မၿပီးဆံုးေသးတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ အပိုင္း (၂)
|
5:22 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
Memorial for December 8
ျပစ္မႈျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ သက္ေသေတြရဲ႕ အျမင္မွာ ခ်ပ္မန္းက လင္ႏြန္ကို ေခၚခဲ့တာ ဟုတ္/ မဟုတ္ ကြဲျပားမႈေတြရွိေနပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ခ်ပ္မန္းက လင္ႏြန္ကို လွုည့္ၾကည့္ေစခဲ့သလားဆိုတာလည္း ယံုၾကည္လို႔ မရႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အမႈစစ္ေဆးတုန္းက ေျဖခဲ့တာလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ တရား၀င္ ထြက္ဆိုခ်က္မရွိဘဲ ခ်ပ္မန္းျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ေတာ့မွ ၾကားလာရတာေတြပါ။
ခ်ပ္မန္းကို ဖမ္းမိခဲ့တဲ့ညမွာပဲ အမႈကို ပိတ္လိုက္ၿပီလို႔ ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ ရဲမွတ္တမ္းဟာလည္း မယ္မယ္ရရမရွိ ဟာကြက္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဂၽြန္လင္ႏြန္လို ပုဂၢိဳဟ္တစ္ဦးေသဆံုးမႈမွာ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈျပည့္ျပည့္စံုစုံမလုပ္ခဲ့ၾကဘဲ ဘာေၾကာင့္မ်ား မ်က္စိေတြစံုမွိတ္ခဲ့ၾကပါသလဲ။ ဖံုးကြယ္ဖို႔အတြက္ မဟာဗ်ဴဟာလား။ အရင္က လုပ္ၾကံမႈေတြမွာ ေရာ ဒီလိုေတြပဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကသလား။ ေမးစရာေမးခြန္းေတြ ျပည့္ေနပါတယ္။
စာေရးဆရာ စာလ္ဗဲေဒါေအာစတာရွား ေရးခဲ့တဲ့စာထဲမွာ “အက္ဖ္ဘီအိုင္ရဲ႕ လုပ္ၾကံေရးတပ္ဖြဲ႕အဖြဲ႕သားတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ခ်ပ္မန္းနားက လင္ႏြန္ျဖတ္သြားတဲ့အခါ ခ်ပ္မန္းဆီကို တနည္းနည္းနဲ႔ အမိန္႔ေပးတဲ့အသံပို႔လႊတ္လိုက္တယ္။ ခ်ပ္မန္းက စိတ္ညွဳိ႕ခံရမႈတစ္၀က္ သိစိတ္တစ္၀က္ရွိေနတယ္” လို႔ ပါရွိတယ္။ အရင္က စိတ္ညွဳိ႕အစီအစဥ္မွာေလက်င့္ထားခဲ့သလို ဂ်ဳိ႕စ္ပါဒိုမိုက ခ်ပ္မန္း နားနားကပ္ၿပီး ခပ္တိုးတိုးေလသံနဲ႔ “လင္ႏြန္ကို သတ္လိုက္ေတာ့” လို႔ ေျပာခဲ့တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ခ်ပ္မန္းဟာ စိတ္ေရာဂါမရွိဘူးလို႔ ေအာစတာရွား အေသအခ်ာ ယံုၾကည္ေပမယ့္ ခ်ပ္မန္းက အသံတစ္သံၾကားခဲ့ရတယ္လို႔ ဖြင့္ဟခဲ့တယ္။ သတင္းေတြအမ်ဳိးမ်ဳိ႕ပ်ံ႕ႏွံ႔ ေနေစဦးေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္မႈနဲ႔လႈပ္ရွားခဲ့ရတဲ့ ဓါးစားခံတစ္ေယာက္လကၡဏာမ်ဳိး ေတြ႕ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။
ခ်ပ္မန္း ဘယ္သူလဲ။ သူ ဓါးစာခံ ဘယ္လိုျဖစ္လာခဲ့ရသလဲ။
ဖန္တန္ဘရက္စလား ရဲ႕ “Who Killed John Lennon?” စာအုပ္မွာ ေရးထားပါတယ္။ “၁၉၅၀ ကေနစၿပီး စီအိုင္ေအရဲ႕ စိတ္ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီးခိုင္းေစတာေတြ စလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအစီအစဥ္ကို “Project Bluebird” လို႔ အမည္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ၂ႏွစ္ၾကာတဲ့အခါ ပေရာဂ်က္က ပိုၾကီးမားလာၿပီး Project Artichoke ေျပာင္းလဲလိုက္တယ္။ ဟာသ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာ ကုမၸဏီအစီရင္ခံခ်က္မွာ မွတ္သားထားတဲ့အခ်က္ေတြပါ” တဲ့။ အဲဒီအစီရင္ခံခ်က္ေတြမွာ သိပၸံနည္းက်က်နည္းလမ္းနဲ႔ စိတ္သိရွိနားလည္ႏိုင္မႈေတြကို အသံုးခ်ၿပီး အစမ္းသပ္ခံသူေတြရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေရ သေဘာထား၊ ယံုၾကည္မႈ၊ အေတြးအေခၚ၊ အျပဳအမူကို တစ္လွည့္စီ ေျပာင္းလဲထိန္းခ်ဳပ္ပံုေတြ မွတ္သားထားပါတယ္။ အဲဒီမွတ္တမ္းမွာပဲ စိတ္ေရာဂါပညာရွင္ေတြနဲ႔ သူတို႔ အသံုးျပဳတဲ့ စိတ္ေရာဂါကုထံုးနည္းလမ္းေတြ -မူးယစ္ေဆးေကၽြးၿပီး စိတ္ညိွဳ႕အိပ္ေမြ႕ခ်မႈအေၾကာင္းေတြလည္း ပါ၀င္ႏိုင္တယ္။ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ ေအဂ်င္စီက ေလ့က်င့္ခဲ့ၿပီးတဲ့အခါ သူတို႔ စိတ္ညွိဳ႕အိပ္ေမြ႕ခ်နည္းေတြအသံုးျပဳခဲ့သလား၊ ထိေရာက္မႈ ရွိမရွိဆိုတာေတြ အံ့အားသင့္စရာပါ။ မာ့ခ္ခ်ပ္မန္းမွာေတာ့ အထူးသူလွဴိတစ္ေယာက္အျဖစ္ ယူဆစရာ အခ်က္အလက္၊ အေထာက္အထားေတြြအားလံုးရွိေနခဲ့ပါၿပီ။
မာခ့္အေၾကာင္း ဒီအခ်က္အလက္ေတြကေတာ့ သေဘာမတူႏိုင္စရာေတြပါ။ Court TV ရဲ႕ Crime Library မွာ ထုတ္လႊင့္ခဲ့တဲ့ ဖရက္ဒ္မက္ဂါနာဂဲလ္ ေဆာင္းပါးမွာ မာ့ခ္ေဒးဗစ္ခ်ပ္မန္းဟာ “သူတပါးကိုသံသယမ်ားလြန္းတဲ့စိတ္ကစဥ့္ကလ်ားေရာဂါ” လကၡဏာေတြျဖစ္တဲ့ ထိခိုက္ခံစားလြယ္တာ၊ စိတ္ေ၀ဒနာခံစားရတာေတြရွိတယ္ လို႔ ေဖာ္ျပပါတယ္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ဘ၀မွာ လူပုေလးေတြကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတိုင္း တစ္ခ်ဳိ႕က သူ႔ကို ေကာင္းတာလုပ္ဖို႔ တုိက္တြန္းတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ဆိုးတာလုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းအားေပးခဲ့တယ္တဲ့။ သူ႔ရဲ႕ အိမ္နံရံမွာ လူပုေလးေတြရဲ႕ ပံုေတြရွိေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ထဲထိ ေနရာ၀င္ယူၿပီး ၾကမ္းတမ္းတဲ့စိတ္ျဖစ္လာေစတယ္။ အာရုံေၾကာခ်ဳိ႕တဲ့မႈျဖစ္တယ္။ ခ်ပ္မန္း အသက္ ၂၄ ေလာက္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေသေၾကာင္းၾကံမႈ ၂ ႀကိမ္ေတာင္လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ ေရးထားပါတယ္။ J.D Salinger ရဲ႕ စာအုပ္ Catcher in the Rye စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္ေကာင္ ဟိုလ္ဒန္ေကာလ္ဖီးလ္ဒ္ ကို စိတ္စြဲလမ္းမႈေတြ ဘယ္လို ပိုတိုးလာခဲ့သလဲ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ခ်ပ္မန္းက ကမၻာႀကီးက လိမ္ညာမႈေတြျပဳလုပ္ဖို႔ ေနရာႀကီးပဲ ဆိုတဲ့ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခ်က္ကို စာအုပ္ထဲကေနရခဲ့သတဲ့။ ေရာ့ခ္စတား ဂၽြန္လင္ႏြန္ကိုလည္း ေလးစားအားက်စိတ္၊ မုန္းတီးစိတ္ တလွည့္စီ၀င္ကာ စိတ္စြဲလမ္းခဲ့တယ္လို႔လည္း ဆိုတယ္။
ဘရက္စလားေျပာတဲ့ ခ်ပ္မန္းအေၾကာင္းမွာေတာ့ ေျခာက္လံုးျပဴးေသနတ္ ကို ခ်ပ္မန္းေနထိုင္တဲ့ ဟိုႏိုလူလူ က J&S Enterprises ေသနတ္ဆိုင္မွာ ၀ယ္ယူခဲ့တယ္ လို႔ဆိုတယ္။ ေသနတ္အမွတ္စဥ္နံပါတ္ က ၅၇၇၅၇၀ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ နံပါတ္နဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ျပစ္မႈျဖစ္ပြားခဲ့သလား၊ နယူးေယာက္ရဲဌာနက စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီနံပါတ္ဆိုတာဟာ ျပစ္မႈ၊ ခိုးမႈေတြကို ေျခရာေကာက္ႏိုင္ဖို႔ပါ။ ခ်ပ္မန္း လင္ႏြန္ကို လုပ္ၾကံဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာ ပထမအႀကိမ္မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ခ်ပ္မန္း နယူးေယာက္စီးတီးကို ၁၉၈၀ ေအာက္တိုဘာ ၂၉ ရက္ေန႔က တစ္ႀကိမ္၊ ၁၉၈၀ ႏို၀ဘၤာ ၁၀ ရက္ေန႔က တစ္ႀကိမ္ ခရီးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ပထမအႀကိမ္မွာ ခ်ပ္မန္းက်ည္ဆံယူဖို႔ ေမ့သြားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အက္တလန္တာကို