လည္ေထာက္ဂီယာ ျဖင္႔ ခရီးလည္ျခင္း

November 26, 2014 at 5:03pm

             ကြ်န္ေတာ္ ငါးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀အထိ ရန္ကင္းေတာင္ေျခမွ မႏၱေလးျမိဳ႕ထဲသုိ႔၄င္း ။  မင္းေမြးေတာင္ေျခမွေက်ာက္ဆည္ျမိဳ႕ထဲသုိ႔၄င္း-ဘတ္စ္ကားျဖင္႔ေက်ာင္းတက္ခဲ႔ရေသာေၾကာင္႔ အဲဒီေခတ္က ခရီးသည္တင္ဘတ္စ္ကားေတြကို ကြ်န္ေတာ္႔ဘ၀အေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္လာတုိင္း အမွတ္ တရျဖစ္ေနခဲ႔ပါသည္။
  အဂၤလိပ္ေတြျမန္မာျပည္မွ ျပန္ဆုတ္ခြါ သြားေသာအခါ သူတုိ႔ႏွစ္တရာေက်ာ္ အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္ကာလ သုံးစြဲေသာ  ဘတ္စ္ကားမ်ားေတာ္ေတာ္အုိမင္း ဂ်ဳန္းဂ်ဳန္းက် ေနျပီျဖစ္ရကားျပန္သယ္မသြားေတာ႔ပဲ ထားခဲ႔ေသာ အခါ ျမန္မာမ်ားကျမန္မာ႔နည္းျမန္မာ႔ဟန္ ျဖင္႔ လက္ပူတိုက္ သုံးစြဲႏိုင္ခဲ႔ၾကေလသည္။
       ဒုတိယကမာၻစစ္ျပီးလုိ႔စစ္ရွံဳးသြားေသာဂ်ပန္ျပန္လည္ထူေထာင္ေနခ်ိန္-စစ္ႏိုင္ျမန္မာမ်ားအတြက္မူ ျပန္လည္ထူေထာင္စရာမလုိအပ္ေသးခ်ိန္လားမသိ။အခ်င္းခ်င္းျပန္ခ်ေရးဘက္အားသန္ေနၾကျပီး- စစ္ရွံဳး ဂ်ပန္ ဆီမွ လည္း  ကားအေဟာင္းေရယာဥ္အေဟာင္းမ်ားအလကား ရလိုက္ေသာေၾကာင္႔ ဟန္ဟန္ပန္ပန္ ကာလေလးတခုျဖစ္ေနဖူးပါသည္ ။သုိ႔ေသာ္ ၁၉၆၀ေစာေစာပိုင္း တ၀ုိက္ဆီအထိေတာ႔ ဂ်ပန္ကစစ္ေလ်ာ္ေၾကးအျဖစ္ေပးသည္႔ သူသုံးျပီးသား ဟီးႏိုးကားအက်မ်ား ျမန္မာျပည္သုိ႔ ေရာက္မလာၾကေသးသျဖင္႔ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မွာစစ္လက္က်န္-အဂၤလိပ္ထားခဲ႔ေသာဘတ္စ္ကားမ်ားႏွင္႔သာ ျမိဳ႕တကာနယ္အႏွံ႔ ဆက္လက္သုံးစြဲရေသာကာလ-ဟုဆုိကမမွားေပ။
                             ထုိေခတ္-မႏၱေလးေက်ာက္ဆည္လမ္းမွာခုေခတ္လုိအျမန္လမ္းက်ယ္ မဟုတ္ေသးပါ -ကား၂စီးလြတ္ရုံဂရုစိုက္ေမာင္းရဆဲ။ေရႊျမန္မာမ်ားအဖို႔ ကေနဒါမွာလုပ္ျပီး အဂၤလိပ္တင္သြင္းခဲ႔ေသာChevy ဘတ္စ္အင္ဂ်င္မ်ားကိုျပန္လည္သစ္လြင္ေအာင္မတတ္ႏိုင္ၾကေသာ္လည္းဖာကာေထးကာသုံးတတ္ၾကပါ သည္။တကြ်ီကြ်ီသံေဘာ္ဒီကားအခြံမ်ားကိုသေဘာၤေဆးမၾကာမၾကာသုတ္ၾကပါ၏။ လုိအပ္လွ်င္ သစ္သားခြံလည္း ေျပာင္းတတ္ၾကပါ၏။ ဘတ္စ္ကားေခါင္းမ်ားကိုေရွ႕ကၾကည္႔လွ်င္ ဘုရားတရားသံဃာ ဟူေသာစာတမ္းမ်ားနဲ႔ကားနံမည္ကမၺည္းမ်ားျမင္ႏိုင္ျပီးကားေဘးကိုယ္ထည္မ်ားမွာေတာ႔ ပန္းခ်ီဆရာက သူ႕စိတ္ၾကိဳက္ေရာက္တတ္ရာရာမ်ားျခယ္သထားေလ႔ရွိကာကားတုိင္းလုိလုိ၏-ေနာက္ျမီးမွာ-အရဟံ-စာလုံးကိုစက္၀ိုင္းေလးထဲမွာ၀င္ေအာင္ေရးထားေသာ အေလ႔မ်ားေခတ္စားခဲ႔ဖူးသည္။ ကပ္မလုိက္ရသတိေပးစာတမ္းႏွင္႔ မနမ္းရဆုိေသာေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ စာတမ္းမ်ား လည္း ထြန္းကားေသာေခတ္။

