“ဆိုက္လိုက္ျပန္ၿပီ သည္ဘူတာ”

November 25, 2014 at 9:50am

          ကိုယ္ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးနားဝရွိခဲ႔ေပမယ္႔လည္း ကိုယ္႔သမီးလက္ထက္မွာတစတစ ေပ်ာက္မွန္းမသိ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္တဲ႔ ျမန္မာမႈ၊ ဓေလ႔စရိုက္၊ မိရိုးဖလာ အစြဲအလမ္းေလးေတြကိုအလ်ဥ္းသင္႔သလို ကိုယ္မွတ္မိသေလာက္ သက္ႀကီးစကား သက္ငယ္ၾကားရေအာင္ အတိတ္ကေလးေဆာင္လို႔ေျပာခ်င္စိတ္ရွိတာ အသက္ႀကီးျခင္းရဲ႕ လကၡဏာတစ္ရပ္ပဲ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ အဖြားတုန္းကလည္းကိုယ္႔ကို သည္လိုပဲ ေျပာလာခဲ႔တာပဲ မဟုတ္လား။ အခ်ိန္ေတြက တိုက္စားသြား တဲ႔ေနာက္ ကိုယ္႔မွတ္ဥာဏ္ပုံရိပ္ထဲမွာပဲက်န္ရစ္ၿပီး အျပင္မွာ ရွာရခက္တဲ႔ အရာေလးေတြကို ေနာက္လူေတြ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ၾကားေယာင္လာေအာင္ေရးေနရလိမ္႔မယ္ လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ႔ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔လည္း အခုဟာ ကိုယ္႔အလွည့္ေရာက္လာၿပီ။ သည္အခ်ိန္က်မွေတာ႔ သူမ်ားေျပာတဲ႔ ပုံနားေထာင္ဖို႔ထက္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ပုံျပင္လွလွေျပာတတ္ဖို႔လိုေနၿပီ။ တတ္သမွ် မွတ္သမွ်ေတာ႔ ဝါစာကမၼာ ေဖာေရွာလုပ္ရဦးမယ္။ ေလာေလာဆယ္ စိတ္ထဲမွာသမီးကိုေျပာခ်င္ေနတဲ႔ အေၾကာင္းအရာကေတာ႔ ဘုရားသြားရင္ ကန္ေတာ႔ပြဲ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ေတြနဲ႔ဆုေတာင္းဆုယူ လုပ္ေနၾကတဲ႔ ဘိုးေတာ္ႀကီးမ်ား အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

         အလိုဆႏၵေတြ ျပည့္ေျမာက္ဖို႔ဆိုရင္ ကံပြင္႔အေမႊးတိုင္ မထြန္းလည္းသူ႔ဆိုင္ရာပိုင္ရာ ဘိုးေတာ္ဘေတာ္မ်ားကို ပူေဇာ္ပသလိုက္ရင္ တလုံးတဝတည္း ျပည့္စုံသြားလိမ္႔မယ္ဆိုတာကိုယ္လိုေကာင္ကသာ ေခါင္းမာမာနဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ ကိုယ္ေမြးထားတဲ႔ သမီးကေတာ႔ ကိုယ္႔ထက္ေတာင္ပိုသိပါလိမ္႔မယ္။ (သူ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ နယ္ေတြမွာခ်ည့္ေနရတာ လို႔ ဖေအကို ဆုံးမရွာတယ္။)ဘိုးေတာ္မွန္ရင္ လူအရွင္လတ္လတ္ မဆိုထားနဲ႔ ဘုရားေပၚက ရုပ္ထုႀကီးမ်ားေတာင္ ကန္ေတာ႔ပြဲမ်ားအုန္းအုန္းထေနေအာင္ ဆုထူးပန္ပရိသတ္မ်ားနဲ႔ စည္ကားေနတာကို သူတို႔အရြယ္ ကေလးေတြ ဘာမွန္းမသိျဖစ္မစိုးလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မိတ္ဆက္ေပးရမွာေပါ႔ေလ။ တကယ္တမ္းက် ကိုယ္တို႔အိမ္က ဘိုးေတာ္ေတြဝိဇၹာေတြလည္း မကိုးကြယ္။ နတ္လည္း မကိုးကြယ္ပါဘူး။ သရဏဂုံညစ္ႏြမ္းမွာစိုးလို႔ ဘုရား၊တရား၊ သံဃာ ရတနာ သုံးပါးမွတပါး ဘုရားစင္ေပၚမွာ ဘာမွ မထားဘူး။ ဒါေပမယ္႔လို႔ ေတာဘက္ အညာဘက္သြားရင္အစြဲအလမ္းႀကီးတဲ႔သူေတြက ၾကမ္းၾကားေလၾကားေတာင္ စကားအမွား မခံဝံ့ဘူး။ အရာရာ စပ္စပ္စုစုရွိတဲ႔ကိုယ္က အဲ႔ဒါ ဘယ္သူလဲ။ ဘာႀကီးလဲ။ ဘာေတြဘယ္လိုျဖစ္သလဲ။ အကုန္ေလွ်ာက္ေမးထားတာ။ကိုယ္႔မွာေတာ႔ ေျပာျပနိုင္သူေတြ မရွားေသးဘူး။ သမီးတို႔ေခတ္က်ရင္ေတာ႔ “သိဘူးေလ။ သူမ်ားလုပ္လို႔လိုက္လုပ္တာ” ဆိုတဲ႔သူေတြ ပိုမ်ားမလားပဲ။ ဒါေတြကို ကိုးကြယ္ရမယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။သိေတာ႔ သိထားသင္႔တယ္။

