကီးကလည္း ေျပာင္းေတာ့မွာတဲ့။ စာပုေလြကို ေမာင္းမွာပိုက္ျပီး ေက်ာင္းေတာ္ကိုတဲ့ လိုက္မယ္ျပင္သလား။ ဘယ္စာကို ဘယ္နွစ္ဝါသင္သင္ အေရးမႀကီးပါဘူး။ ေဗာဓိေရြွေက်ာင္းႀကီးေပၚ ေပ်ာ္ေအာင္သာ ေနခဲ့စမ္းပါေလ။

Soe Min

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...