သြားၿပီး အေပါက္ပါပိုအားျပင္းတဲ့ က်ည္ဆံေတြကို သူငယ္ခ်င္း ရဲတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဒါနာရိဗ္စ္(ဂ်ီနီစေကာထ့္) ဆီက ၀ယ္ယူခဲ့ပါတယ္။ နယူးေယာက္ဥပေဒအရ နယူးေယာက္သားမဟုတ္တဲ့သူက လက္နက္ခဲယမ္း၀ယ္ယူခြင့္မရွိပါဘူး။ ခ်ပ္မန္းက ဇနီးသည္ ဂေလာ္ရီယာကို “ဒီအခ်ိန္က ငါႀကီးျပင္းရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ပဲ။ ငါဟာ အိမ္ေထာင္သည္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ မိသားစုကို ေထာက္ပံ့သင့္တယ္” လို႔ ေျပာဆိုခဲ့တယ္။ ဘရက္စလားက ခ်ပ္မန္းဟာ လိင္တူစြဲလမ္းစိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းထားရသူျဖစ္တယ္လို႔လည္း ေရးထားပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ခ်ပ္မန္းနဲ႔ ဘရက္စလား ပုဂၢိဳဟ္ေရး သီးသန္႔အင္တာဗ်ဴးလုပ္လို႔ မရခဲ့ပါဘူး။ လိင္တူစြဲလမ္းစိတ္ရွိတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းမွတ္ခ်က္နဲ႔အတူ ဘရက္စလားကို ခ်ပ္မန္းက စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ခဲ့ပါတယ္။
အသံသြင္းကုမၸဏီ EMI ဟာ လင္ႏြန္ဆန္႔က်င္ေရးလႈပ္ရွားမႈ ရဲ႕ အဓိကဇာတ္ေကာင္လား။
၁၉၆၆ ေႏြရာသီမွာ ဘီတဲလ္စ္ေတြက tour ခရီးေတြရပ္တန္႔ဖုိ႔ မဆံုးျဖတ္ခင္ေလး၊ သူတို႔ Revolver အဲလ္ဘမ္အတြက္ အသံသြင္းေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ေပါလ္မက္ကားတ္ေန က ေဒါသတႀကီး စတူဒီယိုအျပင္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းရလာဒ္က American Version မွာ လင္ႏြန္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲဆိုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းက Tomorrow Never Knows ပါ။ British EMI version မွာေတာ့ လင္ႏြန္ ငါးပုဒ္ဆိုထားပါတယ္။ တစ္ခါ She Said She Said သီခ်င္းမွာလည္း ေပါလ္က မဆိုဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ေတးဂီတလုပ္ငန္းအျဖစ္ရပ္တည္ထားတဲ့ EMI ဟာ ျဗိတိသွ်စစ္ရုံးမွာ စစ္တပ္ကန္ထရိုတ္တာလည္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဆင့္အျမင့္ဆံုး အေမရိကန္ရုံးအဖြဲ႕က အဆင့္ျမင့္ဆံုး ၿဗိတိသွ်ရုံးအဖြဲ႔ဆီကို ဖုန္းတစ္ခ်က္ဆက္ၿပီး လင္ႏြန္နဲ႔ အဖြဲ႕သားေတြဟာ အေမရိကန္မူ၀ါဒကိုဆန္႔က်င္တဲ့ ဆိုးသြမ္းအေမရိကန္လူငယ္ေတြလို႔ ေျပာဆိုခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ အေမရိကန္ လူငယ္မဂၢဇင္း Datebook မွာ လင္ႏြန္ေျပာခဲ့တဲ့ “ေယရႈခရစ္ေတာ္ထက္ ဘီတဲလ္စ္ေတြဟာ ပိုၿပီး ေပၚျပဴလာျဖစ္ပါတယ္” စကားကို ကိုးကားၿပီးေျပာပါတယ္။ အဲဒီစကားနဲ႔ပဲ ဒီေန႔အထိ လင္ႏြန္ဟာ ေ၀ဘန္တိုက္ခိုက္ခံရဆဲပါပဲ။ အဲဒီဖုန္းေခၚဆိုမႈ တစ္ခုဟာ ဘီတဲလ္အဖြဲ႕ကို ဆဲြခ်ဖို႔ EMI ဥကၠ႒ ဆာဂ်ဳိးဆက္ဖ္ေလာ့၀ုဒ္ကို အားေပးအားေျမွာက္ျပဳလိုက္တာပါ။ ၁၉၆၆ ဂၽြန္လ မွာ Yesterday and Today အယ္လ္ဘမ္ထြက္ရွိခဲ့ေတာ့ အယ္လ္ဘမ္အဖံုးဒီဇိုင္းဟာ ဘီတဲလ္စ္ေတြကို ရက္ရက္စက္စက္သတ္ျဖတ္လိုက္တဲ့ ပံုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေသြးအလိမ္းလိမ္းေပက်ံေနတဲ့ ကေလးအရုပ္ေလးေတြ၀န္းရံေနတဲ့ ဘီတဲလ္စ္အဖြဲ႕သားေတြပံုကို ေၾကာက္လန္႔စရာ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတာေၾကာင့္ပါ။ အဖြဲ႔သားေတြက အဲဒီ Yesterday and Today ရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းလွတဲ့အဖံုးဒီဇိုင္းနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး သူတို႔ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈမရွိေၾကာင္း ထုတ္ျပန္ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။