  စာဖတ္တတ္စ မူလတန္းေက်ာင္းသားေလး ကြ်န္ေတာ္မူ-ေတြ႕ကရာစာကို ဖတ္ၾကည္႔ရင္း ေက်ာက္ဆည္-ဆန္းသစ္လြင္ ရုပ္ရွင္ရုံေရွ႕က ေရႊဆည္မန္း ကားဂိတ္ကိုမွတ္မိ။  စီးေနက် သစ္ဆန္း မည္ေသာဘတ္စ္ကားၾကီးကိုလည္းမွတ္မိ။ထုိေခတ္ကဘတ္စ္ကားဆရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား  စတီယာတုိင္ ေနာက္မွာတည္႔တည္႔မထုိင္ၾကပဲ ေဘးခတ္လႊဲလႊဲက ထုိင္ျပီး စတီယာတုိင္ကို- ကိုင္ၾကတာ စတုိင္တခုလုိမွတ္မိေနပါသည္။ထုိသုိ႔ကားေမာင္းသည္ကို ကေလးတေယာက္ ကြ်န္ေတာ္႔အျမင္ ၾကည္႔ရတာ သိတ္ပုံမက်လွ။ ဘာလုိ႔ စတီယာတုိင္ေနာက္က ထိုင္ခံုမွာ တည္႔တည္႔မထိုင္ရတာလဲ ကေလးပီပီစပ္စုၾကည္႔ေသာအခါ
“ကားတုိက္ရင္ဒရုိင္ဘာက-စတီယာတုိင္နဲ႔ရင္ဘတ္ညပ္ေသတာမ်ားလုိ႔-ေကာင္ေလးရဲ႕”ဟု တခ်ိဳ႔လူၾကီးေတြ
 ကြ်န္ေတာ္႔ကိုေျဖၾကပါသည္။ ငယ္ေသး ေတာ႔  ဒီလူၾကီးေတြ ဟုတ္ေပသားပဲ။ ကားဆရာလည္းကိုယ္႔အႏၱရာယ္ကိုယ္ ၾကိဳတင္ကာကြယ္ထားသားပဲဟု မွတ္ခဲ႔ပါသည္။

ထုိေခတ္အေ၀းေျပးကားမ်ားမွာအျမန္ကားမ်ားမဟုတ္ပါ။ တခ်ိန္လုံး သြားလုိက္ရပ္လုိက္ ရြာစဥ္တေလ်ာက္ လူအတင္မခ် ကုန္အတင္အခ်လုပ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ခုေခတ္ ယာဥ္ေတြလုိခရီးမတြင္ပါ။ လူေတြက တဖက္တခ်က္ေဘးတန္းခုံရွည္မွာထုိင္ၾကျပီးကား၀မ္းေခါင္းအလည္မွာလည္း ကုန္ႏွင္႔လူေရာေႏွာ ေန တတ္ ပါသည္။ ကုန္ခ်ိန္အရမ်ားေသာအေခါက္တြင္ကားေခါင္မုိးေပၚမွာ လူနဲ႔ကုန္ေရာ၍လုိက္ၾကသည္။ ၀မ္းေခါင္းထဲကၾကက္သြန္အိတ္အာလူးအိတ္မ်ားေပၚထုိင္လုိက္သည္႔ ခရီးသည္မ်ားလည္းရွိပါသည္။  ဘယ္သူမွ မညည္းညဴၾကပါ။ျငဳတ္အိတ္မ်ားပါလာလွ်င္ နဲနဲမႊန္လိမ္႔မည္။ သုိ႔ေသာ္ျမန္မာမ်ားက သည္းခံတတ္ၾကပါသည္။