         ဂ်ပန္ကိုသြားတုန္းကမီယားဂ်ီးမားဂုရွိမွာ ဂ်င္ဂ်ာတစ္ေဆာင္ ေရာက္ခဲ႔တယ္။ အဲသည္ထဲမွာ ကိုယ္တို႔ဆီက နတ္ကြန္းကေလးလိုေလးတိုင္စင္ကေလးနဲ႔ ဂ်ပန္ျပည္ကို ၾကြခ်ီေတာ္မူလာေသာ ရဟႏၱာမေထရ္ျမတ္ေတြကို ထုလုပ္ကိုးကြယ္ထားတာေတြ႔တယ္။ နာရမွာရွိတဲ႔ မိဂဒါဝုန္ဥယ်ာဥ္က ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ အဝမွာလည္း အနာေရာဂါမ်ားကင္းစင္ေစတယ္လို႔ အယူရွိတဲ႔ ရဟႏၱာမေထရ္ျမတ္ကို ကိုးကြယ္ထားတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီက ရွင္ဗာကုလမ်ားျဖစ္မလားလို႔အဂၤလိပ္လိုေရးထားတဲ႔စာေတြ လို္က္ဖတ္ၾကည့္ေတာ႔လည္း မတူဘူး။ ဂ်ပန္ျပည္ကို ဗုဒၶဘာသာေရာက္လာတာတရုတ္ျပည္ကတဆင္႔လို႔ ေျပာၾကေပမယ္႔ သူတို႔ ျပဳပၺာကၽြန္းကေလးဆီကို ေထရ္သံဃာ ရဟႏၱာႀကီးမ်ားၾကြခ်ီခဲ႔တယ္။ သီတင္းသုံးေနထိုင္ခဲ႔တယ္ လို႔ စာထဲေရးထားတာ ဖတ္ရတယ္။ ထူးထူးျခားျခားတစ္ဆူေသာ ရဟႏၱာက ကေလးငယ္ေလးကို ရင္ခြင္ပိုက္ထားတာေတြ႔ေတာ႔ အံ႔ၾသသြားတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီကဇာတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ ဒါမ်ဳိး မၾကားဖူးဘူး။ လက္လွမ္းမီရာ ဂ်ပန္ေတြကို လိုက္ေမးေတာ႔လည္းဘယ္သူမွ သိတဲ႔သူ မရွိၾကဘူး။ ေခါင္းတယမ္းယမ္းနဲ႔။ ညံ့လိုက္တဲ႔ ဂ်ပန္ေတြႏွယ္။ ဘူတန္မွာတုန္းကဆိုအဲသလိုမ်ဳိး ကေလးငယ္ကေလး မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ခြထိုင္ထားတဲ႔ ရုပ္ပြားေတာ္ တစ္ဆူ ေတြ႔ခဲ႔ဖူးတယ္။တေလာက ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ ဘာသာျခားေတြက ေစာ္ကားတယ္လို႔ ေလွ်ာက္ဖြတဲ႔ ရုပ္ထုေပါ႔။ အမွန္မွာေတာ႔အဲ႔ဒါ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ မဟုတ္ဘူး။ ဂုရုရင္ဘုခ်ီ လို႔ေခၚတဲ႔ ရဟႏၱာမေထရ္ျမတ္ရဲ႕ ရုပ္ပြားေတာ္။သူဖက္ထားတာလည္း ကေလးေလး မဟုတ္ဘူး။ အျမင္ရိုင္းမစိုးလို႔ ကေလးပုံထုထားတာ။ အမွန္မွာေတာ႔အဲ႔ဒါ သူ႔မိန္းမတဲ႔။ သားဆုပန္တဲ႔သူေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ထုလုပ္ထားတာ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ ထုိင္ရွိခိုးလို႔သင္႔ေတာ္ရုံ သေဘာေလာက္ကေလး ဒိုမ်ဳိး ဒိုမ်ဳိးေလး ႀကိဳးစားၾက လို႔ ေျပာခ်င္တာ ထင္ပါရဲ႕။ရဟႏၱာလည္းဆိုေသး၊ မိန္းမႀကီးတန္းလန္းနဲ႔လို႔ မထင္နဲ႔ဦးေနာ္။ ဂုရုရင္ဘုခ်ီမွာ အတိတ္ဘဝေဟာင္းကအေၾကာင္းေရစက္ ဆုပန္ဘက္ ပါရမီျဖည့္ဘက္ မိန္းမပ်ဳိကေလး ရွိတယ္။ ေနာက္ဆုံးဘဝမွာ သူလည္းပဲထြက္ရပ္လမ္းကို