ဘီတဲလ္စ္ ေတြ ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံ ၿမိဳ႕ေတာ္ မနီလာကို ေရာက္ရွိခဲ့ၾကတဲ့ ၁၉၆၆၊ ဇူလိုင္ ၅ ရက္ေန႔မွာ သမၼတနန္းေတာ္မွာ မနက္စာအခမ္းအနားပါတီပြဲတက္ေရာက္ေဖ်ာ္ေျဖေစဖို႔ အီမဲလ္ဒါမားကိုစ့္က ဖိတ္ၾကားေစခဲ့ပါတယ္။ ဘီတဲလ္စ္အဖြဲ႔က ရႈးဖိနပ္မရွိတာေၾကာင့္မတက္ႏိုင္ေၾကာင္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းျငင္းဆန္ခဲ့တယ္တဲ့။ တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း အဖြဲ႔ရဲ႕ မူ၀ါဒအရ အဲဒီလို ရုံးအဖြဲ႕ကဖိတ္ၾကားတဲ့ပြဲမ်ဳိးလက္ခံေလ့မရွိဘူးလို႔ ျငင္းဆန္တာေၾကာင့္ လို႔ဆိုၾကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕သတင္းမွာလည္း ဘီတဲလ္စ္က ဖိတ္ၾကားခ်က္ဘယ္တုန္းကမွ မရခဲ့ပါဘူးလို႔ ေျဖရွင္းခဲ့တာကိုလည္း ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ မားကိုစ့္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ဟာ ျငင္းဆန္တဲ့အေျဖ လက္ခံဖို႔ က်င့္သားမရခဲ့ၾကဘဲ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ခဲ့ၾကတယ္တဲ့။ ဖိလစ္ပိုင္အစိုးရသတင္းဌာနေတြမွာ ဘီတဲလ္စ္ျငင္းဆန္တဲ့သတင္းကို ေဖာ္ျပခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ ဖိလစ္ပိုင္အစိုးရက ဘီတဲလ္စ္ေတြအတြက္ လံုျခံဳေရးေတြရုပ္သိမ္းခဲ့တယ္။ ဘီတဲလ္စ္ေတြရဲ႕ အျပန္ခရီး ေလဆိပ္မွာ ရန္လိုတဲ့လူအုပ္စုရဲ႕ ရိုက္ႏွက္ကန္ေက်ာက္မႈေတြ ခံခဲ့ရပါတယ္။
ၿဖိဳးၿဖိဳး
(ႏြယ္နီမဂၢဇင္း၊ ၾသဂုတ္လ၊ ၂၀၁၂)
(ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္မွာ လင္ႏြန္ နဲ႔ ယိုကို ဟာ ၂ ပတ္ၾကာ Bed-ins for Peace ဆိုတဲ့ ဆႏၵျပမႈကို အမ္စတာဒန္နဲ႔ မြန္ထရီးတို႔မွာ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အၾကမ္းမဖက္တဲ့ ဆႏၵျပနည္းတစ္ခုအျဖစ္နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ နည္းလမ္းက sit-in ဆႏၵျပပြဲေတြကေန အသြင္ေျပာင္းယူထားတာပါပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ Bed in performance ကို ပ်ားရည္ဆမ္းကာလခရီးအတြင္း အမ္စတာဒန္ဟီလ္တန္ဟိုတယ္က အခန္းနံပါတ္ ၇၀၂ မွာ (မတ္ ၂၅ ကေန ၃၁ အထိ) မီဒီယာေတြကို ဖိတ္ၾကားၿပီး သတင္းယူေစခဲ့ပါတယ္။ မီဒီယာသမားေတြက အိပ္ခန္းထဲ ခုတင္ေပၚမွာ အျဖဴေရာင္အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ ထိုင္ရင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားေတြေျပာေနၾကတဲ့ ပ်ားရည္ဆမ္းဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြကို ရယူႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ လင္ႏြန္ေျပာစကားအရ ေတာ့ like angles တဲ့။ )
The End
ျပစ္မႈျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ သက္ေသေတြရဲ႕ အျမင္မွာ ခ်ပ္မန္းက လင္ႏြန္ကို ေခၚခဲ့တာ ဟုတ္/ မဟုတ္ ကြဲျပားမႈေတြရွိေနပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ခ်ပ္မန္းက လင္ႏြန္ကို လွုည့္ၾကည့္ေစခဲ့သလားဆိုတာလည္း ယံုၾကည္လို႔ မရႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အမႈစစ္ေဆးတုန္းက ေျဖခဲ့တာလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ တရား၀င္ ထြက္ဆိုခ်က္မရွိဘဲ ခ်ပ္မန္းျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ေတာ့မွ ၾကားလာရတာေတြပါ။