     ကြ်န္ေတာ္ဘတ္စ္ကားစီးလွ်င္ ကားေခါင္းခန္း ေရွ႔မွန္ နဲ႔ကပ္လ်က္ခုံေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို အၾကိဳက္ဆုံးပါ။ကားသြားေနေသာေရွ႔တည္႔တည္႔ကိုေကာ-ကားလမ္းေဘးေတြကိုေကာ တခ်ိန္လုံးစိတ္ၾကိဳက္ ေငးလုိ႔ရ၍ ကားေနာက္ခန္းခုံတန္းရွည္ေတြမွာထုိင္ရသလို အတက္အဆင္းခရီးသည္မ်ားက ကြ်န္ေတာ္႔ေျခေထာက္ကို မၾကာခဏနင္းသြားတာလည္းမခံရပါ။  ကားဆရာနဲ႔ကြ်န္ေတာ္႔ၾကားမွာ ဂီယာအုံကိုဖုံးထားေသာစက္ဖုံးၾကီးတခုသာျခား၍ကားဆရာကားေမာင္းေနတာကိုလည္း တခ်ိန္လုံး ထုိင္ၾကည္႔ခြင္႔ရ ပါသည္။ကြ်န္ေတာ္႔ေဘးမွ  ဂီယာအုံစက္ဖုံးၾကီးပုံစံက-ေလးေထာင္႔စပ္စပ္မက်တတ္။  ပစ္ရမစ္ကုိ ထိပ္ပုိုင္းကျဖတ္ထားသလုိမ်ိဳး။

        ကားေခါင္းခန္းမွာထုိင္ရင္း ကေလးပီပီ ကြ်န္ေတာ္စိတ္၀င္စား-မွတ္မွတ္သားသားျဖစ္ခဲ႔ေသာအရာ ၃ခုကို ေျပာျပရလွ်င္ ထိုင္ခုံ၌ တည္႔တည္႔မထိုင္- တျခမ္းလႊဲထိုင္တတ္ေသာ ကားဆရာ၏ ဟန္ပန္။  ကားေရွ႕မွန္-အမိုးနဲ႔ကပ္ရက္-ဘုရားပုံေတာ္ေသးေသးတခ်ပ္ေရွ႕က-မီးပူေဇာ္ထားေသာ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္အနီေရာင္ မီးလုံးေလးႏွင္႔ ေနာက္ထူးဆန္းစြာပင္ ဂီယာတံလည္ပင္း ကိုေထာက္ ထားေသာတထြာခန္႔ရွည္၍ လက္ႏွစ္လုံးခန္႔အျပားရွိသည္႔ သစ္သားျပားေလးတျခပ္ကို အမွတ္ရေနမိ ျခင္းပါ ။
          ကားကထြက္စအရွိန္မရေသးခင္မွာအဆင္ေျပေျပရုန္းပါသည္။ထုိသစ္သားျပားေလးအလုပ္မလုပ္ရေသး။  အရွိန္ရ၍ ဂီယာနံပါတ္၃ ကိုေျပာင္းေသာအခါဂီယာအိုက အလုပ္လုပ္ရန္ုျငင္းဆန္လာပါသည္။  ထုိအခါသစ္သားျပားေလးအလုပ္ရလာပါေတာ႔သည္။ ထုိသစ္သားျပားေလးသာမရွိပါကကားဆရာမွာ ဂီယာတံကိုလက္ကအျမဲကိုင္ထားရလိမ္႔မည္ဟုေနာင္သေဘာေပါက္လာပါသည္။ကားက အုိမင္း ေနျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ဂီယာအုံပင္နယံေခြးသြားစိတ္မ်ား တုန္းေနျပီး ကားအရွိန္ျပင္းလွ်င္ အလုိလုိ ဂီယာျပဳတ္ျပဳတ္သြားေသာေၾကာင္႔ သစ္သားခြေလးတေခ်ာင္း နဲ႔ ေထာက္၍ဖမ္းခ်ဳပ္ထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း လူၾကီးတေယာက္ကရွင္းျပပါသည္။သစ္သားျပားေလးအရင္းတဖက္ကကားစက္ဖုန္းမွာ။ သားေရျပားတခ်ပ္ နဲ႔ အေသသံမွိဳစြဲထားျပီး ။ သစ္သားအျခားတဖက္မွာမူ ခြသ႑န္ျပဳလုပ္၍ ထိုခြၾကားမွာ ဂီယာတံကို ရုန္းမရေအာင္ေထာက္ညွပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ကားကမရုန္းခ်င္ေသာ္လည္းဂီယာတံလွဳပ္မရေအာင္ သစ္သားျပားေလးတေခ်ာင္းကအတင္းေထာက္၍ခုိင္းေစထားလိုက္ေသာအခါ မတတ္သာပဲ ကားတစင္းလုံးမွာရုန္းေနရေတာ႔သည္။