ၾကြျမန္းတယ္။ သူတို႔က်င္လည္ရာ ဘဝေဟာင္းေတြမွာ ထူးျမတ္တဲ႔ စြမ္းရည္ေတြကိုရည္စူးၿပီး ရုပ္ထုအမ်ဳိးမ်ဳိး ထုလုပ္ကိုးကြယ္တဲ႔အနက္ အိမ္ေထာင္သားမယား ပြားစီးျခင္းဆုေတာင္းအတြက္အဲသည္ရုပ္ထုကေလးကို ကိုးကြယ္တာ။ ေက်ာင္းေတြမွာဆိုရင္ ပညာဥာဏ္ႀကီးမားျခင္း ရုပ္ထုရွိတယ္။ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းသားေတြ ရွိခိုးၾကရတယ္။ ေဆးရုံေတြမွာ က်န္းမာျခင္း ရုပ္ထု၊ စစ္တပ္ထဲမွာစစ္ေအာင္ႏိုင္ျခင္းရုပ္ထုေတြ ထားၿပီး ကိုးကြယ္တယ္။ စုစုေပါင္း ရွစ္မ်ဳိး ရွိသတဲ႔။ ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါးလိုေပါ႔။သူတို႔ကေတာ႔ “eight manifestations” လို႔ ေျပာတယ္။ ေနာင္ေသာအခါ ေရႊတိဂုံဘုရားေပၚက ပုဆိုးကြက္တုံးႀကီးနဲ႔တိုက္ပုံဝတ္ထားသူ စီးကရက္ေတြ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းျပည့္ေအာင္ ညွပ္ထားသူႀကီးကို သူမ်ားေတြက“အာ႔ ဘူႀကီးတုန္း။”  လို႔ ေမးလာတဲ႔အခါ ဂ်ပန္ေတြလို အိအိအအ မျဖစ္ပဲ ဘူတန္ေတြလိုစီကာပတ္ကုံးမ်ား ေျပာတတ္ၾကမလားလို႔ ကိုယ္သိမီသေလာက္ကေလးေတြ လက္ေထာက္ခ်လိုက္ရပါတယ္။

          သူတို႔ေတြကိုထြက္ရပ္ေပါက္ ပုဂၢဳိလ္မ်ားလို႔ ေခၚၾကတယ္။ သူမ်ားနားလည္ေအာင္ ဘာသာျပန္ရရင္Immortals မေသနိုင္ေသာသူမ်ားေပါ႔။ တရုတ္ျပည္က စြန္းဝူခုန္းႀကီးလို၊ အိႏၵိယက ဆိုင္းဘာဘာႀကီးလိုသူတို႔လည္း ငါမေသဘူး ေရကူးတတ္တယ္ ဆိုတဲ႔ လူစားေတြ။ ကိုယ္တို႔ဗုဒၶဘာသာ အယူမွာက်ေတာ႔ဘုရားေတာင္ ပရိနိိဗၺာန္စံေတာ္မူရတာဆိုေတာ႔ အဲသည္ပုဂၢဳိလ္ႀကီးေတြကို ေသမင္းက လူ႔ျပည္မွာဗီဇာအၾကာႀကီးေပးၿပီး ရီတန္းတိကက္ကို ေနာင္ပြင္႔မည့္ဘုရားရွင္လက္ထက္မွ ျဖတ္ေပးထားတယ္။အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ႔ နိဗၺာန္ကို စံဝင္မွာေပါ႔ေလ။ အဲသည္မတိုင္ခင္စပ္ၾကား ၇ ရက္သားသမီးမ်ားကိုကယ္တင္ မစရေအာင္၊ သာသနာျပဳရေအာင္ ဆင္ေျခေတြေပးၾကတာေပါ႔။ အဲသည္လို အယူအဆမ်ဳိးက မဇၨိမအရပ္ကလာတယ္ထင္တာပဲ။ အံ႔ဖြယ္သုတ တစ္ေထာင္႔တစ္ညေသာ အိႏၵိယပုံျပင္ေတြထဲမွာ မအို မနာ မေသရာေသာ ေယာဂီရေသ႔ႀကီးေတြအမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ကိုယ္တို႔ ဘုရားေဟာထဲက နဒီကႆပရေသ႔ႀကီးဆို ဟိုးအရင္ ဘုရားရွင္လက္ထက္ကတည္းကစ်ာန္သမာပတ္ဝင္စားေနခဲ႔တာ ေဂါတမဘုရားရွင္လက္ထက္က်မွ အျပင္ကႏႈိးလို႔ ျပန္လည္နိုးထတဲ႔အခါသူကေတာ႔ တေအာင္႔တျဖဳတ္ကေလးပဲ ရွိေသးတယ္ လို႔ ေအာင္႔ေမ႔သတဲ႔။ သိဒၶတၳမင္းသား ေတာထြက္ၿပီးတဲ႔အခါမွာလည္းသဗၺညဳတ ဥာဏ္အလင္းမရမီ ကာလပတ္လုံး အဲသလို သမထ၊ အဘိဥာဏ္နဲ႔ စ်ာန္သမာပတ္ဝင္စားေသာ ကမၼဌာန္းတရားမ်ားကိုဆရာရေသ႔ႀကီးမ်ားထံက ဆည္းပူးေလ႔လာခဲ႔သတဲ႔။ သူတို႔လည္း ေလာကလူ႕႔ရြာက လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္းအသခၤတ တရားကို ရွာေဖြတာပါပဲ။ သုိ႔ေသာ္လည္း  ဘုရားရွင္ထိုးထြင္းသိျမင္သလို သစၥာေလးပါးဘက္ကို ေရာက္မလာပဲမအိုရာ မနာရာ မေသရာ ထြက္ရပ္လမ္းကို ရည္မွန္းခဲ႔ၾကတာကိုး။