ခ်ပ္မန္းကို ဖမ္းမိခဲ့တဲ့ညမွာပဲ အမႈကို ပိတ္လိုက္ၿပီလို႔ ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ ရဲမွတ္တမ္းဟာလည္း မယ္မယ္ရရမရွိ ဟာကြက္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဂၽြန္လင္ႏြန္လို ပုဂၢိဳဟ္တစ္ဦးေသဆံုးမႈမွာ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈျပည့္ျပည့္စံုစုံမလုပ္ခဲ့ၾကဘဲ ဘာေၾကာင့္မ်ား မ်က္စိေတြစံုမွိတ္ခဲ့ၾကပါသလဲ။ ဖံုးကြယ္ဖို႔အတြက္ မဟာဗ်ဴဟာလား။ အရင္က လုပ္ၾကံမႈေတြမွာ ေရာ ဒီလိုေတြပဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကသလား။ ေမးစရာေမးခြန္းေတြ ျပည့္ေနပါတယ္။
စာေရးဆရာ စာလ္ဗဲေဒါေအာစတာရွား ေရးခဲ့တဲ့စာထဲမွာ “အက္ဖ္ဘီအိုင္ရဲ႕ လုပ္ၾကံေရးတပ္ဖြဲ႕အဖြဲ႕သားတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ခ်ပ္မန္းနားက လင္ႏြန္ျဖတ္သြားတဲ့အခါ ခ်ပ္မန္းဆီကို တနည္းနည္းနဲ႔ အမိန္႔ေပးတဲ့အသံပို႔လႊတ္လိုက္တယ္။ ခ်ပ္မန္းက စိတ္ညွဳိ႕ခံရမႈတစ္၀က္ သိစိတ္တစ္၀က္ရွိေနတယ္” လို႔ ပါရွိတယ္။ အရင္က စိတ္ညွဳိ႕အစီအစဥ္မွာေလက်င့္ထားခဲ့သလို ဂ်ဳိ႕စ္ပါဒိုမိုက ခ်ပ္မန္း နားနားကပ္ၿပီး ခပ္တိုးတိုးေလသံနဲ႔ “လင္ႏြန္ကို သတ္လိုက္ေတာ့” လို႔ ေျပာခဲ့တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ခ်ပ္မန္းဟာ စိတ္ေရာဂါမရွိဘူးလို႔ ေအာစတာရွား အေသအခ်ာ ယံုၾကည္ေပမယ့္ ခ်ပ္မန္းက အသံတစ္သံၾကားခဲ့ရတယ္လို႔ ဖြင့္ဟခဲ့တယ္။ သတင္းေတြအမ်ဳိးမ်ဳိ႕ပ်ံ႕ႏွံ႔ ေနေစဦးေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္မႈနဲ႔လႈပ္ရွားခဲ့ရတဲ့ ဓါးစားခံတစ္ေယာက္လကၡဏာမ်ဳိး ေတြ႕ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။
ခ်ပ္မန္း ဘယ္သူလဲ။ သူ ဓါးစာခံ ဘယ္လိုျဖစ္လာခဲ့ရသလဲ။
ဖန္တန္ဘရက္စလား ရဲ႕ “Who Killed John Lennon?” စာအုပ္မွာ ေရးထားပါတယ္။ “၁၉၅၀ ကေနစၿပီး စီအိုင္ေအရဲ႕ စိတ္ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီးခိုင္းေစတာေတြ စလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအစီအစဥ္ကို “Project Bluebird” လို႔ အမည္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ၂ႏွစ္ၾကာတဲ့အခါ ပေရာဂ်က္က ပိုၾကီးမားလာၿပီး Project Artichoke ေျပာင္းလဲလိုက္တယ္။ ဟာသ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာ ကုမၸဏီအစီရင္ခံခ်က္မွာ မွတ္သားထားတဲ့အခ်က္ေတြပါ” တဲ့။ အဲဒီအစီရင္ခံခ်က္ေတြမွာ သိပၸံနည္းက်က်နည္းလမ္းနဲ႔ စိတ္သိရွိနားလည္ႏိုင္မႈေတြကို အသံုးခ်ၿပီး အစမ္းသပ္ခံသူေတြရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေရ သေဘာထား၊ ယံုၾကည္မႈ၊ အေတြးအေခၚ၊ အျပဳအမူကို တစ္လွည့္စီ ေျပာင္းလဲထိန္းခ်ဳပ္ပံုေတြ မွတ္သားထားပါတယ္။ အဲဒီမွတ္တမ္းမွာပဲ စိတ္ေရာဂါပညာရွင္ေတြနဲ႔ သူတို႔ အသံုးျပဳတဲ့ စိတ္ေရာဂါကုထံုးနည္းလမ္းေတြ -မူးယစ္ေဆးေကၽြးၿပီး စိတ္ညိွဳ႕အိပ္ေမြ႕ခ်မႈအေၾကာင္းေတြလည္း ပါ၀င္ႏိုင္တယ္။ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ ေအဂ်င္စီက ေလ့က်င့္ခဲ့ၿပီးတဲ့အခါ သူတို႔ စိတ္ညွိဳ႕အိပ္ေမြ႕ခ်နည္းေတြအသံုးျပဳခဲ့သလား၊ ထိေရာက္မႈ ရွိမရွိဆိုတာေတြ အံ့အားသင့္စရာပါ။ မာ့ခ္ခ်ပ္မန္းမွာေတာ့ အထူးသူလွဴိတစ္ေယာက္အျဖစ္ ယူဆစရာ အခ်က္အလက္၊ အေထာက္အထားေတြြအားလံုးရွိေနခဲ့ပါၿပီ။