အံ႔ၾသစရာ ထုိသစ္သားျပားေလး တေခ်ာင္း -အေရးပါေပစြ။  ကားတစီးလုံး လုိရာေရာက္ေအာင္ ပန္႔ပိုးအလုပ္လုပ္ေပးေနပါသည္။သံေသတျပည္၀ ကိုအဂၤလိပ္- ကိုဂ်ပန္တုိ႔ မလုပ္သည္႔အလုပ္ကို ျမန္မာတုိ႔လုပ္တတ္သည္-ထိုဘာမဟုတ္ညာမဟုတ္သစ္သားျပားေလးတထြာတမိုက္က ကြ်န္ေတာ္ဘ၀ေပးအသိေတြကိုလည္းတေလ်ာက္လုံးတတိတိ ခလုတ္တိုက္ ။ တရိရိဦးေႏွာက္စား ခဲ႔ေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္းသေဘာေပါက္လာပါသည္။

              တၾကိမ္မွာ-ေခါင္းခန္းကြ်န္ေတာ္ေဘးမွာထုိင္ေနေသာခရီးသည္တေယာက္ကအလ်င္စလုိနဲ႔ ကားဆရာကို “မႏၱေလး ဘယ္ေတာ႔ေရာက္မလဲကားဆရာ-ခင္ဗ်”-ဟုေမးမိရာ-ကားဆရာက “ ဒီလုိမေမးရဘူးဆုိတာ-ခင္ဗ်ားမသိဘူးလား” ဟု စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးေဟာက္ပါသည္။ သူ႔ခင္မ်ားဆက္မေမးရဲပဲ အေၾကာင္သားျငိမ္သြားပါသည္။ေနာင္ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ္႔ထက္တတ္ေသာလူၾကီးသူမမ်ားကိုေမးေသာအခါ ကားဆရာတုိ႔ကခရီးသြားေနတုန္းေရာက္မည္႔အခ်ိန္ၾကိဳ ေမးလွ်င္နမိတ္မေကာင္း။လမ္းမွာအေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္တတ္တယ္။ တခုခုျဖစ္တတ္တယ္။ ကားလည္းပ်က္တတ္တယ္။  မေမးေကာင္းဟု ခ်ိန္ခ်ိန္ဆဆေျပာၾကပါသည္။
ထိုစဥ္ကစ၍ ကြ်န္ေတာ္႔အာရုံတြင္ ကားဆရာတေယာက္ကို-ခရီးသြားေနစဥ္ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မွာလဲ-ဟုေမးရန္မွာမသင္႔ေလ်ာ္ေသာေမးခြန္းတခုဟုမွတ္သားလုိက္ပါသည္။နမိတ္မေကာင္းေသာေမးခြန္း။ကားဆရာအတြက္လြန္စြာစိတ္ဆုိးေစေသာေမးခြန္းဟုစြဲသြားပါသည္။ထုိအစြဲျဖင္႔ကြ်န္ေတာ္သည္ေခတ္တေခတ္လုံး   ျဖတ္သန္း အသက္ၾကီးလာခဲ႔ ပါသည္။