           ယုံၾကည္သူေတြကသူတို႔စာရင္းထဲမွာ သြတ္သြင္းထားတဲ႔ ထြက္ရပ္ေပါက္ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးေတြထဲမွာ ဘုရားရွင္သာသနာေတာ္ကတပည့္သားေျမး ရဟႏၱာမေထရ္မ်ားလည္း ပါေနတာ နည္းနည္းထူးဆန္းသလိုပါပဲ။ မိလိႏၷမင္းႀကီး နဲ႔အေမးအေျဖေတြလုပ္တဲ႔ ရွင္နာဂေသနမေထရ္ဟာ သည္ကေန႔ထိတိုင္ ကခ်င္ျပည္နယ္က ခါကာဘိုရာဇီေတာင္ေပၚမွာသီတင္းသုံးေနဆဲျဖစ္သတဲ႔။ ရဟႏၱာမေထရ္မ်ားဟာ အာယုသခၤါရ မလႊတ္ေသးရင္ အာယုကပ္တစ္ကပ္လုံးအသက္ရွင္ေနနိုင္တယ္လို႔ ဆိုတာကိုး။ ရွင္ဥပဂုတၱ ရဟႏၱာႀကီးလည္း ေတာင္သမုဒၵရာေရျပင္မွာေၾကးျပသာဒ္နဲ႔ သီတင္းသုံးေနဆဲ လို႔ ဆိုေသးတယ္။ စာရာေမတိေတာင္ေပၚမွာက တစ္ပါး၊ ပဲခူးရိုးမမွာတစ္ပါး၊ ရခိုင္ရိုးမမွာ တစ္ပါး၊ နီေပါမွာ တစ္ပါး၊ အဲလိုမ်ဳိးေတြ ဧည့္စာရင္းတိုင္ထားလိုက္ၾကတာကို္ယ္တို႔ အေလာင္းေတာ္ကႆပဆို သြားဖူးေနတဲ႔ ေပါင္းေလာင္းရွင္မဟာကႆပကိုယ္ေတာ္ႀကီးလည္းေနာက္ဘုရားရွင္လက္ထက္ေရာက္မွ ေတေဇာဓါတ္ေလာင္ကၽြမ္းမွာမို႔ ထြက္ရပ္ေပါက္ ပုဂၢဳိလ္စာရင္းထဲဝင္သြားတယ္။

            အဲသည္ဘိုးေတာ္ေတြကိုအားကိုးတႀကီး ကိုးကြယ္တတ္တဲ႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြကို ကိုယ္တို႔ဘုန္းဘုန္းေတြကေတာ႔ “ပါလို၏ဗုဒၶဘာသာ” လို႔ ကင္ပြန္းတပ္တယ္။ ရတနာသုံးပါးကို ၾကည္ညဳိတဲ႔ သဒၶါတရား၊ မဂ္ဥာဏ္ဖိုလ္ဥာဏ္နဲ႔နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳလိုတဲ႔ သဒၶါတရား မဟုတ္ပဲ ကိုယ္႔လိုဘ ကိုယ္႔ဆုေတာင္းကို အတင္းႀကီးျပည့္ခ်င္တဲ႔ ေလာဘသကၠာယကို အရင္းခံထားတာကိုး။ လူေတြစိတ္ထဲမွာ ဝိဇၹာ မ မည္။ ဘိုးေတာ္ကယ္မည္။ ေရႊျဖစ္ေငြျဖစ္၊ ကာယသိဒၶိ၊ အာဟာရသိဒၶိ၊ လာဘသိဒၶိ၊ ပီယသိဒၶိ၊ သိဒၶိအဖုံဖုံ ကုံလုံလို႔ေရႊမိုးေငြမိုးရြာမည္ခ်ည့္ပဲ ေမွ်ာ္လင္႔ထားတာ။ ဗုဒၶဟူးသားေလး ဂ်ီတီစီစာမြဲေအာင္ၿပီးနည္းပညာတကၠသိုလ္တက္ခြင္႔ရဖို႔ ဆိုတာမ်ဳိးေတာင္ ပါတယ္ မဟုတ္လား။ သူမ်ားကို မေလွာင္ပါဘူး။ကိုယ္႔တုန္းကလည္း မဟုတ္ေသာ္ရွိ ဟုတ္ေသာ္ရွိ အဲသည္အလုပ္ေတြနဲ႔ ကင္းမွ မကင္းခဲ႔ပဲ။ (ဒါေတာင္မကိုးကြယ္ပါဘူး ေျပာေနတာေနာ္)

            ကေလးဘဝမွာတရားပြဲေတြ လိုက္နာရင္း၊ တရားစာအုပ္ေတြလိုက္ဖတ္ရင္း ေသျခင္းတရားအေၾကာင္းကို ပထမဦးဆုံးဆင္ျခင္မိတဲ႔အခါ ၾကက္သီးေမြးညင္းေတြထၿပီး ရွဴရွဴးေပါက္ခ်င္သလို ျဖစ္လာတဲ႔အထိ ေၾကာက္တာေပါ႔။မေသေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆို ေလွ်ာက္ရွာေတာ႔ ေစာေစာကေျပာတဲ႔ နဒီကႆပရေသ႔ႀကီးပုံျပင္ကိုလူႀကီးေတြေျပာတာ ၾကားဖူးလိုက္တယ္။ သမထဘာဝနာ ပြားမ်ားလို႔ စ်ာန္တရားမ်ားရလာရင္ ဘုရားသာသနာတစ္ဆက္ေက်ာ္ေအာင္အသက္ရွင္ႏိုင္သကိုးလို႔ ယုံၾကည္မိတယ္။ ဒါမ်ဳိးရွာဖတ္တဲ႔သူဆိုတာ ဒါမ်ဳိးေတြပဲ ထပ္ေတြ႔တာေပါ႔။ရွင္အရဟံပုတီးစိတ္နည္း အညႊန္းဆိုတာ ဖတ္မိျပန္ေရာ။ ပုဂံေခတ္က