မာခ့္အေၾကာင္း ဒီအခ်က္အလက္ေတြကေတာ့ သေဘာမတူႏိုင္စရာေတြပါ။ Court TV ရဲ႕ Crime Library မွာ ထုတ္လႊင့္ခဲ့တဲ့ ဖရက္ဒ္မက္ဂါနာဂဲလ္ ေဆာင္းပါးမွာ မာ့ခ္ေဒးဗစ္ခ်ပ္မန္းဟာ “သူတပါးကိုသံသယမ်ားလြန္းတဲ့စိတ္ကစဥ့္ကလ်ားေရာဂါ” လကၡဏာေတြျဖစ္တဲ့ ထိခိုက္ခံစားလြယ္တာ၊ စိတ္ေ၀ဒနာခံစားရတာေတြရွိတယ္ လို႔ ေဖာ္ျပပါတယ္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ဘ၀မွာ လူပုေလးေတြကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတိုင္း တစ္ခ်ဳိ႕က သူ႔ကို ေကာင္းတာလုပ္ဖို႔ တုိက္တြန္းတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ဆိုးတာလုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းအားေပးခဲ့တယ္တဲ့။ သူ႔ရဲ႕ အိမ္နံရံမွာ လူပုေလးေတြရဲ႕ ပံုေတြရွိေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ထဲထိ ေနရာ၀င္ယူၿပီး ၾကမ္းတမ္းတဲ့စိတ္ျဖစ္လာေစတယ္။ အာရုံေၾကာခ်ဳိ႕တဲ့မႈျဖစ္တယ္။ ခ်ပ္မန္း အသက္ ၂၄ ေလာက္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေသေၾကာင္းၾကံမႈ ၂ ႀကိမ္ေတာင္လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ ေရးထားပါတယ္။ J.D Salinger ရဲ႕ စာအုပ္ Catcher in the Rye စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္ေကာင္ ဟိုလ္ဒန္ေကာလ္ဖီးလ္ဒ္ ကို စိတ္စြဲလမ္းမႈေတြ ဘယ္လို ပိုတိုးလာခဲ့သလဲ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ခ်ပ္မန္းက ကမၻာႀကီးက လိမ္ညာမႈေတြျပဳလုပ္ဖို႔ ေနရာႀကီးပဲ ဆိုတဲ့ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခ်က္ကို စာအုပ္ထဲကေနရခဲ့သတဲ့။ ေရာ့ခ္စတား ဂၽြန္လင္ႏြန္ကိုလည္း ေလးစားအားက်စိတ္၊ မုန္းတီးစိတ္ တလွည့္စီ၀င္ကာ စိတ္စြဲလမ္းခဲ့တယ္လို႔လည္း ဆိုတယ္။
ဘရက္စလားေျပာတဲ့ ခ်ပ္မန္းအေၾကာင္းမွာေတာ့ ေျခာက္လံုးျပဴးေသနတ္ ကို ခ်ပ္မန္းေနထိုင္တဲ့ ဟိုႏိုလူလူ က J&S Enterprises ေသနတ္ဆိုင္မွာ ၀ယ္ယူခဲ့တယ္ လို႔ဆိုတယ္။ ေသနတ္အမွတ္စဥ္နံပါတ္ က ၅၇၇၅၇၀ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ နံပါတ္နဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ျပစ္မႈျဖစ္ပြားခဲ့သလား၊ နယူးေယာက္ရဲဌာနက စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီနံပါတ္ဆိုတာဟာ ျပစ္မႈ၊ ခိုးမႈေတြကို ေျခရာေကာက္ႏိုင္ဖို႔ပါ။ ခ်ပ္မန္း လင္ႏြန္ကို လုပ္ၾကံဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာ ပထမအႀကိမ္မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ခ်ပ္မန္း နယူးေယာက္စီးတီးကို ၁၉၈၀ ေအာက္တိုဘာ ၂၉ ရက္ေန႔က တစ္ႀကိမ္၊ ၁၉၈၀ ႏို၀ဘၤာ ၁၀ ရက္ေန႔က တစ္ႀကိမ္ ခရီးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ပထမအႀကိမ္မွာ ခ်ပ္မန္းက်ည္ဆံယူဖို႔ ေမ့သြားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အက္တလန္တာကို သြားၿပီး အေပါက္ပါပိုအားျပင္းတဲ့ က်ည္ဆံေတြကို သူငယ္ခ်င္း ရဲတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဒါနာရိဗ္စ္(ဂ်ီနီစေကာထ့္) ဆီက ၀ယ္ယူခဲ့ပါတယ္။ နယူးေယာက္ဥပေဒအရ နယူးေယာက္သားမဟုတ္တဲ့သူက လက္နက္ခဲယမ္း၀ယ္ယူခြင့္မရွိပါဘူး။ ခ်ပ္မန္းက ဇနီးသည္ ဂေလာ္ရီယာကို “ဒီအခ်ိန္က ငါႀကီးျပင္းရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ပဲ။ ငါဟာ အိမ္ေထာင္သည္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ မိသားစုကို ေထာက္ပံ့သင့္တယ္” လို႔ ေျပာဆိုခဲ့တယ္။ ဘရက္စလားက ခ်ပ္မန္းဟာ လိင္တူစြဲလမ္းစိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းထားရသူျဖစ္တယ္လို႔လည္း ေရးထားပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ခ်ပ္မန္းနဲ႔ ဘရက္စလား ပုဂၢိဳဟ္ေရး သီးသန္႔အင္တာဗ်ဴးလုပ္လို႔ မရခဲ့ပါဘူး။ လိင္တူစြဲလမ္းစိတ္ရွိတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းမွတ္ခ်က္နဲ႔အတူ ဘရက္စလားကို ခ်ပ္မန္းက စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ခဲ့ပါတယ္။