           ကြ်န္ေတာ္ၾကံဳရေသာေခတ္တြင္ အညမည ကို အင္ညမင္ညဟုဖတ္ပါဟုစာအုပ္က ေသခ်ာေျပာထားေသာ္လည္းစာအုပ္ၾကီးကေျပာသလုိေသခ်ာလိုက္ဖတ္သည္႔ လယ္သမားမ်ားမ်ားစားစား မေတြ႔ဖူးလုိက္ပါ။အ အကၡရာကို အ။ ညအကၡရာ ကို ည …ပီပီသသ အသံထြက္ဖတ္သူေတြသာပိုမ်ားျပီးဘယ္သူကမွအင္ညမင္ညဟုဖတ္သည္ကိုမေတြ႔။  စာအုပ္အဖုံးနံမည္ကိုသာဖတ္သူမ်ားျပီးအတြင္းပိုင္းလွန္ေလွာေသခ်ာဖတ္သူကိုမေတြ႔။ ကြ်န္ပ္တုိ႔၏ယုံၾကည္ခ်က္တြင္ ေဖၚျပထားေသာအေထြေထြလူမွဳဒုကၡမ်ားကိုဖြင္႔ဆုိရာ၌....အူမ-မေတာင္႕သျဖင္႔-သီလမေစာင္႔ႏိုင္ေသာဒုကၡအေၾကာင္းကိုေဖၚျပျပီး….ကိုယ္႔အူမေတာင္႔ေသာ္လည္း-ကိုယ္႔တေဆြလုံးတမ်ိဳးလုံး အူမ-မေတာင္႔သျဖင္႔သီလမေစာင္႔ႏိုင္ေသာအျခားလူမွဳဒုကၡတမ်ိဳး လည္းရွိႏိုင္ေသးသည္ ဆုိသည္႔အပိုဒ္ က်န္သြားသလားဟု ထေမးတတ္ေသာလယ္သမားမ်ိဳးလည္း ေတြ႔ခြင္႔မရခဲ႔ပါ။

“ ေမာင္-အလုပ္သမားဆုိရင္…. ပ်ိဳ…ကပင္..စတင္ ..စတင္ ခ်စ္… ခ်စ္ျပရေစရွင္ အနားမွာေက်ာခင္းကပ္ကာ…ေျပာခ်င္ပါသည္”ဆုိေသာသီခ်င္းမွာကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေခတ္ကလြန္စြာေခတ္စားလွပါသည္။လူထူထူစုမိလွ်င္ၾကားရတတ္သည္။
“အမွတ္တစ္ကေတာ႔…. ဆုိရွယ္လစ္လူ႔ေဘာင္သစ္.. တည္ေဆာက္ေရး.. လုပ္အားေပးရမည္။ အမွတ္ ႏွစ္ ကေတာ႔ …က်မနဲ႔ ရာသက္လုံးျပဳံးကာျပဳံးကာခ်စ္ၾကပါစုိ႔အတည္ ”ဆုိေသာ ထုိသီခ်င္း ကို အင္းေလးေခါင္တုိင္စံျပလုပ္သားအပမ္းေျဖစခန္းမွာအျငိမ္႔သမေလးတေယာက္က ကျပေဖ်ာ္ေျဖလိုက္သည္။ ယင္းကို ေပ်ာ္စရာလုိလုိအိပ္မက္လုိလုိနားေထာင္ျပီးျပန္လာေသာ ျမစ္ငယ္မီးရထားစက္ရုံကစံျပလုပ္သားၾကီး တေယာက္ သူ႔လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားထ၍ လူ႔ေဘာင္မသစ္ႏိုင္ခင္-စားစရာမရွိေတာ႔လုိ႔-လစာတုိးေရးသပိတ္ေမွာက္လုိက္ေသာအခါ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိရွာေတာ႔ေပ။
                 ထိုအခါကြ်န္ေတာ္လည္းထုိလုပ္သားၾကီးလုိ-လည္ေခ်ာင္းမ်ားတစ္ဆုိ႔ေနျပီးသစ္သားေခ်ာင္း တေခ်ာင္းေထာက္ထားသလုိခံစားလာရပါသည္။ကြ်န္ေတာ္စီးေသာဘတ္စ္ကားမွာ ပါလာေသာ ခရီးသည္မ်ားလည္း အသံေတြ တိတ္ဆိတ္ လြန္းလွျပီး သူတုိ႔လည္ေခ်ာင္းမွာ တခုခုမ်ားတစ္ဆုိ႔ေနသလားဟု ထင္လာမိပါသည္။
         သူမ်ားတကာအေပၚမယုံသကၤာျဖစ္၊သံသယၾကီးျဖစ္တတ္သည္႔ထုိအထင္သည္ ကြ်န္ေတာ္႔တြင္စိတၱဇေ၀ဒနာတခုလုိ စြဲကပ္လာပါသည္။အသက္ၾကီးလာသည္အထိ မေပ်ာက္ပဲသစ္သားျပားတေခ်ာင္းေထာက္ထားသလုိမ်ိဳး တစ္ဆုိ႔ဆို႔ျဖစ္ေနကာ ဘယ္သူ႕ကိုတုိင္ပင္ရမွန္းလည္းမသိပါ။