ရွင္အရဟံ ရဟႏၱာမေထရ္ျမတ္ႀကီးဟာလည္းထြက္ရပ္ေပါက္ ပုဂၢဳိလ္စာရင္းထဲမွာ ပါသတဲ႔။ သူပုတီးစိပ္တဲ႔ ဂါထာကေလးကို ပုဂံေခတ္ကတည္းကယုံယုံၾကည္ၾကည္ စိတ္လာတဲ႔ မာတုဂါမကေလးက အခုထက္ထိေတာင္ ၁၆ ႏွစ္သမီးေလး ရုပ္သြင္နဲ႔ ဘုရားလာဖူးဆဲပဲဆိုတဲ႔အိပ္ေဆာင္တရားစာအုပ္ကေလးေတြကို အဟုတ္ထင္ခဲ႔တယ္။ မဟုတ္ရင္ အရင္း ဟုတ္ခဲ႔ရင္ အျမတ္ေပါ႔ဆိုၿပီးညအိပ္ယာဝင္တိုင္း အဲသည္ဘုရားရွိခိုးဂါထာကေလးကို သက္ေစ႔ပုတီးစိပ္ၿပီးမွ အိပ္တာ ေဆးေက်ာင္းေရာက္ၿပီးစာေမးပြဲေတြႏွိပ္စက္လို႔ အိပ္ခ်ိန္စားခ်ိန္ေတြ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ကုန္ေတာ႔မွာ ေပ်ာက္သြားတယ္။(အခုေတာင္ သူမ်ားေတြက ရုပ္မေျပာင္းဘူးေနာ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကအတိုင္းပဲ လို႔ လာေျပာရင္ စိတ္ထဲမွာငယ္ငယ္က အဲသည္ပုတီးစိပ္နည္း စိပ္ခဲ႔လို႔ ထင္ပါရဲ႕ လို႔ ေအာင္႔ေမ႔မိေသး။ အဟိ) သည္တစ္သက္မွာပုတီးပတ္ေရ အမ်ားဆုံးစိပ္ျဖစ္ခဲ႔တာဆိုရင္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖၿပီးေနာက္ပိုင္းေပါ႔။သားအမိနွစ္ေယာက္ ေဆးေက်ာင္းေရာဂါထၾကတဲ႔အခါ ဘုရားေရာက္တိုင္း အေမလုပ္တဲ႔သူက ေက်ာက္တုံးႀကီးခ်ီၿပီးကန္ေတာ႔ပြဲႀကီးေပးလို႔ အဓိ႒ာန္ခဲ႔။ သားလုပ္တဲ႔သူက သူ႔အေမေပးထားတဲ႔ ကတိမပ်က္ေအာင္ ဘုရားတကာလွည့္ပုတီးေတြစိပ္။ ျဖစ္တာမျဖစ္တာ ယုံၾကည္တာ မယုံၾကည္တာ အပထား၊ စာေမးပြဲကျဖင္႔ ျပန္ေျဖလို႔မရႏို္င္ေတာ႔ဘူး။ သူမ်ားေတြေျပာေနက်သလို ဟိုအမွတ္ကေလး သည္အမွတ္ကေလး တစ္မွတ္စ ႏွစ္မွတ္စတိုးေအာင္ အသိေတြအကၽြမ္းေတြနဲ႔ ေနာက္ကလိုက္ေမးတာမ်ဳိးလည္း မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္လုပ္နိုင္တဲ႔အလုပ္ဆိုလို႔ဒါပဲ ရွိတယ္။

            အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ေရႊတိဂုံ၊ ဆူးေလ၊ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ နွံ႔ေအာင္လည္ၿပီး ဇရပ္တကာ ပုတီးစိပ္မိေတာ႔ ပဌာန္းဆက္ေတြ၊သိုက္ဆက္ေတြဆိုတာ ေဘာ္ဒါေဘာ္ခ်က္ေတြ ျဖစ္လို႔။ မပူေလနဲ႔ သားေတာ္ႀကီး။ ဆရာဝန္ေတာ႔ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္။ဇာတာခြင္ကိုက ေဆးဂြင္ႀကီး ဆိုတာမ်ဳိး။ (ေတာ္ပါေသးရဲ႕ေအ။ ေဆးေက်ာင္းဝင္ေတာ႔ ဓါတ္ပုံကေလးေပးၿပီးေဗဒင္မွန္ပါေပသည္ ေၾကာ္ျငာမေပးရလို႔) မွန္ေအာင္လည္း ေဟာရေသး မယုံမၾကည္နဲ႔ လို႔ ေျပာရင္လည္းခံရမွာပါပဲ။ အဲသည္ဘိုးေတာ္လိုင္းက လူမ်ားဟာ ေဗဒင္မွန္ရုံကေလးနဲ႔ လုပ္စားေနတာေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။သူတို႔ဆီမွာ အံ႔ဖြယ္သုတ အစြမ္းျပခ်က္ေတြ ရွိတယ္။ တစ္ေယာက္ဆိုရင္ လက္ခုပ္ႏွစ္ဘက္ကိုေလထဲယမ္းၿပီး ဖမ္းလိုက္ရင္ ဘာေတြေရာက္ေရာက္လာမွန္းမသိဘူး။ အိပ္ထဲပါတဲ႔ ပိုက္ဆံကို နံပါတ္ဖတ္ျပနိုင္တဲ႔ဆရာမအီးတီေလာက္ေတာ႔ သူတို႔လည္း စြမ္းတဲ႔သူေတြ စြမ္းၾကတယ္။ ကိုယ္႔ကို သြန္သင္တဲ႔ ရဟန္းသံဃာမ်ားကသရဏဂုံၿမဲေအာင္ ဆုံးမထားလို႔ သူတို႔နဲ႔ ေတြ႕ရင္ အံ႔ေရာဟယ္ အံ႔ေရာထက္ မပိုဘူး။ ဒါေၾကာင္႔တစ္ခုခုဆို အလိမ္ခံရတဲ႔အထဲေတာ႔ မပါဘူး။ သူတို႔ခိုင္းရင္ အရင္းမစိုက္ရမွ ေလွထိုးလိုက္တယ္။လွဴစရာတန္းစရာ ပိုက္ဆံမရွိဘူးဗ်။ ပုတီးစိပ္ခိုင္းမလား ေျပာ။ ဘယ္ႏွစ္ရက္လဲ ဘယ္ႏွစ္ပတ္လဲ။စိပ္ပလိုက္မယ္။