အသံသြင္းကုမၸဏီ EMI ဟာ လင္ႏြန္ဆန္႔က်င္ေရးလႈပ္ရွားမႈ ရဲ႕ အဓိကဇာတ္ေကာင္လား။
၁၉၆၆ ေႏြရာသီမွာ ဘီတဲလ္စ္ေတြက tour ခရီးေတြရပ္တန္႔ဖုိ႔ မဆံုးျဖတ္ခင္ေလး၊ သူတို႔ Revolver အဲလ္ဘမ္အတြက္ အသံသြင္းေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ေပါလ္မက္ကားတ္ေန က ေဒါသတႀကီး စတူဒီယိုအျပင္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းရလာဒ္က American Version မွာ လင္ႏြန္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲဆိုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းက Tomorrow Never Knows ပါ။ British EMI version မွာေတာ့ လင္ႏြန္ ငါးပုဒ္ဆိုထားပါတယ္။ တစ္ခါ She Said She Said သီခ်င္းမွာလည္း ေပါလ္က မဆိုဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ေတးဂီတလုပ္ငန္းအျဖစ္ရပ္တည္ထားတဲ့ EMI ဟာ ျဗိတိသွ်စစ္ရုံးမွာ စစ္တပ္ကန္ထရိုတ္တာလည္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဆင့္အျမင့္ဆံုး အေမရိကန္ရုံးအဖြဲ႕က အဆင့္ျမင့္ဆံုး ၿဗိတိသွ်ရုံးအဖြဲ႔ဆီကို ဖုန္းတစ္ခ်က္ဆက္ၿပီး လင္ႏြန္နဲ႔ အဖြဲ႕သားေတြဟာ အေမရိကန္မူ၀ါဒကိုဆန္႔က်င္တဲ့ ဆိုးသြမ္းအေမရိကန္လူငယ္ေတြလို႔ ေျပာဆိုခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ အေမရိကန္ လူငယ္မဂၢဇင္း Datebook မွာ လင္ႏြန္ေျပာခဲ့တဲ့ “ေယရႈခရစ္ေတာ္ထက္ ဘီတဲလ္စ္ေတြဟာ ပိုၿပီး ေပၚျပဴလာျဖစ္ပါတယ္” စကားကို ကိုးကားၿပီးေျပာပါတယ္။ အဲဒီစကားနဲ႔ပဲ ဒီေန႔အထိ လင္ႏြန္ဟာ ေ၀ဘန္တိုက္ခိုက္ခံရဆဲပါပဲ။ အဲဒီဖုန္းေခၚဆိုမႈ တစ္ခုဟာ ဘီတဲလ္အဖြဲ႕ကို ဆဲြခ်ဖို႔ EMI ဥကၠ႒ ဆာဂ်ဳိးဆက္ဖ္ေလာ့၀ုဒ္ကို အားေပးအားေျမွာက္ျပဳလိုက္တာပါ။ ၁၉၆၆ ဂၽြန္လ မွာ Yesterday and Today အယ္လ္ဘမ္ထြက္ရွိခဲ့ေတာ့ အယ္လ္ဘမ္အဖံုးဒီဇိုင္းဟာ ဘီတဲလ္စ္ေတြကို ရက္ရက္စက္စက္သတ္ျဖတ္လိုက္တဲ့ ပံုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေသြးအလိမ္းလိမ္းေပက်ံေနတဲ့ ကေလးအရုပ္ေလးေတြ၀န္းရံေနတဲ့ ဘီတဲလ္စ္အဖြဲ႕သားေတြပံုကို ေၾကာက္လန္႔စရာ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတာေၾကာင့္ပါ။ အဖြဲ႔သားေတြက အဲဒီ Yesterday and Today ရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းလွတဲ့အဖံုးဒီဇိုင္းနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး သူတို႔ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈမရွိေၾကာင္း ထုတ္ျပန္ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။
ဘီတဲလ္စ္ ေတြ ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံ ၿမိဳ႕ေတာ္ မနီလာကို ေရာက္ရွိခဲ့ၾကတဲ့ ၁၉၆၆၊ ဇူလိုင္ ၅ ရက္ေန႔မွာ သမၼတနန္းေတာ္မွာ မနက္စာအခမ္းအနားပါတီပြဲတက္ေရာက္ေဖ်ာ္ေျဖေစဖို႔ အီမဲလ္ဒါမားကိုစ့္က ဖိတ္ၾကားေစခဲ့ပါတယ္။ ဘီတဲလ္စ္အဖြဲ႔က ရႈးဖိနပ္မရွိတာေၾကာင့္မတက္ႏိုင္ေၾကာင္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းျငင္းဆန္ခဲ့တယ္တဲ့။ တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း အဖြဲ႔ရဲ႕ မူ၀ါဒအရ အဲဒီလို ရုံးအဖြဲ႕ကဖိတ္ၾကားတဲ့ပြဲမ်ဳိးလက္ခံေလ့မရွိဘူးလို႔ ျငင္းဆန္တာေၾကာင့္ လို႔ဆိုၾကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕သတင္းမွာလည္း