              သက္သာလုိသက္သာျငားေခတ္တီဗြီသတင္းမ်ားကိုၾကည္႔မိေသာအခါ ေဘာလုံးကြင္းၾကီး တခုထဲ၌အလုပ္သမားမ်ားစြာစုရုန္း၍လက္သီးမ်ားဆုတ္ကာေျမွာက္ကာတစုံတရာေၾကြးေၾကာ္ ေနၾကသည္ ကိုေတြ႔ေသာ္လည္းကြ်န္ေတာ္ဘာသံမွမၾကားရပဲျဖစ္ေနသည္။အသံအားလုံးလည္ပင္းမွာေပ်ာက္သြားသလုိလုိ။ သူတုိ႔အားလုံးလည္ပင္းမွာတခုခု တစ္ခံေန သလားဟုထင္ေယာင္ျမင္ေယာင္ျဖစ္လာပါသည္။ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ေခတ္သတင္းစာမ်ား ေကာက္ကိုင္ၾကည္႔ေသာအခါ၌လည္းလွည္းတန္းၾကီးမ်ားတေမွ်ာ္တေခၚရုိက္ျပထားသည္႔သတင္းဓါတ္ပုံမ်ား။ လွည္းေတြေပၚမွာလယ္သမားၾကီးမ်ားစြာ ။ တာ၀န္ေၾကစပါးအျပီးေစတနာစပါးလာေရာင္းၾကျခင္း ဆုိေသာတခန္းတနားသတင္းဓါတ္ပုံ ေ၀ေ၀ဆာဆာ မ်ားကို ၾကည္႔ကာ သံသယစိတ္မ်ားၾကီးထြားေနျပီး ကြ်န္ေတာ္႔အာရုံမွာထုိဦးၾကီးမ်ားစြာ၏ရင္ဘတ္ေတြေပၚ၌ သစ္ဆန္း ဘတ္စ္ကားေပၚကသစ္သားျပားေတြ တြဲေလာင္းက်ေနတာ။ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြေအးစက္ေနလိုက္တာ စသျဖင္႔-ကေယာင္ေခ်ာက္ျခားအေတြးေတြလႊမ္း ေနပါသည္။

       ေနာက္ပိုင္း-ဒါစိတ္ေရာဂါလား-စုိးရိမ္စိတ္ျဖင္႔ကိုယ္႔အေျခအေနကိုစိတ္ေရာဂါဆရာ၀န္တေယာက္နဲ႔ ေျပာျပမွျဖစ္မယ္ ဟုေတြးမိျပီးေဆးခန္းသြားေသးေသာ္လည္း ဆရာ၀န္ကိုျမင္လုိက္ေသာခဏ ထုိဆရာ၀န္လည္ပင္းမွာလည္းသစ္သားေခ်ာင္းတေခ်ာင္းဆြဲထားတာျဖတ္ခနဲျမင္မိသျဖင္႔ လွည္႔ျပန္လာခဲ႔ပါ သည္။