             အသက္ကေလးရလာလို႔ပဥၨင္းတက္၊ ရိပ္သာဝင္၊ တရားထိုင္တတ္လာတဲ႔အခါ ဆုေတာင္းတဲ႔ အက်င္႔ေပ်ာက္သြားတယ္။ ကိုယ္ေတာင္းတဲ႔ဆုကေတာ္ေတာ္ၾကာ မလိုခ်င္ေတာ႔ရင္ ဘယ္႔ႏွယ္လုပ္မတုန္း။ ဆုေတာင္းလည္းျပည့္ေရာ မလိုအပ္ေတာ႔ဘူးဆိုရင္ေကာဘယ္လိုလုပ္မတုန္း။ ဘယ္အရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မရေသးခင္သာ လိုခ်င္ေနတာ။ လက္ထဲေရာက္လာေတာ႔ သူခိုးေရႊရတစ္ျပႏွစ္ျပေလာက္ဆို ေမ႔သြားေရာ။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ ေနာက္ပိုင္း မျဖစ္မေန ဆုေတာင္းၾကစတမ္းဆိုရင္“ဘဝမွာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ေရာ႔လဟယ္။” လို႔သာ ဆုေတာင္းခ်င္ေတာ႔တယ္။ ေသရမွာလား။မေၾကာက္ေတာ႔ပါဘူး။ မျဖစ္မေန လုပ္ကိုလုပ္ရမယ္႔အလုပ္ဆိုရင္ ဇိုးကနဲဇတ္ကနဲ ေကာက္လုပ္ပလိုက္ခ်င္တဲ႔အက်င္႔ ရွိေနၿပီ။ ဘယ္ေတာ႔အခ်ိန္တန္မယ္မွန္း မသိလို႔သာ။ ေသရမွာထက္ မေသႏိုင္ပဲ အဲသေလာက္ကာလရွည္ၾကာ က်င္လည္ေနရမွာေတာင္ ပိုေၾကာက္မိေသး။ ပ်င္းစရာ ေကာင္းလိုက္ပုံမ်ား။ တစ္ေန႔လာလည္းဒါပဲ။ ေနာက္တစ္ေန႔လာလည္း ဒါပဲ။

            ကိုယ္ကေတာ႔ကိုယ္႔အယူအဆနဲ႔ကိုယ္။ ဒါေတြကို မယုံၾကည္ဘူး။ စပ္စပ္စုစု တီးေခါက္ေမးျမန္းၾကည့္တာဆိုေပမယ္႔လို႔ရွိသမွ်စည္းစိမ္ေရာ သက္လုံးပုံ ယုံၾကည္သူေတြေတာ႔ မနည္းမေနာႀကီး ရွိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ေစတီ ပုထိုးတိုင္းမွာ ရုပ္ထုေတြ လက္ညွဳိးထိုးမလြဲ ရွိေနတာ။ သူတို႔ေနတဲ႔ ဂႏၶာရီနယ္ေျမ၊ ဂမၻီရနယ္ေျမက ကိုယ္လို သိပၸံသမားနဲ႔ ဖရီကြမ္စီ မတူဘူး။ ဖမ္းလို႔ မမိဘူး။ ဖရီကြမ္စီတူသူေတြသာရုပ္ျမင္သံၾကား ခံစားနားဆင္ႏိုင္တာ။ အထင္ကရ သာသနိကအေဆာက္အဦေတြမွာ သူတို႔နဲ႔တပည့္တပန္းသားေျမးမ်ား ေကာင္းမႈေတြလူသိရွင္ၾကား ရွိတယ္။ ပုပၸားေတာင္မွာ အဘေအာင္မင္းေခါင္တဲ႔။မႏၱေလးေတာင္ေပၚေတာင္ေျခ ေစတီေတြရွိရွိသမွ် ရေသ႔ႀကီး ဦးခႏၱီေကာင္းမႈနဲ႔ မကင္းလို႔ အဂၤလိပ္အစိုးရကေတာင္သည္ရေသ႔ႀကီး ပိုက္ဆံလုပ္တဲ႔စက္မ်ား ရွိသလားဆိုၿပီး ေရႊျဖစ္ေငြျဖစ္ဂါထာေတြ ေတာင္းဖူးသတဲ႔။ရန္ကုန္ ဆယ္မိုင္ကုန္းနားမွာ ေဆးဝကၤပါ ဆရာေတာ္ဆိုတာ ရွိခဲ႔တယ္။ အာလိန္ငါးဆင္႔ဘုရားကသူတည္ထားတာ။ က်ဳိက္ဝိုင္းမွာ ဘိုးေပါက္ဆိန္တဲ႔။ တံတားကေလးမွာ နာဂလုိဏ္ဂူ တဲ႔။ အင္မတန္နံမည္ေက်ာ္ၾကားခဲ႔ေသာ ထြက္ရပ္ေပါက္ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဘိုးေတာ္ေတြအားလုံးမိတ္ဆက္ေပးအၿပီးမွာ ေနာက္ဆုံး ပြဲထုတ္ရတာကေတာ႔ ဘိုးဘိုးေအာင္ပါပဲ။ ျမန္မာမွန္ရင္ မသိတဲ႔သူမရွိ။ “ဘိုးဘိုးေအာင္ တေဘာင္နဲ႔ေပၚလာၿပီ” လို႔ေတာင္ သီခ်င္းကေလး ရွိတယ္။ “ဘိုးဘိုးေအာင္နဲ႔ရွင္အဇၹေဂါဏတို႔ မ တဲ႔ကိန္းဆိုက္မည္” လို႔ နဂါးနီ သီခ်င္းထဲမလည္းပါတယ္။ လူေပၚလူေဇာ္ဆိုသလိုပဲ။ ဘိုးေတာ္ခ်င္းအတူတူ ဘိုးဘိုးေအာင္ကမွ ဘာလို႔ပိုၿပီး နံမည္ႀကီးေနရသလဲ မသိပါဘူး။ေရႊတိဂုံဘုရားေပၚမွာ သူလွဴထားတဲ႔ ဆုေတာင္းျပည့္ ရုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူ နဲ႔ ေစတီတစ္ဆူ ရွိတယ္။အံ႔ဖြယ္ကုိးပါးထဲမွာ ပါသတဲ႔။

             ဘိုးဘိုးေအာင္ကတကယ္ေတာ႔ အမရပူရစံ ဘိုးေတာ္မင္းၾတားႀကီးနဲ႔ သကၠရာဇ္တစ္ခုတည္းဖြားတဲ႔။ ငယ္ငယ္တုန္းကေမာင္ဝိုင္းရယ္၊ ေမာင္ဖိုးေအာင္ရယ္၊ ေမာင္ျမတ္ရယ္ဟာ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ ရွိေလသည္ဆိုၿပီးတစ္ဦးေကာင္းစားရင္ တစ္ဦးမေမ႔စတမ္း ကတိေတြ ထားခဲ႔ၾကတယ္လို႔ဆိုတယ္။ (တစ္ပတ္စဥ္တည္းဆင္းေတြက်ေနတာပဲ)ဒါေပမယ္႔လည္း ဘိုးေတာ္ဦးဝိုင္းက သူရွင္ဘုရင္ ျဖစ္တဲ႔အခါ ကတိမတည္ပဲ ကဖိုးေအာင္ကို ဖမ္းဖို႔သတ္ဖို႔အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားသတဲ႔။ သည္အခါမွာ ဦးေအာင္က “မင္႔လို ကတိသစၥာမတည္တဲ႔ေကာင္က ငါ႔ကိုသတ္ဖို႔မဆိုထားတဲ႔ငါေရးတဲ႔ ဝလုံးကေလးတစ္လုံးပဲ ပ်က္ေအာင္ဖ်က္စမ္းပါဦးကြာ။” ဆို အိမ္စာေပးလိုက္တဲ႔အခါဘိုးဘိုးေအာင္ေရးတဲ႔ ဝလုံးကေလးေတြဟာ တစ္လုံးဖ်က္တိုင္း နွစ္လုံးႏွစ္လုံး ျဖစ္လာသတဲ႔။ဗမာ႔တန္ခိုး နဲ႔ နွစ္ဆတိုးလာေစမယ္လို႔ ေလာင္းကစားဝိုင္းက လူႀကီးေတြကေတာ႔ ေျပာၾကတာပဲ။ျပဒါးဝိဇၨာ၊ သံဝိဇၨာ၊ ေဆးဝိဇၨာ၊ အင္းဝိဇၨာ၊ ဝိဇၨာရွစ္ေသာင္း ဆရာအေပါင္းမ်ားမွာေတာင္မွမတရားလုပ္တဲ႔ ရွင္ဘုရင္ကို ကလန္ကဆန္လုပ္ခဲ႔သူမ်ားသာ တိုင္းလုံးေျမေပၚ ဟိုးဟိုးေက်ာ္ေပေတာ႔သကိုး။ဒါမ်ဳိးဆိုတာ တစ္ေယာက္ကို လက္စတုံးမယ္ၾကံတိုင္း ႏွစ္ေယာက္ေပၚလာတတ္တယ္လို႔လည္း သတိေပးခ်င္တဲ႔အခါဘိုးဘိုးေအာင္ကို ေခါင္းစဥ္တပ္ ရမယ္ရွာၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္မယ္ ရွင္ဘုရင္ထင္ရာစိုင္းလို႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြ ဒုကၡပင္လယ္ေဝရတိုင္း ဘိုးဘိုးေအာင္ တေဘာင္နဲ႔ ေပၚလာၿပီလို႔ စိတ္ထဲမွ တ ၾကတာေပါ႔။

             ဘိုးဘိုးေအာင္ဇာတ္ထုပ္ဟာ စၾကာေရခ် ဇာတ္လမ္းနဲ႔ ဆက္လိုက္တဲ႔အခါက်မွ မင္းသားေတြလည္း ဆိုလို႔ငိုလို႔ေကာင္း၊ကုန္းရုပ္ဗီလိန္ေတြလည္း ဌာန္ကုန္ေအာင္ ပို႔လို႔ေကာင္းၾကေရာ။ ဘိုးေတာ္ဘုရားဟာ ကုန္းေဘာင္ဆက္မွာနန္းသက္အရွည္ဆုံးမင္းတစ္ပါးမို႔ သူေသတဲ႔အခါ သားႀကီးသမီးႀကီးေတြ နန္းေမြ မဆက္ခံႏိုင္ပဲေျမးေတာ္ေတြ နန္းတက္လာတယ္။ သူက အိမ္ေရွ႕အရာထားခဲ႔တာကေတာ႔ စၾကာမင္းသားေလးဆိုေပမယ္႔ နန္းရပ္ထီးျဖဴပလႅင္ထူလိုသူမ်ားက မရရတဲ႔နည္းနဲ႔ ဟန္႔တားေနွာက္ယွက္ၾကတယ္။ အမႈေတြဆင္၊ ကိုယ္ေဝကိုယ္ခ်ဳိး၊ကိုယ္ခိုးတဲ႔ဖဲနဲ႔ ပြဲသိမ္းေအာင္ ရိုက္သြားခဲ႔တာကေတာ႔ နန္းမေတာ္မယ္ႏု နဲ႔ စလင္းစားေမာင္အိုတို႔ျခယ္လွယ္ထားတဲ႔ ဘႀကီးေတာ္ စစ္ကိုင္းမင္းလက္ထက္မွာပါပဲ။ ေနာက္ပိတ္ဆုံးမေတာ႔ မဟာဆီမဟာေသြးေျမခလို႔ မတင္႔တယ္ပါဘူးဆိုၿပီး ေရထဲခ်ကြပ္မ်က္ခဲ႔သတဲ႔။ နန္းတြင္းအေရးဆိုတာ လူထုေထာက္ခံခ်က္မလို၊လက္ဦးဖို႔သာလိုတယ္ လို႔ဆိုေပမယ္႔လည္း နန္းမေတာ္ဘုရားအေပၚ ေမတၱာထားၾကတဲ႔ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားဟာစၾကာမင္းသားေလးကို ဂရုဏာပိုၾကတာ မဆန္းပါဘူး။ သူတို႔ဟာသူတို႔ ဘယ္လိုပဲ နန္းမတက္ႏိုင္ေအာင္လူကိုပါ အေသသတ္ပစ္ဦးေတာ႔ လူေတြရင္ထဲက ေထာက္ခံမႈအျပည့္ရထားတဲ႔ စၾကာမင္းသားကေလးက ေသကိုမေသဘူး။ ဘိုးဘိုးေအာင္ လာကယ္သြားတယ္။ မၾကာခင္မွာ မင္းေလာင္းအျဖစ္ ျပန္ေပၚလာလိမ္႔မယ္လို႔ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ေမွ်ာ္လင္႔ၾကတယ္။ အထူးသျဖင္႔ ေက်းလက္ကလူေတြေပါ႔။ သူ႔ကၽြန္မခံၿပီထဲမွာဗလႀကီးက ကိုေက်ာ္သူကို စၾကာကိုယ္ေတာ္ စၾကာကိုယ္ေတာ္ နဲ႔ ေခၚေနတာ အဲ႔ဒါကို ေျပာတာပါ။

              ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးကိုယ္လိုရာ ဆြဲေတြးတယ္ လို႔ ေျပာရင္လည္း ခံရမွာပါပဲ။ ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ ကိုယ္႔ဘာသာ စဥ္းစားၾကေပါ႔။အခုလက္ရွိမွာလည္း ကိုယ္တို႔ဆီမယ္ စၾကာကိုယ္ေတာ္လို နန္းမတက္ေအာင္ ေရခ်သုတ္သင္လိုတဲ႔ဧကရီေလာင္းလ်ာတစ္ပါး ေပၚေနၿပီ မဟုတ္လား။ ခိုးသားငါးရာနဲ႔ ဝိုင္းရိုက္ခဲ႔တာလည္း မေအာင္ျမင္ခဲ႔ဘူး။ခမ်ာမယ္ အကုသိုလ္ကံ အက်ဳိးေပးကာနီးလို႔ ဒန္ေပါက္ဆြမ္းကပ္တာေတာင္ အမည္းစက္ႀကီး ဖ်က္မရရွာဘူး။လူမုန္းမ်ားပါေစေတာ႔ရယ္လို႔ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ လွည့္တိုက္၊ ကုလားနဲ႔ လွည့္ေျခာက္၊ ၂၀၀၈ တုန္းက သေဝမပါ ကိုးဂါထာကို အႏုလုံပဋိလုံ ရြတ္ဖတ္စည္းတားေနတာလည္းမရ။ အတြင္းစည္းေရာ အျပင္စည္းေရာဘယ္စည္းကမွ အက်ဳိးေပါက္မခံ၊ ေလွခြက္ခ်ည့္က်န္ အလံမလဲ၊ ဗ်ဴဟာအစုံ မူယာအကုန္ သုံးလို႔ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ကို ခံစစ္ဆင္ေနၾကရရွာတာ သနားဖို႔ေတာင္ ေကာင္းတယ္။ ပြဲက မၿပီးေသးေတာ႔ေနာက္ ဘယ္နည္းေတြမ်ား သုံးဦးမယ္ မသိဘူးေပါ႔ေလ။ ဒါေပသိ တစ္ခုေတာ႔ သတိေပးထားပါရေစ။ ဘိုးဘိုးေအာင္ဆိုတာတေဘာင္နဲ႔ ေပၚလာတာဗ်။ ဝတစ္လုံးဖ်က္ရင္ ႏွစ္လုံးေပၚလာမယ္ သိလား။ ဟိုတုန္းက စိတ္နဲ႔သာဆိုကိုပါႀကီးလည္း ကင္မရာႀကီး လက္ထဲကိုင္ကတဲ႔ သံေတာ္ဆင္႔နတ္ ျဖစ္ေလာက္ၿပီ။ ကခ်င္နတ္စစ္သည္ႏွစ္က်ိပ္လည္း ကနၷားထဲမယ္ ဒါးတဝင္႔ဝင္႔နဲ႔ ေဒါင္မေရ ကလိုက္ခ်ည့္ေသး ဆိုင္းတီးေနရမယ္။အခ်ိန္တစ္ခုလြန္သြားတဲ႔အခါ သမိုင္းမွာ ကိုယ္ေတြပဲ တံေတြးခြက္ ပက္လက္ေမ်ာက်န္ရစ္မွာ။မေသရမယ္႔သူလည္း တစ္ေယာက္မွ ပါတာမဟုတ္။ လိမ္မာစမ္းပါ ကေလးရယ္။ ဘိုးေတာ္လာရင္ ဓါတ္ငွက္ေပ်ာသီးေကၽြးမယ္။ဓါတ္လုံးေလးလည္း ေပးမယ္။ “ပြတ္ရင္ေျပာင္ ေဆာင္ရင္ေလး၊ ေရစိမ္ေသာက္ ေသးေပါက္တဲ႔ေဆး”လို႔ မွတ္ပါေလ။