ဘီတဲလ္စ္က ဖိတ္ၾကားခ်က္ဘယ္တုန္းကမွ မရခဲ့ပါဘူးလို႔ ေျဖရွင္းခဲ့တာကိုလည္း ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ မားကိုစ့္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ဟာ ျငင္းဆန္တဲ့အေျဖ လက္ခံဖို႔ က်င့္သားမရခဲ့ၾကဘဲ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ခဲ့ၾကတယ္တဲ့။ ဖိလစ္ပိုင္အစိုးရသတင္းဌာနေတြမွာ ဘီတဲလ္စ္ျငင္းဆန္တဲ့သတင္းကို ေဖာ္ျပခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ ဖိလစ္ပိုင္အစိုးရက ဘီတဲလ္စ္ေတြအတြက္ လံုျခံဳေရးေတြရုပ္သိမ္းခဲ့တယ္။ ဘီတဲလ္စ္ေတြရဲ႕ အျပန္ခရီး ေလဆိပ္မွာ ရန္လိုတဲ့လူအုပ္စုရဲ႕ ရိုက္ႏွက္ကန္ေက်ာက္မႈေတြ ခံခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး ကပ္ပါးေကာင္၊ သံသသျဖစ္ရမယ့္ သူ ဖရက္ဒ္စီးမန္း
၀န္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္တဲ့
ဖရက္ဒ္ဆစီးမန္းဟာ လင္ႏြန္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအခ်က္အလက္ေတြကို အိမ္ထဲက
ခိုးယူခဲ့ၿပီး Nowhere Man စာအုပ္ထုတ္ဖို႔ စာေရးဆရာ ေဘာပ့္ရိုစ္စန္ဆီကို
ေရာင္းခ်ခဲ့တယ္လို႔ဆိုတယ္။ အဲဒီအတြက္ စီးမန္းျပစ္ဒဏ္က်ခဲ့ရဖူးပါတယ္။
ခ်ပ္မန္း၊ ပါဒိုမို နဲ႔ ေဂ်းဟတ္စ္တင္းစ္တို႔ကို ေဘးဖယ္လိုက္မယ္ဆိုရင္
ေသနတ္သမားျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ “လက္သမားတစ္ဦး’ ရိွေနႏိုင္ပါတယ္တဲ့။
ေအာစတာရွား ယံုၾကည္တာက အဲဒီလူဟာ စီးမန္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ လို႔ ဆိုတယ္။
စီးမန္းဟာ ထိမ္းသိမ္းေရး၀န္ထမ္း၊ ဓာတ္ေလွကားေစာင့္အျဖစ္ လင္ႏြန္႔တိုက္ခန္း၊
ဓာတ္ေလွကား အားလံုး ၀င္ႏိုင္၊ ထြက္ႏိုင္တဲ့သူပါ။ လုပ္ၾကံတဲ့ညမွာ
ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ လင္ႏြန္ကိုပစ္သတ္တာ လက္သမားတစ္ဦးပါလို႔ အရာရွိ
ပီတာကူးလင္းက ေျပာတယ္။ အဲဒါတကယ့္ကို စီးမန္းပဲလား။ ေမွာင္မဲေနတဲ့
တံခါးေပါက္အနီးအနားမွာ ပုန္းေအာင္ေနခဲ့ရင္။ ဓာတ္ေလွကားေမာင္းဖို႔အတြက္
ဘယ္သူ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့မလဲ။ စီးမန္းရဲ႕
အေထာက္အထားမ်ားမ်ားမရႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ။ၿဖိဳးၿဖိဳး
(ႏြယ္နီမဂၢဇင္း၊ ၾသဂုတ္လ၊ ၂၀၁၂)
(ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္မွာ လင္ႏြန္ နဲ႔ ယိုကို ဟာ ၂ ပတ္ၾကာ Bed-ins for Peace ဆိုတဲ့ ဆႏၵျပမႈကို အမ္စတာဒန္နဲ႔ မြန္ထရီးတို႔မွာ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အၾကမ္းမဖက္တဲ့ ဆႏၵျပနည္းတစ္ခုအျဖစ္နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ နည္းလမ္းက sit-in ဆႏၵျပပြဲေတြကေန အသြင္ေျပာင္းယူထားတာပါပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ Bed in performance ကို ပ်ားရည္ဆမ္းကာလခရီးအတြင္း အမ္စတာဒန္ဟီလ္တန္ဟိုတယ္က အခန္းနံပါတ္ ၇၀၂ မွာ (မတ္ ၂၅ ကေန ၃၁ အထိ) မီဒီယာေတြကို ဖိတ္ၾကားၿပီး သတင္းယူေစခဲ့ပါတယ္။ မီဒီယာသမားေတြက အိပ္ခန္းထဲ ခုတင္ေပၚမွာ အျဖဴေရာင္အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ ထိုင္ရင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားေတြေျပာေနၾကတဲ့ ပ်ားရည္ဆမ္းဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြကို ရယူႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ လင္ႏြန္ေျပာစကားအရ ေတာ့ like angles တဲ့။ )
The End
0 comments:
Post a Comment