       ေခါင္းျမီးျခံဳအိပ္ေသာအက်င္႔ရလာျပီးေခတ္တေခတ္ကူးေျပာင္းသြားျပီၾကားရ၍ တီဗြီ ဖြင္႔ၾကည္႔ လိုက္ေသာအခါ ပညာေရးေကာ္မီတီဥကၠဌေရွ႕မွာ တကၠသိုလ္ဆရာမမ်ားလက္အုပ္ခ်ီေနသည္ ကိုေတြ႔လုိက္ရသည္။ထုိအခါေခါင္းျမီးျခံဳစိတ္ကသစ္ဆန္းဘတ္စ္ကားေပၚျပန္ခုန္တက္သြားျပန္သည္။  ဆက္လက္ၾကည္႔ေနစဥ္-ဗြတ္ၾကီးေရေလွာင္တမံဖြင္႔ပြဲဂုဏ္ျပဳသီခ်င္းေနာက္ခံျဖင္႔တလွဳပ္လွဳပ္ သရုပ္ေဆာင္ ေနေသာမင္းသမီးကိုသက္ေတာင္႔သက္သာမဟုတ္ပဲျမင္ျပန္သည္။နင္ ဘာလုိ႔ သီခ်င္းတျခားလူတျခား ျဖစ္ေနတာလဲေမးေသာအခါက်မကိုတေနရာမွာရိုက္ၾကတာ။ သီခ်င္းေနာက္ခံေတြကတေနရာမွာ ရိုက္ၾကတာ။ဘာသီခ်င္းသရုပ္ေဆာင္ေနရလဲ က်မမသိဘူး။ မေမးရဲဘူးဟုသူ႔လည္ေခ်ာင္းကိုသူ လက္ညွိဳးထုိးျပပါသည္။ သီခ်င္းေရးသူနဲ႔အိပ္မက္ထဲမွာဆုံၾကေသာအခါမွာလည္းဗြတ္ၾကီးတမံကို အသံသာေအာင္ မေရးႏိုင္ေကာင္းလားအျပစ္တင္မလုိ ကြ်န္ေတာ္ကလုပ္သည္။ သူက ေခါင္းတခါခါ၊လက္တကာကာျပန္လုပ္၍ လည္ပင္းကိုပင္ေထာက္ျပပါသည္။

       အမွတ္မထင္ တခ်ိန္မွာ သတင္းဓါတ္ပုံတခုဆီ ကြ်န္ေတာ္အာရုံေရာက္သြားသည္။ ထုိဓါတ္ပုံတြင္ အရာရွိအၾကီးၾကီးေတြတစုတစည္းထဲေလဆိပ္မွာ-တစုံတေယာက္ကိုလက္ျပႏွဳတ္ဆက္ေနစဥ္ရုိက္ထား သည္႔ပုံျဖစ္ျပီးအားလုံးမွာတူညီ၀တ္စုံ။ညာလက္ေတြေျမွာက္ထားပုံကလည္းအားလုံးတူညီ တခ်ိန္ထဲ လက္ေျမွာက္ႏွဳတ္ဆက္ေနၾကပုံမွာအခြ်တ္အေခ်ာ္မရွိကြက္တိ။ အရာရွိၾကီးကေတာ္ေတြအားလုံးလည္း ခ်ိတ္ထမီကုိယ္စီ ပု၀ါကိုယ္စီျခံဳတာတူညီ၊ ညာလက္ေတြအားလုံးေျမွာက္ထားတာလည္းကြက္တိ။ထုိအခါ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္တခ်ိန္မွာ ကားဆရာျဖစ္ႏိုင္သလုိ တခ်ိန္မွာ ကားဆရာလက္ထဲက သစ္သားျပားေလးတေခ်ာင္းလည္းျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း အသိတရားတခုထပ္တုိးလာပါသည္။

                 ကြ်န္ေတာ္႔သက္တမ္းမွာ- ဒီခရီး-ဘယ္ေတာ႔ေရာက္မွာလဲေမးလွ်င္စိတ္ဆုိးေသာ ကားဆရာ။   ဂီယာကိုမလွဳပ္ႏိုင္ေအာင္ေထာက္ထားေသာသစ္သားခ်ပ္။ တအီအီသြားတတ္ေသာ ဘတ္စ္ကား အုိၾကီးႏွင္႔ ကားအိုေပၚကအသံတိတ္တိတ္မ်က္ႏွာေသေသခရီးသည္မ်ား။  စသည္မ်ားကုိသာ   ေတြ႔ၾကံဳလႊမ္းမုိးခဲ႔ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ …ထိုင္ခုံမွာတဲ႔တဲ႔ထိုင္ကာယုံယုံၾကည္ၾကည္ေမာင္းရဲေသာကားဆရာ-ဒီခရီးကိုဘယ္ေတာ႔ေရာက္မွာလဲဟုေမးမိလွ်င္စိတ္မဆုိးေသာကားဆရာ- ဘယ္ေတာ႔ေရာက္မယ္ လုိ႔မွန္းတယ္ဗ်ာဟုယုံယုံၾကည္ၾကည္ျပန္ေျဖတတ္ေသာကားဆရာ- မေကာင္းေသာ နမိတ္ ကိုမေကာက္တတ္ေသာ ကားဆရာမ်ိဳး ကို ေမွ်ာ္လင္႔ေနမိဆဲပင္။

                                                                                 ခြန္ဆုိင္း ( ၂၇.၁၁.၂၀၁၄ )